Γαλλία Ισπανία Η τσοπάνα των Πυρηναίων

mikrh tsopana

Member
Μηνύματα
1.715
Likes
7.789
Επόμενο Ταξίδι
Ελλάδα-Παλέρμο-Μπιλμπάο
Ονειρεμένο Ταξίδι
θα το αποφασίσω αύριο
Κάθε κατεργάρης στον πάγκο του

Ή μάλλον κάθε τσομπάνα στη στάνη της. Μόνο που καιρό τώρα, στάνη δεν έβλεπα. Κι έτσι, όταν έπεσε πρόταση να στανι-άρω, την αποδέχτηκα χωρίς δεύτερη σκέψη. Τι θα κάνετε δηλαδή στη θέση μου; Πόσο εύκολα θα απέρριπτε κάποιος ιταλός μια καλή μακαρονάδα, κάποιος ψαράς ένα σούπερ-δόλωμα, ένα ποντίκι λίγο τυράκι με τρούπες;

Μόνο που, για να λέμε και του λόγου το αληθές, τα πράγματα δεν ήρθαν έτσι όπως τα περίμενα. Μετά από αίμα, δάκρυα (πολλά δάκρυα, κάποια και λίγο κροκοδείλια μη πω ψέματα) κι ιδρώτα, το πρόγραμμα οριστικοποιήθηκε ή μάλλον οριστικοποιήθηκε ότι μετά από όλα τα παραπάνω σωματικά παράγωγα, πρόγραμμα δεν είχαμε πλην της αφίξεως στα Πυρηναία κι ενός ρημαδοχοτέλ 5 (πέντε) μέρες μετά την άφιξή μας. Πέντε. Φάηβ.

Πάμε όμως να πιάσουμε τη μέρα από το πρωί. Ήταν Κυριακή πρωί και ο ήλιος έλαμπε κίτρινος. Τα πράγματα τα είχα έτοιμα, πλην κάποιων λεπτομερειών. Ο στόχος να ξυπνήσω πρωί και να δουλέψω δεν επετεύχθη. Καλά αρχίσαμε. Κάθισα καμιά ώρα στο πισί για να νιώθω ότι κάτι έκανα και αφού καθυστέρησα όπως πάντα, έφτασα τελευταία στιγμή στο σταθμό του Καμπανιάλ, που πάνω από 10 λεπτά με τα πόδια από το σπίτι μου δεν ήταν, έτσι όμως που είχα μουλαρώσει (που ήμουν φορτωμένη σα το μουλάρι), έγιναν. Η 5ωρη διαδρομή μέχρι τη Θαραγόθα δεν είχε κάτι το αξιόλογο, πλην της πρώτης ώρας, που ήμασταν στην Κομουνιτατ Βαλενθιάνα, όπου το τοπίο ήταν καταπράσινο κι εγώ καταπασχολημένη να γράφω το Ντισκάσιον του συνεδριακού πέηπερ σε χαρτί για να νιώθω ότι κάτι κάνω. Μετά που αποφάσισα να χαζέψω τη θέα, η θέα μετατράπηκε σε εκείνο το δονκιχωτικό ισιάδι που όλοι ξέρουμε.

Η άφιξη στη Θαραγόθα, πετυχεσιά. Μόλις με είδε ο συνταξιδιώτης μου, ξεκίνησε τα παράπονα ότι είπα ότι θα κουβαλάω μόνο έναν σάκο (έναν είχα όντως κι αυτό μισό, ο άλλος ήταν γεμάτος φαγητά). Μετά από μια πολύ επεισοδιακή αρχή που δε θα γράψω γιατί την κρατάω για σενάριο στο Μπόλυγουντ, πλησιάσαμε στα σύνορα. Δεν ήταν ακριβώς ότι το αποφασίσαμε, δεν ήταν ακριβώς ότι το συμφωνήσαμε, αλλά το τιμόνι μίλησε και ποιοί ήμασταν εμείς που θα φέρουμε αντίρρηση σ’αυτό τον οδηγό των άστρων, που κρατούσε στα χέρια του την τύχη μας, όπως κρατάει καθημερινά στα χέρια την τύχη εκατομμυρίων ανθρώπων; Χωρίς λοιπόν να το καταλάβουμε, βρεθήκαμε στη Γαλλία. Ω ναι, στη Γαλλία!

Περνώντας το Φροντέρα δελ Πορταλέτ, αυτοκίνητα είναι σταματημένα στα δεξιά μας. Εμείς στο πηγάδι κατουρήσαμε;(σκεφτήκαμε)
Κι έτσι, σταματήσαμε κι εμείς να θαυμάσουμε κείνη τη βουνίσια μύτη που φορά γύρω της ένα πέπλο μυστηρίου, άσπρο σαν την τρέλα, πυκνό σα τη νύχτα, πουπουλένιο σα το βαρύ πάπλωμα που πέφτει πάνω σου τα κρύα πρωινά.

P_20210718_192917.jpg


Για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, δεν είναι ότι δεν είχαμε πρόγραμμα επειδή δεν είχαμε ψάξει τίποτα. Το ακριβές πρόβλημα στο εν λόγω ταξίδι, ήταν ο υπερβολικός όγκος πληροφορίας, που μας αποπροσανατόλιζε. Απ’τη στιγμή που περάσαμε τα σύνορα όμως, το πλάνο φάνταζε ξεκάθαρο, σαν τα νερά ενός ποταμού. Είχαμε δει ένα μέρος στο φουργοπερφέκτο ένα-δυό χιλιόμετρα απ’τα σύνορα. [FRANCIA][Furgopefecto] Laruns (Pirineo francés)
Απ΄το πρώτο δευτερόλεπτο που το είδαμε στις οθόνες του κινητού μας μέχρι το πρώτο κλάσμα του δευτερολέπτου που το αντικρύσαμε από κοντά, ήμασταν σίγουροι ότι θα είναι το καλύτερο μέρος που θα κοιμηθούμε σε όλο το ταξίδι. Και δεν είχαμε άδικο.

P_20210718_201239.jpg


P_20210718_204931.jpg


P_20210718_202312.jpg


Τί να πρωτοπώ γι’αυτό το ευλογημένο μέρος; Γενικά είμαι από τα άτομα που λένε και λένε και τίποτα δε λένε. Εδώ όμως, είναι τόσα αυτά που θέλω να πω που πραγματικά δε βρίσκω λόγια! Τα βουνά απλωνόταν το ένα μετά το άλλο, σε σειρά, έτσι τοποθετημένα ώστε όλα να βλέπουν και όλα να είναι ορατά. Στη μέση, ένα ποτάμι διέσχιζε την καταπράσινη κοιλάδα δίνοντας εκείνη τη χαρακτηριστική γεύση που μπορεί να δώσει μία μόνο σταγόνα τρούφας στο ριζότο ή το μασκαρπόνε σε ένα αυθεντικό τιραμισού. Δεν ήταν πολύ αργά για καλοκαιρινή βραδιά, οι ώρες όμως στα βουνά μετράνε διαφορετικά. Ο ήλιος εκεί δεν είναι τόσο παντοδύναμος όσο σε μια παραλία, στην πεδιάδα, στην πόλη. Το σκοτάδι έρχεται προτού να καταλάβει ο ήλιος ότι πέρασε η ώρα του. Κι έτσι φως και σκοτάδι πλέκονται κι αρχίζουν να δημιουργούν σκιες και οι σκιες σκέψεις σκοτεινές και κάπως έτσι βγαίνουν οι θρύλοι. Μιλώντας για θρύλους, η ομίχλη, άλλο απαραίτητο συστατικό στη θρυλοσυνταγή, έκανε τη βροντερή εμφάνισή της και το κρύο που δημιούργησε η υγρασία σε συνδυασμό με την έλλειψη φωτός μας έκανε να ξεχάσουμε γλήγορα ότι είναι καλοκαίρι και ότι η καρδιά μας πρέπει να είναι ανάλαφρη.

Ντύνοντας λοιπόν καρδιά τε και σώμα με φουτεράκι, βγήκαμε για την πρώτη αναγνωριστική βόλτα. Δε φτάσαμε μακριά, την εντύπωσή μας έκλεψε όμως μία πόρσε που ήταν παρκαρισμένη και δίπλα της είχε στημένη μια σκηνή. Ήταν τόσο αντιφατική η εικόνα, που ο συντας (κατα το συνταξιδιώτης) μου δεν κρατήθηκε και την απαθανάτισε (ακόμα περιμένω τις φωτογραφίες γενικότερα). Τη δική μου καρδιά ωστόσο δεν έκλεψε η πόρσε, όχι, εγώ είμαι κορίτσι με αρχές και δεν κοιτάζω τα πλούτη. Τη δική μου καρδιά έκλεψαν τα πολλά μικρά σπιτάκια – καμπάνιας που πουλούσαν σπιτικό τυρί. Αυτά είναι! Είμαστε στα γαλλικά Πυρηναία, αγελάδες βόσκουν στα δεξά και στα ζερβά και σπιτικό τυρί μας περιμένει να το γευτούμε! Ένιωσα σα τη Χάιντι των Άλπεων εκείνη τη θερινή βραδιά, μόνο που η Χάιντι ήταν η τσοπάνα και οι ΄Αλπεις τα Πυρηναία. Καλύτερα!

P_20210718_205157.jpg


Τις φαντασιώσεις αυτές διέκοψε η συνειδητοποίηση ότι κανείς μας δεν είχε πορτοφόλι μαζί του. Δεν πειράζει! Θα ξαναπερνούσαμε αύριο και θα αγοράζαμε όλο το τυρί του κόσμου. Η μοίρα είχε όμως άλλα σχέδια, υπερ μας. Στο γυρισμό ένα αγροτικό ήταν σταματημένο κοντά στο αμάξι μας. Ένας συμπαθής μεσήλιξ μας ρώτησε στα γαλλικά αν θέλουμε τυρί. Προς μεγάλη μου έκπληξη, ο-πανέξυπνος αλλά δεν το χει καθόλου με τις γλώσσες- συντας το έπιασε κι έγνεψε καταφατικά. Το ντίλι ωστόσο το έκανα εγώ. Στην καρότσα, έβγαλε ένα μεγάλο κεφάλι κασέρι. Έκοψε μια φέτα τόσο λεπτή που αν είχε περισσότερο φως, θα μπορούσες να δεις απέναντι και μας την έδωσε να δοκιμάσουμε. Οι βουκολικοί μου κάλυκες αμέσως ανταποκρίθηκαν, το ίδιο και οι ιβηρικοί κάλυκες του συντα μου. Έβγαλε μια ζυγαριά απ’αυτές που έχουν οι περιπλανώμενοι φρουτάδες στα χωριά, με το γάντζο. Ζύγισε ένα κομμάτι και μας το έδωσε. Το νυχάκι του, εκτός από άκοπο, κατίμαυρο. Χέρι δε ξέρω αν είχε πλύνει για κείνη τη μέρα μην πω για κείνη τη βδομάδα. Έτσι ξεχωρίζει το καλό το κασέρι το αυθεντικό! Στο μεταξύ πίσω μας είχε μαζευτεί ουρά γάλλων που ποθούσαν αυτό που-μέχρι στιγμής-μόνο εγώ είχα.

Έφυγα και δεν κοίταξα πίσω! Ο συντας ανέλαβε να φτιάξει το «κρεβάτι» μέσα στο κρίσλερ μινιβαν. Εγώ το δύσκολο εργο της κοπής του νεοαποκτηθέντος αριστουργήματος για να συνοδέψει την τσοπανίσια κολοκυθόπιτα και τη μπύρα που ευτυχώς δεν είχε ζεσταθεί. Τελικά το πρώτο βράδυ δεν περιείχε μόνο το καλύτερο μέρος αλλά και τον καλύτερο ύπνο. Γουελ ο γουελ...
 

tsampi90

Member
Μηνύματα
331
Likes
1.748
Πίνω τον πρωινό καφέ μου και περιμένω να εμφανιστεί το χεράκι της Χάιντι να μου δώσει λίγο τυρί και ένα κομμάτι κολοκυθόπιτα!! Φανταστική ιστορία, ανυπομονώ για την συνέχεια!
 

EviTan

Member
Μηνύματα
424
Likes
2.885
Ονειρεμένο Ταξίδι
Κούβα
Ομορφη μικρή τσοπάνα (δεν μπορω να μην το τραγουδαω απο μεσα μου καθε φορα που διαβαζω το nickname σου), προβλεπεται βουκολικό έπος ετσι; πες τα μας ολα...
 

mikrh tsopana

Member
Μηνύματα
1.715
Likes
7.789
Επόμενο Ταξίδι
Ελλάδα-Παλέρμο-Μπιλμπάο
Ονειρεμένο Ταξίδι
θα το αποφασίσω αύριο
Δεν ήθελα να γράψω ευχαριστήριο μήνυμα, για να φανώ σνομπ. Αλλά με αναγκάζεις απόδρασι μου.
Αρχικά ευχαριστώ όλες και όλους για τα καλά σας λόγια! Θα το πάρω πάνω μου και μετά μην την είδατε την τσοπάνα! Λοιπόν, έχουμε και λέμε

Πίνω τον πρωινό καφέ μου και περιμένω να εμφανιστεί το χεράκι της Χάιντι να μου δώσει λίγο τυρί και ένα κομμάτι κολοκυθόπιτα!! Φανταστική ιστορία, ανυπομονώ για την συνέχεια!
Δεν την ξέρεις καλά την τσο, ούτε τ αγγέλου της νερό δε δίνει, σιγά μη δώσει φαγητό :haha:

Να σου στείλει όμως τις φωτογραφίες. Αμάν πια!
Περιμένω φωτογραφίες από το καλοκαίρι του 2019, αν αυτό σου λέει κάτι...

Μένει ο σύντας στη Θαραγόθα;;;!!! Περίμενε πμ!
O συντας οχι, Μαδριτη μενει. Θαραγοθα απλά συναντηθήκαμε. Ωστόσο ξέρω μια κοπέλα που είναι από (αλλα δε μενει) Θαραγοθα.
 

mikrh tsopana

Member
Μηνύματα
1.715
Likes
7.789
Επόμενο Ταξίδι
Ελλάδα-Παλέρμο-Μπιλμπάο
Ονειρεμένο Ταξίδι
θα το αποφασίσω αύριο
Νεκρική ακαμψία!

Ας μη γελιόμαστε, όλοι και όλες το έχουμε ζήσει! Εκείνο το πρωι, ας πουμε, που η υγρασία τυλίγε τα πλοκάμια της γύρω σου, θέτοντάς σε σε πλήρη ακινησία-άντε να το εξηγήσεις! Σαν εκείνα τα πέπλα, που δεν είναι μυστηρίου, ούτε της Σαλώμης, αλλά εκείνα που με περίσσεια χάρη πέφτουν πάνω σου και ζυγίζουν περισσότερο και από φορτηγά, κόβοντάς σου την ανάσα, θρυμματίζοντας τη σπονδυλική σου στήλη, κάνοντας τα πνευμόνια να τρέχουν σε υποκειμενικό αγώνα στίβου που στα μάτια του εξωτερικού παρατηρητή μοιάζει με χελώνα που πάει για καφέ-αν έχετε περάσει έστω και ένα χειμωνιάτικο βράδυ στη Θεσσαλονίκη ξέρετε τί εννοώ! Να μην τα πολυλογώ, όλα τα παραπάνω μου συνέβησαν το πρώτο πρωί. Το ευτύχημα- που λέει κι η γιαγιά μου- είναι ότι συνέβησαν και στον σύντα κι έτσι δεν ένιωσα σα τον τεμπέλη Στρουμφ, μέχρι που ο σύντας αποφάσισε να ξορκίσει το κακό και να βγεί στον αληθινό κόσμο. Μετά από παρότρυνσή του και τη βεβαίωση ότι η κόλαση περιορίζεται στα τετραγωνικά του αυτοκινήτου, έκανα το απονενοημένο, για να διαπιστώσω ότι όντως στον Έξω Κόσμο είναι καλοκαίρι, ενώ ταυτόχρονα η ενδοαυτοκινιτιστική ψευδαίσθηση κινείται στο χωροχρόνο της αέναης έφιδρης ραχοκοκαλιάς.

Το πρωινό ήταν λιτό και διόλου πρωτότυπο, το ίδιο με το βραδινό, μόνο που στη θέση της μπύρας ήρθε ο καφές. Συγκεκριμένα, ο καφές που είχε αγοραστεί στην Αλμερία 13 μήνες πριν και φυλαχθεί σα κόρη οφθαλμού από το σύντα-Θεός να μας φυλάξει! Η μέρα ήταν κάπως εισαγωγική- ξέρω, πολλές εισαγωγές. Είναι απλά που το μέρος είχε σημειωθεί σαν μια διανυκτέρευση, η ομορφιά του όμως μας μαγνήτισε και με δυσκολία θα ξεκολλούσαμε πριν το μεσημέρι-σε εξερεύνση ήμασταν άλλωστε! Όση ώρα παίρναμε το πρωινό μας, παρατηρούσαμε τους ανθρώπους γύρω μας. Όλοι είχαν ξυπνήσει νωρίτερα από μας και φαίνεται να είχαν βάλει αντιυγρασιακό, γιατί φαινόταν αλώβητοι απ’το φαινόμενο υγρασία που μας έκανε νωθρούς! Όσους είδαμε, τράβηξαν όλοι κατα τα ζερβά, κάτι που όρισε αυτόματα τη δική μας πορεία προς τα δεξά.

Φυσικά πριν να ξεκινήσουμε λίγες φωτογραφίες ήταν απαραίτητες από το ίδιο με χθες μέρος-το μέρος ποτέ δεν είναι ίδιο! Η εικόνα ορίζεται από το φως και εφόσον το φως αλλάζει, αλλάζει και η εικόνα και συμπαρασέρνει και το μέρος και μαζί της κι εμάς.



P_20210719_101536.jpg


P_20210719_101541.jpg


Η βόλτα χαλαρή, στάση κάθε τρεις και λίγο για να απολαύσουμε τις ομορφίες της γαλλικής φύσης. Μετά από τόσες μικρές βάθρες που πέρασα ασυγκίνητη-και καλά!- αποφασίζω να βουτήξω σε μία. Την ώρα που βγάζω από πάνω μου και το έβδομο πέπλο-εκείνο της ντροπής- δύο κοπέλες περνάν μπροστά μας, με το ίδιο πέπλο σφαλισμένο μέχρι το κάτω βλέφαρο. Η βόλτα συνεχίστηκε έτσι και διήρκησε περισσότερο απ’όσο είχαμε φανταστεί, φτάνοντας μέχρι το μεσημέρι να ακροβατούμε ανάμεσα σε τοπία που θυμίζουν Γαλικία (φαντασίωση τσοπάνας) και την ευλογημένη Γη στα σύνορα δύο τυχαίων δυτικοευρωπαϊκών χωρών.

P_20210719_145723.jpg


P_20210719_150457.jpg

P_20210719_150539.jpg



Μετά το γυρισμό αποφασίσαμε να πάρουμε την πεπαπτημένη και να φάμε το μεσημεριανό μας κάτω από ένα βράχο κοντά στο ποτάμι, αφού οι υπόλοιποι βράχοι ήταν κατειλημμένοι. Το μεσημεριανό μια πρωτοτυπία- κολοκυθόπιτα, τυροπιτάκια, τυρί και ψωμί!

Έπρεπε να αποφασίσουμε αν θα υπακούσουμε κι άλλο στις Σειρήνες ή αν θα κουνηθούμε επιτέλους για κάποιο μέρος όπου θα μπορούσαμε να κάνουμε μία από τις διαδρομές που είχαμε δει. Την απόφαση κλήθηκα να πάρω εγώ και με βαριά καρδιά αλλά αλαφρύ στομάχι απεφάσισα τη μετακίνησή μας προς τα σύνορα, ώστε την επαύριον να πλησιάσουμε λίγο πιο κοντά στον αρχικό σκοπό μας. Η διαδρομή που έπρεπε να πάρουμε έμοιαζε παλαβή σαν εμάς, μα δε μας έμενε άλλη λύση.

1631137877200.png


Ως συνήθως ξεκινήσαμε πιο αργά απ’ότι περιμέναμε. Ο δρόμος όμως έκρυβε Λαιστρυγόνες και Κύκλωπες και καρυωτακικούς μαιάνδρους που μας τραβούσαν και μας ακινητοποιούσαν κάθε λίγο και λιγάκι. Αρχικά ήταν εκείνο το βουνό, θα φτανε δε θα φτανε τα 2 χιλιόμετρα μακριά από τον τόπο αναχώρησής μας. Τα τελεφερίκ φανέρωναν τον αληθινό σκοπό του, όταν στον κόσμο του σκι και του χιονιού υπάρχει καλοκαίρι και στο συμβατικό κόσμο μονάχα περίσσειος ιδρώτας. Μία μόνο λέξη μπορούσε να περιγράψει αυτό που βλέπαμε-καθετότητα! Ναι, καθετότητα! Φαντάζει τόσο κοινή κι αδιάφορη, μέχρι που να βρεθεί μία γωνία για τον καθένα σε αυτό τον κόσμο που να επαναπροσδιορίσει τη σημαντικότητα των μοιρών! Τα βουνά, συνήθως, έχουν μια προσεγγιστικά τριγωνική μορφή, έτσι που να μπορεί ο καθένας να πει πως η πλαγιά που βλεπει είναι η υποτείνουσα, αν διαρέσουμε το βουνό σε δύο εικονικά και φυσικά προσεγγιστικά τρίγωνα. Τί συμβαίνει, ωστόσο, όταν η ορατή πλευρά του βουνού σχηματίζει ορθία γωνία με το έδαφος; Εκεί χάνεται το μέτρο και μαζί με το μέτρο η ματιά αρχίζει και χαζεύει και ο νους παρασέρνεται και κάπως έτσι ξεκινάν οι ιστορίες με μανιτάρια και μεσκαλίνη. Εμείς όμως ήμασταν καθαροί από κάθε πλευρά και αυτό που βλέπαμε δεν ήταν κάποια ψευδαίσθηση, ήταν η βουνοπλαγιά που θα μπορούσε κάλλιστα να είναι τοίχος για σκουός.

Την ίδια έλξη με εμάς ένιωσαν και οι υπόλοιποι ταξιδιώτες, που σταμάτησαν να απαθανατίσουν κάτι ούτως ή άλλως αθάνατο. Ωστόσο ο ήλιος δεν ήταν σύμμαχός μας και κόντρα όπως μας πήγαινε ή τον πηγαίναμε, τί καταλάβαμε; Φωτογραφία δε σταυρώσαμε.


Σκοπός μας ήταν το πάρκινγκ Σανσανέτ στα σύνορα με την Ισπανία και πάλι, λίγο πιο δυτικά όμως, έτσι ώστε το επόμενο πρωινό να κάναμε τη διαδρομή προς την αλπική λίμνη Εστανές Circular, Ibón de Estanes - cascada de Espelunguere ( desde el parking de Sansanet ).

Γι αυτό το σκοπό είχαμε επιλέξει άλλο μέρος από το Φούργοπερφέκτο, μόνο που αυτή τη φορά πετυχεσιά δε τη λες ούτε με ειρωνικό τόνο!

[ FRANCIA ] [Furgoperfecto ] Cette-Eygun (Pirineos Atlánticos)

To βλέπαμε κι εμείς έτσι ωραίο, έγραφαν και καλά πραγματάκια στην περιγραφή μας έπεισαν! Και δε σιχτιρίζω που πήγαμε εκεί, σιχτιρίζω που αφήσαμε αρίφνητα γαλλικά χωριουδάκια, γραφικά και μη, γι’αυτό το- ο Αλλάχ να το κάνει- μέρος. Αν ποτέ γράψω την αυτοβιογραφία μου, αυτό θα είναι σίγουρα κάτι που στα 60 μου δε θα έχω συγχωρήσει ακόμη στον εαυτό μου!

P_20210719_182925.jpg


P_20210719_193046.jpg


Εν πάσει περιπτώσει, το μέρος εξυπηρετούσε σχεδόν τους σκοπούς μας. Δεδομένου ότι ήταν οργανωμένο –είχε δηλαδή τραπεζάκια πικνικ και πλύστρες- μπορέσαμε και μαγειρέψαμε την κινόα που θα πέρναμε μαζί μας το επόμενο πρωινό. Πρωτοτυπήσαμε και για το βραδινό επίσης, αφού η κολοκυθόπιτα μας τελείωσε, οπότε τηγανίσαμε απο ‘να αβγό. Και κάπως έτσι, ανάμεσα στο θόρυβο ενός χωριού με φορτηγοπερατζάδα και του νερού που κυλούσε και πάλι δίπλα μας, αποκοιμηθήκαμε.

(φωτογραφίες σόρρυ αλλά δεν)
 

gkalla

Member
Μηνύματα
1.228
Likes
6.649
Επόμενο Ταξίδι
Γερμανία
Ονειρεμένο Ταξίδι
Κούβα, Περού, Ν. Ζηλανδία
Γκουχ, γκουχ. Τέλειωσε η κολοκυθόπιτα, τέλειωσε και η ιστορία;
 

Εκπομπές Travelstories

Τελευταίες δημοσιεύσεις

Booking.com

Στατιστικά φόρουμ

Θέματα
33.115
Μηνύματα
880.697
Μέλη
38.839
Νεότερο μέλος
mgian

Κοινοποιήστε αυτή τη σελίδα

Top Bottom