axl954
Member
- Μηνύματα
- 21
- Likes
- 22
- Επόμενο Ταξίδι
- δεν ξερω αν θα εχω λεφτά
- Ταξίδι-Όνειρο
- Γύρος Αφρικής
Αν και το σχετικό ταξίδι το έκανα με την γυναίκα μου το 2006, εντούτις το μοιράζομαι μαζί σας έστω και τώρα. Καλοκαίρι έρχεται, όλο και κάποιος μπορέι να θέλει να πάρει καμιά πληροφορία.
Και ξεκινα η ιστορία.
Μια φορά και ένα καιρό.....
Όλα ξεκίνησαν σαν μια ιδέα που σιγά σιγά άρχισε να λαμβάνει σάρκα και οστά. Μιας και ήταν το πρώτο μου ταξίδι στο εξωτερικό με μηχανή (συνήθως νοίκιαζα μοτο), έπρεπε να κάνω μια μεθοδική έρευνα τόσο για θέματα πρόληψης όσο και για θέματα πρακτικά. Το βασικότερο από όλα βέβαια ήταν ο έλεγχος της μοτοσικλέτας ο οποίος απαιτούσε χρόνο αλλά κυρίως χρήμα. Καλύτερα να κάνεις μια αντικατάσταση ή προληπτική συντήρηση παραπάνω παρά να αφήσεις κάτι όσο αμελητέο και αν φαίνεται, γιατί θα είναι αυτό το οποίο και τελικά θα σε απασχολήσει (και ειδικά αν ταξιδεύεις μόνος σου).
Ξεκινήσαμε από Αθήνα 10 το πρωί με προορισμό την Ηγουμενίτσα. Δεν πήγα από Πάτρα γιατί το έτερον ήμιση δεν έχει καλή σχέση με τα πλοία και έτσι οι ώρες του πλοίου μειώθηκαν κατά 4 περίπου. Στο λιμάνι φτάσαμε στις 17.00 με χαλαρό ρυθμό και στάση για καφέ στην Αμφιλοχία.
Τα πλοίο ήταν της Superfast Ferries. Είχαμε εισιτήριο με δίκλινη εσωτερική καμπίνα. Αν και το κόστος σχετικά μεγάλο (700? για 2 ατομα και μηχανή με επιστροφή), εντούτοις η ποιότητα των υπηρεσιών και του χώρου ως σύνολο αξίζει πραγματικά κάθε λεπτό. Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να πώ πως καλό είναι να μην λυπηθείς τα χρήματα της καμπίνας γιατί σου δίνει την ευκαιρία να ξεκουραστείς για την επόμενη μέρα, να κάνεις ένα χαλαρωτικό ντούς και να κοιμηθείς σαν άνθρωπος.
Το πρωί της επόμενης μέρας (11.00 πμ) φθάσαμε στο λιμάνι της Αγκόνα. Η έξοδος από τον καταπέλτη του πλοίου σε μια ξένη χώρα και ειδικά στο παρθενικό σου ταξίδι, πραγματικά δεν περιγράφεται με τίποτα. Ανάμεικτα συναισθήματα χαράς αλλά και αγωνίας για το απρόοπτο. Λίγο πιο κάτω βλέπω ταμπέλα για autostrada και λέω στην Αμαλία «καλό μας ταξίδι και καλές διακοπές».
Προορισμός η Βενετία (Μπολώνια-Φεράρα-Πάντοβα οι ενδιάμεσες πόλεις). Αρχικά είπα να πάω με 110 χλμ αλλά πολύ σύντομα κατάλαβα πως αν στην autostrada κινείσαι κάτω από 130 χλμ κινδυνεύεις σχετικά περισσότερο. Έτσι ανέβασα στα 135-140. Η ποιότητα της ασφάλτου δεν έχει καμία σχέση με ότι ξέρουμε εδώ στην Ελλάδα και η σήμανση είναι τόσο πυκνή και έγκαιρη, που είναι σχεδόν αδύνατο να χαθείς. Αυτό που μου έκανε επίσης εντύπωση ήταν και η τιμή της αμόλυβδης στο 1,45? το λίτρο. Όσο αφορά τις στάσεις, είχα ακούσει και είχα διαβάσει πολλά σχετικά με κλεψιές, μαφιόζους και άλλα τέτοια. Προσωπικά, αν και καχύποπτος, δεν αισθάνθηκα κάτι περίεργο, αλλά επειδή ο φόβος φυλάει τα ήμερα, σταματούσα για βενζίνη και αν ήθελα να φάω κάτι, σταματούσα σε autogrill, έστελνα την Αμαλία να ψωνίσει κανένα φαγώσιμο, και την αράζαμε έξω δίπλα στη μηχανή σε καμιά σκιά να χαλαρώσουν λίγο τα μαλακά μας. Η διαδρομή μέχρι την Βενετία θα έλεγα πως ήταν λίγο βαρετή.
Στις 15.00 μμ περίπου φθάσαμε στο ξενοδοχείο μας λίγο έξω από την Βενετία στην μεταξύ απόσταση Βενετίας-Τρεβίσο. Η περιοχή ήταν μοναδική και το ξενοδοχείο ήταν μια μεσοπολεμική βίλλα στην εξοχή (Villa Viccini) με χώρο στάθμευσης εντός. Το συγκεκριμένο κατάλυμα το βρήκα μέσω internet .
Αφού ξεφορτώσαμε και κάναμε ένα καλό δροσερό μπάνιο, είπαμε να αφήσουμε την μηχανή στην ασφάλεια του ξενοδοχείου και να πάμε για βόλτα στην Βενετία με το λεωφορείο. Η διαδρομή εξάλλου ήταν μόλις 7 χλμ. Εισιτήρια ευτυχώς πουλούσαν στην ρεσεψιόν.
Στο τέρμα του λεωφορείου, στην είσοδο του Grand Canal, υπάρχουν mini market αλλά και εκδοτήρια που εκδίδουν εισιτήρια για τα «βαπορέτα» όπως λέγονται. Το εισιτήριο είναι 5? για μία διαδρομή ή 12? για όλη την ημέρα. Τα «βαπορέτα» είναι θαλάσσια λεωφορεία τα οποία κάνουν στάσεις σε διάφορα σημεία του καναλιού και αποτελούν τον φθηνότερο και ξεκούραστο τρόπο να κινηθείς στην Βενετία. Τα δρομολόγια είναι κάθε 10 λεπτά και εκτελούνται μέχρι τις 1 τα ξημερώματα. Με τον τρόπο αυτό διασχίσαμε όλο το κανάλι, αράξαμε για φαγητό και καφέ στην γέφυρα Rialto (τιμές και ποιότητα «αλλά τουριστικά»….), ενώ δεν παραλείψαμε μια επίσκεψη στην πανέμορφη πλατεία του Αγ. Μάρκου. Στον γυρισμό για το ξενοδοχείο δυστυχώς χάσαμε το τελευταίο δρομολόγιο του λεωφορείου και έτσι αναγκάστηκα να μάθω τι εστί ταξί στην Βενετία. Για 7 χλμ ζητούσαν 35? !!!!!!. Με παζάρια το ρίξαμε στα 21?. Είναι τρελοί αυτοί οι Ρωμαίοι.
Το επόμενο πρωί, φρέσκοι και ξεκούραστοι, πήραμε το πρωινό μας στον κήπο του ξενοδοχείου, και αφού φορτώσαμε, ξεκινήσαμε περίπου κατά τις 09.30 για τον τελικό μας προορισμό. Το Σπλίτ της Κροατίας. Πήραμε και πάλι την autostrada προς Τεργέστη. Το τοπίο από την Βενετία και πάνω αποκτά μεγαλύτερο ενδιαφέρον αρχίζοντας σιγά σιγά να σε προετοιμάζει για την περιοχή της Ίστριας (ευρύτερη περιοχή Τεργέστη-κομάτι της Σλοβενίας-βόρειες περιοχές Κροατίας). Αυτό που μου προκάλεσε εντύπωση αλλά και λίγο πλήξη ήταν οι τεράστιες ευθείες από Βενετία και μετά και μέχρι την έξοδο για Udine.
Σύντομα καλύψαμε τα περίπου 150 χιλ που χωρίζουν την Βενετία με την Τεργέστη. Η σήμανση εξαιρετική τόσο που δεν δυσκολεύτηκα να βρώ μια συγκεκριμένη συνοριακή διάβαση για Σλοβενία (Kravi Potok-Basovizza) χωρίς χάρτη. Το πέρασμα των συνόρων από Ιταλία για Σλοβενία πραγματοποιήθηκε χωρίς καν να δείξουμε διαβατήρια. Ο φύλακας μάλλον δεν την πάλευε και από το φυλάκιό του μου έκανε νόημα να περάσω. Από τα πρώτα μόλις μέτρα έπαθα πλάκα με την ομορφιά γύρω μου. Καταπράσινα λιβάδια, γραφικά σπιτάκια γεμάτα γλάστρες στα μπαλκόνια και δρόμους πνιγμένους στα δέντρα. Κρίμα που χρειάστηκε να διανύσω μόνο 50 χιλ μέσα στην Σλοβενία. Ήταν τα πιο όμορφα χιλιόμετρα που έχω διανύσει ποτέ μου σαν μηχανόβιος. Ούτε που κατάλαβα πως έφτασα στα σύνορα με Κροατία λίγο πριν το Pasjak.
Ο συνοριοφύλακας εκεί ήταν πολύ πιο σχολαστικός και η ασφάλεια πολύ πιο έντονη σε παρουσία. Πράγματι Γερμανοί. Δείχνοντας τα διαβατήρια μου λύθηκε και μια απορία που είχα πάντα: Στην ένδειξη για την εθνικότητα γράφει HELLENIC (που το γουστάρω πολύ) αλλά πόσοι ξέρουν τη σημαίνει??? Αφού το κοίταζε και το ξανακοίταζε, κατάλαβα ότι έφαγε σκάλωμα, και του λέω ότι το HELLENIC σημαίνει Greek. Η απάντησή του ήταν με βαριά προφορά «Γκρρεεέτσσκα???» και ευθύς πήγε να συμβουλευθεί τον πίνακα που είχε στο φυλάκιό του για να δει αν η Ελλάδα είναι στην Ε.Ε……
Το ταξίδι συνεχίστηκε χωρίς ιδιαίτερες στάσεις μέχρι τον τελικό προορισμό. Ο καινούργιος αυτοκινητόδρομος της Κροατίας από την Rijeka και μετά είναι εξαιρετικός με πολύ συχνή και ουσιαστική σήμανση για το οτιδήποτε. Έκπληξη ευχάριστη αποτελούν τα τούνελ σε διάφορα σημεία της διαδρομής με μεγαλύτερο (6 χιλ) αυτό στο βουνό Kapela πριν την πόλη Sokolac. Σε κάποιο σημείο της εθνικής, μιας και αυτή βρισκόταν σε ορεινούς όγκους σχετικά μακριά από πόλεις, αναρωτήθηκα τι θα γινόταν αν κάποιος έμενε από κάτι (αν και είχα μαζί μου τηλέφωνα ανάγκης για την χώρα). Η απορία λύθηκε ευτυχώς ευχάριστα. Άρχισε να ψιχαλίζει και σταμάτησα για να φορέσουμε τα αδιάβροχα. Πριν ακόμα προλάβω να βάλω το παντελόνι, βλέπω να σταματά από πίσω ένα φορτηγάκι οδικής βοήθειας με αναμμένους φάρους. Του εξήγησα και αφού τον ευχαρίστησα έφυγε.
Η διαδρομή θα μπορούσε να γίνει και παραλιακά αλλά το οδικό δίκτυο αν και με αρίστης ποιότητας άσφαλτο, θύμιζε την παλαιά Αθηνών-Κορίνθου. Αν είσαι φορτωμένος δεν είναι καλή ιδέα αλλά όταν είσαι χαλαρός…. Θα δεις πραγματικά τι σημαίνει να δουλεύει ανάρτηση. Πρώτη φορά αισθάνθηκα κάτι τέτοιο!!! Μέχρι τώρα νόμιζα.
Γενικά η Κροατία είναι μια χώρα που αξίζει κανείς να ανακαλύψει. Είναι καταρχήν στην «γειτονιά» μας και προς το παρόν αρκετά φθηνή (τοπικό νόμισμα η Κούνα με ισοτιμία 1? = 7,14 KUN. Αναλήψεις χρημάτων από ΑΤΜ. Τράπεζες ανοιχτές και το Σάββατο μέχρι τις 13.00). Είναι γεμάτη μνημεία (όπως και εμείς βέβαια) τα οποία φροντίζουν και διατηρούν. Επιπλέον έχουν πολύ πράσινο (το 1/3 της χώρας). Έχουν κατά βάση Ιταλικές αρχιτεκτονικές επιρροές. Είναι υπερβολικά καθαροί και όσο και να ψάχνεις δύσκολα θα βρεις το παραμικρό σκουπίδι. Σαν κράτος, και μετά τα συνταρακτικά γεγονότα, είναι επικεντρωμένο στην ανάπτυξη των υποδομών του. Οι πολίτες, κυρίως από τη μέση ηλικία και μετά, είναι λίγο σφικτοί αλλά ευγενικότατοι και έχουν διάθεση πραγματικά να σε εξυπηρετήσουν. Αυτό που σου κάνει εντύπωση είναι πώς όλοι μιλούν τουλάχιστον αγγλικά. Στο θέμα του φαγητού δεν πρόκειται να τραβήξεις κανένα ζόρι. Το μενού τους είναι καθαρά μεσογειακό παίζει όμως ΠΟΛΥ πίτσα, παγωτό και κρύο τσάι. Από παραλίες δεν έχουν βέβαια την δική μας ποικιλομορφία, όμως είναι αξιόλογες, μερικές μάλιστα υπέροχες (Bol στο νησί Brac, Dubrovnik, Brela, Makarska και γενικά όλο το νησιωτικό σύμπλεγμα τους το οποίο συνδέεται με τακτικότατη ακτοπλοΐα). Όλες οι παραλίες από την πιο μικρή, είναι οργανωμένες (χωρίς είσοδο) με ξαπλώστρες, τουαλέτα, αποδυτήρια (τέντες) για να αλλάξεις και καντίνες για το κλασσικό «βρώμικο», παγωτό ή μπύρα (και καλές βουτιές…). Δυστυχώς δεν θα βρείτε πουθενά αμμουδιά παρά μόνο βότσαλο. Αξίζει να επισκεφθείτε τα Εθνικά Πάρκα και ειδικά το Krka Nationa Park κοντά στο Sibenik το οποίο θα σας χαρίσει την μοναδική εμπειρία να κάνετε μπάνιο στους καταρράκτες του ομώνυμου ποταμού και να λιαστείτε στο γκαζόν λίγο πιο πέρα.
Αν κάποιος σκοπεύει να επισκεφτεί την Κροατία, θα συνιστούσα τα κεντρικά και νότια της χώρας τα οποία προσφέρουν φυσική ομορφιά, όμορφες παραλίες, πολύ γραφικές πόλεις αλλά και διασκέδαση. Σαν προορισμός προτιμάται πολύ από Ιταλούς, Γερμανούς, Γάλλους σε πολύ μεγάλο ποσοστό αλλά και από τουρίστες γειτονικών χωρών όπως Βούλγαρους και Σλοβάκους.
Τα μέρη που αξίζει να δεί κανείς είναι πάρα πολλά. Τις πόλεις Zadar, Trogir που αποτελούν στο σύνολό τους μνημεία άλλων εποχών, το Split με την παλιά του πόλη δομικά χτισμένη στους ίδιους τοίχους με το πάλαι ποτέ παλάτι του Διοκλιτιανού, το Omis χτισμένο στις εκβολές του ποταμού Cetina , τις πόλεις Makarska και Brela με τις όμορφες παραλίες και τον κόσμο να θυμίζει Ελληνικά νησιά, τις λίμνες της περιοχής του Ploce καθ’ οδόν για Dubrovnik και τα χωριουδάκια πλάι στον ποταμό Neretva λίγο πιο κάτω, και φυσικά το Dubrovnik, μνημείο της Unesco, που αν και δέχτηκε 2000 πυραύλους κατά την περίοδο του πολέμου της Γιουγκοσλαβίας, στέκει αλώβητο σε πείσμα όλων.
Στον γυρισμό δεν ακολούθησα την ίδια διαδρομή αλλά ούτε και διανοήθηκα να περάσω από Βοσνία. Πήραμε πλοίο από το Split για Ancona και από εκεί για Ηγουμενίτσα. Το πλοίο έφτασε στην Ιταλία στις 10 το πρωί ενώ για την Ηγουμενίτσα έφευγε στις 20.00. Σκεφτήκαμε ότι ήταν μια καλή ευκαιρία να πάμε στο San Marino περίπου 120 χιλ από την Ancona. Φτάσαμε σχετικά γρήγορα σε λιγότερο από 1,5 ώρες. Άφησα την μηχανή φορτωμένη δίπλα σε έναν τροχονόμο και ανηφορήσαμε για τα σοκάκια της πόλης. Το San Marino απλά είναι αλλού….Εκτός από πολύ όμορφο και γραφικό, έπαθα με τις πολύ χαμηλές τιμές σε ρούχα, κοσμήματα και καλλυντικά (όλα αφορολόγητα). Δυστυχώς ούτε η Αμαλία αλλά ούτε και εγώ αντέξαμε στον πειρασμό και υποκύψαμε επιδιδόμενοι σε shopping therapy….Οι τιμές είναι σε πολλά είδη -50% αλλά όλα είναι τουλάχιστον -20% (VAT).
Δυστυχώς η ώρα πέρασε γρήγορα και έπρεπε να επιστρέψουμε στο λιμάνι για το πλοίο της επιστροφής.
Μακάρι να είμαστε όλοι καλά και να μπορούμε πάντα να κάνουμε τις σκέψεις μας ταξίδια.
Ευχαριστώ για τον χρόνο σας.
Αλέξης
(θα ανεβασω και φωτο στην σχετικη ενοτητα)
Και ξεκινα η ιστορία.
Μια φορά και ένα καιρό.....
Όλα ξεκίνησαν σαν μια ιδέα που σιγά σιγά άρχισε να λαμβάνει σάρκα και οστά. Μιας και ήταν το πρώτο μου ταξίδι στο εξωτερικό με μηχανή (συνήθως νοίκιαζα μοτο), έπρεπε να κάνω μια μεθοδική έρευνα τόσο για θέματα πρόληψης όσο και για θέματα πρακτικά. Το βασικότερο από όλα βέβαια ήταν ο έλεγχος της μοτοσικλέτας ο οποίος απαιτούσε χρόνο αλλά κυρίως χρήμα. Καλύτερα να κάνεις μια αντικατάσταση ή προληπτική συντήρηση παραπάνω παρά να αφήσεις κάτι όσο αμελητέο και αν φαίνεται, γιατί θα είναι αυτό το οποίο και τελικά θα σε απασχολήσει (και ειδικά αν ταξιδεύεις μόνος σου).
Ξεκινήσαμε από Αθήνα 10 το πρωί με προορισμό την Ηγουμενίτσα. Δεν πήγα από Πάτρα γιατί το έτερον ήμιση δεν έχει καλή σχέση με τα πλοία και έτσι οι ώρες του πλοίου μειώθηκαν κατά 4 περίπου. Στο λιμάνι φτάσαμε στις 17.00 με χαλαρό ρυθμό και στάση για καφέ στην Αμφιλοχία.
Τα πλοίο ήταν της Superfast Ferries. Είχαμε εισιτήριο με δίκλινη εσωτερική καμπίνα. Αν και το κόστος σχετικά μεγάλο (700? για 2 ατομα και μηχανή με επιστροφή), εντούτοις η ποιότητα των υπηρεσιών και του χώρου ως σύνολο αξίζει πραγματικά κάθε λεπτό. Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να πώ πως καλό είναι να μην λυπηθείς τα χρήματα της καμπίνας γιατί σου δίνει την ευκαιρία να ξεκουραστείς για την επόμενη μέρα, να κάνεις ένα χαλαρωτικό ντούς και να κοιμηθείς σαν άνθρωπος.
Το πρωί της επόμενης μέρας (11.00 πμ) φθάσαμε στο λιμάνι της Αγκόνα. Η έξοδος από τον καταπέλτη του πλοίου σε μια ξένη χώρα και ειδικά στο παρθενικό σου ταξίδι, πραγματικά δεν περιγράφεται με τίποτα. Ανάμεικτα συναισθήματα χαράς αλλά και αγωνίας για το απρόοπτο. Λίγο πιο κάτω βλέπω ταμπέλα για autostrada και λέω στην Αμαλία «καλό μας ταξίδι και καλές διακοπές».
Προορισμός η Βενετία (Μπολώνια-Φεράρα-Πάντοβα οι ενδιάμεσες πόλεις). Αρχικά είπα να πάω με 110 χλμ αλλά πολύ σύντομα κατάλαβα πως αν στην autostrada κινείσαι κάτω από 130 χλμ κινδυνεύεις σχετικά περισσότερο. Έτσι ανέβασα στα 135-140. Η ποιότητα της ασφάλτου δεν έχει καμία σχέση με ότι ξέρουμε εδώ στην Ελλάδα και η σήμανση είναι τόσο πυκνή και έγκαιρη, που είναι σχεδόν αδύνατο να χαθείς. Αυτό που μου έκανε επίσης εντύπωση ήταν και η τιμή της αμόλυβδης στο 1,45? το λίτρο. Όσο αφορά τις στάσεις, είχα ακούσει και είχα διαβάσει πολλά σχετικά με κλεψιές, μαφιόζους και άλλα τέτοια. Προσωπικά, αν και καχύποπτος, δεν αισθάνθηκα κάτι περίεργο, αλλά επειδή ο φόβος φυλάει τα ήμερα, σταματούσα για βενζίνη και αν ήθελα να φάω κάτι, σταματούσα σε autogrill, έστελνα την Αμαλία να ψωνίσει κανένα φαγώσιμο, και την αράζαμε έξω δίπλα στη μηχανή σε καμιά σκιά να χαλαρώσουν λίγο τα μαλακά μας. Η διαδρομή μέχρι την Βενετία θα έλεγα πως ήταν λίγο βαρετή.
Στις 15.00 μμ περίπου φθάσαμε στο ξενοδοχείο μας λίγο έξω από την Βενετία στην μεταξύ απόσταση Βενετίας-Τρεβίσο. Η περιοχή ήταν μοναδική και το ξενοδοχείο ήταν μια μεσοπολεμική βίλλα στην εξοχή (Villa Viccini) με χώρο στάθμευσης εντός. Το συγκεκριμένο κατάλυμα το βρήκα μέσω internet .
Αφού ξεφορτώσαμε και κάναμε ένα καλό δροσερό μπάνιο, είπαμε να αφήσουμε την μηχανή στην ασφάλεια του ξενοδοχείου και να πάμε για βόλτα στην Βενετία με το λεωφορείο. Η διαδρομή εξάλλου ήταν μόλις 7 χλμ. Εισιτήρια ευτυχώς πουλούσαν στην ρεσεψιόν.
Στο τέρμα του λεωφορείου, στην είσοδο του Grand Canal, υπάρχουν mini market αλλά και εκδοτήρια που εκδίδουν εισιτήρια για τα «βαπορέτα» όπως λέγονται. Το εισιτήριο είναι 5? για μία διαδρομή ή 12? για όλη την ημέρα. Τα «βαπορέτα» είναι θαλάσσια λεωφορεία τα οποία κάνουν στάσεις σε διάφορα σημεία του καναλιού και αποτελούν τον φθηνότερο και ξεκούραστο τρόπο να κινηθείς στην Βενετία. Τα δρομολόγια είναι κάθε 10 λεπτά και εκτελούνται μέχρι τις 1 τα ξημερώματα. Με τον τρόπο αυτό διασχίσαμε όλο το κανάλι, αράξαμε για φαγητό και καφέ στην γέφυρα Rialto (τιμές και ποιότητα «αλλά τουριστικά»….), ενώ δεν παραλείψαμε μια επίσκεψη στην πανέμορφη πλατεία του Αγ. Μάρκου. Στον γυρισμό για το ξενοδοχείο δυστυχώς χάσαμε το τελευταίο δρομολόγιο του λεωφορείου και έτσι αναγκάστηκα να μάθω τι εστί ταξί στην Βενετία. Για 7 χλμ ζητούσαν 35? !!!!!!. Με παζάρια το ρίξαμε στα 21?. Είναι τρελοί αυτοί οι Ρωμαίοι.
Το επόμενο πρωί, φρέσκοι και ξεκούραστοι, πήραμε το πρωινό μας στον κήπο του ξενοδοχείου, και αφού φορτώσαμε, ξεκινήσαμε περίπου κατά τις 09.30 για τον τελικό μας προορισμό. Το Σπλίτ της Κροατίας. Πήραμε και πάλι την autostrada προς Τεργέστη. Το τοπίο από την Βενετία και πάνω αποκτά μεγαλύτερο ενδιαφέρον αρχίζοντας σιγά σιγά να σε προετοιμάζει για την περιοχή της Ίστριας (ευρύτερη περιοχή Τεργέστη-κομάτι της Σλοβενίας-βόρειες περιοχές Κροατίας). Αυτό που μου προκάλεσε εντύπωση αλλά και λίγο πλήξη ήταν οι τεράστιες ευθείες από Βενετία και μετά και μέχρι την έξοδο για Udine.
Σύντομα καλύψαμε τα περίπου 150 χιλ που χωρίζουν την Βενετία με την Τεργέστη. Η σήμανση εξαιρετική τόσο που δεν δυσκολεύτηκα να βρώ μια συγκεκριμένη συνοριακή διάβαση για Σλοβενία (Kravi Potok-Basovizza) χωρίς χάρτη. Το πέρασμα των συνόρων από Ιταλία για Σλοβενία πραγματοποιήθηκε χωρίς καν να δείξουμε διαβατήρια. Ο φύλακας μάλλον δεν την πάλευε και από το φυλάκιό του μου έκανε νόημα να περάσω. Από τα πρώτα μόλις μέτρα έπαθα πλάκα με την ομορφιά γύρω μου. Καταπράσινα λιβάδια, γραφικά σπιτάκια γεμάτα γλάστρες στα μπαλκόνια και δρόμους πνιγμένους στα δέντρα. Κρίμα που χρειάστηκε να διανύσω μόνο 50 χιλ μέσα στην Σλοβενία. Ήταν τα πιο όμορφα χιλιόμετρα που έχω διανύσει ποτέ μου σαν μηχανόβιος. Ούτε που κατάλαβα πως έφτασα στα σύνορα με Κροατία λίγο πριν το Pasjak.
Ο συνοριοφύλακας εκεί ήταν πολύ πιο σχολαστικός και η ασφάλεια πολύ πιο έντονη σε παρουσία. Πράγματι Γερμανοί. Δείχνοντας τα διαβατήρια μου λύθηκε και μια απορία που είχα πάντα: Στην ένδειξη για την εθνικότητα γράφει HELLENIC (που το γουστάρω πολύ) αλλά πόσοι ξέρουν τη σημαίνει??? Αφού το κοίταζε και το ξανακοίταζε, κατάλαβα ότι έφαγε σκάλωμα, και του λέω ότι το HELLENIC σημαίνει Greek. Η απάντησή του ήταν με βαριά προφορά «Γκρρεεέτσσκα???» και ευθύς πήγε να συμβουλευθεί τον πίνακα που είχε στο φυλάκιό του για να δει αν η Ελλάδα είναι στην Ε.Ε……
Το ταξίδι συνεχίστηκε χωρίς ιδιαίτερες στάσεις μέχρι τον τελικό προορισμό. Ο καινούργιος αυτοκινητόδρομος της Κροατίας από την Rijeka και μετά είναι εξαιρετικός με πολύ συχνή και ουσιαστική σήμανση για το οτιδήποτε. Έκπληξη ευχάριστη αποτελούν τα τούνελ σε διάφορα σημεία της διαδρομής με μεγαλύτερο (6 χιλ) αυτό στο βουνό Kapela πριν την πόλη Sokolac. Σε κάποιο σημείο της εθνικής, μιας και αυτή βρισκόταν σε ορεινούς όγκους σχετικά μακριά από πόλεις, αναρωτήθηκα τι θα γινόταν αν κάποιος έμενε από κάτι (αν και είχα μαζί μου τηλέφωνα ανάγκης για την χώρα). Η απορία λύθηκε ευτυχώς ευχάριστα. Άρχισε να ψιχαλίζει και σταμάτησα για να φορέσουμε τα αδιάβροχα. Πριν ακόμα προλάβω να βάλω το παντελόνι, βλέπω να σταματά από πίσω ένα φορτηγάκι οδικής βοήθειας με αναμμένους φάρους. Του εξήγησα και αφού τον ευχαρίστησα έφυγε.
Η διαδρομή θα μπορούσε να γίνει και παραλιακά αλλά το οδικό δίκτυο αν και με αρίστης ποιότητας άσφαλτο, θύμιζε την παλαιά Αθηνών-Κορίνθου. Αν είσαι φορτωμένος δεν είναι καλή ιδέα αλλά όταν είσαι χαλαρός…. Θα δεις πραγματικά τι σημαίνει να δουλεύει ανάρτηση. Πρώτη φορά αισθάνθηκα κάτι τέτοιο!!! Μέχρι τώρα νόμιζα.
Γενικά η Κροατία είναι μια χώρα που αξίζει κανείς να ανακαλύψει. Είναι καταρχήν στην «γειτονιά» μας και προς το παρόν αρκετά φθηνή (τοπικό νόμισμα η Κούνα με ισοτιμία 1? = 7,14 KUN. Αναλήψεις χρημάτων από ΑΤΜ. Τράπεζες ανοιχτές και το Σάββατο μέχρι τις 13.00). Είναι γεμάτη μνημεία (όπως και εμείς βέβαια) τα οποία φροντίζουν και διατηρούν. Επιπλέον έχουν πολύ πράσινο (το 1/3 της χώρας). Έχουν κατά βάση Ιταλικές αρχιτεκτονικές επιρροές. Είναι υπερβολικά καθαροί και όσο και να ψάχνεις δύσκολα θα βρεις το παραμικρό σκουπίδι. Σαν κράτος, και μετά τα συνταρακτικά γεγονότα, είναι επικεντρωμένο στην ανάπτυξη των υποδομών του. Οι πολίτες, κυρίως από τη μέση ηλικία και μετά, είναι λίγο σφικτοί αλλά ευγενικότατοι και έχουν διάθεση πραγματικά να σε εξυπηρετήσουν. Αυτό που σου κάνει εντύπωση είναι πώς όλοι μιλούν τουλάχιστον αγγλικά. Στο θέμα του φαγητού δεν πρόκειται να τραβήξεις κανένα ζόρι. Το μενού τους είναι καθαρά μεσογειακό παίζει όμως ΠΟΛΥ πίτσα, παγωτό και κρύο τσάι. Από παραλίες δεν έχουν βέβαια την δική μας ποικιλομορφία, όμως είναι αξιόλογες, μερικές μάλιστα υπέροχες (Bol στο νησί Brac, Dubrovnik, Brela, Makarska και γενικά όλο το νησιωτικό σύμπλεγμα τους το οποίο συνδέεται με τακτικότατη ακτοπλοΐα). Όλες οι παραλίες από την πιο μικρή, είναι οργανωμένες (χωρίς είσοδο) με ξαπλώστρες, τουαλέτα, αποδυτήρια (τέντες) για να αλλάξεις και καντίνες για το κλασσικό «βρώμικο», παγωτό ή μπύρα (και καλές βουτιές…). Δυστυχώς δεν θα βρείτε πουθενά αμμουδιά παρά μόνο βότσαλο. Αξίζει να επισκεφθείτε τα Εθνικά Πάρκα και ειδικά το Krka Nationa Park κοντά στο Sibenik το οποίο θα σας χαρίσει την μοναδική εμπειρία να κάνετε μπάνιο στους καταρράκτες του ομώνυμου ποταμού και να λιαστείτε στο γκαζόν λίγο πιο πέρα.
Αν κάποιος σκοπεύει να επισκεφτεί την Κροατία, θα συνιστούσα τα κεντρικά και νότια της χώρας τα οποία προσφέρουν φυσική ομορφιά, όμορφες παραλίες, πολύ γραφικές πόλεις αλλά και διασκέδαση. Σαν προορισμός προτιμάται πολύ από Ιταλούς, Γερμανούς, Γάλλους σε πολύ μεγάλο ποσοστό αλλά και από τουρίστες γειτονικών χωρών όπως Βούλγαρους και Σλοβάκους.
Τα μέρη που αξίζει να δεί κανείς είναι πάρα πολλά. Τις πόλεις Zadar, Trogir που αποτελούν στο σύνολό τους μνημεία άλλων εποχών, το Split με την παλιά του πόλη δομικά χτισμένη στους ίδιους τοίχους με το πάλαι ποτέ παλάτι του Διοκλιτιανού, το Omis χτισμένο στις εκβολές του ποταμού Cetina , τις πόλεις Makarska και Brela με τις όμορφες παραλίες και τον κόσμο να θυμίζει Ελληνικά νησιά, τις λίμνες της περιοχής του Ploce καθ’ οδόν για Dubrovnik και τα χωριουδάκια πλάι στον ποταμό Neretva λίγο πιο κάτω, και φυσικά το Dubrovnik, μνημείο της Unesco, που αν και δέχτηκε 2000 πυραύλους κατά την περίοδο του πολέμου της Γιουγκοσλαβίας, στέκει αλώβητο σε πείσμα όλων.
Στον γυρισμό δεν ακολούθησα την ίδια διαδρομή αλλά ούτε και διανοήθηκα να περάσω από Βοσνία. Πήραμε πλοίο από το Split για Ancona και από εκεί για Ηγουμενίτσα. Το πλοίο έφτασε στην Ιταλία στις 10 το πρωί ενώ για την Ηγουμενίτσα έφευγε στις 20.00. Σκεφτήκαμε ότι ήταν μια καλή ευκαιρία να πάμε στο San Marino περίπου 120 χιλ από την Ancona. Φτάσαμε σχετικά γρήγορα σε λιγότερο από 1,5 ώρες. Άφησα την μηχανή φορτωμένη δίπλα σε έναν τροχονόμο και ανηφορήσαμε για τα σοκάκια της πόλης. Το San Marino απλά είναι αλλού….Εκτός από πολύ όμορφο και γραφικό, έπαθα με τις πολύ χαμηλές τιμές σε ρούχα, κοσμήματα και καλλυντικά (όλα αφορολόγητα). Δυστυχώς ούτε η Αμαλία αλλά ούτε και εγώ αντέξαμε στον πειρασμό και υποκύψαμε επιδιδόμενοι σε shopping therapy….Οι τιμές είναι σε πολλά είδη -50% αλλά όλα είναι τουλάχιστον -20% (VAT).
Δυστυχώς η ώρα πέρασε γρήγορα και έπρεπε να επιστρέψουμε στο λιμάνι για το πλοίο της επιστροφής.
Μακάρι να είμαστε όλοι καλά και να μπορούμε πάντα να κάνουμε τις σκέψεις μας ταξίδια.
Ευχαριστώ για τον χρόνο σας.
Αλέξης
(θα ανεβασω και φωτο στην σχετικη ενοτητα)
