Κιργιστάν Μογγολία Κιργιστάν-Μογγολία Final Solo Part 1

[zade]

-Και θα μ αφήσεις μόνη μου;

-Μα αγάπη μου το είπαμε, θα επιστρέψω και θα σε παντρευτώ όπως σου έχω υποσχεθεί.

-Μα θα λείπεις τρεις μήνες...

-Μπορεί και παραπάνω, δεν είπα πότε θα γυρίσω. Θα είμαι πάντως σίγουρα πίσω κάνα μήνα πριν το γάμο μας.

-Και θα αφήσεις εμένα να κάνω όλες τις ετοιμασίες; Και άμα δεν σου αρέσει κάτι;

-Όλα θα μου αρέσουν μην ανησυχείς, εσύ ξέρεις καλύτερα από μένα απ αυτά. Εγώ έτσι κι αλλιώς σύμφωνο συμβίωσης ήθελα, εσύ θέλεις κανονικό γάμο, κάντο όπως θα να το απολάυσεις τουλάχιστον. (ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΛΑΘΟΣ αυτή μου η απάντηση , κατέληξα τελικά να έχω 500 άτομα στην δεξίωση , εγώ που ήθελα γάμο σε στενό οικογενειακό κύκλο...)

-Άντε καλά πήγαινε, και να προσέχεις όμως ε....

Κάπως έτσι ξεκίνησε. Το τελευταίο ταξίδι ως εργένης, με ένα κάπως χαλαρό πρόγραμμα , διάρκεια 3 μήνες+ και τραγικά λάθος επιλογή συνταξιδιωτών... Επειδή εάν γράψω όλη την ιστορία μονοκοπανιά θα βγει 300 σελίδες, θα σπάσει σε 5 ή και παραπάνω part , ανάλογα τις περιοχές και τα μέρη. Το πρώτο part είναι περίπου οι πρώτες 10 μέρες, που περιλάμβαναν Κιργιστάν και Μογγολία.

Περιλαμβάνονται: Πάλη με Μογγόλο, απλυσιά 7 ημερών, νεροποντή στην έρημο Γκόμπι, βουτιά σε καταρράκτες, ιππασία μογγόλικου αλόγου, street party στο ουλάν Μπατόρ, κάμψεις Μarinelli , λαρυγγισμοί , βεβήλωση (κατά λάθος) ιερού τόπου και όλα τα τρελά πράγματα που ηθελημένα και μη μπορεί να συμβούν σε ένα ταξίδι.

Aaaaaaaaaaaall aboard

Μερικά teasers ακολουθούν.

θα δείτε κάμποσες φωτογραφίες από έντομα και φυτά. Μου αρέσει πολύ η φύση.

 

[travelbreak]

Αγαπάμε Κεντρική Ασία (όπως αγαπάμε και τον υπόλοιπο κόσμο, αλλά εμένα προσωπικά μου λείπει ένα μεγάλο κομμάτι και το έχω απωθημένο).
Πες μας πότε παντρεύτηκες για να δούμε και πότε πήγες!
Περιμένουμε τη συνέχεια, βασικά την αρχή της ιστορίας σου.

 

[zade]

Αγαπάμε Κεντρική Ασία (όπως αγαπάμε και τον υπόλοιπο κόσμο, αλλά εμένα προσωπικά μου λείπει ένα μεγάλο κομμάτι και το έχω απωθημένο).
Πες μας πότε παντρεύτηκες για να δούμε και πότε πήγες!
Περιμένουμε τη συνέχεια, βασικά την αρχή της ιστορίας σου.

To 2018 οπότε και το ταξίδι έγινε εκείνο το καλοκαίρι +αρχές φθινοπώρου.

 

[zade]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1 : ΕΝ ΑΡΧΗΝ ΗΝ Ο ΤΟΥΡΚΟΣ

Το Κιργιστάν δεν ήταν στο αρχικό πλάνο, προέκυψε αναζητώντας εισητήρια για Ουλάν Μπατόρ. Γενικά όποτε μου δίνεται η δυνατότητα επιλέγω τους Τούρκους Ερλάηνς για τα ταξίδια μου, τόσο λόγω τιμών όσο και λόγω ευκολίας . Από εκεί και ο Τούρκος του τίτλου.

Ψάχνοντας λοιπόν βρισκω ένα εισητήριο που είχε 8 ώρες αναμονή στην Κωνσταντινούπολη, και 16 ώρες στο Μπισκέκ. Και μάλιστα οι ώρες του Κιργιστάν ήταν εξαιρετικές. Έφτανε περίπου 9 το πρώι και η πτήση από εκεί για Μογγολία ήταν στις 2 το βράδυ άρα όλες οι παραγωγικές ώρες. Δεν το σκέφτηκα και πολύ, το εισητήριο αγοράστηκε και ήμασταν έτοιμοι για το ταξίδι. Εγώ και οι άλλοι δύο που ήρθαν μαζί μου (τραγικό λάθος τα είπαμε αυτά).

Ξέρεις εκείνο εκεί το κλασικό που λες ότι "πωπω αύριο έχω ταξίδι, πρέπει να κοιμηθώ νωρίς για να είμαι ξεκούραστος στην διαδρομή;" Ε λοιπόν κοιμηθήκαμε 4 ώρες και μια χαρά κοτόπουλα σηκωθήκαμε την επόμενη ημέρα να πετάξουμε από Αθήνα για Κων/πολη και από εκεί για Μπισκέκ και από εκεί για Ουλάν Μπατόρ.

Φτάνοντας στην Κωνσταντινούπολη λέμε, τι θα κάνουμε τώρα; Σιγά μην κάτσουμε στο αεροδρόμιο τόσες ώρες. Φύγαμε για πόλη. Περνάμε το immigration και μας σφραγίζουν το διαβατήριο για την είσοδο στην χώρα. (Μετά από 8 ώρες μας το ξανασφράγισαν για την έξοδο από την χώρα, πράγμα που αργότερα μου δημιούργησε πρόβλημα στην Κίνα, γιατί δεν μπορούσε να καταλάβει ο υπάλληλος πως μπήκα και βγήκα την ίδια μέρα από μια χώρα που η Κίνα έχει στην λίστα με τις χώρες που υποθάλπτουν τρομοκράτες. Αλλά αυτό είναι μεταγενέστερο. Προτρέχω)

Είχα δει σε άλλο ταξίδι όλα τα καλσικά αξιοθέατα, μπλε τζαμί , Αγία Σοφία, σιστέρνα, βόσπορο κλπ οπότε προτιμήσαμε να πάμε στον πύργο του Γαλατά που βλέπει όλο το ομώνυμο στενό. Δεν είχα ξαναπάει, δεν είναι και must αλλά η θέα δεν ήταν άσχημη. Πάρτε κάτι φώτος από ψηλά.

Μετά κάναμε καμια δύο βόλτες στις γέφυρες του Βοσπόρου και μετά τσιμπήσαμε κάτι ελαφρύ στο χέρι.

Είχε περάσει η ώρα οπότε σιγά σιγά έπρεπε να επιστρέφουμε προς το αεροδρόμιο και έτσι πήραμε το δρόμο του γυρισμού.

Στο δρόμο, βλέπω ένα σουπερμάρκετ και λέω ευκαιρία να πάρουμε κάνα μπισκότο ή κάτι άλλο γλυκό για να τσιμπήσουμε μέχρι να επιβιβαστούμε ξανά.

Πάιρνω μπισκότα και φτάνω μετά μπροστά στα ψυγεία. Βλέπω λοιπόν μπροστά μου μια συσκευασία που είχε μια λαχταριστή ζωγραφιά και γράφει πάνω Kaymak.

ΠΩΩΩΩ λέω, αυτό παίζει να είναι καμια φοβερή κρέμα από αυτές τις ωραίες που κάνουν οι Τούρκοι . Άμα έχει και γεύση σαν το παγωτό καϊμάκι θα είναι κόλαση. Ή στην χειρότερη άντε να είναι σαν παγωτό βανίλια. Θα βουτήξω τα μπισκότα εκεί μέσα, θα είναι ότι καλύτερο. Κάτσε να πάρω τη μεγάλη τη συσκευασία με τα 500 γρ όχι το μικρό με τα 150!

Το αγοράζω, το ανοίγω περιχαρής και βουτάω τα μπισκότα. Πρώτη μπουκιά, περιμένω να μου έρθει το απαύγασμα της γεύσης, μια έκρηξη αισθήσεων στον ουρανίσκο. Ναι, ναι,ναιιιιιιιι

Αμ δε....

Το Kaymak ήταν βούτυρο ΤΟ ΚΕΡΑΤΟ ΜΟΥ ΜΕΣΑ ή τέλος πάντων κάτι που έμοιαζε με βούτυρο και είχε άπειρα , άπειρα όμως λιπαρά. Τι να κάνουμε λέω, το αγοράσαμε, κρίμα να το πετάξουμε. Οπότε μέχρι να επιβιβαστούμε ξανά φάγαμε μια συσκευασία μπισκότα και μια συσκευασία βούτυρο. Παίζει να έφαγα 200 γρ βούτυρο μόνος μου. Δεν είχα ξαναφάει τόσο βούτυρο σε όλη μου τη ζωή...

Τέλος πάντων επιβιβαστήκαμε και για το υπόλοιπο ταξίδι ορκίστηκα ότι δεν θα ξανα ακουμπήσω βούτυρο, όρκο που πάτησα μετά από 4 περίπου μέρες. Είμαι εγκρατής, όχι αστεία...

Επόμενος προορισμός, το αεροδρόμιο MANAC του Μπισκέκ. Προσδεθείτε.

 

[zade]

ΚΕΦΑΛΑΙΑΟ 2 : ΚΙΡΓΙΣΤΑΝΕ ΚΙΡΓΙΣΤΑΝΕ ΕΛΑ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΚΟΝΕ

Αφού λοιπόν πήραμε το αεροπλάνο από την Κωνσταντινούπολη, προσγειωθήκαμε μετά από κάμποσες ώρες στο Μπισκέκ, την πρωτεύουσα του Κιργιστάν. Η ώρα ήταν 7:00 το πρώι και μιας και δεν είχαμε να ανησυχούμε για βαλίτσες ,ξεκινήσαμε για να βρούμε τον τρόπο που θα μας πήγαινε στο κέντρο της πόλης. Όπως μάθαμε , δημόσιο λεωφορείο δεν υπήρχε ή αν υπήρχε είτε δεν το βρήκαμε, είτε είχε εντελώς ακανόνιστα ωράρια οπότε σε καμία περίπτωση δεν θα περιμέναμε πότε θα εμφανιστεί το λεωφορείο.

Είχα διαβάσει ότι τα μετρητά είναι ο πιο ευρεώς διαδεδομένος τρόπος πληρωμής και τα ΑΤΜ σπανίζουν οπότε στο πρώτο ΑΤΜ που βρήκα στο αεροδρόμιο, έκανα μια ανάληψη 25 € στο τοπικό νόμισμα , με το σκεπτικό ότι άμα χρειαστούν παραπάνω κάπου θα βρω να βγάλω.

Πήραμε λοιπόν το MAXI-TAXI (έτσι μας είπαν ότι αποκαλείται) που πρακτικά είναι ένα 9-θέσιο βανάκι της κακιάς ώρας και ξεκινήσαμε την 40-λεπτη πορεία από το αεροδρόμιο προς την πρωτεύουσα. Οι μόνοι ξένοι ήμασταν εμείς οι τρεις και μια παρέα από άλλα τρια κορίτσια που είχαν σκοπό να κάνουν τουρ σε όλα τα ......-σταν της περιοχής.

Στο δρόμο για την πρωτεύουσα είδαμε τα παρακάτω:

Το πολύ ενδιαφέρον είναι ότι το Κιργιστάν δεν είναι εθνοτικά ομοιογενές κράτος όπως είναι πχ η Ελλάδα. Αποτελέιται από πολλές και διαφορετικές νομαδικές φυλές , οι οποίες έχουν παρεμφερή έθιμα και ήθη και όλες βρίσκονται υπό την ίδια "ομπρέλα" που αποτελεί στο κράτος τους. Οι περισσότεροι θεωρούν εαυτούς Κιργιστανούς αλλά αν ρωτήσεις είναι από άλλη "φατρία/φυλη" ο καθένας. Πέραν αυτών υπάρχουν αρκετοί Ουζμπέκοι, Ρώσοι , Μογγόλοι κλπ.

Σύμφωνα με την παράδοση, εθνικός ήρωας ήταν ο Μανάς (εξού και το όνομα του αεροδρομίου) και ήταν ο πρώτος που ένωσε τις 40 φυλές προκειμένου να πολεμήσουν του Μογγόλους γι αυτό και ο ήλος στη σημαία του Κιργιστάν έχει 40 ακτίνες. Φυσικά όλα αυτά αμφισβητούνται ιστορικά, για την πατρότητα του ίδιου του Μανάς ερίζουν σχεδόν όλα τα παρμεφερή κράτη, οπότε δεν μπορούμε ακριβώς να είμαστε σίγουροι.

Το σύμβολο που υπάρχει σαν Χ στο κέντρο του ήλιου είναι αυτό που βλέπει κανείς εάν δει την κορυφή ενός Yurt ( ή αλλιώς Ger - οι παραδοσιακές κατοικίες των νομάδων της στέππας) από μέσα. Είναι το σημείο που "δένουν" οι ακτίνες για να στερεώσουν την καλύβα και προσφέρουν στεγανότητα.

Είναι σίγουρα μια από τις πιο εντυπωσιακές σημαίες που έχω δει και μου έκανε πολλή εντύπωση πόση σκέψη έχει πέσει από πίσω προκειμένου να μην αφήσουν κανένα δυσαρεστημένο. Δυστυχώς βέβαια ακόμα και σήμερα δεν λέιπουν οι πολιτικές συκρούσεις και οι δημοκρατικές ελευθερίες δεν είναι το φόρτε τους, αλλά προσπαθούν.

Επιστρέφοντας στην ιστορίας μας όμως, τελευταίο πράγμα που είδαμε πριν φτάσουμε στην πρωτεύουσα ήταν το παρακάτω :

Το MAXI-TAXI δεν ήταν ακριβώς εξπρές αλλά σταμάταγε στην διαδρομή πρακτικά σε οποιονδήποτε του έκανε νόημα οπότε ανέβηκε μια γιαγιά με τσεμπέρι, ένας νέος με ζωντανά κοτόπουλα για πούλημα, ένας ιμάμης και να κρατούσε λίγο παραπάνω η διαδρομή είμαι βέβαιος ότι θα ανέβαινε και ο Ζήκος που ήθελε να πάει στο χωριό του...

Τέλος πάντων φτάνουμε κατά τις 8:00, οι κοπέλες που ήταν μαζί μας είχαν έναν χάρτη από Bradt ( αγαπάμε Bradt), τον βγάζουμε μια φωτογραφία και ξεκινάμε να περιηγούμαστε στην πόλη. Όπως φαίνεται και στην φωτογραφία, βασικα η πόλη είναι ένας φαρδύς δρόμος, η οδός Chuy από τον ομώνυμο μεγαλύτερο ποταμό της χώρας, που κατά μήκος του οποίου έχουν στηθεί τα πάντα.

Πρακτικά δύο πράγματα αξίζουν στο Μπισκεκ. Η περιήγση για να δει κανείς την Σοβιετική αρχιτεκτονική και η επίσκεωη στο Osh Bazar που μπορεί κανείς να βρει τα πάντα.

Δεν θα είχαμε ξεκινήσει να περπατάμε ούτε 10 λεπτά, όταν ξαφνικά ένας νεαρός μας κάνει νόημα να σταματήσουμε. Είχα διαβάσει ότι γενικά οι τουρίστες μπορεί να πέσουν θύματα εξαπάτησης από ανρθώπους που το παίζουν αστυνομικοί και ζητάνε χρήματα οπότε προετοιμάστηκα για τα χειρότερα. Τελικά όμως ακολούθησε ο παρακάτω διάλογος σε σπαστά Αγγλικά που σε σημεία δυσκολευόσουν να καταλάβεις:

-Γειά σας, είτε Αμερικανοί;

-Όχι Έλληνες είμαστε.

-Που είναι αυτό; Χώρα είναι;

-Εεεε ναι κάπου στην Ευρώπη είναι

-Χμμμ καλά, μπορείτε όμως να μιλήσετε Αγγλικά;

-Αρκετά καλά.

-Ωραία, μπορείτε να μου κάνετε μια χάρη; Σπουδάζω Αγγλική φιλολογία και δεν έχω κανέναν να κάνω εξάσκηση. Μπορώ να μιλάω μαζί σας ;

-Κοίτα εμείς θα κάτσουμε μια μέρα ολόκληρη και το βραδάκι φεύγουμε. Δεν θα είναι ταλαιπωρία για εσένα;

-Όχι όχι όχι, θα είμαι εγώ ο ξεναγός σας σήμερα , δεν θέλω καθόλου λεφτά, θέλω όμως να μιλάμε στα Αγγλικά όλη μέρα για να κάνω εξάσκηση. Μας το έχουν βάλει εργασία στο πανεπιστήμιο να βρούμε κάποιον ξένο και να μιλήσουμε και δεν μπορώ να βρω κανέναν όλο το καλοκαίρι.

-Πασά μου βρήκες εμάς, πες μας ότι θες! Καμ γουιθ ας για να τη βρεις!

Και κάπως έτσι γνωρίσαμε έναν 18άρη, τον Ερμίκ που ήταν ο ξεναγός μας όλη την ημέρα, και πληρώσαμε μιλώντας Αγγλικά. Όπως θα έλεγε και ο μέγας Trump "this is the best deal in the history of deals, maybe ever"

Ξεκινώντας λοιπόν περάσαμε από τις μεγαλύτερες πλατείες του Μπισκέκ όπου δεσπόζει η Σοβιετική αρχιτεκτονική και τέχνη.

Κάπου κάπου ο καπιταλισμός έβαζε δειλά δειλά το χεράκι του, όπως στο παρακάτω γλυπτό από γυαλιά γνωστής μάρκας....

Kάπου μας έπιασε μια δίψα και προφανώς είπαμε να πιούμε κάτι ντόπιο. Υπάρχουν αρκετά ροφήματα που μπορεί να πιεί κανείς στο Κιργιστάν, τα οποία είναι κοινά σε όλες τις χώρες που προέκυψαν από νομαδικούς πληθυσμούς. Το πιο χαρακτηριστικό -εδικά το καλοκαίρι- όμως είναι το Maksym .

Είναι ένα ποτό που φτιάχνεται από σπόρους κριθαριού που έχουν υποστεί ζύμωση, αλεύρι σιταριού, νερό , μαγιά και ζωικό λίπος. Πωλείται στο δρόμο, και σου βάζουν ένα πλαστικό κυπελλο από το βαρέλι. Είναι παχύρρευστο, βρωμάει και η υφή του είναι γλιτσερή, οπότε....
ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ ΟΤΙ ΘΕΛΑΜΕ ΝΑ ΤΟ ΠΙΟΥΜΕ!

Είχα διαβάσει εδώ ότι μετά από λίγο σε στέλνει τουαλέτα, αλλά όπως μου έχει συμβεί σε παααρα πολλά ταξίδια, το στομάχι μου έχει επένδυση από πλουτώνιο οπότε καίει ότι πέσει μέσα χωρίς να υπάρχουν παρενέργειες. Βασικά εμένα μου άρεσε οπότε πήρα και δεύτερο ποτήρι. Οι υπόλοιποι το έχυσαν μετά την πρώτη γουλιά.

Κανονικά αυτό το παρασκεύασμα το έφτιαχνε η κάθε οικογένεια μόνη της, αλλά πλέον υπάρχουν δύο εταιρίες που στέλνουν πιστοποιημένους πωλητές και σου βάζουν από το βαρέλι. Πέραν του Μaksym υπάρχουν και άλλα πράγματα να πιείτε , με διαφορετική σύσταση το καθένα. Εκτός από χύμα υπάρχουν και εμφιαλωμένα. Παρακάτω είναι μια φωτογραφία από το πως πωλείται το χύμα

Συνεχίζοντας την περιήγηση, είδαμε και άλλα μνημεία/αγάλματα Σοβιετής έμπνευσης. Κοινό χαρακτηριστικό τους είναι το τεράστιο μέγεθος και το δέος που προσπαθούν να εμπνεύσουν. Συνήθως δεν βγάζω φωτογραφίες με ανθρώπους, αλλά πραγματικά εδώ άξιζε για να φανεί το μέγεθος.


Ο Λένιν και ο zade

O Μαρξ που τα λέει με τον Έγκελς

Σφυρί δρεπάνι και γροθιά...

Και τελικά ένα από τα πιο ενδιαφέροντα μνημεία που είδα, παρμένο όμως από πίσω γιατί μου άρεσε η προοπτική. Η μάνα/πατρίδα/γυναίκα/αδερφή που περιμένει τους στρατιώτες να επιστρέψουν από τον πόλεμο, ενώ καίει άσβεστη η φλόγα της Ελευθερίας. Κλασικής σοβιετής σύλληψης μνημείο, υπάρχουν παρόμοια και σε άλλες πρώην δημοκρατίες της ΕΣΣΔ, αυτή τη φορά όμως ο όγκος και η εκτέλεση ήταν αξιομνημόνευτα.

Κάπου όμως ο Κομουνισμός σε κάνει να πεινάς (όπως έγινε και στην πραγματικότητα...) οπότε κι εμείς ρωτήσαμε τον Ερμικ που να φάμε. Η ιδέα του ήταν να μας παει στο μεγαλύτερο mall που έχει το Μπισκέκ αλλά όπως μας είπε ήταν πανάκριβο. Και όντως ήταν. Για τα δικά μας δεδομένα ήταν απολύτως νορμάλ (κάτω από 2 ευρώ ο "ελληνικός" καφές) αλλά για αυτούς ήταν φωτιά. Εννοείται ότι το τελευταίο που θέλαμε ήταν φάμε μπέργκερ οπότε προσπεράσαμε το φαγητό αλλά κεράσαμε έναν καφέ και ένα τοστ με ιταλική γαλοπούλα τον Ερμικ που όπως μας είπε ποτέ του δεν είχε φάει εκεί γιατί ήταν πολύ ακριβά. Με στεναχώρησε η αλήθεια είναι αυτό, και με έκανε να νιώσω και λίγο άσχημα αλλά δυστυχώς οι συνθήκες και οι μισθοί στο Κιργιστάν καθιστούν οτιδήποτε μη-ντόπιο ή μη-ρώσικο αρκετά ακριβό για τους κατοίκους.

Επόμενη στάση ήταν το Osh Bazar, ένα από τα μεγαλύτερα ανοιχτά παζάρια της Ασίας, και στον δρόμο βρήκαμε μια κυρία που πουλούσε κοτόπιτες. ΝΑΙ ΡΕ. Αυτό να το φάμε. Αλλά όχι μπεργκερ στο Κιργιστάν... Οπότε χτυπήσαμε από δύο ο καθένας, που παίζει να είχε μισό κοτόπουλο η κάθε μια μέσα. Αλλά να το ξέρετε αυτό, ΔΕΝ ξεκοκκαλίζουν καλά το κοτόπουλο, με αποτέλεσμα να δαγκώνεις κοκκαλάκια κάποιες φορές. Τέλος πάντων.

Μπήκαμε στο Osh Bazaar. Μέσα μπορείς να βρεις σχεδόν οτιδήποτε,αλλά δύο πράγματα αξίζει να αγοράσεις οπωσδήποτε. Αποξηραμένα τυρομπαλάκια και δερμάτινες μπότες ιππασίας. Πραγματικά το Κιργιστάν φημίζεται για τις μπότες ιππασίας που φτιάχνονται εκεί.Είναι εξαιρετικής ποιότητας και πολύ φθηνές σε σχέση με οπουδήποτε αλλού. Δυστυχώς ούτε ιππέας είμαι, ούτε μου έκανε κλικ να αγοράσω μπότες έστω και σαν σουβενίρ, οπότε τίμησα τα τυρομπαλάκια. Πρακτικά είναι τυρί από αιγοπρόβειο γάλα, αλλά αποξηραμένο για να κρατάει παραπάνω. Μου θύμισε στη γεύση φέτα ή κατσικίσο τυρί, η μυρωδιά επίσης έμοιαζε πάρα πολύ με το εθνικό μας τυρί. Είχε άπειρα σταντ με τυρομπαλάκια, με άλλα τυροκομικά προϊόντα που δεν είχα ιδέα τι ήταν και τα αγγλικά κανενός δεν έφταναν για να καταλάβουμε , με γλυκά, με ψωμιά , με εσώρουχα, με ό,τι μπορείς να φανταστείς. Αφού κάναμε μια περιήγηση πήραμε τυρομπαλάκια (εγώ το λιμασμένο πήρα δύο κιλά, πράγμα που τελικά μου βγηκε σε καλό αρκετά αργότερα) και κατευθυνθήκαμε προς την έξοδο.

Είχε περάσει σιγά η ώρα οπότε κάπου κάπου έπρεπε να κατευθυνθούμε προς τα εκεί που μας άφησε το πρωϊ το ΜΑΧΙ-TAXI για να επιστρέψουμε , αλλά ο Ερμικ ήθελε να πάμε σπίτι του για να γνωρίσουμε την οικογένεια του. Δεν ξέρω αν είμαι εντελώς καχύποπτος ή "ο φόβος φυλάει τα έρμα" που λένε, αλλά τελικά βρηκαμε μια μέση λύση, συναντηθήκαμε στην αυλή του σπιτού του και εκεί διαπίστωσα ότι οι φόβοι μου ήταν εντελώς αβάσιμοι, και οι άνθρωποι ήθελαν απλά να μας δουν.Προσφέρθηκαν κιόλας να μας μαγειρέψουν (όχι να μαγειρέψουν εμάς, να μαγειρέψουν για εμάς) αλλά δυστυχώς πέρναγε η ώρα και το τελευτάιο MAXI-TAXI ήταν στις 9 και έπρεπε να επιστρέψουμε γιατί ειδάλλως δεν θα μπορούσαμε να φτάσουμε στο αεροδρόμιο.

Κι εκεί ο μπαγάσας ο Ερμικ έκανε μια τελευταία χειρονομία που μας συγκίνησε. Μας είπε ότι δεν είχε λεφτά να μας αγοράσει κάτι πιο ακριβό,αλλά είχε βάλει να αγοράσουν στον κάθε έναν από εμάς ένα παραδοσιακό κριγιστάνικο καπέλο από μαλλί. Τα φορέσαμε , αγκαλιαστήκαμε και αποχαιρετηθήκαμε. Του ζήτησα το mail του, μου το έδωσε, αλλά όσες φορές και αν προσπάθησα πάντα επιστρέφει σε εμένα ως μη απεσταλμένο. Θα ήθελα πολύ να μπορούσα να μεταφράσω αυτή την ιστορία στα Κριγιστάνικα να την στείλω στον Ερμικ να την διαβάσει, αλλά ξέρω πως η ζωή δεν μας δίνει πάντα αυτά που θέλουμε... Ακόμα και τώρα πάντως, το καπέλο είναι στο σαλόνι μου, σε περίοπτη θέση, για να τραβάει τα βλέμματα και όταν με ρωτάνε, να μπορώ να διηγούμαι αυτή την ιστορία.

Στο δρόμο για το MAXI-TAXI παρατήρησα και έναν κινηματογράφο εξαιρετικής αισθητικής που παραθέτω παρακάτω:

Μια τελευταία φωτογραφία, μιας απεικόνισης μέσα στο αεροδρόμιο , που είναι φόρος τιμής σε όλους τους νομάδες που επιβιώνουν κάτω από αντίξοες συνθήκες και στην ιστορία της χώρας που εξελίσσεται με πιο αργούς ρυθμούς από ότι επιβάλλουν οι σύγχρονες "πολιτισμένες" κοινωνίες... η τελευταία εικόνα πριν φύγουμε απ το Κιργιστάν.

 

[Chris95]

Άργησα λίγο αλλα που ειναι η συνέχεια του ταξιδιού σου φίλε μου?