Ζάμπια Ζιμπάμπουε Μποτσουάνα ΖΑΖΙΒΟ

[Yorgos]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1

Επιλογή προορισμού βάσει απαραδεκτότητας ταξιδιωτικού χάρτη​

Βασικα καλησπέρα σας. Ξεκινάω την ιστορία γιατί όταν τις ξεκινάω, τις τελειώνω κάποτε, δε θέλω να μείνει ως άλλο ένα ταξίδι για το οποίο δεν έγραψα τίποτε και το μετάνιωσα. Πάμε λοιπόν.

Η Αφρική δεν ειναι η αγαπημένη μου ήπειρος. Για να το πω πιο σταράτα, είναι η ήπειρος που μου αρέσει λιγότερο από οποιαδήποτε άλλη, με διαφορά μάλιστα. Στο υποσαχάριο κομμάτι της ειδικά έχει ελάχιστα σημαντικά αρχαία (που είναι το αγαπημένο μου χάιλάιτ όταν ταξιδεύω), συχνά είναι ανασφαλής, ακριβή, με πολλές οχλήσεις και οι πόλεις της δεν μου ασκούν την έλξη εκείνων της Ασίας, της Λατινικής Αμερικής ή της Ευρώπης, χώρια που κάποιον που δεν οδηγεί είναι πολύ συχνά και αφιλόξενη. Εντάξει, δεν είναι για θάψιμο, έχω πάει και σε χώρες που μου άρεσαν πάρα πολύ, όπως η Αιθιοπία, το Μάλι ή η Τανζανία, κι έχω ήδη βγάλει εισιτήρια για το Πράσινο Ακρωτήρι σε λίγους μήνες, αλλά το ότι δεν ψήνομαι και τρελά να επιλέξω αφρικανικές χώρες φαίνεται κι από τον ταξιδιωτικό χάρτη μου: στην αμερικάνικη ήπειρο υπάρχει μόνο ένα κράτος που δεν έχω επισκεφθεί, στην Ευρώπη επτά, στην Ασία δεκατρία και στην Ωκεανία επτά, με κάποια από αυτά να είναι στα προσεχώς για το επόμενο δωδεκάμηνο. Ε στην Αφρική μου απομένουν... σαράντα, ενώ σε καμία της χώρα πλην της Αιγύπτου δεν έχω πάει πάνω από μια φορά, όταν υπάρχουν κάτι Μεξικά και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις που έχω πάει δεκάδες φορές (χωρίς να μετράω τις επισκέψεις για επαγγελματικούς λόγους). Οπότε ο χάρτης μου στην Αφρική έχει ένα τεράστιο κενό.

Δεν είναι κατάσταση αυτή, απαράδεκτον για πράκτορα, που θα'λεγε και ο Βέγγος. Θα δει κανείς το χάρτη μου και θα νομίζει ότι έχω κάτι με τους μαύρους ξέρω γω. Ε δεν μπορούσε να συνεχιστεί αυτό, έπρεπε να αρχίσω να παίρνω σβάρνα την Αφρική, αλλιώς στο τέλος θα μείνω με τις τελευταίες 30-40 χώρες μου να είναι όλες από την ίδια ήπειρο και ο ευχάριστος στόχος ζωής του να επισκεφθώ όλες τις χώρες του κόσμου (αυτός είναι ο εύκολος, ο δύσκολος είναι να επισκεφθώ όλες τις περιφέρειες όλων των χωρών του πλανήτη, νομίζω πως προλαβαίνω αν έχω την υγεία μου) θα μετατρεπόταν σε αγγαρεία, οπότε και δε θα υπήρχε λόγος να θέλω να επιτευχθεί. Μην καταντήσουμε να ταξιδεύουμε κι από ψυχαναγκασμό ρε αδερφέ, γιατί το έχω δει κι αυτό. Οπότε έθεσα ένα μη δεσμευτικό όρο στον εαυτό μου: από εδώ και πέρα κάθε χρόνο θα πρέπει – έστω θα προσπαθώ- να επισκέπτομαι περισσότερες αφρικανικές χώρες από όλες τις υπόλοιπες (νέες) μαζί. Κι είπα να κάνω την αρχή φέτος.

Με δεδομένο ότι το τελευταίο υποσαχάριο ταξίδι ήταν στη Δυτική Αφρική (και πολύ κουραστικό σε όλα τα επίπεδα, αλλά απίστευτα διδακτικό), οι εναπομείνασες χώρες της περιοχής αυτής απορρίφθηκαν. Στο θέμα της νοτιότερης Αφρικής είπα να την αφήσω για όταν θα μπορέσω να συμπέσω κάποιο Σεπτέμβριο και με τη γιορτή των παρθένων του βασιλιά της Σουαζιλάνδης (που αρνούμαι να την πω Εσουατίνι), για κάτι πιο δύσκολο τύπου Κονγκό ή Σομαλία ήθελα περισσότερη και σοβαρότερη προετοιμασία, έψαχνα να βρω κάτι που να έχει αξιόλογα αρχαία και να κάνω κι ένα σαφάρι που είχα χρόνια να πάω, ε να πώς προέκυψαν η Ζάμπια, η Ζιμπάμπουε και η Μποτσουάνα, στις οποίες μου φάνηκε πως θα μπορούσα να καλύψω μερικά από τα βασικά χάιλάιτ σε 17 μέρες, χώρια που ο διαθέσιμος μήνας μου (Οκτώβριος) είναι ωραία εποχή για εκεί κάτω.

Πάνω-κάτω ήξερα τι ήθελα να δω. Οι περισσότεροι θα έβαζαν ως προτεραιότητα τους καταρράκτες της Βικτώρια και σαφάρι, αλλά για μένα τον αρχαιόπληκτο την πρώτη θέση στη λίστα των προτεραιοτήτων την είχε η Great Zimbabwe, ένας από τους σημαντικότερους αρχαιολογικούς χώρους της υποσαχάριας Αφρικής, αν όχι ο σημαντικότερος. Εντάξει και οι καταρράκτες άχαστοι ήταν, προφανώς θα έπαιζαν τουλάχιστον δύο σαφάρι και ήθελα να συμπεριλάβω και τις τρεις πρωτεύουσες, γνωρίζοντας πως δεν έχουν και τίποτε φοβερό να επιδείξουν αλλά θα με βοηθούσαν να καταλάβω λίγο καλύτερα την κάθε χώρα, περισσότερο από τους ρινόκερους και τα λιοντάρια, συν μερικές περιφερειακές πόλεις που φαινόταν να έχουν κάποια αξιοθέατα, δε δυσκολεύτηκα να χαράξω ένα προγραμματάκι.

Έλειπε η παρέα και τα διαδικαστικά. Ο Νίκος, φίλος από τη Ρουμανία πολυταξιδεμένος ήταν εξαρχής στο κάδρο, όπως και ο Δημήτρης που όμως συνεχώς ανέβαλλε την ημερομηνία κράτησης εισιτηρίων γιατί χρειαζόταν χρόνο που εγώ δε διέθετα. Οπότε θα πήγαινα τελικώς μόνο με το Νίκο, ένα ταξιδιώτη που δεν έχει τους δικούς μου οικονομικούς περιορισμούς και έχει συνηθίσει σε άλλες ανέσεις, οπότε θα έπρεπε να προσαρμοστώ εγώ στα δικά του γούστα κυρίως, ενώ έκανε κι αυτός κάποιες υποχωρήσεις και τα βρήκαμε εύκολα.

Τα εισιτήρια επίσης ήταν εύκολα, μου κόστισαν 785€ με την Ethiopian για να φτάσω από την Ελλάδα στη Λουσάκα της Ζάμπιας μέσω Αιθιοπίας φυσικά, και να επιστρέψω από το Γκαμπορόνε πάλι μέσω Αντίς Αμπέμπα. Λογική η τιμή κι ευπρόσδεκτα τα μίλια της Star Alliance, πρόσθεσα και κάποιες εσωτερικές πτήσεις για την εμπειρία κι εξοικονόμηση χρόνου, ενώ για τις βίζες προαγοράσαμε online μόνο τη διπλής εισόδου της Ζιμπάμπουε, αφού Ζάμπια και Μποτσουάνα τις δίνουν εύκολα άμα τη αφίξει. Εμβόλιο κίτρινου πυρετού είχαμε κι οι δύο, αν και τελικώς δε μας ζητήθηκε πουθενά.

Εύκολο φαινόταν το ταξίδι, χαμηλές όμως οι προσδοκίες από πλευράς μου. Για το Great Zimbabwe κατέβαλα τη συνήθη προσπάθεια να μη δω φωτογραφίες, αλλά τις λίγες φορές που κάτι έπεσε στα μάτια μου ήταν πάντα η ίδια εικόνα ενός τοίχους με κάποιου είδους πύργο που δεν υποσχόταν και πολλά. Για τα σαφάρι ΟΚ, διάβασα πως ειναι τοπ, αλλά πόσο πιο τοπ να είναι από εκείνα της Τανζανίας; Σίγουρα πάντως θα ήταν πολύ ακριβότερα αφού για το ένα πάρκο που με ενδιέφερε περισσότερο, εκείνο στο δέλτα του Okavangο, οι επιλογές ήταν ακριβές: περιλαμβάνοντας την πτήση με αεροπλανάκι μέχρι το κέντρο του δέλτα το κόστος του καμπ που βρήκαμε (που να είναι αποδεκτό κι από το Νίκο, δεν είχε διάθεση ο άνθρωπος να κάνει κάμπινγκ που για μένα ειναι μια χαρά) ήταν 1920$/άτομο για 2 βραδιές, περίπου όσο το περιέγραφε και η @ΚΙΚΙ στην ιστορία της, λίγα χρόνια νωρίτερα. Βάλε και κάτι πτήσεις για ελικόπτερο, τις διαμονές που δεν επιλέξαμε τις φτηνότερες επιλογές, που θα επέλεγα αν ταξίδευα με κάποιο συνήθη ύποπτο, ε το πήρα απόφαση πως θα επρόκειτο για ταξίδι ακριβό και αποφάσισα -που λένε και οι Άγγλοι- αφού δεν μπορώ να αποφύγω το βιασμό να κάτσω να τον απολαύσω. Έκανα ένα mental note να μη γκρινιάξω για το κόστος, η γκρίνια δε βοηθάει σε τίποτε, θα δουλέψουμε λίγο παραπάνω και θα τα βγάλουμε. Αν εξαιρέσει κανείς το ένα σαφάρι, που είχε και πτήση με αεροπλανάκι άρα χρειαζόταν προκράτηση, τα υπόλοιπα κλείστηκαν λίγες μέρες πριν την αναχώρηση, χωρίς καμία ιδιαίτερη μελέτη, άλλωστε όσο λιγότερο προγραμματίζεις ένα ταξίδι τόσο πιο ευχάριστο είναι. Κατάφερα να μη δω σχεδόν καθόλου φωτογραφίες από τα μέρη που θα επισκεπτόμασταν, οπότε θα υπήρχε το πάντα ευπρόσδεκτο στοιχείο της έκπληξης και μετά από τρεις μέρες ξεκούρασης στην Αθήνα, έφτιαξα το σάκο μου μια ωρίτσα πριν πάω στο αεροδρόμιο κι ήμουν έτοιμος για την επιστροφή στην υποσαχάρια Αφρική μετά από αρκετά χρόνια. "Για να δούμε τι θα δούμε" μονολόγησα για ένα ταξίδι με χαμηλές προσδοκίες.