Ινδονησία Ινδονησία, καμιά εικοσαριά χρόνια αργότερα

[Yorgos]

Κεφάλαιο 14: Ο υποθαλάσσιος τοίχος, η παραλία-θαύμα, ένας θάνατος, ποντικός-σκαθάρι και λίγα αίματα​

Ως συνήθως ξύπνησα πριν απ' όόυς, άλλωστε σπάνια κοιμάμαι πάνω από 5 ώρες. Ήταν πολύ όμορφα, γαλήνια, μαγικά. Το πρωινό ήταν πολύ απλό, αλλά απογειωνόταν όταν έβαζες λίγη τοπική μερέντα στο ψωμί.

Ο βαρκάρης για την εκδρομή μας ήταν ένας αγέλαστος χοντρούλης με κόκκινα δόντια και μηδέν Αγγλικά. Δουλειά του βέβαια δεν ήταν να μας χαμογελάει ή να μας πιάσει την πάρλα, αλλά να μας πάει στο friwen wall, που όπως καταλαβαίνει κανείς ήταν ένας υποθαλάσσιος γκρεμός όπου θα κάναμε snorkeling. Η διαδρομή ήταν εξαιρετική, τόσα καταπράσινα νησάκια, σχεδόν όλα ακατοίκητα και τα χρώματα στο νερό ήταν πανέμορφα.

Φτάσαμε στο wall και βουτήξαμε με τις μάσκες μας, αλλά παρότι τα νερά ήταν αρκετά διαυγή, δυστυχώς η ώρα δεν ήταν κατάλληλη, ο ήλιος έπεφτε από τη λάθος μεριά, έπρεπε να μας φέρουν απόγευμα κι όχι πρωί. Φυσικά μπορέσαμε να δούμε αρκετά ψάρια και κοράλια, αλλά η προβλήτα στο νησί μας ήταν απείρως πιο ενδιαφέρουσα, οπότε είχες την αίσθηση του dwongrade. Επιπλέον κάτι μικρο-οργανισμοί σαν μικροσκοπικές τσούχτρες μας τσιμπούσαν συνέχεια και ήταν πολύ ενοχλητικοί, αν και ο πόνος δεν ήταν οξύς.

Κάναμε στάση και στο νησάκι μπροστά από το friwen wall, μικροσκοπικό αλλά όμορφο. Ο βαρκάρης έβαλε μπρος τη μηχανή και μας πήγε σε ένα μεγαλύτερο νησί, του οποίου η παραλία λέγεται friwen beach. Αμάν! Τι παραλιάρα είναι αυτή! Τρομερά χρώματα το νερό, δεν υπήρχε ψυχή εκτός από δυο πιτσιρίκια, ένας φοίνικας έμπαινε σχεδόν μέσα στο νερό και μια καρύδα που επέπλεε ήταν η ιδανική μπάλα για να παίξουμε water polo στα πραγματικά φοβερά νερά. Πάθαμε πλάκα! Τα δέντρα προσέφεραν και ίσκιο, ευτυχώς διότι ο ήλιος έκαιγε σατανικά. Η άμμος ήταν πούδρα, τα νερά θεϊκά, τα χρώματα σαν από screensaver. Τσαλαβουτήσαμε, ξαπλώσαμε, τα είπαμε, αλλωστε είμαστε πολλά χρόνια φίλοι αλλά βρισκόμαστε και οι τρεις εξαιρετικά σπάνια, περπατήσαμε κατά μήκος της απίθανης αμμουδιάς και στο τέλος κάναμε και πάλι λίγο snorkeling. Για το βυθό είχαμε έρθει υποτίθεται, αλλά τελικώς το χάιλάιτ ήταν η παραλία, μοναδική.

Γυρίσαμε, φάγαμε το πολύ νόστιμο μεσημεριανό μας, τα είπαμε με τους ωραίους τύπους τους Ιταλούς και καθώς γυρίσαμε στις καλύβες μας να ρεμβάσουμε, ακούσαμε πάνω στην προβλήτα κραυγές. Έσπευσαν πολλοί προς τα κει, μαζί και δυο αλλοδαπές που ήταν γιατροί κι έτυχε να βρίσκονται στο διπλανό υποτυπώδες κέντρο καταδύσεων. Ο άνθρωπος που σφάδαζε ήταν ντόπιος και παρότι ήμασταν σε μεγάλη απόσταση, τον άκουγα πεντακάθαρα να προσπαθεί να ανασάνει αλλά από τα πνευμόνια του έβγαινε ένα αγωνιώδες φύσημα, σα να προσπαθεί να αναπνεύσει και να του έχει τρυπήσει ο φάρυγγας. Δε θα τον ξεχάσω τον ήχο αυτό, μια απελπισμένη προσπάθεια ενός ανθρώπου να μείνει στη ζωή. Έτρεξε πολύς κόσμος στην προβλήτα, εγώ πρότεινα να μην πάμε, δε θα μπορούσαμε να βοηθήσουμε σε κάτι, γιατροί δεν είμαστε και μάλλον δε χρειάζονταν άλλοι 3 άνθρωποι από πάνω του. Με εμφανή καθυστέρηση ήρθε μια βάρκα, έβαλαν τον άνθρωπο μέσα κι έφυγαν μαζί με τις δύο γιατρούς καταδύτριες. Το ηλιοβασίλεμα ήταν μαγικό αλλά η σκηνή πολύ θλιβερή, αυτοί οι άνθρωποι ζουν και μακριά ακόμη κι από οποιαδήποτε βασική μονάδα υγείας, θα έπρεπε να τον πάνε μέχρι το Wasai που εκεί υπάρχει ουσιαστικά μόνο κέντρο υγείας. Ευχήθηκα να γίνει καλά ο άνθρωπος.

Στο δείπνο κάτσαμε και πιάσαμε κουβέντα με τους Ιταλούς, πολύ ωραία άτομα όλοι τους. Είχαμε κι ένα debate μεταξύ μας για το τι θα έπρεπε να κάνουμε την επομένη: εγώ επέμενα να τα σκάσουμε και να πάμε στο Piaynemo, παρά το εξωφρενικό κόστος, με το επιχείρημα ότι πότε θα ξαναβρισκόμασταν κοντά σε κάτι τέτοιο:

Ο Laurent έλεγε, όχι άδικα, πως το κόστος είναι υψηλό και προτιμούσε να πάμε στο Manta Point, ένα σημείο όπου συγκεντρώνονται ατέλειωτα σαλάχια, οι Ιταλοί μας είπαν πως αξίζει τον κόπο, πως είδαν ακόμη κι ένα τεράστιο σαλάχι να πετάγεται έξω από το νερό αλλά και πως έχει αρκετές και μεγάλες τσούχτρες που καθιστούν τη δραστηριότητα ελαφρώς μαρτύριο ειδικά όταν κάθονταν στα χείλη και υπήρχε και η -σαφώς φτηνότερη- επιλογή του Sauwandarek, όπου η μια Ιταλίδα που είχε πάει πριν έρθουν οι υπόλοιποι μας είπε πως το snorkeling ήταν το καλύτερο που έκανε στη χώρα. Εν τέλει προκρίθηκε η τρίτη λύση και μάλιστα θα πηγαίναμε και μαζί με τους Ιταλούς. Ήταν προτιμότερο και για μένα σε σχέση με τα σαλάχια, που είχα δει πολλά και τιτανοτεράστια στο Παλάου.

Πέσαμε για ύπνο αργά το βράδυ, με τα ανεπαίσθητα κύματα να παφλάζουν από κάτω μας. Κι εκεί που για μια φορά κατάφερα να με πάρει ο ύπνος νωρίς πετάχτηκα όρθιος στη μέση της νύχτας ουρλιάζοντας από τον πόνο, νιώθοντας κάτι να μου δαγκώνει το μεγάλει δάχτυλο του ποδιού, που βρισκόταν μέσα από την κουνουπιέρα, αλλά την “τέντωνε” επικίνδυνα. “Τι έγινε ρε;” μου λέει ο Laurent. “Ρε συ, κάτι με δάγκωσε και πολύ δυνατά μάλιστα”, είπα σφαδάζοντας. “Εφιάλτης ήταν”, μου είπε. “Τι εφιάλτης μωρέ; Κοίτα τα σεντόνια” του είπα, που ήταν γεμάτα αίματα, όπως και το μεγάλο δάχτυλο του δεξιού μου ποδιού. Το μυαλό μου πήγε αμέσως στα ποντίκια. Στα λιγοστά αρνητικά σχόλια για το κατάλυμα είχαμε διαβάσει πως “το βράδυ έτρεχαν αρουραίοι στην οροφή της καλύβας”, οπότε άρχισα να ανησυχώ μην κόλλησα καμία λεπτοσπίρωση.

Ήταν πια σχεδόν 2 το πρωί, δεν ήξερα τι να κάνω κι έψαξα μέσα στα σκοτάδια να βρω την καλύβα του Indra, που τουλάχιστον είχε λίγο αντισηπτικό, αλλά μου φάνηκε ανεπαρκές, οπότε έψαξα να βρω και τους Ιταλούς, άλλωστε όλοι γιατροί ήταν. Τους ξύπνησα τους ανθρώπους, αλλά ήταν ευγενέστατες οι κοπέλες, μου έδωσαν ένα τζελ, ανησύχησαν που τους είπα ότι ίσως είναι ποντίκι, μου έδωσαν να πάρω προληπτικά αμοξισιλίνη και με ρώτησαν αν έχω κάνει και το εμβόλιο λύσσας. Κάναμε κι ένα μίνι συνέδριο με τους ντόπιους, ο Indra έλεγε ότι ίσως ο μυστηριώδης επιτιθέμενος ήταν καβούρι, αλλά τελικά καταλήξαμε πως το πιθανότερο σενάριο ήταν να είναι ένα από τα σκαθάρια που έμοιαζαν με κατσαρίδες που είχαμε δει όλοι. Ο Πάνος μάλιστα έψαξε στο δωμάτιό του και βρήκε δύο, το ένα μεγάλο διαστάσεων. Από πάνω έμοιαζαν με κατσαρίδες, είχαν όμως δαγκάνες και μάλλον ανήκαν στην οικογένεια του σκαθαριού. Η υπόθεση ήταν ότι σκαρφάλωνε πάνω στην κουνουπιέρα, κάπου εκεί κούνησα το πόδι μου και το συμπαθές έντομο αποφάσισε να με δαγκώσει με όλη του τη δύναμη. Who knows, ακόμη εδώ είμαι, οπότε τίποτε θανατηφόρο δεν ήταν, αλλά μη έχοντας αναρρώσει πλήρως από πολύ πρόσφατη βορρελίωση που μου κόλλησε ανεπαίσθητο τσιμπούρι στον Αμαζόνιο και αναρίθμητες νευρολογικές επιπτώσεις από το Astra Zeneca επί ενάμησι χρόνο, το τελευταίο που ήθελα ήταν νέα προβληματάκια. Τελικώς αποφασίσαμε πως δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτε άλλο και πέσαμε όλοι για ύπνο. Ό,τι είναι να'ρθει θε να 'ρθει, αλλιώς θα προσπεράσει, που έλεγε και ο γενναίος Μαζεστίξ, ο μόνος Γαλάτης που δε φοβόταν μην του πέσει ο ουρανός στο κεφάλι.

 

[Yorgos]

Απόλαυση το Kri και το χάραμα.

Kαι ξεκινήσαμε με τη βάρκα.

Ατελείωτο πράσινο, σα να θέλει να μπει μέσα στη θάλασσα.

Το μικρό νησάκι κοντά στο friwen wall.

Eίχε άπειρα μέρη για να σταματήσεις.

Αλλά το friwen beach ήταν κορυφαίο. Θα μου συγχωρήσετε τις επανλήψεις.

Πίσω στο νησί μας.

 

[turms]

ω ρε φιλε...κολλησες βορρελιωση ?


εδω που μενουμε τα τσιμπουρια ειναι ενα τρομακτικο προβλημα το καλοκαιρι.
Εχω γινει πλεον ειδικος στο πως να αφαιρεις τσιμπουρι απο το δερμα χωρις να μεινει το κεφαλι μεσα...ασε...


κατα τα αλλα τι μερος ειναι αυτο ρε συ

 

[Yorgos]

Κεφάλαιο 15: Τα καρχαρίνια, ο παράδεισος και το απρόβλεπτο της ζωής (και του θανάτου)​

Ήμουν άυπνος μετά τη χθεσινοβραδινη περιπέτεια, αλλά καθησυχασμένος αφού και το “πρωινό ιατρικό συμβούλιο” απεφάνθη πως δεν επρόκειτο ούτε για ποντίκι, ούτε και για αράχνη αλλά μάλλον για σκαθαροκατσαρίδα. Στην τελική δεν μπορούσα να κάνω κάτι άλλο, οπότε ξεκινήσαμε με 2 longboats όλοι μαζί να πάμε στο Sauwandarek, που νόμιζαν οι δύο εκ των Ιταλίδων ότι είχαν πάει τις προηγούμενες ημέρες, από το άλλο homestay στο οποίο έμεναν, σε άλλο νησί.

Η διαδρομή ήταν και πάλι αποχαυνωτική, μιλάμε για φοβερή φύση, χωρίς ίχνος τουρισμού και πάλι. Με την άφιξη στο νησάκι και την προβλήτα του οι Ιταλίδες διαπίστωσαν πως τελικά σε άλλο μέρος είχαν πάει, αλλά αυτό έπαιζε λίγο ρόλο όταν ο Πάνος φώναξε “κοιτάξτε! Τρεις καρχαρίες!” . Γουάου. Δε μιλάμε βέβαια για τίποτε Μεγάλους Λευκούς ή τα σαγόνια του καρχαρία, αλλά για ευμεγέθεις όσο και ακίνδυνους καρχαρίες που βρίσκονταν δυο μέτρα από την πλατφόρμα όπου βρισκόμασταν. Βουτήξαμε όλοι και αρχίσαμε να τους παρακολουθούμε, τρομερή αίσθηση να έχεις τόσο μεγάλο ψάρι από κάτω σου, με μια φιγούρα που έχουμε μάθει να τη θεωρούμε απειλητική. Πέρα από τους καρχαρίες, που έρχονταν και έφευγαν, ακολουθήσαμε τεράστιες χελώνες για πολλή ώρα αλλά -κυρίως- βρεθήκαμε ανάμεσα σε μυριάδες ψάρια, σε κάποια φάση ήταν τόσο σουρεαλιστικό που νόμιζες ότι αποτελούσες μέρος του κοπαδιού.

Βγήκα να κάνω ένα διάλειμμα και να πάρω μια ανάσα. Λίγα μέτρα πέρα από την παραλία (θεϊκά νερά και πάλι, δεν το συζητάμε) βρισκόταν ένας μικρός οικισμός, όπου ξεχώριζε ένα εκκλησάκι. Όπως πλησίαζα άκουσα μια παιδική χορωδία να ψέλνει και μπήκα. Πολύ όμορφη σκηνή με τα πιτσιρίκια, που αργότερα, με το τέλος της λειτουργίας, βγήκαν έξω, έκατσαν μαζί με τη δασκάλα τους και δυο μεγαλύτερες κυρίες κάτω από ένα gazebo κι επιδόθηκαν σε παιδικά τραγουδάκια, όπως το “χαρωπά τα δυο μου χέρια τα χτυπώ”. Ανάμεσα στην ομορφιά της φύσης και την αγνότητα της κοινότητας, το μέρος έμοιαζε παραμυθένιο.

Ακολούθησε κι άλλη βουτιά κι αργότερα κι άλλη βόλτα για να δούμε και το χωριουδάκι, όπου διαπιστώσαμε πως ήταν πεντακάθαρο, αλλά και πώς όλοι οι κάτοικοι είναι adventists, για το οποίο δεν έχω άποψη. Τα σπίτια ήταν σχετικά μεγάλα, απλά έως φτωχικά, αλλά το μέρος μόνο μιζέρια δεν απέπνεε, μάλλον μια γαλήνια αθωότητα.

Ακολούθησε άλλη μια βουτιά, αρκετό γέλιο με τους Ιταλούς κι επιστροφή στο νησί μας για φαγητό διότι οι Ιταλοί έπρεπε να αναχωρήσουν, τελείωσε το ταξίδι τους. Αποχαιρετιστήκαμε με τα παιδιά και αφού ρεμβάσαμε για λίγο, αποφασίσαμε να επιχειρήσουμε να πάμε περπατώντας στο Mansuar, το απέναντι νησί, μιας που η στάθμη του νερού είχε πέσει αρκετά με την παλίρροια. Το ρεύμα ωστόσο ήταν τρομερά ισχυρό, με αποτέλεσμα εγώ που έπρεπε λόγω προβλήματος στα πέλματα να φοράω σαγιονάρες μέσα στο νερό, να μην τα καταφέρω. Ο Πάνος κι ο Στέλιος τα κατάφεραν όμως και μπόρεσαν να επισκεφθούν κι εκείνη τη μικρή κοινότητα, όσο εγώ διαπίστωνα ότι το δυνατό ρεύμα κάνει καταπληκτικό υδρομασάζ αν βυθίσεις τα χέρια σου στην άμμο και αφήσεις το σώμα παράλληλα με το βυθό να “τραβιέται” από τη στεριά. Ήρθαν κι οι φίλοι μου και μείναμε για πολλή ώρα στο νερό να συζητάμε περί ανέμων και... υδάτων, αλλά και να αλληλοσυγxαιρόμαστε για την επιλογή του Raja Ampat.

Το απόγευμα πέρασε όπως έπρεπε: θαυμάζοντας το ηλιοβασίλεμα αλλά και με βύθισμα σε σκέψεις, που προκλήθηκαν από την είδηση επιβεβαίωσης του θανάτου του ανθρώπου που είχε το καρδιακό επεισόδιο την προηγούμενη. Στενοχωρήθηκα πολύ, αλλά με λίγη αμπελοφιλοσοφία καταλήγεις ότι κι ο θάνατος μέρος του κύκλου της ζωής είναι, ακόμη και σε ένα παραδεισένιο μέρος, όπως ανατέλλει και δύει ο ήλιος έτσι γεννιόμαστε και πεθαίνουμε και οι άνθρωποι, με τη διαφορά ότι δεν ξέρουμε πόσο είναι το κεράκι μας. Υπήρξαν και περαιτέρω προβληματισμοί βέβαια, όπως το πόσες ζωές θα είχαν σωθεί αν το νησί διέθετε έστω υποτυπώδη ιατρική περίθαλψη, δεν είναι τσάμπα ο παράδεισος, έχει τίμημα όπως όλα...

Είπα να μην το βαρύνω άλλο, έφαγα το δείπνο μου με τους άλλους, έγραψα το ημερολόγιό μου κι έπεσα να ξεκουραστώ, διότι την επόμενη θα είχαμε αρκετές μετακινήσεις μέχρι το Sorong, απ' όπου θα παίρναμε την πτήση για το Nabire, στη Δυτική Παπούα, με υπέρτατο στόχο το κολύμπι με τους τεράστιους φαλαινοκαρχαρίες. Κι επειδή στη ζωή τίποτε δεν προγραμματίζεται, αυτό δε συνέβη ποτέ...

 

[Yorgos]

Ξεκινήσαμε λοιπόν και κάθε νησάκι που περνούσαμε ήταν καταπράσινο.

Χωριστήκαμε σε δύο βάρκες, αφού ήμασταν αρκετά άτομα αυτή τη φορά.

Να και ο φίλος μας.

Η είσοδος στο νησί.

Μετά τη χορωδία.

Βόλτα στο χωριό.

Απλό, όμορφο, πεντακάθαρο.

Αγγίζει την τελειότητα.

Κι από πιο μακριά.

Μεγάλη η προβλήτα, φοβερός ο βυθός από κάτω.

Εντάξει γίνομαι επαναληπτικός.

Ο δρόμος της επιστροφής μας προς το Kri.

Oι γείτονές μας.

Η δική μας πλατφόρμα, λίγες ώρες πριν κάποιος ξεψυχούσε εδώ.

Αυτο το επικίνδυνο ψάρι.

Έτσι για να μας θυμόμαστε και να μας χαιρόμαστε.

Όμορφα στο ηλιοβασίλεμα, όσο οι άλλοι πάλευαν για την τέλεια λήψη.

 

[KIKI]

Καταπληκτικά μερη! Μου εβαλες ιδέες.

Οσο μεγαλωνεις ομορφαινεις ακομα περισσοτερο!

 

[evaT]

Καταπληκτικά μερη! Μου εβαλες ιδέες.

Οσο μεγαλωνεις ομορφαινεις ακομα περισσοτερο!

Είναι σαν τον Ρουβά
Εμένα μου άρεσε και ο τερμα αριστερά. Ιταλός ή δικός μας;

 

[Yorgos]

Είναι σαν τον Ρουβά
Εμένα μου άρεσε και ο τερμα αριστερά. Ιταλός ή δικός μας;

Αχαχαχα δικός μας. Εδω η πληρης ομαδα, με τους Ιταλούς.

 

[Yorgos]

Kεφάλαιο 16: Sorong, μια άγνωστη ευχάριστη έκπληξη και η επικείμενη ανατροπή​

Μετά το πρωινό μετά μερέντας ήρθε η ώρα να αποχαιρετιστούμε το Kri. To πλάνο για σήμερα έλεγε ότι θα φτάναμε στο Sorong, όπου και θα διανυκτερεύαμε, ώστε την επομένη να πετάξουμε για το Nabire, στην (όχι και τόσο Δυτική) Παπούα, όπου θα βρίσκαμε το Sem, αυτό τον τύπο με τα φοβερά Αγγλικά, προκειμένου να πάμε να κολυμπήσουμε με φαλαινοκαρχαρίες. Φαινόταν πως όχι απλά άξιζε τον κόπο, αλλά ήταν και χάιλάιτ του ταξιδιού, άλλωστε μας το επιβεβαίωσαν και οι Γερμανοί καταδύτες που είχαμε γνωρίσει και καθοδόν για Raja Ampat.

To longboat όχι μόνο άργησε να έρθει να μας παραλάβει αλλά στο μέσο της διαδρομής έπαθε και βλάβη η προπέλα του, ωστόσο καταφέραμε να φτάσουμε στο Wasai στην ώρα μας για να πάρουμε το πλοίο για το Sorong. Πολύ πιο άνετο και μεγάλο το πλοίο αυτή τη φορά για το λιμάνι της Δυτικής Παπούα, όπου χρειάστηκε να διαπραγματευτούμε με τα βανάκια και να μπούμε στο πιο ξεχαρβαλωμένο απ' όλα, που κατόρθωσε να μας φτάσει μέχρι το λοφίσκο όπου βρισκόταν το ξενοδοχείο μας Belagri Hotel, το ακριβότερο του ταξιδιού με 65€/δίκλινο. Ήταν και convention center, τρομάρα του, ήθελαν και 7€ για να πλύνουν 6 τεμάχια (στο έβδομο καιγόσουν) οπότε και άφηα κάποια απαραίτητα ρούχα να μου τα πλύνουν.

Βρήκαμε ένα εστιατόριο με καλές κριτικές στο διαδίκτυο και είπαμε να πάμε με τα πόδια. Η θέα του, πάνω σε μια πλατφόρμα του λιμανιού, ήταν εξαιρετική και οι εικόνες από μια “συμμορία” από πιτσιρίκια που κατάφεραν με τη βοήθεια μιας σαμπρέλας να “κάνουν κουπί” ως τα πλοία, να τα σκαρφαλώνουν και να βουτάνε από την πλώρη τους στο νερό χαχανίζοντας ήταν καταπληκτικές. Μιλάμε για εικόνες που χάνονται ακόμη κι από την Κούβα, για το δυτικό κόσμο δεν το συζητάμε πια καν, να βλέπεις ομάδες από παιδιά να παίζουν στο δρόμο, να γελάνε, να σκαρφαλώνουν, να κάνουν σκανταλιές, να κάνουν καταδύσεις μακριά από ηλεκτρονικές συσκευές και “μη παιδί μου θα πέσεις”. Το θέαμα των παιδιών ήταν απολαυστικό, το φαγητό όχι, η σερβιτόρα πολύ γλυκιά αλλά τα έφερε όλα μα όλα λάθος κι αποφασίσαμε να συνεχίσουμε για ένα παραθαλάσσιο καφέ στο “Τείχος του Βερολίνου”. Επειδή όμως έκανε πολλή ζέστη είπαμε να πάρουμε ένα gojek, αν και τελικά προμυθοποιήθηκε ο ιδιοκτήτης του εστιατορίου να βάλει έναν εργαζόμενό του να μας κάνει τον ταξιτζή.

Το καφέ στη γειτονιά “Τείχος του Βερολίνου” αποδείχθηκε μια μπούρδα, βασικά επειδή οι αρχές και οι ντόπιοι έχουν φράξει όλη την ακτογραμμή με ένα τοίχο, που μοναδικό αποτέλεσμα έχει να φράζει τη θέα της θάλασσας. Πραγματικά εντυπωσιακή μανία καταστροφής της καλύτερης θέας στην πόλη χωρίς κανένα προφανή λόγο. Παραγγείλαμε μπύρες και αναψυκτικό και τουλάχιστον παρακολουθήσαμε εφήβους αυτή τη φορά να τσαλαβουτάνε στα νερά μπροστά μας, φυσικά γελώντας πάλι. Η Ινδονησία είναι από τις πιο χαρούμενες κοινωνίες που έχω δει.

Επιστρέψαμε με τα πόδια στο ξενοδοχείο περνώντας από φτωχογειτονιές με μπόλικα σκουπίδια, που σε μια χώρα σαν τη Βραζιλία για παράδειγμα θα ήταν και ανασφαλείς. Εμείς συναντήσαμε χαμογελαστούς παππούδες, γιαγιάδες, παιδάκια, όλοι του πόζαραν με χαμόγελο σε μια πόλη που δε θα είχαμε επισκεφθεί ποτέ αν δεν υπήρχε το υποχρεωτικό stopover και όπου φαίνεται να κάνει θραύση -ισίως ανάμεσα στα παιδιά- ένα είδος μπεγλεριού.

Σε κάποια φάση το GPS μας έστελνε μέσα από ένα λοφίσκο με ένα μονοπάτι από χόρτα και πέτρες, το οποίο και αποφασίσαμε να πάρουμε γιατί είχε χαριτωμένα ατημέλητα σπιτάκια. Αυτό που δεν ξέραμε είναι ότι λίγα δευτερόλεπτα αργότερα θα εμφανιζόταν και μια όχι και τόσο χαριτωμένη αγέλη από αγριεμένα σκυλιά που θα μας έκαναν να αλλάξουμε ελαφρώς πορεία. Η γειτονιά πάντως ήταν ευχάριστη, με χαμογελαστό κόσμο που μάλλον εξεπλάγη που τρεις λευκοί περνούσαν από κει.

Καταλήξαμε στο roof garden του ξενοδοχείου με την όμορφη θέα και αράξαμε πριν πάμε για ύπνο, με το Laurent να παραγγέλνει κι ένα μασαζάκι στο δωμάτιο για 18,5€ που ήταν ολίγον ακριβό κι αποδείχθηκε και μέτριο. Οι άλλοι έπεσαν για ΄πυνο, άλλωστε σε λίγες ώρες θα είχαμε την πτήση για το Nabire, όπου θα ξεκινούσε η κατ' εμέ μεγαλύτερη περιπέτεια του ταξιδιού.

Εγώ όπως πάντα έμεινα ξύπνιος μέχρι αργά, οπότε και ήμουν αυτός που έλαβε τα χαρμόσυνα: Στις 23.09 μου ήλθε μέσω μέιλ η ειδοποίηση πως η ανταπόκρισή μας για Nabire ακυρώνεται! Η επόμενη επιλογή ήταν να πετάξουμε δυο μέρες αργότερα, πράγμα αδύνατον για πολλούς λόγους. Ξύπνησα τους άλλους δυο λεβέντες και ξεκίνησε μια μεταμεσονύκτια σύσκεψη για το τι θα κάναμε. Η πρώτη πτήση, προς το παγκοσμίως άγνωστο και σύμφωνα με όλες τις πληροφορίες αδιαφορο Manokwari θα πετούσε, η δεύτερη όμως προς το ποθητό Nabire είχε ακυρωθεί, πιθανότατα λόγω έλλειψης επιβατών, όπως μας είχαν προειδοποιήσει οι Γερμανοί που είχαμε γνωρίσει στο πλοίο. Με λίγο ψάξιμο, βρήκα πως υπήρχε πτήση για το βόρειο Sulawesi, στο οποίο δεν είχαμε πάει καθόλου, στο Manado. Θα μέναμε εκεί δύο βράδια και θα προλαβαίναμε να πετάξουμε ξανά στο γνώριμό μας Makassar, απ' όπου την επομένη θα μπορούσαμε κανονικά να πάρουμε την πτήση για το άλλο απομακρυσμένο εξωτικό νησί του ταξιδιού, το Kai Kecil. Kαι τι θα βλέπαμε στο Manado; Μια πολύ δυναμική κι εύρωστη πόλη, τροπική βλάστηση, τρεκ στον κρατήρα ενός ηφαιστείου κι επίσκεψη σε ένα funky μουσείο συν μια αγορά όπου ο κόσμος έτρωγε σκυλιά. Και φυσικά το απρόβλεπτο του να πας σε ένα μέρος που δεν έχεις προγραμματίσει, με σαφώς περισσότερες επιλογές από αυτές που προσφέρει το Manokwari.

Έτσι κι αλλιώς χρόνος για να μελετήσουμε κάποιο Σχέδιο Γ δεν υπήρχε, οπότε κατεβήκαμε στη ρεσεψιόν προκειμένου να πάρουμε το τηλέφωνο που μας έδωσε η αεροπορική εταιρεία για “τυχόν αλλαγές” και να συνεννοηθούμε μαζί τους. Μας πήρε κυριολεκτικά ώρες να πιάσουμε γραμμή μαζί τους, πράγμα που γινόταν μόνο από το κινητό του καημένου ρεσεψιονίστ, ενώ οι άλλοι δύο μπόρεσαν να εισπράξουν την αποζημίωση της πτήσης που δεν έγινε, σε αντίθεση με μένα που δεν είχα καταφέρει να αγοράσω τα εισιτήρια απευθείας από τη Lion, τα πήρα μέσω του edreams που όλο θα μου στείλει την αποζημίωση κι ακόμη την περιμένω, με άθλιο customer support. Κοιμηθήκαμε στις 3, αλλά τουλάχιστον αγοράσαμε τα εισιτήριά μας για το Manado κι έτσι την επομένη θα ξεκινούσε μια νέα περιπέτεια.

 

[Yorgos]

H βάρκα με τις χαλασμένες μηχανές που ήρθε να μας πάρει.

Το πλοίο σαφώς καλύτερο και κυρίως δε μύριζε όπως το προηγούμενο.

Φτάσαμε.

Το "τείχος του Βερολίνου" ήταν απλά ένας τοίχος που σου έκοβε τη θέα από τη θάλασσα. Καλά τα σκιτσάκια για τη συλλογή σκουπιδιών αλλά καλύτερο θα ήταν να μετουσιωνόταν και στην πράξη.

Το εστιατόριο που φάγαμε, μάλλον το καλύτερο της πόλης.

Πάνω σε αυτά τα πλοία έφτασε μια παιδική "συμμορία" από επτάχρονα που έκαναν κουπί πάνω σε μια σαμπρέλα.

Μετά ανέβαιναν στο πλοίο, σκαρφάλωναν στα εμπορεύματα κι έκαναν βουτιές χαχανίζοντας, όμορφες εικόνες.

Δεν επιλέξαμε το συγκεκριμένο γεύμα.

Όπως καταλάβατε, έφτασε η ανάπτυξη κι εδώ.

Χάχανα και μπανάκι με ρούχα.

Είδαμε αρκετούς ρακοσυλλέκτες.

Τα κανάλια είχαν το χρώμα και τη βρώμα τους.

Και αρκετές παράγκες βεβαίως.

Ωραίες μορφές συναντήσαμε στην πόλη.

Προσοχή στη γιαγιά από πίσω.

Πολλά σπίτια είχαν και κήπους.

Όπου παιδάκια έπαιζαν μπάλα με θέα θάλασσα.

Η θέα από το roof garden του ξενοδοχείου.

Πολύ κακό service από την edreams με κακά ωράρια, αδυναμάι εξυπηρέτησης από το τηλέφωνο, chat που δε δουλέυει, υποσχέσεις που δεν τηρούνται, άσχετους δυστυχώς υπαλλήλους με κακά Αγγλικά σε κάποιες περιπτώσεις.

Βανάκι που μου θύμισε Αβάνα.

Πριν βγουν τα σκυλιά και χεστώ πάνω μου.

 

[Yorgos]

Κεφάλαιο 17: Manado, η πόλη που δεν μας έκατσε άσχημα​

Το πρωινό υποτίθεται ότι άνοιγε στις 8 αλλά οι υπάλληλοι του ξενοδοχείου το πήραν λίγο χαλλλλλαρά και άνοιξαν στις 8.40, ευτυχώς που δεν έφευγε τόσο νωρίς η πτήση μας. Ίσα-ίσα, φεύγαμε σχετικά αργά και είχαμε χρόνο να διαβάσουμε για το... νέο μας προορισμό, το Manado και το βόρειο Sulawesi.

Είχαμε διαβάσει λοιπόν πως η πόλη είναι εύρωστη, πράγμα που συνειδητοποιεί κανείς με το που προσγειώνεται σε ένα αεροδρόμιο σύγχρονο και μάλλον εντυπωσιακό για τα δεδομένα της χώρας. Βρήκαμε κίνηση με το gojek από το αεροδρόμιο μέχρι το κέντρο, καθώς και πολλά νέα αυτοκίνητα, η αίσθησή μου ήταν πως η οικοδομική ανάπτυξη και η αύξηση του αριθμού αυοκινήτων που κυκλοφορούν προηγείται της δημιουργίας δρόμων, άλλωστε μιλάμε για μια μητροπολιτική περιοχή 1,2 εκατομμυρίων ανθρώπων.

Το ξενοδοχείο μας λεγόταν Green Eden και ήταν πολύ... πράσινο και αρκετά μοντέρνο, έστω κι αν η γειτονιά δεν είχε ακολουθήσει ακριβώς, με πεζοδρόμια διαλυμένα και χωροταξικές επιλογές... ενδιαφέρουσες. Βγήκαμε βόλτα και η αλήθεια είναι πως σοκαριστήκαμε με την οικοδόμηση εμπορικών κέντρων πάνω στο παραλιακό μέτωπο, με αποτέλεσμα αυτό να είναι τυφλό. Μπορούσες δηλαδή να περπατάς για εκατοντάδες μέτρα, ίσως και μερικά χιλιόμετρα, χωρίς να καταλάβεις ότι είσαι δίπλα στη θάλασσα, ενώ ακόμη και τα ίδια τα εμπορικά δεν ήταν προσανατολισμένα προς τη θάλασσα, με αποτέλεσμα σε κάποια από αυτά να υπάρουν μόνο ένα-δυο σημεία με θέα, πραγματικά ανεξήγητο.

Πάντως χρήμα υπάρχει στην πόλη. Γεμάτα τα malls, που είχαν αρκετές τοπικές ιδιαιτερότητες, όπως ένα ανοιχτό γραφείο διοργάνωσης γάμων με αρκετό τοπικό φολκλόρ αλλά και μια οροφή με σύννεφα και ουρανούς. Σε ό,τι αφορά τις διεθνείς μάρκες, οι τιμές δεν είχαν διαφορά από ένα δυτικοευρωπαϊκό κράτος. Ψώνισα κι εγώ τρία απλά μπλουζάκια, ο Laurent ακόμη παραπάνω, γυρίσαμε, χαζέψαμε τους ντόπιους, ξένους δεν είδαμε πουθενά μα πουθενά.

Εγώ λύσσαξα να πάμε να φάμε σε ένα γιαπωνέζικο με βαθμολογία 4,9 στο γούγλη και παρέσυρα και τον Πάνο μαζί μου, ο οποίος έπαθε πλάκα. Πράγματι, με 8€ η ποιότητα ήταν εξαιρετική, κρίμα που ο Laurent έφαγε μπεργκεράκι αλλού. Συνεχίσαμε να τριγυρίζουμε στα (ατελείωτα) malls, όπου ηταν εντυπωσιακός ο αριθμός των παιδιών, όπως και ο αριθμός των karaoke. Ε, μπήκαμε σε ένα, ήταν και πολύ ντιζαϊνάτο, προχωρήσαμε κι άλλο διαπιστώνοντας για άλλη μια φορά πόσο ευγενικοί είναι οι πάντες και καταλήξαμε σε ένα πολύ ωραίο μπαρ με δερμάτινες πολυθρόνες σε μια άκυρη πολυκατοικία, όπου η είσοδος ήταν μέσω ενός πάρκινγκ που θύμιζε ταινία Τσάκι Τσαν όπου βγαίνουν οι κακοί να απαγάγουν την πρωταγωνίστρια. Το μπαρ ήταν καπνιστών (!) οπότε μπόρεσε ο Πάνος να κάνει το αγαπημένο του πουράκι κι επιστρέψαμε πάλι με τα πόδια, περνώντας από γειτονιές με υπαίθρια μπιλιάρδα, μερικές παράγκες, πολλά ολοκαίνουρια μαγαζιά και πάντα πλατιά χαμόγελα να χαιρετούν τους τρεις ξένους που βρέθηκαν κατά σύμπτωση στην πόλη τους.

Για την επόμενη το αυτοσχέδιο μενού προέβλεπε να πάμε σε ένα ηφαίστειο, μια αγορά όπου τρώνε σκύλους και φίδια, ένα περίεργο μουσείο και κάτι θερμές πηγές. Ε δεν ήταν και κολύμπι με φαλαινοκαρχαρίες, αλλά πιστεύαμε ότι θα ήταν ευπρόσδεκτο το off the beaten track.

 

[Yorgos]

Μια χαρά αεροδρόμια και με μια χαρά τιμές.

Κάτι κουρασμένοι Ρουβάδες. Εμ βέβαια, αφού παλεύαμε με τα τηλεφωνικά κέντρα για τις αλλαγές εισιτηρίων μέχρι τις 4.

Και το Βόρειο Sulawesi από ψηλά.

Τα λίγα πεζοδρόμια που διέθετε η πόλη ήταν πιο επικίνδυνα από τα σημεία που δεν υπήρχαν πεζοδρόμια. Βράδυ εδώ εξαφανίζεσαι σαν το περίπτερο του αθηναϊκού μετρό.

Έρχεσαι στο εμπορικό και κανονίζεις το γάμο σου, βλέποντας στην πράξη τι παίρνεις. Μπλιαχ.

Η οροφή του εμπορικού ήταν πετυχημένη.

Το οποίο εμπορικό ήταν θηρίο.

Κι αν έψαχνες πολύ έβρισκες και θέα της θάλασσας.

Απρόσμενα καλό το γιαπωνέζικο.

Ψυχεδελικό το καραόκε.

Άναρχη η ανάπτυξη της πόλης.

Πολύ ωραίο μπαρ σε κουφό κτίριο με μυστική είσοδο.

Και παραδίπλα είχε υπαίθριο μπιλιάρδο.