Ναμίμπια Νότια Αφρική Κάμπινγκ tour στην Νότια Αφρική και Ναμίμπια

[jajo]

Δέκατη τέταρτη μέρα:

Ξυπνάμε στο κάμπινγκ μας και βουρ στον νερόλακκο για να δούμε κάνα ζωάκι να ξεδιψά. Σήμερα πάλι θα περάσουμε την μέρα μας οδηγώντας μέσα στο πάρκο για να δούμε τα ζώα. Το μεσημέρι είχαμε την ευκαιρία να κολυμπήσουμε στην πισίνα του κάμπινγκ. Αυτό είναι και το μοναδικό κολύμπι που κάναμε στην Αφρική. Οι «κοκορομαχίες» και οι βουτιές έδιναν και έπαιρναν με τα νεότερα μέλη του γκρουπ μας. Το βράδυ πήγαμε βραδινό για σαφάρι (ήταν οργανωμένο από το κάμπινγκ μας και όχι από τους NomadTours). Η μεγαλύτερη βλακεία που κάναμε σε αυτό το ταξίδι. Μας φόρτωσαν σ’ ένα τζιπάκι 9 άτομα το όποιο ήταν σαν μια γιγάντια κουδουνίστρα. Έκανε τόσο θόρυβο που ήταν βέβαιο ότι θα τρόμαζες ότι ζώο υπήρχε εκεί έξω από χιλιόμετρα μακριά. Φυσικά τα πάρκα δεν είναι ζωολογικός κήπος. Μπορεί να δεις ζώα αλλά μπορεί και να μην πετύχεις τίποτα. Αλλά οι ενστάσεις μου δεν είναι για τα ζώα που δεν είδαμε. Ο οδηγός βαριότανε. Θα μπορούσε να μιλήσει για το πάρκο, την ιστορία της περιοχής, τα ζώα (ακόμα και εάν δεν τα βλέπαμε) τα φυτά. Μετά τον οδηγό βαρεθήκαν και οι ιταλοί συνεπιβάτες μας και άρχισαν να τον κοροϊδεύουν στα ιταλικά και στην συνέχεια να τραγουδάνε. Αφού κάναμε βόλτες μες στο κρύο για κάνα 3ώρο γυρίσαμε στο κάμπινγκ για να μας πούνε οι υπόλοιποι ότι είδανε λιοντάρια στο νερόλακκο δίπλα στο κάμπινγκ μας. ..Αράξαμε και εμείς στον νερόλακκό μέχρι τις 3, βλέποντας διάφορα ζώα (και αναλύοντας την οικονομική κατάσταση της Ελλάδας μ’ έναν άγγλο) άλλα γάτες δεν είδαμε.

Δεκάτη πέμπτη μέρα:

Φτάσαμε στην πρωτεύουσα της Ναμίμπια το Windhoek. Έχουμε κάνει 2980 χιλιόμετρα μέχρι τώρα. Είναι αρκετά χιλιόμετρα για τις μέρες που είχαμε. Ειδικά εάν αναλογιστείς οτι πολλά από αυτά ήταν σε χωματόδρομους. Το Windhoek είναι μια μεγάλη πόλη στην όποια δεν θελήσαμε να περάσουμε και πολύ χρόνο. Με το που φτάσαμε ο οδηγός μας είπε: "Είναι ασφαλής πόλης αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να κάνετε καινούργιους φίλους". Έτσι κάναμε μια βολτίτσα και μας μοιράσανε στα καταλύματα μας. Εδώ τελείωνε το ταξίδι με τους NomadTours και το βράδυ είχαμε κανονίσει να φάμε όλοι μαζί στο Joe's Beerbar (http://www.joesbeerhouse.com). Η βραδιά ήταν ωραία με πολύ φαγητό (επιτέλους) και ιστορίες από το ταξίδι. Η αλήθεια είναι ότι ήμασταν πολύ τυχεροί όσον αφορά την σύνθεση της ομάδας που πετύχαμε. Κάναμε καρδιακούς φίλους για πάντα. Ανταλλάξαμε εμαιλς με τους περισσότερους με υποσχέσεις για ανταλλαγή φωτογραφικού υλικού και ελπίδες ότι ίσως κάποτε ξανά βρεθούμε. Επίσης, μπορέσαμε και φτιάξαμε μια ευχετήρια κάρτα για τον οδηγό και τον μάγειρα (συνοδευόμενη και με ένα συλλογικό φιλοδώρημα) που ήταν πολύ καλοί σ’ όλη την διάρκεια του ταξιδιού – πάντα πρόσχαροι, έτοιμοι να βοηθήσουν, γεμάτοι πληροφορίες και με πραγματικό ενδιαφέρον για να περάσεις εσύ καλά.

Δέκατη έκτη μέρα:

Το τουρ έχει τελειώσει και έχουμε 1 μέρα να δούμε την πρωτεύουσα. Δεν θέλαμε να περάσουμε την ημέρα μας μέσα στην πόλη. Θα ήταν κρίμα μετά από όλα αυτά τα τοπία που είδαμε, να τελείωνε η εμπειρία μας στην Αφρική μέσα σε αστικό περιβάλλον. Έτσι αποφασίσαμε να πάμε στο Daan Vijoen Game Park (http://sunkarros.com) http://her.is/uD4eYN . Ένα ζευγάρι από την Αγγλία που ήταν μαζί μας όλες τις προηγούμενες ημέρες ήρθε μαζί μας. Η κοπέλα ήταν από την Νικαράγουα απλά έμενε Αγγλία τώρα. Ενδιαφέρουσες προσωπικότητες και οι δύο μας κράτησαν παρέα στην τελευταία μας μέρα στην Αφρική. Μοιραστήκαμε το ταξί και φτάσαμε στο πάρκο. Ο ταξιτζής είπε οτι θα μας περίμενε εκεί. Μάλλον δεν κατάλαβε ότι εμείς θα αράζαμε μέχρι να κλείσει το πάρκο. Προσπαθήσαμε να το εξηγήσουμε αλλά αυτός επέμενε. Έτσι αρχίσαμε το περπάτημα. Στο συγκεκριμένο πάρκο δεν έχει γάτες και έτσι μπορείς να περπατήσεις από νερόλακκο σε νερόλακκο βλέποντας τα ζώα. Ήταν ωραία να περπατάς μετά από τόσο χιλιόμετρα στο λεωφορείο. Βγάλαμε αρκετές φωτογραφίες, περπατήσαμε στα σημαδεμένα μονοπάτια, φάγαμε στο εστιατόριο του πάρκου και γυρίσαμε όταν άρχισε να σκοτεινιάζει. Το βράδυ πήγαμε μαζί για φαγητό σχολιάζοντας το ταξίδι που πέρασε και κάνοντας όνειρα για τα ταξίδια που θα έρθουν.



Συμπεράσματα:

Ένας από τους πιο φθηνούς τρόπους να επισκεφτείτε την Ναμίμπια και την Νότια Αφρική, εάν δεν σας πειράζει λίγο ταλαιπωρία (με την καλή έννοια). Στα υπέρ είναι σίγουρα ότι γνωρίσαμε και ταξιδέψαμε με πολλούς ωραίους ανθρώπους. Στα κατά ήταν σίγουρα τα πολλά χιλιόμετρα που διανύσαμε (3000χιλ.). Δυστυχώς τα σημεία ενδιαφέροντος δεν βρίσκονται το ένα δίπλα στο άλλο. Θα πρότεινα ίσως να γίνονταν η ίδια πορεία από το Sossusvlei και μετά, προς τον βορά με τελικό προορισμό τους Victoria Falls μετά από μια επίσκεψή στο Okavango Delta.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

First Προηγούμενη 5 of 5

Go to chapter

Go

[jajo]

Έβδομη μέρα:

Έχουμε γίνει πολύ γρήγοροι πλέον στο πακετάρισμα, ξεστήσιμο της σκηνής, φόρτωμα στο φορτηγό. Τυφλοσούρτης. Σήμερα έχουμε πολλά χιλιόμετρα στο πρόγραμμα. Μόνο μερικές στάσεις για προμήθειες. Παρατηρούμε ότι μοιράζουν παντού δωρεάν προφυλακτικά. Στα μαγαζιά, στα σουπερ-μάρκετς, στις κάβες. Έχουμε βάλει πλώρη για το Namib-Naukluft National Park. Φτάνουμε το απόγευμα. Σήμερα έσπασα το προσωπικό μου ρεκόρ χιλιομέτρων σε χωματόδρομο: 480!!! Κάνουμε μια βόλτα στο Sesriem Canyon. Το ποτάμι που το διαπερνούσε δεν υπάρχει πια άλλα είναι ενδιαφέρουσα πορεία. Στο κάμπινγκ μας έχει για πρώτη φόρα εστιατόριο, καφετέρια και μπαράκι. Όχι ότι μας έλειψαν ιδιαίτερα άλλα ένα καφεδάκι το ήπιαμε. Απόψε αράξαμε αρκετές ώρες γύρω από την φωτιά λέγοντας ιστορίες για το οικονομικό κραχ της Ζιμπάμπουε.

Όγδοη μέρα:

Ξυπνάμε 5 πάρα. Δεν τρώμε πρωινό για να πάμε να δούμε τον ήλιο να ανατέλλει πάνω από τον Sanddune 45. Μια περιοχή με αμμόλοφους που εκτίνεται για 1000 χιλιόμετρα. Δείτε τους Sossusvlei Dunes στον χάρτη εδώ http://her.is/u3sULo . Βγαίνοντας από το κάμπινγκ βλέπουμε ουρά στην πύλη. Πολλοί άλλοι είχαν την ίδια ιδέα με εμάς. Ο οδηγός μας προσπέρασε 5 αυτοκίνητα στην σειρά και είχε πωρωθεί να είμαστε οι πρώτοι που θα ανεβούν στον αμμόλοφο. Αργότερα τον ευχαριστήσαμε για αυτό. Παρόλα αυτά όμως έδωσε την λάθος συμβουλή να βγάλουμε τα παπούτσια μας για να ανεβούμε πιο εύκολα. Αυτό που δεν είχε σκεφτεί όμως είναι ότι είχε 5 C. Παρόλα αυτά όλοι τα βγάλανε εκτός από εμάς και τους Πορτογάλους. Η άμμος ήταν παγωμένη. Εμείς είχαμε έρθει καλά προετοιμασμένοι: ισοθερμικά, μεμβράνες, ορειβατικά παπούτσια και σκουφιά. Οι υπόλοιποι παγώσανε. Κάποιοι γύρισαν πίσω. Παρόλα αυτά η θέα ήταν καταπληκτική. Όταν γυρίσαμε είχαν ετοιμάσει αυγά με μπέικόν για πρωινό!!! Η θερμοκρασίες είχαν αρχίσει να ανεβαίνουν και τα χέρια μας να ξεπαγώνουν. Ξεκινήσαμε για το Deadvlei μια περιοχή ανάμεσα στους ποταμούς Koichab και Kuiseb που είχαν ξεραθεί πριν από 880 χρόνια. Εκεί βγάλαμε άπειρες φωτογραφίες αφού ήταν ένα μέρος μαγευτικό. Μετά ξεκινήσαμε για το Solitaire. Μία πόλη με 90 κατοίκους και τις καλύτερες μηλόπιτες όλης της ερήμου. Φτάνοντας στο κάμπινγκ μας για απόψε στήνουμε πριν νυχτώσει και πάμε για βόλτα μέσα στην έρημο με έναν ντόπιο ξεναγό με πολύ χιούμορ και γνώση για την έρημο. Γυρίζοντας στις σκηνές μας, μας εξήγησαν ότι δεν έχει σκορπιούς ούτε φίδια και όποιος θέλει μπορεί να κοιμηθεί έξω από την σκηνή του για να δει τα ζώα που θα έρθουν το βράδυ στον νερόλακκο. Παρόλα αυτά δεν θα κοιμόμασταν έξω ακόμα και εάν ήταν να έρθουν δεινόσαυροι σ’ αυτόν τον νερόλακκο. Είχε ακόμα πολύ κρύο τα βράδια.

Ένατη μέρα:

Το πρωί τα παιδιά που κοιμήθηκαν έξω μας λένε ότι είδανε ύαινες και ζέβρες. Σήμερα θα πάμε στο Swakopmund για κοιμηθούμε 2 μέρες σε ξενοδοχείο. Στον δρόμο σταματήσαμε για να δούμε τα flamingos στο Walvis Bay. Το Swakopmund είναι η πρωτεύουσα της αδρεναλίνης. Έχει δραστηριότητες για όλα τα κέφια και βαλάντια καθώς επίσης και ένα από τα πιο φθηνά skydiving του κόσμου. Το βράδυ πήγαμε σε εστιατόριο όλοι μαζί.

 

[varioAthens]

Νταξει... οι φωτος απο Ναμιμπια με εκαναν να ζηλεψω!!!
Ωραια εμπειρια το ταξιδι οπως το οργανωσατε και ευχαριστη η γραφη σου!
Αν μπορεις δωσε περισσοτερα στοιχεια για το κοστος (δραστηριοτητες, τουρ κ.λ.π.).

 

[jajo]

Αν μπορεις δωσε περισσοτερα στοιχεια για το κοστος (δραστηριοτητες, τουρ κ.λ.π.).

Στο λινκ που έδωσα στην αρχή από τους Nomad tours λέει αναλυτικά τις τιμές. Επίσης, μπορείς να κατεβάσεις και το Dossier που έχει την διαδρομή και το πρόγραμμα πιο αναλυτικά. Αναφορικά η διαδρομή που κάναμε εμείς κόστισε 850 ευρώ. Στην τιμή αυτή συμπεριλαμβάνετε το activity package, φαγητό, σκηνές (και ξενοδοχεία για 2 μέρες), permits, μεταφορές. Βέβαια σου δίνουν και την επιλογή να κάνεις το ίδιο tour με ξενοδοχεία αντί για κάμπινγκ, άλλα είναι βέβαια πιο ακριβό.

Χαίρομαι που σου άρεσαν οι φωτογραφίες. Αυτές που έχουν WP μπροστά στο όνομα τους, τις έχω τραβήξει με το κινητό μου. Και εμένα μου άρεσαν οι φωτογραφίες στην σελίδα σου.

 

[GTS]

Και γαμώ τα ταξίδια. Africa camping και τα μυαλά στα κάγκελα.

 

[giannoula]

η Ναμίμπια μου περνάει από το μυαλό συχνά πυκνά! Πολύ ωραίες φωτογραφίες και ενδιαφέρον τουρ! Πάντα τέτοια!

 

[Travelstoryteller]

Μπράβο ρε παιδιά! Πολύ όμορφο ταξίδι και μια υπέροχη εναλλακτική επιλογή για όλους εμάς τους αντι-γκρουπ, αντι-ρεσόρτ, πτωχούς πλην τίμιους travellers!

 

[jajo]

Δέκατη μέρα:

Σήμερα ο καθένας κάνει ότι θέλει και δεν λειτουργούμε σαν ομάδα. Οι περισσότεροι είχαν κλείσει κάποια δραστηριότητα . Ενδεικτικά δίνω αυτή την εταιρεία άλλα έχει πραγματικά άπειρες http://www.namibiadesertexplorers.com/activities.html . Εμείς αποφασίσαμε να μην κάνουμε τίποτα και έτσι χαλαρώσαμε στο Swakopmund που είναι λίγο σαν γερμανική επαρχεία. Πηγαίνουμε στον παλιό φάρο, στην παραλία (που το κρύο δεν επιτρέπει την πολυπόθητη βουτιά) και στο ενυδρείο. Εκεί βλέπουμε ψάρια από τον κρύο ατλαντικό ωκεανό που δεν έχουν πολλά χρώματα, σαν τον ζεστό ινδικό ωκεανό. Αξίζει μια επίσκεψη εάν σου αρέσουν τα ψαράκια. Βρήκα μια μικρή φωτοπαρουσίαση εδώ:

. Επίσης, υπάρχει και το living desert snake park που έχει τα πάντα για τα ερπετά και έντομα της ερήμου, άλλα δεν πήγαμε. Ξεκουραστήκαμε, κάναμε στάσεις στα καφέ της πόλης και τις υπαίθριες αγορές, και αργότερα λίγο γαστρονομικό τουρισμό.


Ενδέκατη μέρα:

Ξανά πακετάρουμε για να ανέβουμε για μια ακόμα φορά στο φορτηγό – λεωφορείο. Αυτή την φορά είμαστε καθαροί, ξεκούραστοι και έτοιμοι για καινούργιες περιπέτειες. Το φορτηγό έχει πλυθεί και δεν υπάρχει ίχνος σκόνης (δεν θα κρατήσει και πολύ). Στο δρόμο σταματάμε σε κάτι αγορές κατά μήκους του δρόμου που πουλάνε κυρίως ημιπολύτιμους λίθους (gem stones) και μπατίκ (ζωγραφιές πάνω σε πανί). Οι αγορές είναι από την φυλή των Herero. Οι γυναίκες φοράνε βικτωριανά φορέματα και καπέλα που παρομοιάζουν το σχήμα των κεράτων της αγελάδας. Δεν ξέρω πως ξεκίνησε αυτή η μόδα άλλα σίγουρα κάπου θα υπάρχει μια περίεργη ιστορία που το εξηγεί. Φτάνουμε στο Spitzkoppe που θα είναι η κατασκήνωση μας για απόψε, χωρίς ρεύμα, νερό και τις πολυτέλειες της πόλης που αφήσαμε πίσω. Εδώ έχει μόνο τουαλέτες αφρικανικές (χωρίς νερό). Παρόλα αυτά κανένας δεν σκέφτεται τις ανέσεις που άφησε στην πόλη. Βρισκόμαστε σε μια περιοχή που παρόλο που είναι σχετικά επίπεδη έχουν εμφανιστεί κάποιοι μονόλιθοι από γρανίτη που δημιουργούν μερικούς πολύ όμορφους σχηματισμούς. Πάμε για εξερευνήσεις και αργότερα μας πηγαίνουν και μια βόλτα με έναν ντόπιο οδηγό που μας μιλάει για τα φυτά και τους θάμνους της ερήμου, για το πώς ζούσαν οι βουσμάνοι, για την χρήση των κλίκς στην γλώσσα τους και μας δείχνει και κάποιες βραχογραφίες. Ένα βιντεάκι (στα αγγλικά) για τα κλίκς στην γλώσσα των βουσβάνων:

. Το απόγευμα ανεβαίνουμε όσο πιο ψηλά μπορούμε για να δούμε το ηλιοβασίλεμα. Το βράδυ έχει βραστό στο τσουκάλι. Η βραδιά είναι πολύ ζέστη (μια από τις λίγες) και έτσι κάποιοι ανεβαίνουν στους μονόλιθους για να κοιμηθούν βλέποντας τα άστρα.

 

[hydronetta]

Αχ πόσο ζηλεύω που διανυκτερεύσατε στο Spitzkoppe. Από τα μαγικά μέρη στη Ναμίμπια. Είδατε και τις βραχογραφίες υποθέτω

 

[mariath]

Μαγικά αφρικάνικα τοπία. Χαζεύω με τις φωτογραφίες.
Φαίνεται εξαιρετικά ενδιαφέρον όλο το ταξίδι και το camping tour.

 

[jajo]

Δωδέκατη μέρα:

Σήμερα βάζουμε πλώρη για την φυλή των Himba. Στο παρελθόν, έχουμε κάνει αρκετές επισκέψεις σε φυλές. Μερικές φορές ήταν ωραία, μερικές φορές ήταν σαν να είμαστε σε ανθρώπινο ζωολογικό κήπο και άλλες απλά ήταν λάθος. Είναι ένα θέμα που σηκώνει πολύ συζήτηση άλλα είναι πέραν του θέματος αυτής της ιστορίας. Αυτή την φορά θέλαμε να επισκεφτούμε ένα χωριό που είχε ένα ορφανοτροφείο και γενικά η εμπειρία μας άφησε καλές εντυπώσεις. Μετά από πολλά χιλιόμετρα μέσα σε ξεραμένα τόπια, φτάνουμε στο καμπινγκ μας. Απόψε δεν θα έχουμε ρεύμα. Η φωτιά ζεσταίνει τα ντουζ και οι εγκαταστάσεις είναι βασικές. Παρόλα αυτά το μέρος είναι μαγευτικό. Περιμένουμε την ξεναγό μας για να μας πάει στην φυλή. Μιλάει πολύ καλά αγγλικά και την γλώσσα των Himba. Μας εξηγεί μερικά βασικά πράγματα, τι να κάνουμε, τι να μην κάνουμε και μερικές λέξεις για να μπορούμε να λέμε τα βασικά. Έχουμε συγκεντρώσει από λίγα χρήματα όλοι μαζί και έχουμε ψωνίσει μερικά προϊόντα καθημερινής διατροφής και τα έχουμε πάει στο χωρίο τους: φακές, λάδι, ρύζι κλπ. Μας έχουν ενημερώσει να μην δώσουμε γλύκα στα παιδιά γιατί δεν πρόκειται να επισκεφτούν οδοντίατρο ποτέ στην ζωή τους. Εγώ έχω φέρει κάτι μπαλόνια από Ελλάδα και τα δίνω στην δασκάλα τους για να τα μοιράσει στο σχολείο. Αποφεύγουμε να τους δώσουμε εμείς καθώς μαλώνανε για το παραμικρό. Ακόμα και ένα χρησιμοποιημένο χαρτομάντιλο να έδινες σε ένα από αυτά αμέσως ξεκινούσε καυγάς μεταξύ τους. Κάποιοι από το γκρουπ μας τους δώσαμε σφυριχτές που αγόρασαν σε ένα βενζινάδικο. Δεν ήταν και πολύ καλή ιδέα καθώς την επόμενη μέρα ξυπνήσαμε στις 4 από τα σφυρίγματα. Το χωριό ήταν μικρό και αποτελούνταν από μικρά σπιτάκια από ξύλα και λάσπη. Στην μέση είχαν περιφραγμένα τα ζώα τους. Οι άντρες βοσκούσαν τα ζώα και οι γυναίκες έκαναν τις υπόλοιπες δουλειές πίσω στο χωριό. Χαρακτηριστικό της φυλής είναι ο τρόπος που οι γυναίκες φτιάχνουν τα μαλλιά τους και το χρώμα του δέρματος τους. Χρησιμοποιούν ένα μείγμα λάσπης, στάχτης και βουτύρου και το βάζουν στο σώμα τους δημιουργώντας μια κόκκινη κρούστα. Παρατηρούμε την καθημερινότητα τους: οι γυναίκες φτιάχνουν τα μαλλιά τους, ντουρβανίζουν το γάλα μέσα σε μια κολοκύθα κρεμασμένη από το δέντρο, μαγειρεύουν στην φωτιά, τα παιδιά παίζουν με εμάς, ανεβαίνουν στα δέντρα, κυνηγάνε τα ζώα. Μας δείχνουν πως κάνουν μπάνιο μέσα στην έρημο, πώς φτιάχνουν αυτή την ιδιαίτερη κρέμα περιποίησης που χρησιμοποιούν και πώς χρησιμοποιούν όλα τα εργαλεία τους. Τα παιδιά μας τραγουδάν τραγούδια στην γλώσσα τους. Ο μικρός Ντάνιελ (ένα 9χρόνο αγγλάκι που έχουμε στο γκρούπ) τους εκπαιδεύει πώς να κάνουν κλανιές με την μασχάλη (φέραμε στον «πολιτισμό») και γενικά έχει μια μοναδική αλληλεπίδραση μαζί τους. Φεύγουμε από το χωριό για την κατασκήνωση μας που είναι ακριβώς δίπλα. Το βράδυ παίζουμε σπασμένο τηλέφωνο γύρω από την φωτιά και αργούμε να κοιμηθούμε.

Δέκατη τρίτη μέρα:

Σήμερα θα φτάσουμε στο Etosha National Park. Μια τεράστια έκταση στην οποία θα έχουμε την ευκαιρία να δούμε πολλά ζώα. Τα κάμπινγκ εδώ είναι καταπληκτικά. Εδώ αυτό που ουσιαστικά κάνουμε είναι να οδηγάμε με το φορτηγό μας δεξιά και αριστερά μέσα στο πάρκο για να δούμε τα ζώα. Είναι η ξηρή περίοδος και έτσι είναι εύκολο να δει κανείς τα ζώα γιατί μαζεύονται γύρω από τους νερόλακκους. 26 ζευγάρια μάτια ψάχνουν να εντοπίσουν ζώα. Όποιος δει κάτι ενημερώνει τον οδηγό και σταματάμε για φωτογραφίες. Το απόγευμα στήνουμε τις σκηνές στο κάμπινγκ που είναι «γεμάτο» όπως λέει ο οδηγός μας. Του λέω ότι δεν έχει δει γεμάτο κάμπινγκ εάν δεν πάει καλοκαίρι στην Ελλάδα. Το βράδυ στο κάμπινγκ έχει έναν τεχνητό νερόλακκο που μπορείς να αράξεις το βράδυ με την κάμερα σου και να παρατηρείς τα ζώα που έρχονται. Περάσαμε αρκετές ώρες εκεί μέσα στην νύχτα κάνοντας ησυχία και βλέποντας ύαινες, ρινόκερους και μία οικογένεια από 3 ενήλικες ελέφαντες και 3 μικρά ελεφαντάκια. Υπήρχε ένας άγραφος κανόνας ότι τα ζώα θα έρχονταν ένα ένα να πιούν νερό χωρίς να ενοχλούν τα υπόλοιπα. Ένας σεβασμός για την ανάγκη τους να ξεδιψάσουν.

 

[hydronetta]

Κάτι μου λέει ότι σταθερά ο ίδιος ρινόκερως κάθε βράδυ πίνει νερό από τον νερόλακκο του camping στο Halali. Όντως ήταν πολύ ενδιαφέρον ότι τα ζώα εναλλάσσονταν στον νερόλακκο λες και υπήρχε πρόγραμμα.
Υποθέτω ότι το χωριό των Himba είναι στο Otjikandero κοντά στο Kamanjab οδεύοντας προς Etosha (αναγνωρίζω φυσιογνωμίες που απαθανάτισα κι εγώ). Όπως και στα άλλα αντίστοιχα είχε εισιτήριο εισόδου. Όμως η δική μας ξενάγηση ήταν επιεικώς απαράδεκτη κι αυτό που ενδιέφερε ηταν να απλωθούν τα χαϊμαλιά καταγής και να περιμένουν να ψωνίσουμε. Σε σχέση προς ανάλογα "παραδοσιακά χωριά" των San, των Damara και των Mbunza ήταν μακράν η χειρότερη εμπειρία. Θεωρώ τους Himba μάλλον πολυδιαφημισμένους.