Ιορδανία Η δική μας Ιορδανία

[KostasLia]

Την εκδρομή μας στην έρημο της Wadi Rum την κανονίσαμε την προηγούμενη μέρα με τη βοήθεια του ξενοδόχου,ο οποίος κάνοντας μερικά τηλεφωνήματα μας κανόνισε να βρεθούμε εκεί με ένα παιδί ο οποίος θα ήταν ο ξεναγός της ημέρας.Πρωινό λοιπόν και οδήγηση σε μια απο τις ομορφότερες ερήμους του κόσμου.
Φτάνοντας στο σημείο συνάντησης γνωριζουμε τον οδηγό μας, ο οποίος είχε δύσκολο όνομα οπότε μεταονομάστηκε από εμάς σε Γιώργος πράγμα που του άρεσε πολύ.Εχει έρθει να μας παραλάβει με ένα τζιπ, οπότε αφήνουμε το αμάξι μας και ανεβαίνουμε και οι τέσσερις στην καρότσα αναμένοντας για το τι θα αντικρύσουμε την σημερινή μέρα. Οι φωτογραφίες μιλάνε από μόνες τους πιστεύω

Μετά από κάμποση ώρα ο Γιώργος σταματάει το αυτοκίνητο έξω από μια σκηνή,όπου μας ενημερώνει ότι μένουν τα ξαδέρφια του, και θα κάνουμε μια στάση για φωτογραφίες. Μας λέει να ανέβουμε σε ένα λόφο να δούμε την όμορφη θέα, και έτσι ξεκινάμε την ανάβαση ενώ αυτός και τα ξαδέρφια του έχουν μείνει πίσω και μας κοιταν που ανεβαίνουμε.Σε κάποια φάση γυρνώντας πίσω το κεφάλι του ο Κ.συνειδητοποιεί ότι οι τρείς τους έχουν βγάλει μια μεγάλη καραμπίνα και σημαδεύουν προς το μέρος μας...Χριστέ μου..!!!!

Και λες... να είναι τίποτα τζιχαντζιστές???(πρώτη σκέψη).Αφου από οτι μας είπε ο ξενοδόχος πολύ ήταν εκείνοι που ακύρωσαν λόγω τζιχαντζιστών. Γιάυτό μας είπε να ανέβουμε τον λόφο,για να μας πυροβολίσει πισώπλατα(δεύτερη σκέψη) και δεν υπάρχει κάνεις άλλος εδω τριγύρω,και να φωνάξεις δεν είναι κανένας να σε ακούσει (τρίτη σκέψη) και ποιος θα ενημερώσει τη μάνα μου αν πάθουμε κάτι (τέταρτη σκέψη).. δεν ήταν για μας η Ιορδανία και φάνηκε απο την αρχή λεει και η Ε.και γενικότερα επικρατούν αυτές οι κουβέντες...Ποια διάθεση για φωτογραφίες???Ναι δεν λέω εκπληκτική θέα αλλά τι να την κάνεις όταν αισθάνεσαι ότι απειλείται η ζωήσου??Την ίδια μέρα που γεννήθηκα την ίδια θα πεθάνω?? Δεν μπορούσες να φύγεις και απο πουθενά αλλού..Έτσι αποφασίζουμε να κατέβουν πρώτα τα αγόρια να δούμε τι παίζει και μετά εμείς..

Μετα από λίγο τους βλέπουμε να έχουν πάρει την καραμπίνα να τραβάνε φωτο και να κυλιούνται στην άμμο από τα γέλια,έτσι και κατεβαίνουμε.Φυσικά η καραμπίνα ήταν παλιά και ο Γιώργος την έβγαλε για να την δείξει στα αγόρια..δεν λειτουργούσε καν..και αφού ξεπεράσαμε το σοκ ξεκινάει και η ώρα του παιδιού...

Τους είπαμε τους φόβους μας και ξεσκίστηκαν και αυτοί με την σειρά τους στα γέλια..ε!!!μετά από αυτό προσφέρθηκαν να μας κεράσουν τσαι και να μας παίξoυν λίγη μουσικούλα να μας ηρεμήσουν...

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 4
• 5
• 6
• 7
• 8
• …

  Go to chapter

  Go
• 11

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 6 of 11

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[KostasLia]

Καθώς λοιπόν ξεκινάμε,με λίγες ωρίτσες αναμονή στην Κωνσταντινούπολη ξεκινάει ο έλεγχος των διαβατηρίων με τελικό προορισμό την Ιορδανία. Τελευταίος ο γαμπρός μου, με το που δίνει το διαβατήριο του, ο κύριος που κάνει τον έλεγχο βγάζει ένα iphone και το τραβάει φωτογραφία.Βλέποντας αυτήν την κίνηση με ζώνουν τα φίδια.Φυσικά οι υπόλοιποι κορόιδευαν οτι παρακόλουθω πολύ τηλεόραση,διότι λόγω εργασίας που γυρνούσα αργά σπίτι έπεφτα συνεχώς πάνω σε κάτι εκπομπές που έδειχνε το σκαι με αληθινές ιστορίες, που πιαναν κάτι τύπους με ναρκωτικά σε ξένες χώρες ή που πέφταν κάτι αεροπολάνα και κάτι τέτοια.Και έτσι συνεχίζεται η πτήση μας.

Βράδυ λοιπόν, κατα τι μια ανακοινώνουν οτι προσγιωνόμαστε επιτέλους.Κατεβαίνοντας από το αεροπλάνο περνάμε ξανά απο έλεγχο.Περνάω εγώ,περνάει ο σύζυγος περνάει και η Ε.(αδερφή)φτάνει και η σειρά του Α.(γαμπρού)και τον σταματάν.Η Ε. μου φωνάζει να πάω να πάρω τις βαλίτσες και να τους περιμένω μεχρι να δούμε τι θα γίνει.Περνάει αρκετή ώρα,έχοντας πάρει τα πράγματα αλλα χωρίς να γνωρίζουμε τι συμβαίνει.Το αεροδρόμιο έχει σχεδόν αδειάσει, η αναμονή είναι μεγάλη.Μετα απο καμιά ώρα περίπου η Ε. μου φωνάζει ότι θα πρέπει να περιμένουμε μεχρι να ανοίξει η ιορδανική πρεσβεία της Αθήνας για να βγάλουμε κάποια άκρη.Οποτε έχοντας μπροστά μας ολο το βράδυ,περίπου 6 ώρες, αποφασίζουμε ομόφωνα να πάμε εμείς να νοικιάσουμε το αυτοκίνητο από εξω από το αεροδρόμιο,να πάμε στο ξενοδοχείο να κάνουμε ενα ντουζ,να αφήσουμε να πράγματα και να γυρίσουμε κατα τις 8αφου εκείνη την ωρα ανοίγει η πρεσβεία, να τους πάρουμε.
Έλα όμως που όταν τυχαίνει μια στραβή, συνήθως ακολουθούν πολλές η μία μετά την άλλη.Το αυτοκίνητο που νοικιάζουμε δεν έχει GPS.Ε..εντάξει λέμε..σιγά, όπως λέγαν και οι παλιοί ρωτώντας πας στην πόλη...έλα όμως που αυτό δεν ισχύει πάντα!!!!!!!!!


Ξεκινάμε εγώ και ο σύζυγος με το hyundai το sonara να βρούμε λοιπόν το ξενοδοχείο. Ρωτάω απο δώ,ρωτάω απο κει άκρη δεν βγάζαμε..άλλοι δεν μιλούσαν αγγλικά άλλοι κάναν οτι δεν μας βλέπαν καν,άλλοι απλά φευγαν,άλλοι μας στελναν από δω άλλοι μας στέλναν απο κει νύχτα τώρα με αποτέλεσμα να έχει περάσει όλο το βράδυ να έχει πάει η ώρα 8και όχι μόνο να μην έχουμε βρεί το ξενοδοχείο αλλά να μην ήμαστε καν στο αεροδρόμιο.Απελπισία...με τα λίγα και τα πολλά..Αποφασίζουμε να βρούμε μια τράπεζα να αλλάξουμε καποια λεφτά,ούτε για βενζίνη δεν είχαμε, και να ρωτήσουμε εκεί πως θα πάμε για το αεροδρόμιο..μέσα στην τράπεζα από τα νεύρα της βραδιάς με πιάνουν τα κλάματα.Τι την θέλαμε την Ιορδανία??Δεν πηγαίναμε σε μια Ευρωπαική χώρα και μεις να μαστε σίγουροι??Η Ιορδανία μας μάρανε...Ο Κ.(σύζυγος) προσπαθεί να μου δώσει κουράγιο,είναι βλέπεται από τις πολύ σπάνιες φορές στα 10χρόνια που με ξέρει να με βλέπει να κλαίω, οπότε προσπαθεί να διατηρήσει την ψυχραιμία του..και πίσω για το αεροδρόμιο....
Μπαίνοντας ορμάω στις πληροφορίες, το παλικάρι δεν μιλάει αγγλικά, καταλαβαίνω ότι μου λεει να περιμένω..και άλλη αναμονή..η ώρα έχει πάει 10το πρωί και έχω να δω και να μιλήσω με την Ε.από χθες το βράδυ στη 1.Σκέφτομαι να πάρω την μάνα μου να την ενημερώσω από την άλλη όμως δεν θέλω και να την ανησυχήσω.Οπότε περιμένουμε..έχω ξεσηκώσει το αεροδρόμιο όλο στο πόδι..και κανείς δεν μας δίνει την παραμικρή πληροφορία...Σκέψεις άσχημες περνάν από το μυαλό μου, και ίσως λόγω τζιχαντιστών εκείνη την περίοδο αλλά και από τις εκπομπές που παρακολουθούσα.τι να πω...είμαι έτοιμη να κλείσω εισητήριο επιστροφής μόνο και μόνο για να μπω μέσα να δω τι γίνεται..ξεκινήσαμε 4 και ήμαστε 2 ποια Ιορδανία να δούμε??
Μετα απο αρκετή ώρα έρχεται ένα παιδί στις πληροφορίες (για αγγλάκι μου έκανε) και αφού τον έχω πρήξει στις ερωτήσεις με ενημερώνει ότι τα παιδιά έχουν βγεί από το αεροδρόμιο μια ώρα μετά από μας,διότι το λάθος είχε γίνει από την πρεσβεία και δεν θέλαν να τους ταλαιπωρούν όλη νύχτα εκεί πέρα. Τρελάθηκα...και τώρα που να ναι???Το παιδί καταλαβαίνει την συγχυσή μας και καλεί το ξενοδοχείο μας...και ΝΑΙ...είναι εκεί στο ξενοδοχείο και έχουν τρελαθεί απο την αγωνία τους και μας ψαχνουν όλ οτο βράδυ, έτοιμη η Ε. να πάρει τα νοσοκομεία σβάρνα, από την ανησυχία της..που να ξερε ότι το αυτοκίνητο δεν είχε gps???σκεφτηκε και αυτήν τα χειρότερα...


Ξαναμπαίνουμε στο αμάξι δεν μας νοιάζει πως θα βρούμε το ξενοδοχείο θα το βρούμε..αφού ημαστε όλοι καλα όλα θα γίνουν..ρωτάμε παρακάτω ένας ευγενικός κυριος τυχαίνει να θέλει να πάει σε εκείνη την περιοχή και μπαίνει στο αμάξι και μας πάει..Με το που αντικρύζω την αδερφή μου με παιρνουν τα κλάματα,κλάματα χάρας αυτή τη φορά,δεν προκειται ποτε να ξεχάσω εκείνη την αγκαλιά...από κει καταλαβαίνουμε οτι αυτό το ταξίδι θα μείνει βαθιά στην καρδιά μας από τα έντονα συναισθήματα που έχουμε όλοι μέσα μας...και έτσι και έγινε..παμε λοιπόν να γνωρίσουμε την ΙΟΡΔΑΝΙΑ...

 

[jimp]

Τηλεφωνα δεν είχετε;

 

[KostasLia]

δυστυχώς...δεν είχαμε κάνει roaming που να φανταστούμε ότι θα γινόταν κάτι τέτοιο

 

[KostasLia]

Αποφασίζουμε να κοιμηθούμε λιγάκι, αφου δεν έχουμε κλείσει μάτι όλη τη νύχτα, από την άλλη πόσο να κοιμηθείς όταν ξέρεις ότι σε περιμένει μια άγνωστη πόλη να την εξερευνήσεις???Και έτσι βάζουμε τα ξυπνητήρια μας για λίγες ώρες αργότερα.Το τετράκλινο δωμάτιο που είχαμε κλείσει

Tο pasha hotel βρίσκεται ίσως στην καλύτερη τοποθεσία του Αμμαν,από το παραθυρό μας είχαμε θέα το αρχαίο θέατρο, ένα απο τα must αξιοθέατα της πόλης

 

[KostasLia]

Επίσης είναι ένας τεράστιος δρόμος όλα μαγαζάκια για σουβενίρ, φαγητό κ.α. και από τις βόλτες που κάναμε με το αυτοκίνητο το περασμένο βράδυ καταλάβαμε πως αυτό εδώ ήταν το "τουριστικό" κομμάτι ίσως αυτής της μεγαλούπολης.Θεωρώ ότι 2βράδια στο Αμμαν ήταν υπέρ αρκετά καθώς η συγκεκριμένη πόλη δεν έχει κάτι άλλο να σου προσφέρει.Το μποτιλιάρισμα δεν σε αφήνει να αναπνεύσεις και τα χιλιάδες κορναρίσματα σου τι δίνουν στα νεύρα από ένα σημείο και μετά.Αυτό είναι το αρχαίο θέατρο

Το βράδυ αποφασίσαμε να αράξουμε για φαγητό στο ξενοδοχείο. Και καλά κάναμε γιατί τα παιδιά που δούλευαν εκεί μετά το φαγητό ανοίξανε το ράδιο τέρμα και άρχισαν να χορεύουν κάτι δικούς τους παραδοσιακούς χορούς(παρόμοιο με τον καλαματιανό το δικόμας) μας δώσανε και κάτι καπέλα παραδοσιακά να φορέσουμε και προσπαθούσαν να μας μάθουν τα βήματα.Περάσαμε τέλεια!!Πρέπει να κατάλαβαν το άγχος που τραβήξαμε φαίνεται...Αντε..υπνο τώρα γιατί αύριο θα πρέπει να οδηγήσουμε από το Αμμαν στην Πέτρα και θα πρέπει να ξυπνήσουμε πρωι..

 

[KostasLia]

Πρωινό ξύπνημα λοιπόν , πρωινό στο ξενοδοχείο, και αφού ευχαριστήσαμε το προσωπικό του ξενοδοχείου για την άψογη και φιλική συμπεριφορά τους και για την χθεσινή διασκέδαση ήμαστε πια έτοιμοι να ξεκίνησουμε για την πόλη της Πέτρας όπου και θα μέναμε για τα επόμενα τρία βράδια μας..
Για να φτάσει κανείς από το Αμμαν στην Πέτρα όδικώς υπάρχουν δύο δρόμοι ο ένας ονομάζεται Kings Highway από όπου περνάς και από την Νεκρά Θάλασσα, και είναι περίπου 250χλμ. ( 4ώρες περίπου ) και ο άλλος ο Desert Highway και είναι περίπου 235χλμ. (κοντά στις 3 ώρες)χωρίς κυκλοφορία από Αμμαν για Πέτρα. Εμείς επιλέξαμε τον δεύτερο και επειδή είναι πιο σύντομος αλλά και επείδη θα πέρναμε τον άλλο στο γυρισμό όπου και θα κάναμε στάσεις για να δούμε τη Νεκρά Θάλασσα, το κάστρο Καρακ και κάποια άλλα αξιοθέατα.(βεβαια ενώνονται σε κάποια φάση) Ο δρόμος ονομάζεται desert Highway διότι περνάει και μέσα από την έρημο, το έδαφος άγονο και το τοπίο όλης της διαδρομής κάπως έτσι

40 λεπτά πριν φτάσουμε στην Wadi Musa στάση στο κάστρο Shobak, όπου ένας κύριος ο μόνος που είναι εκεί μας κάνει μια μικρή ξενάγηση στο χώρο με λίγα χρήματα

και φύγαμε για την Wadi Musa. Είσοδος στην πόλη

φτάνουμε στο ξενοδοχείο μας το Rocky Mountain Hotel το οποίο έχουμε κλείσει από το booking για τα επόμενα 3βράδια. Το ξενοδοχείο βρίσκεται μπαίνοντας στην πόλη και η θέα από την ταράτσα-εστιατόριο εκπληκτική. Είναι πολύ παραδοσιακό και πανέμορφο

Αφήνουμε τα πράγματα μας και βγαίνουμε να γνωρίσουμε την πόλη, να κλείσουμε τα εισητήρια μας για την επόμενη μέρα στην Πέτρα, μην πέσει κανα γκρούπ και χάσουμε χρόνο και φυσικά για να φάμε κάτι διότι οι κοιλίτσες μας έχουν αρχίσει και παραπονιούνται. Φαγητό λοιπόν και πίσω στο ξενοδοχείο για ξεκούραση, γιατί η αυριανή μέρα προβλέπει πολύ πολύ περπάτημα και πολύ πρωινό ξύπνημα...

 

[popotus]

Μας τρομάξατε με τα προβλήματα σας κατά την άφιξη και με το gps!!Είχατε καθόλου προβλήματα με το να κινηθείτε με δικό σας μεταφορικό μέσο στη χώρα;

 

[KostasLia]

Πρωινό ξύπνημα και βουρ για την Πέτρα.Από ότι θυμάμαι υπήρχαν πολλαπλοί εισόδοι εμείς πήραμε αυτήν των 2ημερών.Στην είσοδο υπάρχουν κάποιοι ντόπιοι με τα άλογά τους που έναντι αμοιβής σου προσφέρουν την βόλτα με το άλογο για 2 ώρες από τον πάνω δρόμο και μετά σε φτάσουν με τα πόδια ως το μοναστήρι που είναι περίπου 4ώρες περπάτημα κοιτώντας τα αξιοθέατα.Έτσι και ανεβήκαμε στα άλογα,ανεβάζω μερικές φωτο να πάρετε μια γεύση

Το θησαυροφυλάκειο από πάνω

Το αρχαίο θέατρο

Αφού λοιπόν περνάει το δίωρο της βόλτας μας με τα άλογα μας σταματάνε και μας ζητάν τα λεφτά τους.Το πόσο ήταν εξωφρενικό!!!!φυσικά όχι αυτό που είχαμε συμφωνήσει στην αρχή.Αρχίζουμε και εμείς να λέμε εκεί διάφορα..αλλά και τι να κάνεις όταν είσαι μέσα στα φαράγγια και στις ερήμους και δεν ξέρεις που να πας στην μέση του πουθενά???Τους δώσαμε γύρω στα 200ευρώ .Την πατήσαμε σαν αρχάριοι...και αφού μας γδύσαν συνεχίζουμε με τα ποδαράκια μας με την συμφωνία ο ένας να μας βγάλει μέχρι πάνω το μοναστήρι.Έτσι και έγινε!!Και εδώ είναι η χαρα του φωτογράφου....

Σε κάποια φάση εκεί που ξεκινάν τα σκαλιά υπάρχουν γαιδουράκια που έναντι αμοιβής πάντα σε πάνε πάνω στο μοναστήρι.Εμείς έχοντας υποστεί το προηγούμενο σοκ και έχοντας διώξει τον άλλον(ξέροντας πια που να πάμε) αφού φυσικά μας ζήτησε και άλλα λεφτά,τα οποία δεν πήρε, αποφασίσαμε να τα ανεβούμε με τα πόδια... Πάλι καλά που το πρωί με τον καφέ δεν είχα προλάβει να καπνίσω πολλά τσιγάρα...γιατί τα σκαλιά είναι τουλάχιστον 1,5 ώρα περπάτημα..τουλάχιστον βελτιώνεις την φυσική σου κατάσταση κάτι είναι και αυτό...
..

Eπίσης στις σπηλιές ζούν και κάποιοι ντόπιοι που είτε πουλάνε κανα σουβενίρ είτε δίνουν τα γαιδουράκια τους στου ξένους για να βγάλουν και αυτοί τα ως προς το ζην..


Και εκεί που αρχίσαν να πονάνε τα ποδαράκια μου και σκεφτόμενη ότι ίσως ήταν πολύ κουραστικό για μας όλο αυτό και αν στο καλό άξιζε τον κόπο και το περπάτημα(γιατί πολύ είναι εκείνοι που δεν φτάνουν πάνω στο μοναστήρι π.χ. ορειβατικός σύλλογος της Λάρισας χα.χα..έχω ιστοριούλα για αυτό μετά)γυρνάω το κεφάλι μου και το βλέπω...
Η πρώτη φορά στη ζωή μου που απλά παθαίνω την πλάκα μου με αυτό που αντικρύζω..έμεινα με το στόμα ανοιχτό..ανατρίχιασε όλο μου το κορμί..δεν έχω άλλα λόγια να περιγράψω την σπάνια για μένα εκείνη στιγμή. Επιβλητική όμορφη και σπάνια ομορφιά..έχουμε επιτέλους φτάσει στο μοναστήρι.Φυσικά οι φωτογραφίες είναι ένα τπτ μπροστά στην αισθηση του να ζεις την στιγμή..είναι απλώς μια γεύση...

Ξεκούραση λοιπόν και πολλές φωτογραφίες.Προσπάθησα πριν φύγουμε να αποτυπώσω στο μυαλό μου εκείνη την εικόνα για να την έχω πάντα και παρόλο που έχουν περάσει ήδη 2χρόνια και είναι ακόμα πολύ φρέσκια στο κεφάλι μου!!!Γρήγορα κατάβαση γιατί έχουμε και το θησαυροφυλάκιο..
Η κατάβαση φυσικά γίνεται πιο γρήγορα..
Και φτάσαμε στο ένα απο τα πιο πολυφωτογραφημένα αξιοθέατα της Ιορδανίας,ο κυριότερος λόγος της επίσκεψής μας στην χώρα αυτή
ΣΤΟ ΘΗΣΑΥΡΟΦΥΛΑΚΙΟ (του Ιντιάνα Τζοουνς)

Μια από τις ωραιότερες στιγμές της ζωής μας πιστεύω!!!
Έχει αρχίσει λοιπόν να νυχτώνει και έχει αρχίσει να τσιμπάει το κρύο ελαφρώς.Η κούραση είναι μεγάλη το ίδιο και η πείνα. Ετσι παίρνουμε το δρόμο του γυρισμού προς την έξοδο από το ξακουστό φαράγγι

Τι να πεί κανείς... Πέφτω στο κρεβάτι εκείνη τη νύχτα χορτασμένη και πλουσιότερη από όμορφες εικόνες...και με παίρνει γλυκά ο ύπνος γιατί πέρα από την έρημο της Wadi Rum που θα επισκεφτούμε αύριο..τυχαίνει να έχω και τα γενέθλια μου...

 

[KostasLia]

Μας τρομάξατε με τα προβλήματα σας κατά την άφιξη και με το gps!!Είχατε καθόλου προβλήματα με το να κινηθείτε με δικό σας μεταφορικό μέσο στη χώρα;

όχι απολύτως κανένα αργότερα βέβαια που είχαμε μπαταρία στα κινητά μας κατεβάσαμε μια εφαρμογή gps από εκεί.Το Αμμαν είναι τεράστιο δεν μπορει να κινηθεί κανείς χωρίς gps, και με χάρτη ακόμα θα χαθεί δεν υπάρχει περίπτωση.Στην υπόλοιπη χώρα δεν έχεις κανένα θέμα.

 

[KostasLia]

Την εκδρομή μας στην έρημο της Wadi Rum την κανονίσαμε την προηγούμενη μέρα με τη βοήθεια του ξενοδόχου,ο οποίος κάνοντας μερικά τηλεφωνήματα μας κανόνισε να βρεθούμε εκεί με ένα παιδί ο οποίος θα ήταν ο ξεναγός της ημέρας.Πρωινό λοιπόν και οδήγηση σε μια απο τις ομορφότερες ερήμους του κόσμου.
Φτάνοντας στο σημείο συνάντησης γνωριζουμε τον οδηγό μας, ο οποίος είχε δύσκολο όνομα οπότε μεταονομάστηκε από εμάς σε Γιώργος πράγμα που του άρεσε πολύ.Εχει έρθει να μας παραλάβει με ένα τζιπ, οπότε αφήνουμε το αμάξι μας και ανεβαίνουμε και οι τέσσερις στην καρότσα αναμένοντας για το τι θα αντικρύσουμε την σημερινή μέρα. Οι φωτογραφίες μιλάνε από μόνες τους πιστεύω

Μετά από κάμποση ώρα ο Γιώργος σταματάει το αυτοκίνητο έξω από μια σκηνή,όπου μας ενημερώνει ότι μένουν τα ξαδέρφια του, και θα κάνουμε μια στάση για φωτογραφίες. Μας λέει να ανέβουμε σε ένα λόφο να δούμε την όμορφη θέα, και έτσι ξεκινάμε την ανάβαση ενώ αυτός και τα ξαδέρφια του έχουν μείνει πίσω και μας κοιταν που ανεβαίνουμε.Σε κάποια φάση γυρνώντας πίσω το κεφάλι του ο Κ.συνειδητοποιεί ότι οι τρείς τους έχουν βγάλει μια μεγάλη καραμπίνα και σημαδεύουν προς το μέρος μας...Χριστέ μου..!!!!

Και λες... να είναι τίποτα τζιχαντζιστές???(πρώτη σκέψη).Αφου από οτι μας είπε ο ξενοδόχος πολύ ήταν εκείνοι που ακύρωσαν λόγω τζιχαντζιστών. Γιάυτό μας είπε να ανέβουμε τον λόφο,για να μας πυροβολίσει πισώπλατα(δεύτερη σκέψη) και δεν υπάρχει κάνεις άλλος εδω τριγύρω,και να φωνάξεις δεν είναι κανένας να σε ακούσει (τρίτη σκέψη) και ποιος θα ενημερώσει τη μάνα μου αν πάθουμε κάτι (τέταρτη σκέψη).. δεν ήταν για μας η Ιορδανία και φάνηκε απο την αρχή λεει και η Ε.και γενικότερα επικρατούν αυτές οι κουβέντες...Ποια διάθεση για φωτογραφίες???Ναι δεν λέω εκπληκτική θέα αλλά τι να την κάνεις όταν αισθάνεσαι ότι απειλείται η ζωήσου??Την ίδια μέρα που γεννήθηκα την ίδια θα πεθάνω?? Δεν μπορούσες να φύγεις και απο πουθενά αλλού..Έτσι αποφασίζουμε να κατέβουν πρώτα τα αγόρια να δούμε τι παίζει και μετά εμείς..

Μετα από λίγο τους βλέπουμε να έχουν πάρει την καραμπίνα να τραβάνε φωτο και να κυλιούνται στην άμμο από τα γέλια,έτσι και κατεβαίνουμε.Φυσικά η καραμπίνα ήταν παλιά και ο Γιώργος την έβγαλε για να την δείξει στα αγόρια..δεν λειτουργούσε καν..και αφού ξεπεράσαμε το σοκ ξεκινάει και η ώρα του παιδιού...

Τους είπαμε τους φόβους μας και ξεσκίστηκαν και αυτοί με την σειρά τους στα γέλια..ε!!!μετά από αυτό προσφέρθηκαν να μας κεράσουν τσαι και να μας παίξoυν λίγη μουσικούλα να μας ηρεμήσουν...

 

[KostasLia]

Μετά από το ευχάριστο αυτό διάλειμμα ανεβαίνουμε στο τζιπ και συνεχίζουμε την βόλτα μας.Σε κάποια φάση ο Γιώργος σταματάει να μας δείξει ένα λουλούδι από το οποίο οι βεδουίνοι φτιάχνανε το σαμπουάν τους. Με λίγο νερό και τρίψιμο αυτό αφρίζει

και πάμε να ακολουθήσουμε τα βήματα του λόρενς της Αραβίας.

Μετά από τα παιχνίδια που κάναμε στην άμμο σειρά έχει η βόλτα μας με τις καμήλες

Και ενώ απολαμβάνουμε την βόλτα μας η παρέα αρχίζει να τραγουδάει......
ΝΑ ΖΗΣΕΙΣ ΛΙΑΚΙ ΚΑΙ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ..
ΜΕΓΑΛΗ ΝΑ ΓΙΝΕΙΣ ΜΕ ΑΣΠΡΑ ΜΑΛΛΙΑ..
Τι να σας πω..μπορεί να μην μπόρεσα να φυσίξω κεράκια αλλά αυτά ήταν σίγουρα τα ωραιότερα γενέθλια που έχω κάνει μέχρι στιγμής...τουλάχιστον.

αποχαιρετάμε τον καμηλιέρη μας και γυρίζουμε να βρούμε το Γιώργο..
Η Έρημος της Wadi Rum δικαίως έχει αποκτήσει την φήμη μιας από τις ωραιότερες του κόσμου. Το τοπίο είναι απλά μαγικό. Δεν θέλει κανένας μας να φύγουμε αλλά πρέπει..χαιρετάμε τον Γιώργο και με βαριά καρδιά περνουμε τον δρόμο του γυρισμού.
Τελευταίο μας βράδυ στην Wadi Musa.

και επειδή έχω και γενέθλια λέμε να μην πάμε κατευθείαν στο δωμάτιο αλλά στην ταράτσα-εστιατόριο του ξενοδοχείου μας να πιούμε το καθιερωμένο τσαγάκι μας,να δούμε τις φώτο και να σχολιάσουμε την ημέρα μας.
Και εκεί που κάθομαι σκάει ο Paolo,συνταξιούχος ιταλός που έκανε εθελοντισμό στην Ιορδανία για έξι μήνες και στην παρούσα φάση δούλευε στο ξενοδοχείο, με μια τεράστια τούρτα στο χέρι.

Και ξεκινάνε όλοι πάλι να τραγουδάνε...γίνεται γενέθλια χωρις τούρτα και κεράκια??? δεν γίνεται.!!!!η ευχή μου???να πραγματοποιήσω όσα περισσότερα ταξίδια μπορώ και να με βρουν και του χρόνου τα γενέθλια μου εκτός Ελλάδας ή μάλλον εκτός Ευρώπης καλύτερα..βέβαια ο Α.(γαμπρός)έφαγε όλη την Wadi Musa να βρεί ένα μπουκάλι κρασί και δεν μπόρεσε να βρεί σταγόνα αλκοολ,οπότε το παρτάκι μας συνεχίστηκε με τσαι και χουρμάδες....αλλά δεν ενόχλησε κανέναν μας..κρίμα που αύριο θα φεύγαμε..