Αλβανία Βοσνία-Ερζεγοβίνη Κόσοβο Κροατία Μαυροβούνιο Σερβία Δυτικα Βαλκανια οδικως
- Thread starter duty_free
- Ημερομηνία δημιουργίας
fenia42
Member
- Μηνύματα
- 4.059
- Likes
- 17.159
- Επόμενο Ταξίδι
- Азербайджан
- Ταξίδι-Όνειρο
- Γροιλανδία,Σβάλμπαρντ
Εγώ την Κροατια θα την έβγαζα εκτός, εντελώς. Ειδικά το Ζαγκρεμπ που προαναφέρθηκε, θα είναι άκρως κουραστικό για αυθημερόν άφιξη. Θα περιοριζόμουν Βοσνία και Μαυροβούνιο. Η Κροατία είναι όμορφη κι άλλες εποχές (και παμφτηνη με low cost)
vasiliss
Member
- Μηνύματα
- 1.009
- Likes
- 9.608
- Επόμενο Ταξίδι
- ;;;
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ρωσία -Ισλανδία - Περού
Δυστυχώς άλλη λύση από το να διασχίσεις την Αλβανία δεν βλέπω. Το δύσκολο κομμάτι είναι από τα Τίρανα και πάνω.@vasiliss εσύ ως ειδικός των Βαλκανίων έχεις κάποια πρόταση για ταχύτερη πρόσβαση στο Κότορ από Θεσσσαλονίκη;
Μη το βλέπεις όμως τόσο τραγικά. Υπομονή και λίγη παραπάνω προσοχή χρειάζεται και όλα θα πάνε καλά.
Την εποχή αυτή οι διελεύσεις των συνόρων στα Βαλκάνια χρειάζονται υπομονή γιατί πολύς κόσμος κινείται ανάλογα, είναι και οι μετανάστες που επιστρέφουν στην πατρίδα τους, οπότε έρχεται και δένει το πράγμα.
Εγώ έχω περιμένει πολλλλεεες ώρες στα σύνορα, αλλά ακόμη μυαλό δεν έβαλα και πάλι θα είμαι στη γύρα. Και μάλιστα την χειρότερη εποχή, αρχές Αυγούστου.
Τώρα σχετικά με τις δύο διανυκτερεύσεις στο Ζάγκρεμπ, θα συμφωνήσω με την @evaT ότι ίσως είναι καλύτερα να κάνετε μόνο μια και μία ακόμη κάπου ενδιάμεσα ( Βελιγράδι, Νις...)
Και το σχέδιο Βουλγαρία - Ρουμανία δεν είναι άσχημο αν δεν έχετε πάει και με λιγότερο κόσμο και κίνηση.
Εσύ αποφασίζεις.
Καλά να περάσετε όπου κι αν πάτε.
Η ERGO και η Any time με τις οποίες έχουμε συμβόλαια σε 2 αμάξια μας είπαν ότι δεν καλύπτουν οδική βοήθεια σε Αλβανία , Κόσοβο και Μαυροβούνιο. Μόνο αστική ευθύνη και νομική προστασία ισχύουν. Το κακό είναι ότι δεν προλαβαίνω να αλλάξω τώρα ασφάλεια και να πάω σε αυτές που αναφέρεις....
Εάν είχα κάνει νωρίτερα τη συζήτηση θα άλλαζα ασφαλιστική εφόσον ισχύουν αυτά που λες...
Σε ευχαριστώ πολύ για την πληροφορία.
Ιδανικές προτάσεις στον σχεδιασμό τους!!!! Οντως έτσι θα το έκανα εάν μπορούσα...
Ρουμανία πήγα αεροπορικώς τον Οκτώβριο, τις είδα όλες αυτές τις πόλεις και ήταν ένα υπέροχο και ξεκούραστο rail trip!!!
Το ταξίδι έγινε.... Αν και πρωτάρης φαίνεται ότι η σχολαστική προετοιμασία και ο καλός σχεδιασμός βοήθησαν ώστε όλα να πάνε σχετικά καλά, το πρόγραμμα να τηρηθεί, και να δούμε και να περιηγηθούμε όλα τα όμορφα τοπία και όλα τα μέρη που είχαμε προγραμματίσει. Φυσικά σε ένα ταξίδι 2.750 χλμ και 7 ημερών (και μάλιστα στην καρδιά του Αυγούστου) 1-2 μικροστραβές ήταν λογικό να συμβούν, αλλά τίποτα το τραγικό. Όπως είχα υποσχεθεί, μόλις προσαρμοστώ πάλι στην καθημερινότητα θα γράψω εδώ τις εντυπώσεις και πολλές λεπτομέρειες.
Καλό χειμώνα να έχουμε
Τελικά επιβεβαιώθηκαν οι προβλέψεις για υπερβολική κίνηση στην Αλβανία και Μαυροβούνιο;
Εγώ που πήγαν φέτος στα μέσα Ιουλίου δεν συνάντησα πουθενά κίνηση στους δρόμους, ούτε στην Αλβανία ούτε μέσα στο Μαυροβούνιο στο οποίο μπήκα Κυριακή βράδυ.
Η φίλη μου που κινήθηκε 7 -11 Αυγούστου στην περιοχή βρήκε υπερβολική κίνηση τόσο στην Αλβανία όσο και σε όλες τις διαδρομές Κότορ- Ντουμπρόβνικ -Τρεμπινιέ κλπ
Τελικά είναι απαγορευτική η μετακίνηση τον Αύγουστο σε αυτές τις περιοχές;
ένα τρελό μποτιλιάρισμα δεκάδων χιλιομέτρων και 3+ ωρών από τα Τίρανα έως την Lezhe, ένα μικρότερο (μιας ώρας περίπου) διασχίζοντας την 1η πόλη του Μαυροβουνίου μετά τα σύνορα την Ούλτσιν, και το κερασάκι στην τούρτα ήταν την τελευταία μέρα στα ΕλληνοΣκοπιανά σύνορα όπου το γελοίο Ελληνικό κράτος ανταμείβει με ουρές των 3+ ωρών μέσα στον καύσωνα όσους κάνουν το λάθος να έρθουν Ελλάδα οδικώς για διακοπές...
Αυτα ήταν και τα μόνα προβλήματα/στραβές σε όλο το ταξίδι....Σε όλες τις άλλες περιπτώσεις είτε στον δρόμο, είτε σε σύνορα τα πράγματα ήταν ανέλπιστα καλά...Θα τα γράψω αναλυτικά στην περιγραφή που ετοιμάζω...
Πριν μερικούς μήνες χωρίς να διαθέτω καθόλου εμπειρία από Βαλκάνια ή από οδικό ταξίδι στο εξωτερικό, στα ξαφνικά μου μπήκε η ιδέα για ένα εβδομαδιαίο road trip στα Βαλκάνια. Άρχιζα λοιπόν να ψάχνω και να συλλέγω πληροφορίες και σιγά-σιγά να διαμορφώνω ένα πρόγραμμα. Διάβασα αρκετά κι εδώ μέσα που με βοήθησαν πολύ. Έχοντας κλείσει εκ των προτέρων όλες τις διανυκτερεύσεις αναγκαστικά το πρόγραμμα ήταν ανελαστικό αλλά ευτυχώς δεν χρειάστηκε να αλλάξει κάτι και τελικά ο σχεδιασμός αποδείχτηκε κατά την γνώμη μου πολύ πετυχημένος.
Σάββατο 12 Αυγούστου και ξεκινάμε 1 μέρα νωρίτερα από το προγραμματισμενο με μια αλλαγή της τελευταίας στιγμής στο πρόγραμμα που αποδείχτηκε σωτήρια. Συγκεκριμένα, αντί να ξεκινήσουμε χαράματα της Κυριακής 13 Αυγούστου από την Αθήνα με σκοπό να πάμε μονοκοπανιά μέχρι την 1η σχεδιασμένη διανυκτέρευση στο Berat της Αλβανίας , προτιμήσαμε να φύγουμε από Αθήνα το μεσημέρι του Σαββάτου και να κάνουμε μια εξτρά διανυκτέρευση σε συγγενείς σε χωριό λίγο έξω από τα Γιάννενα. Αυτό αποδείχτηκε σωτήριο γιατί μας επέτρεψε να ξεκινήσουμε την επόμενη ημέρα φρέσκοι και ξεκούραστοι και να φτάσουμε αρκετά πρωί γύρω στις 8.30 στα σύνορα της Κακκαβιάς με ελάχιστα αυτοκίνητα μπροστά μας στην ουρά. O έλεγχος στα σύνορα καθαρά τυπικός, 1-2 ερωτήσεις στα Ελληνικά ! από τον Αλβανό υπάλληλο, και με μόλις 5-10 λεπτά καθυστέρησης ήμασταν μέσα στην Αλβανία. Μάθαμε μετά ότι προς το μεσημέρι η ουρά στα σύνορα σταδιακά έγινε τεράστια (κάτι για 3 χιλιόμετρα μου είπαν…!) και όσοι άτυχοι βρέθηκαν εκεί χρειάστηκαν αρκετές ώρες …
Οδηγούμε πλέον προς το Αργυρόκαστρο και Τεπελένι σε ένα μάλλον αδιάφορο τοπίο, σε στενό δρόμο αλλά με λίγη κίνηση, προσπαθώντας με νύχια και με δόντια να μην είμαι πολύ πάνω από τα όρια ταχύτητας και φθάνοντας στο Αργυρόκαστρο κάνουμε μια στάση για ανεφοδιασμό σε βενζίνη και έναν γρήγορο καφέ. Ακριβή σχετικά η βενζίνη στην Αλβανία (στα 1,84€ δηλ μόλις 10 λεπτά φθηνότερη από ότι είχα βάλει πριν ξεκινήσω στην Αθήνα- την περίμενα φθηνότερη) πάντως εντύπωση μου έκανε ότι στην Αλβανία τα Ελληνικά αποδείχτηκαν πιο χρήσιμα από ότι τα Αγγλικά. Όπου και να πήγαμε είτε στο Αργυρόκαστρο είτε στο Berat πάντα καταφέρναμε να συνεννοηθούμε στα Ελληνικά αφού όλοι είτε είχαν κάνει κάποια χρόνια στην Ελλάδα, είτε μιλούσαν και Ελληνικά στο σπίτι και στο περιβάλλον τους… Εννοείται ότι οι πληρωμές γινόντουσαν είτε με κάρτα είτε με ευρώ χωρίς κανένα πρόβλημα οπουδήποτε. Όπως εντύπωση μου έκανε και το πλήθος των βενζινάδικων σε όλη την Αλβανία. Κυριολεκτικά κάθε λίγα μέτρα ξεφυτρώνει και ένα μπροστά σου σε βαθμό που αναρωτιέσαι πως στο διάολο δουλεύουν και βγάζουν μεροκάματο όλα αυτά… Βενζινάδικο και πλύσιμο αυτοκινήτου πρέπει να είναι η πιο διαδεδομένες μπίζνες στην Αλβανία…
Το Berat αμέσως ξεχώρισε σαν όαση από οτιδήποτε είχαμε δει στην Αλβανία μέχρι εκείνη την στιγμή. Γραφικό, όμορφο, σχετικά φθηνό (50 λεπτά ένα χορταστικό παγωτό χωνάκι, ενώ ένα τυπικό γεύμα για 2 άτομα μας κόστισε 17-18 ευρώ), και με αρκετή ζωή χωρίς όμως τον πανικό του αδιαχώρητου. Το κατάλυμά μας με κλειστό παρκινγκ και σε ακτίνα βολής με τα πόδια από το κέντρο, οπότε για το επόμενο της ημέρας ξεχνάμε το αυτοκίνητο και αρχίζουμε τις περατζάδες με τα πόδια. Δυσάρεστη έκπληξη ότι στην Vodafone που ρώτησα δεν υπήρχε η travel sim για την οποία είχα διαβάσει εδώ και που θα με κάλυπτε σε όλα τα Δυτ Βαλκάνια – αυτό τουλάχιστον μου είπε η υπάλληλος η οποία όμως δεν μου ενέπνευσε εμπιστοσύνη ότι ήξερε τι έλεγε !!! Μόνο τοπική sim μου πρόσφερε που αν και φθηνή δεν είχε νόημα για την μια μέρα που θα παραμέναμε στην Αλβανία. Οπότε δεν το ρισκάραμε και αρκεστήκαμε στο Wi-Fi του ξενοδοχείου και στο Wi-Fi των μαγαζιών στα οποία καθόμασταν. Έτσι κι αλλιώς στα τηλέφωνα είχα κατεβάσει όλους οι χάρτες της περιοχής οπότε την βασική πλοήγηση του gps την είχαμε και χωρίς data. Καφές, φαί, παγωτό, φωτό και βόλτες ήταν ότι έπρεπε για να συμπληρωθεί η 1η μέρα του road trip.
2η ημέρα και ξυπνάμε κατά τις 7.00. Πρωινό στην αυλή του ξενοδοχείου με το χάραμα και πριν τις 8.00 ήμασταν ήδη στο αυτοκίνητο με κατεύθυνση το Μαυροβούνιο. Μέχρι λίγο πριν τα Τίρανα όλα καλά. Από εκεί και πέρα όμως φάγαμε το πρώτο από τα 2 πακέτα του ταξιδιού… Αν εξαιρέσουμε καμιά 20αριά χιλιόμετρα που ήταν ψιλοαυτοκινητόδρομος όλη η υπόλοιπη διαδρομή μέχρι την Lezhe ήταν ένα ατελείωτο μποτιλιάρισμα… Μιλάμε για δεκάδες χιλιόμετρα…Φάγαμε πάνω από ένα 3ωρο συνεχώς με 1η- νεκρά και όπως ήταν φυσικό τα νεύρα μας έγιναν σμπαράλια.
Ευτυχώς από την Lezhe μέχρι την Σκόδρα και από εκεί προς τα σύνορα η κατάσταση βελτιώθηκε. Ναι μεν δεν πήγαινες γρήγορα αλλά τουλάχιστον δεν σταματήσαμε σχεδόν πουθενά, ενώ ταυτόχρονα η διαδρομή γινόταν σταδιακά πιο όμορφη και αποκτούσε κάποιο οπτικό ενδιαφέρον. Στα δε σύνορα περάσαμε αέρα πατέρα. Οι Αλβανοί δεν μπήκαν στον κόπο ούτε καν να ανοίξουν το παράθυρο του γκισέ για έλεγχο εξόδου ενώ καπάκι στο επόμενο γκισέ του Μαυροβουνίου μόλις ο υπάλληλος είδε τις Ελληνικές ταυτότητες στα χέρια μας άρχισε να φωνάξει go,go, go χωρίς καν να τις πιάσει στα χέρια του… Ούτε σε διόδια επί κινήματος “δεν πληρώνω” δεν έχω περάσει έτσι…
Μπαίνουμε στο Μαυροβούνιο και από έναν δρόμο που πιο πολύ για αγροτικός μου έκανε κατηφορίζουμε προς την θάλασσα και τα παράλια που βλέπουμε στο βάθος. Στην αρχή ανησύχησα και φοβήθηκα ότι το gps με έστελνε από κάποιο παράδρομο αλλά τελικά τα αρκετά αυτοκίνητα με ξένες πινακίδες που συναντούσαμε με έπεισαν ότι αυτός ήταν ο δρόμος !!!. Φθάνουμε στην 1η πόλη του Μαυροβουνίου την Ούλτσιν και εκεί τρώμε ένα ακόμα (αν και σαφώς μικρότερο) πακέτο. Για να διασχίσουμε τα 3-4 χιλιόμετρα της πόλης και τους 2-3 κυκλικούς κόμβους φάγαμε περίπου 1 ώρα και το κακό ήταν ότι επειδή είχε πάει ήδη μεσημέρι η θερμοκρασία ήταν ψηλή με το air-condition του αυτοκινήτου να τραβάει ζόρια στο να κρατήσει δροσερό το εσωτερικό…
Τουλάχιστον από εκεί και πέρα η κίνηση ήταν με ομαλή ροή, κρατώντας τα 50-60-70 χιλ/ώρα, σε στενό δρόμο μιας λωρίδας με υποδειγματικά καλό οδόστρωμα, και κυρίως ταξιδεύαμε παραλιακά μεν αλλά μέσα στο πράσινο δε - το μάτι μας δεν χόρταινε τοπίο. Αρχικά ο σχεδιασμός έλεγε για στάση για μεσημεριανό και ποδαράτη βόλτα στο Sveti Stefan, όμως η μεγάλη καθυστέρηση που φάγαμε τόσο στην Αλβανία όσο και στην Ούλτσιν μας είχε ρίξει πολλές ώρες πίσω - και επιπλέον είχαμε πάρει φόβο γιατί δεν ξέραμε τι άλλο ακόμα θα συναντούσαμε μπροστά μας… Έτσι αντί για φαί και μια 2ωρη στάση/βόλτα που είχα προγραμματίσει απλά κάναμε μια γρήγορη μισάωρη στάση σε εστιατόριο/καφετέρια πάνω στον δρόμο με θέα στο νησάκι - ίσα να ξεμουδιάσουμε, να πιούμε μια παγωμένη μπύρα και να βγάλουμε τις απαραίτητες φωτό από το όντως πολύ όμορφο Stefan. Θα ήθελα να έχουμε χρόνο να κατέβουμε κάτω, να κάνουμε ένα μπανάκι στην παραλία δίπλα στο νησάκι, να το περπατήσουμε και να το δούμε καλύτερα, αλλά όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια ο Θεός γελάει…Next time…
Πλησιάζουμε την Μπουντβα και η κίνηση ζορίζει πάλι αλλά ευτυχώς όχι σε σημείο μποτιλιαρίσματος. Η Μπούντβα φαίνεται να έχει πολύ ζωή αλλά δεν ξέρω ρε παιδί μου…κάτι με χάλαγε πάνω της χωρίς να μπορώ να το προσδιορίσω τι ακριβώς. Φαίνεται να συνδυάζει τεράστια κιτς κτίρια με ταυτόχρονη υπερβολική τουριστική ανάπτυξη/έκρηξη. Είναι φανερό ότι παίζει πολύ χρήμα από τον τουρισμό αλλά τουλάχιστον στα Ελληνικά μάτια μου δεν με ενέπνευσε να κάτσω ούτε για καφέ. Μια γύρα στην πόλη με το αυτοκίνητο έτσι για να δούμε όσο μπορούσαμε περισσότερα και φύγαμε για Κοτορ μιας και το ηλιοβασίλεμα πλησίαζε επικίνδυνα….
Μετά την Μπούντβα αφήνουμε την παραλία και τρυπώντας το βουνό μέσω ενός τούνελ πλησιάζουμε πια στον προορισμό της ημέρας που είναι το Κότορ. Μικρό μποτιλιάρισμα στην είσοδο και ξαφνικά το Κότορ παρουσιάζεται μπροστά μας με όλη του την μεγαλοπρέπεια. Φυσικό λιμάνι γεμάτο με κάθε λογής σκάφη και με απόκρημνες πλαγιές στις οποίες δεσπόζει χαμηλά η παλιά πόλη και ψηλά τα τείχη του κάστρου. Θεωρητικά μπορείς να πάρεις μονοπάτι και να ανέβεις μέχρι πάνω αλλά και μόνο που το βλέπεις από χαμηλά σου κόβεται κάθε διάθεση για ηρωισμούς… Το δωμάτιο που έχω κλείσει είναι μέσα στην παλιά πόλη όπου δεν μπαίνει αυτοκίνητο. Υπάρχει δωρεάν δημοτικό πάρκινγκ αλλά είναι αρκετά μακριά στην είσοδο της πόλης, οπότε για να ξεφορτώσουμε αποσκευές και να βρούμε το δωμάτιο αναγκαστικά πληρώσαμε 1 ευρώ την ώρα στο πάρκινγκ του λιμανιού.
Αφού βολευτήκαμε μετακινήσαμε το αυτοκίνητο στο δημοτικό πάρκινγκ και ξεκινήσαμε την ποδαράτη εξερεύνηση. Πανέμορφη η παλιά πόλη, με καλτνερίμια, γραφικά μαγαζάκια, εκκλησίες, και κόσμο παντού. Μια περιήγηση στα τείχη του κάστρου σου χαρίζει υπέροχη θέα και ένα μαγευτικό ηλιοβασίλεμα. Οι τιμές όμως δεν έχουν καμιά σχέση με αυτά που είδαμε στην Αλβανία. Μιλάμε για 2 και 3 φορές επάνω – σε κάποιος περιπτώσεις αρκετά ακριβότερες και από τις δικές μας . Το βράδι βοηθούμενοι από την κούραση της ημέρας και μερικές μπύρες πέσαμε ξεροί …
3η ημέρα και το πρωί από το παράθυρο του δωματίου που έβλεπε στο λιμάνι αντικρίζω μια πλωτή πολυκατοικία !!! και 1-2 άλλα μικρότερα κρουαζερόπλοια να έχουν δέσει στον κόλπο και να ξερνάνε ατελείωτα γκρουπάκια τουριστών. Όλη η παλιά πόλη είχε γεμίσει από κόσμο σε σημείο που δυσκολευόσουνα να κάτσεις να πιείς έναν καφέ. Τουριστική ατραξιόν της περιοχής είναι η 3ωρη βόλτα με σκάφος που σε πάει στο νησάκι της Παναγίας στο Πέραστ, στην εγκαταλειμμένη βάση των υποβρυχίων και στην μπλε σπηλιά αλλά κοστίζει 40,00 το κεφάλι. Σαν γνήσιος Ελληναράς προσπάθησα να το παζαρέψω στα 30,00 το άτομο και ενώ ήμουν σίγουρος ότι θα μου βγει, τελικά ο Μαυροβούνιος αποδείχτηκε πολύ σκληρός στα παζάρια και δεν έκανε πίσω. Τσαντίστηκα και δεν μπήκα αν και να σας πω την αλήθεια μετά το μετάνοιωσα… Οπότε όλη η μέρα αναλώθηκε σε βόλτες στο λιμάνι, στο φρούριο και στην παλιά πόλη.
4η ημέρα και πρωινή αναχώρηση από το Κότορ με τελικό προορισμό το Μόσταρ της Βοζνίας. Από το Κότορ ξεκινάμε να κάνουμε τον κύκλο του τεράστιου κόλπου με πρώτο σταθμό καμιά 20αριά χιλιόμετρα μετά το Πέραστ.
Πανέμορφο και γραφικό μέρος με τα νερά σαν λάδι και τα 2 νησάκια του να δίνουν μια ξεχωριστή νότα στο τοπίο. Βοηθούσε το ότι ήταν ακόμα νωρίς το πρωί και οι τουρίστες δεν είχαν ξυπνήσει με αποτέλεσμα μια γαλήνη να περιτυλίγει όλο το έτσι κι αλλιώς πανέμορφο σκηνικό. 2-3 στάσεις για φωτό και συνεχίζουμε περνώντας από πολλά παραλιακά και τουριστικά κατά βάση χωριά που απλώνονται σε όλο το μήκος του κόλπου. Όμορφα μεν αλλά για κάποιον Έλληνα που έχει συνηθίσει να βλέπει παραλιακά χωριά δεν εντυπωσιάζουν ιδιαίτερα. Για τους Βόρειους φαντάζομαι θα είναι πιο εντυπωσιακά… Πλησιάζοντας στην Χέρτσεκ Νοβι αφήνουμε την παραλία και αρχίζει η απότομη ανηφόρα για τον συνοριακό σταθμό Sitnica.
Άλλο τοπίο εδώ… Το πράσινο αραιώνει χωρίς να εξαφανίζεται και η αγριάδα και η ερημιά του τοπίου δίνουν έναν λίγο απόκοσμο τόνο. Τον χειμώνα φαντάζομαι θα είναι δύσκολα τα περάσματα εδώ πάνω. Μετά από μια μεγάλη διαδρομή που δεν συναντάς κανένα χωριό και ελάχιστη κίνηση στον δρόμο, φθάνουμε ξαφνικά στον συνοριακό σταθμό ο οποίος είναι στην μέση του πουθενά. Μικρή ουρά 10-15 αυτοκινήτων,15λεπτη καθυστέρηση, και εδώ φάγαμε την 1η γκρίνια από τους υπαλλήλους για το ότι δεν είχαμε διαβατήρια. Φυσικά δεχθήκανε τις Ελληνικές ταυτότητες απλά στραβομουτσούνιασαν λίγο γιατί έπρεπε να γράψουν με το χέρι τα στοιχεία μας. Με ένα γλυκό χαμόγελο (της γυναίκας μου κυρίως…
) ξεπεράσαμε το πρόβλημα, μπαίνουμε στην Βοσνία και αρχίζουμε να ροβολάμε την κατηφόρα προς το Τρεμπινιε. Ο δρόμος στενός αλλά χωρίς κίνηση, ερημικά τοπία και σύντομα φτάνουμε στο Τρέμπινιε όπου σταματάμε για ανεφοδιασμό σε βενζίνη, ένα καφεδάκι και να βάλουμε και κάτι στο στόμα μας αφού είχαμε φύγει χωρίς πρωινό από το Κότορ. Ευχάριστη έκπληξη η τιμή της αμόλυβδης στα 1,54€ και ακόμα πιο ευχάριστες οι τιμές για καφέ, κρουασανάκια, μπακλαβαδάκια, πατατάκια κλπ σκατολοίδια… Μετά τις τιμές του Κότορ ξαναήρθαμε στα ίσια μας και τα τιμήσαμε όλα δεόντως…
Από το Τρεμπινιε ξεκινάμε για μια +2ωρη διαδρομή για τους καταρράκτες Kravica. Πολλές εναλλαγές τοπίων αλλά τίποτα δεν μπορεί να σε προϊδεάσει για αυτό που θα αντικρίσεις μόλις φθάσεις. Πληρώνεις την είσοδο και κατεβαίνεις το μακρύ κατηφορικό μονοπάτι ακούγοντας τον ήχο των νερών και ξαφνικά σε ένα ξέφωτο μένεις παγωτό…
Πολλοί διαφορετικοί καταρράκτες σε ένα τεράστιο ημικύκλιο να ξεχύνονται από 30-40-50 μέτρα ύψος και να σχηματίζουν μια λίμνη με φόντο στο βάθος την τεράστια γέφυρα του αυτοκινητόδρομου της Rijeka….Γύρω από την λίμνη πολλά μαγαζιά για να πιείς καφέ, μπύρα, ή να φας κάτι, και φυσικά ξαπλώστρες για τους τολμηρούς. Και λέω τολμηρούς γιατί αν και κάποιοι έκαναν μπάνιο η κλασική δοκιμή με το πόδι με έπεισε ότι η θερμοκρασία του παραείναι χαμηλή για μένα… Πλατσούρισμα μέχρι το γόνατο και μετά αραχτός με μια μπύρα να μην χορταίνω το θέαμα και να δροσίζομαι από τα μικροσταγονίδια του νερού που σχηματίζουν μια υδάτινη ομίχλη γύρω μας… Κάτι σαν αυτά τα μηχανήματα που έχουν οι καφετέριες στην Αθήνα για να δροσίζουν τον κόσμο μόνο που εδώ έχουμε να κάνουμε με παραγωγή της φύσης…
Κάποια στιγμή ήρθε η ώρα να φύγουμε. Εύκολο να το λές, δύσκολο να το κάνεις. Το πολύ ανηφορικό μονοπάτι σε συνδυασμό με την υπερβολική ζέστη και την υγρασία είναι δοκιμασία και στα πρώτα 100 μέτρα έχεις ήδη γονατίσει. Ευτυχώς μάθαμε ότι υπάρχει ένα μικρό ανοιχτό αμάξι-τρενάκι που κάνει ανά μισή ώρα δρομολόγια και σε ανεβάζει στην είσοδο με 1 ευρώ. Θρονιαστήκαμε στο κάθισμα και απολαύσαμε την διαδρομή μέχρι πάνω…
Συνεχίζεται…
Σάββατο 12 Αυγούστου και ξεκινάμε 1 μέρα νωρίτερα από το προγραμματισμενο με μια αλλαγή της τελευταίας στιγμής στο πρόγραμμα που αποδείχτηκε σωτήρια. Συγκεκριμένα, αντί να ξεκινήσουμε χαράματα της Κυριακής 13 Αυγούστου από την Αθήνα με σκοπό να πάμε μονοκοπανιά μέχρι την 1η σχεδιασμένη διανυκτέρευση στο Berat της Αλβανίας , προτιμήσαμε να φύγουμε από Αθήνα το μεσημέρι του Σαββάτου και να κάνουμε μια εξτρά διανυκτέρευση σε συγγενείς σε χωριό λίγο έξω από τα Γιάννενα. Αυτό αποδείχτηκε σωτήριο γιατί μας επέτρεψε να ξεκινήσουμε την επόμενη ημέρα φρέσκοι και ξεκούραστοι και να φτάσουμε αρκετά πρωί γύρω στις 8.30 στα σύνορα της Κακκαβιάς με ελάχιστα αυτοκίνητα μπροστά μας στην ουρά. O έλεγχος στα σύνορα καθαρά τυπικός, 1-2 ερωτήσεις στα Ελληνικά ! από τον Αλβανό υπάλληλο, και με μόλις 5-10 λεπτά καθυστέρησης ήμασταν μέσα στην Αλβανία. Μάθαμε μετά ότι προς το μεσημέρι η ουρά στα σύνορα σταδιακά έγινε τεράστια (κάτι για 3 χιλιόμετρα μου είπαν…!) και όσοι άτυχοι βρέθηκαν εκεί χρειάστηκαν αρκετές ώρες …
Οδηγούμε πλέον προς το Αργυρόκαστρο και Τεπελένι σε ένα μάλλον αδιάφορο τοπίο, σε στενό δρόμο αλλά με λίγη κίνηση, προσπαθώντας με νύχια και με δόντια να μην είμαι πολύ πάνω από τα όρια ταχύτητας και φθάνοντας στο Αργυρόκαστρο κάνουμε μια στάση για ανεφοδιασμό σε βενζίνη και έναν γρήγορο καφέ. Ακριβή σχετικά η βενζίνη στην Αλβανία (στα 1,84€ δηλ μόλις 10 λεπτά φθηνότερη από ότι είχα βάλει πριν ξεκινήσω στην Αθήνα- την περίμενα φθηνότερη) πάντως εντύπωση μου έκανε ότι στην Αλβανία τα Ελληνικά αποδείχτηκαν πιο χρήσιμα από ότι τα Αγγλικά. Όπου και να πήγαμε είτε στο Αργυρόκαστρο είτε στο Berat πάντα καταφέρναμε να συνεννοηθούμε στα Ελληνικά αφού όλοι είτε είχαν κάνει κάποια χρόνια στην Ελλάδα, είτε μιλούσαν και Ελληνικά στο σπίτι και στο περιβάλλον τους… Εννοείται ότι οι πληρωμές γινόντουσαν είτε με κάρτα είτε με ευρώ χωρίς κανένα πρόβλημα οπουδήποτε. Όπως εντύπωση μου έκανε και το πλήθος των βενζινάδικων σε όλη την Αλβανία. Κυριολεκτικά κάθε λίγα μέτρα ξεφυτρώνει και ένα μπροστά σου σε βαθμό που αναρωτιέσαι πως στο διάολο δουλεύουν και βγάζουν μεροκάματο όλα αυτά… Βενζινάδικο και πλύσιμο αυτοκινήτου πρέπει να είναι η πιο διαδεδομένες μπίζνες στην Αλβανία…
Το Berat αμέσως ξεχώρισε σαν όαση από οτιδήποτε είχαμε δει στην Αλβανία μέχρι εκείνη την στιγμή. Γραφικό, όμορφο, σχετικά φθηνό (50 λεπτά ένα χορταστικό παγωτό χωνάκι, ενώ ένα τυπικό γεύμα για 2 άτομα μας κόστισε 17-18 ευρώ), και με αρκετή ζωή χωρίς όμως τον πανικό του αδιαχώρητου. Το κατάλυμά μας με κλειστό παρκινγκ και σε ακτίνα βολής με τα πόδια από το κέντρο, οπότε για το επόμενο της ημέρας ξεχνάμε το αυτοκίνητο και αρχίζουμε τις περατζάδες με τα πόδια. Δυσάρεστη έκπληξη ότι στην Vodafone που ρώτησα δεν υπήρχε η travel sim για την οποία είχα διαβάσει εδώ και που θα με κάλυπτε σε όλα τα Δυτ Βαλκάνια – αυτό τουλάχιστον μου είπε η υπάλληλος η οποία όμως δεν μου ενέπνευσε εμπιστοσύνη ότι ήξερε τι έλεγε !!! Μόνο τοπική sim μου πρόσφερε που αν και φθηνή δεν είχε νόημα για την μια μέρα που θα παραμέναμε στην Αλβανία. Οπότε δεν το ρισκάραμε και αρκεστήκαμε στο Wi-Fi του ξενοδοχείου και στο Wi-Fi των μαγαζιών στα οποία καθόμασταν. Έτσι κι αλλιώς στα τηλέφωνα είχα κατεβάσει όλους οι χάρτες της περιοχής οπότε την βασική πλοήγηση του gps την είχαμε και χωρίς data. Καφές, φαί, παγωτό, φωτό και βόλτες ήταν ότι έπρεπε για να συμπληρωθεί η 1η μέρα του road trip.
2η ημέρα και ξυπνάμε κατά τις 7.00. Πρωινό στην αυλή του ξενοδοχείου με το χάραμα και πριν τις 8.00 ήμασταν ήδη στο αυτοκίνητο με κατεύθυνση το Μαυροβούνιο. Μέχρι λίγο πριν τα Τίρανα όλα καλά. Από εκεί και πέρα όμως φάγαμε το πρώτο από τα 2 πακέτα του ταξιδιού… Αν εξαιρέσουμε καμιά 20αριά χιλιόμετρα που ήταν ψιλοαυτοκινητόδρομος όλη η υπόλοιπη διαδρομή μέχρι την Lezhe ήταν ένα ατελείωτο μποτιλιάρισμα… Μιλάμε για δεκάδες χιλιόμετρα…Φάγαμε πάνω από ένα 3ωρο συνεχώς με 1η- νεκρά και όπως ήταν φυσικό τα νεύρα μας έγιναν σμπαράλια.
Ευτυχώς από την Lezhe μέχρι την Σκόδρα και από εκεί προς τα σύνορα η κατάσταση βελτιώθηκε. Ναι μεν δεν πήγαινες γρήγορα αλλά τουλάχιστον δεν σταματήσαμε σχεδόν πουθενά, ενώ ταυτόχρονα η διαδρομή γινόταν σταδιακά πιο όμορφη και αποκτούσε κάποιο οπτικό ενδιαφέρον. Στα δε σύνορα περάσαμε αέρα πατέρα. Οι Αλβανοί δεν μπήκαν στον κόπο ούτε καν να ανοίξουν το παράθυρο του γκισέ για έλεγχο εξόδου ενώ καπάκι στο επόμενο γκισέ του Μαυροβουνίου μόλις ο υπάλληλος είδε τις Ελληνικές ταυτότητες στα χέρια μας άρχισε να φωνάξει go,go, go χωρίς καν να τις πιάσει στα χέρια του… Ούτε σε διόδια επί κινήματος “δεν πληρώνω” δεν έχω περάσει έτσι…Μπαίνουμε στο Μαυροβούνιο και από έναν δρόμο που πιο πολύ για αγροτικός μου έκανε κατηφορίζουμε προς την θάλασσα και τα παράλια που βλέπουμε στο βάθος. Στην αρχή ανησύχησα και φοβήθηκα ότι το gps με έστελνε από κάποιο παράδρομο αλλά τελικά τα αρκετά αυτοκίνητα με ξένες πινακίδες που συναντούσαμε με έπεισαν ότι αυτός ήταν ο δρόμος !!!. Φθάνουμε στην 1η πόλη του Μαυροβουνίου την Ούλτσιν και εκεί τρώμε ένα ακόμα (αν και σαφώς μικρότερο) πακέτο. Για να διασχίσουμε τα 3-4 χιλιόμετρα της πόλης και τους 2-3 κυκλικούς κόμβους φάγαμε περίπου 1 ώρα και το κακό ήταν ότι επειδή είχε πάει ήδη μεσημέρι η θερμοκρασία ήταν ψηλή με το air-condition του αυτοκινήτου να τραβάει ζόρια στο να κρατήσει δροσερό το εσωτερικό…
Τουλάχιστον από εκεί και πέρα η κίνηση ήταν με ομαλή ροή, κρατώντας τα 50-60-70 χιλ/ώρα, σε στενό δρόμο μιας λωρίδας με υποδειγματικά καλό οδόστρωμα, και κυρίως ταξιδεύαμε παραλιακά μεν αλλά μέσα στο πράσινο δε - το μάτι μας δεν χόρταινε τοπίο. Αρχικά ο σχεδιασμός έλεγε για στάση για μεσημεριανό και ποδαράτη βόλτα στο Sveti Stefan, όμως η μεγάλη καθυστέρηση που φάγαμε τόσο στην Αλβανία όσο και στην Ούλτσιν μας είχε ρίξει πολλές ώρες πίσω - και επιπλέον είχαμε πάρει φόβο γιατί δεν ξέραμε τι άλλο ακόμα θα συναντούσαμε μπροστά μας… Έτσι αντί για φαί και μια 2ωρη στάση/βόλτα που είχα προγραμματίσει απλά κάναμε μια γρήγορη μισάωρη στάση σε εστιατόριο/καφετέρια πάνω στον δρόμο με θέα στο νησάκι - ίσα να ξεμουδιάσουμε, να πιούμε μια παγωμένη μπύρα και να βγάλουμε τις απαραίτητες φωτό από το όντως πολύ όμορφο Stefan. Θα ήθελα να έχουμε χρόνο να κατέβουμε κάτω, να κάνουμε ένα μπανάκι στην παραλία δίπλα στο νησάκι, να το περπατήσουμε και να το δούμε καλύτερα, αλλά όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια ο Θεός γελάει…Next time…
Πλησιάζουμε την Μπουντβα και η κίνηση ζορίζει πάλι αλλά ευτυχώς όχι σε σημείο μποτιλιαρίσματος. Η Μπούντβα φαίνεται να έχει πολύ ζωή αλλά δεν ξέρω ρε παιδί μου…κάτι με χάλαγε πάνω της χωρίς να μπορώ να το προσδιορίσω τι ακριβώς. Φαίνεται να συνδυάζει τεράστια κιτς κτίρια με ταυτόχρονη υπερβολική τουριστική ανάπτυξη/έκρηξη. Είναι φανερό ότι παίζει πολύ χρήμα από τον τουρισμό αλλά τουλάχιστον στα Ελληνικά μάτια μου δεν με ενέπνευσε να κάτσω ούτε για καφέ. Μια γύρα στην πόλη με το αυτοκίνητο έτσι για να δούμε όσο μπορούσαμε περισσότερα και φύγαμε για Κοτορ μιας και το ηλιοβασίλεμα πλησίαζε επικίνδυνα….
Μετά την Μπούντβα αφήνουμε την παραλία και τρυπώντας το βουνό μέσω ενός τούνελ πλησιάζουμε πια στον προορισμό της ημέρας που είναι το Κότορ. Μικρό μποτιλιάρισμα στην είσοδο και ξαφνικά το Κότορ παρουσιάζεται μπροστά μας με όλη του την μεγαλοπρέπεια. Φυσικό λιμάνι γεμάτο με κάθε λογής σκάφη και με απόκρημνες πλαγιές στις οποίες δεσπόζει χαμηλά η παλιά πόλη και ψηλά τα τείχη του κάστρου. Θεωρητικά μπορείς να πάρεις μονοπάτι και να ανέβεις μέχρι πάνω αλλά και μόνο που το βλέπεις από χαμηλά σου κόβεται κάθε διάθεση για ηρωισμούς… Το δωμάτιο που έχω κλείσει είναι μέσα στην παλιά πόλη όπου δεν μπαίνει αυτοκίνητο. Υπάρχει δωρεάν δημοτικό πάρκινγκ αλλά είναι αρκετά μακριά στην είσοδο της πόλης, οπότε για να ξεφορτώσουμε αποσκευές και να βρούμε το δωμάτιο αναγκαστικά πληρώσαμε 1 ευρώ την ώρα στο πάρκινγκ του λιμανιού.
Αφού βολευτήκαμε μετακινήσαμε το αυτοκίνητο στο δημοτικό πάρκινγκ και ξεκινήσαμε την ποδαράτη εξερεύνηση. Πανέμορφη η παλιά πόλη, με καλτνερίμια, γραφικά μαγαζάκια, εκκλησίες, και κόσμο παντού. Μια περιήγηση στα τείχη του κάστρου σου χαρίζει υπέροχη θέα και ένα μαγευτικό ηλιοβασίλεμα. Οι τιμές όμως δεν έχουν καμιά σχέση με αυτά που είδαμε στην Αλβανία. Μιλάμε για 2 και 3 φορές επάνω – σε κάποιος περιπτώσεις αρκετά ακριβότερες και από τις δικές μας . Το βράδι βοηθούμενοι από την κούραση της ημέρας και μερικές μπύρες πέσαμε ξεροί …
3η ημέρα και το πρωί από το παράθυρο του δωματίου που έβλεπε στο λιμάνι αντικρίζω μια πλωτή πολυκατοικία !!! και 1-2 άλλα μικρότερα κρουαζερόπλοια να έχουν δέσει στον κόλπο και να ξερνάνε ατελείωτα γκρουπάκια τουριστών. Όλη η παλιά πόλη είχε γεμίσει από κόσμο σε σημείο που δυσκολευόσουνα να κάτσεις να πιείς έναν καφέ. Τουριστική ατραξιόν της περιοχής είναι η 3ωρη βόλτα με σκάφος που σε πάει στο νησάκι της Παναγίας στο Πέραστ, στην εγκαταλειμμένη βάση των υποβρυχίων και στην μπλε σπηλιά αλλά κοστίζει 40,00 το κεφάλι. Σαν γνήσιος Ελληναράς προσπάθησα να το παζαρέψω στα 30,00 το άτομο και ενώ ήμουν σίγουρος ότι θα μου βγει, τελικά ο Μαυροβούνιος αποδείχτηκε πολύ σκληρός στα παζάρια και δεν έκανε πίσω. Τσαντίστηκα και δεν μπήκα αν και να σας πω την αλήθεια μετά το μετάνοιωσα… Οπότε όλη η μέρα αναλώθηκε σε βόλτες στο λιμάνι, στο φρούριο και στην παλιά πόλη.
4η ημέρα και πρωινή αναχώρηση από το Κότορ με τελικό προορισμό το Μόσταρ της Βοζνίας. Από το Κότορ ξεκινάμε να κάνουμε τον κύκλο του τεράστιου κόλπου με πρώτο σταθμό καμιά 20αριά χιλιόμετρα μετά το Πέραστ.
Πανέμορφο και γραφικό μέρος με τα νερά σαν λάδι και τα 2 νησάκια του να δίνουν μια ξεχωριστή νότα στο τοπίο. Βοηθούσε το ότι ήταν ακόμα νωρίς το πρωί και οι τουρίστες δεν είχαν ξυπνήσει με αποτέλεσμα μια γαλήνη να περιτυλίγει όλο το έτσι κι αλλιώς πανέμορφο σκηνικό. 2-3 στάσεις για φωτό και συνεχίζουμε περνώντας από πολλά παραλιακά και τουριστικά κατά βάση χωριά που απλώνονται σε όλο το μήκος του κόλπου. Όμορφα μεν αλλά για κάποιον Έλληνα που έχει συνηθίσει να βλέπει παραλιακά χωριά δεν εντυπωσιάζουν ιδιαίτερα. Για τους Βόρειους φαντάζομαι θα είναι πιο εντυπωσιακά… Πλησιάζοντας στην Χέρτσεκ Νοβι αφήνουμε την παραλία και αρχίζει η απότομη ανηφόρα για τον συνοριακό σταθμό Sitnica.
Άλλο τοπίο εδώ… Το πράσινο αραιώνει χωρίς να εξαφανίζεται και η αγριάδα και η ερημιά του τοπίου δίνουν έναν λίγο απόκοσμο τόνο. Τον χειμώνα φαντάζομαι θα είναι δύσκολα τα περάσματα εδώ πάνω. Μετά από μια μεγάλη διαδρομή που δεν συναντάς κανένα χωριό και ελάχιστη κίνηση στον δρόμο, φθάνουμε ξαφνικά στον συνοριακό σταθμό ο οποίος είναι στην μέση του πουθενά. Μικρή ουρά 10-15 αυτοκινήτων,15λεπτη καθυστέρηση, και εδώ φάγαμε την 1η γκρίνια από τους υπαλλήλους για το ότι δεν είχαμε διαβατήρια. Φυσικά δεχθήκανε τις Ελληνικές ταυτότητες απλά στραβομουτσούνιασαν λίγο γιατί έπρεπε να γράψουν με το χέρι τα στοιχεία μας. Με ένα γλυκό χαμόγελο (της γυναίκας μου κυρίως…
) ξεπεράσαμε το πρόβλημα, μπαίνουμε στην Βοσνία και αρχίζουμε να ροβολάμε την κατηφόρα προς το Τρεμπινιε. Ο δρόμος στενός αλλά χωρίς κίνηση, ερημικά τοπία και σύντομα φτάνουμε στο Τρέμπινιε όπου σταματάμε για ανεφοδιασμό σε βενζίνη, ένα καφεδάκι και να βάλουμε και κάτι στο στόμα μας αφού είχαμε φύγει χωρίς πρωινό από το Κότορ. Ευχάριστη έκπληξη η τιμή της αμόλυβδης στα 1,54€ και ακόμα πιο ευχάριστες οι τιμές για καφέ, κρουασανάκια, μπακλαβαδάκια, πατατάκια κλπ σκατολοίδια… Μετά τις τιμές του Κότορ ξαναήρθαμε στα ίσια μας και τα τιμήσαμε όλα δεόντως…Από το Τρεμπινιε ξεκινάμε για μια +2ωρη διαδρομή για τους καταρράκτες Kravica. Πολλές εναλλαγές τοπίων αλλά τίποτα δεν μπορεί να σε προϊδεάσει για αυτό που θα αντικρίσεις μόλις φθάσεις. Πληρώνεις την είσοδο και κατεβαίνεις το μακρύ κατηφορικό μονοπάτι ακούγοντας τον ήχο των νερών και ξαφνικά σε ένα ξέφωτο μένεις παγωτό…
Πολλοί διαφορετικοί καταρράκτες σε ένα τεράστιο ημικύκλιο να ξεχύνονται από 30-40-50 μέτρα ύψος και να σχηματίζουν μια λίμνη με φόντο στο βάθος την τεράστια γέφυρα του αυτοκινητόδρομου της Rijeka….Γύρω από την λίμνη πολλά μαγαζιά για να πιείς καφέ, μπύρα, ή να φας κάτι, και φυσικά ξαπλώστρες για τους τολμηρούς. Και λέω τολμηρούς γιατί αν και κάποιοι έκαναν μπάνιο η κλασική δοκιμή με το πόδι με έπεισε ότι η θερμοκρασία του παραείναι χαμηλή για μένα… Πλατσούρισμα μέχρι το γόνατο και μετά αραχτός με μια μπύρα να μην χορταίνω το θέαμα και να δροσίζομαι από τα μικροσταγονίδια του νερού που σχηματίζουν μια υδάτινη ομίχλη γύρω μας… Κάτι σαν αυτά τα μηχανήματα που έχουν οι καφετέριες στην Αθήνα για να δροσίζουν τον κόσμο μόνο που εδώ έχουμε να κάνουμε με παραγωγή της φύσης…
Κάποια στιγμή ήρθε η ώρα να φύγουμε. Εύκολο να το λές, δύσκολο να το κάνεις. Το πολύ ανηφορικό μονοπάτι σε συνδυασμό με την υπερβολική ζέστη και την υγρασία είναι δοκιμασία και στα πρώτα 100 μέτρα έχεις ήδη γονατίσει. Ευτυχώς μάθαμε ότι υπάρχει ένα μικρό ανοιχτό αμάξι-τρενάκι που κάνει ανά μισή ώρα δρομολόγια και σε ανεβάζει στην είσοδο με 1 ευρώ. Θρονιαστήκαμε στο κάθισμα και απολαύσαμε την διαδρομή μέχρι πάνω…
Συνεχίζεται…
Last edited:
evaT
Member
- Μηνύματα
- 2.063
- Likes
- 17.458
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ιαπωνία
Διαπιστώνω με το καλημέρα ότι ήδη σε σχέση με πέρσι οι τιμές απογειώθηκαν κ κει....εμείς στο Μαυροβούνιο βρήκαμε νορμάλ τιμές, όχι τσάμπα αλλά όχι και κάτι που να πονέσει όπως στην Κροατία.
Το πάρκιγκ βέβαια άλλη υπόθεση...
Το πάρκιγκ βέβαια άλλη υπόθεση...
Συνέχεια…..
Από εκεί και πέρα το Μόσταρ δεν είναι μακριά. Σε καμιά ώρα βρίσκομαι εκεί. Αφήνουμε τα πράγματα στο δωμάτιο και βουρ για την 1η περατζάδα. Απίστευτο μέρος. Σαν κάποιος να γύρισε έναν διακόπτη και να μεταφερθήκαμε στον 18ο αιώνα... Παλιά πέτρινα κτίρια που φυσικά όλα έχουν γίνει μαγαζιά εστίασης ή σουβενίρ. Το γνωστό επιβλητικό γεφύρι είναι η ατραξιόν της περιοχής και το κέντρο των happening. Και λέγοντας happening εννοώ κάτι βουτιές τόσο από το γεφύρι, όσο και από μια εξέδρα που έχουν στήσει παρακάτω, καθώς και βόλτες με φουσκωτά πάνω-κάτω στο ποτάμι. Ο κόσμος να γεμίζει ασφυκτικά το γεφύρι και τα πανέμορφα στενάκια ενώ είναι απίστευτο το πως έχουν εκμεταλλευτεί κάθε παρτέρι και κάθε σπιθαμή χώρου για να στήσουν δεκάδες μαγαζιά εστίασης όλα στις όχθες με θέα το ποτάμι, το γεφύρι και την παλιά πόλη. Πάντως οι τιμές τόσο στο φαί όσο και στα σουβενιρ ήταν σχετικά καλές και δεν το πολυσκεφτόσουν για οτιδήποτε ήθελες να κάνεις. Δεν ήταν τσάμπα αλλά αισθητά φθηνότερα από το Κότορ. Βόλτες πάνω κάτω μέχρι να πονέσουν τα γόνατα, σουβενίρ για τους γνωστούς, φαι, και ύπνος στο θαυμάσιο διαμέρισμα που ήταν μόλις 250-300 μέτρα από το γεφύρι.
5η ημέρα, πρωινό ξύπνημα (είχε αρχίζει να μας γίνεται συνήθεια πια) και μια γρήγορη βόλτα στα σοκάκια για να απολαύουμε την πολύ πρωινή ησυχία και να πάρουμε πρωινό και καφέ. Με ελάχιστο κόσμο ήταν ακόμα πιο γοητευτικό και εύκολα πιάναμε ψιλοκουβέντα με τους ντόπιους μαγαζάτορες που εκείνη την ώρα σιγά-σιγά άνοιγαν τα μαγαζιά τους.
Το πρόγραμμα της ημέρας έλεγε για μια μικρή εκδρομή σε ένα μέρος μόλις 15-20 χλμ μακριά από το Μόσταρ. Dervish House ή Dervish Monastery λέγεται. Ξεκινάμε κατά τις 10.00 και παρά την κίνηση διασχίζοντας το νέο Μόσταρ δεν μας πήρε πάνω από 25-30 λεπτά για να φθάσουμε. Βλέποντας τα πούλμαν να ξεφορτώνουν κόσμο κατάλαβα ότι κάθε άλλο παρά ήσυχα θα ήταν. Αφήνουμε το αυτοκίνητο στο πάρκινγκ (2 ευρώ ανεξαρτήτως ώρας) και κατηφορίζουμε ποδαράτοι τον δρόμο. Όμορφο μέρος που δικαίωσε την επιλογή μου για την εκδρομή αυτή.
Το απίστευτο του τοπίου είναι το πως από μια τεράστια τρύπα στο βουνό ξεχύνεται λες και από το πουθενά μέσα από τα έγκατα της γης ένας “κρυφός” ποταμός στις όχθες του οποίου (που επικοινωνούν με όμορφα πέτρινα γεφυράκια) έχουν στηθεί δεκάδες μαγαζιά για καφέ και φαί, ενώ ακριβώς στην έξοδο της τρύπας και στην εκβολή του ποταμού βρίσκεται το εν λόγω οίκημα που είναι επισκέψιμο με εισιτήριο. Δεν μπήκαμε να το δούμε μέσα γιατί είχε κόσμο και δεν μας φάνηκε καλή ιδέα - προτιμήσαμε να περπατήσουμε και να πλησιάσουμε την τρύπα και τον μικρό καταρράκτη όσο περισσότερο μπορούσαμε και μετά να την αράξουμε για καφέ και παγωτό.
Αργά το μεσημέρι επιστροφή στο Μόσταρ, γρήγορο φαί και μεσημεριανή ξεκούραση στο δωμάτιο. Το απόγευμα μια κλασική και καθιερωμένη πια βόλτα σε όσα στενάκια και καλντερίμια μας είχαν ξεφύγει, και μετά την αράξαμε κάτω από το γεφύρι στο σημείο που βρίσκονται τα φουσκωτά.
Από εκεί η θέα είναι ακόμη πιο επιβλητική και έχεις καλύτερη οπτική αυτών που βουτάνε στο ποτάμι είτε από το γεφύρι, είτε από την εξέδρα. Το βράδυ δείπνο στα πανέμορφα φωτισμένα μαγαζάκια στις όχθες παρέα με ζωντανή μουσική και κάπου εδώ τελειώνει η επίσκεψή μας στο μαγευτικό Μόσταρ.
6η ημέρα και το πρόγραμμα έλεγε Σεράγεβο. 2 ώρες και κάτι η διαδρομή οπότε όλα γίναν σε πιο χαλαρούς ρυθμούς. Πλησιάζοντας το Σεράγεβο μπήκαμε για 1η φορά εκτός Ελλάδος σε κανονικό αυτοκινητόδρομο. Δεν ήταν πολύ, καμιά 20αριά χιλιόμετρα, αλλά μετά από εκατοντάδες χιλιόμετρα σε στενούς επαρχιακούς με 60-80-90 χιλιόμετρα τα 130+ του αυτοκινητόδρομου μας φάνηκαν ότι ήμασταν σε jet στην απογείωση…
Κατάφερα και έγινα ψιλορεζίλι
όταν μπαίνοντας στον αυτοκινητόδρομο έψαχνα να βρω πως να πληρώσω τα διόδια ενώ εκεί το σύστημα είναι διαφορετικό – παίρνεις αυτόματα μόνο ένα χαρτάκι μπαίνοντας και πληρώνεις στην έξοδα ανάλογα που θα βγεις. Ευτυχώς ντόπιος από πίσω μου κατάλαβε το πρόβλημα, κατέβηκε από το αυτοκίνητό του και ευγενικά μου εξήγησε. Πάλι καλά- στην Ελλάδα θα είχαν αρχίσει όλοι να κορνάρουν και να βρίζουν…
Μπαίνοντας στο Σεράγεβο αμέσως μαγεύτηκα.
Χτισμένο αμφιθεατρικά στα καταπράσινα βουνά που το περιβάλλουν, σαν πολλά μικρά χωριά ενωμένα μεταξύ τους, αμέσως έδειξε ότι δεν θα μας απογοητεύσει. Φωτό σε ένα τεράστιο γυάλινο περιστρεφόμενο κτίριο που βρέθηκε μπροστά μας και αφού μπερδευτήκαμε λίγο στα στενά τελικά βρίσκουμε το κατάλυμα μόλις 200-250 μέτρα από την αρχή της αγοράς και την κλασική βρύση – σήμα κατατεθέν του Σεράγεβο… Δύσκολο το πάρκινγκ αλλά υποτίθεται ότι είχε προβλεφθεί.
Το πρόβλημα ήταν ότι φθάσαμε πολύ νωρίς και δεν υπήρχε κανένας στο κατάλυμα να μας υποδεχθεί, ενώ τόσο το δωμάτιό μας όσο και το πάρκινγκ μας ακόμα δεν είχαν απελευθερωθεί από τον προηγούμενο ένοικο. Ευτυχώς στάθηκα τυχερός και κατάφερα να βρω να παρκάρω εκεί κοντά πάνω στο δρόμο σε μέρος που μου φάνηκε σχετικά ασφαλές και νόμιμο, και αφήνοντας τα πράγματα μέσα στο αυτοκίνητο ξεκινήσαμε μια βόλτα για να πάρουμε μια πρώτη άποψη και ταυτόχρονα να περάσει η ώρα για να μπορέσουμε να κάνουμε check-in.
Αρχίζουμε να περπατάμε στην παλιά πόλη όσο και δίπλα στο ποτάμι, και όσο περνάει η ώρα το ερωτεύομαι πιο πολύ. Δεν ξέρω πως να το περιγράψω αλλά αυτή η πόλη φαίνεται να έχει μια δικιά της ξεχωριστή αύρα που την νοιώθεις από την πρώτη φορά που πατάς το πόδι σου εκεί.
Πολυπολιτισμική (η μαντήλα πάει σύννεφο) και ταυτόχρονα παραδοσιακή αλλά και σύγχρονη…. Αγορές σουβενιρ, παγωτάκι και βοσνιακός καφές (τούρκικος – ελληνικός είναι αλλά έτσι τον λένε εκεί), τσιμπάμε κάτι στα γρήγορα και αργά το μεσημέρι πια επιστρέφουμε στο κατάλυμα για να ξεφορτώσουμε και να βολευτούμε. Το απόγευμα-βράδυ προβλέπεται πολύ ενδιαφέρον…
Βολευόμαστε στο δωμάτιο, παρκάρουμε στην κρατημένη θέση και κάποια στιγμή μας πήρε λίγο ο ύπνος. Ήταν λίγο πριν τις 4 το απόγευμα όταν ξύπνησα από τον θόρυβο μιας καταιγίδας ! Αμάν λέω, πάει η ποδαράτη βόλτα. Ευτυχώς όπως όλες οι καλοκαιρινές μπόρες δεν κράτησε πολύ. Σε λιγότερο από ώρα είχε σχεδόν σταματήσει και αποφασίσαμε να ξεμυτίσουμε. Όρεξη να έχεις να περπατάς… Στενά όμορφα δαιδαλώδη σοκάκια, μικρά γραφικά μαγαζιά , τζαμιά που συνυπάρχουν με εκκλησίες, και μια απίστευτη αγορά για καφέ, παγωτό και κυρίως πολλά γλυκά. Το Σεράγεβο δεν συνιστάται για διαβητικούς… Παντού μουσεία και πανό για εκδηλώσεις (κυρίως εκδηλώσεις μνήμης για την πολιορκία του 90-93), ετοιμαζόταν μια ανοιχτή συναυλία αλλά δεν ξέρω αν η καταιγίδα τους την χάλασε, και γενικά μια πολύ ζωντανή πόλη που μου έδωσε την αίσθηση ότι χαλαρά χρειάζεσαι 3-4 ημέρες για να πεις ότι τα είδες όλα και τα έκανες όλα… Το βράδυ την πέφτουμε για φαί κλασσικά σε τούρκικο μαγαζί. Αν και το φαι ήταν καλό, αυτό που δεν περίμενα ήταν να μην σερβίρουν αλκοόλ ή έστω μια μπύρα (αν είναι δυνατόν )- κι απ’ ότι κατάλαβα αυτό είναι ο κανόνας στα περισσότερα φαγάδικα εκεί, μάλλον για θρησκευτικούς λόγους. Δεν βαριέσαι, την βγάλαμε με νερό και αναψυκτικό. Πάντως οι τιμές ήταν καλές έως λογικές και δεν ματώσαμε πουθενά.
Με τα το πόδια να διαμαρτύρονται από τα ατελείωτα χιλιόμετρα, αποχαιρετάμε με λύπη το Σεράγεβο και επιστρέφουμε στο δωμάτιο μιας και η αυριανή μέρα έχει πολλά χιλιόμετρα και χρειαζόμαστε ύπνο και δυνάμεις.
Συνεχίζεται….
Από εκεί και πέρα το Μόσταρ δεν είναι μακριά. Σε καμιά ώρα βρίσκομαι εκεί. Αφήνουμε τα πράγματα στο δωμάτιο και βουρ για την 1η περατζάδα. Απίστευτο μέρος. Σαν κάποιος να γύρισε έναν διακόπτη και να μεταφερθήκαμε στον 18ο αιώνα... Παλιά πέτρινα κτίρια που φυσικά όλα έχουν γίνει μαγαζιά εστίασης ή σουβενίρ. Το γνωστό επιβλητικό γεφύρι είναι η ατραξιόν της περιοχής και το κέντρο των happening. Και λέγοντας happening εννοώ κάτι βουτιές τόσο από το γεφύρι, όσο και από μια εξέδρα που έχουν στήσει παρακάτω, καθώς και βόλτες με φουσκωτά πάνω-κάτω στο ποτάμι. Ο κόσμος να γεμίζει ασφυκτικά το γεφύρι και τα πανέμορφα στενάκια ενώ είναι απίστευτο το πως έχουν εκμεταλλευτεί κάθε παρτέρι και κάθε σπιθαμή χώρου για να στήσουν δεκάδες μαγαζιά εστίασης όλα στις όχθες με θέα το ποτάμι, το γεφύρι και την παλιά πόλη. Πάντως οι τιμές τόσο στο φαί όσο και στα σουβενιρ ήταν σχετικά καλές και δεν το πολυσκεφτόσουν για οτιδήποτε ήθελες να κάνεις. Δεν ήταν τσάμπα αλλά αισθητά φθηνότερα από το Κότορ. Βόλτες πάνω κάτω μέχρι να πονέσουν τα γόνατα, σουβενίρ για τους γνωστούς, φαι, και ύπνος στο θαυμάσιο διαμέρισμα που ήταν μόλις 250-300 μέτρα από το γεφύρι.
5η ημέρα, πρωινό ξύπνημα (είχε αρχίζει να μας γίνεται συνήθεια πια) και μια γρήγορη βόλτα στα σοκάκια για να απολαύουμε την πολύ πρωινή ησυχία και να πάρουμε πρωινό και καφέ. Με ελάχιστο κόσμο ήταν ακόμα πιο γοητευτικό και εύκολα πιάναμε ψιλοκουβέντα με τους ντόπιους μαγαζάτορες που εκείνη την ώρα σιγά-σιγά άνοιγαν τα μαγαζιά τους.
Το πρόγραμμα της ημέρας έλεγε για μια μικρή εκδρομή σε ένα μέρος μόλις 15-20 χλμ μακριά από το Μόσταρ. Dervish House ή Dervish Monastery λέγεται. Ξεκινάμε κατά τις 10.00 και παρά την κίνηση διασχίζοντας το νέο Μόσταρ δεν μας πήρε πάνω από 25-30 λεπτά για να φθάσουμε. Βλέποντας τα πούλμαν να ξεφορτώνουν κόσμο κατάλαβα ότι κάθε άλλο παρά ήσυχα θα ήταν. Αφήνουμε το αυτοκίνητο στο πάρκινγκ (2 ευρώ ανεξαρτήτως ώρας) και κατηφορίζουμε ποδαράτοι τον δρόμο. Όμορφο μέρος που δικαίωσε την επιλογή μου για την εκδρομή αυτή.
Το απίστευτο του τοπίου είναι το πως από μια τεράστια τρύπα στο βουνό ξεχύνεται λες και από το πουθενά μέσα από τα έγκατα της γης ένας “κρυφός” ποταμός στις όχθες του οποίου (που επικοινωνούν με όμορφα πέτρινα γεφυράκια) έχουν στηθεί δεκάδες μαγαζιά για καφέ και φαί, ενώ ακριβώς στην έξοδο της τρύπας και στην εκβολή του ποταμού βρίσκεται το εν λόγω οίκημα που είναι επισκέψιμο με εισιτήριο. Δεν μπήκαμε να το δούμε μέσα γιατί είχε κόσμο και δεν μας φάνηκε καλή ιδέα - προτιμήσαμε να περπατήσουμε και να πλησιάσουμε την τρύπα και τον μικρό καταρράκτη όσο περισσότερο μπορούσαμε και μετά να την αράξουμε για καφέ και παγωτό.
Αργά το μεσημέρι επιστροφή στο Μόσταρ, γρήγορο φαί και μεσημεριανή ξεκούραση στο δωμάτιο. Το απόγευμα μια κλασική και καθιερωμένη πια βόλτα σε όσα στενάκια και καλντερίμια μας είχαν ξεφύγει, και μετά την αράξαμε κάτω από το γεφύρι στο σημείο που βρίσκονται τα φουσκωτά.
Από εκεί η θέα είναι ακόμη πιο επιβλητική και έχεις καλύτερη οπτική αυτών που βουτάνε στο ποτάμι είτε από το γεφύρι, είτε από την εξέδρα. Το βράδυ δείπνο στα πανέμορφα φωτισμένα μαγαζάκια στις όχθες παρέα με ζωντανή μουσική και κάπου εδώ τελειώνει η επίσκεψή μας στο μαγευτικό Μόσταρ.
6η ημέρα και το πρόγραμμα έλεγε Σεράγεβο. 2 ώρες και κάτι η διαδρομή οπότε όλα γίναν σε πιο χαλαρούς ρυθμούς. Πλησιάζοντας το Σεράγεβο μπήκαμε για 1η φορά εκτός Ελλάδος σε κανονικό αυτοκινητόδρομο. Δεν ήταν πολύ, καμιά 20αριά χιλιόμετρα, αλλά μετά από εκατοντάδες χιλιόμετρα σε στενούς επαρχιακούς με 60-80-90 χιλιόμετρα τα 130+ του αυτοκινητόδρομου μας φάνηκαν ότι ήμασταν σε jet στην απογείωση…
Κατάφερα και έγινα ψιλορεζίλι
όταν μπαίνοντας στον αυτοκινητόδρομο έψαχνα να βρω πως να πληρώσω τα διόδια ενώ εκεί το σύστημα είναι διαφορετικό – παίρνεις αυτόματα μόνο ένα χαρτάκι μπαίνοντας και πληρώνεις στην έξοδα ανάλογα που θα βγεις. Ευτυχώς ντόπιος από πίσω μου κατάλαβε το πρόβλημα, κατέβηκε από το αυτοκίνητό του και ευγενικά μου εξήγησε. Πάλι καλά- στην Ελλάδα θα είχαν αρχίσει όλοι να κορνάρουν και να βρίζουν…Μπαίνοντας στο Σεράγεβο αμέσως μαγεύτηκα.
Χτισμένο αμφιθεατρικά στα καταπράσινα βουνά που το περιβάλλουν, σαν πολλά μικρά χωριά ενωμένα μεταξύ τους, αμέσως έδειξε ότι δεν θα μας απογοητεύσει. Φωτό σε ένα τεράστιο γυάλινο περιστρεφόμενο κτίριο που βρέθηκε μπροστά μας και αφού μπερδευτήκαμε λίγο στα στενά τελικά βρίσκουμε το κατάλυμα μόλις 200-250 μέτρα από την αρχή της αγοράς και την κλασική βρύση – σήμα κατατεθέν του Σεράγεβο… Δύσκολο το πάρκινγκ αλλά υποτίθεται ότι είχε προβλεφθεί.
Το πρόβλημα ήταν ότι φθάσαμε πολύ νωρίς και δεν υπήρχε κανένας στο κατάλυμα να μας υποδεχθεί, ενώ τόσο το δωμάτιό μας όσο και το πάρκινγκ μας ακόμα δεν είχαν απελευθερωθεί από τον προηγούμενο ένοικο. Ευτυχώς στάθηκα τυχερός και κατάφερα να βρω να παρκάρω εκεί κοντά πάνω στο δρόμο σε μέρος που μου φάνηκε σχετικά ασφαλές και νόμιμο, και αφήνοντας τα πράγματα μέσα στο αυτοκίνητο ξεκινήσαμε μια βόλτα για να πάρουμε μια πρώτη άποψη και ταυτόχρονα να περάσει η ώρα για να μπορέσουμε να κάνουμε check-in.
Αρχίζουμε να περπατάμε στην παλιά πόλη όσο και δίπλα στο ποτάμι, και όσο περνάει η ώρα το ερωτεύομαι πιο πολύ. Δεν ξέρω πως να το περιγράψω αλλά αυτή η πόλη φαίνεται να έχει μια δικιά της ξεχωριστή αύρα που την νοιώθεις από την πρώτη φορά που πατάς το πόδι σου εκεί.
Πολυπολιτισμική (η μαντήλα πάει σύννεφο) και ταυτόχρονα παραδοσιακή αλλά και σύγχρονη…. Αγορές σουβενιρ, παγωτάκι και βοσνιακός καφές (τούρκικος – ελληνικός είναι αλλά έτσι τον λένε εκεί), τσιμπάμε κάτι στα γρήγορα και αργά το μεσημέρι πια επιστρέφουμε στο κατάλυμα για να ξεφορτώσουμε και να βολευτούμε. Το απόγευμα-βράδυ προβλέπεται πολύ ενδιαφέρον…
Βολευόμαστε στο δωμάτιο, παρκάρουμε στην κρατημένη θέση και κάποια στιγμή μας πήρε λίγο ο ύπνος. Ήταν λίγο πριν τις 4 το απόγευμα όταν ξύπνησα από τον θόρυβο μιας καταιγίδας !
Αμάν λέω, πάει η ποδαράτη βόλτα. Ευτυχώς όπως όλες οι καλοκαιρινές μπόρες δεν κράτησε πολύ. Σε λιγότερο από ώρα είχε σχεδόν σταματήσει και αποφασίσαμε να ξεμυτίσουμε. Όρεξη να έχεις να περπατάς… Στενά όμορφα δαιδαλώδη σοκάκια, μικρά γραφικά μαγαζιά , τζαμιά που συνυπάρχουν με εκκλησίες, και μια απίστευτη αγορά για καφέ, παγωτό και κυρίως πολλά γλυκά. Το Σεράγεβο δεν συνιστάται για διαβητικούς… Παντού μουσεία και πανό για εκδηλώσεις (κυρίως εκδηλώσεις μνήμης για την πολιορκία του 90-93), ετοιμαζόταν μια ανοιχτή συναυλία αλλά δεν ξέρω αν η καταιγίδα τους την χάλασε, και γενικά μια πολύ ζωντανή πόλη που μου έδωσε την αίσθηση ότι χαλαρά χρειάζεσαι 3-4 ημέρες για να πεις ότι τα είδες όλα και τα έκανες όλα… Το βράδυ την πέφτουμε για φαί κλασσικά σε τούρκικο μαγαζί. Αν και το φαι ήταν καλό, αυτό που δεν περίμενα ήταν να μην σερβίρουν αλκοόλ ή έστω μια μπύρα (αν είναι δυνατόν )- κι απ’ ότι κατάλαβα αυτό είναι ο κανόνας στα περισσότερα φαγάδικα εκεί, μάλλον για θρησκευτικούς λόγους. Δεν βαριέσαι, την βγάλαμε με νερό και αναψυκτικό. Πάντως οι τιμές ήταν καλές έως λογικές και δεν ματώσαμε πουθενά.
Με τα το πόδια να διαμαρτύρονται από τα ατελείωτα χιλιόμετρα, αποχαιρετάμε με λύπη το Σεράγεβο και επιστρέφουμε στο δωμάτιο μιας και η αυριανή μέρα έχει πολλά χιλιόμετρα και χρειαζόμαστε ύπνο και δυνάμεις.
Συνεχίζεται….
Attachments
Last edited:
fotast
Member
- Μηνύματα
- 9.951
- Likes
- 15.710
Προτείνω αυτά που γράφεις να γίνουν ιστορία μεταφέροντας(εσύ ή κάποιος διαχειριστής) ανάλογα τα ποσταρίσματα σου.Γιατί τα έχουν όλα(περιγραφές,φωτογραφίες).Είναι κρίμα να "χαθούν".
Εκπομπές Travelstories
Τελευταίες δημοσιεύσεις
-
-
-
-
Aegean Airlines Γενικά Πτήσεις με μίλια-παραδείγματα και προτάσεις
- Τελ. μήνυμα: Porfyria
-
-
-
-
