Γερμανία Δυο δίδυμες στο Βερολίνο

[fenia42]

Βερολίνο Ημέρα 4η … η συνέχεια


Αυτό καλά το λες, στην πράξη όμως ήταν πάνω από 10 χιλιόμετρα. . Δε μασάμε όμως και ξεκινούμε από τη budapester strasse την περιήγηση στο δυτικό Βερολίνο. Κάπου στη Kurfursten strasse ο αέρας αλλάζει και μια περίεργη αίσθηση πλανάται στην ατμόσφαιρα. Σαν πιο περίεργος ο κόσμος, σαν πιο απελευθερωμένος. Μια σημαία στα χρώματα του ουράνιου τόξου μας επιβεβαιώνει ότι είμαστε στην gay area του Βερολίνου, και όντως μόνο ζευγάρια αντρών έβλεπες στο δρόμο. Πάντως, αυτό το απελευθερωμένο κομμάτι της πόλης εμένα μου αρέσει. Καμία διάκριση σε άτομα με στιλιστικές ή σεξουαλικές ιδιαιτερότητες. Πόσους αιώνες πίσω είμαστε σα χώρα.
« Νίνα, εδώ θα μας περάσουνε για αδερφές » , λέω, χα χα .
Και μετά λοιπόν τη gay area και τα ευτυχισμένα ζευγαράκια που μας προσπερνούσαν χεράκι- χεράκι περνάμε , εμφανώς στην prostitute area. Εδώ οι εικόνες με φρικάρουν περισσότερο. Δε θέλω να υπεισέλθω σε λεπτομέρειες. Το μόνο που θα αναφέρω είναι το πόσο εντύπωση μου έκανε μια γυναίκα να περπατά στο δρόμο μέρα μεσημέρι άνευ φούστας, και γύρω οικογένειες με παιδιά , παππούδες κλπ οι οποίοι δείχναν να μη την προσέχουν καν …
Σταματάμε σε ένα τούρκικο εστιατόριο για σπιτικό πεντανόστιμο και πάμφθηνο φαγητό . Είμαστε οι μόνες άκυρες με το περιβάλλον μιας και καταλάβαμε ότι είχαμε μπει σε κακόφημο μαγαζί . Αλλά δε πειράζει, εμπειρίες είναι και αυτές. Απόγευμα πλέον και κατευθυνόμαστε προς την τελική ευθεία επιτέλους, μετά από πολύωρο περπάτημα. Friedriech strasse με unter den linden και πάμε να δούμε τις πανάκριβες βιτρίνες Gucci , Louis Vuitton, Escada κλπ και την Galeries Lafayette , το τρομαχτικό – για μένα- αυτό εμπορικό κέντρο που σχεδόν καταλαμβάνει ολόκληρο οικοδομικό τετράγωνο. Φωτογραφίζουμε το ναό ( Louis Vuitton ) , ξεκολλάμε τη μούρη μας από τα τζάμια και αποφασίζουμε να σοβαρευτούμε. Πάμε λοιπόν να δούμε το κατά πολλούς tourist trap, Check Point Charlie. Το σταθμό ελέγχου δηλαδή για το πέρασμα από τον ανατολικό στο δυτικό τομέα στην κάποτε διχασμένη πόλη . Στο μέρος αυτό που αποτελεί και σύμβολο του Ψυχρού Πολέμου χάθηκαν πολλές ψυχές στην προσπάθεια τους να μεταβούν από την ανατολή στη δύση για μια δεύτερη ευκαιρία, για ένα καλύτερο αύριο. Οι ιστορίες τους είναι αναρτημένες για να διαβάζονται και να μην ξεχνιούνται. Είναι άλλωστε τόσο μα τόσο πρόσφατες ! Ανάμεσά τους και δυο Έλληνες . Τουριστική παγίδα ή όχι, εγώ δε μπορούσα να παραλείψω να περάσω από εκεί. Είναι πράματα που οφείλουμε να δούμε , να διαβάσουμε, έτσι για την ιστορία και για να εκτιμήσουμε την Ελευθερία μας , για να μη θεωρούμε τίποτα δεδομένο.
Με λίγο μαυρισμένη καρδιά , προχωράμε ξανά προς την Potsdamer Platz για να δούμε ό,τι είχαμε παραλείψει και τη leipziger stasse. Και για να τελειώσουμε με τη δόση ψυχρού πολέμου, παίρνουμε το τρένο για την Warschauer strasse για να βρεθούμε στο East Side Gallery , το εναπομείναν τοίχος μήκους 1,5 χιλιομέτρου πάνω στο οποίο έχουν ζωγραφίσει με γράφιτι διάφοροι καλλιτέχνες, εκφράζοντας ο καθένας τα αισθήματα του για την πτώση του τοίχους. Εκεί θαυμάσαμε και την απίστευτη γέφυρα «σοβιετικής αισθητικής » απ’ όπου περνάει το τρένο και δημιουργεί ένα έντονο περίεργο συναίσθημα μιας άλλης εποχής. Δυστυχώς δε μπορώ να συγκρατήσω ούτε το όνομα της , ούτε έχω τον DK να το ψάξω μιας και η Νίνα κάνει συλλογή από οδηγούς. Καταλήγουμε στην Alexander Platz για την τελευταία γαστριμαργική κραιπάλη της ημέρας σε συνδυασμό με παγωτό .
Αυτή η μέρα ήταν πολύ σημαντική για μένα , στο μυαλό μου γυρνάνε εικόνες που προσπαθώ να φανταστώ από τον ψυχρό πόλεμο. Κι όλα αυτά σε μία χώρα η οποία ήταν γονατισμένη οικονομικά λόγω της ήττας της κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Μοιραία , το μυαλό μου με πάει στην έξαρση του εθνικισμού και του ναζιστικού κινήματος που βρήκε πρόσφορο έδαφος λόγω της οικονομικής κρίσης της Γερμανίας και δε μπορώ να μη σκεφτώ τι συνέπειες θα μπορούσε να επιφέρει κατά τον ίδιο τρόπο και η δική μας οικονομική κρίση. Με παρηγορεί ωστόσο η ανάπτυξη αυτού του κράτους και κρατώ μέσα μου την ελπίδα.. Όλα είναι κύκλος.
« Τι σκέφτεσαι ρε Φένια »
« Τίποτα, Νίνα, το παιδί μου, … καληνύχτα »


Βερολίνο Ημέρα 5η

Η πέμπτη μέρα είναι αφιερωμένη στην πρωτεύουσα του Βρανδεμβούργου, το Πότσνταμ. Βάζουμε το ξυπνητήρι στις 8 , μετά στις 9, μετά στις 10, 11 , 12, … , άλλα 10 λεπτά και άλλα 10 λεπτά . Εν τέλει στις 14:00 ήμαστε έτοιμες Πρωί –πρωί με τη δροσούλα :Ρ . Μα είχαμε περπατήσει τόσο πολύ τις προηγούμενες μέρες που χρειαζόμασταν ύπνο & ξεκούραση.
Στο Πότσνταμ φτάνει κανείς με το τρένο s-bahn 7 , με εισιτήριο των 3.00 ? και έχοντας διανύσει μια απόσταση σχεδόν 30 χιλιομέτρων. Η διαδρομή φανταστική, δάσος , πεντακάθαροι δρόμοι και σπιτάκια με τριγωνικές σκεπές και γκρι τούβλα. Γαληνεύει το μάτι και η ψυχή σου …
Φτάσαμε εκεί κατά τις τρεις το μεσημέρι, ο καιρός είχε αρχίσει να γίνεται μουντός. Αποφασίσαμε να νοικιάσουμε ποδήλατα και να κάνουμε τη 18 χιλιομέτρων τετριμμένη διαδρομή του Πότσνταμ για όσους θέλουν να περιηγηθούν στα αξιοθέατά του. Δυστυχώς όμως, δεν υπήρχαν διαθέσιμα ποδήλατα, έτσι αρχίσαμε την περιήγηση με τα πόδια.
Η πρώτη εικόνα που μου έδωσε ήταν ότι αποτελεί μια πόλη – ορμητήριο για τις οικογένειες που θέλουν να περνούν τα κυριακάτικα πρωινά τους στη φύση. Και πράγματι, δε νομίζω ότι υπάρχει καλύτερη επιλογή : πάρκα, κούνιες, όμορφες εκκλησίες, εκατομμύρια λουλούδια, ακόμα και λούνα παρκ
. Στον ποταμό Χάβελ που διασχίζει το Πότσνταμ , 2-3 ζευγαράκια μέσα σε βάρκες πάνε βόλτα. Μια άμαξα περνά με δυο επιβλητικά άλογα και μεταφέρει μια οικογένεια. Τα παιδάκια χαμογελούν ευτυχισμένα. Ακριβώς μπροστά μας περνάει ένα ζευγαράκι που σέρνει το παιδί τους πάνω σε ένα αυτοκινητάκι. Μαμάδες με ποδήλατα και τα παιδιά στο παιδικό καθισματάκι. Κάτω από ένα δέντρο ένα παλικάρι γράφει –μάλλον ημερολόγιο. Σκηνές ευτυχίας μας πλημμυρίζουν από παντού. Μα κάπως έτσι δε περιγράφεται και ο παράδεισος… Πιο πέρα στις κούνιες, ένα ζευγάρι αγκαλιασμένο κοιτά και καμαρώνει το παιδί τους που παίζει . Ε, λοιπόν, αυτό είναι κάτι που δε πρόκειται ποτέ να δεις στην Ελλάδα. Και το ξέρω από πρώτο χέρι ! Έχει 6 χρόνια που συχνάζω σε κούνιες (!) και τέτοια σκηνή δεν έχω δει. Αντίθετα, η πιο συχνή έκφραση που ακούω είναι : « σήκω να φύγουμε κ???παιδο, για πουθενά δεν είσαι» . Και ύστερα λένε ζώα τους Γερμανούς. Από πού βγαίνουν αυτά τα συμπεράσματα άραγε. Και σε ποιο σημείο οι Έλληνες είναι καλύτεροι από τους υπόλοιπους Ευρωπαίους. Τέλος πάντων….Άποψη μου άλλωστε.
Μη τα πολυλογούμε, αρχίζουμε και την περιπλάνηση στο όμορφο Πότσνταμ. Πρόκειται για μια πόλη η οποία κατοικήθηκε αρχικά από Σλάβους και στη συνέχεια διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο τόσο επί Διαφωτισμού όσο και στη νεότερη ιστορία. Υπήρξε στρατιωτική βάση από την εποχή που ο Ναπολέων κατέλαβε τη χώρα που τότε αν δε κάνω λάθος ονομαζόταν Πρωσία , έως και το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Έχει πολλά αξιοθέατα, αλλά δυστυχώς δεν είχαμε κουράγιο να τα δούμε όλα εξονυχιστικά . Γυρίσαμε λίγο χωρίς να συμβουλευόμαστε κάποιον χάρτη, και περάσαμε από δυο εκ των τριών πυλών που έχει, κάναμε βόλτα στο κατάμεστο ιστορικό κέντρο, μπήκαμε σε ένα πανέμορφο λιλιπούτειο μαγαζάκι που πουλούσε χειροποίητη σοκολάτα μέλι και τσάι. Δε ξέρω γιατί αλλά μου θύμιζε πιο πολύ Αυστρία παρά Γερμανία. Ίσως ήταν πιο κλασσάτο :Ρ . Βρεθήκαμε στην ολλανδική συνοικία που είναι πολύ γραφική και κάνουμε μια στάση για ξεκούραση και χυμό καρότου. Στη γειτονιά αυτή είχαν εγκατασταθεί Ολλανδοί μετανάστες που εργάζονταν σαν εργάτες στη Γερμανία και φτιάχτηκε κατόπιν διαταγής του βασιλιά Φρειδερίκου Γουλιέλμου Α’ περί τις αρχές του 18ου αιώνα . Παραπέρα η ρωσική συνοικία. Το Πότσνταμ είναι ευρέως γνωστό για το ανάκτορο Cicilien όπου υπογράφηκε η ιστορική συμφωνία Μεταξύ Στάλιν, Τρούμαν και Τσόρτσιλ
(1945) , επιβεβαιώνοντας το τέλος του ναζισμού και καθορίζοντας την τύχη της Γερμανίας αλλά και της υπόλοιπης Ευρώπης μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.
Αλλά και για το ανάκτορο – πάρκο Σανσουσί που θεωρείται από τις ομορφότερες βασιλικές κατοικίες στην Ευρώπη , στους κήπους του οποίου φιλοξενούνται αγάλματα που απεικονίζουν ελληνικές θεότητες μαρτυρώντας έτσι το φιλελληνισμό του Φρειδερίκου και την αγάπη του για την αρχαιοελληνική παιδεία. Χμ , μήπως γι’ αυτό μου θυμίζει τόσο Αυστρία ;

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 3 of 4

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[danev]

Φενια, πραγματικά πολύ πρωτοτυπος τιτλος στην ιστορία σου, και ωραιο ξεκίνημα... Αναμενεται με αγωνια η συνέχεια και για μας που το Βερολινο το έχουμε γνωρίσει..στην τρεχάλα !!
Μια απορία μόνο . Ποιο ονομα γιορτάζει... Μεγάλη εβδομάδα ????

 

[malysa]

Kαι είχα την απορία, πόσες δίδυμες έχει το φόρουμ :roll:
Αλήθεια Φένια, μοιάζετε με την αδελφή σου?
Ποια είναι η μεγαλύτερη? Σκέφθεστε το ίδιο ?

........ Πλάκα κάνω .... Είναι οι ερωτήσεις που έχω ακούσει χιλιάδες φορές, μιας και εγώ ανήκω σε αυτό το team

Καλή συνέχεια στη ταξιδιωτική σου ιστορία....

 

[PopiTzil]

Άντε ωραία να διαβάσουμε και μια δικιά σου ιστορία κορίτσι!! Σίγουρα περάσατε τέλεια με την κολλητή
(περιμένω tips και ιστορία από Ρώμη)

 

[fenia42]

Βερολίνο Ημέρα 2η

Ξυπνάμε μετά βίας τη δεύτερη μέρα και αντικρίζουμε το ηλιόλουστο Βερολίνο. Το πρόγραμμα έχει ήδη βγει. Αφήνουμε τα μπουφάν στη ντουλάπα και φορώντας μόνο μια μακριμάνικη μακό μπλούζα και τα πιο αναπαυτικά μας παπούτσια ξεκινάμε για το μαραθώνιο περπατήματος για να εξερευνήσουμε τη γερμανική πρωτεύουσα.
Τρένο s-bahn , και κάθοδος στη γνωστή πλατεία. Θετική εντύπωση 1η : παιδιά σκυλιά γατιά ποδήλατα , όλοι μπαίνουν στο τρένο . Από εκεί ξαναπερνάμε από το ρολόι με την παγκόσμια ώρα, τον πύργο της τηλεόρασης που είναι ορατός από παντού λόγω του ύψους του , το Κόκκινο Δημαρχείο , και κατευθυνόμαστε στο Κοινοβούλιο. Ωραίο το Κοινοβούλιο της γεροντοκόρης. Μέσα σε απέραντα πάρκα , πολύ επιβλητικό. Ξαπλώνουμε κι εμείς στο γκαζόν όπως όλοι και παίρνω το DK να διαβάσω δυνατά πληροφορίες για το Κοινοβούλιο. ( Η συμφωνία ήταν να σταματάμε έξω από κάθε αξιοθέατο και να διαβάζουμε πριν το επεξεργαστούμε ) .
Γενικά η αρχιτεκτονική του Βερολίνου με εξέπληξε θετικά από την πρώτη στιγμή. Νεοκλασικά με νεομπαρόκ στοιχεία μέσα σε γκόθικ πινελιές και κάπου κάπου κτίρια με κόκκινα τούβλα να υπενθυμίζουν το κομμουνιστικό στοιχείο που άφησε κι αυτό το στίγμα του. Στη συνέχεια κατευθυνθήκαμε προς τη δωρικού ρυθμού Πύλη του Βρανδεμβούργου Brandenburger Tor, ίσως το σήμα κατατεθέν της πόλης στην πλατεία Παρίζερ .Από εκεί ξεκινά και η οδός Unter den Linden ( η οδός των λάιμ λεμονόδεντρων !! ) την οποία και διασχίσαμε κατά μήκος , σε μια μαγευτική διαδρομή που περνά από τόσα αξιόλογα κτίρια. Το μουσείο γερμανικής ιστορίας, την εβραϊκή συναγωγή , τα πανεπιστήμια, τον επιβλητικό καθεδρικό ναό του Βερολίνου, την εκκλησία της Παναγίας, το σιντριβάνι του Ποσειδώνα, το ποτάμι. Καταλήξαμε στο μικρό παρκάκι με το τεράστιο μπρούτζινο άγαλμα των Μαρξ και Ένγκελς, τα δυο φιλαράκια αυτά που συνέγραψαν το Κομμουνιστικό Μανιφέστο. Βγαίνω φωτογραφία αγκαλίτσα με τον Μαρξ και προχωράμε προς την πλατεία που υπάρχει μια πανέμορφη γοτθική εκκλησία με δυο τριγωνικούς συμμετρικούς πύργους , η εκκλησία του Αγίου Νικολάου που είναι και η παλαιότερη βερολινέζικη εκκλησία. Η συνοικία εκείνη έχει πάρει και το όνομα της από την εν λόγω εκκλησία ( Νικολάι Φίρτελ ) και τη θεωρώ ως την πιο γραφική περιοχή του Βερολίνου, που με ταξίδεψε νοερά αιώνες πίσω και μου θύμισε πολύ την Πράγα. Θετική εντύπωση 2η : εν αντιθέση με την Πράγα το Βερολίνο δε φωνάζει από μακριά «τουριστική ατραξιόν » κι αυτό για μένα είναι ίσως το σημαντικότερο ζήτημα όσον αφορά τα ταξίδια μου.
Δεν ήθελα να φύγω από εκεί … Βέβαια, η περιπλάνηση έπρεπε να συνεχιστεί και έτσι αποφασίσαμε να οδεύσουμε ανατολικά με κατεύθυνση προς το ξενοδοχείο μας, με σκοπό ωστόσο να τριγυρίσουμε σε μέρη που δε πάνε τουρίστες προκειμένου να προσπαθήσουμε όσο αυτό είναι δυνατό, να αφουγκραστούμε τον παλμό των ντόπιων & της πόλης. Κινούμε όλο ευθεία λοιπόν, προς τα ανατολικά και διασχίζουμε διαρκώς πάρκα, γέφυρες, χώρους πρασίνου, κήπους. Τότε συνειδητοποίησα ότι δεν υπάρχει ένα τόσο δα μικρό μέρος που να θεωρηθεί βρώμικο ή άσχημο. Παντού ανθισμένα λουλούδια, δρόμοι τεράστιοι, πλούσια δέντρα, γελαστοί άνθρωποι, άψογοι ποδηλατόδρομοι, ξανθά κεφαλάκια στο παιδικό καθισματάκι του ποδηλάτου, καθόλου διαφημιστικές ταμπέλες, αρμονία σε όλα. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που όλοι οι γνωστοί συνθέτες είναι Γερμανοί και Αυστριακοί.
Περπατώντας μία ώρα σχεδόν, αμίλητες και σκεπτόμενες η καθεμιά τα δικά της , βρεθήκαμε σε μια πολύ νεανική συνοικία , τη Moritzplatz, και καθώς είχε νυχτώσει αποφασίσαμε να σπεύσουμε προς αναζήτηση τροφής. Καθίσαμε σε ένα γκόθικ τύπου εστιατόρια σαν αυτά της Βουδαπέστης, με πανοπλίες και βαριά επίπλωση . Ήπια μια μαύρη μπύρα κι έφαγα την πιο νόστιμη μοσχαρίσια μπριζόλα του κόσμου ! Και σε τιμές σούπερ. Στη συνέχεια καφεδάκι, σερφ στο φόρουμ –γιατί ο εθισμός είναι εθισμός – παγωτάκι, s-bahn και νάνι. Τα ποδαράκια είχαν αρχίσει ήδη να διαμαρτύρονται αφού κάθε μέρα γυρνούσαμε πάνω από 12 ώρες σερί. Δε πτοούμαστε βέβαια με αυτό.

Βερολίνο Ημέρα 3η

Τρίτη μέρα στην πόλη που είχε αρχίσει να κλέβει την καρδιά μας και εγερτήριο με τα κοκόρια μιας και η μέρα θα ήταν αφιερωμένη στην αγαπημένη μου δραστηριότητα : Μουσεία και ιστορικής σημασίας μνημεία !!
Ξεκινάμε λοιπόν με κρουασανάκια βουτύρου και φρούτα για δυνάμεις και πάμε στο Νησί των Μουσείων. ( Στάση Friedriech strasse ) . Σήμερα φοράμε κοντομάνικο * με υγρασία 0 και ήλιο καλοκαιριού νομίζαμε θα λιποθυμήσουμε. Και καθίσαμε αρκετή ώρα κάτω από τον ήλιο, καθώς είχε αρκετή ουρά στην αναμονή.
Τι να πω για το μουσείο της Περγάμου ; Τόσο ελληνικό στοιχείο… Τα 12,5 ? αξίζανε. Είχε και ξενάγηση μετ’ ακουστικών στα ελληνικά . Προσωπικά , αυτό που με εντυπωσίασε περισσότερο ήταν η αίθουσα με ευρήματα από την αρχαία Βαβυλώνα γιατί δεν είχα ξαναδεί . Ήταν υπέροχη εμπειρία, σχεδόν με συγκίνησε.
(Να αναφέρω εδώ ότι το μουσείο της Περγάμου έχει τρεις κυρίως αίθουσες, μια Ελληνικής περιόδου ,μια Ρωμαϊκής και μια από τη Βαβυλώνα όπως προανέφερα. Όταν τελειώσαμε με τα μουσεία, πήραμε πάλι το μετρό και πήγαμε αυτή τη φορά σε μια πλατεία δυτικού τύπου, την Potsdamer Platz .η οποία εκτίνεται πίσω από την πύλη του Βρανδεμβούργου και χαρακτηρίζεται κυρίως από έντονη μοντέρνα ανάπτυξη. Ουρανοξύστες, τεράστια ξενοδοχειακά συγκροτήματα και αμερικανικού στυλ εμπορικά πολυκαταστήματα είναι το χαρακτηριστικό της πλατείας. Είμαι από τις ελάχιστες γυναίκες που σιχαίνονται τα πολυκαταστήματα και τα ψώνια και το θέαμα με πνίγει. Τα πάντα στο βωμό του χρήματος. Για κακή μου τύχη , η δίδυμη ήθελε να ψωνίσει … Υπέστην λοιπόν το μαρτύριο αυτό – ευτυχώς κράτησε λίγο – και στη συνέχεια φαγητό και καφές στο μοναδικό μέρος που μου φάνηκε λίγο πιο όμορφο ( μπροστά από το ξενοδοχείο HYATT ) και με ένα υπέροχο ανοιξιάτικο αεράκι να μας φυσάει. Στην εν λόγω πλατεία το πιο φημισμένο «αξιοθέατο» είναι το sony Center, το οποίο στεγάζει τα γραφεία της ομώνυμης εταιρίας και είναι φτιαγμένο από γυαλί και ατσάλι. Προσωπικά μου χαλάει την αισθητική αλλά το παραβλέπω…
Από εκεί λοιπόν, διασχίζουμε την Ebert strasse η οποία θα μας οδηγούσε στην Πύλη του Βρανδεμβούργου, κάνοντας ωστόσο κάποιες στάσεις για να δούμε μνημεία όπως αυτό του Ολοκαυτώματος , και να διαβάσουμε ιστορίες οικογενειών που ξεκληρίστηκαν από τους Ναζί. Ξανά λοιπόν την Unter den Linden κι αυτή τη φορά επιλέγουμε να φάμε σε ένα ακριβότερο μεν , που μας αποζημίωσε δε, ιταλικό εστιατόριο δίπλα στο Κόκκινο Δημαρχείο . Να πω εδώ ότι το Βερολίνο έχει κυρίως ιταλικά και ασιατικά εστιατόρια . Γενικά , μείναμε πολύ ευχαριστημένες από τις επιλογές μας στο φαγητό, αλλά επειδή άκουσα διάφορα όσον αφορά το φαγητό στο Βερολίνο, πιστεύω ότι η «επιτυχία» μας έγκειται περισσότερο στο ότι τρώγαμε ως επί το πλείστον σε περιοχές με ντόπιους . Γυρνάω λοιπόν τη Νίνα σπίτι , τη βάζω για ύπνο και στις 22:00 βγαίνω μόνη. Όχι και τόσο μόνη βέβαια , μιας και θα πήγαινα να συναντήσω ένα φιλαράκι που ξενιτεύτηκε και διέμενε μόνιμα στο Βερολίνο εδώ και 3 μήνες. Μόνη λοιπόν σε μια άγνωστη πόλη, με την οποία όμως είχα αρχίσει να εξοικειώνομαι , σε τέτοιο βαθμό ώστε να καταφέρω να φτάσω χωρίς να συμβουλευτώ κανένα χάρτη , από το ανατολικό στο βόρειο Βερολίνο, αλλάζοντας 4 τρένα και από s-bahn σε u-bahn , υπόγειο δηλαδή. Στις 23 :00 ακριβώς και την ώρα που γινόταν η ανάσταση στην Ελλάδα έχω φτάσει κοντά στη συνοικία Pankow και συναντάω το ξενιτεμένο φιλαράκι μου. Κάνουμε βόλτα στην Eberswalder strasse και την Shonhauser Allee χαιρόμενοι την πλούσια νυχτερινή ζωή του ανοιξιάτικου Βερολίνου . Τότε μαθαίνω από πρώτο χέρι πώς είναι λοιπόν αυτή η περιβόητη ζωή στη γερμανική πρωτεύουσα , μέσα από τα μάτια του φίλου μου , που ήρθε σχεδόν ολομόναχος να ζήσει και να εργαστεί σε μια βόρια χώρα. Μόνο θετικά είχε να μου πει και άρχισα να κατεβάζω τα σφηνάκια τεκίλα προκειμένου να με πιάσει η μελαγχολία που μένω ακόμα σε μια χώρα που με κάνει να νιώθω σα ψάρι έξω από το νερό του από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Θα μου λείψει αυτός ο άνθρωπος , σκέφτηκα, και πρωτού αρχίσει να με πιάνει το ποτό σηκωνόμαστε και κινούμε προς το σπίτι του για διανυχτέρευση. Και τι σπίτι !!! Τι ποιότητα ζωής. Αραιοκατοικημένη περιοχή, ενοίκιο αναλογικά χαμηλό, απέραντο πράσινο, τεράστιοι δρόμοι, χώρος για ποδήλατο και με μια επίπλωση της δεκαετίας του 80 . Αποκοιμάμαι με τις κουρτίνες ανοιχτές και την Pixel , τη γάτα του , να γουργουρίζει ευχαριστημένη στα πόδια μου.
Στον ύπνο μου βλέπω ότι έχω πάρει το παιδάκι μου και ζούμε μόνιμα στη Γερμανία… Τινάζεται η Pixel και με ξυπνά, επανέρχομαι στην πραγματικότητα. Κοιμάμαι ως τις 9μιση …


Βερολίνο Ημέρα 4η

Τι δύσκολη η ώρα του αποχωρισμού. Όλα μπορώ να τα αντέξω, εκτός από τον αποχωρισμό με αγαπημένα μου πρόσωπα. Και ξέρω ότι είναι η τελευταία φορά που τον βλέπω γιατί η καριέρα του είναι ήδη στρωμένη και μετά το Βερολίνο έχει σειρά η Κίνα κλπ κλπ. Αποχαιρετισθήκαμε έξω από την αποβάθρα του μετρό … Πώς τα φέρνει καμιά φορά η ζωή.. Δε θέλω να σκέφτομαι άλλο, βγάζω εισιτήριο και παίρνω έναν caffelatte από το καφέ του σταθμού. Το μόνο που επιτρέπω στον εαυτό μου να σκεφτεί είναι ότι στο μέλλον θα θυμάμαι με συγκίνηση στην καρδιά τις τελευταίες στιγμές που έζησα με έναν υπέροχο άνθρωπο και είμαι ευγνώμων που μπόρεσα να τον επισκεφτώ …
Μ ’αυτά και μ’ αυτά φτάνω στο ξενοδοχείο ακολουθώντας αυτή τη φορά πιο σύντομη διαδρομή με το τρένο . Ξυπνάω την αδερφή μου και ξεκινάμε για Δυτικό Βερολίνο. Γενικά , εκτός από τα εμπορικά κέντρα και τα ψώνια απεχθάνομαι και τα ανάκτορα και κάθε είδους άχρηστες πολυτέλειες με σκοπό μονάχα την επίδειξη του πλούτου . Ελάχιστη σημασία δίνω λοιπόν στο Charlottenburg . Από εκεί, ξανά τρένο και πάμε να δούμε τον περιβόητο ζωολογικό κήπο. Πληρώνουμε 13 ευρώ είσοδο καθώς περιμέναμε και μισή ώρα αναμονής κάτω από απίστευτα καυτό ήλιο. Ο ζωολογικός για ένα άτομο που έχει πάει σε πολλούς τέτοιους κήπους , δεν αποτελεί έκπληξη, κοινώς δεν είδα κάτι που δεν είχα ξαναδεί και που δε το έχει και το Αττικό Πάρκο ! Εκτός ίσως από μία εικόνα : αυτή ενός νέου άνδρα να σέρνει σε καροτσάκι τον πατέρα του ο οποίος ήταν σε μια κατάσταση όμοια με κόμμα , και να τον γυρνά λες και καταλάβαινε , ανήμερα της Ανάστασης , να δει τα ζώα και να χαρεί κι εκείνος τη λιακάδα του Απρίλη. ..
Στη συνέχεια , και μετά από 2-3 ώρες στο ζωολογικό κήπο, αποφασίσαμε να διασχίζουμε το μισό δυτικό Βερολίνο με τα πόδια και να φτάσουμε στη friedriche strasse

 

[Samion]

Στον ύπνο μου βλέπω ότι έχω πάρει το παιδάκι μου και ζούμε μόνιμα στη Γερμανία…

τι εφιάλτη είδες..πωπω..ε συμβαίνει καμμιά φορά όταν αλλάζουμε τόπο να κοιμόμαστε άσχημα κ να βλέπουμε εφιάλτες..
άψογη περιγραφή ενός υπέροχου ταξιδιού..

 

[kon_gav]

Πολύ όμορφη η περιγραφή της ιστορίας σου! Danke Fenia

 

[makisg]

σ'ευχαριστούμε πολύ Φένια για την όμορφη και γεμάτη συναισθήματα ιστορία σου.
το Βερολίνο είναι και για μένα με τη σύζυγο μου ένας μελοντικός προορισμός.

 

[KIKI]

Μπραβο Φενια ....
ωραιο ταξιδι και ωραια γραμμένη ιστορια !!!

 

[fenia42]

παιδιά ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια ! Και να σκεφτείτε ότι έχει γραφτεί υπό την επηρεια άφθονου αλκοόλ !
malysa : μοιάζουμε αρκετά και δε μας αρέσει αυτό
danev : γενέθλια είχε ο άνθρωπος
samion : μη φοβάσαι, αν είναι να μεταναστεύσω πρώτα θα περάσω από Ιταλία !

 

[McElk]

Ζωντανή η περιγραφή του ταξιδιού. Πήγες σε καλή εποχή. Επί τη ευκαιρία έχω μια απορία (προς κάθε φιλόλογο ) αν ο όρος «δυο δίδυμες» είναι δόκιμος.

 

[fenia42]

Ζωντανή η περιγραφή του ταξιδιού. Πήγες σε καλή εποχή. Επί τη ευκαιρία έχω μια απορία (προς κάθε φιλόλογο) αν ο όρος «δυο δίδυμες» είναι δόκιμος.

πιστεύω πως είναι , δεν ήθελα να γράψω ένα ζευγάρι δίδυμες