Κούβα Κούβα: Y mis Sueños no Tendrán Fronteras

[Yorgos]

Επιπλέον, πολλές κοπέλες ιδιαίτερα ευτραφείς, φορούσαν σαν να μη συμβαίνει τίποτα σκαφτά σορτσάκια και μπουστάκια, κάτι που αν έκανες σε οποιαδήποτε δυτική χώρα θα ήσουνα ο περίγελος της εβδομάδας!!

Αυτές θεωρούνται ωραίες στην Κούβα... Οι λεπτές είναι που κομπλαρουν... Όσο μπορεί να κομπλαρει μία Κουβανή δηλαδή. Ωραία περιγραφή, αναμένουμε συνέχεια.

 

[kitsos!]

Την επόμενη μέρα ξυπνήσαμε πρωί πρωί γιατί θα φεύγαμε για Βινιάλες. Μας είχε κλείσει η σπιτονοικοκυρά μας compartido taxi που το μοιραστήκαμε μαζί με ένα ζευγάρι Γερμανών στην ίδια τιμή με το Viazul. Αλλά προτού να φύγουμε μας περίμενε ένα δυναμωτικό πρωινό!!

Η διαδρομή ήταν γύρω στις 2,5 ώρες οι οποίες πέρασαν χωρίς να το καταλάβουμε χαζεύοντας τα τοπία και τα συνθήματα που υπήρχαν παντού. Συνθήματα γεμάτα πάθος για τον αγώνα, το κόμμα, την ανεξαρτησία που κέρδισαν κι αυτούς που χάθηκαν. Συνθήματα φανατικά και φιλοπατρικά και με έναν πολύ ιδιαίτερο δυναμισμό. Από ένα τέτοιο σύνθημα που είδα στη διαδρομή εμπνεύστηκα και τον τίτλο της ιστορίας μου γιατί μου άρεσε πολύ.

''Y mis Sueños no Tendrán Fronteras''
''Και τα Όνειρα μου δεν θα Έχουν Σύνορα''

Φτάσαμε στο Βινιάλες το οποίο από την πρώτη στιγμή μας άρεσε πολύ!! Ήταν τελείως διαφορετικό από την Αβάνα φυσικά αφού ήταν σαν ένα μικρό χωριό γεμάτο με πολύχρωμα ισόγεια σπιτάκια, το ένα δίπλα στο άλλο, με χρωματιστά κάγκελα και πολύχρωμες σιδερένιες κουνιστές καρέκλες. Αφού αρχίσαμε να πιστεύουμε ότι ήταν σήμα κατατεθέν του μέρους.. Δεν υπήρχε αυλή που να μην είχε τέτοιες κουνιστές καρέκλες!! Τακτοποιηθήκαμε στην casa που θα μέναμε και τους ενημερώσαμε ότι παρόλο που είχαμε ζητήσει δύο διανυκτερεύσεις το πιο πιθανό ήταν να μέναμε και τρίτο βράδυ όπως κι έγινε..

Εδώ να πω πως από Ελλάδα είχα κλείσει μόνο την casa στην Αβάνα για το πρώτο και τα τελευταία βράδια. Σε όλα τα υπόλοιπα πηγαίναμε κάθε φορά συστημένοι από τους προηγούμενους. Αυτό βέβαια έχει μια προμήθεια της τάξης των 5cuc και το ξέραμε αλλά δε μας πείραζε.. Ουσιαστικά στο ταξίδι υπήρχε ένα γενικό πλάνο και πρόγραμμα αλλά το προσαρμόζαμε κάθε φορά ανάλογα με τα γούστα μας και τις ορέξεις μας. Δηλαδή κάτι χάναμε αλλά πάντα κάτι άλλο κερδίζαμε!

Στο Βινιάλες λοιπόν μείναμε 2,5 γεμάτες μέρες και 3 νύχτες όπου κάναμε αρκετά πραγματάκια!! Πήγαμε στις φυτείες καπνού, κάναμε ιππασία, είδαμε το ηλιοβασίλεμα στη Valle de Silencio, πήγαμε για μπανάκι στην Playa Jutias, επισκεφτήκαμε τα σπήλαια του San Thomas, κάναμε πολλές βόλτες στο Βινιάλες και ποδηλατάδα, επισκεφτήκαμε τη Soroa, ήπιαμε τέλεια cocktail και φάγαμε πολύ πολύ ωραία στο Pinar del Rio.

Αυτά που δεν κάναμε ήταν να πάμε στη σπηλιά του Ινδιάνου γιατί ήδη είχαμε επισκεφτεί 3 σπήλαια, να πάμε στο Los Aquaticos (που ήθελα πολύ είναι η αλήθεια) και το βράχο με τη ζωγραφιά της Προϊστορίας το είδαμε μόνο από μακρυά.
Αυτό που μου άρεσε πιο πολύ ήταν την τελευταία μέρα που με τα ποδήλατα βγήκαμε για πολύ πολύ πρωινή βόλτα αφού είδαμε την ανατολή του ήλιου χαμένοι μέσα σε κάτι φυτείες.. Ήταν πολύ ωραία η αίσθηση να είσαι στη μέση του πουθενά, μόνος, να ακούς τους ήχους τριγύρω σου και να βλέπεις τη φύση να ξυπνάει καθώς οι πρωινές ηλιαχτίδες έπεφταν πάνω στις φυτείες στολίζοντάς τες με χιλιάδες αποχρώσεις.. Η απόλυτη ηρεμία!!

Το Βινιάλες όπως είπα και πιο πάνω μας άρεσε πολύ. Αλλά με μια πιο εξεταστική ματιά (στην πρώτη βόλτα που κάναμε δηλαδή) διαπίστωσα ότι ουσιαστικά ο κεντρικός δρόμος, που είναι και η περατζάδα ας πούμε, είναι κομμένος και ραμμένος για τον τουρίστα. Δηλαδή με πολλά μαγαζάκια με σουβενίρ, εστιατόρια και σνακ μπαρ, οπότε προτιμούσαμε να κάνω βόλτες στα πιο πίσω στενάκια που ήταν κατά βάση χωματόδρομοι, χωρίς εστιατόρια και τουρίστες και γενικά πιο αυθεντικά. Μέσα στο Βινιάλες δε βρήκαμε κάτι αξιόλογο για φαγητό και με ντόπιους που μιλήσαμε και ρωτήσαμε μας είπαν ότι για καλό φαγητό θα έπρεπε να βγεις εκτός.

Η Playa Jutias ήταν εντυπωσιακή στο μάτι και για φωτογραφίες. Είχε πολύ ωραία χρώματα με την λευκή αμμουδιά, τους φοίνικες και τα γαλάζια νερά. Αλλά το θέμα ήταν ότι τα νερά ήταν γαλάζια και θολά και όχι κρυστάλλινα και διαυγή όπως θα ταίριαζε για να ολοκληρωθεί το πακέτο μιας πολύ καλής παραλίας.. Παρόλα αυτά ήταν όμορφα και περάσαμε πολύ καλά.

Τέλος, η Soroa ήταν απλά όμορφη (και είμαι πολύ επιεικής!). Γενικά για τα δικά μου δεδομένα, που λόγω των δραστηριοτήτων μου κινούμαι πάρα πολύ σε τέτοια τοπία και πεδία, θα μπορούσα να την πω μέχρι και αδιάφορη σε σχέση με τοπία και καταρράκτες που έχει η χώρα μας άπλετης ομορφιάς.. αλλά οk. Από τους βασικούς λόγους που δε θεωρώ την επίσκεψη μου εκεί χάσιμο χρόνου είναι οι οδηγοί που είχαμε!! Στη Soroa πήγαμε αυθημερόν με ταξί. Κι ενώ είχαμε κλείσει έναν οδηγό, μας εμφανίστηκε αυτός ως συνοδός και είχε έναν άλλο μαζί του για οδηγό!!! Τον λόγο πραγματικά δε τον κατάλαβα ποτέ.. Τέλος πάντων, το θέμα είναι ότι μας ακολούθησαν και οι δύο και ήμασταν όλοι μαζί. Αρχικά ανεβήκαμε με τα πόδια στην κορυφή του λόφου όπου είχες θέα όλη την ευρύτερη περιοχή και στη διαδρομή μας έδειχναν διάφορα είδη πουλιών και παπαγάλων και προσπαθούσαμε να τα αποθανατίσουμε με το φακό. Επίσης μας έδωσαν πολλές πληροφορίες για την χλωρίδα του μέρους αλλά και του νησιού γενικότερα και μας έλεγαν διάφορες ιστορίες από όταν ήταν παιδιά και χρησιμοποιούσαν 2-3 διαφορετικά φυτά για να φτιάχνουν φυσοκάλαμα και υποτιθέμενες σφαίρες!!

Όταν δε πήγαμε να επισκεφτούμε τον καταρράκτη, είχε αρχίσει να σουρουπώνει κι έπιασε μια δυνατή μπόρα μέσα στο δάσος.. αλλά όλως παραδόξως κανένας μας δε πτοήθηκε.. Ίσα ίσα που εκείνη την ώρα δεν είχε καθόλου τουρίστες και ήταν πολύ ειδυλλιακό το τοπίο. Αφού λοιπόν γίναμε παπιά από τη βροχή, μπήκαμε στο ταξί και μας πήγαν σ΄ ένα εστιατόριο στο Pinar del Rio (απ' αυτά που δε τα πιάνει το μάτι σου) και είχαμε ένα πεντανόστιμο δείπνο που ήταν ότι έπρεπε για να κλείσει η βραδιά..

 

[kitsos!]

Καπνοκαλλιέργειες στην περιοχή του Pinar del Rio

Οι φυτείες καπνού

Τα χρωματιστά σπίτια στο Viñales

Προσπαθώντας να φτιάξει τη βλάβη... (σκηνές καθημερινής ζωής στην Κούβα)

Αυτό το φορτηγό είχε πινακίδα που έγραφε ΤΑΧΙ!!!! Δεν ξέρω τι ακριβώς εννοούσαν...

Η διαδρομή για Playa Jutias

Playa Jutias

 

[kitsos!]

Για τη συνέχεια του ταξιδιού σειρά είχε το Cienfuegos. Αλλά για να πάμε εκεί επιλέξαμε, δηλαδή για την ακρίβεια επέλεξα, να το κάνουμε σε ημερήσια εκδρομή περνώντας από Guama, Laguna del Tesoro, κόλπο των χοίρων και να καταλήξουμε στον τελικό προορισμό μας. Η διαδρομή χωρίστηκε στα δύο, δηλαδή ένα ταξί μας πήγε μέχρι ένα σημείο έξω από την Αβάνα και στη συνέχεια μας παρέλαβε το επόμενο και μας πήγε στα υπόλοιπα.

Το πρώτο κομμάτι της διαδρομής, που το είχαμε κάνει ήδη 3 φορές, φρόντισαν να το κάνουν ενδιαφέρον οι οδηγοί μας με ωραία μουσικούλα και κερνώντας μας ρούμι από τις 9 το πρωί, ενώ το δεύτερο ήταν έτσι κι αλλιώς ενδιαφέρον γιατί ήταν καινούρια διαδρομή κι είχαμε πολλά να δούμε! Κι ο δεύτερος οδηγός μας ήταν εξίσου ευχάριστος και σταματούσε όπου θέλαμε για φωτογραφίες καθώς και για να σβήσουμε τη δίψα μας με καμιά Bucanero ή Crystal!!

Από τις διαδρομές μας στην Κούβα γενικότερα αυτές τις 2 εβδομάδες αυτό που μας έκανε φοβερή εντύπωση ήταν πως οι δρόμοι ήταν άδειοι!!! Εντάξει, είχα διαβάσει ότι δεν υπάρχουν πολλά αυτοκίνητα αλλά δε περίμενα να βλέπω και άδειους δρόμους!! Υπήρχαν φορές που μπορεί να ήμασταν στον αυτοκινητόδρομο ή σε μικρότερους δρόμους και για μισή ώρα να μη συναντούσες άλλο αυτοκίνητο. Αντίθετα, από άλλα μέσα μεταφοράς όπως άλογα, ποδήλατα και λιγότερο μηχανάκια γινότανε χαμός!!

Επίσης στο τιμόνι οι οδηγοί ήταν ήρεμοι.. Αν για παράδειγμα συναντούσαν μπροστά τους κάτι απ' αυτά και ήθελαν να το προσπεράσουν δεν τους έπιανε αμόκ! Περίμεναν υπομονετικά από πίσω, όσο αργά κι αν πήγαινε το άλογο με την άμαξα κι όσο κι αν του έκοβε την ταχύτητα ένα ποδήλατο, κι όταν έβρισκε ευκαιρία έκανε την προσπέρασή του. Κι οι προσπεράσεις ήταν πάντα ασφαλείς. Καμία απότομη κίνηση και χωρίς να κινδυνέψει κανένα από τα δύο ''οχήματα''. Και κατά τη διάρκεια της προσπέρασης πάντα πατούσαν κόρνα για να ενημερώσουν και αυτόν που προσπερνούσαν αλλά και κάποιο διερχόμενο αυτοκίνητο από το αντίθετο ρεύμα. Αλλά ακόμα και η κόρνα τους συνήθως είχε έναν αστείο, σχεδόν τραγουδιστό ήχο, λες και ήθελε κι αυτή να εναρμονιστεί με την κατάσταση. Δεν άκουσα καμία μέρα κανέναν οδηγό να βρίσει ή να φωνάξει ή γενικότερα να εκνευριστεί με κάτι, σε αντίθεση με εμάς που η οδήγηση είναι ο νούμερο ένας λόγος έντασης, άγχους και εκνευρισμού.

Το πιο εντυπωσιακό όμως απ' όλα ήταν το πόσοι άνθρωποι υπήρχαν στους δρόμους και περπατούσαν!! Και δε μιλάμε για μέσα στις πόλεις και στα χωριά που ήταν λες και ήσουνα στην Τσιμισκή τη παγκόσμια μέρα χωρίς αυτοκίνητο... Μιλάμε για κόσμο στην εθνική οδό, στον αυτοκινητόδρομο!! Έβλεπες δηλαδή στο ξεκάρφωτο άτομα να περπατάνε, χωρίς να υπάρχει κάποιο χωριό κοντά ή έστω κάποιο κτήριο ή σπίτι σε απόσταση χιλιομέτρων, να ξεπροβάλλουν μέσα από χωράφια στη μέση του πουθενά κι αναρωτιόσουν πού πάνε!!! Άλλοι ήταν μοναχικοί, άλλοι παρέες, άλλοι έκαναν οτοστόπ κι άλλοι έκαναν στάση κάτω από γέφυρες για να μη τους χτυπάει ο ήλιος.

Η διαδρομή στον κόλπο των χοίρων ήταν πολύ όμορφη αν και τη μέρα που πήγαμε φυσούσε αρκετά!! Παρ' όλα αυτά ξεχώρισα σαν παραλία την Playa Larga και το Cueva de los Peces, το οποίο είναι ένα ρήγμα 70μ. βάθους πλημμυρισμένο με νερό. Στη συνέχεια μέχρι να φτάσουμε στο Cienfuegos περάσαμε από μικρά χωριά ξεχασμένα στο χρόνο. Στα χωριά αυτά δεν υπήρχε ίχνος εκμεταλλεύσιμων τουριστικών πόρων άλλα ήταν πιο ζωντανά και αληθινά από άλλα, που μπορεί να ονομάζονται και μνημεία πολιτιστικής κληρονομιάς της Ουνέσκο..

 

[kitsos!]

Το Cienfuegos είναι μια ήσυχη πόλη με την πλατεία της, το κάστρο της, την παραλιακή της και σχετικά περιορισμένη νυχτερινή ζωή. Επίσης έχει πολύ ωραίους ''πεζόδρομους'' με γκαλερί (απίστευτοι πίνακες) και γενικά διάφορα μαγαζάκια που πουλάνε σουβενίρ και χειροποίητα πραγματάκια.

Σε μια από τις πολλές βόλτες μας στην πόλη πέσαμε πάνω στο Casa de la Musica όπου έπαιζαν μουσική έξω στην πλατεία κι ήταν κι ένα ζευγάρι που χόρευε afro rumba. Με το που άκουσα εγώ μουσική κατευθύνθηκα κατευθείαν προς τα κει κι άρχισα να βιντεοσκοπώ, αφού έχω γενικότερα τρέλα με το χορό κι ειδικότερα με την afro rumba γιατί τη θεωρώ από τους δυσκολότερους χορούς. Μια salsa βρε παιδί μου κουτσά στραβά όλοι τη χορεύουν, αλλά afro rumba.. δύσκολα!! Αυτό το πράγμα που πρέπει να κουνάς ώμους, χέρια, μέση, γλουτούς, πόδια με τελείως διαφορετικό τρόπο και ξεχωριστά μεταξύ τους ενώ το στήθος στέκει εκεί αγέρωχο δεν υπάρχει!! Εκτός του ότι νομίζω πως αν δεν ''αισθανθείς'' τη μουσική στο συγκεκριμένο χορό, αν δε βγαίνει από μέσα σου.. δε μπορείς να χορέψεις!!

Εκεί λοιπόν που τραβούσα εγώ βίντεο το ζευγάρι που χόρευε και γενικά τον κόσμο τσουπ! να τος ένας Κουβανός δίπλα μου και μου πιάνει την κουβέντα. Να κουνιέται από δω, να κουνιέται από κει, να γελάω εγώ.. Αφού λοιπόν ρωτάει τα βασικά, σταματάει να μιλάει κι εμφανίζεται μια γυναίκα δίπλα του και μου τη συστήνει,η μητέρα του. Και δώστου η μητέρα να του μιλάει και να τον σπρώχνει κατά πάνω μου και να χαμογελάει σε μένα και να μου κάνει ματιές!! Ο γιος να πω την αλήθεια ήταν αρκετά συνεσταλμένος.. (μπορεί και ο μοναδικός συνεσταλμένος Κουβανός που υπάρχει!!!) Κάπου εκεί λοιπόν σκάει μύτη κι ο γλυκούλης και με το που τον βλέπει ο Κουβανός πάει 10μ. πίσω! Η μανούλα όμως απτόητη!! Έρχεται και με ρωτάει ''είστε παντρεμένοι;;'' ''όχι, της λέω, μόνο φίλοι''. Αυτό ήταν!! Τί να μου κάνει νόημα να τον τραβήξω βίντεο πως χορεύει (το γιόκα της ντε!!), τί να μου λέει να βγούμε το βράδυ για χορό κι ότι έχουν σπίτι εδώ παραπάνω.. τα έπαιξα εγώ!! Από την άλλη ο γλυκούλης να το διασκεδάζει με την ψυχή του.. ''κοίτα πως τον προωθεί το γιόκα της η μανούλα!!!'' ''άντε κι εσύ μην είσαι ακατάδεκτη!!'' κι όλο κάτι τέτοια να μου λέει το ζαβό!!! Τελικά πήραμε τις πληροφορίες μας για το που να βγούμε το βράδυ και φύγαμε για να ετοιμαστούμε.

Στις ετοιμασίες πάνω λοιπόν τον γλυκούλη τον πήρε ο ύπνος.. Ε τι να κάνω, ξάπλωσα κι εγώ λίγο να ξεκουραστώ και ξύπνησα κατά τη 01:00 φρέσκια φρέσκια έτοιμη για έξω!! Τί να τον σκουντάω από δω.. τί να τον τσιγκλάω από κει.. τίποτα!! ''Ύπνε που παίρνεις τα παιδιά πάρε και τούτο'' ένα πράγμα.. Απηύδησα κι εγώ και λέω θα βγω μόνη μου.. Ντύθηκα, στολίστηκα (λέμε τώρα) και βγήκα κατά τις 2 παρά να δω το nightlife της πόλης..

Γενικά δεν κυκλοφορούσε πάρα πολύς κόσμος και μέχρι να βγεις στον κεντρικό δρόμο κι από κει στη malecon οι δρόμοι για άλλη μια φορά ήταν σχετικά σκοτεινοί.. Αλλά παρ' όλα αυτά ανασφάλεια δεν ένιωσα καμία στιγμή. Ακόμα και όταν σε ένα στενό άκουσα ότι από πίσω μου περπατούσε κάποιος συνέχισα το βήμα μου στον ίδιο ρυθμό χωρίς να επιταχύνω ή να λοξοκοιτάξω για το ''τί σόι άτομο έχω από πίσω μου'' όπως θα έκανα σε άλλη περίπτωση ας πούμε..

Έφτασα λοιπόν σε ένα κλαμπάκι που είχα βάλει νωρίτερα στο μάτι και γινόταν το αδιαχώρητο και κατά βάση από ντόπιους!! Ελάχιστοι τουρίστες, μετρημένοι στα δάχτυλα και μέσα σ΄ αυτούς κι εγώ.. Έστεκα εκεί σαν χαζό και τους χάζευα (τους ντόπιους εννοείται) πως χόρευαν.. Μα πόσο τέλεια χορεύει αυτός ο λαός!!! Πόσο απίστευτη κίνηση έχουν, άνδρες- γυναίκες!!

Δυστυχώς όμως το μαγαζί στις 02:30 έκλεινε.. Μικρή πόλη βλέπετε και ήρεμη.. Βγήκαμε λοιπόν όλοι έξω και είδα ότι ουσιαστικά σχεδόν κανένας δεν έφευγε, άραζαν στην παραλιακή με μπύρες και με τη δική τους μουσική από ραδιόφωνα και κινητά. Οπότε πήρα κι εγώ μια μπύρα στο χέρι κι έκατσα να τους παρατηρώ.. Για άλλη μια φορά παντού κόσμος, μουσική, φωνές, γέλια, πειράγματα.. Ήρθε κι έκατσε μια παρέα από πιτσιρίκια δίπλα μου πολύ ζωντανή, να χορεύουν, να βγαίνουν φωτογραφίες και ξαφνικά γυρνάν με κοιτάνε και μου λένε έλα κι εσύ!! Αυτό ήταν.. Έτσι απλά.. Αρχίσαμε να μιλάμε, να βγαίνουμε φωτογραφίες, όταν τελείωσε η μπύρα μου πίναμε όλοι μαζί από το ρούμι τους, κάναμε βόλτα στη malecon, προσπαθούσαν τα κορίτσια να μου μάθουν να χορεύω κι όταν άρχισα να κουνιέμαι μαζεύτηκαν όλοι γύρω μου και με επευφημούσαν.. μεγάλες στιγμές!!! Κι όλα αυτά μέσα στη μέση του δρόμου..

Τα πιτσιρίκια που λέτε ήταν 15-17 χρονών και είχαν έρθει από Αβάνα για κάτι αγώνες καράτε που είχαν την επόμενη μέρα!! Και να απορώ εγώ πώς γίνεται να έχουν αύριο αγώνες και να είναι μέχρι αυτή την ώρα έξω και να πίνουν..
Κούβα.. τί να πεις;;
Μαζί τους ήταν και ο προπονητής τους, ο οποίος ήταν και πατέρας της μιας κοπέλας. Είχαμε μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση με τον συγκεκριμένο σχετικά με τις σχέσεις στην Κούβα. Γενικά, ήδη από τις μέρες που ήμασταν εδώ, είχα καταλάβει ότι κατά βάση στην Κούβα παντρεύονται από μικροί αλλά αυτό δε σημαίνει απαραίτητα ότι νοικοκυρεύονται κιόλας!!! Ο συγκεκριμένος λοιπόν, ο οποίος ήταν γύρω στα 40+, μου είπε ότι είχε 4 παιδιά και αυτή η κόρη που είχε μαζί του ήταν η αγαπημένη του, η αδυναμία του. Το ενδιαφέρον είναι ότι τα 4 παιδιά ήταν από 4 διαφορετικές γυναίκες!! Συγκεκριμένα μου είπε ότι όποτε είχε σχέση με κάποια γυναίκα και γινόταν 'ατύχημα', την παντρευόταν κανονικά και αναγνώριζε και το παιδί και γι' αυτό ήταν caballero (σαν να λέμε ιππότης). Αλλά στη συνέχεια αν δεν ταίριαζαν, χώριζαν όμορφα κι ωραία, ο ίδιος συνέχιζε να βλέπει το εκάστοτε παιδί του, και συνέχιζε ο καθένας τη ζωή του. Το ίδιο και με τα επόμενα παιδιά από τις υπόλοιπες γυναίκες του. Αλλά μου τόνιζε ότι 'νοιαζόταν' για όλες τις πρώην γυναίκες του και ότι είχε πολύ καλές σχέσεις με όλα τα παιδιά του και αυτό τον έκανε caballero.. σε σχέση με άλλους Κουβανούς που δεν έδιναν και πολύ σημασία. Επίσης μου ανέφερε ότι είχε σχέση εκείνο το διάστημα και σκέφτηκα εγώ ''μέχρι να ξαναγίνει 'ατύχημα', να ξαναπαντρευτεί ως σωστός caballero και ούτω καθεξής''...

Το άλλο που μου έκανε πολύ εντύπωση είναι ότι όσες φορές άνοιξα παρόμοια συζήτηση, η πρώτη κουβέντα που έλεγαν όλοι οι Κουβανοί ήταν πως οι ανθρώπινες σχέσεις εκεί είναι πολύ δύσκολες κι ότι οι Κουβανές είναι πάρα πολύ ζηλιάρες!!! Από την άλλη όμως πως μπορεί να είναι τα πράγματα από την πλευρά τους, δε ξέρω.. Και πόσο εύκολο μπορεί να είναι για μια Κουβανή να επωμίζεται όλο το βάρος της ανατροφής ενός παιδιού και πόσο μπορεί να εγκλωβίζεται μέσα σ' αυτή την κατάσταση;;
Δύσκολες οι ανθρώπινες σχέσεις στην Κούβα...


Με όλη αυτή την παρέα λοιπόν πέρασα το βράδυ μου ως το ξημέρωμα και με γύρισαν όλοι μαζί στην casa που έμενα στις 6 το πρωί..

 

[kitsos!]

Την επόμενη μέρα αφού αναλύσαμε με τον γλυκούλη τους προβληματισμούς μου σχετικά με τις ανθρώπινες σχέσεις στην Κούβα πήγαμε να δούμε τα πιτσιρίκια που έπαιζαν στους αγώνες!! Χάρηκαν πάρα πολύ όταν μας είδαν και αφού τελείωσαν τους ευχηθήκαμε καλή επιστροφή και συνεχίσαμε τη μέρα μας με επίσκεψη στο Castillo de Jagua.

Για να πάμε εκεί είχα διαβάσει ότι θα παίρναμε ένα καραβάκι. Ρωτήσαμε από που θα το πάρουμε και μας είπαν να βιαστούμε γιατί σε 2 λεπτά θα έφευγε και το επόμενο άγνωστο σε πόση ώρα θα περνούσε...!!! Τους πιστέψαμε γιατί είπαμε.. Κούβα είσαι.. ποτέ δεν ξέρεις!!!

Τρέχουμε λοιπόν, βγάζουμε ένα υποτιθέμενο εισιτήριο που δεν έλεγχε κανείς και αντικρίζουμε το καραβάκι..

-Σ' αυτό θα ανεβούμε;;; αναφωνεί ο γλυκούλης!!
-Εεεε μάλλον.. Βλέπεις κανένα άλλο;; δαγκώνομαι εγώ γιατί ο γλυκούλης ασχολείται με τη διάσωση στο υγρό στοιχείο και τα θέλει όλα λίγο πολύ βάση προδιαγραφών!! Ε κι αυτό δεν ήταν μέσα στις προδιαγραφές του..
-Καλά δε το βλέπεις;;; Αυτό είναι σαπιοκάραβο!! Άσε που είναι γεμάτο μέχρι τα μπούνια!! Θα βουλιάξουμε στο λέω!!
-Ε καλά μωρέ και;; Δε ξέρεις να κολυμπάς;;;
-Αυτό τώρα ήταν εξυπνάδα ή επιχείρημα;;
-Έλα έλα τελείωνε κι ανέβα!!!
-Ναι σωστά!! Μη μας πάρουν την πρώτη θέση!! Κι από που να ανέβω;;
-Εεεεε κάνε ένα αλματάκι!!

Για να καταλάβετε δεν υπήρχε εκείνη η τάβλα που πατάς πάνω για να ανέβεις στο καραβάκι, οπότε έπρεπε ή να πηδήξεις ή να κάτσεις στην 'προβλήτα' και να κάνεις ένα μίνι σπαγγάτο για να φτάσεις να ανέβεις.. εγώ έκανα το σπαγγάτο!! Το άλλο θέμα ήταν ότι ήταν τέρμα γεμάτο (ή έτσι νομίζαμε μέχρι εκείνη την ώρα), όλοι όρθιοι παντού οπότε εγώ κατάφερα και μπήκα αλλά ο γλυκούλης πατούσε ουσιαστικά στην εξωτερική πλευρά, έξω από την αλυσίδα και κρατιόταν από τα κάγκελα!!! Κι ενώ πάλευα εγώ να τον βάλω πιο μέσα, βλέπω κάτι άλλους να πηδάνε στο καραβάκι, να σκαρφαλώνουν και να περπατάνε πάνω στα κάγκελα και να ανεβαίνουν στην οροφή!! Ο ένας μάλιστα κουβαλούσε και 5 καρτέλες με αυγά!!! Και τα μετέφερε μια στα χέρια του και μια στο κεφάλι αναλόγως αν ήθελε να πιαστεί ή όχι από τα κάγκελα!! Τους βλέπω εγώ κι αναφωνώ στον γλυκούλη να τεντωθεί ακόμα λίγο πιο έξω για να τους βγάλει φωτό!! Το βλέμμα του όμως ήταν αρκετό για να μη ξαναμιλήσω (για λίγο!!)...

Κι εκεί που λέμε θα ξεκινήσουμε να φύγουμε, σκάνε καμιά 10-12 ντόπιοι και τρέχουν για να ανεβούν κι αυτοί!! Αποκλείεται λέμε, θα βουλιάξουμε σίγουρα!! Εσύ είσαι που το λες.. παίρνουν φόρα και τους βλέπεις να πετάνε τα πράγματά τους μέσα στο καραβάκι και μετά να πηδάνε κι αυτοί!! Και πίσω απ' αυτούς ερχόταν κι ένας παγωτατζής!! Τον βλέπουν οι 'επιβάτες' κι αφηνιάζουν!! Να αρχίζουν να πετάνε κέρματα στη 'στεριά' κι ο παγωτατζής να τα μαζεύει και να στέλνει τα παγωτά χέρι-χέρι στο στερνό ταξίδι κι αυτά!!
Το καλό είναι ότι σπρώξε σπρώξε μπήκε ο γλυκούλης πιο μέσα.. χεχε

Αφού επισκεφτήκαμε το castillo, φάγαμε κάτι πεντανόστιμες καραβίδες και με τη δύση του ηλίου γυρίσαμε πάλι πίσω να κάνουμε μια τελευταία βόλτα στη malecon βλέποντας το ηλιοβασίλεμα. Από ένα μαγαζί ακουγότανε μουσική, κάποια παιδιά είχανε κλείσει ένα δρόμο και παίζανε μπάλα, σε ένα άλλο δρόμο κάποιοι προσπαθούσαν να σβήσουν μια φωτιά, ένας 'ταξιτζής' έψαχνε να φορτώσει πελάτες στο κάρο του με το άλογό του ενώ ένα απαλό και ήρεμο αεράκι φυσούσε μπερδεύοντας όλους τους ήχους και τις μυρωδιές μαζί..

 

[kitsos!]

Castillo de Jagua

Το καραβάκι σχεδόν με το μισό κόσμο σε σχέση με το μεσημέρι!!

Η πλατεία στο Cienfuegos (wi-fi spot)

 

[kitsos!]

Την επόμενη μέρα θα φεύγαμε για Τρινιδάδ. Δεν είχαμε αποφασίσει πως ακριβώς θα πάμε οπότε ξυπνήσαμε νωρίς και πήγε ο γλυκούλης και στήθηκε στα cadeca για να κάνουμε συνάλλαγμα. Στη συνέχεια πήγαμε στο σταθμό της Viazul για να τσεκάρουμε τα πρωινά δρομολόγια, τα οποία εν τέλη δε μας βόλευαν κι επειδή μας είχε κόψει και λίγο λόρδα είπαμε να πάρουμε κάτι να φάμε.. Εκεί τριγύρω απ΄το σταθμό όμως το μοναδικό πράγμα που είχε (ή τουλάχιστον το μοναδικό που βρήκαμε εμείς) ήταν κάτι τέρμα παρακμιακά χαμπουργκεράδικα.. Δε βαριέσαι λέω, αφού αυτό έχει αυτό θα φάω! Πεινάω!!

Πάμε λοιπόν στο πρώτο τους λέμε τι θέλουμε και ρωτάμε αν είναι ok που έχουμε μόνο CUC (οι τιμές στα συγκεκριμένα χαμπουργκεράδικα ήταν σε CUP).
- Όχι όχι, μας λένε, δε γίνεται μονο Pesos.
-Ε δεν έχουμε βρε καλή μου pesos, δώσε μας να φάμε!!
Ανένδοτη αυτή!!

Πάμε στο επόμενο.. τα ίδια!
"Μόνο pesos δεχόμαστε!!"
Τι φάση;; σκέφτομαι.
Πεινάω καλέ!! Δώστε μου ένα χαμπουργκεράκι να καταλαγιάσει το γουργουρητό κι ας είναι κι από χθες!!
Τίποτα κι αυτή!! Ανένδοτη!!

Πάμε και στο τρίτο και το πήρα εγωιστικά εγώ... Από εδώ εγώ θα φάω!! Πάει και τελείωσε!!
Μπαίνουμε που λέτε μέσα κι ήταν ένα παληκαράκι καθιστό πίσω από τον πάγκο κι έπαιζε με το κινητό του.
Λέω λοιπόν τα ίδια για 3η φορά μέσα σε 5 λεπτά και γυρίζει το παληκαράκι βάζει μια φωνή (δε ξέρω σε ποιόν) και φαντάζομαι ότι θα ρώτησε κάτι τύπου:

Είναι εδώ μια ξελιγωμένη και θέλει χάμπουργκερ αλλά δεν έχει ντόπιο νόμισμα. Πόσο να της τα χρεώσω;; Όσο και να πω θα τα δώσει, μπαϊλτισμένη φαίνεται..
και παίρνει μια απάντηση πίσω από μία πόρτα τύπου saloon και μας ανακοινώνει την τιμή 3CUC τα 2!!

Βρε και 10 να μου έλεγες πάλι θα σου τα έδινα..
Δίνει εντολή λοιπόν στους μέσα να αρχίσουν την προετοιμασία..
Στο μεταξύ εγώ με τον γλυκούλη έχουμε αναλύσει τις μέχρι τώρα εντυπώσεις μας, συζητάμε για τη συνέχεια του ταξιδιού (τα χαμπουργκερ ετοιμάζονται), κάνουμε σχέδια για νέα ταξίδια (τα χάμπουργκερ ετοιμάζονται), αναλύουμε το κυπριακό (τα χάμπουργκερ ετοιμάζονται), το παληκαράκι έχει τερματίσει 7 φορές το παιχνίδι που παίζει στο κινητό (τα χάμπουργκερ ετοιμάζονται) και ξαφνικά!! Χτυπάει η πόρτα του saloon συνθηματικά και το παληκαράκι σηκώνεται νωθρά και βαριεστημένα και παίρνει το πρώτο πιατάκι με το χάμπουργκερ και το εναποθέτει πάνω στον πάγκο.
Κάνω νόημα στο γλυκούλη να το πάρει αυτός.. υπεράνω εγώ!! Εν τω μεταξύ πρέπει να βρισκόταν σε κρίσιμο σημείο του παιχνιδιού γιατί όχι μόνο δεν άφησε το κινητό από τα χέρια αλλά δε γύρισε καν να κοιτάξει εμάς ή γενικά τριγύρω.. οι κινήσεις του ήταν μηχανικές.. Επιστρέφει λοιπόν να φέρει το δεύτερο πιατάκι με το δικό μου χάμπουργκερ κι όπως στρίβει με φόρα κι αφήνει το πιάτο στον πάγκο.. πάρτο κάτω το χαμπουργκερ!!!

Ο γλυκούλης έχει πεθάνει στα γέλια, εγώ έχω μείνει με το βλέμμα μετέωρο στο κενό κι ο πιτσιρικάς είναι πρώτη φορά που αφήνει το κινητό απ' τα χέρια, σκύβει το παίρνει από κάτω κι έχει ένα μουδιασμένο αλλά χαλαρό και ακομπλεξάριστο, κατάλευκο χαμόγελο και μ΄ένα ερωτηματικό βλέμμα πλησιάζει αργά αργά το χάμπουργκερ ξανά στο πιάτο.
Του σκάω κι εγώ ένα χαμόγελο και του λέω ok ok.

Το χάμπουργκερ λοιπόν αυτό ήταν το πιο απαίσιο χαμπουργκερ που έχω φάει στη ζωή μου, βρομούσε ψαρίλα και τα λάδια που τηγανίστηκε-ψήθηκε το μπιφτέκι ήταν απροσδιορίστου προελεύσεως αλλά εγώ το έφαγα!! Γιατί είπαμε πεινούσα, κι όταν πεινάω πρέπει να φάω!!!

Μετά κι απ' αυτό λοιπόν επιστρέψαμε στην casa όπου ο σπιτονοικοκύρης μας βρήκε ένα compartido taxi στο άψε σβήσε κι έτσι μετά από μία ωρίτσα ήμασταν στο Τρινιδάδ.

 

[kitsos!]

Το Τρινιδάδ μας άρεσε πάρα πολύ!!
Αναμενόμενο φαντάζομαι.. Δε νομίζω να υπάρχει άνθρωπος που να μη του αρέσει το Τρινιδάδ. Πανέμορφη μικρή πόλη, σχεδόν ολόκληρη πλακόστρωτη, με μικρά ισόγεια και διώροφα χρωματιστά σπιτάκια, με μια πλατεία με πολύ ωραία αρχιτεκτονική μ΄ένα πάρκο κι έναν ναό, γεμάτη με μουσικούς σε κάθε γωνιά, άμαξες με άλογα, υπαίθρια αγορά σε σοκάκια με παραδοσιακά υφαντά κι ένα σωρό άλλα πράγματα και πολύ έντονη νυχτερινή ζωή.

Στο Τρινιδάδ λοιπόν μείναμε 2 ολόκληρες μέρες και δύο νύχτες και περπατήσαμε και γυρίσαμε την πόλη από γωνιά σε γωνιά. Τις μέρες της παραμονής μας εκεί πήγαμε μόνο στην παραλία Ancon, με την οποία δε ξετρελάθηκα κιόλας, αλλά δεν κάναμε άλλες εκδρομές εκτός της πόλης αφενός γιατί ιππασία που προσφερόταν είχαμε κάνει ήδη στο Βινιάλες οπότε δε θέλαμε ξανά το ίδιο και αφετέρου εμένα με είχαν πιάσει τα γυναικολογικά μου και περνούσα δύσκολα εκείνες τις μέρες.. Άσε που είχε και ζέστη κι εγώ με την πολύ ζέστη δε την παλεύω..
Οπότε ήταν δύο χαλαρές μέρες με πολλές βόλτες στο κέντρο και απόκεντρο της πόλης, καλό φαγητό και έντονη νυχτερινή ζωή!!

Σε μια από τις βόλτες μας ανεβήκαμε πάνω στο λόφο που έχει μία γκρεμισμένη εκκλησία για να δούμε τη θέα από ψηλά την ώρα του δειλινού. Εν τω μεταξύ για να φτάσουμε στην εκκλησία αυτή είχε διάφορα απαγορευτικά ο δρόμος κι ο γλυκούλης από τη μία να φωνάζει να μη πάμε κι εγώ να είμαι 'άντε καλέ να! αφού μπορούμε να περάσουμε!!'

Λίγο από δω λίγο από κει λοιπόν φτάσαμε, κι εκεί που εξωτερικεύαμε το φωτογραφικό μας ταλέντο να σου βγαίνει πίσω από τα γκρεμίσματα ένας Κουβανός.
-Ωχ ωχ ωχ!! Είδες που στα έλεγα!! Να, μας πιάσανε!! Και τώρα τί θα του πούμε;; Ότι πώς μπήκαμε;; κατααγχωμένος ο γλυκούλης όπως πάντα..
-Πού καλέ πώς μπήκαμε;;; Στον εξωτερικό χώρο;; Μην ανησυχείς και τίποτα δε θα γίνει!! Είμαστε τουρίστες!! Δε μας αγγίζουν!! άνετη εγώ όπως πάντα..
-Κι εσύ τί νομίζεις ότι επειδή είσαι τουρίστρια θα τη γλιτώνεις κάθε φορά;; Θα σε μπαγλαρώσουν καμιά ώρα και θα ψάχνεσαι!!
-Ααααα αυτό δε το είχα σκεφτεί!! Κάντο εικόνα!! Στα κρατητήρια για αυτόφορω μ΄ένα σωρό Κουβανούς!!! Πω πω πω.... μη σου πω αρχίζει να μ' αρέσει κιόλας!!!

Αφρούς να βγάζει ο γλυκούλης και να ψάχνει τρόπο να φύγει, αλλά πού;;

Ο Κουβανός τελικά μας συστήθηκε ως φύλακας του χώρου (που δε ξέρω αν ήταν όντως), μας ρώτησε πως πήγαμε εκεί αλλά έκανα τον Κινέζο.. και μετά μας έκανε και ξενάγηση στο χώρο!! Για το πότε χτίστηκε η εκκλησία, ότι είχε δυο πατώματα αλλά μετά καταστράφηκε από μια πυρκαγιά. Κι αφού τελείωσε η ξενάγηση του χώρου μας ζήτησε και μπαξίσι.
Ααααα δε μ' αρέσουν αυτά. Καθόλου δε μ' αρέσουν αυτά!!

Τέλος πάντων, φύγαμε από κει κι αρχίσαμε να κατηφορίζουμε από την άλλη πλευρά της πόλης η οποία δεν ήταν καθόλου αξιοποιημένη τουριστικά, ζούσαν φτωχικά, οι δρόμοι δεν ήταν πλακόστρωτοι αλλά χωμάτινοι, τα σπίτια δεν ήταν πολύχρωμα με σιδερένια κάγκελα αλλά πετρόχτιστα ή με πεσμένους σοβάδες και απεριποίητα κι ο κόσμος και τα παιδιά έξω κυκλοφορούσε ξυπόλητος φωνάζοντας ο ένας τον άλλον.
Εγώ με τη φωτογραφική ανά χείρας να βγάζω ασταμάτητα κι ο γλυκούλης μπροστά όπου φύγει φύγει!! Κι όσο μου φώναζε να βιαστώ και να μην προκαλώ με την κάμερα κι ότι θα μας την πέσουν, τόσο εγώ να κοντοστέκομαι, να βγάζω φωτό, να χαμογελάω και να πιάνω κουβέντα με τους ντόπιους!!

Ειδικά κάποια στιγμή περνάω έξω από το casa del futbοl όπου καθόταν ένα σωρό κόσμος ηλικιωμένοι και μεσήλικες, κουτσοί, ανάπηροι και που γενικά φαινόντουσαν χαμηλού μορφωτικού επιπέδου. Μέχρι που ένας απ' αυτούς με ρωτάει
-Από πού είσαι;;
-Από την Ελλάδα!! Είναι ένα μικρό κράτος.. μακριά από δω.
-Από την Ελλάδα;;; Ωωωω μα φυσικά γνωρίζω την Ελλάδα!! Από κει ήταν ο Όμηρος που έγραψε την Ομήρου Οδύσσεια και Ηλιάδα!!


.........................................

Είχα μείνει παγωτό!! Έμεινα να τον κοιτάζω να μου εξιστορεί πόσο πολύ του είχαν αρέσει αυτά τα δύο μεγάλα ποιήματα όταν τα πρωτοδιάβασε πριν πολλά χρόνια κι ότι από τότε τα έχει διαβάσει ξανά και ξανά.. Ουδέν σχόλιο.. Έκατσα για λίγο μαζί μ' αυτούς τους ανθρώπους κι όταν σηκώθηκα να φύγω ήμουνα ακόμα μουδιασμένη από το σοκ..

Στο Τρινιδάδ όπως είπα και παραπάνω φάγαμε πολύ ωραία και είχε και πολύ έντονη νυχτερινή ζωή. Πήγαμε σε αρκετά μαγαζιά, ήπιαμε ωραία κοκτέιλ και πετύχαμε κι ενα απίστευτο υπαίθριο πάρτυ όπου ήταν γεμάτο μόνο με ντόπιους γιατί όλοι οι τουρίστες ήταν στο casa de la musica.. Και όλοι μαζί μετά από εκείνο το πάρτυ πήγαμε σ' ένα άλλο μαγαζί το οποίο λειτουργούσε ως paladar μέχρι τη 01:00 και από τη 01:30 και μετά ως κλαμπάκι.
Το τι γινότανε σ' εκείνο το κλαμπάκι δε λέγεται!!
Τί χορός.... μα τί απίστευτα που χορεύει αυτός ο λαός... νομίζω δε θα σταματήσω ποτέ να το λέω!!
Οι περισσότεροι είχανε και κάτι κορμιά... κόλαση!! Αλλά από την άλλη έβλεπες και κάτι άλλους Κουβανούς κοκαλιάρηδες, καθόλου εμφανίσιμους, που όταν τους συναντούσες για παράδειγμα έξω στο δρόμο δε τους πρόσεχες καν και μετά τους συναντούσες μέσα στο μαγαζί να χορεύουν και τους έβλεπες με άλλο μάτι ρε παιδί μου... Χαρισματικοί άνθρωποι, τί να πεις...

Το δεύτερο βράδυ φυσικά τιμήσαμε κι εμείς το casa de la musica όπου υπήρχε πολύ ωραίο κλίμα αλλά ήταν 'φτιαγμένο' για τουρίστες. Είχε εννοείται και ντόπιους αλλά μου έδιναν την εντύπωση ότι υπήρχαν εκεί για να 'διασκεδάζουν' και να χορεύουν με τους τουρίστες.. Το οποίο δεν είναι και τόσο κακό εδώ που τα λέμε!!

Καθόμουν λοιπόν, κοιτούσα από δω κοιτούσα από κει.. όλοι χόρευαν ή μάλλον όλες χόρευαν εκτός από μένα!! Βρε τι μπροστά στεκόμουνα, τί πίσω όλο τις διπλανές μου έπαιρναν!!
Να σκάσω ήμουνα!!
Ο γλυκούλης δίπλα μου να γελάει κι εγώ να σκάω πιο πολύ..

Σε κάποια φάση γυρίζω τον κοιτάζω..
-Εσύ φταις, του λέω!! Με βλέπουνε μαζί σου και δε με ζητάνε γιατί νομίζουν ότι συνοδεύομαι...
-Ναι καλά.. Πάρτο απόφαση!! Δεν έχεις πέραση στους Κουβανούς!! και να ξεκαρδίζεται..
-Καλέ τί μας λες;;;; Κατά πρώτον οι Κουβανοί κοιτάζουν ότι κινείται...
-Ναι αλλά εσύ δεν κινείσαι!! Είσαι μπαστακωμένη δίπλα μου!! χαχαχαχα
-Σωστά... Να! Αυτός εκεί μ' αρέσει όπως χορεύει!! Αυτός θέλω να με ζητήσει!!
-Παιδάκι μου πας καλά;;; Δε βγήκες για ψώνια να πάρεις ότι σ' αρέσει!! Ούτε έρχονται κατά παραγγελία!!
-Εγώ μ' αυτόν θέλω να χορέψω!! Τώρα θα δεις.. και απομακρύνομαι από τον γλυκούλη.

Τον κοιτάζω μία, τον κοιτάζω δύο (τον Κουβανό ντε!!) κι αυτό ήταν.. Στο επόμενο κομμάτι ήρθε και με ζήτησε!! Κάνω νόημα στον γλυκούλη και με παίρνει γραμμή ο Κουβανός..

-Με ποιον μιλάς;
-Με το φίλο μου, να εκεί!!
-Τι εννοείς με το φίλο σου;; Είναι ok να χορέψουμε;;
-Καλέ ναι.. απλά φίλοι είμαστε!

Με παίρνει από το χέρι και πάμε στον γλυκούλη να του ζητήσει την άδεια για να με χορέψει!! Να σιγουρευτεί ότι του λέω αλήθεια κι ότι δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα από μέρους του..
Κοίτα να δεις λέω.... Πού φτάσαμε!! Να χρειαζόμαστε την άδεια του γλυκούλη!!
Καλέ μου να χορέψω θέλω όχι να παντρευτώ!!

Ο γλυκούλης απ' την άλλη να γελάει και να με 'απειλεί' ότι με κρατάει στο χέρι και να του τάξω κάτι για να με 'αφήσει' να χορέψω...
Ε ρε που φτάσαμε για μια αυθεντική σάλσα!!!! Θα ξεπουληθώ!!!
Αφού πήραμε λοιπόν την άδεια του Μέγα Γλυκούλη ίσα με 4 φορές, χορέψαμε και ξαναχορέψαμε και κώλο δεν έβαλα κάτω..

Έτσι όμορφα και γεμάτη από χορό (εγώ) φύγαμε την επόμενη μέρα πρωί πρωί για τον επόμενο σταθμό μας..

 

[kitsos!]

Πανέμορφη Τρινιδάδ

Live μουσική στο Casa de la Trova όλη τη μέρα από το μεσημέρι και μετά.

Το βράδυ ο χώρος αυτός μεταμορφωνόταν σε υπαίθριο πάρτυ και όλα τα σκαλάκια ήταν πίτα στον κόσμο. Όταν τελείωνε το live (τις καθημερινές κατά τη 01:30) όλος ο κόσμος μεταφερόταν στο κίτρινο κτήριο από πίσω που λειτουργούσε σαν club.

Η περιοχή γύρω από την πλατεία

Κοίτα πόζα και σεξαπίλ το 8χρονο!!

Σχεδόν σε όλα τα σοκάκια έβρισκες πλανόδιους μουσικούς.

Κάθε απόγευμα μαζευόντουσαν παρέες παρέες έξω από τα σπίτια τους κι έπαιζαν ένα παιχνίδι με κάτι πλακέτες σαν ντόμινο με αριθμούς.

"La Casa de Football"

Η άλλη πλευρά της Τρινιδάδ...

Κι ο γλυκούλης όπου φύγει φύγει!!!

 

[kitsos!]

Επόμενος σταθμός ήταν η Σάντα Κλάρα για να επισκεφτούμε, προφανώς, το μαυσωλείο του Τσε και μετα στη συνέχεια θα πηγαίναμε Ρεμέδιος. Μας έκλεισε λοιπόν ο σπιτονοικοκύρης ένα compartido taxi μαζί με ένα ζευγάρι Γερμανών, οι οποίοι σκεφτόντουσαν να μείνουνε στην Σάντα Κλάρα για ένα βράδυ και την επόμενη μέρα θα πήγαιναν για ένα 3ήμερο στην Playa del Este.
1-1,5 ώρα που ήταν η διαδρομή μέχρι το μαυσωλείο ήταν αρκετή για να τους πείσω να πάμε όλοι μαζί και να μείνουμε Ρεμέδιος και την επόμενη μέρα να φεύγαμε πάλι όλοι μαζί με compartido αυτοί για Playa del Este κι εμείς για Αβάνα. Ε καταλαβαίνετε.. πολλά τα έξοδα για ταξί για τους δυο μας με το γλυκούλη.. ευκαιρία να γίνει καλύτερη μοιρασιά!!

Ο διάλογος του ψησίματος ήταν κάπως έτσι...
-Και τι θα κάνετε μετά το μαυσωλείο;;
-Λέμε να μείνουμε σήμερα το βράδυ στη Σάντα Κλάρα και αύριο να φύγουμε για Playa del Este.
-Να μείνετε στη Σάντα Κλάρα;; Άντε καλέ... Τί να κάνετε εκεί;;
-Λέγαμε να την επισκεφτούμε σαν πόλη, ευκαιρία είναι..
-Ευκαιρία;;; Δε θα το έλεγα...

-Τι σε κόφτει εσένα μωρέ τί θα κάνουν τα παιδιά;; Ας μείνουν όπου θέλουν!!, πετάγεται διακριτικά ο γλυκούλης!!
-Σκασμός Αντωνάκη!! Εεεε γλυκούλη ήθελα να πω... Για μας δουλεύω!!, του ανταπαντώ μ΄ένα μειδίαμα στα χείλη...

-Και που λέτε παιδιά.. χάλια η Σάντα Κλάρα!! Τίποτα δεν έχει!! Άσχημη πόλη!!
-Έχεις πάει;; με ρωτάνε..
-Όχι!! ειλικρενέστατη εγώ.. δε μπορείτε να πείτε..
-Ε μας περίσσευε μία βραδιά κι είπαμε να μείνουμε εδώ..
-Καλά... κάνετε ότι καταλαβαίνετε... αλλά τζάμπα θα πάει η βραδιά σας...
-Ε και πού να πάμε;;

(Η ερώτηση που περίμενα....)

-Α για σας δε ξέρω... αλλά εμείς θα πάμε στο Ρεμέδιος!! Βέβαια!! Είναι πολύ όμορφη μικρή πόλη, ήσυχη, καθόλου τουριστική και βολεύει για να σπάσουμε και την επιστροφή στην Αβάνα. Αλλά εσείς κάντε ότι θέλετε...
-Έχεις ξαναπάει στο Ρεμέδιος;;
-Όχι. Αλλά εσείς κάντε ότι θέλετε....
-Κι έχετε κλείσει casa εκεί;;
-Όχι. Αλλά εσείς κάντε ότι θέλετε...

Σιγή για λίγο...

-Πάντως αν τυχόν θέλετε μπορείτε να έρθετε κι εσείς μαζί μας στο Ρεμέδιος κι αύριο να φύγουμε όλοι μαζί για πίσω.. Η αλλιώς να κάνετε ότι θέλετε...

Δεύτερη σιγή...
και μετά από λίγο τους άκουσα να το συζητάνε στα γερμανικά.. Εντάξει τους είχα ψήσει!!
Αυτή η επιχειρηματολογία μου μερικές φορές με σκοτώνει!!

Επισκεφτήκαμε λοιπόν το μαυσωλείο, όπου φτάσαμε αρκετά νωρίς και όλως παραδόξως δεν είχε πολύ κόσμο!!

Εξαιρετικά ευχάριστο θα έλεγα.. γιατί περίμενα να γίνεται το αδιαχώρητο!!

Και στη συνέχεια πήγαμε και στο βαγόνι του τρένου που ανατινάχτηκε.
Κάπου εκεί συναντήσαμε και ένα πούλμαν με Σέρβους που τους είχαμε γνωρίσει με το γλυκούλη πριν 4 μέρες στο Σιενφουέγος, κάποια στιγμή που κάναμε οτοστόπ και μας μάζεψαν..
'Ηταν για άλλη μια φορά σχεδόν τύφλα (όπως και την προηγούμενη) κι έκραζαν για το πόσο χαμένες πήγαν αυτές οι διακοπές τους και τα λεφτά τους κι ότι δε τους άρεσε καθόλου η Κούβα!! Ότι δε βρήκαν ούτε ένα 5αστερο της προκοπής, ότι κουράστηκαν που πουθενά δεν έχει ίντερνετ και δε μπορούν να ανεβάζουν φωτογραφίες στο fb και γενικά να είναι online συνέχεια.. ότι δε βρήκαν ούτε ένα εμπορικό για ψώνια και ούτε ένα νορμάλ σούπερμάρκετ για τα απαραίτητα (δεν ήθελα να ξέρω ποια εννοούσαν για απαραίτητα) κι ότι γενικότερα το μόνο που άξιζε απ' αυτό το ταξίδι ήταν τα πάμφθηνα κοκτέιλ.. Αν και το είχαν βαρεθεί λίγο και το ρούμι και ήθελαν ουισκάρες!!

Στεκόμασταν και τους κοιτούσαμε με τους Γερμανούς σαν χάνοι... Κι από τη μία αναρωτιόμασταν αν ήξεραν πού ήρθαν;; κι εντάξει αυτή η απάντηση ήταν εύκολη.. Όχι.
Αλλά μετά αναλογιζόμουνα πόσο διαφορετικά γούστα, ανάγκες, οπτική, προτεραιότητες και πολλά άλλα έχει ο καθένας μας.. Κι αυτό ήθελε πολύ ανάλυση!!

 

[kitsos!]

Μετά κι από κει συνεχίσαμε την πορεία μας όλοι μαζί για το Ρεμέδιος (μετά από εκείνο το σκληρό debate που είχαμε.. θυμάστε!!)

όπου όταν πια φτάσαμε, κινήσανε οι άντρες για την ανεύρεση διαμονής ενώ τα γυναικόπαιδα έμειναν να φυλάνε τις αποσκευές. Μείναμε σε διαφορετικά casa, γιατί δεν υπήρχαν διαθέσιμα δύο δωμάτια στην ίδια και μπορώ να πω ότι η δικιά μας η casa ήταν η ωραιότερη που είχαμε μείνει σε όλο το ταξίδι.. Πολύ φροντισμένο το σπίτι και το δωμάτιο, ο σπιτονοικοκύρης άψογος, μας έκανε και 2-3 ίσως και 4 welcome mojitos και την επόμενη μέρα το καλύτερο πρωινό!!

Αφού τακτοποιηθήκαμε στα δωμάτιά μας, πήγαμε στην πλατεία όπου είχαμε δώσει ραντεβού με τα παιδιά (με τα οποία παρεπιπτόντως δέσαμε πολύ καλά). Ήπιαμε κι εκεί μερικές μπύρες και ανταλλάξαμε απόψεις ταξιδιωτικές αλλά και γενικότερα. Η πλατεία ήταν πολύ όμορφη, με ωραία κτήρια τριγύρω κι έναν ναό, ήσυχα και χωρίς κανέναν τουρίστα!!

Δε ξέρω αν έπαιξε ρόλο ότι ήταν μεσοβδόμαδα αλλά εκείνη τη μέρα νομίζω δεν υπήρχε κανένας άλλος τουρίστας στην πόλη ή αν υπήρχε ήταν κλειδαμπαρωμένος στο δωμάτιό του!! Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν ότι τα καφέ μπαρ εστιατόρια (ένα απ' το καθένα) γύρω από την πλατεία είχαν ευρωπαϊκές ονομασίες. Το ένα ήταν το "Berlin", το άλλο το "Le Louvre" και το άλλο νομίζω λεγόταν "London" αλλά δε κόβω και το κεφάλι μου..

Το πρόγραμμα στη συνέχεια είχε χαλαρή βόλτα στην πόλη προς εξερεύνησή της και προς ανεύρεση 1) της μεταφοράς μας για την επόμενη μέρα, 2) κάρτα της etecsa για internet γιατί η Kirsten έπρεπε να δουλέψει για το μεταπτυχιακό της και 3) τη βραδινή μας έξοδο.

Ξεκινώντας από το 3) που ήταν και το πιο εύκολο, είδα στην πλατεία κάτι αφίσες για ένα τύπου θεατρικό που θα είχε εκείνο το βράδυ με μουσική, χορό και τραγούδι. Ρωτήσαμε κιόλας για το αν ίσχυε κι έτσι η βραδινή έξοδος κανονίστηκε.

Το ζήτημα Νο 2 μας ζόρισε λιγάκι παραπάνω μπορώ να πω καθώς ρωτήσαμε 3-4 διαφορετικά άτομα για το που μπορούμε να βρούμε κάρτα για ίντερνετ για να πάρουμε την απάντηση ότι θα πρέπει να πάμε στο ταχυδρομείο. Στη συνέχεια για να βρούμε το ταχυδρομείο ρωτήσαμε άλλους 3 αφού είτε μας έστελναν σε λάθος σημείο είτε δε μας εξηγούσαν καλά πόσα στενά πρέπει να περάσουμε και σε ποιά ακριβώς γωνία είναι το ταχυδρομείο κι αφού φτάσαμε στο ταχυδρομείο μας ενημέρωσαν ότι δε τις έχουν πλέον αυτοί τις κάρτες της etecsa αλλά θα τις προμηθευτούμε από ένα τύπου ψιλικατζίδικο (αν μπορούμε να το πούμε έτσι) που ήταν 2 τετράγωνα πιο πέρα στη στροφή αριστερά. Κι όταν φτάσαμε εκεί το 'κατάστημα' ήταν κλειστό με κατεβασμένα ρολά. Τότε μας ρώτησαν κάποιοι περαστικοί τί ψάχνουμε κι όταν τους είπαμε, έβαλαν μια φωνή για να βγει μια ευτραφής κυρία με σκαφτό σορτσάκι στο μπαλκονάκι της και να μας πει να πάμε στο σπίτι που βρίσκεται στην επόμενη γωνία, να χτυπήσουμε την πόρτα και να ζητήσουμε από κει να μας δώσουν..
Απλό;; Απλούστατο!!
Το πόσο το διασκεδάσαμε δε λέγεται.. Ήταν σα να παίζαμε το παιχνίδι του κρυμμένου θησαυρού!!

Αφού το λύσαμε κι αυτό έμενε το ζήτημα Νο 1 το οποίο αποδείχτηκε και το πιο δύσκολο.
Αρχικά ψάχναμε για τα γραφεία ή το σταθμό της Viazul ή στην τελική κάποια ποταπή στάση τέλος πάντων.. Αλλά όπου και όποιον κι αν ρωτούσαμε όχι μόνο δε ξέρανε.. αλλά αγνοούσανε ακόμα και το όνομα και την εταιρεία σαν Viazul(!) σε σημείο που μας ρωτούσαν τί είναι αυτό και τους εξηγούσαμε ότι είναι λεωφορεία για τουρίστες!!
Στην αρχή νομίζαμε ότι απλά μας έκαναν πλάκα και γελούσαμε ή ότι ήταν κάποιο κόλπο της περιοχής για να πάρεις ταξί. Αλλά αφού γυρίσαμε όλη την πόλη και ρωτήσαμε το μισό πληθυσμό της τελικά το πήραμε απόφαση ότι θα έπρεπε να ψάξουμε για ταξί. Όπου ακόμα και ταξί υπήρχαν 2-3 που εξυπηρετούσαν την πόλη (κι έκαναν κουμάντο) εκτός αν ερχόταν κανένα ξεκάρφωτο από αλλού για να αφήσει κόσμο (όπως έγινε με μας). Οπότε και το παζάρεμα της τιμής, αφού δεν υπήρχε ανταγωνισμός, ήταν δύσκολο. Αυτό που συμφωνήθηκε λοιπόν ήταν να μας πάει ένα ταξί πρωί πρωί στη Σάντα Κλάρα κι από κει να πάρουμε άλλο που θα άφηνε τα παιδιά στην Playa del Este κι εμάς στο Centro Havana.

Αφού τα κανονίσαμε όλα, δεσμούς λύσατε και δώσαμε ραντεβού το βράδυ για να πάμε στο θεατράκι. Με τον γλυκούλη φάγαμε θαλασσινά στο εστιατόριο ενός ξενοδοχείου που ήταν στην πλατεία κι αφού ήπιαμε και 2 μπουκαλάκια κρασί πήγαμε να φρεσκαριστούμε για το βράδυ.

Το τύπου θεατράκι, μιούζικαλ, κουκλοθέατρο, σατιρικό ήταν υπέρ του δέοντως καλό με μόλις 1,5 CUC είσοδο και θεατές εμάς τους 4 και καμιά 20αρια Κουβανούς νεολαίους. Αφού τελείωσε η παράσταση έβαλε μουσικούλα κι εγώ φυσικά πήγα και μπλέχτηκα με τους ντόπιους (τι περίεργο!!). Τους έλεγα να μου δείχνουν κινήσεις και τέτοια και προσπαθούσα το κακόμοιρο να μάθω στα 29 μου να κουνιέμαι όπως κουνιούνται αυτοί από τα 5 τους!! Η Kirsten ήταν γενικά πιο ντροπαλή οπότε καθόταν λίγο πιο μακρυά και τραβούσε συνέχεια φωτογραφίες, βίντεο και μου έκανε νοήματα επευφημίας..

Το σχολάσανε νωρίς το μαγαζάκι οπότε μετά πήγαμε και κάτσαμε όλοι μαζι στην πλατεία και μιλούσαμε, γελούσαμε και γενικά υπήρχε πολύ ωραίο κλίμα. Ρωτούσαν τα παιδιά πως είναι οι χώρες μας, η ζωή μας κι έλεγαν κι αυτοί για τα όνειρά τους. Συγκεκριμένα ένα παιδί (24 χρονών) έλεγε ότι θα ήθελε κάποια στιγμή να φύγει από την Κούβα για να ταξιδέψει κι ότι οι πρώτοι προορισμοί του θα ήταν η Κίνα για να δει το Σινικό Τείχος, η Αίγυπτος για να δει τις Πυραμίδες κι η Ελλάδα για να δει τον Παρθενώνα. Κι ότι όσο υπήρχε ο Φιντέλ ήταν καλύτερα τα πράγματα αλλά τώρα με το Ραούλ θα ζόριζαν και γενικά υπήρχε μια αρνητική αύρα γύρω από το όνομά του.

Πριν το διαλύσουμε μου ήρθε εμένα η φαεινή ιδέα να ρωτήσω αν ήταν εφικτό να πάμε στο σπίτι κάποιου για να δω πως είναι ένα κανονικό σπίτι, πέρα από τα particulares.

Και πήγαμε..

Όταν έμπαινες έβλεπες ένα άδειο χώρο, ο οποίος ήταν και ο μοναδικός που είχε μία λάμπα, με δυο κουνιστές σιδερένιες ξεφλουδισμένες καρέκλες να στέκονται αντικριστά. Υπήρχαν άλλα 3 δωμάτια όπου στην είσοδο του καθενός αντί για πόρτα υπήρχε ένα κρεμασμένο σεντόνι. Το ένα υπνοδωμάτιο είχε μέσα ένα ανάκατα ξέστρωτο κρεβάτι, μια παλιά συρταριέρα κι ένα τόσο λεκιασμένο καθρέφτη που ζήτημα αν μπορούσες να δεις το είδωλό σου μέσα και σε μια γωνία ένα βουνό από ρούχα ριγμένα το ένα πάνω στο άλλο. Στο άλλο υπνοδωμάτιο είχε ένα στρώμα ριγμένο στο πάτωμα και μία ντουλάπα. Και στην κουζίνα είχε ένα μικρό πάγκο με νεροχύτη, 2 βαρέλια (με νερό), στο συρτάρι της κουζίνας είχε τρία πιρούνια, τρία μαχαίρια, τρία κουτάλια και στο ντουλάπι τρία πιάτα και τρία ποτήρια. Στον ίδιο χώρο είχε επίσης ένα σιδερένιο τραπεζάκι με μια μικροσκοπική τηλεόραση πάνω κι ένα σιδερένιο σκαμπό ακριβώς μπροστά. Το πάτωμα είχε σκέτο τσιμέντο και ήταν εξαιρετικά βρώμικο.
Το σοκ ήταν τόσο που ξέχασα να 'τσεκάρω' την τουαλέτα.

Τα παιδιά μας γύρισαν στην casa που μέναμε για να μη μας αφήσουν μόνους, τους ευχαριστήσαμε και αποχαιρετηστήκαμε.