Περιεχόμενα
Ακολουθώντας πιστά τις συμβουλή του μέλους του forum Nedelja πήραμε τον παραλιακό δρόμο από Οχρίδα προς το Μοναστήρι του Σαμουήλ αναζητώντας το χωριό Trpejca. Παραλίμνιο ψαροχώριο με εξαιρετική πέστροφα έλεγαν οι φήμες του forum και επιβεβαιώθηκαν. Να σημειώσω μόνο ότι κατεβαίνοντας τα σκαλάκια του χωριού και βγαίνοντας στην παραλία δεν έχει πλέον μόνο ένα μαγαζί αλλά τρία τέσσερα εστιατόρια. Ρωτώντας και κάποιους στην Οχρίδα μας συνέστησαν και κάτσαμε στο Riber. Το χωριό εξαιρετικό, η θέα εξαιρετική, το φαγητό και εξαιρετικό και φτηνό. Η σπεσιαλιτές τους που είναι η πέστροφα στα κάρβουνα πεντανόστιμη, και ενδεικτικά, για 3 πέστροφες, δύο σαλάτες και δύο ορεκτικά πληρώσαμε 40€. Αξίζει η επίσκεψη οπωσδήποτε. Και για όσους δεν το ξέρου η πέστροφα είναι trout στα αγγλικά (ούτε εγώ το ήξερα, από το forum το έμαθα). Ιδανική συνέχεια θα ήταν να πάμε προς Μπιτολα από τη διαδρομή του εθνικού πάρκου Gallicica (ή κάπως έτσι) αλλά η ώρα είχε περάσει αρκετά και δεν θέλαμε να είμαστε νύχτα πάνω στα βουνά, δεν θα βλέπαμε και τίποτα άλλωστε. Συνεπώς επιλέξαμε τη λύση του κλασσικού εθνικού δικτύου. Μπορώ να πω ότι η σήμανση είναι σχετικά ελλιπής. Από εδώ και από εκεί φτάσαμε αργούτσικα στην Μπίτολα, κατά τις 9μιση το βράδυ. Είχαμε ακούσει τα καλύτερα. Από Θεσσαλονίκη μας έλεγαν και μην ξεχάσετε να επισκεφθείτε την Μπίτολα. Αφήσαμε το αυτοκίνητο στο δημοτικό (μάλλον) πάρκινκ, δωρεάν, σε μια αλάνα δηλαδή και αρχίσαμε το περπάτημα στον πεζόδρομο. Τον περπατήσαμε όλο, παρατηρήσαμε τα διατηρητέα νεοκλασσικά κτίρια, και φτάσαμε στην Πλατεία με το αστέρι της Βεργίνας σε συντριβάνι (!!!) , τον Πύργο του ρολογιού, έναν πύργο του 17ου νομίζω αιώνα (ωραίο) και το άγαλμα του Φιλίππου. Γυρνώντας προς τα πίσω και ψάχνοντας κάπου να καθίσουμε για ένα γρήγορο καφεδάκι, αναρωτιόμασταν και οι τρεις που είναι το ωραίο σε αυτήν την πόλη. Πραγματικά εμάς δεν μας άρεσε, και να μην είχαμε σταματήσει δεν θα είχαμε χάσει κάτι. Γυρνώντας στην Ελλάδα ρώτησα που είναι το ωραίο και έμαθα ότι η πόλη είναι ιστορικής σημασίας καθώς τα παλαιά χρόνια ήταν το δεύτερο μεγαλύτερο κέντρο του ελληνισμού μετά την Κωνσταντινούπολη και πριν την Θεσσαλονίκη. Παρόλα αυτά σήμερα δέν έχει να επιδείξει κάτι ωραίο κατά τη δική μου γνώμη. Κρατώ μία επιφύλαξη επειδή την επισκεφθήκαμε βράδυ, ίσως την ημέρα είναι λίγο πιο ωραία.
Σιγά σιγά πήραμε το δρόμο της επιστροφής, περνώντας το συνοριακό σταθμό της Νίκης και επιστρέφοντας σπιτάκι...!
Σιγά σιγά πήραμε το δρόμο της επιστροφής, περνώντας το συνοριακό σταθμό της Νίκης και επιστρέφοντας σπιτάκι...!