Ιταλία Εκεί που δεν Πήγαμε – Κι Εκεί που Καταλήξαμε : Η ομορφιά του απρόοπτου στην Βόρεια Ιταλία

[alma viajer@]

Ωραία εκδρομουλα, συμφωνώ ότι το Μιλάνο είναι συμπαθέστατο, απλά έχει την "ατυχία" να βρίσκεται στη χώρα με τις ίσως ομορφότερες πόλεις της Ευρώπης, κι έτσι μοιάζει λιγότερο εντυπωσιακό στη σύγκριση.

Μυστικό δείπνο ούτε Νοέμβρη του 22 στα τελειώματα δεν έβρισκες ονλαιν δύο μήνες πριν, είναι αυστηρά ανά 15 λεπτά με 35 άτομα Μαξ.Επειδη έχω αγάπη γ το Λεονάρντο έκλεισα με ξεναγό πληρώνοντας φυσικά πολύ παραπάνω, αλλά ήταν ο μόνος τρόπος, καθώς τα γραφεία έχουν καβαντζα κάποια εισιτήρια.

Macedonia οι Ιταλοί εννουν τη φρουτοσαλάτα, προφανώς από τις εποχές της Οθωμανικής Μακεδονίας με τη μίξη διαφόρων εθνοτήτων. Εικάζω λοιπόν ότι και το παγωτό ήταν κάτι φρουτώδες.

Πραγματικά για να δεις από κοντά τον Μυστικό Δείπνο πρέπει να κλείσεις πολύ νωρίς, μήνες νωρίτερα ειδικά αν είναι περίοδος αιχμής. Το διαπιστώσαμε. Στο ταμείο και μόνο αν είσαι τυχερός μπορεί να βρεις εισιτήρια. Για ξεναγό δεν το σκεφτήκαμε γιατί θα ανέβαινε αρκετά η τιμή, ωστόσο όπως λες είναι ο μόνος τρόπος αν θέλεις οπωσδήποτε να έχεις αυτή την εμπειρία.

Όσον αφορά το macedonia, ευχαριστώ για τις ενδιαφέρουσες πληροφορίες!

 

[alma viajer@]

Να ξέρεις ότι στην Ιταλία υπάρχει το διάλειμμα για φαγητό και σιεστα το μεσημέρι και οι Ιταλοί το τηρούν με ευλάβεια. Και φυσικά ισχύει και στην εστίαση. Μόνο στα κέντρα των πόλεων αν βρεις φαγητό και αυτό πάλι θα είναι χώρος εστίασης που πάνε όλοι οι εργαζόμενοι για να κάνουν το διάλειμμα τους



Macedonia (food) - Wikipedia

Όσον αφορά τις πινακοθήκες του Μιλάνου η Brera είναι must ασυζητητί και μετά ακολουθεί η Αμβροσιανη πινακοθήκη που συστεγαζεται με την ομώνυμη βιβλιοθήκη

Πάντως για δύο μέρες στο Μιλάνο είδατε αρκετά, μπράβο σας!

Η αλήθεια είναι ότι δεν ήξερα για την σιέστα των Ιταλών. Ξεχνάω πολλές φορές σε ταξίδια ότι δεν είμαι στην Ελλάδα και ότι πρέπει να τσεκάρω τα ωράρια των καταστημάτων εστίασης. Και ενώ την πατήσαμε στο Μιλάνο, ψαχνόμασταν και την τελευταία ημέρα του ταξιδιού στο Μπέργκαμο!

Για την Αμβροσιανή πινακοθήκη διάβασα αφού γύρισα από το ταξίδι και δεν ήξερα τελικά αν έπρεπε να πάμε εκεί. Η Brera μας άρεσε πάντως.

Για 2 μέρες νομίζω είδαμε αρκετά. Ξεποδαριαστήκαμε!

 

[psilos3]

Η αλήθεια είναι ότι δεν ήξερα για την σιέστα των Ιταλών. Ξεχνάω πολλές φορές σε ταξίδια ότι δεν είμαι στην Ελλάδα και ότι πρέπει να τσεκάρω τα ωράρια των καταστημάτων εστίασης. Και ενώ την πατήσαμε στο Μιλάνο, ψαχνόμασταν και την τελευταία ημέρα του ταξιδιού στο Μπέργκαμο!

Μάλλον δεν έχεις πάει στην Αστυπάλαια ακομα για καλοκαιρινές διακοπές γι' αυτό τα λες αυτά, να ψάχνεις κάτι ανοικτό στη Χώρα πριν τις έξι και να μην έχει τίποτα. Όχι για φαγητό. Ούτε ψιλικατζίδικο.

 

[apodrasi]

Πήραμε το δρόμο για το Μουσείο του Μυστικού Δείπνου του Ντα Βίντσι. Γνωρίζαμε ότι δεν υπήρχε εισιτήριο ούτε για δείγμα. Δεν υπήρχε τίποτα ακόμα και όταν κλείσαμε το ταξίδι. Πήγαμε μέχρι το ταμείο μήπως και βρούμε κάτι τελευταία στιγμή. Μάταιος κόπος. Δεν πειράζει.

Έπρεπε να το έχω γράψει όταν το αντιμετώπισα, παράλειψη. Για τους επόμενους: αν κοντοζυγώνει το ταξίδι σας στο Μιλάνο και δεν κλείσατε Μυστικό Δείπνο, μην τα παρατάτε. Δύο εβδομάδες πριν, ανοίγουν επιπλέον εισιτήρια για τη συγκεκριμένη μέρα, την Τετάρτη για μετά από δύο Τετάρτες, την Παρασκευή για μετά από δύο Παρασκευές κ.λπ. 11 ή 12 ή 1 το μεσημέρι, δεν θυμάμαι ακριβώς, τσεκάρετέ το. 2-3-5 εισιτήρια για κάθε τέταρτο, πρέπει να είσαι απίκο, που σημαίνει να έχεις μπει στο σάιτ να έχεις δει πώς δουλεύει, να έχεις τσεκάρει πόσο πριν και τι ώρα ακριβώς τα βγάζουν, να έχεις κάνει την εγγραφή σου και να είσαι ready-go τη συγκεκριμένη στιγμή. Ε και αν δεν προλάβεις ακριβώς την ώρα που θέλεις, αλλά βγάλεις μισή ώρα πριν ή μετά, μια χαρά είναι για τελευταία στιγμή.

 

[Sassenach77]

Έπρεπε να το έχω γράψει όταν το αντιμετώπισα, παράλειψη. Για τους επόμενους: αν κοντοζυγώνει το ταξίδι σας στο Μιλάνο και δεν κλείσατε Μυστικό Δείπνο, μην τα παρατάτε. Δύο εβδομάδες πριν, ανοίγουν επιπλέον εισιτήρια για τη συγκεκριμένη μέρα, την Τετάρτη για μετά από δύο Τετάρτες, την Παρασκευή για μετά από δύο Παρασκευές κ.λπ. 11 ή 12 ή 1 το μεσημέρι, δεν θυμάμαι ακριβώς, τσεκάρετέ το. 2-3-5 εισιτήρια για κάθε τέταρτο, πρέπει να είσαι απίκο, που σημαίνει να έχεις μπει στο σάιτ να έχεις δει πώς δουλεύει, να έχεις τσεκάρει πόσο πριν και τι ώρα ακριβώς τα βγάζουν, να έχεις κάνει την εγγραφή σου και να είσαι ready-go τη συγκεκριμένη στιγμή. Ε και αν δεν προλάβεις ακριβώς την ώρα που θέλεις, αλλά βγάλεις μισή ώρα πριν ή μετά, μια χαρά είναι για τελευταία στιγμή.

Και εγώ 1-2 βδομάδες πριν είχα βγάλει εισιτήρια, αλλά δεν θυμάμαι ακριβώς πόσες μέρες. Έχει ξανα γραφτεί στο φόρουμ αυτό και το είχα υπ' όψιν μου. Κάποιοι βρίσκουν και εκεί επιτόπου όταν υπάρχει κάποια ακύρωση αλλά αν θέλεις να μπεις σίγουρα πρέπει να οπλιστείς με υπομονή και επιμονή για να βγάλεις διαδικτυακά.

 

[apodrasi]

Το επιτόπου χλωμό και στην τούρλα του Σαββάτου... ενώ υπάρχει ασφαλής τρόπος.
Τους είχα πάρει τηλέφωνο αν έχουν ακύρωση για τη μέρα που ήθελα, κοίταξαν, δεν υπήρχε. Ωστόσο αυτοί μου σύστησαν ένθερμα να συνεχίσω να μπαίνω στο σάιτ κι έτσι έγινε. Δεν είναι δύσκολο να βγάλεις δυο βδομάδες πριν, αρκεί να ξέρεις ή να βρεις το pattern τους.
Κρατάς και μια υπενθύμιση καλού κακού, μη σου ξεφύγει η μέρα που πρέπει να μπεις

 

[alma viajer@]

Μάλλον δεν έχεις πάει στην Αστυπάλαια ακομα για καλοκαιρινές διακοπές γι' αυτό τα λες αυτά, να ψάχνεις κάτι ανοικτό στη Χώρα πριν τις έξι και να μην έχει τίποτα. Όχι για φαγητό. Ούτε ψιλικατζίδικο.

Όντως, δεν έχω πάει!

 

[alma viajer@]

3η ΗΜΕΡΑ {Λίμνη Κόμο (Κόμο, Μπελάτζιο, Βαρένα)}​

Πρωινό ξύπνημα και όπως καταλαβαίνετε είμαστε σαν ζόμπι. Δεν μπορούσαμε να πάρουμε τα πόδια μας. Προσωπικά ένιωθα πολύ καταβεβλημένη και ενώ την εξόρμηση στην Κόμο την περίμενα πως και πως και είχα μεγάλο ενθουσιασμό για αυτή, εκείνη την στιγμή ένιωθα ότι μου είχαν κοπεί τα φτερά. Πως θα έβγαινε η μέρα σε αυτά τα χάλια; Αλλά, επειδή σε ταξίδι είμαστε και ο ενθουσιασμός κερδίζει, μαζέψαμε τις δυνάμεις μας και πήγαμε στο σούπερ για ανεφοδιασμό με χαρτομάντηλα και κάτι να τσιμπήσουμε για πρωινό. Έπειτα, πήραμε το μετρό για να φτάσουμε στο κεντρικό σταθμό των τρένων της πόλης. Έχανε η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα! Χαμός από κόσμο! Πήγαμε σε αυτόματους πωλητές για να βγάλουμε εισιτήρια με προορισμό τη Varenna. Ενώ είχα κοιτάξει στην εφαρμογή ότι είχε άμεσα δρομολόγιο, ο αυτόματος πωλητής έβγαζε ότι το επόμενο διαθέσιμο ήταν σε 2 ώρες! Όπως καταλαβαίνετε δεν υπήρχε περίπτωση να περιμένουμε 2 ώρες στο σταθμό. Αλλάξαμε τα πλάνα μας και βγάλαμε εισιτήρια για το Como που έφευγε σε 20 λεπτά. Μικρό το κακό. Θα κάναμε την ανάποδη διαδρομή από αυτή που υπολογίζαμε. Μέχρι να φτάσουμε και στην σωστή αποβάθρα η ώρα πέρασε νερό. Είχε καμιά 20αριά πλατφόρμες. Ωστόσο, το σοκ με τις πλατφόρμες το είχα περάσει στην Ολλανδία, οπότε δεν μου έκανε εντύπωση αυτή τη φορά.

Μπήκαμε στο τρένο και απολαύσαμε το 40λεπτο της καταπράσινης ομολογουμένως διαδρομής. Πολύ πράσινο! Βρήκαμε και ευκαιρία για ξεκούραση. Η κούραση και η νύστα ήταν συνοδοιπόρος. Το συνάχι επίσης, αλλά τουλάχιστον σε ανεκτά πλαίσια και όχι το χάλι της προηγούμενης βραδιάς. Ευτυχώς, όσο περνούσε η ώρα εξασθενούσε και μπόρεσα αν και κουρασμένη να απολαύσω την εξόρμηση. Ο ουρανός ήταν αρκετά συννεφιασμένος, αλλά ευτυχώς πολύ σύντομα το σκηνικό άλλαξε. Φτάσαμε στο Κόμο και όπως μπορείτε να φανταστείτε όλο το τρένο κατέβηκε εκεί. Σάββατο! Το περιμέναμε ότι θα γινόταν ο χαμός και για αυτό προσπάθησα να φτιάξω αλλιώς το πρόγραμμα των ημερών, έτσι ώστε η λίμνη Como να πάει καθημερινή, αλλά δεν έβγαινε, ειδικά όταν οι προγνώσεις καιρού έδιναν βροχοπτώσεις. Δεν θέλαμε να πάμε στην Κόμο με βροχή! Έτσι, επιλέχθηκε το Σάββατο αντί της Κυριακής που φαντάζομαι τα πράγματα θα ήταν ακόμα χειρότερα.

Βγήκαμε από τον σταθμό των τρένων. Κάποιοι στάθηκαν στη στάση των λεωφορείων, ενώ η πλειοψηφία πήρε το δρόμο για την πόλη. Ακολουθήσαμε το πλήθος. Περπατήσαμε σε κεντρικούς δρόμους και περάσαμε μια πολύ όμορφη και γεμάτη από κόσμο πλατεία μέχρι να φτάσουμε στην όχθη της λίμνης. Ψηλά στο βουνό μπορούσαμε να δούμε το χωριό Brunate που μπορούσαμε να φτάσουμε με τελεφερίκ. Ωστόσο, δεν θα το επισκεπτόμασταν. Όσον αφορά τη λίμνη, το σημείο που βγήκαμε δεν το έλεγες και καθαρό. Το νερό ήταν θολό και βρώμικο, ωστόσο πλατσούριζαν κάποια παπάκια. Προφανώς, δεν χαζολογήσαμε στην πόλη με σκοπό να πάμε απευθείας στα εκδοτήρια εισιτηρίων για πλοίο προς Bellagio. Ωστόσο, βλέποντας τα εκδοτήρια η απογοήτευση σχηματίστηκε στο πρόσωπό μας. Εκατοντάδες άτομα περίμεναν στην ουρά! Όταν πλησιάσαμε το φυλάκιο είχε χαρτί στο τζάμι όπου έλεγε ότι τα εισιτήρια για τα δύο επόμενα δρομολόγια στο Bellagio είχαν εξαντληθεί. Άρα όλοι αυτοί τι περίμεναν; Να βγάλουν εισιτήρια για τα μεσημεριανά δρομολόγια; Περίμεναν το πλοίο για να επιβιβαστούν; Δεν κατάλαβα ποτέ. Ήξερα ότι θα έχει κόσμο, τα είχα διαβάσει και εδώ στο forum, αλλά παρόλα αυτά δεν περίμενα να μη μπορώ να πλησιάσω καν τα εκδοτήρια. Αν αυτή η ουρά δεν ήταν για επιβίβαση πλοίου, αλλά για έκδοση εισιτηρίου θα έπρεπε να κάτσω κανά 3ωρο και αμφιβάλλω αν θα έβρισκα εισιτήρια για κάποιο μεσημεριανό δρομολόγιο. Καλό απόγευμα! Θα έπρεπε να περάσουμε όλη μας την ημέρα μόνο στο Como και όχι στα υπόλοιπα χωριά. Μεγάλη απογοήτευση. Όλα πια να πρέπει να τα κλείνεις ηλεκτρονικά από πριν; Να μην μπορείς να παρεκκλίνεις καθόλου αν πάει κάτι στραβά; Και εκεί που μου έλεγε ο συνταξιδιώτης μου ότι θα φάμε όλη μέρα στο Κόμο διότι εισιτήρια γιοκ, τρώω φλασιά. Εμ, το καλό το παλικάρι ξέρει και άλλο μονοπάτι. Το λεωφορείο! Υπήρχε σύνδεση Como- Bellagio. Το είχα ψάξει. Το τσεκάρα άλλη μία φορά. Βρήκαμε και τη στάση με τα ωράρια και τα δρομολόγια. Είχαμε μια ώρα και λίγα λεπτά να χαζέψουμε και να περπατήσουμε στο Como μέχρι να γυρίσουμε στη στάση για το επόμενο δρομολόγιο.

Γυρίσαμε πίσω στην όμορφη πλατεία και χαθήκαμε στα σοκάκια του Como. Στην πλατεία είχε μπόλικο κόσμο που έπινε το καφεδάκι του. Ωραία θα ήταν να καθόμαστε κάπου, αλλά δεν είχαμε χρόνο για τέτοια. Χαθήκαμε στα σοκάκια που άλλα είχαν εμπορικά μαγαζιά, άλλα καταστήματα εστίασης και άλλα απλά όμορφα κτίρια. Μάλιστα μπήκαμε και σε κάποια εκκλησία. Δεν θυμάμαι σε ποια. Συνεχίσαμε τη βόλτα μας, βγάλαμε τις φωτογραφίες μας και επιστρέψαμε στη στάση του λεωφορείου. Η αίσθηση που μου άφησε το Como συμπίπτει με την άποψη πολλών στο forum. Είναι όμορφο, αλλά σε σύγκριση με άλλα χωριά της λίμνης χάνει σε γραφικότητα. Ας πούμε το Ναύπλιο κατά τη γνώμη μου είναι καλύτερο. Αν μπορεί να υπάρξει τέτοια σύγκριση.

Στη στάση του λεωφορείου δεν υπήρχε κανείς άλλος. Είχαμε πάει και 10-12 λεπτά νωρίτερα. Σύντομα όμως ο κόσμος άρχισε να πυκνώνει. Το λεωφορείο μάλιστα άργησε να έρθει και στη στάση είχαν μαζευτεί αρκετές δεκάδες κόσμου. Η αφετηρία ήταν στον σταθμό του τρένου. Μήπως έπρεπε να πάμε στην αφετηρία; Σκεφτόμασταν ότι θα μπαίναμε οριακά, ίσως και καθόλου. Θα γινόταν σφαγή για το ποιος θα πρωτομπεί! Ωστόσο, όχι μόνο μπήκαμε αλλά καταφέραμε να βρούμε και θέση. Παραδόξως μπήκαν και όλοι όσοι ήταν έξω, αλλά όρθιοι. Κάτσαμε από τη δεξιά πλευρά του λεωφορείου, επομένως δεν είχαμε από την πλευρά μας τη λίμνη. Τέτοια ώρα, τέτοια λόγια. Δεν λέτε που βρήκαμε και θέση; Πως θα την πάλευα καμιά ώρα όρθια με την κούραση που είχα! Στο σημείο αυτό να πούμε ότι στην επόμενη στάση λίγο παρακάτω περίμενε να μπει στο λεωφορείο ένα τσούρμο δεκάδων ατόμων. Μπήκαν πραγματικά ελάχιστοι διότι δεν χώραγαν. Πραγματικά τους λυπήθηκα. Σκεφτόμουν ότι θα μπορούσα να είμαι άνετα στη θέση τους. Προφανώς ούτε εκείνοι βρήκαν εισιτήρια πλοίου και με το λεωφορείο πάλι δεν βρήκαν προκοπή. Τέλος πάντων.

Η διαδρομή με το λεωφορείο ήταν υπέροχη! Το μπλε της λίμνης σε απόλυτη αρμονία με το καταπράσινο τοπίο. Τα χωριουδάκια στην διαδρομή ήταν πανέμορφα! Κάποια σίγουρα άξιζαν στάση όπως το Νesso με τον καταρράκτη που πρόλαβα και τον είδα, καθώς περνούσε από μπροστά το λεωφορείο. Οι δρόμοι θέλουν λίγο προσοχή καθώς τις έχουν τις στροφούλες τους και είναι στενοί, αλλά είναι οκ και αξίζει με τα χίλια η διαδρομή. Στην απέναντι πλευρά της λίμνης μπορούσαμε να διακρίνουμε χωριά, αλλά και μεγάλα κτίσματα, ονομαστές βίλες, όπως τη βίλα Balbianello ή τη βίλα Villa Oleandra του George Clooney. Αχ βρε George δεν σε πετύχαμε πουθενά!

Φτάσαμε στο Bellagio. Όταν κατεβήκαμε από το λεωφορείο αντικρύσαμε περιποιημένα παρτέρια με χρωματιστά λουλούδια και δρόμο για βόλτα πλάι στην λίμνη. Λίγο πιο κάτω στα εκδοτήρια υπήρχε πάλι μεγάλη ουρά. Άντε πάλι τα ίδια. Άμα φάμε όλη μας την ημέρα στην ουρά για εισιτήριο για Varenna την βάψαμε. Ευτυχώς η ουρά ήταν κατά κύριο λόγο για επιβίβαση στο πλοίο που θα ερχόταν. Επομένως, δεν κάναμε πολλή ώρα για να βγάλουμε εισιτήριο για την Varenna. Έτσι, είχαμε στην διάθεση μας κάτι παραπάνω από 2,5 ώρες για να εξευρενήσουμε το Bellagio.

Το παραλιακό μέτωπο όπως ήταν αναμενόμενο ήταν γεμάτο με καφέ, εστιατόρια και ξενοδοχεία. Περπατήσαμε προς τα ενδότερα του Bellagio, εκεί που ανηφόριζε σιγά σιγά ο δρόμος και μπορούσαμε να δούμε άλλες ομορφιές. Τα μικρά σοκάκια, τα κτίρια τους. Τι όμορφα που ήταν! Τι ωραία αρχιτεκτονική! Ο κόσμος ήταν πολύς! Κίνηση! Ειδικά σε γουστόζικα μαγαζάκια σχηματιζόταν ουρά. Όταν φτάσαμε ειδικά σε instagrammika σημεία με σκαλιά και θέα τη λίμνη δε μπορούσαμε να σταθούμε καλά καλά για φωτογραφία! Κάναμε τη βόλτα μας. Το Bellagio δεν είναι πολύ μεγάλο, οπότε βρήκαμε το χρόνο να κατέβουμε παραλιακά της λίμνης και να πιούμε κάτι. Επειδή είχαμε χρόνο παραγγείλαμε και να φάμε. Τι άλλο; Πίτσα! Εν τω μεταξύ είχε αναπτερωθεί με όλες αυτές τις εικόνες η διάθεσή μου και είχα ξεχάσει την αδυναμία και την κούραση που ένιωθα. Η καταρροή είχε σταματήσει. Με είχε πιάσει προφανώς και το αντισταμινικό. Και αφού φάγαμε, κάναμε την τελευταία μας βόλτα πριν πάμε στην ουρά για επιβίβαση στο πλοιάριο για Varenna.

Το πλοιάριο γέμισε ασφυχτικά. Καθίσαμε όρθιοι. Εξάλλου η διαδρομή δεν κράτησε παρά μονάχα λίγα λεπτά. Πόσο όμορφος φαινόταν ο οικισμός καθώς πλησίαζε το πλοίο. Μέσα στο πράσινο!

Αποβιβαστήκαμε και κάναμε μια παραλιακή βόλτα μέχρι την άκρη του οικισμού. Ωστόσο, συνειδητοποιήσαμε ότι είχε πολύ περισσότερο ενδιαφέρον από την άλλη πλευρά, προς τη villa Monastero. Ο δρόμος αν και παραλιακός ήταν πνιγμένος στο πράσινο και φυσικά γεμάτος από κόσμο. Τι όμορφα και γραφικά που ήταν! Τα μαγαζιά ήταν γεμάτα κόσμο, τόσο που δε χωρούσαν και καθόντουσαν όρθιοι, σε σκαλιά ή παραλιακά της λίμνης για να απολαύσουν τα παγωτά ή τα σνακ τους. Κάναμε βόλτα στα σοκάκια του χωριού μέχρι να φτάσουμε στη villa Monastero. Ήταν η πιο εύκολα προσβάσιμη βίλα και για αυτό επιλέξαμε να επισκεφτούμε την συγκεκριμένη. Βγάλαμε εισιτήριο μόνο για τους κήπους της και όχι για το εσωτερικό της. Οι κήποι καταπράσινοι, δίπλα στη θάλασσα, με όμορφα συντριβάνια, κάγκελα κλπ. Μπορείς να ξεχαστείς άνετα περπατώντας εκεί μέσα. Ωστόσο, μόλις κάναμε τη βόλτα μας κατά μήκος πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Στο κέντρο της Varenna είδαμε και μια ασυνήθιστη τελετή. Δεν ξέρουμε ακριβώς τι ήταν. Δεν ρωτήσαμε κιόλας. Κοντοσταθήκαμε κοιτάζοντας την πομπή πριν συνεχίσουμε το δρόμο μας. Πριν φύγουμε πήραμε και το παγωτάκι μας, το οποίο απολαύσαμε παραλιακά της λίμνης. 2 ευρώ η μπάλα. Το νερό πάλι πανάκριβο. Τέλος πάντων.

Πήγαμε προς το σταθμό του τρένου Varenna- Esino Perledo για να επιστρέψουμε πίσω στο Μιλάνο με τον τελευταίο συρμό. Δύο τετράγωνα πριν τον σταθμό υπήρχε πολύς κόσμος, ουρά δεκάδων μέτρων. Δεν δώσαμε σημασία και κατευθυνθήκαμε προς τον σταθμό. Είχαμε φτάσει αρκετά νωρίς είναι η αλήθεια. Τουλάχιστον 45 λεπτά πριν την άφιξη του τρένου. Βγάλαμε εισιτήριο και περιμέναμε χαζεύοντας το ωραίο σκηνικό. Αφού πέρασε κανά μισάωρο κάποιος υπάλληλος έπιασε τις 2-3 παρέες που υπήρχαν μαζί μας στην πλατφόρμα και τους μίλησε ιταλικά. Άρχισαν να φεύγουν όλοι. Επ, τι γίνεται εδώ; Ήρθε και σε εμάς και μας είπε με τα κουτσοαγγλικά του ότι το τρένο δεν θα περνούσε από εκεί και ότι έπρεπε να πάμε να το πάρουμε από τον επόμενο σταθμό. Εκεί θα φτάναμε με λεωφορείο που θα παίρναμε δυο τετράγωνα πιο κάτω με το εισιτήριο που είχαμε βγάλει! Εγκεφαλικό! Ούνα φάτσα, ούνα ράτσα. Ίδια οργάνωση με εμάς οι Ιταλοί. Να βάλουν ένα σημείωμα στην είσοδο του σταθμού, μια ανακοίνωση στα μεγάφωνα, ούτε λόγος! Κάτι ρε παιδί μου! Μετά από εμάς σίγουρα θα πήγαινε και άλλος κόσμος στο σταθμό που θα μάθαινε τα καλά μαντάτα όταν το θυμόταν ο υπάλληλος να πάει να ειδοποιήσει. Τότε καταλάβαμε γιατί είχε μαζευτεί τόσος κόσμος σε εκείνα το σημείο πριν τον σταθμό. Η ουρά πια είχε μεγαλώσει απίστευτα. Ουρά εκατοντάδων μέτρων. Ήρθε ένα λεωφορείο. Ποιον να πρωτοπάρει καλέ αυτό? Προς στιγμήν φοβηθήκαμε ότι θα μέναμε εκεί, αλλά ευτυχώς ήρθαν αρκετά λεωφορεία για να παραλάβουν τον κόσμο. Ο ένας πάνω στον άλλο έμπαιναν μέσα. Ευτυχώς βρήκαμε θέση να κάτσουμε μιας και μπήκαμε από τους πρώτους στο λεωφορείο που ήρθε και απολαύσαμε την διαδρομή μέχρι το Lecco που πήραμε το τρένο για Μιλάνο. Με την ψυχή στο στόμα μπήκαμε στο τρένο που ήταν το τελευταίο για Μιλάνο. Το δικό μας λεωφορείο και άλλο ένα περίμενε για να φύγει. Είχε ήδη σουρουπώσει. Ψάχναμε θέσεις να κάτσουμε, αλλά το τρένο ήταν γεμάτο. Οι ταξιθέτες μας άνοιξαν την πρώτη θέση, γιατί υπήρχε πάρα πολύς κόσμος όρθιος. Ευτυχώς, γιατί πραγματικά δεν θα άντεχα όρθια μέχρι το Μιλάνο. Η κούραση μου ήταν μεγάλη και εμφανής.

Γυρίσαμε στο κατάλυμά μας για ξεκούραση. Πήρα μάλιστα και αντισταμινικό πριν πέσω για ύπνο. Δεν έκανε και πολλά πράγματα. Η νύχτα ήταν για άλλη μια φορά βασανιστική. Ευτυχώς τα πράγματα δεν ήταν τόσο χάλια όσο το προηγούμενο βράδυ. Η καταρροή δεν ήταν τόσο έντονη, ωστόσο για άλλη μια φορά δεν μπόρεσα να ξεκουραστώ όσο ήθελα. Παρόλα αυτά κοιμήθηκα κάποιες ώρες. Το καλό είναι ότι δεν εμπόδισα τον συνταξιδιώτη μου να κοιμηθεί. Η εξάντληση τον έκανε να κοιμηθεί σαν τούβλο. Πάλι καλά!

 

[psilos3]

Καταπληκτικά τα χωριά της λίμνης, αλλά λίγο αγχωτική η κατάσταση με τα τρένα και τα λεωφορεία. Παίζει και να ξεμείνεις εκεί για βράδυ!

 

[futuretraveler]

Το Μιλάνο έχει δυστυχώς, αν και δικαίως, την ταμπέλα "Πρωτεύουσα της μόδας". Έτσι, πολλοί το σνομπάρουν.

Είναι πολύ περισσότερα για μένα. Είναι μια πόλη που αξίζει να πας και να αφιερώσεις ένα 3ημερο. Μόνο την περιοχή Ναβίλι να δεις που λέει ο λόγος, αξίζει