Κινηματογραφική κουβέντα....

[Όνομα χρήστη xvan]

ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ
Με αρκετή καθυστέρηση τα παρακάτω που αφορούν μια ματιά στο 27ο φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης.

Για άλλη μια χρονιά βρεθήκαμε για 4 ημέρες, τόσες μπορέσαμε, στη μαγεία του 27ου φεστιβάλ
ντοκιμαντέρ . Ένας δυνατός θεσμός που από την φύση και την ιστορία του,
έχει δεσμούς με την κοινωνία, το παρελθόν αλλά και το μέλλον και την συγκυρία. Η τεχνητή
νοημοσύνη, το αμερικάνικο όνειρο και τα σημερινά αδιέξοδα του, θέματα από την ιστορία των
κινημάτων, τα κίτρινα γιλέκα, το ολοκαύτωμα στη Γάζα, παραλειπόμενα από τον πόλεμο στο
Βιετνάμ, φασισμός, ζητήματα περιβάλλοντος και πόσα ακόμη. Ποιος άραγε να μπορεί να
παρακολουθήσει μέσα στον περιορισμένο χρόνο του τόσα θέματα;
ΛΟΙΠΌΝ 2 με 3 θεάσεις την ημέρα, σύμφωνες με τις ιδιαίτερες προτιμήσεις κάθε θεατή, όπως προκύπτουν μετά από σχετικό διάβασμα του προγράμματος. Επομένως η δική μου απαρίθμηση και η αναφορά σε ταινίες ακολουθεί τον παραπάνω κανόνα, σύμφωνα με όσες μπόρεσα να δω.
Ο Γάλλος ντοκιμαντερίστας Νικολά Φιλιμπέρ και η Αμερικανίδα φωτογράφος και σκηνοθέτρια Λορέν Γκρίνφιλντ ήταν τιμώμενα πρόσωπα στη Θεσσαλονίκη. Στο "Η γενιά του πλούτου", και " βασίλισσά των Βερσαλλιών" η Λορέν μέσα από τις ιστορίες μιας οδηγού λεωφορείου, μιας πορνοστάρ, μιας βασίλισσας ομορφιάς ξετινάζει κυριολεκτικά το αμερικάνικο όνειρο, το κυνήγι του πλούτου, την εξάρτηση από την εικόνα και το κινητό. Ειδικά στο Social Studies , που εξερευνά τις επιπτώσεις των social media των smartphone σε πραγματικό χρόνο εξετάζει πώς έχουν αλλάξει και επιδράσει ριζικά την παιδική ηλικία κ όχι μόνο.
Εντελώς ιδιαίτερη η δημιουργία του Γ. Δρίβα "The biography of a software" ταινία φτιαγμένη
με χρήση AI.
Πόσες ταινίες ακόμη; Πάρα πολλές. Ο Σταύρος Ψυλλάκης καταχειροκροτήθηκε στις
"ΣΜΙΛΕΜΕΝΕΣ ΨΥΧΕΣ", η ιστορία του Ελβετού οδοντίατρου Τζουλιέν Γκρίβελ που για 26
χρόνια αφιλοκερδώς θεραπεύει λεπρούς στην Ελλάδα στην διάρκεια της αδείας του.
Η "επιστροφή στην πατρίδα" των Κερσανίδη κ Χρύσας Τσελέπη, ταινία βασισμένη στον Γερμανό ψυχίατρο Τίτους Μίλεχ, που αποκηρύσσει την ταυτότητά του και ξεκινά ένα προσωπικό ταξίδι στον χώρο και τον χρόνο των εγκλημάτων του Β Παγκοσμίου Πολέμου. Μια ιστορία όπου το προσωπικό γίνεται δημόσιο και μας αποκαλύπτει τα μυστικά της συλλογικής συνείδησης και το ατομικό τραύμα που δεν έχει κ δεν μπορεί να επουλωθεί.
Μα εδώ θα σταθώ σε δυο εμβληματικές για μένα δημιουργίες
Η πρώτη "ΤΑ ΒΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ των Ηρώ Σιαφλακη και μοντάζ της Μπονίτας Παπαστάθη. Μια διεισδυτική ματιά στο κίνημα των κίτρινων γιλέκων, των αντιθέσεων, των προβληματισμών της Γαλλικής κοινωνίας (στην πραγματικότητα της σύνολης Ευρώπης) μέσα από ένα κίνημα οργανωμένο από τα κάτω, χωρίς ιεραρχία και προνόμια, ΤΑ Κίτρινα Γιλέκα ένας πολιτικός πειραματισμός ,ενας συνεχής ακτιβισμός και τελικά ΜΙΑ συνέχεια του Γαλλικού Μάη. Και όλα αυτά πλαισιωμένα με μια συζήτηση στο τέλος, όπου χαρήκαμε την μεστή και μετρημένη τοποθέτηση της Σιαφλάκη.
Ελπίζουμε να το ξαναδούμε στα σινέ της χώρας.
Το γεγονός της Παρασκευής ήταν μια χαρούμενη μουσική πορεία, ΠΑΤΙΝΑΔΑ όπως λέγεται,
μια απρόσμενη νότα που ξεκίνησε από τις παραλιακές αποθήκες του φεστιβάλ και κατέληξε
μετά από ώρα ακολουθούμενη από 100δες πολίτες με υψωμένα τα κινητά και της φωτογραφικές μηχανές, στην αίθουσα του σινε Μακεδονικόν όπου παίχτηκε η δημιουργία των Άννας Αντωνοπούλου και Γιώργου Σπυρίδη "Ο ΜΠΙΚΟ ΚΑΙ Η ΟΡΧΙΣΤΡΑ ΤΟΥ .
Ο μαέστρος και σαξοφωνίστας Biko Agusev από την Στρούμιτσα της Βόρειας Μακεδονίας με
την 12μελή παρέα του, τιμούν την βαλκανική παράδοση στη μουσική. Κάθε χρόνο εδώ και 15
χρόνια κατεβαίνουν στη Νάουσα στο μαγαζί του Δημήτρη στα ΟΙΝΟΜΑΓΕΙΡΕΜΑΤΑ < εκεί τον πρωτακουσα κι εγώ> και με την μπάντα των χάλκινων συναρπάζουν τα πλήθη με τις μοναδικές μελωδίες τους κατά τη διάρκεια των ζωντανών καρναβαλικών εορτών της Νάουσας. Κατά την γνώμη μου, ο Γιώργος, η Άννα, ο Μπίκο μοίρασαν την χαρά σε όλους, ξεσήκωσαν πολίτες, χόρεψαν στην διαδρομή, σιγομουρμούρισαν τα λόγια των τραγουδιών. Μια ξεχωριστή στιγμή στο φεστιβάλ. Μια στιγμή για την οποία δικαιούμαστε όσοι την ζήσαμε να φωνάξουμε . ΝΑΙ ΕΙΜΟΥΝ κι ΕΓΩ ΕΚΕΙ.

 

[Thalassaki]

Συνεχίζει να με εκπλήσει ευχάριστα η αγαπημένη πλατφορμα cinobo που αν και πρόσφατα ανέβασε την συνδρομή στα 9.99 αξίζει το κάθε cent!

Χθές λοιπόν έκανα στην ουσία απόσβεση του κόστους συνδρομής παρακολουθώντας δωρεάν με το cinobo pass μια ταινία που είχα στο στόχαστρο απο πέρσυ που προβλήθηκε στις νύχτες πρεμιέρας αλλά δεν είχα καταφέρει να δω. Η προβολή που με βόλευε στις 20:45 ήταν στον ιστορικό αλλά και ανακαινισμένο πλέον Γαλαξία στις αρχές της Μεσογείων και με αποζημείωσε με το παραπάνω.

Είδα το "Πρίν το τέλος" (Sterben) του Ματίας Γκλάσνερ που ίσως κάποιοι να τον θυμάστε απο την "Ελεύθερη Βούληση", βραβευμένη με Αργυρή Άρκτο στο Φεστιβάλ Βερολίνου 2006 .

Το Sterben απέσπασε επίσης σημαντικές διακρίσεις κερδίζοντας την Αργυρή Άρκτο σεναρίου στο Φεστιβάλ Βερολίνου και το βραβείο καλύτερης ταινίας από τη Γερμανική Ακαδημία Κινηματογράφου.

Ένα τρίωρο κινηματογραφικό έπος με έντονα μπεργκμανικά στοιχεία αλλά και πιο ανάλαφρες αποχρώσεις Haneke που ρούφηξα κάθε του λεπτό όχι μόνο χωρίς να καταλάβω την μεγάλη του διάρκεια αλλά απορώντας στο τέλος γιατί δεν είχε κι άλλο .

Χωρισμένο σε κεφάλαια, με βαρβάτο σενάριο ξεκινώντας φαινομενικά απο το τέλος μας παρουσιάζει την άθλια ζωή ενός αβοήθητου ηλικιωμένου ζευγάριου .Την κουρασμένη και αποήθητη 78χρονη Λίζι , φροντίστρια για 20 συναπτά χρόνια εξίσου αβοήθητου σύζυγου της Γκερντ που πάσχει από Αλτσχάιμερ. Γονείς του πρωταγωνιστή μαέστρου Τομ ( Lars Eidinge ) και της αλκοολικής, "νέας όμορφης και ωραίας" Έλεν.

Φοβερή ανδρική ερμηνεία από τον Λαρς Άιντινγκερ, σε μιά ταινία με ασταμάτητους συναισθηματικούς κλυδωνισμούς μια υποθετικής οικογένειας και του περίγυρού τους . Όλοι αντιμέτωποι και εγκλωβισμένοι με την ιδέα του αναπόφευκτου τέλους- θανάτου!
Αριστούργημα! Μην την χάσετε!

 

[Señor_Nada]

Ξαναείδα το Persepolis στον κινηματογράφο στην 4k εκδοχή που παίζεται τώρα. Είχα να το δω από όταν βγήκε. Αυτή η ταινία έχει παλιώσει σαν καλό κρασί. Από τη μία το φοβερό animation που είναι μοναδικό και από την άλλη ο συνδυασμός εξιστόρησης ιστορικών γεγονότων σε συνδυασμό με ιστορίες της προσωπικής ζωής της Ιρανής που έχει γράψει την αντίστοιχη γραφική νουβέλα κάνουν την ιστορία πολύ ενδιαφέρουσα. Ειδικά αν έχετε μεταναστευσει σε ευρωπαϊκή πόλη επειδή δεν είχατε άλλη επιλογή, η ταινία θα μιλήσει στην καρδιά σας. Έχει μεγάλες αλήθειες!

Επίσης τεράστιο συν ότι δεν είναι καθόλου πολιτικά ορθή. Αυτή τη σύγχρονη λαίλαπα που καταστρέφει τις τέχνες.

 

[Yorgos]

Mε υποχρέωσαν να δω το substance, στο ertflix είναι. Εύκολα στις χειρότερες ταινίες που έχω δει την τελευταία δεκαετία. Αφορά τη ματαιότητα της εξωτερικής εμφάνισης και το πόσο επιφανειακή είναι η κοινωνία, αλλά η ταινία είναι τόσο απλοϊκή, το σενάριο καταφέρνει να είναι πολύ πιο προβλέψιμο κι επιφανειακό από τη σεξιστική κοινωνία που καταδικάζει, η ερμηνεία φορ δε μπαζ (νταξ η Ντέμι Μουρ παίζει δεν περιμένεις και πολλά αλλά όχι και οριακά καλύτερη από Οικογενειακές Ιστορίες ρε Ντέμι), δε βλέπεται σε κανένα επίπεδο, χονδροειδής χωρίς εναλλαγές, με αφελή σεναριακά κενά, σκηνοθεσία από το temu με κάτι παιδικά. Στο τέλος το παίζει και λίγο σπλάτερ όπου κάπως το παλεύει (καλό μακιγιάζ) αλλά είναι κλασική φάση ταινίας "έχω να σας πω ένα μήνυμα και θα σας το τρίψω στη μούρη ακόμη κι αν δεν έχω σενάριο-ερμηνεία-σκηνοθεσία". Με δυο λόγια αμερικανιά για τα σκουπίδια.

Είδα (netflix) το Straw, ένα δράμα που πραγματεύεται τις δυσκολίες που περνάει μια (οποιαδήποτε) single mom αφροαμερικανή, με πρόφαση μια που "σπάει" μετά από μια αλληλουχία γεγονότων κι εμπλέκεται σε μια υποτιθέμενη ληστεία τράπεζας. Την είδα ευχάριστα, είχε πολλά σημεία προβληματισμού, είχε plot twist, είχε και κάποιες (εντάξει αρκετές) στερεοτυπικές ευκολιές για να είναι politically correct, αλλά γενικά το στόχο τον πετυχαίνει, σε κρατάει και σε προβληματίζει κι ας έχει μια ελαφρότητα.

 

[katkats]

Mε υποχρέωσαν να δω το substance, στο ertflix είναι.

Σίγουρα; Δεν το βρίσκω.

 

[Yorgos]

Σίγουρα; Δεν το βρίσκω.

Δίκιο έχεις, ζητώ συγγνωμη. Στο COSMOTE TV το είδα.

 

[Yorgos]

Με υποχρέωσαν να πάω να δω το F1 με τον Μπραντ Πιτ, δεν ήθελα. Αντιπρότεινα 6 επιλογές, πήγαν όλες άπατες, ηθελε F1 η μανδαμ επειδής παιζόταν σε συγκεκριμένο θερινό που δεν είχαμε πάει.

Λοιπόν καταρχήν να ξεκαθαρίσω ότι όχι απλά δεν οδηγώ ούτε πατίνι, αλλά δεν ξέρω να ξεχωρίζω και τα αυτοκίνητα, δεν ξέρω τι κάνουν οι ταχύτητες, για μένα τα οχήματα είναι άσπρα-μπλε-κόκκινα-πράσινα δεν καταλαβαίνω καν τις μάρκες και σε τι διαφέρουν. Πιο άσχετος με μηχανοκίνητο αθλητισμό δεν παίζει να υπάρχει παγκοσμίως. Παρόλα αυτά, η ταινία με κράτησε, κι ας έχεις διάρκεια πάνω από δυόμισι ώρες. Πολύ ρεαλιστικά πλάνα (η παραγωγή είναι του Χάμιλτον, που μέχρι κι εγώ ξέρω ότι είναι/ήταν; πολυνίκης οδηγός), φανταστική μουσική (μάλλον το κορυφαίο aspect της ταινίας), παίζει ο Πιτ που ρε παιδί μου τον βλέπεις και χαίρεσαι ακόμη και κομπαρσος να ήταν σε μια γωνία μουγγός, είμαι τρελή γκρούπι του Μπραντ παρότι γενικώς δε με πολυενδιαφέρει το ποιος παίζει σε μια ταινία (όπως και στη μουσική όπου η φωνή μου είναι εντελώς αδιάφοη, όλα τα λεφτά είναι το σενάριο/στίχοι, unpopular opinion). Εντάξει είχε και τις κλασικές αμερικανi;eς με το villain, happy ending, σε κάποια φάση όλοι ενθουσιάστηκαν και χτυπούσαν τα χέρια ρυθμικά φωνάζοντας combat-combat) αλλά είχε ρυθμό και κυρίως με έκανε να δω με ενδιαφέρον τον κόσμο του μηχανοκίνητου που μέχρι τώρα είχε για μένα όσο ενδιαφέρον έχουν τα τρόλεϊ, τα τραμ ή τα αεροπλάνα, δηλαδή κανένα, "πήγαινέ μας στον προορισμό μας να βγούμε από δω μέσα" φάση. Η όλη στρατηγική των αγώνων, τα ρίσκα, το σπονσορινγκ, η μπίζνα κλπ είχαν ενδιαφέρον, ενώ και οι εικόνες από διάφορα μέρη του κόσμου είχε την πλάκα της.

Γενικά, χωρίς να μου μείνει αξέχαστη, ήταν μια ταινία που απρόσμενα με κράτησε. Δεν της το είχα.