Δυτική Μακεδονία με στάση στα Μετέωρα

[dimosf]

7 χιλιόμετρα νότια της πόλης βρίσκεται το παραλίμνιο χωριό Δισπηλιό, προικισμένο με το προνόμιο να αντικρίζει την όμορφη πόλη να καθρεφτίζεται στα νερά της λίμνης! Ήταν στη δεκαετία του 1930, όταν ο καθηγητής Κεραμόπουλος ανακάλυπτε ένα ακόμα «προνόμιο» του χωριού αυτού. Και αυτή τη φορά πρόκειται για ανεκτίμητη «προίκα». Βρήκε στην όχθη της λίμνης τους πάσσαλους που στήριζαν τις καλύβες ενός πανάρχαιου οικισμού. Πέρασαν περίπου 60 χρόνια για να αρχίσει η συστηματική ανασκαφή από τον καθηγητή της Προϊστορικής Αρχαιολογίας του ΑΠΘ, Γ. Χ. Χουρμουζιάδη και την ομάδα του. Η ανασκαφή έφερε στο φως έναν από τους αρχαιότερους λιμναίους οικισμούς της Ευρώπης. Η χρονολόγηση έδειξε οικισμό του 5500 π.Χ.!! Οι «καλύβες» που απάρτιζαν τον οικισμό ήταν φτιαγμένες στην όχθη αλλά και πάνω σε πάσσαλους χωμένους στο λασπώδη βυθό, μέσα στο νερό. Οι άνθρωποι αυτοί της λίθινης εποχής ζούσαν με την καλλιέργεια της γης και το ψάρεμα, χωρίς να έχουν εγκαταλείψει και τις συνήθειες των προγόνων τους, της παλαιολιθικής εποχής, το κυνήγι και τη συλλογή καρπών, όπως δείχνουν τα λίθινα όπλα που βρέθηκαν. Οι διαβρωμένοι πάσσαλοι, τα λίθινα και κοκάλινα εργαλεία, τα θραύσματα των αγγείων, δείχνουν ξεκάθαρα πως αντιμετώπιζαν δυναμικά τις περιβαλλοντικές προκλήσεις.
Οι ανασκαφείς ανέσυραν από τη λάσπη πλήθος σπουδαίων αντικειμένων, έργων του μακρινού εκείνου πρόγονου που έζησε και δημιούργησε 7.500 χρόνια πριν την εποχή μας. Έργα από πέτρα, από οστά ζώων, πήλινα αλλά και από ξύλο (η λάσπη έπαιξε σπουδαίο ρόλο εδώ, διατηρώντας τα σε καλή σχετικά κατάσταση). Όλα σπουδαίοι μάρτυρες ενός τρόπου ζωής τόσο μακρινού! Από όλα αυτά τα σπουδαία ευρήματα κάποια φαίνεται να έχουν μεγαλύτερη ακόμα σημασία, μιας και δείχνουν τις δραστηριότητες πολιτισμού των προϊστορικών εκείνων ανθρώπων. Φτιάχνει πήλινα εδώλια , στολίζει με γραμμές και χρώματα τα αγγεία του, κρεμά στο λαιμό του «κοσμήματα» από όστρακα ή χάντρες, «παίζει μουσική» (!!!!) και ίσως προσπαθεί να επικοινωνήσει γραπτά (!!!!!!). Τρεις κοκάλινες φλογέρες βρέθηκαν, μάρτυρες της προσπάθειας για παραγωγή μουσικού ήχου και μια ξύλινη πινακίδα με επαναλαμβανόμενα χαράγματα που, παρόλες τις επιφυλάξεις των ειδικών, πιθανά να πρόκειται για «γραφή»! Μια «γραφή» που χρονολογείται με βεβαιότητα το 5260 π.Χ.!!
Τα ευρήματα τα βλέπει κανείς στο Μουσείο που έχει δημιουργηθεί στο χωριό (δυστυχώς κλειστό την ώρα που πήγαμε εμείς), ενώ σε χώρο κοντά στην ανασκαφή εγκαινιάστηκε το 2000 το Οικομουσείο.

Σε ένα χώρο στην όχθη της λίμνης κατασκεύασαν μερικές καλύβες, άλλες με τετράγωνη κάτοψη και άλλες με κυκλική, αναπαριστώντας τον λιμναίο οικισμό που βρήκαν εκεί κοντά. Ορισμένες από τις καλύβες βρίσκονται στη στεριά και ορισμένες πάνω σε πασσάλους μέσα στο νερό.

Δύο μονόξυλα, τύπου πιρόγας, πλεούμενα συμπληρώνουν την εικόνα του οικισμού. Έχουν χρησιμοποιηθεί υλικά από το γύρω περιβάλλον στην προσπάθεια να γίνει όσο το δυνατό πιστή αναπαράσταση.

Οι καλύβες έχουν «εξοπλισθεί» με σκεύη, κυρίως από πηλό, και εργαλεία φτιαγμένα από ξύλο, πέτρα, κόκαλο αλλά και καλάμι. Στο κέντρο κάθε καλύβας υπάρχει μια μικρή εστία. Ομολογώ πως η αναπαράσταση είναι πολύ πειστική και σε κάνει να νοιώσεις, έστω και υποτυπωδώς, λίγο σαν επισκέπτης προϊστορικών προγόνων. Σε συνδυασμό με την σύντομη, περιεκτική και κατατοπιστικότατη ξενάγηση, αισθάνθηκα τυχερός που σε αυτόν τον μίζερο τόπο γίνονται ακόμα τόσο σπουδαία πράγματα. Εύχομαι σε αυτούς τους σπουδαίους ερευνητές καλή δύναμη και καλή συνέχεια στο τόσο απαραίτητο έργο τους!
Φεύγοντας από το χώρο του Οικομουσείου, κάτσαμε λίγο έξω από το χωριό, σε μια βρύση με σκιά και δροσιά να κολατσίσουμε.
Η συνέχεια είχε λίγο περιπέτεια, λίγο άσκοπες βόλτες και αποτυχία στο να βρούμε τον επόμενο στόχο μας. Που δεν ήταν άλλος από το χωριό Νόστιμο με τα ευρήματα από το Απολιθωμένο Δάσος της περιοχής. Αν και η ώρα ήταν πολύ περασμένη για να βρούμε κάτι ανοικτό, εμείς ξεκινήσαμε. Στο Άργος Ορεστικό πήραμε λάθος δρόμο και βρεθήκαμε αλλού γι αλλού! Έπρεπε να γυρίσουμε στο Άργος και έτσι αποφασίσαμε να το αφήσουμε κι αυτό για την επόμενη επίσκεψη. Τελικά έχουν μαζευτεί πολλά που αφήσαμε (και θα έβγαιναν ακόμα περισσότερα τις επόμενες μέρες) και μια ακόμα βόλτα στα βορειοδυτικά επιβάλλεται.

Ο «γίγαντας» Άγιος που δεν είδαμε!
Πριν 31 χρόνια θυμάμαι μια επίσκεψη που είχα κάνει σε ένα χωριό κοντά στην Καστοριά. Ομορφοκκλησιά το όνομα του. Αιτία εκείνης της επίσκεψης ήταν ο Ναός του Αγίου Γεωργίου και σε ότι υπάρχει μέσα σ’ αυτόν. Οι μνήμες όμως με τα χρόνια κάπως ξεθώριασαν και σκέφτηκα πως μια επίσκεψη τώρα δεν θα ήταν άσκημη. Ήξερα βέβαια πως μεσημεριάτικα δεν είχαμε ελπίδα να είναι κάποιος εκεί να μας δείξει το Ναό. Ήταν όμως βολικό να πάμε από εκεί που είχαμε φτάσει, λόγω του λάθος δρόμου που είχαμε πάρει. Η πορεία μέσα από καταπράσινους λόφους και λαγκάδια ήταν πανέμορφη. Όπως πανέμορφο είναι και το μικρό χωριό στο οποίο και φτάσαμε. Ο Ναός δεσπόζει σε μικρό ύψωμα, μέσα στο χωριό.

Βυζαντινός του 13ου αι. είναι πολύ καλοφτιαγμένος, καλοσυντηρημένος και επιβλητικός! Αν και στην μικρή μεταλλική αυλόπορτα στην κορυφή της σκάλας υπήρχε το τηλέφωνο του ιερέα προκειμένου να μας ανοίξει, το ακατάλληλο της ώρας με απέτρεψε από το να τηλεφωνήσω. Έτσι περιοριστήκαμε στο εξωτερικό του ναού που είναι κι αυτός υπέροχος. Θυμάμαι πως μέσα, εκτός των σπουδαίων τοιχογραφιών έχει και κάτι το μοναδικό. Ένα ολόσωμο ξύλινο ανάγλυφο του Αγίου ύψους σχεδόν 3 μέτρων (!!!!!!!!!). Άλλο ένα αξιοθέατο για την επόμενη!!

Κονσέρτο για ένα καφέ, πολλά νερά και υπέροχη θέα !
Το απόγευμα είχε αρχίσει να προχωρεί για τα καλά και η ανάγκη για ένα καφέ είχε αρχίσει να γίνεται επιτακτική. Θέλαμε όμως να είναι ένας καφές με θέα! Που καλύτερα από τον Απόσκεπο! Χωριό καταπράσινο, πάνω στον παλιό δρόμο Καστοριάς Φλώρινας, έχει ένα μοναδικό προνόμιο.

Έχεις όλη την Καστοριά και τη λίμνη της «πιάτο»! Που θα βρίσκαμε καλύτερο μπαλκόνι για τον καφέ μας; Στην πλατεία λοιπόν του χωριού με νερά να τρέχουν από μια ντουζίνα βρύσες, κάτσαμε και απολαύσαμε έναν ελληνικό καφέ μούρλια! Ήταν τόση η ηρεμία και τόσο όμορφες οι εικόνες που δεν σου έκανε καρδιά να φύγεις.

Βυζαντινής Ιστορίας συνέχεια!
Ήταν σχετικά νωρίς σαν φύγαμε και κατεβήκαμε για άλλη μια φορά στην πόλη να δούμε (απ’ έξω) άλλους δυο ναούς από τους τόσους της πόλης. Πρόκειται για δύο από τους αρχαιότερους της Καστοριάς χτισμένους κοντά ο ένας στον άλλο ανάμεσα στις δύο παραδοσιακές συνοικίες, το Ντολτσό και το Αποζάρι.

Πρώτα ο Άγιος Στέφανος. Ναός του 9ου αι. με σπουδαίες τοιχογραφίες (η Δευτέρα Παρουσία είναι η αρχαιότερη σε όλο τον Ελλάδικό χώρο) και η μοναδική στην Καστοριά με γυναικωνίτη. Φυσικά από όλα αυτά εμείς δεν είδαμε τίποτα. Περιοριστήκαμε στα απ’ έξω.

Όπως απ’ έξω είδαμε και τον άλλο σπουδαίο ναό των Αγίων Αναργύρων. Αυτός πρέπει να χτίστηκε στα τέλη του 10ου ή αρχές του 11ου αι. Από τη μια μεριά και την άλλη, αλλά και από πάνω από την κύρια είσοδο έχει εξωτερικά τοιχογραφίες σχετικά φθαρμένες. Οι μαρμάρινες παραστάδες και τα υπέρθυρα και στις δύο πόρτες είναι ανάγλυφα και στην τοιχοποιία σχηματίζονται διάφορα σχέδια με τα τούβλα, όπως «γράμματα», ήλιοι δέντρα, ρόμβοι κ.ά. Πραγματικά σπουδαίο μνημείο!

Σουρούπωνε, ο ορίζοντας είχε αρχίσει να βάφεται στις αποχρώσεις του κόκκινου και εμείς γεμάτοι και «κουρασμένοι» από τις τόσες εικόνες, καταλήξαμε στην αρχή της νότιας πλευράς της πόλης για να φάμε. Επιλέξαμε κάτι παραδοσιακά ελληνικό. Πιττόγυρα!!!! Μια δροσερή μπυρίτσα και το δείπνο ήταν πλήρες.
Στο ξενοδοχείο χαλαρώσαμε και πριν από τον ύπνο, που και απόψε θα ήταν βαθύς, προσπάθησα να τακτοποιήσω μέσα μου όλα αυτά που είδα. Οι εικόνες από το φυσικό περιβάλλον δεν ήταν τόσες πολλές αλλά πέρασαν μπροστά από τα μάτια μας, χιλιάδες χρόνια ιστορίας, μέσα σε μια μέρα. Άλλωστε αυτό είναι ένα από τα μεγάλα πλεονεκτήματα αυτού του τόπου. Η μεγάλη αυτή ποικιλία, ιστορική και πολιτιστική! Καλή σας νύχτα πρόγονοι όλων των εποχών!!

(συνεχίζεται)​

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 11
• 12
• 13
• 14
• 15
• …

  Go to chapter

  Go
• 22

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 13 of 22

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[dimosf]

Τον Σιδηροδρομικό της Σταθμό. Υπέροχο κτήριο που φτιάχτηκε στα τέλη του 19ου αι. στα πλαίσια της κατασκευής του σιδηροδρομικού δικτύου της χώρας από τον Χαρίλαο Τρικούπη.

Πρόσφατα συντηρημένος είναι ένα κόσμημα.

Απέναντι στο μικρό πάρκο δεσπόζει μια ατμομηχανή με δύο βαγόνια, ο πάλαι ποτέ θρυλικός «Καρβουνιάρης».
Λίγο πιο πέρα είναι ένα ακόμα σπουδαίο μνημείο, Βιομηχανικής κληρονομιάς, αυτή τη φορά.

Ο Μύλος Ματσόπουλου. Φτιάχτηκε το 1884 και ήταν ο πρώτος κυλινδρόμυλος της χώρας και ο μεγαλύτερος των Βαλκανίων. Άλλαξε πολλούς ιδιοκτήτες και ο τελευταίος Ιωάννης Ματσόπουλος τον παραχώρησε στο Δήμο. Τα κτήρια καταλαμβάνουν έκταση 3.500 τ.μ. και ο γύρω χώρος 90 στρεμμάτων.

Σήμερα τα κτήρια είναι καλοσυντηρημένα και ο χώρος γύρω ένα περιποιημένο πάρκο, πραγματικό στολίδι. Χρησιμοποιείται από τον Δήμο σαν ένα πολυκέντρο Πολιτιστικής Δημιουργίας με διάφορους χώρους, κινηματογράφους (θερινό και χειμερινό) και καφέ.

Πραγματικά υπέροχος χώρος. Μοναδικός!!!!

Εκεί τέλειωσε και η πρώτη μας επίσκεψη στα Τρίκαλα. Ήταν μια πρώτη γεύση, αλλά τι γεύση!!! «Μπούκωσα» εικόνες!!

​

(συνεχίζεται)​

​

​

 

[Eftichia]

Τι ευχάριστη έκπληξη τα Τρίκαλα!!!

 

[dimosf]

Μετέωρα

Η διαδρομή από την πρωτεύουσα του νομού στην Καλαμπάκα είναι εύκολη και σύντομη. Μόνο 25 χμ σε καλό δρόμο. Λίγα χμ. πριν και ενώ έχουν φανεί στο βάθος οι βράχοι των Μετεώρων,

αφήνουμε δεξιά μας το βράχο της Θεόπετρας. Στο σπήλαιο που βρίσκεται στα ριζά του βρέθηκε ανθρώπινη παρουσία ηλικίας περίπου 50.000 χρόνων (!!!). Πρέπει να έρθω κάποτε να το επισκεφτώ!
Μπαίνουμε στην πόλη της Καλαμπάκας και έχουμε τους βράχους δεξιά μας. Βγαίνουμε από την πόλη και συνεχίζουμε για το Καστράκι, το χωριό που βρίσκεται στη βάση τους.

Κάνουμε μια βόλτα στο χωριό με τα ωραία σπίτια και την ωραία θέα προς το σπουδαίο μνημείο και κάνουμε την πρώτη μας στάση στην πλατεία.

Μια ομάδα κοριτσιών, ντυμένα με παραδοσιακές φορεσιές μαζεύονται μπροστά στο κτήριο της «Κοινότητας». Προφανώς ετοιμάζονται για κάποια εκδήλωση. Βγάζω πολλές φωτογραφίες το χωριό και τους βράχους και συνεχίζοντας φτάνουμε στην εκκλησιά του Αγίου Γεωργίου του Μαντηλά, με το σπήλαιο από πάνω της.

Στο σπήλαιο αυτό σκαρφαλώνουν κάθε χρόνο οι νέοι του χωριού και κρεμάνε μαντήλια. Έτσι πήρε και το όνομα. Από το σημείο που είμαστε, βλέπουμε το σπήλαιο από πάνω μας και αριστερά απέναντι το πρώτο μοναστήρι. Τον Άγιο Νικόλαο Αναπαυσά.
Ήρθε όμως η ώρα να πάμε στον ξενώνα που έχουμε κλείσει δωμάτιο. Είναι πολύ καλός και έχει μια αυλή μοναδική. Αφήνουμε τα πράγματα στο δωμάτιο και καθόμαστε στην αυλή για ένα καφέ.

Η θέα των βράχων μπροστά μας είναι ανεπανάληπτη. Ά ρε Ελλάδα με τις ομορφιές σου!!

(συνεχίζεται)​

 

[CaveTravel]

Αναμένουμε την συνέχεια στα πάτρια εδάφη της Δυτικής Μακεδονίας......

 

[dimosf]

Έχει αρχίσει να πέφτει ο ήλιος και η ζέστη σιγά-σιγά υποχωρεί. Αφού ξαποστάσαμε αρκετά αποφασίσαμε να κάνουμε το γύρο των μοναστηριών. Ο δρόμος που περνάει από μπροστά μας, οδηγεί στα μοναστήρια το ένα μετά το άλλο (καλά! Σε κάποια χρειάζεται να κάνουμε παράκαμψη! Δε χάλασε κι ο κόσμος!). Φυσικά είναι όλα κλειστά και έτσι δεν θα μπούμε σε κανένα. Δεν πειράζει. Άλλη φορά. Πάμε λοιπόν!
Στην άκρη του χωριού είναι ένα κάμπινγκ. Λίγο μετά βρισκόμαστε μέσα σε ένα απίθανο περιβάλλον.

Πράσινο και πάλι πράσινο και τεράστια βράχια να υψώνονται κάθετα σα να προσπαθούν να φτάσουν τον ουρανό! Και έφτασε η στιγμή για την πρώτη μας στάση. Κάτω από το πρώτο μοναστήρι του Αγίου Νικολάου Αναπαυσά.

Στην κορυφή ενός στενού βράχου μοιάζει σα να την έβαλε εκεί έτοιμη ένα υπερφυσικό «ανθρώπινο» χέρι!! Βγάλαμε πολλές φωτογραφίες και συνεχίσαμε. Το τοπίο μαγευτικό. Είναι να μην «τρελαίνονται» με τέτοιες εικόνες Έλληνες και ξένοι επισκέπτες; Ο δρόμος ανηφορίζει με πολλές και αρκετά απότομες στροφές.

Επόμενο μοναστήρι στο δρόμο μας η μονή Αγίας Βαρβάρας Ρουσάνου. Και αυτή στην κορυφή ενός απότομου βράχου ιδρύθηκε τον 13ο αι. Και εδώ βγάλαμε πολλές φωτογραφίες και συνεχίσαμε.
Στη διασταύρωση πήραμε τον αριστερό δρόμο. Φτάσαμε στη μονή Βαρλαάμ.

Εντυπωσιακό μοναστήρι, το δεύτερο σε μέγεθος των Μετεώρων, που προσεγγίζεται από μια εντυπωσιακή κτιστή σκάλα περίπου 200 σκαλιών, που αντικατέστησε τις σχοινένιες ανεμόσκαλες ή το δίχτυ το 1923.
Συνεχίσαμε μέχρι το τέλος του δρόμου που φέρνει στο βορειότερο μοναστήρι, τη Μονή Μεταμορφώσεως ή Μεγάλου Μετεώρου.

Είναι χτισμένη στην κορυφή του μεγαλύτερου βράχου του συμπλέγματος και μόνο στις αρχές του 20ου αι. κατασκευάστηκε η σκάλα με τα 300 περίπου σκαλιά από την οποία και προσεγγίζεται σήμερα. Είναι εντυπωσιακότατο μοναστήρι και άρχισε να κτίζεται από τον Άγιο Αθανάσιο Μετεωρίτη πριν από το 1382 μ.Χ. Και εδώ βγάλαμε πολλές φωτογραφίες.

Η θέα από εδώ πάνω είναι «εξωπραγματική»!
Γυρίσαμε πίσω στη διασταύρωση και πήραμε το άλλο σκέλος που πάει για τα άλλα δύο μοναστήρια και μετά για Καλαμπάκα. Πρώτα φτάσαμε απέναντι από το πιο πολυφωτογραφημένο, ίσως, μοναστήρι των Μετεώρων.

Τη Μονή της Αγίας Τριάδας, που σύμφωνα με την παράδοση χτίστηκε στο πρώτο μισό του 15ου αι. Στο πλάτωμα που σχηματίζετε στην κορυφή ενός βράχου που στενεύει προς τα κάτω ξεχωρίζει με μοναδικό τρόπο. Για φόντο έχει τα βουνά της Νότιας Πίνδου και τον Πηνειό στα πόδια τους!! Πραγματικά εντυπωσιακή και σπουδαίο θέμα για φωτογράφηση.

Φτάσαμε και στην τελευταία που είναι η Μονή του Αγίου Στεφάνου, η μοναδική στην οποία μπορούν να έχουν πρόσβαση όλοι, χάρη σε μια γέφυρα Του 14ου αι., χτισμένη στη θέση σκήτης του 12ου αι. είναι προικισμένη με πλούτο κειμηλίων.
Είχε αρχίσει να νυχτώνει και πήραμε το δρό της επιστροφής για να φτάσουμε στο Καστράκι όπου κάτσαμε για φαΐ. Χορτάτοι αλλά πολύ κουρασμένοι γυρίσαμε στον ξενώνα μας και πέσαμε να ξεκουραστούμε στη γλυκιά «αγκαλιά» των «Θεϊκών» βράχων!!

(συνεχίζεται)​

 

[dimosf]

Πόλη να ζεις!
Τη νύχτα έριξε νερό με το τουλούμι! Το πρωί όμως ήταν απλά μουντό με θερμοκρασία ευχάριστη. Καιρός δηλαδή, ότι πρέπει για βόλτες μέσα στην πόλη!
Φτάσαμε στα Τρίκαλα και παρκάραμε κάπου κοντά στο κέντρο. Η πόλη μικρή και επίπεδη, με λίγα λόγια εύκολη για περπάτημα. Φτάσαμε στο κέντρο. Ο Ληθαίος ποταμός το διασχίζει και μια σειρά από γέφυρες ενώνουν τα δυο κομμάτια της πόλης.

Η πιο εντυπωσιακή είναι η παλιά μεταλλική γέφυρα. που έφτιαξαν Γάλλοι το 1886. Από το 1996 είναι πεζοδρομημένη. Περίτεχνη με όμορφα μαντεμένια στολίδια είναι το καμάρι των Τρικαλινών, και δικαίως! Είναι πράγματι πολύ όμορφη. Λίγα μέτρα πιο πέρα είναι άλλη μια, σύγχρονη γέφυρα.

Αυτή του Ασκληπιού. Σύμφωνα με την παράδοση ο μεγάλος γιατρός της αρχαιότητας ήταν τέκνο της Αρχαίας πόλης της Τρίκκης. Ένα άγαλμά του στέκει στο κέντρο της. Οι όχθες του ποταμού είναι όμορφα διαμορφωμένες και φυσικά καταπράσινες,

πράγμα που ισχύει για όλη σχεδόν την πόλη.

Πολύ μεγάλος αριθμός ανθρώπων κυκλοφορεί με ποδήλατο, κάτι που συμβαίνει σε όλες τις πόλεις της Θεσσαλίας, και οι οδηγοί των αυτοκινήτων έχουν μάθει να σταματούν στις διαβάσεις για να περάσουν ποδηλάτες και πεζοί. Φυσικά και οι πεζοί σέβονται τις διαβάσεις. Γενικά υπάρχει μια ατμόσφαιρα «Ευρωπαϊκή»!!! Γύρω από το ποτάμι υπάρχει ένα αρκετά εκτεταμένο δίκτυο πεζοδρόμων, πλατειών και πάρκων. Ο κόσμος ποδηλατεί, περπατά ή κάθεται στα πολυάριθμα καφέ, ήρεμος και ξένοιαστος. Όλα αυτά οδηγούν στη σκέψη πως τα Τρίκαλα είναι μια «πόλη να ζεις»!!! Φυσικά δεν θα λείπουν τα προβλήματα, ούτε οι «νεοελληνικές» συμπεριφορές, αλλά αυτά δεν φαίνονται στον επισκέπτη της πόλης. Γενικά είχε πολύ κόσμο στους δρόμους και πολύ ζωντάνια!

Περπατήσαμε στους πεζόδρομους, φωτογραφίσαμε και φωτογραφηθήκαμε σε διάφορα σημεία της πόλης

και μέσα από τα παλιά Μανάβικα γεμάτα με φαγάδικα σήμερα,

φτάσαμε στον αρχαιολογικό χώρο που θεωρείται πως πιθανά ήταν Ασκληπιείο.

(συνεχίζεται)​

 

[pattyyy]

Οι φωτογραφίες από τα μετέωρα κόβουν την ανάσα...Τα Τρίκαλα φαίνονται πολύ "προσεγμένη" πόλη. Ευχαριστούμε Δήμο για την ωραία περιγραφή!

 

[dimosf]

Από εκεί φτάσαμε στο παλιό κομμάτι των Τρικάλων, το Βαρούσι.

Όμορφα σπίτια με σαχισιά, στενά πλακόστρωτα δρομάκια, μικρές πλατείες και όμορφες πετρόχτιστες εκκλησίες, συνθέτουν μια πολύ όμορφη γειτονιά. Πολλά από τα παλιά σπίτια έχουν αναστηλωθεί ή συντηρηθεί αλλά,

δυστυχώς, υπάρχουν και αρκετά που καταρρέουν, αποτέλεσμα αδιαφορίας ή κληρονομικών διενέξεων. Η γειτονιά ολόκληρη είναι διατηρητέα και έτσι οι παρεμβάσεις πρέπει να είναι συγκεκριμένες. Η αναστήλωση ή συντήρηση ενός τέτοιου οικήματος έχει μεγάλο κόστος και αυτό είναι άλλη μια αιτία για να αφεθούν στην τύχη τους. Πόσο κρίμα είναι όλο αυτό!! Χάνονται θησαυροί!
Γυρίσαμε στο αυτοκίνητο και ανεβήκαμε στο Κάστρο για να κάτσουμε να πιούμε ένα καφέ.
Χτισμένο από τον Ιουστινιανό, στη θέση της Αρχαίας Ακρόπολης, πάνω από τη συνοικία Βαρούσι, δεσπόζει στην Πόλη. Ορόσημό του και σήμα κατατεθέν της πόλης το ρολόι.

Μέσα στο χώρο του κάστρου λειτουργεί αναψυκτήριο

και έχει κατασκευαστεί και ένα υπαίθριο θεατράκι όπου γίνονται εκδηλώσεις το καλοκαίρι.
Αφήσαμε το αυτοκίνητο και κάτσαμε για καφέ.

Αφού ξεκουραστήκαμε έκανα μια βόλτα στο κάστρο και έφτασα στο ρολόι.

(συνεχίζεται)​

 

[dimosf]

Πρόκειται για ένα πύργο, στο εσωτερικό του οποίου υπάρχει σκάλα με πάνω από 100 σκαλιά.

Στην κορυφή της σκάλας βγαίνεις σε ένα μπαλκόνι που περιτρέχει ένα γύρω όλο το κτίσμα, ακριβώς κάτω από τον μηχανισμό του ρολογιού.

Η θέα από εκεί πάνω είναι ανεπανάληπτη. Είναι το ψηλότερο σημείο όλης της πόλης και το πανόραμά της είναι μοναδικό. Δεν φαίνεται μόνο η πόλη αλλά όσο φτάνει το μάτι, προς τον κάμπο ή τους γύρω καταπράσινους λόφους. Ο πύργος έχει ύψος 26,60 μέτρα και κατασκευάστηκε το 1936. Λειτούργησε μέχρι το 1986, οπότε σταμάτησε λόγω βλάβης. Από το 1988 λειτουργεί με νέο, ηλεκτρονικό μηχανισμό.

Λίγο πιο μέσα στο κάστρο, μια ομάδα εργατών έκανε εργασίες συντήρησης.

Το πράσινο μέσα στο κάστρο είναι πολύ πυκνό και αποτελείται από δέντρα, αλλά και λουλούδια. Πρόκειται για μια πραγματική όαση.
Από το κάστρο κατεβήκαμε και πάλι στο κέντρο της πόλης και κάτσαμε να τσιμπήσουμε κάτι.

Στην Καλαμπάκα μια φορά!!
Φύγαμε αργά το μεσημέρι για τον ξενώνα μας. Στο δρόμο ξέσπασε γερή βροχή που μας πήγε μέχρι το Καστράκι και κράτησε μέχρι το απόγευμα. Μετά από αυτό το ξέσπασμα βγήκε ένας λαμπρός ήλος. Κατεβήκαμε λοιπόν στην Καλαμπάκα να δούμε λίγο την πόλη.

Έχει αρκετά ενδιαφέροντα κτίρια αν και το κυρίαρχο στοιχείο είναι η τουριστική «ανάπτυξη».

Το σημαντικότερο αξιοθέατο της πόλης είναι ο Ναός της Κοίμησης της Θεοτόκου, του 14ου αι. Έχει σπουδαίες τοιχογραφίες και ωραίο ξυλόγλυπτο τέμπλο από τον 15ο και 16ο αι. Αυτό όμως που κάνει αυτό το ναό ξεχωριστό είναι ο μαρμάρινος άμβωνας στο κέντρο (!!!) του ναού. Σ’ αυτόν οδηγούν δύο σκάλες, μία προς την είσοδο και μία προς το ιερό. Από ότι μάθαμε εκεί δεν υπάρχει άλλη τέτοια περίπτωση στην Ελλάδα. Δυστυχώς απαγορεύεται η φωτογράφιση.
Κάναμε μια βόλτα μέχρι το χωριό Διάβα και γυρίσαμε στο Καστράκι. Εκεί είχαμε ένα υπέροχο αποχαιρετιστήριο δείπνο, σε άλλη ταβέρνα από αυτή της προηγουμένης. Την άλλη μέρα τραβάμε για βόρεια, στη Δυτική Μακεδονία. Καλή νύχτα Θεσσαλία! Ελπίζω να σε ξαναδούμε σύντομα!!

Περισσότερες φωτογραφίες: https://picasaweb.google.com/107507909249596776992/TrikalaMeteora131452012

Από το το δισάκι μου στον ώμο...: Η πόλη της Τρίκκης και οι Πέτρες του Θεού!!

(συνεχίζεται)​

 

[dimosf]

Μέρος Β΄:Δυτική Μακεδονία Εικόνες τριών νομών στα όρια τριών κρατών!

-Τι ψοφόκρυο είναι αυτό; Που ήρθα μανούλα μου; Πως επιβιώνουνε εδώ πάνω; Καλά δεν ήμουν στο Παρθένι; Έστω και αν αισθανόμουν εξόριστος κι εγώ.
Ήταν 14 του Φλεβάρη (δεν είχε ακόμα υιοθετηθεί ο ξενέρωτος, εισαγόμενος «άγιος» που ξετρελαίνει κοριτσόπουλα και κάνει τους εμπόρους να τρίβουν τα χέρια τους). Στο τρένο από τη Λάρισα και μετά έβγαζα και φόραγα όσα ρούχα είχα. Φτάνοντας στην Κοζάνη ο στρατιωτικός μου σάκος είχε μείνει ο μισός και εγώ είχα γίνει διπλός!! Όταν όμως κατέβηκα από το λεωφορείο στην Καστοριά και είδα τη λίμνη παγωμένη, πάγωσε μέχρι και το αίμα μου!
Δέκα μήνες μετά, παραμονές των Χριστουγέννων, με το απολυτήριο στο χέρι, χωρίς δραχμή στην τσέπη, αλλά τρισευτυχισμένος που επιτέλους τέλειωσε ο εφιάλτης που ακούει στο όνομα στρατιωτική θητεία, αποχαιρέτησα την Καστοριά, δίνοντας υπόσχεση στον εαυτό μου να γυρίσω κάποτε και να απολαύσω τις ομορφιές αυτού του τόπου που είναι πολλές. Στους δέκα αυτούς μήνες είχα δει πολλά και όμορφα (αρνούμαι να θυμάμαι τα άσχημα, που δεν ήταν και λίγα)!

Πέρασαν τα χρόνια, ταξίδεψα στη μισή Ευρώπη και στην Καστοριά δεν αξιώθηκα να πάω. Όπως δεν αξιώθηκα να πάω και στη Λέρο, τον άλλο τόπο που «στοίχειωσε» τα νεανικά μου χρόνια: Στα χρόνια αυτά, 31 συναπτά, έκανα οικογένεια, δούλεψα στην εκπαίδευση για 30 απ’ αυτά και, συνταξιούχος τώρα πια, ήρθε η ώρα να πραγματοποιήσω, τουλάχιστον, τη μια από τις υποσχέσεις εκείνης της εποχής.

(Όταν προγραμματίζαμε αυτό το ταξίδι, έτυχε να έρθει στο email μου μια προσφορά για Καστράκι Τρικάλων (Μετέωρα δηλ.) και είπαμε να συνδυάσουμε τους δύο προορισμούς. Πρώτα πήγαμε λοιπόν στα Μετέωρα για δύο μέρες και στη συνέχεια ανηφορίσαμε για Δυτική Μακεδονία).


Εισαγωγή στην Ιστορία και την πραγματικότητα!!
Φεύγοντας από το Καστράκι προγραμμάτισα το GPS για την Αιανή της Κοζάνης, όπου ο φίλος ο Κώστας (Borealis), αρχαιολόγος του τοπικού μουσείου μας περίμενε για ξενάγηση. Για λόγους που μόνο ο Θεός αυτών των ηλεκτρονικών μαραφετιών ξέρει, η διαδρομή μας ήταν μέσα από όλα τα χωριά της περιοχής και μας έφερε στην Αιανή, από άλλη τελείως μεριά από αυτή που υπολόγιζα. Τουλάχιστον τα τοπία που περάσαμε ήταν πάρα πολύ όμορφα (και πολύ «βουκολικά»!).
Το έχει η μοίρα κάποιων τόπων να ζουν στη σκιά κάποιων «αδελφών» τους με μεγαλύτερη ακτινοβολία, φυσική ή τεχνητή. Φυσικά το ίδιο ισχύει και με τα μνημεία, τους αρχαιολογικούς χώρους ή τα μουσεία. Έτσι στη Στερεά η Αθήνα με την Ακρόπολη και οι Δελφοί επισκιάζουν κάθε άλλο αρχαιολογικό χώρο ενώ το ίδιο συμβαίνει στην Πελοπόννησο με τις Μυκήνες, την Επίδαυρο και την Ολυμπία. Φυσικά όχι ότι δεν αξίζουν την πρωτοκαθεδρία, αλλά και οι «ελάσσονες» δεν υπολείπονται καθόλου σε αξία. Στη Μακεδονία τώρα όλοι ξέρουν τη Βεργίνα ή το Δίον, άντε και την Πέλλα λόγω των φωτογραφιών στα σχολικά βιβλία, αλλά πόσοι ξέρουν άλλους λιγότερο γνωστούς ή προβεβλημένους χώρους. Πόσοι αλήθεια ξέρουν την Αιανή; Τολμώ να κάνω μια πρόβλεψη και να πω ελάχιστοι. Προσωπικά ήξερα πως στην Αιανή υπάρχει ένας σημαντικός χώρος και ένα αξιόλογο Μουσείο, αλλά ως εκεί. Δεν ήξερα τίποτα παραπάνω. Ετοιμάζοντας το ταξίδι και βάζοντας την Αιανή σε αυτό έψαξα και διάβασα και έτσι άρχισα να καταλαβαίνω μερικά πράγματα. Ήταν όμως η ξενάγηση του φίλου μας του Κώστα που άνοιξε μπροστά στα μάτια μας έναν άλλο κόσμο. Έναν κόσμο που έρχεται από πολύ μακριά. Που ανατρέπει αυτά που μας μάθανε στο σχολείο για την κάθοδο των Δωριαίων και τη σχέση τους με τους Μακεδόνες. Η πλειοψηφία των Ελλήνων ακούγοντας για Μακεδόνες δεν ξέρει τίποτα άλλο από Φίλιππο και Αλέξανδρο. Λες και φύτρωσαν από το πουθενά. Και έρχεται η Αιανή και άλλες ανασκαφές στην ευρύτερη περιοχή της Δυτικής Μακεδονίας (μέρος της Άνω Μακεδονίας των Αρχαίων) για να πάνε όλα αιώνες πίσω. Με τα μοναδικά αμαυρώχρωμα, πτηνόσχημα αγγεία (15ος αι. π.Χ.) των εργαστηρίων της Αιανής, τα καταπληκτικά εδώλια με τον ιδιόμορφο τρόπο που κάθονται, τα Μυκηναϊκά αγγεία, τους τάφους με την υπέροχη ζωφόρο και τόσα άλλα. Τολμώ να πω, χωρίς ίχνος υπερβολής ότι το Αρχαιολογικό Μουσείο της Αιανής είναι σπουδαίο και από τα καλύτερα του είδους του που έχω επισκεφτεί. Και αυτό δεν οφείλεται μόνο στα ευρήματα αλλά και στον τρόπο «στησίματος» και παρουσίασης. Πολλά συγχαρητήρια λοιπόν στη διευθύντρια του Μουσείου κα Γεωργία Καραμήτρου-Μεντεσίδη και τους άξιους συνεργάτες της, όπως ο φίλος μας, για τη σπουδαία δουλειά που έχουν κάνει.

Είναι χαρακτηριστική η αναπαράσταση του δωματίου Γ΄ του λεγόμενου συμβατικά Σπίτι με Σκάλες από την Αρχαία Αιανή των Ελληνιστικών χρόνων

καθώς και η αναπαράσταση του Αρχαίου Αργαλειού. Δυστυχώς μεγάλο μέρος των εκθεμάτων δεν έχουν δημοσιευτεί ακόμα, πράγμα που εξηγεί την απαγόρευση της φωτογράφησης μέσα στο Μουσείο.

Στην υποδοχή του Μουσείου το αντίγραφο της επιτύμβιας στήλης του 4ου αι. π.Χ. (το πρωτότυπο στο Λούβρο), υποδέχεται τους επισκέπτες θερμά, έτσι όπως υποδέχτηκε κι εμάς η κα Καραμήτρου.

Εκτός των άλλων, πραγματικά αξιόλογη είναι η συλλογή των αντιγράφων διαφόρων εκθεμάτων για να μπορούν να τα ψηλαφούν άτομα με προβλήματα όρασης! Φυσικά και η δουλειά που γίνεται στον τομέα των εκπαιδευτικών προγραμμάτων είναι εξίσου σπουδαία. Το δείχνουν και τα σχετικά φυλλάδια του Μουσείου.

Την εκπαιδευτική αποστολή συμπληρώνει η Σαρακατσάνικη καλύβα έξω στην αυλή!!
Με τις τόσες πληροφορίες με τις οποίες μας «βομβάρδισε» ο Κώστας, πέρασε η ώρα και έπρεπε να φύγουμε. Δυστυχώς δεν είχαμε χρόνο για επίσκεψη στην Αρχαία Αιανή και τα Νεκροταφεία. Έτσι έχουμε κι άλλη αφορμή για μια ακόμα επίσκεψη κάποτε. Όχι δηλαδή πως την χρειαζόμαστε! Πολύτιμα «αναμνηστικά», εκτός της ξενάγησης, ήταν και το δώρο του φίλου μας. Μια τσάντα γεμάτη με όλα τα έντυπα, βιβλία και φυλλάδια, που έχει εκδώσει το Μουσείο. Η μελέτη τους θα μας βοηθήσει να κατανοήσουμε καλύτερα τα της ευρύτερης περιοχής και της ιστορίας της.
Φεύγοντας πήραμε μαζί τον Κώστα να τον αφήσουμε στην Κοζάνη πριν συνεχίσουμε εμείς για την Καστοριά.
Στην Κοζάνη κάτσαμε για ένα καφέ, είπαμε ένα σωρό νέα και αφού αποχαιρετιστήκαμε, τον ευχαριστήσαμε και φύγαμε.

(συνεχίζεται)​

 

[dimosf]

Βγήκαμε γρήγορα στην Εγνατία και μερικές δεκάδες χιλιόμετρα μετά βγήκαμε δεξιά στο παρακλάδι της που πάει Καστοριά-Κρυσταλλοπηγή και τέλος Αλβανία. Τι υπέροχος αυτοκινητόδρομος!! Πριν να το καταλάβουμε περάσαμε το Δισπηλιό και φάνηκε η λίμνη με την υπέροχη πόλη απέναντί μας.

Τι εικόνες!!
Βρήκαμε το χωριό Μανιάκοι, που αποτελεί ουσιαστικά προάστιο της πόλης και βρίσκεται λίγες εκατοντάδες μέτρα από το στρατόπεδο στο οποίο πέρασα 10 μήνες από τα νιάτα μου. Εκεί ήταν το ξενοδοχείο μας. Εξαιρετικό!! Ανεβάσαμε τα πράγματα, πήραμε μια ανάσα και ξεκινήσαμε για την πόλη. Το απόγευμα είχε προχωρήσει και όπου νάναι θα νύχτωνε. Ξεκινήσαμε λοιπόν για το μικρό γύρω της λίμνης. Το γύρο δηλαδή της χερσονήσου πάνω στην οποία είναι χτισμένη η πόλη. Αφετηρία μας η νότια πλευρά. Μια πρώτη στάση στην περιοχή της γειτονιάς Ντολτσό, μπροστά στο Αρχοντικό Σκούταρη.

Εντυπωσιακό κτήριο και καλά συντηρημένο. Συνεχίσαμε στον πανέμορφο και καταπράσινο δρόμο πλάι στο νερό μέχρι που φτάσαμε στο συγκρότημα της Μονής της Παναγίας της Μαυριώτισσας. Αν και κλειστό το συγκρότημα είναι υπέροχο.

Οι τοιχογραφίες στους εξωτερικούς τοίχους είναι μοναδικές και πολύ εντυπωσιακές! Κάτσαμε αρκετά, βγάλαμε πολλές φωτογραφίες και συνεχίσαμε. Ο δρόμος ακολουθεί πια τη βορινή όχθη της χερσονήσου. Φάνηκε και πάλι η πόλη από τα βόρεια.

Τρίτη στάση η βόρεια ακτή με το λιμανάκι της. Αφήσαμε το αυτοκίνητο απέναντι από τα απομεινάρια του τείχους του Ιουστινιανού. Εκεί κοντά κάτσαμε και απολαύσαμε υπέροχο φαγητό! Είχε νυχτώσει για τα καλά όταν βγήκαμε. Κουρασμένοι αλλά χορτάτοι από φαΐ και κυρίως εικόνες, μπήκαμε στο αυτοκίνητο και αφού κάναμε μια μικρή βόλτα στη νυχτερινή Καστοριά, γυρίσαμε στο ξενοδοχείο. Ένα μπάνιο, λίγες σημειώσεις για τα της μέρας, λίγο τηλεόραση και ύπνο. Να ξεκουραστεί το κορμί, να τακτοποιηθούν οι εντυπώσεις στο νου, νάναι έτοιμος για μια καινούρια μέρα, για καινούριες εικόνες, καινούρια συναισθήματα ! Καληνύχτα Κυρά της Λίμνης!! Θα τα πούμε αύριο πάλι!

(συνεχίζεται)​