Traveller
Member
- Μηνύματα
- 3.940
- Likes
- 3.942
Περιεχόμενα
Με έκπληξη διαπίστωσα ότι ο δρόμος που ενώνει την κατεχόμενη Λευκωσία με την Κερύνεια είναι αυτοκινητόδρομος!! Ναι δεν κάνω πλάκα, είναι ένας σύγχρονος αυτοκινητόδρομος, πράγμα που εκμηδενίζει την ήδη μικρή απόσταση μεταξύ των δύο πόλεων. Τα 18 μόλις χιλιόμετρα που χωρίζουν τις δύο πόλεις καλύπτονται εύκολα σε λιγότερο από 15 λεπτά, πράγμα που κάνει την επίσκεψη στην Κερύνεια μια ευχάριστη βόλτα. Εκείνο που μου έκανε τεράστια εντύπωση είναι η πληθώρα διαφημιστικών πινακίδων σε όλο το μήκος της διαδρομής. Μην νομίζετε όμως ότι διαφήμιζαν καταναλωτικά αγαθά. Τεράστιες γιγαντοαφίσες πληροφορούσαν σε Τουρκικά , Αγγλικά αλλά και σε άπταιστα Ελληνικά τους ταξιδιώτες για τις ασύλληπτες ευκαιρίες κέρδους που δίνουν τα δεκάδες casino της κατεχόμενης Κύπρου. Σε μια στιγμή νόμιζα ότι βρισκόμουν στις παρυφές του Las Vegas και όχι της Κερύνειας!! Πράγματι όπως αργότερα διαπιστώσαμε, η Κερύνεια εκτός από το βαρύ τουριστικό πυροβολικό των κατεχομένων είναι και Μέκκα των casino. Κάθε ξενοδοχείο που σέβεται τον εαυτό του έχει το casino του.
Μια ερώτηση-απορία μου έρχεται στο νου, οι Ελληνικές επιγραφές σε ποιους απευθύνονται; Πως συμβιβάζετε άραγε η ανένδοτη πολιτική και οι εθνικιστικές κορώνες με την έμμεση οικονομική ενίσχυση του ψευδοκράτους από τους ίδιους υπερπατριώτες;
Η πόλη, εμένα προσωπικά, μου φάνηκε απλά συμπαθής. Ένα εντυπωσιακά αναστυλωμένο κάστρο δέσποζε δεξιά του πολυδιαφημισμένου λιμανιού με τα κότερα και τις ψαρόβαρκες να δίνουν μια ήρεμη γοητεία στο όλο σκηνικό. Φανταστείτε ένα λιμανάκι σαν αυτό των Χανίων αρκετά μικρότερο βέβαια και κατά την γνώμη μου λιγότερο ατμοσφαιρικό. Δεν λέω ότι δεν ήταν όμορφα αλλά ειλικρινά δεν ήταν κάτι το super. Νομίζω ότι τέτοια γραφικά λιμανάκια έχουμε αρκετά στην Ελλάδα.
Η καλόγουστη ψαροταβέρνα SET-FISH που διαλέξαμε είχε υπέροχη θέα. Ο ιδιοκτήτης ένας συμπαθέστατος Τουρκοκύπριος ήταν εξυπηρετικότατος και το service τυπικά Τουρκικό, δηλαδή καταπληκτικό. Για όσους δεν γνωρίζουν, το service στα Τουρκικά εστιατόρια είναι αξεπέραστο. Δεκάδες σερβιτόροι είναι κυριολεκτικά κρεμασμένοι πάνω σου έτοιμοι να εκπληρώσουν την παραμικρή σου επιθυμία. Το φαγητό κατά κανόνα είναι γευστικότατο και η όλη διαδικασία του γεύματος μια υπέροχη ιεροτελεστία που αξίζει πραγματικά κάποιος να την ζήσει. Με αυτές τις σκέψεις διαλέξαμε για ψήσιμο στα κάρβουνα, τρεις μεγαλόσωμες τσιπούρες και μια εντυπωσιακή σουπιά. Η φρεσκοκομμένη σαλάτα βέβαια ήταν εκ των ων ουκ άνευ. Όλα αυτά συνοδεύτηκαν με ένα γευστικότατο τουρκικό λευκό sauvignon. Μιλάμε για γευστική πανδαισία! Το επιδόρπιο ήταν μπακλαβαδάκια και ένας έξοχος σιμιγδαλένιος χαλβάς. Περιττό να αναφέρω ότι φύγαμε σκασμένοι. Στο δια ταύτα τώρα. Καταρχήν να διευκρινίσω ότι επίσημο νόμισμα του ψευδοκράτους είναι η Τουρκική λίρα αλλά ο ιδιοκτήτης, μας διαβεβαίωσε ότι μπορούμε να πληρώσουμε είτε σε euro είτε σε Κυπριακές λίρες. Πόσο μπροστά είναι οι φίλοι μας ! Αυτό σημαίνει παγκοσμιοποίηση. Ποτέ τα λεφτά δεν είχαν πατρίδα! Για όλα αυτά λοιπόν, πληρώσαμε περίπου 80euros, ποσό λογικότατο για τα Ελληνικά δεδομένα αλλά εξόχως τσιμπιμένο για τα δεδομένα του ψευδοκράτους.
Συμπέρασμα, μην πιστεύετε ότι λένε, οι τιμές στο ψευδοκράτος ασφαλώς και δεν είναι εξευτελιστικές όπως και ασφαλώς οι άνθρωποι εκεί δεν λιμοκτονούν.
Μετά από ένα τέτοιο λουκούλιο γεύμα θελήσαμε να συνδιάσουμε την απόλαυση ενός καφέ με την χαρά του χουζουρέματος σε ένα από τα ηλιόλουστα παραλιακά καφέ του λιμανιού. Το χουζούρεμα super o καφές όμως…. Τα όνειρά μου για ένα παραδοσιακό πολλά βαρύ βρασμένο στη χόβολη έγιναν εφιάλτης κατεβάζοντας την πρώτη γουλιά. Τι να κάνουμε δεν μπορεί να τα έχουμε κι όλα! Αυτό το κατάλαβα και περίπου ¾ αργότερα όταν βρέθηκα μπροστά στην κλειστή πόρτα του κάστρου. Δυστυχώς το χουζούρεμα μάς στοίχισε την επίσκεψη στο εντυπωσιακό κάστρο της πόλης. Γεμάτοι νεύρα για την απώλεια της επίσκεψης ακολουθήσαμε στην τύχη ένα από τα στενά δρομάκια γύρω από το κάστρο και βρεθήκαμε μπροστά σε ένα εντυπωσιακό κουρείο, όπου με την ανοχή των συνοδοιπόρων μου απόλαυσα ένα παραδοσιακό ξύρισμα από τα άξια χέρια του ιδιοκτήτη. Εμπειρίες αγαπητοί μου, εμπειρίες! Η ώρα είχε περάσει, ο ήλιος βασίλευε και εμείς έπρεπε να πάρουμε τον δρόμο της επιστροφής.
H Κερύνεια ζει χάρη στα casino και τον τουρισμό. Σαν πόλη, αν εξαιρέσεις το γραφικό λιμανάκι με το κάστρο και 2-3 πεζόδρομους, δεν λέει δυστυχώς τίποτε. Δεν είχαμε βέβαια την ευκαιρία να επισκεφτούμε τις παραλίες που ενδεχομένως να είναι εντυπωσιακές αλλά γενικά όπως και η Λευκωσία, αποπνέει μια τουρκική επαρχιώτικη μιζέρια. Η πόλη πίσω από τις αστραφτερές προσόψεις των λίγων κιτσάτων ξενοδοχείων είναι γεμάτη χωμάτινους μαχαλάδες και οι άνθρωποι ζουν σίγουρα μια ζωή φτωχική, στερημένη. Δυστυχώς είναι προφανές, ότι ο κοσμοπολίτικος αέρας της άλλοτε ακμάζουσας Κερύνειας έχει προ πολλού χαθεί. Από την άλλη όμως οι άνθρωποι είναι φιλικότατοι και δεν δείχνουν να έχουν πρόβλημα με τους Έλληνες. Δεν αισθάνεσαι κανένα φόβο περπατώντας στα κατεχόμενα, παράπονο ίσως, πίκρα σίγουρα, αλλά ο τόπος σού είναι τόσο οικία γνώριμος που νομίζεις ότι ποτέ δεν πέρασες απέναντι. Ξένους τουρίστες δεν είδαμε παρά ελάχιστους και αυτούς μόνο στη Λευκωσία. Το εμπάργκο λοιπόν φαίνεται πως δουλεύει καλά μια που ουσιαστικά οι μόνοι που συμπαραστέκονται στο ψευδοκράτος είναι οι Τούρκοι. Αντίθετα αρκετές χιλιάδες Τούρκοι εκμεταλλεύονται τις προνομιακές επιδοτούμενες τιμές των αεροπορικών εταιριών και ξεφεύγουν από την καθημερινότητα ζώντας τον μύθο τους στα ντόπια casino και τις παραλίες των κατεχομένων. Κοντά τους, πολλοί Ελληνοκύπριοι δεν διστάζουν να περάσουν τα σύνορα ,ζητώντας κι αυτοί μια βραδιά διασκέδασης μακριά από τα προβλήματά τους. Στάση ζωής είναι αυτή, δικαίωμα τους, δεν μπορώ να τους κρίνω αλλά όλα έχουν και ένα όριο. Καλύτερα όμως να σταματήσω τις αμαρτωλές σκέψεις εδώ.
Μια ερώτηση-απορία μου έρχεται στο νου, οι Ελληνικές επιγραφές σε ποιους απευθύνονται; Πως συμβιβάζετε άραγε η ανένδοτη πολιτική και οι εθνικιστικές κορώνες με την έμμεση οικονομική ενίσχυση του ψευδοκράτους από τους ίδιους υπερπατριώτες;
Η πόλη, εμένα προσωπικά, μου φάνηκε απλά συμπαθής. Ένα εντυπωσιακά αναστυλωμένο κάστρο δέσποζε δεξιά του πολυδιαφημισμένου λιμανιού με τα κότερα και τις ψαρόβαρκες να δίνουν μια ήρεμη γοητεία στο όλο σκηνικό. Φανταστείτε ένα λιμανάκι σαν αυτό των Χανίων αρκετά μικρότερο βέβαια και κατά την γνώμη μου λιγότερο ατμοσφαιρικό. Δεν λέω ότι δεν ήταν όμορφα αλλά ειλικρινά δεν ήταν κάτι το super. Νομίζω ότι τέτοια γραφικά λιμανάκια έχουμε αρκετά στην Ελλάδα.
Η καλόγουστη ψαροταβέρνα SET-FISH που διαλέξαμε είχε υπέροχη θέα. Ο ιδιοκτήτης ένας συμπαθέστατος Τουρκοκύπριος ήταν εξυπηρετικότατος και το service τυπικά Τουρκικό, δηλαδή καταπληκτικό. Για όσους δεν γνωρίζουν, το service στα Τουρκικά εστιατόρια είναι αξεπέραστο. Δεκάδες σερβιτόροι είναι κυριολεκτικά κρεμασμένοι πάνω σου έτοιμοι να εκπληρώσουν την παραμικρή σου επιθυμία. Το φαγητό κατά κανόνα είναι γευστικότατο και η όλη διαδικασία του γεύματος μια υπέροχη ιεροτελεστία που αξίζει πραγματικά κάποιος να την ζήσει. Με αυτές τις σκέψεις διαλέξαμε για ψήσιμο στα κάρβουνα, τρεις μεγαλόσωμες τσιπούρες και μια εντυπωσιακή σουπιά. Η φρεσκοκομμένη σαλάτα βέβαια ήταν εκ των ων ουκ άνευ. Όλα αυτά συνοδεύτηκαν με ένα γευστικότατο τουρκικό λευκό sauvignon. Μιλάμε για γευστική πανδαισία! Το επιδόρπιο ήταν μπακλαβαδάκια και ένας έξοχος σιμιγδαλένιος χαλβάς. Περιττό να αναφέρω ότι φύγαμε σκασμένοι. Στο δια ταύτα τώρα. Καταρχήν να διευκρινίσω ότι επίσημο νόμισμα του ψευδοκράτους είναι η Τουρκική λίρα αλλά ο ιδιοκτήτης, μας διαβεβαίωσε ότι μπορούμε να πληρώσουμε είτε σε euro είτε σε Κυπριακές λίρες. Πόσο μπροστά είναι οι φίλοι μας ! Αυτό σημαίνει παγκοσμιοποίηση. Ποτέ τα λεφτά δεν είχαν πατρίδα! Για όλα αυτά λοιπόν, πληρώσαμε περίπου 80euros, ποσό λογικότατο για τα Ελληνικά δεδομένα αλλά εξόχως τσιμπιμένο για τα δεδομένα του ψευδοκράτους.
Συμπέρασμα, μην πιστεύετε ότι λένε, οι τιμές στο ψευδοκράτος ασφαλώς και δεν είναι εξευτελιστικές όπως και ασφαλώς οι άνθρωποι εκεί δεν λιμοκτονούν.
Μετά από ένα τέτοιο λουκούλιο γεύμα θελήσαμε να συνδιάσουμε την απόλαυση ενός καφέ με την χαρά του χουζουρέματος σε ένα από τα ηλιόλουστα παραλιακά καφέ του λιμανιού. Το χουζούρεμα super o καφές όμως…. Τα όνειρά μου για ένα παραδοσιακό πολλά βαρύ βρασμένο στη χόβολη έγιναν εφιάλτης κατεβάζοντας την πρώτη γουλιά. Τι να κάνουμε δεν μπορεί να τα έχουμε κι όλα! Αυτό το κατάλαβα και περίπου ¾ αργότερα όταν βρέθηκα μπροστά στην κλειστή πόρτα του κάστρου. Δυστυχώς το χουζούρεμα μάς στοίχισε την επίσκεψη στο εντυπωσιακό κάστρο της πόλης. Γεμάτοι νεύρα για την απώλεια της επίσκεψης ακολουθήσαμε στην τύχη ένα από τα στενά δρομάκια γύρω από το κάστρο και βρεθήκαμε μπροστά σε ένα εντυπωσιακό κουρείο, όπου με την ανοχή των συνοδοιπόρων μου απόλαυσα ένα παραδοσιακό ξύρισμα από τα άξια χέρια του ιδιοκτήτη. Εμπειρίες αγαπητοί μου, εμπειρίες! Η ώρα είχε περάσει, ο ήλιος βασίλευε και εμείς έπρεπε να πάρουμε τον δρόμο της επιστροφής.
H Κερύνεια ζει χάρη στα casino και τον τουρισμό. Σαν πόλη, αν εξαιρέσεις το γραφικό λιμανάκι με το κάστρο και 2-3 πεζόδρομους, δεν λέει δυστυχώς τίποτε. Δεν είχαμε βέβαια την ευκαιρία να επισκεφτούμε τις παραλίες που ενδεχομένως να είναι εντυπωσιακές αλλά γενικά όπως και η Λευκωσία, αποπνέει μια τουρκική επαρχιώτικη μιζέρια. Η πόλη πίσω από τις αστραφτερές προσόψεις των λίγων κιτσάτων ξενοδοχείων είναι γεμάτη χωμάτινους μαχαλάδες και οι άνθρωποι ζουν σίγουρα μια ζωή φτωχική, στερημένη. Δυστυχώς είναι προφανές, ότι ο κοσμοπολίτικος αέρας της άλλοτε ακμάζουσας Κερύνειας έχει προ πολλού χαθεί. Από την άλλη όμως οι άνθρωποι είναι φιλικότατοι και δεν δείχνουν να έχουν πρόβλημα με τους Έλληνες. Δεν αισθάνεσαι κανένα φόβο περπατώντας στα κατεχόμενα, παράπονο ίσως, πίκρα σίγουρα, αλλά ο τόπος σού είναι τόσο οικία γνώριμος που νομίζεις ότι ποτέ δεν πέρασες απέναντι. Ξένους τουρίστες δεν είδαμε παρά ελάχιστους και αυτούς μόνο στη Λευκωσία. Το εμπάργκο λοιπόν φαίνεται πως δουλεύει καλά μια που ουσιαστικά οι μόνοι που συμπαραστέκονται στο ψευδοκράτος είναι οι Τούρκοι. Αντίθετα αρκετές χιλιάδες Τούρκοι εκμεταλλεύονται τις προνομιακές επιδοτούμενες τιμές των αεροπορικών εταιριών και ξεφεύγουν από την καθημερινότητα ζώντας τον μύθο τους στα ντόπια casino και τις παραλίες των κατεχομένων. Κοντά τους, πολλοί Ελληνοκύπριοι δεν διστάζουν να περάσουν τα σύνορα ,ζητώντας κι αυτοί μια βραδιά διασκέδασης μακριά από τα προβλήματά τους. Στάση ζωής είναι αυτή, δικαίωμα τους, δεν μπορώ να τους κρίνω αλλά όλα έχουν και ένα όριο. Καλύτερα όμως να σταματήσω τις αμαρτωλές σκέψεις εδώ.
. 
!!)
