Κορυφαίες ταξιδιωτικές εμπειριες

[MarieAries]

Πολύ ωραίο θέμα παιδιά! Πόσες και πόσο συγκλονιστικές στιγμές και εμπειρίες!!

Ας ποστάρω κι εγώ μερικές από τις δικές μου, που θα μείνουν για πάντα στη μνήμη μου:

1) το 11ήμερο ορειβατικό ταξίδι στα Ιμαλάϊα του Νεπάλ, μέχρι το Everest base camp. Το πιο δύσκολο, κουραστικό αλλά ταυτόχρονα και το πιο συναρπαστικό ταξίδι που έχω κάνει

2) η διάσχιση της Σαχάρας πάνω στο μεγαλύτερο εμπορικό τρένο του κόσμου στη Μαυριτανία

3) road trip στον συγκλονιστικό βορρά του Πακιστάν

4) ανατολή και ηλιοβασίλεμα σε καταυλισμό νομάδων κάπου στη Μαυριτανική Σαχάρα, όπου έμεινα με οικογένεια για 3 μέρες

5) κολύμπι με ροζ δελφίνια στη λίμνη Tarapoto του Αμαζονίου της Κολομβίας

6) σαφάρι στην Κένυα

7) το ναρκοπέδιο της no man's land, μιας λωρίδας ερήμου μεταξύ Δυτ.Σαχάρας και Μαυριτανίας που δεν ανήκει σε καμία χώρα

8) η Παλμύρα, ένας από τους πιο αγαπημένους μου αρχ.χώρους που είχα όνειρο να επισκεφτώ από μικρό παιδί

9) διανυκτέρευση-φιλοξενία σε σπίτι Ταλιμπάν, στα σύνορα του Αφγανιστάν με Τατζικιστάν

10) κολύμπι στους κοραλλιογενείς υφάλους της Ερυθράς θάλασσας και των Μαλδιβών

11) μπάρμπεκιου στην παραλία, νυχτερινό μπάνιο και διανυκτέρευση σε σκάφος μέσα στη Maya bay της Ταϊλανδης

12) νυχτερινή ανάβαση σε ηφαίστειο του Μπαλί για την ανατολή

13) πεζοπορία στη ζούγκλα του Αμαζονίου της Κολομβίας

14) καλεσμένη σε γαμήλιο πάρτυ στην Κουντούζ του Αφγανιστάν

15) καλεσμένη σε παλάτι στο Choti του Πακιστάν, στην απαγορευμενη περιοχή Dera Ghazi Khan (εκεί που μπήκαμε με τη φίλη μου παράνομα και μας ανακάλυψαν οι μυστικές υπηρεσίες )

Εάν θυμηθώ και κάτι άλλο, θα το συμπληρώσω αργότερα.

 

[underwater]

Φοβερές εμπειρίες ρε παιδιά! Πόση έμπνευση και -καλώς εννοούμενη- ζήλεια! Θα παραθέσω κι εγώ κάποιες πολύ ξεχωριστές για μένα εμπειρίες. Δεν είναι όλες "εντυπωσιακές", αλλά μιλάνε για κάποιο λόγο βαθιά στην καρδιά μου.

1. Καταρράκτες Νιαγάρα και βόλτα με το καραβάκι Maid of Mist τόσο στην αμερικανική, όσο και στην καναδέζικη πλευρά. Λατρεύω το υγρό στοιχείο και οι συγκεκριμένοι καταρράκτες είναι οι πιο εντυπωσιακοί που έχω δει ως τώρα.
2. Τρεις μέρες στα 3000μ υψομέτρο, σε μια αλπική λίμνη στις στέπες του Κιργιστάν. Διαμονή σε γιουρτα, επαφή με νομαδες, ηρεμία, σύνδεση με τον εαυτό. Ο χρόνος είχε σταματήσει και βίωσα μια από τις πιο εσωτερικές εμπειρίες της ζωής μου.

3. Πέτρα, Ιορδανία. Ειδικά το σημείο που ξεπροβάλλει το Θησαυροφυλάκιο, αλλά και η ανάβαση στο Μοναστήρι (2015-πριν την άφιξη των low cost και της υπερτουριστικοποιησης. Νιώθω ευγνώμων που είδα το Μοναστήρι με ελάχιστο πραγματικά κόσμο).

4. Η πρώτη φορά που αντίκρυσα τη Μαύρη Θάλασσα στα Σκαλιά Ποτέμκιν στην Οδησσό. Λίγους μήνες μετά κολύμπησα κιόλας στα νερά της (λασπουριά σε σχέση με τη Μεσόγειο, αλλά ήταν απωθημένο).

5. Το ταξίδι στο Ιράν την περίοδο της περσικής Πρωτοχρονιάς. Η διαμονή με ντόπιες οικογένειες και η αίσθηση του να γίνεσαι μέρος του σημαντικότερου εορτασμού των Περσών.

6. Σαφάρι στην Κένυα, Μασάι Μάρα. Κι όμως το ζώο που μου δημιούργησε τα πιο έντονα συναισθήματα ήταν η "ταπεινή" ζέβρα.

7. Χαλαρή πεζοπορία και άφιξη στο Ακρωτήριο Ταίναρο, το νοτιότερο κομμάτι της ηπειρωτικής Ελλάδας και της βαλκανικής χερσονήσου.

8. Παλαιστίνη. Ταξιδι-μάθημα ζωής. Ειδικά η πολύπαθη Χεβρώνα και η Ραμάλα.

9. Βόλτα με το πλοιάριο της γραμμής στην Κωνσταντινούπολη. Το κάνω κάθε φορά που πηγαίνω για μεγαλύτερες ή μικρότερες διαδρομές (κι έχω πάει κάμποσες). Η αγαπημένη μου ήταν ένα δειλινό που το είχα πάρει σε ένα σόλο ταξίδι που είχα κάνει για ένα συνέδριο. Παρατηρούσα τα χρώματα και τους μιναρέδες, ενώ έπινα το λατρεμένο τουρκικό τσαγακι μου και άκουγα το κάλεσμα για προσευχή από τους μουεζίνηδες.

 

[fenia42]

Ωραίο θέμα! Δεν έχω συγκεκριμένες εμπειρίες που θέλω να ζήσω, θέλω να τα κάνω όλα! Φέτος σκοπεύω να δω εικόνες που δεν έχω ξαναδεί. Ακόμα δεν έχω προγραμματίσει τα πάντα. Πάντα έλεγα ότι θέλω να χορτάσω Ευρώπη μέχρι τα 30 μου και από τα 30 και μετά να «ξεχυθώ» σε άλλες ηπείρους. Έτσι όπως τα έφερε η ζωή και το πείσμα μου, έχω δει πολλά μακρινά μέρη και όσο με κρατούν τα πόδια μου θα συνεχίσω !
1. Μεγάλο όνειρο ήταν να βρεθώ σε παζάρια του Ουζμπεκιστάν. Από τα πιο όμορφα μέρη που έχω δει.

2. Να χαθώ στην απεραντοσύνη της στέπας, στα πράσινα ουρανοθέμελα και να κοιμηθώ στην παγωνιά της γιούρτας μου ολομόναχη !

3. Να βρεθούμε στην Πέτρα της Ιορδανιας εμείς με την @underwater κι άλλοι 4-5 νοματαίοι, πριν συρρεύσουν οι ορδές !

4. Να βρεθώ σε κάποια όαση με άνθρωπο που αποτελεί για μένα όαση

5. Να πατήσω τον τάφο του Εσκομπάρ

6. Να δω τον αλεξανδρινό, τον καθαρό τον ουρανό που στον έρωτα είναι σα διαμάντι ανθεκτικός

7. Να ανέβω στο Καζμπεκι και να αντικρίσω την εκκλησία της Αγίας Τριάδας στον Καύκασο

9. Να βρεθώ στην Παλαιστίνη, πόσο μάλλον στη βασανισμένη Χεβρώνα , με τους Ισραηλινούς εποίκους πάνω από τα κεφάλια μας να μας χλευάζουν και να επιδεικνύουν τα όπλα τους …

10. Να βρεθώ στο Λούνα Παρκ που δε πρόλαβε να λειτουργήσει ποτέ ένεκα πυρηνικής κολάσεως

 

[orestcrete]

Κορυφαία ταξιδιωτική εμπειρία= αυτή που σε καθηλώνει, που λες ότι θέλω να παγώσει ο χρόνος.

Την τελευταία 3ετία προσπαθώ να αλλάξω τα ταξίδια να είναι πιο "εκτός" πόλης. Δεν τα καταφέρνω πάντα, υπάρχει πολύς δρόμος ακόμα, αλλά συνειδητοποιώ όμως ότι οι κορυφαίες εμπειρίες ξεκίνησαν από τότε και μετά. Εάν μπορούσα να βάλω ένα τοπ 6+1 ταξιδιωτικών εμπειριών θα έμπαινε ως εξής:

1. 2,5 μέρες στο Γιοσέμιτι, Ιανουάριο 2022 εν μέσω covid με ελάχιστο κόσμο στη κοιλάδα.

2. 10 μέρες στη Παταγονία, σε μέρη αφιλόξενα και φιλόξενα μαζί, πέρασμα από το πορθμείο του Μαγγελάνου, πεζοπορίες σε εμβληματικά σημεία και ηλιοβασιλέματα..

3. Κολύμπι με φαλαινοκαρχαρίες στις Φιλιππίνες και επίσης τα υπέροχα ηλιοβασιλέματα εκεί

4. Πεζοπορία στη Πέτρα, πάλι εν μέσω Covid με ελάχιστο κόσμο, με αποκορύφωμα το φαγητό το βράδυ μέσα στο χώρο της Πέτρας σε σπηλιά Βεδουίνων (βοήθησε το ότι είχαμε φίλο στη παρέα που μιλούσε Αραβικά)

5. Η πρώτη φορά που είδα το άγαλμα του Χριστού στο Ρίο (δεν το έχω σε φωτό) μέσα από το παράθυρο του Uber, βράδυ μέσα στην ομίχλη και την υγρασία της πόλης και όλο το vibe αυτής της πόλης με τα καλά και τα κακά της που σε κάνει να πηγαίνεις ξανά και ξανά.

6. Περπάτημα στη Golden Gate bridge με ηλιοβασίλεμα από τη μία και πανσέληνο από την άλλη πάνω από τη πόλη του Σαν Φραν και το Αλκατράζ.

+1 κάθε υπερατλαντικό ταξίδι που περνάει πάνω από ακατοίκητα και αφιλόξενα μέρη όπως Γροιλανδία, Καναδά που με κάνει να χαζεύω από το παράθυρο.

 

[MVSylvia]

Για εμενα οι κορυφαιες ταξιδιωτικες εμπειριες δεν εχουν τοσο να κανουν με το ποσο ιδιαιτερη ηταν μια τοποθεσια στην οποια βρεθηκα, οσο με συναισθηματικες καταστασεις που σχηματιστηκαν σε ταξιδιωτικες στιγμες. Ετσι, απο τη λιστα μου λειπουν ισως τα ωραιοτερα μερη αλλα ειναι οι 5 στιγμες που θυμαμαι να με εχουν συγκινησει περισσοτερο:

1. Η πρωτη μου πτηση εκτος Ευρωπης ηταν Αθηνα-Guangzhou μεσω Ντοχας και επιστροφη Hong Kong-Αθήνα μεσω Ζυριχης, ημουν μονη καθοτι ειχα παει για δουλεια. Ενιωθα τοσο μοναδικα, να μη φοβαμαι τιποτα, να μην με απασχολει τιποτα, το μυαλο μου να ζει επιτελους στο εδω και στο τωρα και μονο. Στο αεροδρομιο του Hong Kong ειχα πολλη ωρα πριν την πτηση κ απλως πηγαινα περα δωθε ασταματητα για ωρες, μη μπορωντας να χορτασω τις εικονες του ανθρωπινου κοκτειλ που εβλεπα μπροστα μου.
2. Στο ιδιο ταξιδι, η βολτα με το βαρκακι προς το skyline του Ηong Kong, να εμφανιζεται ατελειωτο μπροστα μου, πρωτες εικονες βραδινης Ασιατικης μεγαλουπολης απο μακρια, μονη και παλι, συναισθημα μεθυστικο. Αλλαξα πολυ απο τοτε καθοτι και μεγαλωσα και μετα την κορονα αρχισα να φοβαμαι ενα σωρο πραγματα. Τωρα αν το εκανα ξανα, θα ημουν συνεχως σε πανικο μην ανατραπει το βαρκακι.
3. Απογευματινη βολτα στο Gijon στην Ισπανια, απο την πολη δεν θυμαμαι τιποτα, καμια εικονα, θυμαμαι ομως οτι μου ειχε κανει τρομερη εντυπωση το vibe της ζωης εξω στο δρομο. Πολυς κοσμος, χαλαρος, χαρουμενος, χωρις κινητα στα χερια, εμοιαζε σαν πολη απο καποια αλλη παραλληλη γη.
4. Βραδυ στην παραλια της Μεθωνης, διπλα απο το καστρο, με λαιβ μουσικη σαξοφωνου απο εναν τοπικο μουσικο που επαιζε γιατι απλα το γουσταρε, για ελαχιστα ατομα. Ο κοσμος λιγος κ ησυχος, θαλασσα φωτισμενη απο το φεγγαρι να φαινεται ο βυθος, ρηχη κ ζεστη. Πολυ αληθινη στιγμη, απογοητευτικα απο τη συνειδητοποιηση του ποσο προιόντα εχουν καταληξει να ειναι ταξιδιωτικες στιγμες σε πιο δημοφιλεις τοποθεσιες, οχι επειδη φταιμε αλλα επειδη εχουν αλλαξει πια ολα.
5. Snorkelling στην Ερυθρα, πηγα κυριολεκτικα να πνιγω και σωθηκα παντελως τυχαια απο ενα ψηλο...πραγμα στο βυθο πανω στο οποιο πατησα (μαλλον καποιου ειδους γιγαντιαιο κοραλι σαν κορμος) δευτερολεπτα πριν ξεμεινω απο δυναμη να κρατηθω στην επιφανεια. Αν και τρομερα δυσαρεστη στιγμη, το βαζω στο top5 γιατι αυτη η εμπειρια μου εμαθε να μην υπερεκτιμω τις δυναμεις μου, να ειμαι πιο προσεκτικη και να μην επηρεαζομαι απο το παραπλανητικο συναισθημα που νιωθει κανεις κατα τη διαρκεια των ταξιδιων οτι ειναι ατρωτος.

 

[duty_free]

Ντάξει, εχω μεινει αυνάνας και ενεος με ο,τι ειδον, ας βαλω κι εγω κάνα τιποτένιο ζηλώσας αναφανδόν όλους υμας.

Ισλανδια, Gullfoss νομιζω, εκει εκλεινε το τελέφωνο μου λογω επειδης το κρύο.

Μπελφαστ, ενας προορισμος πολυ πολυ ιδιαιτερος. Σε μιουραλ του μπόμπυ σαντς και στο παρα τω τείχει οπερ κλεινει μετα απο την δυση του ηλιου.

Κισινάου οικια Αλεχαντρο Πούσκιν – ή εισαι κουλτουριαρης ή τράβα να σου τρυπησουν την ζεμπρινγκ ασούμε.

Προς Τυρασπολη , ταμπελα ολιγον τι νεκρόφιλος

Τυρασπολις, λεωφορος 25ης Οκτ, οι τίνι τροπω πρεσβειες νοτίου οσετιας και απχαζίας, στην υπερδνειστερία.

Καταφυγιο στην οδον Abdi Toptani, Τιρανα, ο τυπος ελεγχει καταλογάρα με το ποιος εχει σειρα να λαβει ορθωμα της προλεταριακιας του συνειδησεως.

Οδος Gouraud , στην Βηρυτο οπου σαραντα χρονια μετα παραμενουν σημαδια στις οικοδομες.

Οικια μουσειο Τζουγκασβίλεως, Γκόρι. Βαθια συγκεκινημενος που γυρνοβολουσα στα δωματια οπου αντρωθηκε ο πατερουλης, εκει που εκανε προπονηση τελος παντων για να σκυβει, να φυσεί την φωτια για οταν θα σβηνει αυτή κατω απο το τσουκαλι μιας μαυροτσεμπεράτης γιαγιάκας.

 

[Sassenach77]

Τατζικιστάν, oδική διαδρομή απο τη λίμνη Karakul προς το χωριό Barchadev μέσω του Kok Jar pass στα όρη Παμίρ.

Για την συγκεκριμένη διαδρομή δεν γνωρίζαμε αν θα μπορέσουμε να την κάνουμε μέχρι και δύο μέρες πριν την πραγματοποιήσουμε. Ο λόγος ήταν οτι θα έπρεπε να το επιτρέπουν οι αρχές λόγω εποχής και καιρού. Αν δεν την κάναμε θα έπρεπε να γυρίσουμε πίσω απο τον M41 πάλι και να κάνουμε δύο φορές ένα μεγάλο μέρος της διαδρομής αυτής που είχαμε κάνει ήδη. Όταν φτάσαμε στη λίμνη μας είπαν οτι μπορούμε να την κάνουμε και εντάχθηκε κανονικά στο πρόγραμμα του ταξιδιού μας. Να πω επίσης, οτι η διαδρομή αυτή ήταν η μόνη διαδρομή στη χώρα που δεν είχα δει ούτε μία εικόνα πριν! Δεν ήξερα καν τη θα συναντήσουμε και απο που θα περάσουμε...

Ξεκινήσαμε πρωί πρωί απο τη λίμνη Καρακουλ που είχαμε διανυκτερεύσει το προηγούμενο βράδυ με κατεύθυνση νοτιοδυτικά. Αρχικά κινούμασταν παράλληλα με την λίμνη

Ο δρόμος (λέμε τώρα) που κινούμασταν ήταν κάποιες ροδιές στο τραχύ έδαφος της χώρας. Βασικά δεν υπάρχει δρόμος σε μεγάλο μέρος της διαδρομής αυτής...

Στη συνέχεια συναντήσαμε βοσκοτόπια των Παμίρ όπου εκτρέφονται γιακ

Στο επόμενο δίωρο και αφού δεν έχουμε συναντήσει άνθρωπο, ούτε καν ένα ζώο, φτάσαμε σε ένα απέραντο άνυδρο οροπέδιο περιστοιχισμένο απο βουνά των Παμίρ. Δέος! Βλέπαμε γύρω μας τις ψηλότερες κορυφές χιονισμένες, αλλά και χαμηλότερα βουνά με όμορφα χρώματα!

Πριν το ταξίδι μου είχε γράψει ο τοπικός πράκτορας οτι αν κάναμε αυτή τη διαδρομή θα βλέπαμε το Shurolu calendar. Δεν μπορούσα να φανταστώ τι ημερολόγιο θα ήταν αυτό, ώσπου φτάσαμε σε μία πινακίδα που μας ανακοίνωνε οτι "εδώ είμαι με βρήκατε"

Κατεβαίνουμε απο το αυτοκίνητο κοιτάμε γύρω μας και δεν βλέπουμε κάτι διαφορετικό απο ότι βλέπαμε μέχρι εκείνη τη στιγμή... Μας λέει ο οδηγός οτι το ημερολόγιο είναι αποτυπωμένο στο έδαφος με πέτρες, δείχνοντας μας πέρα μακριά όντως κάποιες πέτρες που αν τις κοιτούσες πιο προσεκτικά έδειχναν να σχηματίζουν κάτι... Μας πληροφόρησε επίσης οτι το ημερολόγιο είναι σεληνιακό και είναι καλύτερα ορατό απο τον αέρα ή αν ανέβεις στις πλαγιές των γύρω βουνών! Μπαρδόν; Κοιτιόμαστε με τον αδερφό με απορημένο ύφος... Οτι θα βλέπαμε Νάσκα φάση αξιοθέατο στο Τατζικιστάν δεν το περιμέναμε! Αρχίσαμε να περπατάμε προς τα σχήματα για να τα δούμε απο κοντά. Φτάνοντας εκεί όντως υπήρχαν σχέδια στο έδαφος που δυστυχώς ο οδηγός δεν ήξερε να μας τα εξηγήσει. Γρίφος οι γραμμές στο Περού γρίφος και στο Τατζικιστάν Κάποια στιγμή σκεφτήκαμε να ανεβούμε στην πλαγιά του πιο κοντινού βουνού για να τα δούμε καλύτερα. Μας είπαν οτι δεν είναι καλή ιδέα, κυρίως ο οδηγός, γιατί έπρεπε να φτάσουμε στο τελικό προορισμό μας πριν βραδιάσει. Μετά κατάλαβα και το γιατί...

Μετά την αναπάντεχη έκπληξη και αφού περάσαμε απο διάφορα ποταμάκια φτάσαμε σε μία πλαγιά όπου συναντήσαμε βοσκούς με τα ζώα εκτροφής τους. Ακόμα απορώ τι διάολο έβρισκαν να βοσκίσουν σε αυτά μέρη τα ζώα... δεν υπήρχε χορταράκι ούτε για δείγμα εκεί!

Συνεχίσαμε τη πορεία μας εμείς, βλέποντας τρομερά τοπία γύρω μας! Τύφλα να έχει η Ισλανδία είπα κάποια στιγμή... Και ακόμα δεν είχαμε δει τα καλύτερα!

Κάποια στιγμή πήραμε τον ανήφορο σε μια πλαγιά ενός βουνού και κινούμενοι ζικ ζακ φτάσαμε σε ένα σημείο όπου συνεχίσαμε ευθεία αλλά πάντα στη πλαγιά του βουνού. Στα δεξιά μας υπήρχε μία κοιλάδα γεμάτη φερτά υλικά απο τα γύρω βουνά που έδιναν την εντύπωση ενός λασπώδους ποταμού... Ήταν υπέροχο θέαμα!

Κατεβαίνοντας απο τη πλαγιά του βουνού το τοπίο γέμισε χρώματα!!! Τελικά και τα Παμίρ έχουν τα χρωματιστά βουνά τους!!! Δεύτερη έκπληξη και μάλιστα πολύ καλή!

Μετά τα χρωματιστά βουνά μας περίμενε άλλη μία έκπληξη. Ο δρόμος κάποια στιγμή κόπηκε και μπροστά μας υπήρχε ένα ποτάμι λάσπης και φερτών υλικών απο το βουνό που βρίσκονταν στα αριστερά μας... Ο οδηγός και ο διερμηνέας είπαν κάτι μεταξύ τους και γύρισαν σε μας λέγοντας οτι είναι οκ μπορούμε να περάσουμε! Μπαρδόν; Μέχρι να προλάβουμε να ρωτήσουμε πως και τι είχαμε ξεκινήσει να σκαρφαλώνουμε στο στέρεο πια, όπως αποδείχτηκε, όγκο που είχε έρθει απο το βουνό... Η παρακάτω φωτογραφία είναι η καλύτερη που έχω καθώς κουνούσε αρκετά η διάσχιση αυτού του πράγματος!...

Αφού περάσαμε τον λασπώδη όγκο συναντήσαμε αμέσως μετά και τα αποτελέσματα που μπορεί να προκαλέσει αν δεν σέβεσαι τη φύση...Και σαν τον Αυλωνίτη αναρωτιόμασταν "ωρε που πάμε; που πάμε;"....

Είχε μεσημεριάσει πλέον και κάπου έπρεπε να φάμε. Αυτό θα γινόταν στο πρώτο χωριό που θα συναντούσαμε. Ανεβήκαμε για δεύτερη φορά στη πλαγιά ενός βουνού και μετά απο καμια ώρα διαδρομή στρίβοντας σε ένα σημείο του βουνού απλώθηκε μπροστά ένα οροπέδιο περιστοιχισμένο απο πανέμορφα βουνά και σε ένα σημείο του βρίσκονταν το χωριό Kudara!

Στο μεγάλο σεισμό του 2015 το χωριό Kudara υπέστη σοβαρές ζημιές και πολλά σπίτια κατέρρευσαν... Η κυβέρνηση έχτισε μία σειρά απο κατοικίες δίπλα στο χωριό για να στεγάσει τους σεισμόπληκτους... Κατεβαίνοντας το βουνό συναντήσαμε τα πρώτα σπίτια του χωριού και μετά απο λίγα μέτρα είδαμε μία συστάδα νεότερων και πολύ διαφορετικών σπιτιών. Διασχίζοντας το δρόμο κάποια στιγμή σταματήσαμε σε ένα απο αυτά. Ήταν το σπίτι που θα τρώγαμε!

Μετά τις υποδοχές και τις χαιρετούρες, μας έβαλαν στο σπίτι τους οι άνθρωποι και μας πέρασαν σε ένα δωμάτιο με γυμνούς τοίχους, σε έναν εκ των οποίων υπήρχε ένα παράθυρο που φώτιζε το χώρο, στρωμένο με χαλιά απο άκρη σε άκρη και ένα ανάγλυφο ταβάνι με μία λάμπα να κρέμεται. Γύρω γύρω και χαμηλά υπήρχαν λεπτά περίτεχνα στρώματα για να κάθεσαι και στη μία πλευρά του δωματίου υπήρχε ένα πλαστικό τραπεζομάντηλο απλωμένο που θα αποτελούσε και το "τραπέζι" του φαγητού. Ψυγείο δεν υπήρχε ούτε για δείγμα, αλλά το γαλακτοκομικό πήγαινε σύννεφο!....

Μετά το φαγητό ο οικοδεσπότης μας, ήθελε να μας δείξει το αρχικό του σπίτι που κατέρρευσε στο σεισμό. Κατα την διαδρομή και χαζεύοντας τα πανέμορφα βουνά γύρω μας, μας έλεγε οτι η κυβέρνηση αντί να τους δώσει χρήματα να φτιάξουν τα σπίτια τους όπως ήθελαν αυτοί, έφτιαξαν τέσσερις τοίχους που δεν μοιάζουν με σπίτι... Σε προηγούμενη μέρα του ταξιδιού είχα δει σε μουσιακό χώρο πως είναι τα παραδοσιακά σπίτια στο Παμίρ και όταν φτάσαμε στο γκρεμισμένο σπίτι του κατάλαβα τι εννοούσε...

Είχε έρθει η ώρα να φύγουμε. Αφού ευχαριστήσαμε τους ανθρώπους για την φιλοξενία τους, ήρθε ο οδηγός μας και μας ρώτησε αν μπορούμε να πάρουμε μία κυρία μαζί μας η οποία ήταν άρρωστη και να την πάμε στο επόμενο χωριό όπου και υπήρχε γιατρός και κέντρο υγείας (λέμε τώρα). Ρωτήσαμε τι είχε η κυρία αυτή και μας είπε οτι έχει αυξημένη πίεση. Εννοείται οτι θα την πάρουμε μαζί μας είπαμε και οι δύο! Ο διρμηνέας μας έλεγε οτι θα κάτσει πίσω αυτός, η κυρία και ένας απο εμας και ο άλλος μπροστά μη τυχόν και πάθει κάτι ο κώλος μας και στριμωχτούμε εμείς οι μαχαραγιάδες... Ορθά κοφτά του είπα οτι η κυρία θα κάτσει μπροστά με την άνεση της και οι υπόλοιποι εμείς θα κάτσουμε όλοι πίσω! Χωρίς αντίρρηση! Και έτσι έγινε.

Ήταν το λιγότερο που μπορούσα να προσφέρω σε αυτήν την γυναίκα, που ζει σε έναν τόπο που δεν θα εγκατέλειπε ποτέ για να πάει να ζήσει αλλού, όπως μας είπε, καθώς είναι ευτυχισμένη εκεί... Με το δέρμα του προσώπου της σκαμμένο και ηλιοκαμένο, να της λείπουν αρκετά δόντια και να έχει όψη ογδοντάρας ενώ δεν είναι ούτε καν εξήντα, είχε το πιο ζεστό χαμόγελο ανθρώπου που έχω δει και η διαδρομή μαζί της εως το επόμενο χωριό που την αφήσαμε, τα όσα είπαμε, γελάσαμε και μάθαμε απο αυτήν τη γυναίκα, θα μου μείνουν αξέχαστα! Αυτή η κυρία ήταν η οικοδέσποινα του σπιτιού που φάγαμε και σύζυγος του κυρίου που μας έδειχνε το γκρεμισμένο του σπίτι...

Η διαδρομή απο το χωριό Kudara έως και το τελικό προορισμό μας ήταν καρποσταλική σε κάθε της σημείο!!!

Κάποια στιγμή βρήκαμε μία ταμπέλα που έλεγε προς λίμνη Sarez. Στρίψαμε και συνεχίσαμε το δρόμο μας βλέποντας υπέροχες εικόνες γύρω μας, ώσπου φτάσαμε στο χωριό που θα διανυκτερεύαμε

Η διαδρομή που κάναμε φαίνεται στο παρακάτω χάρτη. Την έχω μαρκάρει εγώ γιατί το google αδυνατεί να τη βρει...

Μετά το πέρας του ταξιδιού στη χώρα και κάνοντας ένα απολογισμό του οδικού μας, τη παραπάνω διαδρομή τη συγκαταλέγω στις καλύτερες οδικές διαδρομές που κάναμε στη χώρα, αλλά και γενικά απο όσες έχουμε κάνει στα ταξίδια μας εως τώρα! Είναι η διαδρομή όπου παραδέχτηκα κυριολεκτικά τον Kholdor, τον οδηγό μας! Την συστήνω ανεπιφύλακτα!

 

[chris7]

Πανέμορφα μέρη.
Καταπληκτικές φωτογραφίες
Μακάρι να έγραψες μια ιστορία για αυτό το ταξίδι σας.