marydim
Member
- Μηνύματα
- 1.631
- Likes
- 414
- Επόμενο Ταξίδι
- Μεσόγειος
- Ταξίδι-Όνειρο
- Δρόμος Αγ. Ιακώβου-Ισπανί
Περιεχόμενα
Ότι το οδικό ταξίδι είναι λίγο ταλαιπωρία το γνώριζα εξ' αρχής αλλά φαίνεται ότι έχω ξεσυνηθίσει περισσότερο από το κανονικό τις ατελείωτες οδικές διαδρομές ή όσο μεγαλώνω κουράζομαι ευκολότερα γιατί διαφορετικά δεν μπορώ να εξηγήσω πως με έκανε τόσο πτώμα η διαδρομή ως την Οχρίδα! Βέβαια, δεν φθάνει που ήταν από μόνη της η εκδρομή αρκετά χιλιόμετρα, ήρθαν και οι κατολισθήσεις στα Τέμπη να την κάνουν ακόμα μεγαλύτερη σε διάρκεια με αποτέλεσμα να φύγω από το σπίτι μου στις 4 το πρωι και να φθάσουμε στο ξενοδοχείο στη Struga στις 8:30 ώρα Ελλάδος (7:30 ώρα FYROM καθώς η γείτονα χώρα πηγαίνει μια ώρα πίσω). Ε, λογικό ήταν να κουραστώ και να με πιάσει και πονοκέφαλος!
Ο οδηγός του λεωφορείου ακολούθησε το δρόμο μέσω Δομοκού, Καλαμπάκας, Γρεβενών που ναι μεν είναι καταπληκτική διαδρομή από φυσιολατρική άποψη αλλά οι ατελείωτες στροφές και το σκαμπανέβασμα του υψομέτρου είναι ικανά να σε "σκοτώσουν" ειδικά όταν το ταξίδι γίνεται με ελάχιστες στάσεις.
Το πρόγραμμα είχε φαγητό στη Καλαμπάκα για να μπορούν να βγάλουν ωραίες φωτογραφίες με θέα τα Μετέωρα όσοι δεν ήθελαν να γευματίσουν. Το κακό είναι ότι την ίδια ιδέα είχαν και όλοι οι οδηγοί των λεωφορείων που έφευγαν για οδικές εκδρομές εκείνη την ημέρα (λες και ήσαν συννενοημένοι ένα πράγμα!). Έναρξη της Χριστουγεννιάτικης περιόδου και όπως είναι φυσικό τα λεωφορεία πολλά και ο κόσμος εκατοντάδες. Η ταβέρνα- εστιατόριο όμως ήταν μία, τα γκαρσόνια ελάχιστα και η γκρίνια ατελείωτη καθώς όλοι αυτοί που ταξίδευαν έπρεπε να φάνε, να πιούνε, να πάνε τουαλέτα και να πληρώσουν μέσα σε μια ώρα! Και φυσικά, ξέρετε όλοι πόσο ανυπόμονοι είναι οι Έλληνες όταν πρόκειται για φαγητό ή όταν βρίσκονται σταματημένοι στα φανάρια ή όταν πρέπει να πληρώσουν!
Η επόμενη στάση ήταν στα σύνορα της Νίκης. Για την ακρίβεια στα Duty Free της Νίκης, για τα οποία εκτός από καταθλιπτικά έχω επίσης να δηλώσω ότι το κουτάκι οι τσίχλες που πήρα όχι μόνο δεν ήταν αφορολόγητο αλλά η τιμή του ήταν πολύ παραπάνω από αυτή των supermarkets!
Οι Σκοπιανοί μας υπέβαλλαν στο συνηθισμένο τυπικό έλεγχο. Συγκέντρωση των διαβατηρίων και των ελληνικών ταυτοτήτων, μια βόλτα μέσα στο πούλμαν για να κόψουν φάτσες, άνοιγμα των μπαγκαζιέρων, κτλ.. Περιμέναμε αρκετή ώρα γιατί έδωσαν πολλοί ταυτότητες με αποτέλεσμα η διαδικασία ταυτοποίησης να αργεί περισσότερο απ' ότι των διαβατηρίων. Τελικά, πέρασε και αυτό και μπήκαμε σε Σκοπιανό έδαφος ενώ ταυτόχρονα μπήκε στο λεωφορείο και ο τοπικός ξεναγός που δεν σταμάτησε να μιλάει για το υπόλοιπο του ταξιδιού μέχρι τη Στρούγγα. Το τι μας είπε είναι αδύνατον να θυμηθώ αλλά το σίγουρο είναι ότι δεν άφησε ασχολίαστο κανένα μα κανένα μέρος από αυτά που περάσαμε!
Αυτό που θυμάμαι, όμως, έντονα είναι οι πρώτες εικόνες της γείτονα χώρας. Είχε νυχτώσει ήδη και παντού κυριαρχούσε σκοτάδι, πολύ σκοτάδι όμως! Ακόμα και οι μεγάλες πόλεις όπως η Bitola (Μπίτολα) και η Ohrid (Οχρίδα) ήταν γενικά σκοτεινές. Μόνο στα κεντρικά τους σημεία υπήρχε ένας είδος φωτισμού που όμως ήταν σαν φως από 25άρες λάμπες, ενώ ολόκληρα τετράγωνα μπορεί και να μην φωτίζονταν καθόλου. Ήταν η πρώτη φορά που το συνάντησα αυτό στα ταξίδια μου και μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση. Στη συνέχεια πάντως το μάτι συνηθίζει και με τις μέρες δεν καταλαβαίνεις καν τη διαφορά.[/I]
Ο οδηγός του λεωφορείου ακολούθησε το δρόμο μέσω Δομοκού, Καλαμπάκας, Γρεβενών που ναι μεν είναι καταπληκτική διαδρομή από φυσιολατρική άποψη αλλά οι ατελείωτες στροφές και το σκαμπανέβασμα του υψομέτρου είναι ικανά να σε "σκοτώσουν" ειδικά όταν το ταξίδι γίνεται με ελάχιστες στάσεις.
Το πρόγραμμα είχε φαγητό στη Καλαμπάκα για να μπορούν να βγάλουν ωραίες φωτογραφίες με θέα τα Μετέωρα όσοι δεν ήθελαν να γευματίσουν. Το κακό είναι ότι την ίδια ιδέα είχαν και όλοι οι οδηγοί των λεωφορείων που έφευγαν για οδικές εκδρομές εκείνη την ημέρα (λες και ήσαν συννενοημένοι ένα πράγμα!). Έναρξη της Χριστουγεννιάτικης περιόδου και όπως είναι φυσικό τα λεωφορεία πολλά και ο κόσμος εκατοντάδες. Η ταβέρνα- εστιατόριο όμως ήταν μία, τα γκαρσόνια ελάχιστα και η γκρίνια ατελείωτη καθώς όλοι αυτοί που ταξίδευαν έπρεπε να φάνε, να πιούνε, να πάνε τουαλέτα και να πληρώσουν μέσα σε μια ώρα! Και φυσικά, ξέρετε όλοι πόσο ανυπόμονοι είναι οι Έλληνες όταν πρόκειται για φαγητό ή όταν βρίσκονται σταματημένοι στα φανάρια ή όταν πρέπει να πληρώσουν!
Η επόμενη στάση ήταν στα σύνορα της Νίκης. Για την ακρίβεια στα Duty Free της Νίκης, για τα οποία εκτός από καταθλιπτικά έχω επίσης να δηλώσω ότι το κουτάκι οι τσίχλες που πήρα όχι μόνο δεν ήταν αφορολόγητο αλλά η τιμή του ήταν πολύ παραπάνω από αυτή των supermarkets!
Οι Σκοπιανοί μας υπέβαλλαν στο συνηθισμένο τυπικό έλεγχο. Συγκέντρωση των διαβατηρίων και των ελληνικών ταυτοτήτων, μια βόλτα μέσα στο πούλμαν για να κόψουν φάτσες, άνοιγμα των μπαγκαζιέρων, κτλ.. Περιμέναμε αρκετή ώρα γιατί έδωσαν πολλοί ταυτότητες με αποτέλεσμα η διαδικασία ταυτοποίησης να αργεί περισσότερο απ' ότι των διαβατηρίων. Τελικά, πέρασε και αυτό και μπήκαμε σε Σκοπιανό έδαφος ενώ ταυτόχρονα μπήκε στο λεωφορείο και ο τοπικός ξεναγός που δεν σταμάτησε να μιλάει για το υπόλοιπο του ταξιδιού μέχρι τη Στρούγγα. Το τι μας είπε είναι αδύνατον να θυμηθώ αλλά το σίγουρο είναι ότι δεν άφησε ασχολίαστο κανένα μα κανένα μέρος από αυτά που περάσαμε!
Αυτό που θυμάμαι, όμως, έντονα είναι οι πρώτες εικόνες της γείτονα χώρας. Είχε νυχτώσει ήδη και παντού κυριαρχούσε σκοτάδι, πολύ σκοτάδι όμως! Ακόμα και οι μεγάλες πόλεις όπως η Bitola (Μπίτολα) και η Ohrid (Οχρίδα) ήταν γενικά σκοτεινές. Μόνο στα κεντρικά τους σημεία υπήρχε ένας είδος φωτισμού που όμως ήταν σαν φως από 25άρες λάμπες, ενώ ολόκληρα τετράγωνα μπορεί και να μην φωτίζονταν καθόλου. Ήταν η πρώτη φορά που το συνάντησα αυτό στα ταξίδια μου και μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση. Στη συνέχεια πάντως το μάτι συνηθίζει και με τις μέρες δεν καταλαβαίνεις καν τη διαφορά.[/I]
Για να δούμε και γι αυτόν τον προορισμό τον τόσο κοντά, τόσο μακριά!! Συνέχισε. Περιμένουμε
