Ινδία Η κατσίκα με το τζιν μπουφάν

[Pel]

Θα έρθει και η φωτό στην ώρα της!

 

[Pel]

Κατέβηκα τις σκάλες και επέστρεψα στη γιαγιά τη μηχανή της. Τώρα όμως έπρεπε να κανονίσω πώς θα πάρω στα χέρια μου αυτή την πολύτιμη φωτογραφία, το οποίο μπορεί να αποδεικνυόταν κομματάκι δύσκολο, καθότι η γιαγιά μόνο τέρας τεχνολογίας δεν έμοιαζε. Μου είπε ότι τη μηχανή της την είχε δώσει ο γιος της, δίνοντάς μαζί και την οδηγία να βγάλει όσες περισσότερες μπορεί, και ότι η ίδια δεν ξέρει πώς να μου στείλει τις φωτογραφίες, αλλά να πάρω τηλέφωνο τον γιο της όταν γυρίσουμε Αθήνα. Βάι, βάι, βάι.
Πήραμε το δρόμο του γυρισμού, με εμένα να έχω από κοντά τη γιαγιά να της δείχνω κανένα πλάνο για να τραβάει αυτά που δεν μπορούσα εγώ. Βγήκαμε από τη μουσουλμανική γειτονιά και φτάσαμε στο ινδουιστικό κομμάτι της, όπου ήταν παραταγμένοι δεκάδες πάγκοι που πωλούσαν τελετουργικά, ιδίως κάτι καμπάνες και καμπανάκια με χερούλι, οι οποίες υπήρχαν παντού και σε όλα τα πιθανά μεγέθη. Το υπόλοιπο γκρουπ είχε προχωρήσει γρήγορα μπροστά προς το πούλμαν, εμείς είχαμε μείνει αρκετά πίσω.

Εγώ έβαλα στο μάτι κάτι μικροσκοπικά καμπανάκια, οπότε παρόλο που είχαμε καθυστερήσει, σταθήκαμε λίγο σε έναν πάγκο να ρωτήσουμε τιμή. Μιλάμε για ένα καμπανάκι που σε ύψος δεν ξεπερνούσε τη μισή παλάμη. Ο Ινδός πωλητής όμως είχε άλλη άποψη και μας απάντησε αγέρωχα "600 ρουπίες".

"600 ρουπίες", είπαμε και οι δύο με μια φωνή;;;; Χωρίς καν να του απαντήσουμε, σηκωθήκαμε και φύγαμε, ενώ ο Ινδός δεν έκανε καμία κίνηση να μας κυνηγήσει. Όταν ξεκινάς από 600, ό,τι παζάρι και να κάνεις στις 100 ή 200 αποκλείεται να το ρίξεις. Πάντως, αν είχε πει π.χ. 200, θα το είχα πάρει χωρίς πολλά πολλά, γιατί είχαμε αργήσει και δεν είχα χρόνο για παζάρια, ε, και σε τελική ανάλυση, το ποσό ήταν μικρό.

Τη στιγμή που φεύγαμε, μας βλέπει ο Ινδούλης που τον είχε στείλει πίσω ο ξεναγός να μαζέψει τους καθυστερημένους. Μας ρωτάει τι συμβαίνει, του δείχνω εγώ το καμπανάκι, μου λέει πηγαίνετε και θα σας το φέρω εγώ. Πράγματι, μπαίνουμε στο πούλμαν και μετά από λίγο εμφανίζεται ο Ινδός με ένα μικρό χαριτωμένο καμπανάκι τυλιγμένο σε εφημερίδα, μια γλύκα!

- Σας πήρα, λέει, αυτό γιατί τέτοιο έχω κι εγώ στο σπίτι μου.
- Τέλεια! Πόσο έκανε;
- 20 ρουπίες

Επόμενη στάση ένα αρχαιολογικό μουσείο, το οποίο η αλήθεια είναι ότι εμείς τουλάχιστον βαριόμασταν όσο δεν πάει. Σκεφτήκαμε προς στιγμήν, όταν μας κατέβασε το πούλμαν, να κάνουμε μια βόλτα στη γειτονιά ή να κάτσουμε κάπου αν βρίσκαμε, αλλά τελικά τριγύρω δεν υπήρχε τίποτα, ούτε η γειτονιά σε ενέπνεε για κάτι παραπάνω. Μπήκαμε λοιπόν με βαρειά καρδιά στο αρχαιολογικό μουσείο, στο οποίο μετά από λίγο έγινε και διακοπή ρεύματος, με αποτέλεσμα να μας δείχνουν τα εκθέματα με φακό. Από το μουσείο θυμάμαι κυρίως την τουαλέτα του, η οποία πρέπει να ήταν συνομήλικη με τα εκθέματα και με ινδικού βαθμού καθαριότητα. Εντάξει, τώρα που βλέπω τις φωτογραφίες, το μουσειάκι δεν ήταν κακό, αλλά τότε, μετά από τόση κούραση και τέτοια υπερπληθώρα αξιοθεάτων, μας είχε φανεί βουνό. Μερικές φωτό για τυχόν λάτρεις της αρχαιολογίας:

Βγαίνοντας από το μουσείο είδα έναν γραφικό γεράκο να κάθεται σε ένα κάρο, να μιλάει με έναν όρθιο που φαινόταν πιο καλοβαλμένος. Πλησίασα τον γεράκο και ζήτησα την άδεια να τον βγάλω φωτογραφία, αυτός έγνεψε ναι. Και εκεί που πάω με χαρά να τον βγάλω, τσουπ μπαίνει στο πλάνο και ο άλλος, για να βγει κι αυτός. Τι να του πεις εκεί; Φύγε από τη φωτογραφία να βγάλω μόνο τον γεράκο; Τους έβγαλα λοιπόν κι εγώ και τους δύο, τους χαμογέλασα για ευχαριστώ και απομακρύνθηκα.

Και εκεί που έχω γυρίσει την πλάτη και απομακρύνομαι, μου λέει ο φίλος μου:

-"Το είδες το σκουφί του όρθιου;"
- "Όχι, τι είχε;"
- "Έχει γράψει μόνος του πάνω Calvin Klein"

[Ζουμ στη φωτό στο σκουφί]

Τελικά ποιος από τους δύο ήταν το "αξιοθέατο";;;

 

[Pel]

Συνεχίσαμε για Βρινταβάν, όπου - τι πρωτότυπο - θα επισκεπτόμασταν μερικούς ινδουιστικούς ναούς ακόμα. Η διαδρομή μας χάρισε για άλλη μια φορά συναρπαστικές εικόνες:

- Καθαριότητας

- Αναπαυτικού ύπνου

- Πρακτικής και ευήλιας μετακίνησης

- Οχημάτων ΙΧ

- Καταστημάτων υψηλής κομμωτικής

- Καταστημάτων υψηλής μαγειρικής

- Κουρείων

- Ύψιστων μέτρων ασφαλείας για τη σταθεροποίηση του εμπορεύματος κατά τη μεταφορά

- Κτηριακής ανακατασκευής

- Τροφοδοσίας νερού

- Μεσημεριανού ραχατίσματος

- Καλόγουστου καλλωπισμού ΙΧ

- Μυγών

- Και πάλι μυγών

- Και των υπαίθριων πάγκων που τόσο αγαπώ

 

[babaduma]

κάτι καμπάνες και καμπανάκια με χερούλι, οι οποίες υπήρχαν παντού και σε όλα τα πιθανά μεγέθη......Εγώ έβαλα στο μάτι κάτι μικροσκοπικά καμπανάκια, Μιλάμε για ένα καμπανάκι που σε ύψος δεν ξεπερνούσε τη μισή παλάμη. Ο Ινδός πωλητής όμως είχε άλλη άποψη και μας απάντησε αγέρωχα "600 ρουπίες".......εμφανίζεται ο Ινδός με ένα μικρό χαριτωμένο καμπανάκι τυλιγμένο σε εφημερίδα, μια γλύκα!.....Πόσο έκανε; - 20 ρουπίες......

Στη Τζαϊπούρ τα ζητούσαν 10 δολλάρια και έπεφταν στα 2 κυνηγώντας σε (περίπου 120 ρουπίες).... Αγοράσαμε από το Βαρανάσι από τα μεγάλα κρεμαστά, με καμπανάκια και ελεφαντάκια, ξύλινα, πολύχρωμα κρεμαστά, έξω από ένα ναό που δεν υπήρχε ίχνος τουρίστα. Τιμή; 50 ρουπίες, χωρίς παζάρια, χωρίς τίποτα, όσο πλήρωναν και οι Ινδοί.

 

[Pel]

Φτάσαμε σε έναν από τους ναούς, στην είσοδο του οποίου αντικρύσαμε αυτό.

Επί ώρα αναρωτιόμασταν αν ήταν άνθρωπος ή άγαλμα και τον παρακολουθούσαμε για να δούμε αν θα κουνηθεί. Τελικά ήταν άγαλμα (έτσι τουλάχιστον θέλω να πιστεύω, πάντως δεν κουνήθηκε όσο ήμασταν εκεί).

Το πώς ήταν πιο μέσα ο ναός δεν το ξέρω, γιατί δύο βήματα πιο μετά συνάντησα αυτό:

Μια ομάδα μουσικών που είχαν καθίσει στο πάτωμα και έπαιζαν όργανα σε γρήγορο ρυθμό (κυρίως μικρά κρουστά, ένα τύμπανο, ένα πράγμα σαν ξυλόφωνο) ενώ ένας απ' αυτούς τραγουδούσε, γύρω από τους οποίους ήταν καθισμένοι αρκετοί που κρατούσαν κι αυτοί τον ρυθμό με παλαμάκια, τραγουδούσαν χαμηλόφωνα και λικνίζονταν ρυθμικά. Δεν ήθελε πολύ. Κάθισα μαζί τους στο χαλί, ενώ οι υπόλοιποι προχώρησαν πιο πέρα. Και τότε ένιωσα την κατάνυξη που δεν μπόρεσα να νιώσω στο ναό του Κρίσνα όταν είδα την πλαστική κούκλα με τα κρεμασμένα χρυσά χαϊμαλιά. Υπό τον ρυθμό της μουσικής και των ανθρώπων που τον ακολουθούσαν, που σε καθυπέβαλλε, σε ηρεμούσε και σε έκανε να θέλεις να λικνιστείς κι εσύ μαζί τους.

Δυστυχώς η ευτυχία δεν κράτησε πολύ. Οι υπόλοιποι γύρισαν και ήρθε η ώρα να φύγουμε. Επειδή είχαμε χρόνο, μπήκαμε και σε έναν άλλον ναό εκτός πρόγραμματος, όπου μας υποδέχτηκε ο γλυκύτατος ιερέας.

Στην αυλή του ναού αντίκρυσα αυτά, το πρώτο είναι ο θεός Hanuman, και το δεύτερο o Ganesha (και ομολογώ ότι κάπου εκεί χάθηκε και πάλι η όποια κατάνυξη):

Σιγά σιγά νύχτωνε και η μέρα έβαινε προς το τέλος της. Ούτως ή άλλως δεν αντέχαμε και πολύ ακόμα.
Ο Ινδούλης μας πείνασε και αγόρασε φυστίκια:

Λίγο μετά την αρχή του ταξιδιού, ο ξεναγός μας είχε προτείνει να παίρνουμε μαζί τα σαπουνάκια από τα ξενοδοχεία για να τα δίνουμε στον κόσμο, το οποίο γενικά το κάναμε. Πολλοί δεν έπαιρναν μόνο τα σαπούνια, αλλά και όλα τα άλλα μικροπραγματάκια για να τα δώσουν. Θυμάμαι κάποια στιγμή που το πούλμαν σταμάτησε στη μέση του πουθενά, όπου σε ένα λοφάκι λάσπης είχε στήσει μια ξύλινη παράγκα μια οικογένεια, βρώμικοι, αχτένιστοι, ρακένδυτοι, σαν αγρίμια. Κάποιοι τους έδωσαν ό,τι είχαν από το ξενοδοχείο. Τους θυμάμαι λες και τους έχω τώρα μπροστά μου, τη μάνα με δύο παιδιά γύρω της, καθισμένους ανακούρκουδα στο χώμα, να ανοίγουν κάτι κουτάκια με μπατονέτες και βαμβάκια, να τα κοιτάνε και να πετάνε στο χώμα, με ολοφάνερη απορία του τι είναι αυτά και τι τα κάνουν.

Φεύγοντας λοιπόν εκείνη την ημέρα από τον ναό και γυρίζοντας στο πούλμαν, είδαμε μια παρέα που καθόταν και μιλούσε, και κάποια θέλησε να τους δώσει κάτι σαπουνάκια που είχε από το ξενοδοχείο. Το είπε στον Ινδούλη ο οποίος πήγε ευγενικά και τους τα έδωσε.
Ο ένας, που φορούσε μαντήλι στο κεφάλι, γύρισε τότε και χαμογέλασε, έβγαλε το μαντήλι και έσκυψε ελαφρά το κεφάλι για να γνέψει ευχαριστώ. Σημάδι ευγένειας, μας εξήγησε μετά ο ξεναγός, για να μην πει ευχαριστώ φορώντας το μαντήλι. Και για να μας δείξει το χαρακτηριστικό κοτσιδάκι που είχε στο κεφάλι, δηλωτικό του ότι ανήκει στην πρώτη κάστα, την υψηλότερη.

Και κλείνω τη σημερινή ημέρα με έναν από τους πιο αγαπημένους μου πάγκους φαγητού (που πολλές φορές έκτοτε έχει μπει screensaver σε υπολογιστή μου
).

Όταν πέρασα για να πάω στο ναό, η φωτιά είχε μόλις ανάψει και τα τυροπιττάκια (ή ό,τι είναι αυτά) είχαν μόλις αρχίσει να πλάθονται:

Όταν γύριζα από τον ναό, το τηγάνισμα είχε ήδη αρχίσει:

 

[hydronetta]

Αχ αχ αχ θα ξαναπώ με τον κίνδυνο να χαρακτηριστώ γραφικός

 

[babaduma]

Όταν πέρασα για να πάω στο ναό, η φωτιά είχε μόλις ανάψει και τα τυροπιττάκια (ή ό,τι είναι αυτά) είχαν μόλις αρχίσει να πλάθονται:
..............Όταν γύριζα από τον ναό, το τηγάνισμα είχε ήδη αρχίσει:

Τα "τυροπιττάκια" δεν είναι τυροπιττάκια. Λέγονται pani puri (μπορεί να έχει και άλλη ονομασία, ανάλογα με την περιοχή, π.χ. στο Uttar Pradesh το λένε golgappa) και είναι κούφια κελύφη τηγανισμένης λεπτής τραγανής ζύμης. Όταν κάποιος θελήσει ν'αγοράσει, ανοίγουν μια τρυπούλα με το δάχτυλο στο καθένα και τα γεμίζουν μ' ένα κουταλάκι από το "τηγανισμένο" προϊόν (το οποίο συνήθως περιέχει λαχανικά ψιλοκομμένα). Τρώγεται άμεσα με μια μπουκιά.

Ευκαιρίας δοθείσης, και χωρίς να θέλω να χαλάσω τον ειρμό της συγγραφέως και τη δομή της ιστορίας όπως την έχει στο μυαλό της, θα ήθελα ν'ακούσω για τις γευστικές της αναζητήσεις και τις εντυπώσεις που της άφησαν.

 

[Pel]

Η συγγραφέας γενικά είναι πολύ πεινάλας άνθρωπος, αλλά στο συγκεκριμένο ταξίδι περιόρισε πολύ τις γευστικές της αναζητήσεις (τουλάχιστον εκτός ξενοδοχείων), γιατί τρόμαξε πολύ μ' αυτά που έβλεπε από άποψη καθαριότητας και ήθελε ν' αποφύγει τα δράματα. Θα ήθελα πολύ όμως να μου πει κάποιος που ταξιδεύει πιο "απελευθερωμένος" τι παίζει με το street food εκεί (ο Yorgos έχει νομίζω αναφέρει κάπου ότι είναι άπαιχτο, αλλά η δική μου απορία είναι πώς επιζείς για να μπορείς να διηγηθείς μετά ότι ήταν άπαιχτο).

Τα ξενοδοχεία όμως είχαν ινδική κουζίνα και δεν πρέπει να έμεινε κάτι που να μην έφαγα (και γύρισα κάπου 4 κιλά βαρύτερη). Και μάλιστα, για να μην "χάσω" τίποτα, έτρωγα τα καυτερά και για πρωινό, με αποτέλεσμα στην αρχή της δεύτερης εβδομάδας να αρχίσω να παθαίνω δυσπεψίες.

Τα ονόματα των φαγητών δεν τα θυμάμαι, θυμάμαι όμως ότι τα πιάτα ήταν κυρίως ρύζι με διαφόρων ειδών σάλτσες (πικάντικες, καυτερές, γλυκές κτλ), και πολλά τηγανητά.

Να πω πάντως ότι υπάρχει ένα εστιατόριο στην Πανόρμου, που λέγεται Red Elephant, που το έχει Ινδός και στην κουζίνα μαγειρεύουν Ινδοί, που είναι εξαιρετικό και που οι γεύσεις του μου θυμίζουν σχεδόν ακριβώς αυτό που έτρωγα στην Ινδία. Λέω σχεδόν γιατί έχει προσαρμοστεί στα ελληνικά δεδομένα και, αν του το ζητήσεις, σου το κάνει λιγότερο πικάντικο από την κανονική συνταγή (σε ρωτάει πόσο καυτερό το θες στην κλίμακα από το 1 ως το 10).

 

[Pel]

Αυτό όμως που παρατήρησα είναι ότι δεν έχουνε γλυκά. Στα ξενοδοχεία ο μπουφές είχε πολλά ινδικά πιάτα και λίγα δυτικά, αλλά στα γλυκά είχαν κυρίως κακές απομιμήσεις δυτικών γλυκών, που κι αυτά τα μαγείρευαν αποτυχημένα (ενώ οπτικά ήταν πολύ όμορφα). Πολύ λίγα ινδικά γλυκά είχαν κι αυτά δεν έλεγαν τίποτα.

Προσπάθησα να το ερμηνεύσω και υπέθεσα ότι λόγω ακραίας φτώχειας δεν ασχολήθηκαν ως κοινωνία με το γλυκό, που από αυτή την άποψη είναι είδος "πολυτελείας", αλλά μόνο με την κυρίως κουζίνα τους.
Δεν ξέρω αν κάποιος άλλος έχει κάποια άλλη εξήγηση, ή αν κάνω λάθος και όντως έχουν δικά τους γλυκά.

 

[fenia42]

Έχουν γλυκά αλλά δε θες να τα δοκιμάσεις . Πολύ μύγα στη ζάχαρη !

 

[mfish]

. Θα ήθελα πολύ όμως να μου πει κάποιος που ταξιδεύει πιο "απελευθερωμένος" τι παίζει με το street food εκεί (ο Yorgos έχει νομίζω αναφέρει κάπου ότι είναι άπαιχτο, αλλά η δική μου απορία είναι πώς επιζείς για να μπορείς να διηγηθείς μετά ότι ήταν άπαιχτο).
.

Μια χαρα επιζεις, αμα εχει τηγανιστει πριν λιγα σεκοντ και περασει με μεγαλη ταχυτητα μεσα απο τις μυγες δε παθαινεις τιποτα.... Ζωντανη αποδειξη εδω, δε πρεπει να αφησα τιποτα που να μη δοκιμασα αρκει να ηταν φρεσκοψημενο/φρεσκομαγειρεμενο.

Ωραια διηγηση, εχω αφησει κατι κεφαλαια βεβαια...δε σας προλαβαινω πλεον με ινδιες και αλλα εξωτικα.

 

[Pel]

31.12.2015

Αρχίζει πια η αντίστροφη μέτρηση, και για το τέλος του ταξιδιού μας, αλλά και για το τέλος του χρόνου.

Το πρωί φύγαμε από Άγκρα με κατεύθυνση τη Τζαϊπούρ, πρωτεύουσα του κρατιδίου του Ρατζαστάν. Ήμασταν πια ξεκάθαρα στο "χρυσό τρίγωνο", που αποτελεί και το κλασικό τρίπτυχο του πιο "τουριστικού" ταξιδιού της Ινδίας: Άγκρα - Τζαϊπούρ - Δελχί.

Η σημερινή μέρα ήταν κυρίως διαδρομή με πούλμαν, με ενδιάμεσες στάσεις στο Φατεχπούρ Σιπρί, καστροπολιτεία που έχτισε ο Άκμπαρ, και στο χωριό Αμπανέρι, όπου υπάρχει ένας διάσημος ταμιευτήρας νερού με χαρακτηριστικές σκάλες στο εσωτερικό του, χάρη στις οποίες ανεβοκατεβαίνεις μέσα του μέχρι εκεί που είναι κάθε φορά η στάθμη. Ξέχασα να πω ότι χτες που ήμασταν στην Άγκρα, επισκεφτήκαμε και τον τάφο του Ακμπάρ, που βρίσκεται στην περιοχή Σικάντρα, κάπου στα περίχωρα της Άγκρα. Ωραίος ο τάφος και τα περιβάλλοντα χτίσματα, όπως και η καστροπολιτεία που είδαμε σήμερα, όλα φτιαγμένα από κόκκινο ψαμμίτη.

Ο τάφος του Άκμπαρ:

Το Φατεχπούρ Σικρί:

με εκπληκτικά μοτίβα στη διακόσμηση:

Το μαλλάκι τα σπάει!

Εικόνες καθ' οδόν, όλες θεόστραβες, γιατί τραβήχτηκαν εν κινήσει (πολύ σουρεάλ ημέρα):

Σπίτια...

Επιστροφή απ' το σχολείο:

Εστιατόρια που ανοίγουν την όρεξη:

(ωραίο χαμόγελο!)

(Ελάτε να φάμε τώρα! Τρέχοντας! )

Μανάβηδες:

Κουρέας:

Ράφτης:

Συνεργείο μοτοσυκλετών:

Κατηγορία "Οχήματα ΙΧ - Εκτελούνται μεταφοραί":

Στάση ταξί:

Με το που μπήκαμε στο Ρατζαστάν, πολλαπλασιάστηκαν οι καμήλες:

Κατηγορία "Ασφάλεια κατά τη μεταφορά":

Τα τούβλα άδετα, σε πυργάκι

Σανό χύμα

Συνωστισμός τουκ - τουκ + σχάρα οροφής (2 σε 1)

Υγραέριο (ευτυχώς, το πρόλαβα)

"Blow Horn"

Εργόχειρο: "Danger", "My India is great", "Horn Please", "Stop"

Και μιας και μιλάμε για ασφάλεια, να και μια σκαλωσιά:

Κατηγορία "εμπορικά καταστήματα":

Παιδικά ρούχα

Τηλεπικοινωνίες

Ελαστικά

Κατηγορία "Μπουγάδες":

Μπουγάδα μπροστά από ναό:

Μπουγάδα μπροστά από ναό νο 2:

Μπ0υγάδα νο 3:

Μπουγάδα νο 4:

Μπουγάδα νο 5:

Κατηγορία "Ζώα":

Γουρούνια που βόσκουν

Αγελάδες που βόσκουν

Αγελάδες με διακοσμητικά κερατάκια

Αγελάδες στην εθνική οδό

Οδικό ατύχημα, κάποιος έπεσε στο χαντάκι. Πλησίασε ο Ινδούλης ανήσυχος, είδε ότι ο άνθρωπος ήταν καλά, έκανε μια κίνηση τύπου "κάνω τον σταυρό μου" αλά ινδουιστικά, και φύγαμε!