Kingmouf
Member
- Μηνύματα
- 98
- Likes
- 456
Τώρα που αρχίζει να σπάει η πολύ ζέστη και πρωτού φτάσουμε στα κρύα, η Κρήτη γίνεται ιδανική για πεζοπορικές διαδρομές, ιδιαίτερα σε όσους αρέσουν τα φαράγγια. Σκέφτηκα να ποστάρω μερικές φωτογραφίες και εικόνες για όσους έλκονται για κάπως διαφορετικό τουρισμό - μακρυά από πολύβουα και τρέντι πράγματα και με αρκετή κούραση, αλλά τελικά νομίζω πολύ ικανοποίηση στο τέλος.
Η πρώτη διαδρομή είναι μάλλον για κομμάντα - εγώ απέχω πολύ από αυτή τη φυσική κατάσταση και μάλλον τα είδα όλα. Βασικά όχι μάλλον, σίγουρα τα είδα όλα, αλλά λένε ότι οι κακές επιλογές κάνουν καλές ιστορίες και έτσι είπα να ξεκινήσω από εδώ.
Όλα ξεκινήσαν με ένα πολύ πρωινό ξύπνημα του Μαρτίου που πήγα να συναντήσω κάτι φίλους για μια πεζοπορία. Εμένα στο μυαλό μου ήταν περισσότερο ότι πρόκειται να κάνουμε καμιά τρίωρη διαδρομή και μετά μπριζολίκια στα κάρβουνα και τσικουδιές. Έτσι πολύ τη χάρηκα τη διαδρομή από τα Χανιά προς τα Σφακιά και ο πρωινός ήλιος με αποζημείωσε.
Αυτή είναι η εικόνα που αντίκρυσα βγαίνοντας από τα βουνά και κατηγορίζοντας προς το Λυβικό πέλαγος. Συνεχίζω προς Χώρα Σφακίων και από εκεί προχωράω προς Λιβανιανά που θα ήταν το σημείο συνάντησης και εκκίνησης της πεζοπορίας. Ο καιρός σταθερά καλός, μόνο που αρχίζει να φυσάει πιο έντονα.
Τα Λιβανιανά είναι ένα μικρό χωριό (αλήθεια δε ξέρω αν έχει μόνιμους κατοικούς πια), το οποίο προσεγγίζεται με χωματόδρομο που ξεκινά στρίβοντας κάπου στο δρόμο μεταξύ Ανώπολης και Αράδαινας.
Είναι το χωριοδάκι που φαίνεται στη φωτογραφία. Ο χωματόδρομος σχετικά ok, αλλά δεν είναι και ότι χαλαρότερο για το συμβατικό μου αυτοκινητάκι. Που τσααακκκκ το ακούω να βγάζει κάτι περίεργους θορύβους και πίτα το λάστιχο. Ρεζέβρα και προχωράω.
Συναντώ τη παρέα και ξεκινάμε την ανάβαση με στόχο να καταληξουμε στη μέση περίπου του φαραγγιού της Αράδαινας.
Ο καιρός είναι σύμμαχος και σύντομα θα βρεθούμε να περπατάμε με κοντομάνικα και αρκετά χαλαρά. Η διάθεση υπάρχει μια χαρά ακόμα, μέχρι που εκείνη τη στιγμή συνειδηοποιώ ότι το πλάνο δεν είναι να κατηφορήσουμε το φαράγγι αλλά να το ανέβουμε. Η διαδρομή ωραία οπότε ξεχνιέμαι. Αρχίζουμε να ανεβαίνουμε στα σημεία που βλάστηση είναι αρκετή και το πράσινο σπάει το γκρι του βράχου και της πέτρας.
Σταματάμε την ανάβαση του φαραγγιού και παίρνουμε ένα ανηφορικό μονοπάτι που θα μας βγάλει προς Αη Γιάννη και τη Σελούδα. Διόλου εύκολο για τις δικές μου δυνατότητες, χρειάζεται αρκετή επιμονή, πιασίματα, σκαρφαλώματα εξού και η παντελής απουσία φωτογραφιών. Μέχρι που φτάνουμε στη Σελούδα και παρόλο που η κούραση με έχει κυριεύσει όταν αντικρύζεις από ψηλά τον Άγιο Παύλο, μπορείς να τα ξεχάσεις όλα.
Είμαστε περίπου σε 600 μέτρα υψόμετρο και από εκεί ξεκινά ένα μονοπάτι σχεδόν κάθετο που σε βγάζει στη παραλία του Άγιου Παύλου μετά από περίπου 1 με 1,5 ώρα περπάτημα. Η θέα φυσικά είναι εκπληκτική.
Φτάνουμε στον Άγιο Παύλο, ρεφενές και οι πιο τολμηροί της παρέας τη ρίχνουν τη βουτιά (θυμηθείτε είναι Μάρτιος).
Ο Άγιος Παύλος.
Εμένα η κούραση έχει ήδη αρχίσει να με καταβάλλει, αλλά δεν υπάρχει πλέον επιλογή. Σκάσε και κολύμπα που λένε. Η ώρα είναι πλέον κοντά στις 5 - 5.30, έχει αρχίσει να σουρουπώνει και έχουμε ήδη κάνει γύρω στις 4,5 ώρες περπάτημα.
Παίρνουμε το μονοπάτι Ε4 που πηγαίνει παράλληλα με τη θάλασσα, με στόχο να φτάσουμε στα Μάρμαρα.
(Στο βάθος φαίνεται η Γαύδος και η Γαυδοπούλα).
Οι εικόνες είναι πανεμορφες και το ημίφως πλέον τις κάνει ακόμα πιο όμορφες. Αρχίζει να νυκτώνει και προχωράμε με φακούς. Ακούμε τα κατσίκια να πετροβολάνε πέρα δώθε και το σκηνικό είναι απόκοσμο. Το σημαντικό είναι να μη χάσουμε το μονοπάτι γιατί τη κάτσαμε.
Με τα πολλά καταφέρνουμε να φτάσουμε στα Μάρμαρα και για καλή μας τύχη βλέπουμε φως στη καλύβα ενός βοσκού. Να είναι καλά ο άνθρωπος μας δίνει νερό γιατί έχουμε σχεδόν ξεμείνει και πίνουμε και μια τσικουδιά να στανιάρουμε.
Από ξεκινάμε ένα ανηφορικό κομμάτι που σχετικά σύντομα θα μας βγάλει πίσω στα Λιβανιανά.
Η ώρα είναι 9.30 το βράδυ και έχουμε συμπληρώσει περίπου 9 ώρες περπάτημα. Άγνωστο πόσα χιλιόμετρα κάναμε. Η κούραση μου έχει χτυπήσει κόκκινο και θα έλεγα ότι έχουμε κάνει άπειρα με ένα πρόχειρο υπολογισμό. Ίσως να έχουμε κάνει και λίγα παραπάνω. Αδυνατώ να το σκεφτώ φυσιολογικά γιατί νοιώθω ότι ήρθα αντιμέτωπος με τον εαυτό μου. Για πρώτη φορά στο βουνό με έπιασε απελπισία. Χρειάζομαι ύπνο. Το πρωί ξυπνάω και ψιλογελώ. Νοιώθω λίγο ότι ξεπέρασα τα όρια μου, σα να είδα κάτι σε εμένα που με τρόμαξε (την απελπισία θα έλεγα ή μάλλον ακόμα χειρότερα την αδυναμία να σκεφτώ τίποτα μα τίποτα άλλο από το πότε θα τελειώσει το μονοπάτι), αλλά νοιώθω τώρα ήρεμος και τα πόδια μου έχουν αυτή τη γλυκιά χαλάρωση μετά την έντονη κούραση. Με παίρνουν τηλέφωνο οι συνοδοιπόροι. "Θα μας ξαναμιλήσεις;" Γελάω και εκείνη τη στιγμή νοιώθω για πρώτη φορά μέσα μου χαρά που το έκανα αυτό. Κατεβάζω τις φωτογραφίες στον υπολογιστή και ξαναβλέπω τη διαδρομή. Ανοίγω google maps και βλέπω πού πήγαμε και τί κάναμε. Το "πόσο μαλ...ας είσαι" που λέω φωναχτά, ξέρω ότι μέσα μου για κάποιο περίεργο λόγο αντηχεί ως "πότε θα ξαναπάμε στο βουνό;" .
-----
Τώρα όλο αυτό που έγραψα παραπάνω είναι ένα μάλλον υπερβολικό σενάριο. Παρόλα αυτά αν κάποια στοιχεία φαίνονται ενδιαφέροντα σε κάποιον, μπορεί να τα χρησιμοποιήσει ως αφετηρία για πιο απλές διαδρομές.
Το μονοπάτι από τη Σελούδα προς τον Άγιο Παύλο είναι πάρα πολύ ωραίο, αν και λίγο κουραστικό γιατί είναι έντονα κατηφορικό, υπάρχουν σκαλιά στην αρχή του αλλά σε πολλά σημεία με κλίση είναι πέτρες και χαλίκια με αποτέλεσμα να θέλει προσοχή γιατί γλυστράει. Όμως μέσα σε 1 - 1,5 ώρα θα βρεθείτε στον Άγιο Παύλο που είναι εκπληκτικά για ελεύθερο camping. Έχει πέτρα, αμμόλοφους και δέντρα. Υπάρχει μια μικρή πηγή για νερό και υπάρχει και ένα ταβερνάκι. Θα επανέλθω με περισσότερες φωτογραφίες για το μέρος.
Από τον Άγιο Παύλο αν θέλει να φύγει κανείς μπορεί να κανονίσει να έρθει να τον μαζέψει κανείς ντόπιος με βάρκα, να κάνει το μονοπάτι που κάναμε εμείς προς Μάρμαρα (πολύς δρόμος) ή να πάει από την άλλη μεριά και μέσα σε 40 λεπτά με τα πόδια να φτάσει στην Αγία Ρουμέλη (είναι το χωριό που σκάει το γνωστό φαράγγι της Σαμαριάς). Από εκεί μπορεί να φύγει με το καραβάκι της γραμμής για Σφακιά ή για Σούγια.
Το φαράγγι της Αράδαινας (θα επανέλθω και εδώ με περισσότερες φωτογραφίες) είναι πανέμορφο, έχει μικρή δυσκολία (το κατέβασμα
) και χρειάζεται από 2 μέχρι 3 ώρες για να το περάσει κανείς. Καταλήγει στα Μάρμαρα που είναι πανέμορφα για μπάνιο, μπορεί να βρει ένα ταβερνάκι και μπορεί να βρει κανένα μικρό καραβάκι για να επιστρέψει προς Χώρα Σφακίων (έπειτα από συννενόηση). Φυσικά αν είναι κάποιος λίγο κομμάντο, μπορεί να πάει από Μάρμαρα στο Λουτρό (δεν είναι πολύ extreme αλλά ok, όχι ελαφρά τη καρδία ειδικά αν έχει ζέστη).
Στην αρχή του φαραγγιού της Αράδαινας υπάρχει μια γέφυρα που ενώνει τις δύο πλευρές του φαραγγιού. Από τη γέφυρα αυτή διοργανώνεται bunjee jumping για τους κουζουλούς. Είναι μεγάλη η πτώση, μεγάλη η απόφαση
Καλές διαδρομές!
Σημειώσεις
Η πρώτη διαδρομή είναι μάλλον για κομμάντα - εγώ απέχω πολύ από αυτή τη φυσική κατάσταση και μάλλον τα είδα όλα. Βασικά όχι μάλλον, σίγουρα τα είδα όλα, αλλά λένε ότι οι κακές επιλογές κάνουν καλές ιστορίες και έτσι είπα να ξεκινήσω από εδώ.
Όλα ξεκινήσαν με ένα πολύ πρωινό ξύπνημα του Μαρτίου που πήγα να συναντήσω κάτι φίλους για μια πεζοπορία. Εμένα στο μυαλό μου ήταν περισσότερο ότι πρόκειται να κάνουμε καμιά τρίωρη διαδρομή και μετά μπριζολίκια στα κάρβουνα και τσικουδιές. Έτσι πολύ τη χάρηκα τη διαδρομή από τα Χανιά προς τα Σφακιά και ο πρωινός ήλιος με αποζημείωσε.
Αυτή είναι η εικόνα που αντίκρυσα βγαίνοντας από τα βουνά και κατηγορίζοντας προς το Λυβικό πέλαγος. Συνεχίζω προς Χώρα Σφακίων και από εκεί προχωράω προς Λιβανιανά που θα ήταν το σημείο συνάντησης και εκκίνησης της πεζοπορίας. Ο καιρός σταθερά καλός, μόνο που αρχίζει να φυσάει πιο έντονα.
Τα Λιβανιανά είναι ένα μικρό χωριό (αλήθεια δε ξέρω αν έχει μόνιμους κατοικούς πια), το οποίο προσεγγίζεται με χωματόδρομο που ξεκινά στρίβοντας κάπου στο δρόμο μεταξύ Ανώπολης και Αράδαινας.
Είναι το χωριοδάκι που φαίνεται στη φωτογραφία. Ο χωματόδρομος σχετικά ok, αλλά δεν είναι και ότι χαλαρότερο για το συμβατικό μου αυτοκινητάκι. Που τσααακκκκ το ακούω να βγάζει κάτι περίεργους θορύβους και πίτα το λάστιχο. Ρεζέβρα και προχωράω.
Συναντώ τη παρέα και ξεκινάμε την ανάβαση με στόχο να καταληξουμε στη μέση περίπου του φαραγγιού της Αράδαινας.
Ο καιρός είναι σύμμαχος και σύντομα θα βρεθούμε να περπατάμε με κοντομάνικα και αρκετά χαλαρά. Η διάθεση υπάρχει μια χαρά ακόμα, μέχρι που εκείνη τη στιγμή συνειδηοποιώ ότι το πλάνο δεν είναι να κατηφορήσουμε το φαράγγι αλλά να το ανέβουμε. Η διαδρομή ωραία οπότε ξεχνιέμαι. Αρχίζουμε να ανεβαίνουμε στα σημεία που βλάστηση είναι αρκετή και το πράσινο σπάει το γκρι του βράχου και της πέτρας.
Σταματάμε την ανάβαση του φαραγγιού και παίρνουμε ένα ανηφορικό μονοπάτι που θα μας βγάλει προς Αη Γιάννη και τη Σελούδα. Διόλου εύκολο για τις δικές μου δυνατότητες, χρειάζεται αρκετή επιμονή, πιασίματα, σκαρφαλώματα εξού και η παντελής απουσία φωτογραφιών. Μέχρι που φτάνουμε στη Σελούδα και παρόλο που η κούραση με έχει κυριεύσει όταν αντικρύζεις από ψηλά τον Άγιο Παύλο, μπορείς να τα ξεχάσεις όλα.
Είμαστε περίπου σε 600 μέτρα υψόμετρο και από εκεί ξεκινά ένα μονοπάτι σχεδόν κάθετο που σε βγάζει στη παραλία του Άγιου Παύλου μετά από περίπου 1 με 1,5 ώρα περπάτημα. Η θέα φυσικά είναι εκπληκτική.
Φτάνουμε στον Άγιο Παύλο, ρεφενές και οι πιο τολμηροί της παρέας τη ρίχνουν τη βουτιά (θυμηθείτε είναι Μάρτιος).
Ο Άγιος Παύλος.
Εμένα η κούραση έχει ήδη αρχίσει να με καταβάλλει, αλλά δεν υπάρχει πλέον επιλογή. Σκάσε και κολύμπα που λένε. Η ώρα είναι πλέον κοντά στις 5 - 5.30, έχει αρχίσει να σουρουπώνει και έχουμε ήδη κάνει γύρω στις 4,5 ώρες περπάτημα.
Παίρνουμε το μονοπάτι Ε4 που πηγαίνει παράλληλα με τη θάλασσα, με στόχο να φτάσουμε στα Μάρμαρα.
(Στο βάθος φαίνεται η Γαύδος και η Γαυδοπούλα).
Οι εικόνες είναι πανεμορφες και το ημίφως πλέον τις κάνει ακόμα πιο όμορφες. Αρχίζει να νυκτώνει και προχωράμε με φακούς. Ακούμε τα κατσίκια να πετροβολάνε πέρα δώθε και το σκηνικό είναι απόκοσμο. Το σημαντικό είναι να μη χάσουμε το μονοπάτι γιατί τη κάτσαμε.
Με τα πολλά καταφέρνουμε να φτάσουμε στα Μάρμαρα και για καλή μας τύχη βλέπουμε φως στη καλύβα ενός βοσκού. Να είναι καλά ο άνθρωπος μας δίνει νερό γιατί έχουμε σχεδόν ξεμείνει και πίνουμε και μια τσικουδιά να στανιάρουμε.
Από ξεκινάμε ένα ανηφορικό κομμάτι που σχετικά σύντομα θα μας βγάλει πίσω στα Λιβανιανά.
Η ώρα είναι 9.30 το βράδυ και έχουμε συμπληρώσει περίπου 9 ώρες περπάτημα. Άγνωστο πόσα χιλιόμετρα κάναμε. Η κούραση μου έχει χτυπήσει κόκκινο και θα έλεγα ότι έχουμε κάνει άπειρα με ένα πρόχειρο υπολογισμό. Ίσως να έχουμε κάνει και λίγα παραπάνω. Αδυνατώ να το σκεφτώ φυσιολογικά γιατί νοιώθω ότι ήρθα αντιμέτωπος με τον εαυτό μου. Για πρώτη φορά στο βουνό με έπιασε απελπισία. Χρειάζομαι ύπνο. Το πρωί ξυπνάω και ψιλογελώ. Νοιώθω λίγο ότι ξεπέρασα τα όρια μου, σα να είδα κάτι σε εμένα που με τρόμαξε (την απελπισία θα έλεγα ή μάλλον ακόμα χειρότερα την αδυναμία να σκεφτώ τίποτα μα τίποτα άλλο από το πότε θα τελειώσει το μονοπάτι), αλλά νοιώθω τώρα ήρεμος και τα πόδια μου έχουν αυτή τη γλυκιά χαλάρωση μετά την έντονη κούραση. Με παίρνουν τηλέφωνο οι συνοδοιπόροι. "Θα μας ξαναμιλήσεις;" Γελάω και εκείνη τη στιγμή νοιώθω για πρώτη φορά μέσα μου χαρά που το έκανα αυτό. Κατεβάζω τις φωτογραφίες στον υπολογιστή και ξαναβλέπω τη διαδρομή. Ανοίγω google maps και βλέπω πού πήγαμε και τί κάναμε. Το "πόσο μαλ...ας είσαι" που λέω φωναχτά, ξέρω ότι μέσα μου για κάποιο περίεργο λόγο αντηχεί ως "πότε θα ξαναπάμε στο βουνό;" .
-----
Τώρα όλο αυτό που έγραψα παραπάνω είναι ένα μάλλον υπερβολικό σενάριο. Παρόλα αυτά αν κάποια στοιχεία φαίνονται ενδιαφέροντα σε κάποιον, μπορεί να τα χρησιμοποιήσει ως αφετηρία για πιο απλές διαδρομές.
Το μονοπάτι από τη Σελούδα προς τον Άγιο Παύλο είναι πάρα πολύ ωραίο, αν και λίγο κουραστικό γιατί είναι έντονα κατηφορικό, υπάρχουν σκαλιά στην αρχή του αλλά σε πολλά σημεία με κλίση είναι πέτρες και χαλίκια με αποτέλεσμα να θέλει προσοχή γιατί γλυστράει. Όμως μέσα σε 1 - 1,5 ώρα θα βρεθείτε στον Άγιο Παύλο που είναι εκπληκτικά για ελεύθερο camping. Έχει πέτρα, αμμόλοφους και δέντρα. Υπάρχει μια μικρή πηγή για νερό και υπάρχει και ένα ταβερνάκι. Θα επανέλθω με περισσότερες φωτογραφίες για το μέρος.
Από τον Άγιο Παύλο αν θέλει να φύγει κανείς μπορεί να κανονίσει να έρθει να τον μαζέψει κανείς ντόπιος με βάρκα, να κάνει το μονοπάτι που κάναμε εμείς προς Μάρμαρα (πολύς δρόμος) ή να πάει από την άλλη μεριά και μέσα σε 40 λεπτά με τα πόδια να φτάσει στην Αγία Ρουμέλη (είναι το χωριό που σκάει το γνωστό φαράγγι της Σαμαριάς). Από εκεί μπορεί να φύγει με το καραβάκι της γραμμής για Σφακιά ή για Σούγια.
Το φαράγγι της Αράδαινας (θα επανέλθω και εδώ με περισσότερες φωτογραφίες) είναι πανέμορφο, έχει μικρή δυσκολία (το κατέβασμα
) και χρειάζεται από 2 μέχρι 3 ώρες για να το περάσει κανείς. Καταλήγει στα Μάρμαρα που είναι πανέμορφα για μπάνιο, μπορεί να βρει ένα ταβερνάκι και μπορεί να βρει κανένα μικρό καραβάκι για να επιστρέψει προς Χώρα Σφακίων (έπειτα από συννενόηση). Φυσικά αν είναι κάποιος λίγο κομμάντο, μπορεί να πάει από Μάρμαρα στο Λουτρό (δεν είναι πολύ extreme αλλά ok, όχι ελαφρά τη καρδία ειδικά αν έχει ζέστη).Στην αρχή του φαραγγιού της Αράδαινας υπάρχει μια γέφυρα που ενώνει τις δύο πλευρές του φαραγγιού. Από τη γέφυρα αυτή διοργανώνεται bunjee jumping για τους κουζουλούς. Είναι μεγάλη η πτώση, μεγάλη η απόφαση
Καλές διαδρομές!
Σημειώσεις
