Travelstoryteller
Member
- Μηνύματα
- 301
- Likes
- 1.820
- Επόμενο Ταξίδι
- Η.Π.Α.
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ωκεανία
@fenia42 , @underwater & @Sassenach77 υπέροχες και οι τρείς σας! Το δικό μου πρώτο μοναχικό ταξίδι στο εξωτερικό, πραγματοποιήθηκε αφού είχα παντρευτεί, αν και είχα ταξιδέψει στο παρελθόν μόνη, αλλά πάντα έχοντας την παρέα μου να με περιμένει στην χώρα που επισκεπτόμουν. Βίωσα πολλές ακραίες αντιδράσεις από τον περίγυρο μου, "καλά τώρα το θυμήθηκες να ταξιδέψεις μόνη σου", "αυτά ας τα έκανες πριν παντρευτείς", "δεν κρατιέται έτσι ένα σπιτικό", "ακόμα δεν τακτοποιήθηκες και πας να γκομενίσεις" κτλ, και σε συνδυασμό με τα προσωπικά μου άγχη, φοβίες και άλλα ψυχολογικά προβλήματα που αντιμετώπιζα εκείνη την περίοδο, ενώ είχα ορίσει το διάστημα που θα πραγματοποιούσα το ταξίδι μου, δεν μου πήγαινε το χέρι να κλείσω τα αεροπορικά. Αυτό το ταξίδι δεν θα είχε πραγματοποιηθεί χωρίς την αμέριστη στήριξη του συντρόφου και της μητέρας μου, οι πιο απίθανοι πραγματικά υποστηρικτές που μου είπαν πολύ απλά:
"Καλά δεν το περίμενα από εσένα να μασήσεις, τόσο καιρό το λες, τι έχεις πάθει;" - Σύντροφος
"Παιδάκι μου άσε τις μ***κίες, φτιάξε την τσάντα σου και πήγαινε στην ευχή του Θεού." - Μάνα
Το προηγούμενο βράδυ από την ημερομηνία που είχα ορίσει να φύγω, από το άγχος μου (παντελώς αδικαιολόγητο και στο βαθμό παράνοιας) στην προσπάθεια μου να κλείσω τα αεροπορικά εισιτήρια τα έκανα μαντάρα, η κράτηση μου ακυρώθηκε επιτόπου και πέρασα όλο μου το βράδυ κλαίγοντας ανάμεσα στους φόβους μου, τα θέλω μου και τις αδυναμίες μου...Βασικά εδώ μάλλον πρέπει να σημειώσω ότι περνούσα μια μορφή κατάθλιψης... Το επόμενο πρωινό σηκώθηκα, ετοίμασα καφέ, έφτιαξα την τσάντα μου, πήγα στο κοντινότερο πρακτορείο - καθώς ακόμα δεν ήμουν σε θέση να χειριστώ ένα online πρόγραμμα κρατήσεων - και έκλεισα τα αεροπορικά με αναχώρηση για το ίδιο απόγευμα (πόνεσε στην τιμή αλλά τι να κάνουμε). Επέστρεψα σπίτι, και με ανανεωμένο το ηθικό έκανα κράτηση για ένα κρεβάτι στον κοιτώνα ενός χόστελ. Ο σύντροφος με πήγε στο αεροδρόμιο, υπήρχε μια φορτισμένη ατμόσφαιρα ανάμεσα μας καθώς με αποχαιρέτησε, λέγοντας μου ότι είναι περήφανος για εμένα. Με το που πέρασα τον έλεγχο, εντελώς ξαφνικά ένα τεράστιο βάρος έφυγε από πάνω μου, λες και όλους μου τους φόβους και τα άγχη τα άφησα πίσω μου. Στο καπνιστήριο έπιασα τον εαυτό μου να χαμογελάω μόνη μου, με ένα χαμόγελο που έφτανε μέχρι τα αυτιά. Πήγα στο μπάνιο και έβγαλα μαι φώτο από αυτό το χαμόγελο, ούτε καν με το κινητό (γιατί δεν είχα κινητό για σέλφι), αλλά με την φωτογραφική, γιατί δεν ήθελα να το ξεχάσω, αυτό το συναίσθημα δύναμης που ξαφνικά με κυρίευσε. Το ταξίδι αυτό για εμένα ήταν το πιο πολύτιμο μάθημα, μια υπενθύμιση του πως να στηρίζομαι στα πόδια μου, έκανα πολλούς φίλους, ανακάλυψα νέες διαστάσεις στην γυναικεία αλληλεγγύη ανάμεσα σε σολο ταξιδιώτισσες, γέλασα με την ψυχή μου, τσακώθηκα και μετά τα βρήκα με τον εαυτό μου, και γύρισα χωρίς ούτε μια στάλα από το συναίσθημα της κατάθλιψης που με βασάνιζε...
"Καλά δεν το περίμενα από εσένα να μασήσεις, τόσο καιρό το λες, τι έχεις πάθει;" - Σύντροφος
"Παιδάκι μου άσε τις μ***κίες, φτιάξε την τσάντα σου και πήγαινε στην ευχή του Θεού." - Μάνα
Το προηγούμενο βράδυ από την ημερομηνία που είχα ορίσει να φύγω, από το άγχος μου (παντελώς αδικαιολόγητο και στο βαθμό παράνοιας) στην προσπάθεια μου να κλείσω τα αεροπορικά εισιτήρια τα έκανα μαντάρα, η κράτηση μου ακυρώθηκε επιτόπου και πέρασα όλο μου το βράδυ κλαίγοντας ανάμεσα στους φόβους μου, τα θέλω μου και τις αδυναμίες μου...Βασικά εδώ μάλλον πρέπει να σημειώσω ότι περνούσα μια μορφή κατάθλιψης... Το επόμενο πρωινό σηκώθηκα, ετοίμασα καφέ, έφτιαξα την τσάντα μου, πήγα στο κοντινότερο πρακτορείο - καθώς ακόμα δεν ήμουν σε θέση να χειριστώ ένα online πρόγραμμα κρατήσεων - και έκλεισα τα αεροπορικά με αναχώρηση για το ίδιο απόγευμα (πόνεσε στην τιμή αλλά τι να κάνουμε). Επέστρεψα σπίτι, και με ανανεωμένο το ηθικό έκανα κράτηση για ένα κρεβάτι στον κοιτώνα ενός χόστελ. Ο σύντροφος με πήγε στο αεροδρόμιο, υπήρχε μια φορτισμένη ατμόσφαιρα ανάμεσα μας καθώς με αποχαιρέτησε, λέγοντας μου ότι είναι περήφανος για εμένα. Με το που πέρασα τον έλεγχο, εντελώς ξαφνικά ένα τεράστιο βάρος έφυγε από πάνω μου, λες και όλους μου τους φόβους και τα άγχη τα άφησα πίσω μου. Στο καπνιστήριο έπιασα τον εαυτό μου να χαμογελάω μόνη μου, με ένα χαμόγελο που έφτανε μέχρι τα αυτιά. Πήγα στο μπάνιο και έβγαλα μαι φώτο από αυτό το χαμόγελο, ούτε καν με το κινητό (γιατί δεν είχα κινητό για σέλφι), αλλά με την φωτογραφική, γιατί δεν ήθελα να το ξεχάσω, αυτό το συναίσθημα δύναμης που ξαφνικά με κυρίευσε. Το ταξίδι αυτό για εμένα ήταν το πιο πολύτιμο μάθημα, μια υπενθύμιση του πως να στηρίζομαι στα πόδια μου, έκανα πολλούς φίλους, ανακάλυψα νέες διαστάσεις στην γυναικεία αλληλεγγύη ανάμεσα σε σολο ταξιδιώτισσες, γέλασα με την ψυχή μου, τσακώθηκα και μετά τα βρήκα με τον εαυτό μου, και γύρισα χωρίς ούτε μια στάλα από το συναίσθημα της κατάθλιψης που με βασάνιζε...
Το "σόου" όμως δεν τελειώνει εκεί....
