Anastasia3
Member
- Μηνύματα
- 55
- Likes
- 141
ΚΟΛΟΜΒΙΑ
-Που πας μωρή τρελή το παιδί σου στην χώρα του Εσκομπάρ! θα έλεγε η μάνα μου αν ήξερε ποιός ήταν ο Εσκομπάρ. Οι υπόλοιποι που ήξεραν ποιός ήταν και με κοίταζαν αμήχανα, δεν είπαν τίποτα, αλλά από μέσα τους αυτό έλεγαν.
Στην Colombia λοιπόν τα Χριστούγεννα τα είδαμε όλα: βίλα στην Bogota, κομψό διαμέρισμα στο Medellin και παράγκα στο Isla de Rosario. Πήγα με την φίλη μου την Καίτη και τις κόρες μας. Η Καίτη πρωτάρα στην ανταλλαγή σπιτιών είχε τις επιφυλάξεις της για την κακόφημη χώρα, αλλά διάβασε οτι έχει στρώσει τα τελευταία χρόνια. Εξάλλου μόλις προσγειωθήκαμε στην Bogota και ήρθε η σούπερ αυτοκινητάρα με τον οδηγό των ιδιοκτητών να μας παραλάβει άρχισε να ησυχάζει. Μείναμε με ανοιχτό το στόμα μόλις φτάσαμε στη βίλα σε αναβαθμισμένο προάστιο της πόλης: 6 ακριβά αυτοκίνητα στο γκαράζ (τα δύο καμπριολέ αντίκες), 8 υπνοδωμάτια, 8 μπάνια, 3-4 σαλόνια (με έργα μοντέρνας τέχνης αλλά και με παραδοσιακές αντίκες), βενεζουελανή οικιακή βοηθός (που μας μαγείρευε πρωινά γεύματα κι έστρωνε τραπέζι με λουλούδια στο μεγάλο σαλόνι), θερμαινόμενη πισίνα και ο σκύλος τους ο Viento. Μείναμε μόνο 5 μέρες και δεν προλάβαμε πάμε σε όλα τα δωμάτια, ούτε να να απολαύσουμε τη βίλα, γιατί θέλαμε να γυρίσουμε την πόλη, να δούμε τον El Dorado, να ζαλιστούμε από το χρυσάφι. Προλάβαμε όμως να μαγειρέψουμε στην τεράστια κουζίνα τους την παραμονή των Χριστουγέννων και να καλέσουμε στο δείπνο την οικιακή βοηθό που δεν πίστευε στα αυτιά της, όταν της είπαμε ότι δεν θα κάνει τίποτα εκείνη, απλώς θα μας συντροφέψει. Οι ιδιοκτήτες ήταν στην άλλη βίλα τους σε ένα νησί της Καραϊβικής και επικοινωνούσαμε μέσω skype.
Museo del Oro
Εγώ, αυτοπροσώπως!
Το ένα από τα σαλόνια της βίλας
Όμως κολομβιάνικη παρέα είχαμε. Ο Alejandro και η Maria Paula, (δημοσιογράφος και καθηγήτρια πανεπιστημίου), είχαν έρθει στα σπίτια μας πέρυσι το καλοκαίρι, είχα μαγειρέψει και τους κάλεσα για δείπνο, είχαμε πάει μαζί για μπάνιο στην θάλασσα, κ.α. Θα μας έδιναν το διαμέρισμα της μητέρας του Alejando στην παραλία της Carthagena de Indias για 6 βράδια και τη βίλα του πατέρα του πάνω στη θάλασσα στο Arroyo de Piedra για 2 βράδια. Μέχρι να φτάσουμε όμως, η βίλα πουλήθηκε και ο Alejandro μας ρώτησε -νιώθοντας εκτεθειμένος- αν θα θέλαμε να μας νοικιάσουν μια διπλανή βίλα ή να πάμε μαζί τους σε ένα φτωχικό σπίτι που θα νοικιάσουν στα islas de Rosario. Ασυζητητί μαζί τους στα islas de Rosario είπα.
Τους συναντήσαμε όμως και στην Bogota (μιας κι εκεί έμεναν σε ένα μικρό διαμέρισμα), μας κάλεσαν σε γεύμα σε εστιατόριο με άλλα 6 μέλη της οικογένειάς τους, μας πήγαν στην αγορά για ψώνια και μας έδωσαν τον οδηγό του ευκατάστατου θείου τους με το αυτοκίνητό του για να μας πάει σε μουσεία και να μας βοηθήσει να κουβαλήσουμε τα ψώνια. Επίσης μας κάλεσαν εκτός πόλης στη φάρμα του θείου για barbeque με άλλα 15 μέλη της οικογένειας και φίλους τους και έψησαν νοστιμότατες μπριτζόλες και λουκάνικα. Η κόρη μου με τα άλλα παιδιά του χωριού τριγύριζε στην εξοχή με τα πρόβατα, τα κουνέλια, τα γουρούνια, τους σκύλους και τα γατάκια.
Ανυπομονούσαμε να πάμε στην Carthagena (ίσως την ωραιότερη αποικιακή πόλη της Λατινικής Αμερικής) όπου θα συναντούσαμε τις κόρες της Maria Paula την 6χρονη Julietta και την 8χρονη Antonia. “Δεν μιλάνε τόσο καλά αγγλικά, αλλά τα παιδιά βρίσκουν πάντα τρόπους επικοινωνίας” μου είπε η μαμά τους για τα κορίτσια. Ωστόσο όταν ρώτησα την Antonia ποιο μάθημα της αρέσει και μου απάντησε “Global perspective”, σκέφθηκα οτι έπρεπε να αλλάξω σχολείο στην 10χρονη κόρη μου.
Για την Καρχηδόνα οτι κι αν γράψω θα είναι λίγο. Μόνο η αρχαία Καρχηδόνα στην Τυνησία μπορεί να ήταν ωραιότερη.
Cartagena de Indias
Όταν λοιπόν φτάσαμε στο πολυκαιρισμένο αλλά αξιοπρεπές διαμέρισμα με πισίνα στην ταράτσα που κολυμπάς στο ίδιο ύψος με τα kite στην Boca Grande της Carthagena, ο Alejandro μου είπε οτι βρήκε ένα “σπίτι” στο isla del Rosario για 2 βράδια για να πάμε συνολικά 11 άτομα (εμείς, εκείνοι συν πατέρας, αδελφός, ξαδέλφη, και τα 4 παιδιά). Ανατρίχιασα όταν είδα την μεγάλη παράγκα σε φωτογραφίες : 3 υπνοδωμάτια, 1 μπάνιο, τσιμέντο στο πάτωμα, τσίγκο στη σκεπή, χωμάτινη αυλή, παράθυρα χωρίς τζάμια (μόνο πατζούρια), κρεβάτια μόνο για 9 άτομα (“ 2 άντρες θα κοιμηθούν στο μπαλκόνι στις αιώρες” μου είπε). “Που πάμε;” σκέφθηκα ανήσυχη κι άρχισα να φορτώνω αντικουνουπικά (“θα μας φάνε τα κουνούπια, ευτυχώς έχουμε κάνει το εμβόλιο του κίτρινου πυρετού”), αδιάβροχα (“τι να το κάνω το αδιάβροχο; μουσαμάς θα χρειαστεί αν βρέξει”), power bank (“θα κοπεί το ρεύμα όπως στη ζούγκλα του Iguazu”) κ.α. Ευτυχώς η Julietta έκανε τσαχπινιές και απορρόφησε την κρίση άγχους μου με το γέλιο της.
Το άλλο πρωί βάλαμε τα σωσίβια, μπήκαμε στη βάρκα που είχαν ναυλώσει και σε 2 ώρες φτάσαμε. Οι ιθαγενείς που νοίκιασαν την μεγάλη παράγκα στον Alejandro, έμεναν σε μια μικρότερη δίπλα και μας έφτιαχναν πρωινό και γεύμα ή δείπνο, συνήθως ψάρια ή κοτόπουλο.
Όλα ήταν όπως δεν τα είχα φανταστεί: Tέλεια! Δεν είχε κουνούπια, δεν έβρεξε (αλλά και να έβρεχε η κατασκευή δεν επέτρεπε να περάσει η βροχή στο εσωτερικό), δεν κόπηκε το ρεύμα, αλλά εμείς σβήναμε τα φώτα για να απολαύσουμε την νύχτα τα αστέρια. Ηταν ένας τροπικός παράδεισος, φυτά, λουλούδια, δέντρα με πορτοκαλί κορμούς, παραδείσια πτηνά. Τη μέρα πηγαίναμε για snorkeling στους υφάλους ψάχνοντας τον Νέμο, τα παιδιά κολυμπούσαν, έπαιζαν και μάζευαν νεκρά κοράλλια στην παραλία της Καραϊβικής.Το βράδυ πηγαίναμε στην λιμνοθάλασσα να δούμε το πλαγκτόν που φωσφορίζει, παίζαμε Sleeping Queen (νέο παιχνίδι και νέος ενθουσιασμός για την κόρη μου) και πιάναμε ατέλειωτες συζητήσεις μεταξύ μας. Δεν χρειαζόταν να προσέξω μην σπάσω κάποιο βάζο, μην λερώσω κάποιον καναπέ με την άμμο από την παραλία. Ξάπλωνα στην αιώρα και χαλάρωνα στην μαγευτική φύση. Όλα ήταν υπέροχα! Τι πιό ωραίο να ξυπνάς το πρωί ακούγοντας το κελάηδημα των πουλιών! ... Κι όμως το πρωινό ξύπνημα ήταν το μόνο μελανό σημείο, καθώς κάθε πρωί στις 06.00, ο πρώτος που άρχιζε το “κελάηδισμα” ήταν ο κόκορας των σπιτονοικοκύρηδων και με ξύπναγε. Γι'αυτό όταν μας ρώτησαν την τελευταία μέρα τι θέλουμε να μας ετοιμάσουν για να φάμε το μεσημέρι, τους απάντησα “El gallo!”
Boca Grande της Carthagena
Isla de Rosario
Η λιμνοθάλασσα με το πλαγκτόν
Ποιος θέλει να φάει καρύδα σήμερα;
Που είναι ο Νέμο;
Οχι, φιδάκι δεν είδαμε
Αυτό όμως το σταμπάραμε.
Πλούσιος ταξιδιώτης!
Το ταξίδι στην Κολομβία τελείωνε στο Medellin. Φτάνοντας εκεί η Καίτη συνειδητοποίησε οτι κι αυτή η διαμονή μας θα ήταν εκτός του κέντρου της πόλης κι άρχισε την γκρίνια. Το κομψό διαμέρισμα των γονιών του Κολομβιανού documentarist που έκανα ανταλλαγή, ήταν στον 22ο όροφο σε ουρανοξύστη είχε 3 υπνοδωμάτια όλα με en suite bathrooms, αλλά και 4ο ξεχωριστό bathroom, κοινόχρηστη πισίνα, υπέροχη θέα, αλλά την πόλη την έβλεπες από μακριά. “Να πάμε σε ξενοδοχείο στο κέντρο” επέμενε η φίλη μου και παρότι δεν άντεχα άλλη μετακόμιση, δεν ήθελα να της χαλάσω το χατίρι για 3 βράδια. Οπότε όταν βγήκαμε να δούμε την πόλη, η Καίτη σταμάτησε έναν αστυνόμο και τον ρώτησε πως να πάμε στο κέντρο. Εκείνος κοίταξε το ρολόι του και της είπε “Δεν μπορείτε. Κοντεύει 18.00 .Το βράδυ κανείς δεν πάει στο κέντρο, υπάρχουν συμμορίες ναρκωτικών. Είναι επικίνδυνα!”. Κατάπιε την γλώσσα της η φίλη μου. Προσπάθησε να τον ξαναρωτήσει μήπως δεν κατάλαβε καλά, αλλά ο αστυνόμος επανέλαβε τα ίδια.
Εντούτοις, ο documentarist και η ζωγράφος συμβία του έμεναν στο κέντρο της πόλης και σταδιακά ανακαίνιζαν το παλιό διαμέρισμα που είχαν αγοράσει. Έτσι το άλλο πρωί που πήγαμε μαζί τους στο μουσείο του Botero (το μόνο μέρος που είδαμε τον Εσκομπάρ), πήγαμε και στο σπίτι τους. Το πρωί δεν έμοιαζε τίποτα επικίνδυνο στο κέντρο κι η Καίτη, που συνέχιζε να το ψάχνει το θέμα, τους ρώτησε που πάνε τα βράδια. “Δεν κυκλοφορούμε εδώ το βράδυ” της απάντησαν “κι αν θέλουμε να βγούμε, πηγαίνουμε στο απέναντι κτήριο που στεγάζει ένα μπουρδέλο και έχει σεκιουριτάδες για να προστατεύουν τις γυναίκες. Εκεί μπορούμε να πιούμε ένα ποτό ασφαλείς.” Τότε, δεν κρατήθηκα:
- Καιτούλα εγώ λέω να μετακομίσουμε σε ξενοδοχείο στο κέντρο και τα βράδια, σαν καλές μαμάδες, να παίρνουμε τις κόρες μας να τις πηγαίνουμε στο μπουρδέλο!
Museo Botero
Comuna 13 Graffiti Tour
-Που πας μωρή τρελή το παιδί σου στην χώρα του Εσκομπάρ! θα έλεγε η μάνα μου αν ήξερε ποιός ήταν ο Εσκομπάρ. Οι υπόλοιποι που ήξεραν ποιός ήταν και με κοίταζαν αμήχανα, δεν είπαν τίποτα, αλλά από μέσα τους αυτό έλεγαν.
Στην Colombia λοιπόν τα Χριστούγεννα τα είδαμε όλα: βίλα στην Bogota, κομψό διαμέρισμα στο Medellin και παράγκα στο Isla de Rosario. Πήγα με την φίλη μου την Καίτη και τις κόρες μας. Η Καίτη πρωτάρα στην ανταλλαγή σπιτιών είχε τις επιφυλάξεις της για την κακόφημη χώρα, αλλά διάβασε οτι έχει στρώσει τα τελευταία χρόνια. Εξάλλου μόλις προσγειωθήκαμε στην Bogota και ήρθε η σούπερ αυτοκινητάρα με τον οδηγό των ιδιοκτητών να μας παραλάβει άρχισε να ησυχάζει. Μείναμε με ανοιχτό το στόμα μόλις φτάσαμε στη βίλα σε αναβαθμισμένο προάστιο της πόλης: 6 ακριβά αυτοκίνητα στο γκαράζ (τα δύο καμπριολέ αντίκες), 8 υπνοδωμάτια, 8 μπάνια, 3-4 σαλόνια (με έργα μοντέρνας τέχνης αλλά και με παραδοσιακές αντίκες), βενεζουελανή οικιακή βοηθός (που μας μαγείρευε πρωινά γεύματα κι έστρωνε τραπέζι με λουλούδια στο μεγάλο σαλόνι), θερμαινόμενη πισίνα και ο σκύλος τους ο Viento. Μείναμε μόνο 5 μέρες και δεν προλάβαμε πάμε σε όλα τα δωμάτια, ούτε να να απολαύσουμε τη βίλα, γιατί θέλαμε να γυρίσουμε την πόλη, να δούμε τον El Dorado, να ζαλιστούμε από το χρυσάφι. Προλάβαμε όμως να μαγειρέψουμε στην τεράστια κουζίνα τους την παραμονή των Χριστουγέννων και να καλέσουμε στο δείπνο την οικιακή βοηθό που δεν πίστευε στα αυτιά της, όταν της είπαμε ότι δεν θα κάνει τίποτα εκείνη, απλώς θα μας συντροφέψει. Οι ιδιοκτήτες ήταν στην άλλη βίλα τους σε ένα νησί της Καραϊβικής και επικοινωνούσαμε μέσω skype.
Museo del Oro
Εγώ, αυτοπροσώπως!
Το ένα από τα σαλόνια της βίλας
Όμως κολομβιάνικη παρέα είχαμε. Ο Alejandro και η Maria Paula, (δημοσιογράφος και καθηγήτρια πανεπιστημίου), είχαν έρθει στα σπίτια μας πέρυσι το καλοκαίρι, είχα μαγειρέψει και τους κάλεσα για δείπνο, είχαμε πάει μαζί για μπάνιο στην θάλασσα, κ.α. Θα μας έδιναν το διαμέρισμα της μητέρας του Alejando στην παραλία της Carthagena de Indias για 6 βράδια και τη βίλα του πατέρα του πάνω στη θάλασσα στο Arroyo de Piedra για 2 βράδια. Μέχρι να φτάσουμε όμως, η βίλα πουλήθηκε και ο Alejandro μας ρώτησε -νιώθοντας εκτεθειμένος- αν θα θέλαμε να μας νοικιάσουν μια διπλανή βίλα ή να πάμε μαζί τους σε ένα φτωχικό σπίτι που θα νοικιάσουν στα islas de Rosario. Ασυζητητί μαζί τους στα islas de Rosario είπα.
Τους συναντήσαμε όμως και στην Bogota (μιας κι εκεί έμεναν σε ένα μικρό διαμέρισμα), μας κάλεσαν σε γεύμα σε εστιατόριο με άλλα 6 μέλη της οικογένειάς τους, μας πήγαν στην αγορά για ψώνια και μας έδωσαν τον οδηγό του ευκατάστατου θείου τους με το αυτοκίνητό του για να μας πάει σε μουσεία και να μας βοηθήσει να κουβαλήσουμε τα ψώνια. Επίσης μας κάλεσαν εκτός πόλης στη φάρμα του θείου για barbeque με άλλα 15 μέλη της οικογένειας και φίλους τους και έψησαν νοστιμότατες μπριτζόλες και λουκάνικα. Η κόρη μου με τα άλλα παιδιά του χωριού τριγύριζε στην εξοχή με τα πρόβατα, τα κουνέλια, τα γουρούνια, τους σκύλους και τα γατάκια.
Ανυπομονούσαμε να πάμε στην Carthagena (ίσως την ωραιότερη αποικιακή πόλη της Λατινικής Αμερικής) όπου θα συναντούσαμε τις κόρες της Maria Paula την 6χρονη Julietta και την 8χρονη Antonia. “Δεν μιλάνε τόσο καλά αγγλικά, αλλά τα παιδιά βρίσκουν πάντα τρόπους επικοινωνίας” μου είπε η μαμά τους για τα κορίτσια. Ωστόσο όταν ρώτησα την Antonia ποιο μάθημα της αρέσει και μου απάντησε “Global perspective”, σκέφθηκα οτι έπρεπε να αλλάξω σχολείο στην 10χρονη κόρη μου.
Για την Καρχηδόνα οτι κι αν γράψω θα είναι λίγο. Μόνο η αρχαία Καρχηδόνα στην Τυνησία μπορεί να ήταν ωραιότερη.
Cartagena de Indias
Όταν λοιπόν φτάσαμε στο πολυκαιρισμένο αλλά αξιοπρεπές διαμέρισμα με πισίνα στην ταράτσα που κολυμπάς στο ίδιο ύψος με τα kite στην Boca Grande της Carthagena, ο Alejandro μου είπε οτι βρήκε ένα “σπίτι” στο isla del Rosario για 2 βράδια για να πάμε συνολικά 11 άτομα (εμείς, εκείνοι συν πατέρας, αδελφός, ξαδέλφη, και τα 4 παιδιά). Ανατρίχιασα όταν είδα την μεγάλη παράγκα σε φωτογραφίες : 3 υπνοδωμάτια, 1 μπάνιο, τσιμέντο στο πάτωμα, τσίγκο στη σκεπή, χωμάτινη αυλή, παράθυρα χωρίς τζάμια (μόνο πατζούρια), κρεβάτια μόνο για 9 άτομα (“ 2 άντρες θα κοιμηθούν στο μπαλκόνι στις αιώρες” μου είπε). “Που πάμε;” σκέφθηκα ανήσυχη κι άρχισα να φορτώνω αντικουνουπικά (“θα μας φάνε τα κουνούπια, ευτυχώς έχουμε κάνει το εμβόλιο του κίτρινου πυρετού”), αδιάβροχα (“τι να το κάνω το αδιάβροχο; μουσαμάς θα χρειαστεί αν βρέξει”), power bank (“θα κοπεί το ρεύμα όπως στη ζούγκλα του Iguazu”) κ.α. Ευτυχώς η Julietta έκανε τσαχπινιές και απορρόφησε την κρίση άγχους μου με το γέλιο της.
Το άλλο πρωί βάλαμε τα σωσίβια, μπήκαμε στη βάρκα που είχαν ναυλώσει και σε 2 ώρες φτάσαμε. Οι ιθαγενείς που νοίκιασαν την μεγάλη παράγκα στον Alejandro, έμεναν σε μια μικρότερη δίπλα και μας έφτιαχναν πρωινό και γεύμα ή δείπνο, συνήθως ψάρια ή κοτόπουλο.
Όλα ήταν όπως δεν τα είχα φανταστεί: Tέλεια! Δεν είχε κουνούπια, δεν έβρεξε (αλλά και να έβρεχε η κατασκευή δεν επέτρεπε να περάσει η βροχή στο εσωτερικό), δεν κόπηκε το ρεύμα, αλλά εμείς σβήναμε τα φώτα για να απολαύσουμε την νύχτα τα αστέρια. Ηταν ένας τροπικός παράδεισος, φυτά, λουλούδια, δέντρα με πορτοκαλί κορμούς, παραδείσια πτηνά. Τη μέρα πηγαίναμε για snorkeling στους υφάλους ψάχνοντας τον Νέμο, τα παιδιά κολυμπούσαν, έπαιζαν και μάζευαν νεκρά κοράλλια στην παραλία της Καραϊβικής.Το βράδυ πηγαίναμε στην λιμνοθάλασσα να δούμε το πλαγκτόν που φωσφορίζει, παίζαμε Sleeping Queen (νέο παιχνίδι και νέος ενθουσιασμός για την κόρη μου) και πιάναμε ατέλειωτες συζητήσεις μεταξύ μας. Δεν χρειαζόταν να προσέξω μην σπάσω κάποιο βάζο, μην λερώσω κάποιον καναπέ με την άμμο από την παραλία. Ξάπλωνα στην αιώρα και χαλάρωνα στην μαγευτική φύση. Όλα ήταν υπέροχα! Τι πιό ωραίο να ξυπνάς το πρωί ακούγοντας το κελάηδημα των πουλιών! ... Κι όμως το πρωινό ξύπνημα ήταν το μόνο μελανό σημείο, καθώς κάθε πρωί στις 06.00, ο πρώτος που άρχιζε το “κελάηδισμα” ήταν ο κόκορας των σπιτονοικοκύρηδων και με ξύπναγε. Γι'αυτό όταν μας ρώτησαν την τελευταία μέρα τι θέλουμε να μας ετοιμάσουν για να φάμε το μεσημέρι, τους απάντησα “El gallo!”
Boca Grande της Carthagena
Isla de Rosario
Η λιμνοθάλασσα με το πλαγκτόν
Ποιος θέλει να φάει καρύδα σήμερα;
Οχι, φιδάκι δεν είδαμε
Αυτό όμως το σταμπάραμε.
Πλούσιος ταξιδιώτης!
Το ταξίδι στην Κολομβία τελείωνε στο Medellin. Φτάνοντας εκεί η Καίτη συνειδητοποίησε οτι κι αυτή η διαμονή μας θα ήταν εκτός του κέντρου της πόλης κι άρχισε την γκρίνια. Το κομψό διαμέρισμα των γονιών του Κολομβιανού documentarist που έκανα ανταλλαγή, ήταν στον 22ο όροφο σε ουρανοξύστη είχε 3 υπνοδωμάτια όλα με en suite bathrooms, αλλά και 4ο ξεχωριστό bathroom, κοινόχρηστη πισίνα, υπέροχη θέα, αλλά την πόλη την έβλεπες από μακριά. “Να πάμε σε ξενοδοχείο στο κέντρο” επέμενε η φίλη μου και παρότι δεν άντεχα άλλη μετακόμιση, δεν ήθελα να της χαλάσω το χατίρι για 3 βράδια. Οπότε όταν βγήκαμε να δούμε την πόλη, η Καίτη σταμάτησε έναν αστυνόμο και τον ρώτησε πως να πάμε στο κέντρο. Εκείνος κοίταξε το ρολόι του και της είπε “Δεν μπορείτε. Κοντεύει 18.00 .Το βράδυ κανείς δεν πάει στο κέντρο, υπάρχουν συμμορίες ναρκωτικών. Είναι επικίνδυνα!”. Κατάπιε την γλώσσα της η φίλη μου. Προσπάθησε να τον ξαναρωτήσει μήπως δεν κατάλαβε καλά, αλλά ο αστυνόμος επανέλαβε τα ίδια.
Εντούτοις, ο documentarist και η ζωγράφος συμβία του έμεναν στο κέντρο της πόλης και σταδιακά ανακαίνιζαν το παλιό διαμέρισμα που είχαν αγοράσει. Έτσι το άλλο πρωί που πήγαμε μαζί τους στο μουσείο του Botero (το μόνο μέρος που είδαμε τον Εσκομπάρ), πήγαμε και στο σπίτι τους. Το πρωί δεν έμοιαζε τίποτα επικίνδυνο στο κέντρο κι η Καίτη, που συνέχιζε να το ψάχνει το θέμα, τους ρώτησε που πάνε τα βράδια. “Δεν κυκλοφορούμε εδώ το βράδυ” της απάντησαν “κι αν θέλουμε να βγούμε, πηγαίνουμε στο απέναντι κτήριο που στεγάζει ένα μπουρδέλο και έχει σεκιουριτάδες για να προστατεύουν τις γυναίκες. Εκεί μπορούμε να πιούμε ένα ποτό ασφαλείς.” Τότε, δεν κρατήθηκα:
- Καιτούλα εγώ λέω να μετακομίσουμε σε ξενοδοχείο στο κέντρο και τα βράδια, σαν καλές μαμάδες, να παίρνουμε τις κόρες μας να τις πηγαίνουμε στο μπουρδέλο!
Museo Botero
Comuna 13 Graffiti Tour
Last edited:
