vasiliss
Member
- Μηνύματα
- 984
- Likes
- 9.107
- Επόμενο Ταξίδι
- ;;;
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ρωσία -Ισλανδία - Περού
Περιεχόμενα
Δεύτερη Κυριακή: Αρχαιολογικός χώρος Περιστεριάς - Φαράγγι Σταλακτίτες;; - Ελαία
Κάποιες ανειλημμένες υποχρεώσεις παραλίγο να ακυρώσουν την εξόρμησή μας, όμως τις συμπιέσαμε λίγο και έτσι ξεκινήσαμε για εκεί που είχαμε προγραμματίσει.
Πρώτη στάση για σήμερα, ο αρχαιολογικός χώρος της Περιστεριάς.
Ο λόφος της Περιστεριάς, φυσικά οχυρός υψώνεται απότομος από τις τρεις πλευρές του και έχει ομαλή πρόσβαση μόνο από την νότια πλευρά, όπου δεν αποκλείεται να υπήρχε οχύρωση ήδη από τους μυκηναϊκούς χρόνους. Τα ευρήματα μαρτυρούν, ότι πρέπει να υπήρξε ένα πλούσιο κέντρο της Δυτικής Πελοποννήσου κατά την πρώτη Μυκηναϊκή περίοδο - οι Μυκήνες της Δυτικής Πελοποννήσου όπως λέει και η πινακίδα έξω από τον χώρο.
Στον λόφο έχουν ανασκαφεί τρεις μυκηναϊκοί θολωτοί τάφοι – ένας ακόμη βρίσκεται εκτός του αρχαιολογικού χώρου - και έχουν βρεθεί κατάλοιπα οικιών. Στους τάφους αυτούς βρέθηκαν πολλά χρυσά αντικείμενα, τα οποία φυλάσσονται και εκτίθενται στο αρχαιολογικό μουσείο της Χώρας Μεσσηνίας. Το μουσείο αυτό το είχαμε επισκεφτεί πριν από πολλά χρόνια και είχαμε εντυπωσιαστεί από τον πλούτο των εκθεμάτων του, το οποίο όμως ήταν μικρό και με φιλοσοφία παρουσίασης «μιας άλλης εποχής». Ελπίζω σήμερα να έχει βελτιωθεί ο τρόπος παρουσίασης (γιατί να έχει μεγαλώσει ο χώρος δεν το ελπίζω).
Όποιος έχει μεγαλύτερες αρχαιολογικές «ανησυχίες», περισσότερα μπορεί να διαβάσει εδώ.
Ο μεγαλύτερος τάφος, αυτός που βρίσκεται στο κέντρο του λόφου, έχει αναστηλωθεί και με το μέγεθός του δίνει μια ιδέα για την σπουδαιότητα του χώρου κατά την Μυκηναϊκή εποχή.
Το εισιτήριο για την είσοδο στον χώρο είναι πολύ μικρό, μόνο 2€.
Περιηγηθήκαμε αρκετά στον αρχαιολογικό χώρο και έπειτα περιμέναμε σε μια σκιά κάποιους από την παρέα που είχαν αποφασίσει τελευταία στιγμή να μας ακολουθήσουν.
Επόμενος στόχος μας το φαράγγι, αγνώστου ονόματος. Στην ταμπέλα που βρίσκεται στον δρόμο, αλλά και στους χάρτες της Google αναφέρεται ως φαράγγι Σταλακτίτες;;;
Το μονοπάτι ξεκινά έξω από τον αρχαιολογικό χώρο και εύκολα μπορείς να βρεις την είσοδό του. Η ζέστη ήταν μεγάλη, αλλά ευτυχώς το μεγαλύτερο μέρος της διαδρομή ήταν στη σκιά. Το μονοπάτι είναι καθαρό και ευδιάκριτο, με μικρή κατηφορική κλίση.
Όταν φτάσετε σε μία διασταύρωση, να πάρετε την αριστερή κατεύθυνση, γιατί νομίζω ότι η άλλη δεν είναι και τόσο βατή. Μετά από 15 λεπτά περπάτημα, φτάσαμε στο μικρό ποτάμι με το γεφυράκι, την βρύση και τον όμορφα διαμορφωμένο χώρο. Εκεί είδα ότι ερχόταν κι ένας χωματόδρομος από την αντίθετη κατεύθυνση, ο οποίος εικάζω ότι ερχόταν από τον δρόμο που ενώνει το Καλό Νερό με την Καλαμάτα.
Καθότι γνωρίζαμε ότι θα έπρεπε να περπατήσουμε μέσα σε νερά, είχα πάρει τα παλιά αθλητικά μου παπούτσια, τα οποία εκείνη την στιγμή αποφάσισαν να μας αφήσουν χρόνους.
Έτσι, σχεδόν μονοσάνδαλος ξεκίνησα την εξερεύνηση του φαραγγιού.
Το φαράγγι είναι πολύ στενό, σε κάποια σημεία πρέπει να μπεις μέχρι το γόνατο στο νερό αν και περίοδος ξηρασίας και είναι πολύ μικρό, δεν πρέπει να ξεπερνά τα 200 μέτρα σε μήκος. Είναι όμως καταπληκτικό. Το φως που έμπαινε από το στενό άνοιγμα της οροφής, δημιουργούσε όμορφες εικόνες στα τοιχώματα.
Στο πρώτο μεγάλο άνοιγμα που υπάρχει, έχουν σχηματιστεί κάποιοι σταλακτίτες, ενώ αν συνεχίσεις λίγο ακόμη, φτάνεις σε αδιέξοδο. Από ψηλά κατεβαίνουν λίγα νερά, τα οποία σε περίοδο βροχόπτωσης φαντάζομαι ότι θα σχηματίζουν καταρράκτη. Καθότι στενό και με μία μόνο έξοδο διαφυγής, πολύ προσεκτικός θα πρέπει να είναι όποιος το διασχίσει χειμώνα ή ημέρα που φέρνει πολλά νερά. Κατά τα άλλα όλοι μείναμε μαγεμένοι. Τα παιδιά μας, αν και στην αρχή ήταν λίγο διστακτικά να μπουν μέσα στο νερό, έπειτα το καταχάρηκαν και τσαλαβουτούσαν όλη την ώρα σαν τα παπάκια.
Περάσαμε αρκετή ώρα μέσα σε αυτό χαζεύοντας και βγάζοντας άπειρες φωτογραφίες.
Επιστρέψαμε στο γεφυράκι, ανηφορίσαμε το μονοπάτι και βρεθήκαμε πάλι έξω από τον αρχαιολογικό χώρο.
Εκεί μπήκε ένα δίλημμα, που θα κάναμε μπάνιο; Τις κοντινές παραλίες δεν τις γνωρίζαμε και πολύ καλά, εμείς θέλαμε κάποιο χώρο με σκιά ώστε έπειτα να στρώσουμε για να φάμε, οπότε τι καλύτερο από την Ελαία, που ήταν δοκιμασμένη και την γνωρίζαμε καλά.
Οι Γερμανοί με τα τροχόσπιτα, αντί να έχουν μειωθεί όπως πίστευα, είχαν πολλαπλασιαστεί και μας είχαν πιάσει την αγαπημένη μας θέση.
Το μπάνιο ήταν απολαυστικό, το γεύμα κάτω από την σκιά των πεύκων το ίδιο, τα παιδιά βρήκαν κάτι σκυλάκια και έπαιζαν μαζί τους για πολλή ώρα, εμείς πρέπει να πήραμε κανέναν μισάωρο υπνάκο κάτω από την σκιά των πεύκων και έπειτα, γεμάτοι όμορφες εικόνες, βάλαμε πάλι πλώρη για τα σπίτια μας, γιατί οι υποχρεώσεις μας καλούσαν και δεν μας έδιναν περισσότερο χρόνο για χαλάρωση.
Λίγες εβδομάδες αργότερα παραλίγο να τριτώσουν οι εξορμήσεις, με οργανωμένη περιήγηση στο «φαράγγι των Κενταύρων» στη Φολόη, αλλά τελικά τελευταία στιγμή κάτι μας έτυχε και δυστυχώς το αναβάλαμε.
Μένει λοιπόν κι αυτό στα εκκρεμή μαζί με το παράξενο καφενείο που είχαμε δει την προηγούμενη Κυριακή και τελικά δεν καταφέραμε να επισκεφτούμε.
Κάποιες ανειλημμένες υποχρεώσεις παραλίγο να ακυρώσουν την εξόρμησή μας, όμως τις συμπιέσαμε λίγο και έτσι ξεκινήσαμε για εκεί που είχαμε προγραμματίσει.
Πρώτη στάση για σήμερα, ο αρχαιολογικός χώρος της Περιστεριάς.
Ο λόφος της Περιστεριάς, φυσικά οχυρός υψώνεται απότομος από τις τρεις πλευρές του και έχει ομαλή πρόσβαση μόνο από την νότια πλευρά, όπου δεν αποκλείεται να υπήρχε οχύρωση ήδη από τους μυκηναϊκούς χρόνους. Τα ευρήματα μαρτυρούν, ότι πρέπει να υπήρξε ένα πλούσιο κέντρο της Δυτικής Πελοποννήσου κατά την πρώτη Μυκηναϊκή περίοδο - οι Μυκήνες της Δυτικής Πελοποννήσου όπως λέει και η πινακίδα έξω από τον χώρο.
Στον λόφο έχουν ανασκαφεί τρεις μυκηναϊκοί θολωτοί τάφοι – ένας ακόμη βρίσκεται εκτός του αρχαιολογικού χώρου - και έχουν βρεθεί κατάλοιπα οικιών. Στους τάφους αυτούς βρέθηκαν πολλά χρυσά αντικείμενα, τα οποία φυλάσσονται και εκτίθενται στο αρχαιολογικό μουσείο της Χώρας Μεσσηνίας. Το μουσείο αυτό το είχαμε επισκεφτεί πριν από πολλά χρόνια και είχαμε εντυπωσιαστεί από τον πλούτο των εκθεμάτων του, το οποίο όμως ήταν μικρό και με φιλοσοφία παρουσίασης «μιας άλλης εποχής». Ελπίζω σήμερα να έχει βελτιωθεί ο τρόπος παρουσίασης (γιατί να έχει μεγαλώσει ο χώρος δεν το ελπίζω).
Όποιος έχει μεγαλύτερες αρχαιολογικές «ανησυχίες», περισσότερα μπορεί να διαβάσει εδώ.
Ο μεγαλύτερος τάφος, αυτός που βρίσκεται στο κέντρο του λόφου, έχει αναστηλωθεί και με το μέγεθός του δίνει μια ιδέα για την σπουδαιότητα του χώρου κατά την Μυκηναϊκή εποχή.
Το εισιτήριο για την είσοδο στον χώρο είναι πολύ μικρό, μόνο 2€.
Περιηγηθήκαμε αρκετά στον αρχαιολογικό χώρο και έπειτα περιμέναμε σε μια σκιά κάποιους από την παρέα που είχαν αποφασίσει τελευταία στιγμή να μας ακολουθήσουν.
Επόμενος στόχος μας το φαράγγι, αγνώστου ονόματος. Στην ταμπέλα που βρίσκεται στον δρόμο, αλλά και στους χάρτες της Google αναφέρεται ως φαράγγι Σταλακτίτες;;;
Το μονοπάτι ξεκινά έξω από τον αρχαιολογικό χώρο και εύκολα μπορείς να βρεις την είσοδό του. Η ζέστη ήταν μεγάλη, αλλά ευτυχώς το μεγαλύτερο μέρος της διαδρομή ήταν στη σκιά. Το μονοπάτι είναι καθαρό και ευδιάκριτο, με μικρή κατηφορική κλίση.
Όταν φτάσετε σε μία διασταύρωση, να πάρετε την αριστερή κατεύθυνση, γιατί νομίζω ότι η άλλη δεν είναι και τόσο βατή. Μετά από 15 λεπτά περπάτημα, φτάσαμε στο μικρό ποτάμι με το γεφυράκι, την βρύση και τον όμορφα διαμορφωμένο χώρο. Εκεί είδα ότι ερχόταν κι ένας χωματόδρομος από την αντίθετη κατεύθυνση, ο οποίος εικάζω ότι ερχόταν από τον δρόμο που ενώνει το Καλό Νερό με την Καλαμάτα.
Καθότι γνωρίζαμε ότι θα έπρεπε να περπατήσουμε μέσα σε νερά, είχα πάρει τα παλιά αθλητικά μου παπούτσια, τα οποία εκείνη την στιγμή αποφάσισαν να μας αφήσουν χρόνους.
Έτσι, σχεδόν μονοσάνδαλος ξεκίνησα την εξερεύνηση του φαραγγιού.
Το φαράγγι είναι πολύ στενό, σε κάποια σημεία πρέπει να μπεις μέχρι το γόνατο στο νερό αν και περίοδος ξηρασίας και είναι πολύ μικρό, δεν πρέπει να ξεπερνά τα 200 μέτρα σε μήκος. Είναι όμως καταπληκτικό. Το φως που έμπαινε από το στενό άνοιγμα της οροφής, δημιουργούσε όμορφες εικόνες στα τοιχώματα.
Στο πρώτο μεγάλο άνοιγμα που υπάρχει, έχουν σχηματιστεί κάποιοι σταλακτίτες, ενώ αν συνεχίσεις λίγο ακόμη, φτάνεις σε αδιέξοδο. Από ψηλά κατεβαίνουν λίγα νερά, τα οποία σε περίοδο βροχόπτωσης φαντάζομαι ότι θα σχηματίζουν καταρράκτη. Καθότι στενό και με μία μόνο έξοδο διαφυγής, πολύ προσεκτικός θα πρέπει να είναι όποιος το διασχίσει χειμώνα ή ημέρα που φέρνει πολλά νερά. Κατά τα άλλα όλοι μείναμε μαγεμένοι. Τα παιδιά μας, αν και στην αρχή ήταν λίγο διστακτικά να μπουν μέσα στο νερό, έπειτα το καταχάρηκαν και τσαλαβουτούσαν όλη την ώρα σαν τα παπάκια.
Περάσαμε αρκετή ώρα μέσα σε αυτό χαζεύοντας και βγάζοντας άπειρες φωτογραφίες.
Επιστρέψαμε στο γεφυράκι, ανηφορίσαμε το μονοπάτι και βρεθήκαμε πάλι έξω από τον αρχαιολογικό χώρο.
Εκεί μπήκε ένα δίλημμα, που θα κάναμε μπάνιο; Τις κοντινές παραλίες δεν τις γνωρίζαμε και πολύ καλά, εμείς θέλαμε κάποιο χώρο με σκιά ώστε έπειτα να στρώσουμε για να φάμε, οπότε τι καλύτερο από την Ελαία, που ήταν δοκιμασμένη και την γνωρίζαμε καλά.
Οι Γερμανοί με τα τροχόσπιτα, αντί να έχουν μειωθεί όπως πίστευα, είχαν πολλαπλασιαστεί και μας είχαν πιάσει την αγαπημένη μας θέση.
Το μπάνιο ήταν απολαυστικό, το γεύμα κάτω από την σκιά των πεύκων το ίδιο, τα παιδιά βρήκαν κάτι σκυλάκια και έπαιζαν μαζί τους για πολλή ώρα, εμείς πρέπει να πήραμε κανέναν μισάωρο υπνάκο κάτω από την σκιά των πεύκων
και έπειτα, γεμάτοι όμορφες εικόνες, βάλαμε πάλι πλώρη για τα σπίτια μας, γιατί οι υποχρεώσεις μας καλούσαν και δεν μας έδιναν περισσότερο χρόνο για χαλάρωση.
Λίγες εβδομάδες αργότερα παραλίγο να τριτώσουν οι εξορμήσεις, με οργανωμένη περιήγηση στο «φαράγγι των Κενταύρων» στη Φολόη, αλλά τελικά τελευταία στιγμή κάτι μας έτυχε και δυστυχώς το αναβάλαμε.
Μένει λοιπόν κι αυτό στα εκκρεμή μαζί με το παράξενο καφενείο που είχαμε δει την προηγούμενη Κυριακή και τελικά δεν καταφέραμε να επισκεφτούμε.
Attachments
Last edited:
