Περιεχόμενα
Κατόπιν αιτήσεως πολλών αναγνωστών/ριών (1) αποφασίσαμε να περιλάβουμε στην περιγραφή μας περισσότερες λεπτομέρειες από το δεύτερο μέρος του ταξιδιού, στα φημισμένα highlands.
Από τη Γλασκόβη, μέσω Ben Lui και αφού περάσαμε τα πρώτα loch, φτάσαμε στη δυτική ακτή και ακολουθώντας τον παραλιακό δρόμο με κατεύθυνση βόρεια, φτάσαμε στο Barcaldine. Είναι ένα μικρό χωριό που δεν σου γεμίζει πολύ το μάτι με την πρώτη. Το κατάλυμα όμως ήταν μοναδικό. Ένα αρχοντόσπιτο 300 ετών που ανήκει στους απογόνους των πρώτων ιδιοκτητών!
Η διεύθυνση του είναι www.barcaldinehouse.co.uk , δεν είναι φτηνό αλλά είναι πολύ προσεγμένο με λίγα δωμάτια ( μείναμε στο Four poster) καλό πρωινό, μια πολύ ωραία αυλή και πολύ φιλόξενους ανθρώπους. Για όποιον ενδιαφέρεται υπάρχει δωμάτιο μπιλιάρδου με τραπέζι για snooker , κανονικών διαστάσεων! Η ίδια οικογένεια έχει κι ένα κάστρο στην περιοχή, αλλά για τις ημέρες που θέλαμε δεν είχε διαθεσιμότητα. Η γενική εικόνα που σου δίνεται είναι μιας μικρής οικογενειακής επιχείρησης που ξεφεύγει στο στυλ από τα δεκάδες B&B που υπάρχουν κατά μήκος του δρόμου της δυτικής ακτής. Το σημείο αποτελεί καλή βάση για εξορμήσεις, τόσο προς το βορά όσο και προς το νότο. Αν ενδιαφέρεστε για κάτι ακόμα καλύτερο θα πρότεινα το Ballachulish είναι λίγο πιο πολυτελές, διεκδικεί αστέρι Μισελέν για το εστιατόριο του, αλλά είναι πάνω στον κεντρικό δρόμο. Αυτά για το κατάλυμα . Πάμε στις εξορμήσεις μας. Πρώτο βράδυ, κάναμε μια μικρή βόλτα στο Portnacroish, ένα μικρό ψαροχώρι με δύο καλά μαγαζιά για φαγητό. Το εντυπωσιακό εδώ ήταν ότι ήμασταν έξω στις 10:30 το βράδυ και ο ήλιος δεν είχε δύσει. Η φωτογραφία με το καραβάκι έχει τραβηχτεί στις 10:42!
Την επόμενη ημέρα ξυπνήσαμε με ήλιο. Κατευθυνθήκαμε νότια και αφού επισκεφθήκαμε ένα από τα δεκάδες κάστρα που υπάρχουν στην περιοχή φτάσαμε στο Oban. Πρόκειται για μια παλιά λουτρόπολη, που γνώρισε στιγμές αίγλης στα τέλη του 19ου αιώνα. Παλιά αρχοντικά, ξενοδοχεία και μαγαζιά με ατμόσφαιρα εποχής, αρκετοί τουρίστες και ένα αποστακτήριο που βγάζει από τα καλύτερα single malt της Σκωτίας. Η οργανωμένη βόλτα δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο, αφού δεν σε αφήνουν να δεις κελάρια και παλιά βαρέλια. Θα περιοριστείς σε καζάνια και τη γραμμή εμφιάλωσης ενώ η γευσιγνωσία στο τέλος περιλαμβάνει καλά ουίσκι. Πάρτε ένα μπουκάλι από την έκδοση του αποστακτηρίου, είναι αρκετά καλό. Το Oban πλέον είναι το πέρασμα προς τα νησιά. Με το ferry φτάνεις στις Μέσα Εβρίδες, τα κοντινότερα νησιά προς την ηπειρωτική Σκωτία. Επιλέξαμε το Isle of Mull όπου επισκεφτήκαμε το Duart Castle. Και αυτό ανήκει σε κάποιον δούκα τον 17ο στη σειρά της οικογένειας. Αξίζει τον κόπο να φτάσει κανείς μέχρι εδώ. Η θέα από τον πύργο είναι πανέμορφη.Είχε μια συννεφιά, ουρανός και θάλασσα είχαν γίνει ένα. Αρχισε να ψιλοβρέχει και οι εικόνες έγιναν μαγικές.
Εκει μου ήρθαν στο μυαλό οι στίχοι του ποιητή : «ηρθες να με δεις κι όμως δεν μ΄ είδες , έχω απ’ τα μεσάνυχτα πνιγεί χίλια μίλια πέρα απ’ τις Εβρίδες.»
Γυρνάμε στο Oban και συνεχίζουμε νότια. Θέλαμε να πάμε στο Seil, το οποίο στο χάρτη φαίνεται νησί. Διασχίσαμε ένα πέτρινο γεφύρι που φέρει το μεγαλοπρεπέστατο όνομα: Γέφυρα πάνω από τον Ατλαντικό. Στο νησάκι βρήκαμε ένα καταπληκτικό μαγαζί, κάτι σαν παμπ, που είχε ένα μικρό ζυθοποιείο στο ένα κομμάτι κι ένα μικρό εστιατόριο στο άλλο. Ηπιαμε άφθονες δικές τους μπύρες και alles και φύγαμε με προορισμό το ξενοδοχείο μας. Στο Oban κάναμε στάση για ένα malt |… και την πατήσαμε. Η γέφυρα που έπρεπε να περάσουμε ήταν κλειστή. Το πρωί που την περναγαμε είδαμε την πινακίδα που έλεγε ότι στις 10 το βράδυ θα κλείσει, αλλά ξεχαστήκαμε. Σταματάμε σε μια παμπ, ρωτάμε κάτι τύπους και εισπράττουμε μια απάντηση που μας σοκάρει. Δεν υπάρχει άλλο πέρασμα, πρέπει να κάνουμε τρίωρο κύκλο. Ανεβήκαμε το Ben Nevis, το μεγαλύτερο βουνό της περιοχής σε μια διαδρομή που στην αρχή μας φόβισε αλλά μετά μας αποζημίωσε. Ακόμα και μετά τα μεσάνυχτα, δεν νύχτωνε . Υπήρχε ένα αμυδρό φως στον ουρανό, χωρίς φεγγάρι που μας έκανε να νιώθουμε άνετα. Ψηλά στο βουνό, ο δρόμος ήταν τέλειος κι εγώ είχα αρχίσει να ξεθαρρεύω με το Astra και το τιμόνι ανάποδα. Κάποια στιγμή συνειδητοποιώ ότι έχω περάσει τα 100 μίλια την ώρα, πολλά για το σημείο και ξαφνικά βλέπουμε μπροστά μας ένα ελάφι. Τεράστιο, κοκκινωπό, στέκεται στη μέση του δρόμου και μας κοιτά. Σβήνω τους προβολείς, κόβω ταχύτητα και χαζεύουμε. Λίγα χιλιόμετρα πιο κάτω, κι ενώ δεν συναντάμε άλλο όχημα ούτε με κιάλι ερχόμαστε αντιμέτωποι με την ομορφότερη εικόνα του ταξιδιού. Ένα κοπάδι από ελάφια στη μέση του δρόμου. Κάθονται και μας κοιτάνε, κοιτάμε κι εμείς και μένουμε αποσβολωμένοι. Μικρά , μεγάλα, κόκκινα, καφέ, καμιά δεκαριά συνολικά. Τα χάσαμε. Μόνοι μας μέσα στη μέση του πουθενά με αυτά τα ζώα. Υπέροχο.
Η επιστροφή από εκεί και πέρα ήταν αστεία. Ο δρόμος δεν μας φάνηκε. Κάναμε άλλη μιάμιση ώρα δρόμο και φτάσαμε εξαντλημένοι στο ξενοδοχείο.
Την άλλη μέρα ανεβήκαμε προς το Fort William το οποίο δεν μας άρεσε καθόλου.Οι βόλτες γύρω από την πόλη όμως ήταν όμορφες. Πήγαμε σ’ ένα μικρό αποστακτήριο (Ben Nevis) και πήραμε κι άλλο ένα malt. Είδαμε και δύο μικρά κάστρα, γεμίσαμε οξυγόνο και ήλιο και πήραμε το δρόμο για Εδιμβούργο, κάνοντας τις απαραίτητες στάσεις στις πάμπ και στα loch για… ανεφοδιασμό. Όπου και να γύριζες το βλέμμα σου έβλεπες καταπράσινα λιβάδια και λίμνες. Μαγικός τόπος. Είπαμε, θα ξαναπάμε.
Από τη Γλασκόβη, μέσω Ben Lui και αφού περάσαμε τα πρώτα loch, φτάσαμε στη δυτική ακτή και ακολουθώντας τον παραλιακό δρόμο με κατεύθυνση βόρεια, φτάσαμε στο Barcaldine. Είναι ένα μικρό χωριό που δεν σου γεμίζει πολύ το μάτι με την πρώτη. Το κατάλυμα όμως ήταν μοναδικό. Ένα αρχοντόσπιτο 300 ετών που ανήκει στους απογόνους των πρώτων ιδιοκτητών!
Η διεύθυνση του είναι www.barcaldinehouse.co.uk , δεν είναι φτηνό αλλά είναι πολύ προσεγμένο με λίγα δωμάτια ( μείναμε στο Four poster) καλό πρωινό, μια πολύ ωραία αυλή και πολύ φιλόξενους ανθρώπους. Για όποιον ενδιαφέρεται υπάρχει δωμάτιο μπιλιάρδου με τραπέζι για snooker , κανονικών διαστάσεων! Η ίδια οικογένεια έχει κι ένα κάστρο στην περιοχή, αλλά για τις ημέρες που θέλαμε δεν είχε διαθεσιμότητα. Η γενική εικόνα που σου δίνεται είναι μιας μικρής οικογενειακής επιχείρησης που ξεφεύγει στο στυλ από τα δεκάδες B&B που υπάρχουν κατά μήκος του δρόμου της δυτικής ακτής. Το σημείο αποτελεί καλή βάση για εξορμήσεις, τόσο προς το βορά όσο και προς το νότο. Αν ενδιαφέρεστε για κάτι ακόμα καλύτερο θα πρότεινα το Ballachulish είναι λίγο πιο πολυτελές, διεκδικεί αστέρι Μισελέν για το εστιατόριο του, αλλά είναι πάνω στον κεντρικό δρόμο. Αυτά για το κατάλυμα . Πάμε στις εξορμήσεις μας. Πρώτο βράδυ, κάναμε μια μικρή βόλτα στο Portnacroish, ένα μικρό ψαροχώρι με δύο καλά μαγαζιά για φαγητό. Το εντυπωσιακό εδώ ήταν ότι ήμασταν έξω στις 10:30 το βράδυ και ο ήλιος δεν είχε δύσει. Η φωτογραφία με το καραβάκι έχει τραβηχτεί στις 10:42!
Την επόμενη ημέρα ξυπνήσαμε με ήλιο. Κατευθυνθήκαμε νότια και αφού επισκεφθήκαμε ένα από τα δεκάδες κάστρα που υπάρχουν στην περιοχή φτάσαμε στο Oban. Πρόκειται για μια παλιά λουτρόπολη, που γνώρισε στιγμές αίγλης στα τέλη του 19ου αιώνα. Παλιά αρχοντικά, ξενοδοχεία και μαγαζιά με ατμόσφαιρα εποχής, αρκετοί τουρίστες και ένα αποστακτήριο που βγάζει από τα καλύτερα single malt της Σκωτίας. Η οργανωμένη βόλτα δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο, αφού δεν σε αφήνουν να δεις κελάρια και παλιά βαρέλια. Θα περιοριστείς σε καζάνια και τη γραμμή εμφιάλωσης ενώ η γευσιγνωσία στο τέλος περιλαμβάνει καλά ουίσκι. Πάρτε ένα μπουκάλι από την έκδοση του αποστακτηρίου, είναι αρκετά καλό. Το Oban πλέον είναι το πέρασμα προς τα νησιά. Με το ferry φτάνεις στις Μέσα Εβρίδες, τα κοντινότερα νησιά προς την ηπειρωτική Σκωτία. Επιλέξαμε το Isle of Mull όπου επισκεφτήκαμε το Duart Castle. Και αυτό ανήκει σε κάποιον δούκα τον 17ο στη σειρά της οικογένειας. Αξίζει τον κόπο να φτάσει κανείς μέχρι εδώ. Η θέα από τον πύργο είναι πανέμορφη.Είχε μια συννεφιά, ουρανός και θάλασσα είχαν γίνει ένα. Αρχισε να ψιλοβρέχει και οι εικόνες έγιναν μαγικές.
Εκει μου ήρθαν στο μυαλό οι στίχοι του ποιητή : «ηρθες να με δεις κι όμως δεν μ΄ είδες , έχω απ’ τα μεσάνυχτα πνιγεί χίλια μίλια πέρα απ’ τις Εβρίδες.»
Γυρνάμε στο Oban και συνεχίζουμε νότια. Θέλαμε να πάμε στο Seil, το οποίο στο χάρτη φαίνεται νησί. Διασχίσαμε ένα πέτρινο γεφύρι που φέρει το μεγαλοπρεπέστατο όνομα: Γέφυρα πάνω από τον Ατλαντικό. Στο νησάκι βρήκαμε ένα καταπληκτικό μαγαζί, κάτι σαν παμπ, που είχε ένα μικρό ζυθοποιείο στο ένα κομμάτι κι ένα μικρό εστιατόριο στο άλλο. Ηπιαμε άφθονες δικές τους μπύρες και alles και φύγαμε με προορισμό το ξενοδοχείο μας. Στο Oban κάναμε στάση για ένα malt |… και την πατήσαμε. Η γέφυρα που έπρεπε να περάσουμε ήταν κλειστή. Το πρωί που την περναγαμε είδαμε την πινακίδα που έλεγε ότι στις 10 το βράδυ θα κλείσει, αλλά ξεχαστήκαμε. Σταματάμε σε μια παμπ, ρωτάμε κάτι τύπους και εισπράττουμε μια απάντηση που μας σοκάρει. Δεν υπάρχει άλλο πέρασμα, πρέπει να κάνουμε τρίωρο κύκλο. Ανεβήκαμε το Ben Nevis, το μεγαλύτερο βουνό της περιοχής σε μια διαδρομή που στην αρχή μας φόβισε αλλά μετά μας αποζημίωσε. Ακόμα και μετά τα μεσάνυχτα, δεν νύχτωνε . Υπήρχε ένα αμυδρό φως στον ουρανό, χωρίς φεγγάρι που μας έκανε να νιώθουμε άνετα. Ψηλά στο βουνό, ο δρόμος ήταν τέλειος κι εγώ είχα αρχίσει να ξεθαρρεύω με το Astra και το τιμόνι ανάποδα. Κάποια στιγμή συνειδητοποιώ ότι έχω περάσει τα 100 μίλια την ώρα, πολλά για το σημείο και ξαφνικά βλέπουμε μπροστά μας ένα ελάφι. Τεράστιο, κοκκινωπό, στέκεται στη μέση του δρόμου και μας κοιτά. Σβήνω τους προβολείς, κόβω ταχύτητα και χαζεύουμε. Λίγα χιλιόμετρα πιο κάτω, κι ενώ δεν συναντάμε άλλο όχημα ούτε με κιάλι ερχόμαστε αντιμέτωποι με την ομορφότερη εικόνα του ταξιδιού. Ένα κοπάδι από ελάφια στη μέση του δρόμου. Κάθονται και μας κοιτάνε, κοιτάμε κι εμείς και μένουμε αποσβολωμένοι. Μικρά , μεγάλα, κόκκινα, καφέ, καμιά δεκαριά συνολικά. Τα χάσαμε. Μόνοι μας μέσα στη μέση του πουθενά με αυτά τα ζώα. Υπέροχο.
Η επιστροφή από εκεί και πέρα ήταν αστεία. Ο δρόμος δεν μας φάνηκε. Κάναμε άλλη μιάμιση ώρα δρόμο και φτάσαμε εξαντλημένοι στο ξενοδοχείο.
Την άλλη μέρα ανεβήκαμε προς το Fort William το οποίο δεν μας άρεσε καθόλου.Οι βόλτες γύρω από την πόλη όμως ήταν όμορφες. Πήγαμε σ’ ένα μικρό αποστακτήριο (Ben Nevis) και πήραμε κι άλλο ένα malt. Είδαμε και δύο μικρά κάστρα, γεμίσαμε οξυγόνο και ήλιο και πήραμε το δρόμο για Εδιμβούργο, κάνοντας τις απαραίτητες στάσεις στις πάμπ και στα loch για… ανεφοδιασμό. Όπου και να γύριζες το βλέμμα σου έβλεπες καταπράσινα λιβάδια και λίμνες. Μαγικός τόπος. Είπαμε, θα ξαναπάμε.
