Τουρκία Εις τον Πόντο

[paefstra]

@Sotiria Dram χεχεχε και που να το ζεις κιόλας, real time! Πάντως ονόματα Ζάφερ, πράσινο ντύσιμο και λοιπά δεν είναι αποκυήματα της φαντασίας μου, όντως υπήρξαν και δεν είναι προϊόν μυθοπλασίας για τις ανάγκες του στόρυ

Τώρα λυπάμαι που θα σας το χαλάσω αλλά η περιορισμένη μου εμπειρία από γειτονιές μουσουλμάνων μου λέει ότι ότι το Ζάφερ είναι το χαϊδευτικό του ονόματος Mouzzafer ή Mouzzafar (αυτό που εμείς λέμε "μουσαφίρης" πιθανόν; )

 

[Ivanna Petrovna]

Με μια πρόχειρη έρευνα που είχα κάνει στο ίντερνετ, είχα διαπιστώσει ότι υπάρχει αυτούσιο ως όνομα, δεν είναι και τόσο συνηθισμένο, προέρχεται από τα αραβικά και σημαίνει "νίκη, θρίαμβος". Κι ο ίδιος άλλωστε ο Ζάφερ υπέγραφε ως Ζafer, όχι Μουζάφερ. Όλα αυτά βέβαια ίσχυαν προ Ζάφερ εκ Σαφράμπολης. Τώρα διανύουμε την μ.Ζ. εποχή και η ετυμολογία του ονόματος έχει πλέον χτιστεί σε νέα, γερά θεμέλια

 

[NOSTIMON HMAP]

Πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία. Είναι στο πρόγραμμα το ταξίδι.
Ο τύπος στη Σαφράμπολη διορθώνει τα γυαλιά του, ή "χαιρετάει";

 

[Ivanna Petrovna]

Πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία. Είναι στο πρόγραμμα το ταξίδι.
Ο τύπος στη Σαφράμπολη διορθώνει τα γυαλιά του, ή "χαιρετάει";

Δεν ξέρω να σου πω με σιγουριά, γιατί δεν έβγαλα εγώ την φωτογραφία! Τον είδα όμως και στην προηγούμενη λήψη και μου φάνηκε λίγο ζοχαδιασμένος, άρα μάλλον 2 σε 1

Και συνεχίζουμε, πάμε να πάρουμε τους δρόμους...

Ημέρα 4η. Eπόμενη στάση του οδοιπορικού μας, η Κασταμονή. Όχι γιατί είχαμε κάποιο συγκεκριμένο πλάνο γι' αυτήν, αλλά επειδή ήταν μια πόλη ξακουστή. Από την Κασταμονή είχε καταγωγή η βυζαντινή αυτοκρατορική οικογένεια των Κομνηνών (που γενάρχης της ήταν ο Μανουήλ Ερωτικός Κομνηνός ) αλλά κι ο θρυλικός ρεμπέτης Γιοβάν Τσαούς! Ο ενθουσιασμός μας στα ύψη, γιατί αρχίζουμε να μπαίνουμε στα εδάφη της αρχαίας Παφλαγονίας...

Ενδιάμεσες εικόνες καθ' οδόν, λίγο μετά τη Σαφράμπολη.

Άφιξη στην Κασταμονή. Να τος πάλι

Κάποια ταπεινά δείγματα τοπικής αρχιτεκτονικής

Τύφλα να 'χει ο Μπάμπης Βωβός

Όμορφο καλυβάκι


Η Κασταμονή όσο λίγο την είδαμε, δε μας εντυπωσίασε. 'Ηταν μια αδιάφορη πόλη, που δεν κατάφερε να κάνει την διαφορά σε σχέση μ' αυτά που είχαμε δει μέχρι τότε. Ιστορικό κέντρο ή κάτι χαρακτηριστικό με μια γρήγορη ματιά δεν εντοπίσαμε, μόνο ένα ποταμάκι που τη διέσχιζε. Στην πόλη δέσποζαν τα απομεινάρια ενός κάστρου της Βυζαντινής εποχής.

Τελικά με μια έρευνα κατόπιν εορτής στο ίντερνετ, διαπιστώσαμε ότι μάλλον την παρεξηγήσαμε, γιατί ήταν πολλά αυτά που μας διέφυγαν.
Ιδού μια γεύση από Κασταμονή, μέσω του επίσημου site της πόλης:
http://www.kastamonu.gov.tr/fotogaleri-detay.asp?id=3

Όσα παλιά κτίσματα είδαμε στα πεταχτά, ήταν λευκά κτίσματα οθωμανικού τύπου, περίπου στο στυλ της παλιάς, γραφικής Σαφράμπολης. Ένα χαριτωμένο κιόσκι, κρυμμένο κάτω από τις πυκνές φυλλωσιές των πλατανιών, σ' ένα μικρό πάρκο δίπλα στο ποτάμι, ταμάμ για οικογενειακές, χαλαρές καταστάσεις, έμελλε να αποτελέσει για την επόμενη ώρα μια όαση καφεΐνης και δροσιάς για τα κουρασμένα (απ' το πολύ καθισιό) κορμάκια μας.

Όμως τελικά, ούτε εκεί μπορούσες να βρεις μια στιγμή ησυχίας. Για ακόμα μια φορά, είχε βγει στη γύρα για να σπείρει τον πανικό ένα φορτηγάκι Erdogan, που έπαιζε στο τέρμα σκυλοτράγουδα -σαν να μην έφτανε που είχαν γεμίσει τον τόπο διαφημιστικούς μουσαμάδες- τραβώντας σαν μαγνήτης όλα τα βλέμματα και τα αυτιά πάνω του. Μπας κι ήταν η Κασταμονή η επόμενη στάση της τουρνέ του αρχηγού;

Αυτό είναι ένα άλλο φορτηγάκι, του βασικού αντιπάλου του Ερντογάν, Ekmeleddin İhsanoğlu, που ναι μεν είχε επιστρατεύσει τα ίδια μέσα, αλλά έκανε αισθητή την παρουσία του πολύ πιο σεμνά και διακριτικά. Βέβαια κι αυτός δεν ξέφυγε από το απαραίτητο clopyright από τον Ανδρέα του 1985, όταν είχε λανσάρει τη μικρή Αννούλα του ΠΑΣΟΚ...


(Μέχρι και το Google Ads δεν κρατήθηκε κι έκανε κι αυτό την πολιτική του παρέμβαση στον web browser της Ιβάννα, κατά τη διάρκεια της έρευνας - συγγραφής, τρολλάροντας ασύστολα )

Όμως και ο Κεμάλ Ατατούρκ εν έτει 1925 είχε κάνει το πέρασμά του από την Κασταμονή, σηματοδοτώντας μια νέα εποχή για το τούρκικο dress code. Με έναν πύρινο λόγο του, προανήγγειλε στα πλήθη ότι από τότε και στο εξής θα καταργούνταν δια ροπάλου τα φέσια και τα άλλα παραδοσιακά τούρκικα καπελίνα, εκσυγχρονίζοντας με το έτσι θέλω το στυλ τους, προς το ευρωπαϊκότερον.
(Δεν το αποκλείω να αποτέλεσε πηγή έμπνευσης -προς το συντηρητικότερον- και για τον Θεόδωρο Πάγκαλο τον πρεσβύτερο, ο οποίος λίγο καιρό αργότερα, απαγόρευσε τη μίνι φούστα στην Ελλάδα..)

Κάθε χρόνο στην Κασταμονή γίνονται επετειακές εκδηλώσεις "Hat and Dress Revolution", από τις 23 -31 Αυγούστου, αλλά το καλύτερο; Εδώ υπάρχει το πρώτο και μοναδικό στην Τουρκία μουσείο με καπέλα, όλων των ειδών, το Şapka Müsesi
http://www.kastamonu.gov.tr/ekitaplar/Mimar_Vedat_Tek_Kultur_ve_Sanat_Merkezi.pdf

Κολεξιόν (αυθεντικών) καπέλων του Kemal Atatürk,

αλλά και έκθεση με παραδοσιακές κούκλες.

Όπως ήταν φυσικό (λόγω άγνοιας), η Κασταμονή δεν κατάφερε να μας κρατήσει κοντά της για παραπάνω από έναν καφέ. Βέβαια ήταν ακόμα νωρίς, κι είχαμε ακόμα πολύ δρόμο να διανύσουμε μέχρι την Σαμψούντα, που ήταν ο επόμενός μας στόχος.

Δυστυχώς όμως κάναμε το μοιραίο λάθος να δείξουμε τυφλή εμπιστοσύνη στο gps, που είχε να κάνει update στους χάρτες του μπορεί κι απ' τα γεννοφάσκια του. Έτσι δεν άργησε να μας οδηγήσει (αποπλανήσει) σε ένα μέρος, που στον χάρτη δεν είχε καν δρόμο και εικονιζόταν σαν ένα απέραντο χωράφι... Στην πραγματικότητα δεν ήταν άλλο από την Πανεπιστημιούπολη της Κασταμονής, που βρισκόταν under construction.

Κρανίου τόπος στην αφιλόξενη, μπερδευτική Πανεπιστημιούπολη της Κασταμονής. Μαύρα και δυσοίωνα και τα σύννεφα που άρχισαν να πλακώνουν βαριά από πάνω μας....

(Αν σκέφτεστε να κάνετε Εράσμους εδώ, μάλλον ήρθε η ώρα να το ξανασκεφτείτε)


Οι πολλοί τούρκικοι αμανέδες μάλλον μας έκαψαν τον εγκέφαλο και είχαμε χάσει τον μπουσουλα. Δεν ξέραμε πού πηγαίναμε. Αδύνατον να ξεφύγουμε, αντίθετα μπαίναμε όλο και πιο βαθιά στα έγκατα της ζώνης του λυκόφωτος… γι’ αυτό κι αλλάξαμε αμέσως μουσική, για να μεταφερθούμε νοερά, σε άλλους χωροχρόνους, σε άλλα μέρη, στους μακρινούς τόπους της Γηραιάς Αλβιόνας

Όμως το χτύπημα της μοίρας ήταν διπλό. Όταν το gps συνομωτεί με την Πάμελα για να σου κάνει ψυχολογικό πόλεμο κι η Πάμελα ερμηνεύει τις οδηγίες του κατά το δοκούν (από τα τουρκικά, που δεν ήξερε γρι) προσπαθώντας να στις επιβάλλει, το μίγμα είναι εκρηκτικό και σου κάνει τα νεύρα κρόσσια. Εμ, καλά να πάθουμε! Αυτά συμβαίνουν όταν δεν κάνεις εγκαίρως τα κονέ σου με τις εξελίξεις της τεχνολογίας. Αυτό είναι το μάθημα ζωής, που μας δίδαξε το Πανεπιστήμιο της Κασταμονής...

Η Πάμελα ως γνωστόν ήταν το τσικό της παρέας, η πιο άπειρη στα road trips, και ως εκ τούτου η πιο ανασφαλής κι η πιο φοβιτσιάρα. Παρ' όλους τους τούρκικους καφέδες που είχε πιει στην Κασταμονή, είχε ταβλιαστεί στο πίσω κάθισμα και κοιμόταν τον ύπνο του δικαίου. Γι 'αυτό και άργησε να αντιληφθεί ότι η πορεία μας για Σαμψούντα είχε ελαφρώς λοξοδρομήσει...

Ώσπου για κακή μας τύχη, ξύπνησε.

- Εεεεεε... πού είμαστε; Τι χωράφια είναι αυτά;;

- Μην ανησυχείς καλά πάμε, μόνο θα κάνουμε λίγο κύκλο.

- Saaaatun! (πετάχτηκε στην κουβέντα και το gps.)

- Λάθος πάμε!!! Το λέει και το gps. Σου λέει να πας αριστερά ενώ πας δεξιάααα, μα είσαι εντελώς χαζή;; (εντωμεταξύ το gps έλεγε τα εντελώς αντίθετα.)

- Φτάνει πια! Αν ξαναμιλήσεις θα σε κατεβάσουμε κάτω, το κατάλαβες;;

- Για σταμάτα λίγο εκεί, γιατί κάποιον βλέπω. Αυτός θα μας πει τη σωστή κατεύθυνση για Σαμψούντα. Εεεεεει Sir... Mister...?

Με την πρωτόγνωρη ενεργητικότητα που την χαρακτηρίζει, από εκεί που δεν το περιμένεις, η Πάμελα πετάχτηκε φορτσάτη σε χρόνο dt έξω απ' το αυτοκίνητο, κι έπειτα απ' τις πρώτες ερωτήσεις στα αγγλικά (που φυσικά βρήκε τοίχο), έβαλε σε εφαρμογή το βαρύ πυροβολικό κι άρχισε στα ποντιακά τον σαστισμένο αγρότη. Δυστυχώς, ούτε αυτά έδειχνε να τα καταλαβαίνει. 'Ομως στο άκουσμα της λέξης Yunanistan το πρόσωπό του έλαμψε μονομιάς από χαρά κι αντί για απάντηση της χάρισε μια σακούλα ντομάτες, που έκοψε επιτόπου απ' το χωράφι του!

 

[Ivanna Petrovna]

Κι ύστερα από το καλό κατευόδιο του φιλέλληνα αγρότη, αλλά και το ξεκαθάρισμα λογαριασμών για το πού πέφτει η Σαμψούντα, τα πνεύματα ηρέμησαν κι έτσι αρχίσαμε να απολαμβάνουμε χωρίς εντάσεις τη διαδρομή, που μας οδηγούσε όλο και πιο κοντά στην καρδιά του Πόντου.

Ο αρχικός μας στόχος, να περάσουμε από την παραλιακή και πολλά υποσχόμενη Ινέπολη (άλλη γνωστή πόλη της προσφυγιάς, με ομώνυμη γειτονιά πλέον στην Νέα Ιωνία της Αθήνας, δίπλα στη Νέα Σαφράμπολη) και να το πάμε γυαλό-γυαλό, δεν έμελλε να πραγματοποιηθεί, αφού τελικά καταλήξαμε να το πάμε μέσω Τρικάλων και βουνό-βουνό. Δεν πειράζει όμως, έχουν και τα όρη κι αυτά τη χάρη τους.

Κατά το απογευματάκι, φτάσαμε στη Σινώπη. Ήταν η καλύτερη ώρα, όταν ο ήλιος είχε αρχίσει να δύει. Τα χρώματα της πόλης σιγά σιγά ξεθώριαζαν, η θάλασσα σε λίγο θα φάνταζε όπως το όνομά της, Μαύρη, κι όλα έδειχναν ότι μόλις είχαμε φτάσει σε ένα από τα πιο όμορφα θέρετρα του Εύξεινου Πόντου, αλλά κυρίως, σε μια ιστορική πόλη.

Οι Σινωπείς με καταδίκασαν να φύγω, εγώ τους καταδίκασα να μείνουν.
(Διογένης ο Σινωπεύς, ο αποκαλούμενος "Κυνικός")


Μας υποδέχτηκε, παρέα με τον σκύλο και το περίφημο φανάρι του, ο πιο διάσημος πρώτος πολίτης της Σινώπης. Πατρίδα του Διογένη του Κυνικού, η Σινώπη τιμά την ξεχωριστή αυτή προσωπικότητα της αρχαιότητας με άγαλμα σε περίοπτη θέση, στην είσοδο προς το κέντρο της πόλης.

Στη Σινώπη έπνεε ένας διαφορετικός αέρας σε σχέση με ό,τι είχαμε συναντήσει μέχρι τότε, γι' αυτό και δεν αργήσαμε να αποφασίσουμε ομόφωνα, ότι σε τούτη την πόλη θα ήταν για εκείνο το βράδυ η επόμενη στάση για διανυκτέρευση, στο τυχάρπαστο οδοιπορικό μας. Αρχίσαμε λοιπόν την αναζήτηση καταλύματος, πάντα σε συνδυασμό με βόλτα, σαν τις μικρές εξερευνήτριες...

Πηγαίνοντάς το παραλιακά, εντοπίσαμε μια απίστευτη πανσιόν, που ήταν κάτι ανάμεσα σε πολυκατοικία με ενοικιαζόμενα δωμάτια και χίπικο κοινόβιο με ένα μικρό λαχανόκηπο!

(Βικιπαίδεια: Ο Διογένης έθιξε αποκλειστικά κοινωνικά και ηθικά προβλήματα. Η διδασκαλία του ήταν ουσιαστικά επαναστατική και ανατρεπτική για την τάξη που επικρατούσε τότε. Προσπάθησε με τα επιχειρήματα του να αλλάξει την ανθρώπινη κοινωνία που είχε διαφθαρεί. Αυτό κατά τη γνώμη του θα γινόταν δυνατό αν ο άνθρωπος επέστρεφε στη φύση. Πίστευε, δηλαδή, πως η ευτυχία του ανθρώπου βρίσκεται στη φυσική ζωή και πως μόνο με την αυτάρκεια, τη λιτότητα, την αυτογνωσία και την άσκηση μπορεί να την εξασφαλίσει. Η παράδοση λέει ότι είχε μόνιμη κατοικία του ένα πιθάρι και γυρνούσε στους δρόμους όλη μέρα με ένα φανάρι. Όταν τον ρωτούσαν τι το χρειάζεται το φανάρι την ημέρα, αυτός απαντούσε: "Αναζητώ τον άνθρωπο".)


Η Ιβάννα, ως η υπεύθυνη επί των δημοσίων σχέσεων, κατέβηκε αμέσως από το αυτοκίνητο για να αναζητήσει τους υπεύθυνους αυτού του ξεχωριστού και τόσο ταιριαστού για την παρέα μας καταλύματος. Και δεν άργησε να τους εντοπίσει. Λίγο πιο πέρα, γύρω από ένα τραπεζάκι με άσπρες, πλαστικές καρέκλες, ένοικοι και ιδιοκτήτες άραζαν όλοι μαζί, τρωγοπίνοντας με κέφι. Δυστυχώς, διαθεσιμότητα δεν υπήρχε... δεν υπήρχε όμως και περίπτωση να μας αφήσουν να φύγουμε με άδεια χέρια! Η ιδιοκτήτρια έκοψε κατευθείαν από τον κήπο πιπεριές και άλλα ζαρζαβατικά, και μας τα πρόσφερε, μαζί με πολλά χαιρετίσματα στην Αθήνα και στο Yunanistan...!

Την πολύ ευχάριστη ατμόσφαιρα που επικρατούσε στην πόλη, την επισκίαζε συχνά πυκνά το σήμα της ραδιενέργειας, που το βλέπαμε συνέχεια στη Σινώπη. Δεν αργήσαμε να μάθουμε το γιατί. Η τουρκική κυβέρνηση έχει προγραμματίσει τη δημιουργία δύο πυρηνικών εργοστασίων, το ένα στο Άκουγιου, στη νότια Τουρκία, το δεύτερο στη Σινώπη. Οι αντιδράσεις έντονες από τις οικολογικές οργανώσεις, γιατί πρόκειται για σεισμογενείς περιοχές με βεβαρυμένο ιστορικό. Φοβάμαι όμως ότι δε θα μπορέσουν να αποτρέψουν τις ήδη δρομολογημένες εξελίξεις...

Το casting για την ανακάλυψη του πιο ταιριαστού καταλύματος, δεν είχε καταφέρει να αναδείξει, παρά τα απανωτά πέρα-δώθε, αυτό το κάτι που θέλω, το ιδιαίτερο, που θα μας έκανε σαν τρελές να το θέλουμε, για να το κάνουμε το δεύτερο σπίτι μας για εκείνο το βράδυ. Η Ξερξούσκα κι η Ιβάννα ως πιο έμπειρες -έχοντας κολλήσει ένσημα στα ρώσικα road trips κι όχι μόνο- θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν το αυτοκίνητο όπως χρησιμοποιούσε ο Διογένης το πιθάρι του, για ύπνο και ριλάξ. Η Πάμελα όμως (αν κι αυτή ήταν της σχολής των Κυνικών κι η πιο ζωόφιλη κι απ' τις τρεις) δεν το διαπραγματευόταν με τίποτα. Έτσι η έρευνά μας συνεχίστηκε, με τα φανάρια του αυτοκινήτου μας πλέον αναμμένα, α λα Διογένης.

Επιπλέον όσο περνούσε η ώρα κι έπεφτε το σκοτάδι, τόσο μειωνόταν η διαθεσιμότητα κι ανέβαιναν οι τιμές, σε ύψη που δεν σίγουρα δεν θα τα χαρακτήριζες και value for money για τα εν λόγω καταλύματα. Είχαμε γυρίσει πέρα ως πέρα την χερσόνησο της Σινώπης, πάνω, κάτω, πλαγίως, δεξιά κι αριστερά, ώσπου η καλή μας τύχη δεν μας άφησε έρμαια της μοίρας μας και σαν μαγνήτης, μας τράβηξε προς ένα μέρος που έμελλε να μας μείνει αξέχαστο, για πολλούς λόγους.

Κοντά σ' έναν κεντρικό, παραλιακό δρόμο, η βλάστηση που ξεχυνόταν προς την θάλασσα ήταν πυκνή και σκοτεινή κι η ταμπέλα που οδηγούσε σ' εκείνο το μέρος, ευθύς εξ αρχής μας έκλεισε το μάτι πονηρά. Ο κατηφορικός δρόμος, ήταν και δεν ήταν προσβάσιμος με το αυτοκίνητο. Έτσι ανέλαβε να ολοκληρώσει την καταδρομική αποστολή η Ιβάννα μόνη της, πεζή, για να φέρει εις πέρας άλλη μια διαπραγμάτευση, ή ανασκαφή. Να ανακαλύψει ένα κρυμμένο διαμάντι; ή άνθρακες ο θησαυρός...;

Το μέρος αυτό τελικά ήταν άκρως ειδυλλιακό (για τα γούστα μας) και υπεράνω κάθε προσδοκίας! Επρόκειτο για κάτι σαν μίνι συγκρότημα μπάνγκαλόους, αποτελούμενο από δωματιάκια με ξύλινη επένδυση στους τοίχους (σε στυλ ρετρό χασαποταβέρνας) και επίπλωση που θύμιζε το σπίτι της θειάς που όλοι έχουμε στο χωριό κι έχει να ανακαινιστεί από τον καιρό του Νώε. Οι μπουγάδες των ενοίκων απλωμένες σε περίοπτη θέση και κάποια στοιβαγμένα αντικείμενα που φάνταζαν άχρηστα, βρίσκονταν κοντά στον χώρο υποδοχής των επισκεπτών. "Αυτά είναι!" σκέπτηκε όλο χαρά για την ανακάλυψή της η Ιβάννα, ερωτευμένη σφόδρα με το ξενοδοχείο. "Μακάρι να υπάρχει έστω κι ένα ράντζο ελεύθερο!"

Δεν άργησε να εντοπίσει και το ζευγάρι των ιδιοκτητών. Δύο ωραίοι τύποι, ένας άντρας και μια γυναίκα γύρω στα 55, με μια κοσμοπολίτικη και ιντελεκτουέλ αύρα που δεν θα 'λεγες ότι συμβάδιζε και πολύ με το (όμορφο κατά τ' άλλα) τσαρδί τους. Δυστυχώς η κεραυνοβόλα καψούρα της Ιβάννα για το ξενοδοχείο, έφαγε μια ξεγυρισμένη χυλόπιτα. Διαθεσιμότητα για μια ακόμα φορά, γιοκ... Αλί!

Ο φιλόξενος ξενοδόχος, με τα φτωχά αγγλικά του ρώτησε την Ιβάννα ποια είναι η χώρα προέλευσής της. "Yunanistan? Oh... interesting!" αποκρίθηκε εντυπωσιασμένος και βάλθηκε με τη μία να κάνει αναζήτηση στο κινητό του. Τι στο καλό έψαχνε με τόσο ενθουσιασμό; Στην οθόνη έπειτα από λίγο εμφανίστηκε ο Διογένης ο Κυνικός, σε όλες τις πιθανές απεικονίσεις του. Η κουβέντα για τον Διογένη περιορίστηκε μοιραία, λόγω γλωσσικού χάσματος, στο να χαζεύουν τις εικόνες του στο Google Images μαζί με αμήχανα αγγλικά που ανάθεμα κι αν τα καταλαβαίνανε, οι εκατέρωθεν πλευρές...

Ο ξενοδόχος δεν αποδείχτηκε μόνο φιλόξενος, αλλά και φιλότιμος. Φιλοτιμήθηκε να πάρει τηλέφωνο όσους φίλους και γνωστούς συναδέλφους είχε και δεν είχε, ούτως ώστε να βρούμε ένα δωματιάκι να μας στεγάσει εν μέσω της νυχτιάς, που είχε ήδη πέσει για τα καλά. Και δεν άργησε να εντοπίσει και να εξασφαλίσει για μας, το 10 το καλό...μόνο που έπρεπε να περιμένουμε λίγο για την οριστική απάντηση.

Έτσι μας δόθηκε μια ακόμα ευκαιρία να πάρουμε μια γεύση από τη ζεστή φιλοξενία του. Στο τέρμα της κατηφόρας, βρισκόταν ένα εστιατόριο, παρά θιν αλός, που ήταν κι αυτό ιδιοκτησία του φιλόξενου ξενοδόχου. Δε χάσαμε ούτε λεπτό, κι αρχίσαμε να κατεβαίνουμε δυό δυό τα σκαλάκια που οδηγούσαν όλο και πιο κοντά στην (Μαύρη) θάλασσα...

 

[Ivanna Petrovna]

Όλα έδειχναν ότι η νύχτα είχε μόλις αρχίσει με τις καλύτερες προοπτικές. Ο χώρος του εστιατορίου, που εκτεινόταν κυριολεκτικά πάνω στο κύμα, μας θύμισε μονομιάς ένα αθάνατο (στη μνήμη μας και στις ψυχούλες μας) παλιό μας αθηναϊκό στέκι, γεμίζοντάς μας με νοσταλγία και βαρείς αναστεναγμούς... Υπέροχες τούρκικες μελωδίες ξεδιπλώνονταν στον αέρα, με μια μαγική και μαγευτική φωνή να αντηχεί γλυκά στη δροσερή νύχτα, σαν το τραγούδι των Σειρήνων.

Καθήσαμε σ' ένα τραπέζι κυριολεκτικά ένα βήμα από τη θάλασσα, πιο κοντά δε γινόταν. Το σκηνικό τριγύρω μας ήταν ειδυλλιακό και δελεαστικό, σχεδόν σουρεάλ, με το άγαλμα ενός αρχαίου θεού με την τρίαινά του, να ξεπροβάλλει μέσα από τη θάλασσα.

Έπειτα από λίγη ώρα, ήρθε και ο μαιτρ για να μας υποδεχτεί και να μας φέρει τα νεράκια μας και τις μπυρίτσες μας -που τόσο τα είχαμε ανάγκη μετά την τόση ταλαιπωρία- όπως κι ο φιλόξενος ξενοδόχος για να μας ρωτήσει αν ήμασταν ευχαριστημένες με την περιποίηση κι αν ήταν όλα εντάξει. Φυσικά και ναι! Κατόπιν, με ένα νεύμα του, κάλεσε κοντά μας και πάλι τον μαιτρ για να πάρει παραγγελία, προστάζοντάς τον να μας περιποιηθεί με τα καλύτερα. Η επιθυμία του αφεντικού ήταν διαταγή, κι έτσι λίγο αργότερα, ο μαιτρ κατέφτασε μετά των κολλητηριών του. Ήταν όμως ένα πολύ περίεργο κι απρόσμενο θέαμα. Τα κολλητήρια δεν ήταν ένα, δεν ήταν δύο, αλλά τρία, και με βαθιά υπόκλιση μας παρουσίασαν μια πιατέλα, βαρυγκομώντας υπό το βάρος της και το μήκος της, που μπορεί να ήταν κι ένα μέτρο. Η πιατέλα αυτή, περιττό να πω ότι ήταν ο αποτροπιασμός κι η απόλυτη φρίκη των απανταχού χορτοφάγων. 'Ενα αποκρουστικό μακελειό με καλοψημένα σφαχτάρια...

Ο μαιτρ δεν έχασε χρόνο και άρχισε την παρουσίαση της τεράστιας πιατέλας του, που είχε τον ατελείωτο. Η ώρα όμως περνούσε και τα κολλητήρια ζορίζονταν. Η μόστρα του τέλεια δομημένου κρεάτινου οικοδομήματος είχε αρχίσει να μπατάρει και να υποχωρεί, κι οι μέχρι τότε ακούραστοι στυλοβάτες του να λυγίζουν... όμως τίποτα δεν ξέφευγε από το αετίσιο μάτι του μαιτρ και με μια σφαλιάρα στον πιο μπαταρισμένο απ' τους τρεις, τον επανέφερε άμεσα στην τάξη και μαζί και τους άλλους δυό. Αμέσως κι οι τρεις τους επανόρθωσαν υπακούοντας πειθήνια, με μια ακόμα πιο δουλική υπόκλιση.

Ενώ τα τρία κολλητήρια υπέφεραν αγόγγυστα κάτω από τον τούρκικο ζυγό, εμείς οι τρεις Χάριτες βρισκόμασταν στον έβδομο ουρανό. Η ώρα περνούσε ονειρικά και το γλεντοκόπι, μετά ζύθου και οριεντάλ μελωδιών, συνεχιζόταν απτόητο. Μέχρι που έκανε την εμφάνισή του ξανά ο φιλόξενος ξενοδόχος.

"Κορίτσια, τα κανόνισα όλα για τη διαμονή σας με τον φίλο μου. Το δωμάτιό σας είναι έτοιμο. Ποια θα πάει να μιλήσει μαζί του;"

Ο κλήρος έπεσε για ακόμα μια φορά στην Ιβάννα.
Ήταν πια θέμα χρόνου η γνωριμία της με τον Burhan...

 

[Ivanna Petrovna]

"Κορίτσια, τα κανόνισα όλα για τη διαμονή σας με τον φίλο μου. Το δωμάτιό σας είναι έτοιμο. Ποια θα πάει να μιλήσει μαζί του;"

Γκρρρ....!
ΤΟ σπάσιμο. Από την απόλυτη ευφορία, στην αφόρητη, βαριά κι ασήκωτη αγγαρεία. Αλλά τι να κάνεις; Να στείλεις το τσικό την Πάμελα να βγάλει το φίδι από την τρύπα; 'Η την ταλαίπωρη οδηγάρα Ξερξούσκα, που ήταν στο τιμόνι επί 12 ώρες σερί;

Η Ιβάννα έκανε την καρδιά της πέτρα κι αποχώρησε από την παρέα, τραβώντας καρτερικά την προσωπική, μοναχική της ανηφόρα του μαρτυρίου. Ευτυχώς το μελλοντικό κατάλυμα βρισκόταν λίγο πιο πάνω, στο τέρμα του δρόμου. Ό,τι και να 'ταν, όπως και να 'ταν, όσο και να κόστιζε, δε θα το διαπραγματευόταν. Είχε τόσο κουραστεί...

Ο φιλόξενος ξενοδόχος την είχε ήδη ενημερώσει ότι ο ιδιοκτήτης του μελλοντικού καταλύματος λεγόταν Burhan, κι ότι εκείνη τη στιγμή εργαζόταν στην πιτσαρία που συστεγαζόταν στο ίδιο οικοδόμημα με την πανσιόν του= το μελλοντικό μας κατάλυμα.
Προς αναζήτηση του Μπουρχάν λοιπόν..

Στην πιτσαρία ήταν ώρα αιχμής, η ώρα που πλάκωνε η πείνα και το φαγοπότι ήταν στα φόρτε του. Κόσμος πήγαινε κι ερχόταν και τα τραπεζάκια ήταν σχεδόν όλα κατειλημμένα. Η Ιβάννα δεν ήξερε πού να απευθυνθεί για να εντοπίσει τον Μπουρχάν, αλλά κυρίως, σε ποια γλώσσα να συνεννοηθεί. Περιορίστηκε σε ένα απλό "Burhan-bay?" στον πρώτο άνθρωπο που της φάνηκε υπάλληλος του μαγαζιού.

...Ώσπου δεν άργησε να τον εντοπίσει, χωμένο και χαμένο μέσα στα πιατικά και τα ταψιά, εν μέσω του χάους της κουζίνας του. Ο Μπουρχάν φαινόταν πολύ αναστατωμένος και φουριόζος, αλλά η φυσιογνωμία του παρέμενε ψύχραιμη, μειλίχια και ευγενική, κι αυτός γαλαζοντυμένος σε αποχρώσεις του μωρουδίστικου σιέλ.

"Burhan-bay, με στέλνει ο φίλος σου από το ξενοδοχείο πιο κάτω" του είπε η Ιβάννα στα αγγλικά (πεπεισμένη πως μιλούσε στο βρόντο, αλλά δεν είχε και καμιά καλύτερη ιδέα) δείχνοντάς του την carte de visite με το όνομα του φιλόξενου ξενοδόχου, για να τον βάλει στο νόημα.

"Ναι, ναι..." έγνεψε εκείνος βιαστικά, ρίχνοντας μια ματιά στα κλεφτά στην κάρτα, ενώ ετοίμαζε μια πίτσα. "Sprichst du Deutsch?"

Αμάν... απ' ό,τι προδιαγραφόταν, μάλλον μόνο με Deutsch υπήρχε ελπίδα συνεννόησης με τον πολυάσχολο Μπουρχάν. Η Ιβάννα για καλή της τύχη, είχε μάθει κάτι λίγα στο γυμνάσιο (δηλαδή προ αμνημονεύτων). Όμως είχαν περάσει τόσα χρόνια, που ήταν σαν να μην ήξερε σχεδόν τίποτα πια.

"Εεεε...Deutsch yok", του απάντησε διστακτικά. " Οντά, tonight, Abend...?" προσπάθησε να βάλει μπρος στην κουβέντα.

"Ah.... ja, ja!" αποκρίθηκε στα γερμανικά εκείνος. "Περίμενε όμως, γιατί έχω δουλειά. Θα σε φωνάξω σε λίγο".

Η Ιβάννα κάθισε σε ένα απ' τα κατακόκκινα καρεκλάκια της πιτσαρίας, περιμένοντας, περιμένοντας και ξανά περιμένοντας. Η λίγη ώρα έγινε πολλή, κι η Ιβάννα είχε αρχίσει να δυσανασχετεί πολύ έντονα με την αργοπορία του Μπουρχάν.
Λίγο προτού να φτάσει στα όρια της υπομονής της, στο παρά ένα, επιτέλους εδέησε να κάνει την εμφάνισή του κι ο Μπουρχάν. 'Ανετος, χαλαρός κι ωραίος, με πολύ ευχάριστη διάθεση.

"Λοιπόν αγαπητή μου, ποιος καλός άνεμος σε φέρνει απ' τα μέρη μας; Από ποια χώρα είσαι;"

"Από Griechenland." του απάντησε εκείνη.

"Α! Griechenland. Ξέρεις, έχω κάνει 12 χρόνια στη Γερμανία κι είχα πολλούς φίλους Έλληνες. Τον Jorgo, τον Janni... πολύ καλά παιδιά!"

Ως εκ θαύματος, τον καταλάβαινε απόλυτα με τα κατεψυγμένα γερμανικά της, που μόλις είχε βγάλει απ' τον πάγο..!

Ο Μπουρχάν μπορεί να έτρεχε πάνω κάτω σαν τον Βέγγο και να ήταν πολυτεχνίτης, δεν ήταν όμως και ερημοσπίτης. Τουναντίον! Μετά τα 12 χρόνια σκληρής εργασίας του στη Γερμανία, είχε καταφέρει να φτιάξει ένα κομπόδεμα, να τα παρατήσει όλα και να επιστρέψει στη Σινώπη χτίζοντας το τετραώροφο παλατάκι του, που στέγαζε εκτός από την πιτσαρία του, και την apart-πανσιόν του, στους επάνω ορόφους.

Η συζήτηση συνεχιζόταν σε πολύ ευχάριστο κλίμα, ώσπου ο Μπουρχάν πέταξε τη βόμβα:

"Και τι μου είπες, θέλεις δωμάτιο; Δεν έχω τίποτα, είσαι πολύ άτυχη! Λίγη ώρα πριν να έρθεις, το έδωσα αλλού."


Το μάτι της Ιβάννα με τη μια γυάλισε, κατόπιν θόλωσε, μια σκοτοδίνη άρχισε να την πλακώνει σαν την Μόρα και το πρώτο πράγμα που της ήρθε στο μυαλό ήταν αυτό το δημώδες άσμα

Ο Μπουρχάν, μόλις πήρε γραμμή τι συμφορά πήγε να προκαλέσει, αμέσως προσπάθησε να τη συνεφέρει δίνοντάς της λίγο νερό και δεν έχασε ούτε λεπτό για να αποτρέψει το κακό: έβαλε σε εφαρμογή τα μεγάλα μέσα και άρχισε να τηλεφωνεί σε φίλους και γνωστούς, για να βρεθεί επιτέλους ένα απάγκιο για τα τρία ταλαίπωρα κοριτσούδια. Το έργο του όμως θα γινόταν υπό ακόμα πιο αντίξοες συνθήκες, γιατί πλησίαζαν μεσάνυχτα. Ο ίδιος κύκλος εργασιών, το ίδιο έργο σε άλλη πράξη, η μέρα της Μαρμότας...

Λίγο πιο πέρα, σε κάποιο από τα παραδίπλα τραπεζάκια, μια ξανθιά γυναίκα, με αταίριαστο για πιτσαρία ντύσιμο (= κόκκινο μπλουζάκι, φουλ της παγιέτας) παρακολουθούσε με μισό μάτι, καθ' όλη τη διάρκειά του, το νταραβέρι Ιβάννας-Μπουρχάν. 'Ηταν η γυναίκα του κι η κατάσταση οριακά ένα βήμα πριν το μαλλιοτράβηγμα -που ευτυχώς προς στιγμήν αποφεύχθηκε γιατί έπειτα από λίγο, να σου η δεύτερη ανατροπή της βραδιάς:


(Μπουρχάν) Έλα φίλε, τι κάνεις; Μήπως σου περισσεύει κανένα δωμάτιο; γιατί ψάχνουν κάτι κοπέλες.

(Φιλόξενος ξενοδόχος) Όχι, δεν έχω τίποτα! Αν είχα, δε θα σου έστελνα από κει τις τρεις Ελληνίδες. Αλήθεια τι γίνεται, δεν ήρθαν ακόμα;



(Μπουρχάν) ............................... (στην Ιβάννα)
ΓΙΑΤΙ ΔΕ ΜΟΥ ΤΟ ΕΙΠΕΣ ΟΤΙ ΗΣΟΥΝ ΕΣΥ;;


Η ζωή επαληθεύει όχι μόνο ότι ο Κωστίκας κι ο Γιωρίκας ήταν πρόσωπα κατά πάσα πιθανότητα υπαρκτά, αλλά κι ότι δεν ήταν οι μόνοι ήρωες των ποντιακών ανέκδοτων. Και το κυριότερο: ότι τα ποντιακά ανέκδοτα δεν είναι τελικά και τόσο τυχαία.

Μπουρχάν ο Σινωπεύς, Ιβάννα η Αθηναία. Ένα ποντιακό ανέκδοτο με σάρκα και οστά, που έμελλε να γίνει ένα με την πραγματικότητα. Μια συνάντηση κορυφής...

 

[Ivanna Petrovna]

Η Πάμελα κι η Ξερξούσκα κατέφτασαν χασκογελώντας και κακαρίζοντας σαν να τους καθάριζαν αυγά, υπό την επήρεια της γλυκιάς μέθης και των (άγνωστων Χ) λίτρων αλκοόλ που είχαν καταναλώσει, σαν τις μπεκροκανάτες. Τους κόπηκε όμως με τη μία η χαρά, όταν άνοιξαν οι πύλες της πανσιόν του Μπουρχάν.

Δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψουν την έκφραση απόγνωσης της Πάμελα, όταν διαπίστωσε ότι έπρεπε να ανέβει και τα 94 σκαλοπάτια των 4 ορόφων, που οδηγούσαν στον περιβόητο οντά του. "Πάμελα, προμπλέμ" αρκέστηκε να σχολιάσει λακωνικά ο οικοδεσπότης μας, για να διασκεδάσει τις εντυπώσεις, ρίχνοντας ακόμα περισσότερο αλάτι στις πληγές μας. "Εντάξει μωρέ, μια που θα ανέβεις σιγά σιγά και μια που θα κατέβεις αύριο φεύγοντας" τον σιγοντάρισε η Ιβάννα.

Η νύχτα εν τέλει πέρασε για όλες ευχάριστα κι ανώδυνα, βυθίζοντας την Πάμελα και την Ξερξούσκα σε βαρύ ύπνο, λόγω της επήρειας του αλκοόλ και της κραιπάλης... για όλες εκτός από την Ιβάννα, που τινάχτηκε έντρομη στον ύπνο της στις 4 τα χαράματα. Για όλα ήταν υπεύθυνη η φωνή που έβγαινε από το παρακείμενο τζαμί κι αντιλαλούσε σε απόσταση αναπνοής από το παλατάκι τους -ήταν σχεδόν μεσοτοιχία- προκαλώντας δέος κι ανατριχίλα, καλώντας πιστούς και άπιστους κοντά της. Όμως "το μεν πνεύμα πρόθυμον, η δε σαρξ ασθενής" κι έτσι κλείνοντας τα αυτιά της στα εκκωφαντικά κελεύσματα, δεν άργησε να ξαναπέσει σε λήθαργο μέχρι το πρωί...

Το παλατάκι του Μπουρχάν (μόνο το 1/5 του) εκ των έσω


Ημέρα 5η. Η καινούργια μέρα ήταν υπέροχη, φωτεινή, με έναν θαυμάσιο ήλιο να μας υποδέχεται ζεστά, τη θάλασσα πιο κάτω να λάμπει και την πιτσαρία του Μπουρχάν να ετοιμάζει πρωινό και να σφύζει από ζωή, σε χαλαρούς όμως ρυθμούς ακόμα. Κι η μουσική; Ε... δεν το πιστεύω αυτό που ακούω

Δεν ήταν όμως η Λίτσα Διαμάντη, αλλά μια άγνωστη αντρική φωνή

για την οποία κανείς απ' την παρέα του Μπουρχάν δεν ήξερε ότι τραγουδάει στα ελληνικά, ούτε ότι τα τραγούδια ήταν ελληνικής προελεύσεως. ('H μήπως πρόκειται τελικά για άλλο ένα απ' τα πολλά clopyright ή αντιδάνεια, από Αραβία ή Τουρκία μεριά; )

Η Ιβάννα, ως γνήσιος ξερόλας, αμέσως βάλθηκε να διαφωτίσει τα αδαή πλήθη και ως αυτεπάγγελτος ιεραπόστολος της ελληνικής μουσικής στα ξένα, να κάνει κατήχηση:
"Hey, this is greek music, let me show you the original version!"


Η εντελώς διαφορετική διάταξη του τούρκικου πληκτρολογίου της έκοψε προς στιγμήν τη φόρα, το ίδιο και το site μέσα από το οποίο αναπαράγονταν τα ελληνοπρεπή τσιφτετέλια. Τα βρήκε μπαστούνια, δε μπορούσε να εντοπίσει τον Αντύπα με τίποτα. Έτσι αποπειράθηκε να αλλάξει τα δεδομένα και να συντονιστεί στο YouTube και στο αγγλικό πληκτρολόγιο.


(Κλάσματα δευτερολέπτου μετά, της ήρθε αυτό στο μυαλό, όμως ήταν ήδη πολύ αργά...)

«Δε θα αφήσουμε αυτό το έθνος στο έλεος του YouTube και του Facebook», δήλωσε χαρακτηριστικά ο Tούρκος πρωθυπουργός, μετά την διαρροή στο YouTube συνομιλιών που φέρονται να τον εμπλέκουν σε υποθέσεις διαφθοράς και ελέγχου του Τύπου.

«Θα λάβουμε όλα τα απαραίτητα μέτρα με τον πιο σκληρό τρόπο.»


Ενώ ήταν όλοι μαζί συγκεντρωμένοι μπροστά στην οθόνη, ο Μπουρχάν κι όλη η εκλεκτή του πελατεία, αντί για YouTube, εμφανίστηκε σαν κεραυνός εν αιθρία ένα τσοντοσάιτ...
"Uoooo, striptease!" άρχισε να επευφημεί, σφυρίζοντας και χειροκροτώντας το πλήθος, κι η Ιβάννα να θέλει να ανοίξει η γη για να την καταπιεί...

 

[Maria Mavr]

Αχ Ivanna τι ήταν αυτό το πάθημα? Πάντως μου αρέσει πολύ ο τρόπος που γράφεις!! Διασκεδάζω πολύ την ιστορία σου και αναμένω τη συνέχεια με αγωνία!

 

[Ivanna Petrovna]

Αχ Ivanna τι ήταν αυτό το πάθημα? Πάντως μου αρέσει πολύ ο τρόπος που γράφεις!! Διασκεδάζω πολύ την ιστορία σου και αναμένω τη συνέχεια με αγωνία!

Μαρία, κι εγώ έχω μείνει με την απορία κι ακόμα αναρωτιέμαι τι ακριβώς συνέβη με το YouTube
Πάντως εντάξει, δικά μας ήταν τα παιδιά, το πήραν στην πλάκα και δεν παρεξήγησαν (όπως τα βουνά στα χιόνια, θα ήταν συνηθισμένοι κι αυτοί στις γκάφες...)
Στην Τουρκία μου έχουν τύχει τόσα περιστατικά μαζί, που αγγίζουν τα όρια της φαρσοκωμωδίας (είτε του '60, είτε του '80). Πραγματικά ταξιδεύεις σε άλλες εποχές.
Τυχερούλα, είναι να πας Κωνσταντινούπολη, ε;; Ζηλεύω!

 

[Maria Mavr]

Αν θυμάμαι καλά κάποια στιγμή είχα ακούσει ότι ο Ερντογάν είχε κλείσει το youtube αλλά να εμφανίζονται "άλλες" σελίδες, ποιος να το φανταζόταν?
Και όσον αφορά τα περιστατικά συμβαίνουν για να ομορφαίνουν τη ζωή μας, βέβαια εκείνη τη στιγμή είμαστε να μας καταπιεί η γη αλλά μετά όταν τα σκεφτόμαστε γελάμε!
Και ναι!!! Επιτέλους οργανώνω ταξίδι για Κων/πολη αλλά αργεί λίγο (μάλλον Μάρτιο ή Απρίλιο του 2016). Αδημονώ!!!!! Κι εγώ ζηλεύω το τρέχων ταξίδι σου-μακάρι να μπορούσα κι εγώ να ταξιδέψω στην πατρίδα των παππούδων μου!!

 

[Maria Mavr]

Επίσης, να πω πως τα 2 παραπάνω τραγούδια του (ή μήπως της?) Zeki Muren που ανέβασες είναι καταπληκτικά!!! Ελπίζω να ακούσουμε κι άλλες ωραίες μελωδίες κατά τη διάρκεια της περιγραφής σου!