Διακοπούλες στα Ιωάννινα

[happiness]

Για την τελευταία μέρα έχουμε αφήσει την επίσκεψη στο κάστρο και στο Ιτσ Καλέ. Αργοξυπνάμε (επαναλαμβάνομαι...το ξέρω ) και κατά τις 11:30' κάνουμε check out από το ωραίο μας ξενοδοχείο. Ο Τούρκος θέλει να φάει μπακλαβά στο "Διεθνές", οπότε το πρώτο καφεδάκι της ημέρας το πίνουμε στην πλατεία απέναντι από το κεντρικό κατάστημα. Φυσικά εγώ "τσεπώνω" κι ένα κουτάκι με ποικιλία σιροπιαστών καθώς φεύγουμε (όχι που θα τ' άφηνα ! )
Με τα ποδαράκια μας, σιγά-σιγά, κατεβαίνουμε στο κάστρο και μετά από μια σύντομη βόλτα στο εσωτερικό του φτάνουμε στην είσοδο της ακρόπολης. Κακή εντύπωση προξενούν τα πάμπολλα αμάξια που είναι παρκαρισμένα απ' έξω, παρόλη την σαφή απαγόρευση για είσοδο μη εξουσιοδοτημένων αμαξιών μέσα στο κάστρο.

Η ακρόπολη, που ορίζεται από ξεχωριστά εσωτερικά τείχη, είναι μία μεγάλη ανοιχτή έκταση που περιλαμβάνει το Φετιχιέ Τζαμί, το οποίο δεν είναι επισκέψιμο (κρίμα ), το Βυζαντινό Μουσείο, και τέλος το μουσείο κοσμημάτων. Στο Βυζαντινό μουσείο ενδιαφέρουσες βρήκα τις πληροφορίες στις επεξηγηματικές ταμπέλες, οι οποίες δίναν μία περίληψη της ιστορίας της περιοχής από τα προ- έως τα μετά- βυζαντινά χρόνια, και τις αγιογραφίες που ήταν χαρακτηριστικά δείγματα της "ηπειρώτικης" σχολής. Το μουσείο των κοσμημάτων ήταν ένα καλό χάζι, αλλά βγαίνοντας είχα μία σιχασιά για τους πρώην και νυν "έχοντες και κατέχοντες" που θέλουν να πίνουν τσάϊ από ασημένια τσαγερά και να στολίζονται με σειρές από διαμάντια. Πόσο "μακριά" πρέπει να είσαι από την λαϊκή ζωή για να ζεις με αυτόν τον τρόπο; Βέβαια και οι λαϊκές κοπελούδες δεν πηγαίναν πίσω. Διαμάντια μπορεί να μην είχαν, αλλά το βάρος των κοσμημάτων που φορούσαν στις επίσημες εμφανίσεις τους πρέπει να έφτανε (χωρίς πλάκα) τα 5 κιλά! Ειδικά με κάτι σκουλαρίκια που είδα, λυπήθηκα τα αυτιά τους

Έχει αρχίσει να πηγαίνει αργά, γι αυτό ξεκινάμε για το ταξίδι της επιστροφής. Θέλουμε να σταματήσουμε στην Κλεισούρα (εκεί δεν είναι; ) να φάμε πέστροφα σ' ένα από αυτά τα εστιατόρια που είναι στην άκρη του δρόμου. Η αναποφασιστικότητά μας όμως μας προδίδει Διότι καθώς αρχίζουμε να τα συναντάμε, προσπερνάμε 3 από αυτά διότι δεν μας "γεμίζουν το μάτι" και στην συνέχεια δεν ξανασυναντάμε κανένα άλλο. Μα τι διάολο;! Στον ερχομό μας είχαν φανεί πολύ περισσότερα. Oh, well... δεν πειράζει. Πρόχειρο φαγάκι στην Φιλιππιάδα και μετά καφές δίπλα από το γεφύρι της Άρτας (κάναμε μία μικρή παράκαμψη ). Εσείς πάντως, εάν δεν είστε τόσο υπναράδες όπως εμείς και ξεκινήσετε πιο νωρίς την επιστροφή, μπείτε στο Μεσολόγγι και πηγαίνετε στην Τουρλίδα για ψάρι. Καθότι όπως λέω μετά από 3 χρόνια διαμονής στην Ιερά Πόλη "there is no such thing as κακό ψάρι στο Μεσολόγγι"

__________________________________________________ ___________
photo by wikipedia.org
Αυτό το αρχείο εικόνας διανέμεται με τους όρους της άδειας Creative Commons Αναφορά - Παρόμοια Διανομή 3.0 Unported

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3

First Προηγούμενη 3 of 3

Go to chapter

Go

[Giristroula]

Ευχαριστώ για τη διαφήμιση!Στο ταξίδι αυτό πέρασα πάρα πολύ ωραία, η περιοχή των Ιωαννίνων ήταν στα σχέδια πολλά χρόνια και είμαι χαρούμενη που το υλοποίησα πέρυσι. Η μπυραρία "Πρεσβεία" ήταν καταπληκτική!Ευχαριστώ που μέσα από την ιστορία σου...ξαναταξιδεύω με νοσταλγία στα μέρη εκείνα!

 

[getxowoman]

Ωραια, πολυ χαλαροοοο το προγραμμα! Αναμενουμε τη συνεχεια απο μια πολη που εχει τυχει να παω μονο μια φορα!

 

[latina]

πολυ ωραια η περιγραφη σου!!
πραγματι δεν εχουν γραφτει πολλα για τα ιωαννινα!

 

[ΕΡΣΗ]

Όντως το Σελεκτ είναι ένας μύθος! Κάθε φορά που περνώ από έξω υπάρχει μια κατοχικη ουρά υποψηφίων πελατων!
Αναμένω και εγώ την χαριτωμένη συνέχεια!

 

[ANEL]

πολύ ωραία η ιστορία σου...και με βρίσκει σύμφωνη και ως προς τη συμπεριφορά των εμπόρων στο νησί και ως προς το φαγητό!!μερίδες αντιστρόφως ανάλογες της ποσότητας!!
στο νησί έχει ένα ωραίο καφενεδάκι,κάπως απομονωμένο σε μια πλατεία με ψηλά δέντρα και πολύτιμο ίσκιο.επίσης λίγο έξω από την πόλη(όπως ερχόμαστε από Πάτρα)έχει ένα πολύ ωραίο πάρκο για βόλτες με μωρά,παιδιά και μωρά
άντε γράψε τη συνέχεια μπας και θυμηθώ και εγώ τίποτα ακόμα

 

[happiness]

Μιας και χτες, σε μία μόνο μέρα, καταφέραμε να καλύψουμε όλα τα βασικά αξιοθέατα που θέλαμε να επισκεφτούμε (το κάστρο το αφήνουμε για την τελευταία μέρα), σήμερα έχουμε σχέδιο να κάνουμε μία βολτούλα προς τα περίφημα Ζαγοροχώρια. Κανένας μας δεν τα έχει επισκεφτεί ξανά, και έχουμε ακούσει πολλά.
[imga="left"]http://lh4.ggpht.com/_8HaThUv6Qz0/S8Iny74icoI/AAAAAAAACGA/nf7X19oLLB0/s288/IMG_0017.JPG[/imga]Ξεκινάμε αργά (μην τα ξαναλέμε...διακοπές...). Εγώ προτείνω να επισκεφτούμε το "σύμπλεγμα" Αρίστη - Βίκος - μ. και Μ. Πάπιγκο. Τα κριτήριά μου ήταν η φήμη (για τα Πάπιγκα) και η θέα προς το φαράγγι (για τον Βίκο). Ο δρόμος είναι λίγο δυσκολούτσικος, αλλά χωρίς χιόνια δεν είναι πρόβλημα. Πρώτη στάση στον Βίκο. Πολύ σύντομη διότι όταν δεν φοράς αθλητικά παπουτσάκια και δεν έχεις στο πρόγραμμα την πεζοπορία, το μόνο που μπορείς να κάνεις στο χωριό είναι να πας μέχρι το παρατηρητήριο, να χαζέψεις το φαράγγι και να τραβήξεις και τις απαραίτητες μακρινές generic φωτογραφίες (χαρακτηριστικό παράδειγμα των οποίων παρουσιάζεται δίπλα). Το φαράγγι φαίνεται πανέμορφο και όποιος νομίζει ότι έχει τις κατάλληλες αντοχές, σε καμιά 5αριά ώρες μπορεί να το διασχίσει.
Γυρνάμε στην Αρίστη που είναι μεγαλύτερος οικισμός προς αναζήτηση φαγητού, αλλά δεν βρίσκουμε τίποτα να μας γεμίζει το μάτι. Κάνουμε μία βολτούλα γύρω-γύρω στο χωριό που διαθέτει πολλά ξενοδοχεία και ξενώνες και σκάμε στα γέλια με την ταμπέλα που διαφημίζει κοντινό spa! Και αφού δεν βρίσκουμε πουθενά να μας αρέσει να κάτσουμε, λέμε να φτάσουμε μέχρι το μεγάλο Πάπιγκο μήπως εκεί έχουμε καλύτερη τύχη.

[imga="right"]http://lh5.ggpht.com/_8HaThUv6Qz0/S8IremxApDI/AAAAAAAACG0/gfnn12TGZeY/s288/IMG_0027.JPG[/imga]Στον δρόμο μεταξύ της Αρίστης και του Μ. Πάπιγκου (αν θυμάμαι καλά), παρεμβάλλεται μία πετρόχτιστη γέφυρα δίπλα στην οποία υπάρχει άπλετο πάρκινγκ για να κάνεις στάση και να χαζέψεις το ποτάμι. Το μέρος είναι εκπληκτικό. Νομίζω ότι ήταν η "εικόνα" που ευχαριστήθηκα περισσότερο απ' όλα σε αυτή την σύντομη επίσκεψη στο Ζαγόρι. Διότι η αλήθεια είναι ότι στα Ζαγοροχώρια εάν δεν πας για πεζοπορία, καλύτερα να μην πας. Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω τον τόσο κόσμο που συνωστίζεται εκεί τον χειμώνα όπου τα χιόνια, ναι μεν δημιουργούν ειδυλλιακό τοπίο, αλλά σε αποκλείουν από κάθε δραστηριότητα έξω από τα στενά όρια των οικισμών. Το νεράκι κυλάει ήρεμα ακριβώς μπροστά σου κάτω από την σκιά των πλατάνων. Είναι πειρασμός! Εγώ τουλάχιστον δεν μπορώ να αντισταθώ. Βγάζω τα παπούτσια μου και τσαλαβουτάω τα πόδια μου στην άκρη του νερού (ίσα-ίσα για να τραβήξω την φωτογραφία, μην νομίζετε... μετά μούδιασαν ). Ψηθήκαμε πολύ για κατασκήνωση και βουτιές στο ποτάμι το καλοκαιράκι, αλλά η μετέπειτα έρευνα έδειξε ότι στο συγκεκριμένο σημείο τα νερά δεν ξεπερνάνε ποτέ τους 10 βαθμούς Κελσίου, οπότε ... άστο καλύτερα Πάντως και χωρίς βουτιές, μία νύχτα με σκηνούλα εκεί δίπλα από την γέφυρα θα πρέπει να είναι μαγεία.

[imga="right"]http://lh5.ggpht.com/_8HaThUv6Qz0/S8IsSnxc4_I/AAAAAAAACHE/-wZWW0atCl8/s288/IMG_0030.JPG[/imga]Σε αντίθεση με τα προηγούμενα χωριά τα οποία αποτελούνταν κυρίως από νεόκτιστα "παραδοσιακά" οικήματα, εδώ η εικόνα είναι όντως παραδοσιακή. Βρίσκεις αυθεντικούς πέτρινους ηπειρώτικους τοίχους (ξέρετε, αυτούς που αποτελούνται μόνο από πέτρες, χωρίς κανένα "συνδετικό" ενδιάμεσά τους, όπως τσιμέντο ή χώμα) και πέτρινες σκεπές και παρόλο που και εδώ υπάρχουν καινουριο-φτιαγμένα κτίσματα, η συνολική εικόνα δεν έχει χαλάσει καθόλου. Κόβουμε μία σύντομη βολτίτσα και ανιχνεύουμε έναν ξενώνα/ταβέρνα μέσα σε μία αυλίτσα που φαίνεται αξιοπρεπές. Στην εξώπορτα έχει κοτσάρει καμιά 10αριά αυτοκόλλητα από βραβεία και συστάσεις διάφορων ταξιδιωτικών οδηγών, το οποίο απ' την μία θεωρώ πως είναι δείγμα επίδειξης, από την άλλη όμως με επηρεάζει θετικά ως προς την αναμενόμενη ποιότητα του φαγητού. Μπαίνουμε στην ταβερνούλα που είναι αρκετά συμπαθητική και καθόμαστε μόνοι μας (διότι ποιος άλλος θέλει να φάει μεσημεριανό στις 4:30μμ; ) και παραγγέλνουμε μία κολοκυθόπιτα, ένα καυτερό χοιρινό, γαλοτύρι και πιπεριές φλωρίνης (τα 'χω φρέσκα και τα θυμάμαι ακριβώς ). Δεν ήταν τίποτα το εξαιρετικό τα πιάτα του αλλά σίγουρα εμπίπτουν στην κατηγορία "τίμιο".
[imga="left"]http://lh3.ggpht.com/_8HaThUv6Qz0/S8ItX_npT6I/AAAAAAAACHw/Y9kWrChnAkc/s288/IMG_0039.JPG[/imga]Φαγωμένοι πλέον λέμε εδώ που φτάσαμε, πρέπει να πάμε και στο μικρό Πάπιγκο, δεν γίνεται! Μικρή είναι η διαδρομή έτσι κι αλλιώς και κάτι μας έχουν πει και για μια λίμνη λέει;;; Το μικρό Πάπιγκο ήταν όμως μία απογοήτευση. Πολύ πιο παρατημένος οικισμός από το μεγάλο, και παρόλο που και εδώ η παραδοσιακή του εικόνα δεν έχει αλλοιωθεί, δεν θα το έλεγα και όμορφο. Την λίμνη, η οποία απ' ότι πληροφορηθήκαμε αργότερα ήταν μία μεγάλη γούρνα με νερό σε κάποιο σημείο μεταξύ των δύο χωριών, δεν την βρήκαμε. Και δεν υπήρχε και ψυχή να ρωτήσουμε! Βλέπετε, η εποχή που διαλέξαμε ήταν εκτός "σεζόν" (μετά το Πάσχα) και απ' ότι φαίνεται και το Πάσχα δεν πρέπει να ήρθε και πολύς κόσμος. Μεγάλη ερημιά επικρατούσε παντού, εκτός από το Μ. Πάπιγκο που έβλεπες κάποιο κόσμο να κάνει βόλτα. Μου φαίνεται ότι η "μόδα" τους έχει αρχίζει να ξεφτίζει, και σε συνδυασμό με την κρίση, οι επισκέπτες εξαφανίζονται.
Επιστρέφουμε στο Μ. Πάπιγκο για να πάμε στο "Γλυκοπωλείο" που μας έχουν πληροφορήσει ότι πρέπει να δοκιμάσουμε την "πατσαβουρόπιτα". Έχω να δηλώσω ότι το συγκεκριμένο γλυκό το συμπαθώ πολύ. Πρόκειται για ένα συνοθύλευμα από σιροπιασμένο φύλλο κρούστας με μπόλικο άρωμα πορτοκαλιού. Γιαμ, γιαμ! Το μαγαζάκι ήταν πολύ γλυκό και πουλάει και διάφορες μαρμελάδες και γλυκά του κουταλιού εάν θέλετε. Έχει πάει αργά και είναι ώρα για αναχώρηση, αλλιώς θα μας πιάσει το βράδυ στον δρόμο.

Μετά από ολιγόωρη ξεκούραση στο ξενοδοχείο, βγαίνουμε πάλι με στόχο μας αυτή την φορά τα "τσιπουράδικα" που μας είπε η φίλη μου ότι υπάρχουν ψηλά στην Δωδώνης. Ξεκινάμε με τα πόδια, το οποίο μάλλον δεν ήταν και πολύ καλή ιδέα γιατί είναι λίγο μακρούτσικα από το κέντρο, αλλά εντάξει, δεν σκοτωθήκαμε κιόλας. Στον δρόμο χαζεύουμε τις τρεντουλο-καφετέριες (που μάλλον είναι η περιοχή τους εκεί), μετά μας τραβάει το μάτι το εντυπωσιακό "Grand Serai" και σε λίγο εντοπίζουμε τα εν λόγω μαγαζιά, επί του δρόμου. Απογοήτευση (ξανά ). Αυτά είναι τσιπουράδικα;! Καμία σχέση με το μικρό, παραδοσιακό μαγαζάκι που περιμέναμε. Και παρόλο που είναι όλα τους πήχτρα, δεν βλέπουμε και κανέναν να πίνει τσίπουρο Τέλος πάντων, καθόμαστε σε ένα από αυτά το οποίο ούτε αισθητικά ήταν ωραίο, αλλά και τα φαγητά του ακολουθούσαν κι αυτά την γραμμή "σάλτσα-πατάτες-ρύζι" που λέει κι ο Τούρκος, που σημαίνει ένα κρεατικό με κάποια σάλτσα (συνήθως με κρέμα γάλακτος), συνοδευόμενο από προτηγανισμένες πατάτες και generic ρύζι. Το μέγεθος της μερίδας ακολουθούσε κι αυτό την "γιαννιώτικη" γραμμή (δλδ too much). Κόντρα στο ρεύμα, εμείς παραγγείλαμε τσίπουρο αλλά η αλήθεια είναι ότι εγώ δεν το ευχαριστήθηκα αναλόγως. "Τσιπουράδικο" (ή "ρακάδικο" αντίστοιχα για την Κρήτη) δεν νοείται χωρίς μικρά πιάτα και μεζεδάκια :roll: Πρέπει να πω, ότι στο θέμα "φαγητό" δεν είχαμε ιδιαίτερες επιτυχίες στα Ιωάννινα. Ίσως κάποιος συν-φορουμίτης ντόπιος να έχει κάτι καλύτερο να σας προτείνει.

... έπεται (άλλη λίγη) συνέχεια...

 

[anny]

Ωραία η εκδρομούλα σας.

Έχω πολλά χρόνια να πάω στην περιοχή, η οποία μου είχα αφήσει τις καλύτερες εντυπώσεις. Νομίζω ότι πρέπει να μεθοδεύσουμε ένα ανκόρ :roll:

Πάντως από φαγητό εμείς είχαμε καταευχαριστηθεί. Ακόμα θυμόμαστε και μνημονεύουμε τις ζίτσες (λευκό κρασί) και τις φέτες τους.

 

[ΕΡΣΗ]

Οι λιμνούλες βρίσκονται συο μέσον περίπου της διαδρομής μεταξύ Μεγάλου και Μικρού Πάπιγκου.είναι μια σειρά απο γούρνες: σκαρφαλώνοντας πας σε όλο και ψηλότερη και πιο απομακρυσμένη απο τον κεντρικό δρόμο. Καλικαίρι που το είχα κάνει, οπότε και δε με ενοιαζε να βραχώ εφθασα σε σημειο εντελώς μαγικό: μικρός καταράχτης, μικρή φυσική πισίνα με νερό αρκετά ζεστό ωστε να βουτήξεις (όχι αυτό ττο πάγωμα του Βοιδομάτη) κληματσιδες, απόλυτη ησυχία κλπ. Το χειμώνα όμως δεν τα κάνεις ευκολα αυτά.
Πραγματικά το Μικρό Πάπιγκο έχει λιγότερη ζωή και κίνηση, αλλά εμένα προσωπικά μου αρέσει και με ηρεμεί καθότι τα αυτοκίνητα μένουν στην είσοδο του χωριού και αυτό το βρίσκω κάτι εντελώς σπάνιο, ειδικά αν βρεθείς εκεί high season!
Το Grand Saray στα Γιάννενα είνακι το παλιό ΧΕΝΙΑ το οποίο είχε μια πολύ μίνιμαλ γραμμή. Μετά δόθηκε στην αλυσίδα Μήτση με αμφίβολα αισθητηκά αποτελέσματα. Που και να μην ηταν και διατηρητέο δηλαδή. Έχω μείνει όμως εκεί και έχει εξαιρετικά δωμάτια! Τότε που έμεινα (2008) είχε τιμη γνωριμιας 95 ευρω με ημιδιατροφή. Τώρα έχει ξεφύγει εντελώς!!

 

[happiness]

Ωραία η εκδρομούλα σας.

Έχω πολλά χρόνια να πάω στην περιοχή, η οποία μου είχα αφήσει τις καλύτερες εντυπώσεις. Νομίζω ότι πρέπει να μεθοδεύσουμε ένα ανκόρ :roll:

Πάντως από φαγητό εμείς είχαμε καταευχαριστηθεί. Ακόμα θυμόμαστε και μνημονεύουμε τις ζίτσες (λευκό κρασί) και τις φέτες τους.

]
Ώπα! ώπα!... άλλο αυτό που λέω εγώ, άλλο αυτό που λες εσύ
Η Ζίτσα (που κακώς δεν την ανάφερα, βλέπεις είναι ηπειρώτικη η καταγωγή μου και κάποια πράγματα τα θεωρώ "γνωστά" χωρίς να είναι) είναι συγκεκριμένο κρασί που όποιος δεν το χει δοκιμάσει, πρέπει οπωσδήποτε ( η Ελληνική σαμπάνια ). Και η φέτα (και το γαλοτύρι) ενδεχομένως να είναι πολύ καλά. Αλλά εγώ μιλάω για το φαΐ-φαΐ. Το κυρίως πιάτο. Που συνήθως ήταν ένα "τίποτα"

 

[happiness]

Και μιας και το αναφέραμε...
προϊόντα της ηπείρου που πρέπει να δοκιμάσετε:
1. Ζίτσα (γλυκό αφρώδες κρασί)
2. Γαλοτύρι (κάτι μεταξύ γιαουρτιού και λιωμένης φέτας, από αιγοπρόβειο γάλα)
3. Προϊόντα από κράνα (τα κράνα είναι ο καρπός δέντρου, μοιάζουν με βύσσινα, είναι πιο σκληρά, πιο κόκκινα και πιο ξυνά. Τα χρησιμοποιούν για να φτιάξουν λικέρ, μαρμελάδα, ίσως και γλυκό του κουταλιού)
4. Πίτες γενικά και πιο ειδικά μακαρονόπιτα. Εάν βρείτε καμία μερακλού μαγείρισσα μπορεί να φάτε και χορτόπιτα με τσουκνίδες.


αυτά μου ήρθαν σε πρώτη φάση.

 

[vickygian]

happiness ωραία η ιστοριούλα σου, μάλλον ήσουνα λίγο άτυχη στο θέμα φαγητό, έχει ωραία μαγαζιά... Τα πράγματα είναι λίγο πολύ όπως τα περιγράφεις. Αν και γιαννιώτισσα πρώτη φορά ακούω να περιγραφουν την περιοχή ως τσιπουράδικα και γενικά δε νομίζω να φημίζονται τα Γιάννενα για τα τσιπουράδικα όπως π.χ. ο Βόλος (αν κανω λάθος παρακαλώ κάποιος να με διορθώσει). Για το Πάπιγκο με κάλυψε η ΕΡΣΗ που ήταν πολύ στοχευμένο το σχόλιο της. Σ' αυτό όμως που θα ήθελα να μείνω είναι στο μουσείο κέρινων ομοιωμάτων Παύλου Βρέλλη, στο οποίο δε στάθηκες ιδιαίτερα στην ιστορία σου. Το βρίσκω καταπληκτικό και πιστεύω ότι ο καθένας που επισκέπτεται τα Γιάννενα οφείλει να πάει. Είναι μοναδικός ο τρόπος που περιγράφει την ελληνική ιστορία, μοναδική η τεχνοτροπία του ο γύρω χώρος, όλα τέλεια! Εύχομαι να ξανάρθεις στα μέρη μας και να επισκεφθείς και άλλες περιοχές όπως τη Ζίτσα, το Θεογέφυρο με τον ποταμό Κάλαμά, το πάρκο της Ελληνίδας Αγρότισσας...