Μαρόκο Μέρες και νύχτες της Αραβίας

[underwater]

Πρωινή βόλτα στις ακτές του Ατλαντικού (Ραμπάτ)

Πρωινό ξύπνημα νωρίς-νωρίς την επομένη. Το Ραμπάτ ήταν πολύ ιδιαίτερο και θέλαμε να το απολαύσουμε όσο περισσότερο μπορούσαμε πριν την αναχώρησή μας για Καζαμπλάνκα λίγες ώρες αργότερα. Πήραμε στα γρήγορα το πρωινό μας (συμπαθές, μαροκινού στυλ, αλλά καμία σχέση με τα μεγαλεία της Φεζ), ετοιμαστήκαμε και ξεχυθήκαμε για μια βόλτα στις ακτές του Ατλαντικού.

Η μεδίνα είχε μόλις αρχίσει να ξυπνάει. Λίγος κόσμος σχετικά, χαλαρότατοι ρυθμοί. Πολύ χάρηκα αυτή τη ραστώνη που χαρακτηρίζει τους Μαροκινούς, άλλη φιλοσοφία ζωής πραγματικά! Η ηρεμία με βοηθούσε να παρατηρήσω περισσότερο ενδελεχώς μερικές λεπτομέρειες, κάτι απαγορευτικό όταν υπάρχει κοσμοσυρροή. Η ιδιαίτερη αρχιτεκτονική, τα χρώματα και οι περίφημες μαροκινές πόρτες κέρδισαν για μια ακόμα φορά την προσοχή μου. Επίσης εντύπωση μου έκανε το γεγονός ότι πολλά φαρμακεία δεν είχαν τον σταυρό ως διακριτικό, αλλά την ημισέληνο, ή σε κάποιες περιπτώσεις και τα δύο!












Ξαφνικά σε κάποιο σημείο είδα πολλούς ανθρώπους μαζεμένους σε ένα έρημο κατά τα άλλα δρομάκι. Ένας πωλητής είχε απλώσει το εμπόρευμά του (νομίζω μαναβικά) και αρκετός κόσμος έσπευσε για τα πρωινά του ψώνια.



Κατηφόρισμα προς την παραλιακή και ο Ατλαντικός ξεπροβάλει. Κατά τη διάρκεια της διαδρομής πέσαμε πάλι στο χαρακτηριστικό νεκροταφείο με θέα θάλασσα και βγάλαμε σχετικές φωτογραφίες!






To highlight του πρωινού μας περιπάτου όμως δεν ήταν άλλο από τη βόλτα στην όμορφη προβλήτα ανάμεσα στο Kasbah και τον φάρο! Μεγάλη και ιδιαίτερη, αποτέλεσε τον καλύτερο τρόπο να απολαύσουμε τα σημεία ενδιαφέροντος πλησίον της, με φόντο τα τεράστια κύματα του ωκεανού. Είχε κάμποσο αέρα και αρκετή τρικυμία, οπότε το όλο σκηνικό ήταν εντυπωσιακό. Τα κύματα έσκαζαν ορμητικά, ενώ σε κάποια σημεία διαπερνούσαν και την προβλήτα, κάνοντάς μας μουσκίδι! Ομολογώ ότι το ευχαριστήθηκα. Αγαπώ πολύ τη θάλασσα και χάθηκα στην αγριάδα, την ομορφιά της και τη μυρωδιά του ιωδίου! Πανέμορφη στιγμή!










Μετά από κάμποση ώρα ανηφορίσαμε προς το νταρ μας, γεμάτοι εικόνες από το ωραίο Ραμπάτ και ελαφρώς στενοχωρημένοι που δεν μπορούσαμε να μείνουμε περισσότερο. Μαζέψαμε τα πράγματά μας και κατευθυνθήκαμε πεζοί προς το σιδηροδρομικό σταθμό για να πάρουμε τραίνο για τη σύντομη διαδρομή προς την Καζαμπλάνκα. Στο μυαλό μου τρεμόπαιζαν οι νότες του «As time goes by». Θα ανταποκρινόταν άραγε στο μύθο της;

 

[underwater]

Στην Καζαμπλάνκα των περασμένων μεγαλείων

Η διαδρομή από Ραμπάτ για Καζαμπλάνκα ήταν πολύ σύντομη και ξεκούραστη, με ένα σύγχρονο, διώροφο και άνετο/μισοάδειο τραίνο. Το τοπίο τριγύρω κλασικά αδιάφορο! Αποβιβαστήκαμε σε έναν τεράστιο, υπερμοντέρνο σταθμό και από εκεί κατευθυνθήκαμε προς τη μεδίνα, πλησίον της οποίας βρισκόταν το ξενοδοχείο μας! Η περιοχή λιμανίσια και όχι και τόσο σαγηνευτική! Η μεδίνα καμία σχέση με τις άλλες που είχαμε επισκεφτεί τις προηγούμενες ημέρες, δεν μου έκανε αίσθηση, φανταστείτε δεν έχω τραβήξει ούτε μία φωτό από εκεί!

Γενικώς αυτό που εισέπραττα από παντού ήταν μια αίσθηση παρακμής. Μια πόλη που κάποτε γνώρισε δόξες και τώρα έχει αφεθεί, χωρίς πολύ συντήρηση. Το αποκορύφωμα αυτού δεν ήταν άλλο από το ξενοδοχείο μας, το Hotel Central. Εντάξει, είχαμε διαβάσει κριτικές, είχαμε ψάξει αρκετά, είχαμε μιλήσει και με άλλους που είχαν πάει Καζαμπλάνκα και γνωρίζαμε ότι τα ξενοδοχεία της πόλης απλά δεν! Ακόμα και τα πανάκριβα δεν έχουν συγκλονιστικές κριτικές, πόσο μάλλον το δικό μας που ήταν σχετικά φτηνό, καθώς πληρώσαμε κοντά στα 60/βραδιά. Προσεγγίζοντας το ξενοδοχείο, αλλά και περιδιαβαίνοντας στους χώρους του, εντυπωσιάζεσαι από το πώς ένα υπέροχο αποικιακό κτίριο μπορεί να μετατραπεί σε τρώγλη λόγω της κακής συντήρησης. Ο σχετικά ηλικιωμένος ρεσεψιονίστ με την cult εμφάνιση και την ακόμα πιο cult συμπεριφορά (έλεγε ασταμάτητα αστεία που μόνο εκείνος καταλάβαινε) συμπλήρωνε σαν ήρωας ταινίας ιδανικά το παζλ! Για το δωμάτιο πάλι που με ανάγκασε με το καλημέρα να πιάσω φασίνα στο μπάνιο, τι να πω; Νομίζω πάντως ότι η εμπειρία στο ξενοδοχείο ήταν απόλυτα ταιριαστή με τη γενικότερη ατμόσφαιρα της Καζαμπλάνκα-αυτός ο συνδυασμός παλιακού και μαζί βρωμερού και παρηκμασμένου.

Τέλος πάντων, το μέρος δεν μας σήκωνε και ξεκινήσαμε την εξόρμηση. Πρώτη στάση το περίφημο τζαμί του Χασσάν του ‘Β, το οποίο άνοιξε τις πύλες του το 1993. Το προσεγγίσαμε περπατώντας στον παραθαλάσσιο δρόμο. Μιζέρια. Λίγα μέτρα μακριά από το τζαμί φτωχογειτονιές όπου οι άνθρωποι ζουν σε άσχημες συνθήκες. Αυτές οι αντιφάσεις πάντα με ξεπερνούν! Το να ξοδεύονται 800.000.000 δολάρια για να φτιαχτεί ένα τζαμί όταν ο κόσμος δίπλα πεινά δεν ξέρω, με χαλάει πολύ!




Όπως και να ‘χει το τζαμί είναι πολύ όμορφο, μεγαλοπρεπές και περίτεχνο, με βασικό του στοιχείο την επιβλητικότητά του (πρόκειται για ένα από τα μεγαλύτερα κτίσματα του Ισλαμικού κόσμου και τόπο προσκυνήματος για τους μουσουλμάνους). Είναι χτισμένο δίπλα στον Ατλαντικό, τον οποίο από ό, τι διάβασα χωρίζει από τους πιστούς μια τζαμαρία, ούτως ώστε να προσεύχονται κοιτάζοντας την απεραντοσύνη του. Πολύς κόσμος ήταν τριγύρω και βγάλαμε μερικές όμορφες φωτογραφίες.






Η περαντζάδα δίπλα στον ωκεανό επίσης δεν μου έκανε αίσθηση. Μετά την περιήγηση στα αντίστοιχα σημεία του Ραμπάτ το μέρος μου έβγαζε μια κακομοιριά!





Βόλτα προς το εσωτερικό της πόλης, ενώ ο καιρός βάραινε πολύ. Μια άσχημη τσιμεντούπολη, με μερικά διάσπαρτα κτίρια αποικιακής αρχιτεκτονικής για τους φαν του είδους! Μερικά, ιδίως αυτά που έχουν κυβερνητικό ρόλο ή γενικότερα χρησιμοποιούνται για κάτι σημαντικό, κρατούν ακόμα μέρος της αίγλης τους. Τα υπόλοιπα κινούνται στους τυπικούς ρυθμούς παρακμής της πόλης!



Σταματήσαμε κάπου για να φάει ο συνταξιδιώτης ένα από τα αγαπημένα του μαροκινά βρώμικα. Δοκίμασα κι εγώ και νομίζω ότι ήταν το χειρότερο του ταξιδιού (μήπως έχω αρχίσει να επαναλαμβάνομαι; ) Γενικώς δεν με τράβηξε η πόλη βρε παιδιά!

Σε κάποια φάση που φτάσαμε στην Πλατεία Ηνωμένων Εθνών ξεκίνησε να βρέχει. Να βρέχει πολύ, ορμητικά και ασταμάτητα!



Αφού περιδιαβήκαμε προς αναζήτηση καταφυγίου και αφού γίναμε μουσκίδι, καθίσαμε σε ένα κεντρικό καφέ-ρεστοράν (o Θεός να το κάνει) όπου περάσαμε ώρες χαζεύοντας τον κόσμο, πίνοντας τσάι, τρώγοντας πίτσα με τόνο, παίζοντας Πες-Βρες και γενικώς αράζοντας!

Το σκοτάδι έπεσε, εμείς πουντιάσαμε, η βροχή συνέχιζε ακάθεκτη και κάπου εκεί ξεκινήσαμε για το ξενοδοχείο! Μετά από κάμποση προσπάθεια κι ενώ είχα φρικάρει προσπαθώντας να στραγγίσω τα ρούχα μου μπήκαμε σε ένα ταξί, στο οποίο συνεπιβάτης ήταν ένας Αιγύπτιος πάνω-κάτω στην ηλικία μου. Αυτός άρχισε να μας λέει πόσο γουστάρει την Καζαμπλάνκα και ότι πάει συνέχεια για να κάνει clubbing. Ό, τι να ‘ναι!

Να πω ότι το ξενοδοχείο μου φάνηκε ζεστή όαση μόλις φτάσαμε ενώ έξω λυσσομανούσε; Ψέμα θα είναι. Το ζεστό νερό ήταν το μόνο συν! Έπεσα για ύπνο περιμένοντας την επόμενη μέρα που θα πηγαίναμε σε γνώριμα και αγαπημένα μέρη, βλέπε Φεζ.

Όπως καταλαβαίνετε η Καζαμπλάνκα δεν μου άρεσε! Ο φίλος μου λέει ότι ενδεχομένως να την αδικήσαμε και ότι αν μέναμε περισσότερο πιθανότατα να ανακαλύπταμε όμορφες γωνιές. Δε διαφωνώ, παρ’ όλα αυτά αμφιβάλλω. Προσωπικά, μολονότι θέλω πολύ να ξαναπάω Μαρόκο, δεν θα ήθελα να συμπεριλάβω στο πρόγραμμα την συγκεκριμένη πόλη. Από την άλλη, γούστα είναι αυτά και μου αρέσει να διαβάζω και διαφορετικές απόψεις.

 

[panius]

Πολύ ωραία περιγραφή! Διαβάζω και θυμάμαι τα δικά μας. Κάτσατε μέρες στην Καζαμπλάνκα; Εμείς 1 βράδυ, μόνο για το τζαμί του Χασάν.Αν και δεν τη συγκρίνω με τις άλλες πόλεις, χάρηκα που πήγαμε!

 

[underwater]

Πολύ ωραία περιγραφή! Διαβάζω και θυμάμαι τα δικά μας. Κάτσατε μέρες στην Καζαμπλάνκα; Εμείς 1 βράδυ, μόνο για το τζαμί του Χασάν.Αν και δεν τη συγκρίνω με τις άλλες πόλεις, χάρηκα που πήγαμε!

Όχι, μόνο εκείνη την ημέρα μείναμε, την επόμενη φύγαμε για Φεζ! Εγώ να σου πω τώρα που το βλέπω από μακριά θα προτιμούσα να είχαμε μείνει μια ακόμα ημέρα Ραμπάτ, από την άλλη δεν πειράζει, ήταν μια εμπειρία και η Καζαμπλάνκα. Άλλωστε σπάνιο σε ένα ταξίδι να μας ενθουσιάσουν τα πάντα και να μην μας χαλάσει τίποτα.

 

[underwater]

Αποχαιρετώντας το Μαρόκο

Η επιστροφή από την Καζαμπλάνκα στη Φεζ με το τραίνο αποτέλεσε την πιο επεισοδιακή διαδρομή του ταξιδιού. Ο συρμός ήταν ήδη γεμάτος όταν μπήκαμε και δεν υπήρχε ελεύθερη θέση. Μετά από μερικές βόλτες πέρα-δώθε στα βαγόνια κι αφού δεν είδαμε προκοπή, σταθήκαμε όρθιοι και στριμωγμένοι ανάμεσα σε τσούρμα Μαροκινών με τις τεράστιες βαλίτσες τους! «Χριστέ μου, πώς θα περάσουν τόσες ώρες έτσι;» αναρωτιόμουν, ενώ παράλληλα έκανα ακροβατικά για να ανοίξω τη δίοδο στην χ οικογένεια που ήθελε να περάσει κουβαλώντας τα ατελείωτα μπαγάζια της. Ταυτόχρονα αγριοκοίταζα το έτερον ήμιση και γκρίνιαζα λέγοντας «να βρούμε τον ελεγκτή να κάνουμε αναβάθμιση στην πρώτη θέση!». Φυσικά μέχρι να σκάσει μύτη ο ελεγκτής είχε περάσει πολύ ώρα, κόσμος είχε μπει, ακόμα περισσότερος είχε βγει και είχαμε (ευτυχώς) βρει θέσεις.

Με τα πολλά κάποια στιγμή φτάσαμε στη Φεζ και, αφού πήραμε ταξί για τη μεδίνα, αρχίσαμε να ψάχνουμε για το κατάλυμά μας. Δυστυχώς το υπέροχο νταρ όπου μείναμε τις προηγούμενες ημέρες ήταν γεμάτο, έτσι αποφασίσαμε να δώσουμε μια ευκαιρία στο Maison Famille Tazi, λόγω της τιμής, του location και γενικώς των πλεονεκτημάτων που είχε για τη διαμονή μίας βραδιάς που θα κάναμε. Τι το θέλαμε; Η όλη εμπειρία δεν ήταν καθόλου ικανοποιητική και θα καταλάβετε στην πορεία.

Αρχικά αδύνατο να το βρούμε. Όσο κι αν είχαμε συμφιλιωθεί με τη μεδίνα και το χάος της τις προηγούμενες ημέρες, δεν ήταν εφικτό να απομνημονεύσουμε το κάθε στενό και στενάκι, ενώ το νέο κατάλυμα ήταν σε τελείως διαφορετική τοποθεσία από το προηγούμενο. Αφού διαπιστώσαμε ότι δεν γινόταν να βγάλουμε άκρη, ακολουθήσαμε την παρέα των αγοριών που προσφέρθηκε να μας δείξει το δρόμο, προσφέροντάς τους ένα μικρό tip.

Μπαίνοντας στο νταρ είδαμε ότι επρόκειτο για το σπίτι μιας οικογένειας, ενώ την ώρα που φτάσαμε παρόντα ήταν μόνο δύο μικρά κορίτσια. Δύσκολο να βγάλουμε άκρη, αλλά αφήσαμε τα πράγματά μας και βγήκαμε στη μεδίνα για μια αποχαιρετιστήρια βόλτα! Για άλλη μια φορά χαθήκαμε στα σοκάκια της, αφουγκραστήκαμε τον παλμό της, ανταλλάξαμε κουβέντες με ντόπιους, αισθανθήκαμε την ενέργειά της και δοκιμάσαμε τις μοναδικές μαροκινές γεύσεις! Δεν κάναμε κάτι συγκεκριμένο, δεν κατευθυνθήκαμε προς κάποια καθορισμένη μεριά ούτε επισκεφτήκαμε αξιοθέατα. Θέλαμε απλά να νιώσουμε για μερικές ακόμα ώρες τις ομορφιές της πόλης και την μαροκινή κουλτούρα, καθώς την επομένη θα έπρεπε να φύγουμε νωρίς το πρωί για το αεροδρόμιο.

Επιστροφή στο homestay και τα άβολα περιστατικά ξεκινούν. Ένας χαμός από κόσμο-η οικογένεια, οι επισκέψεις της και οι λοιποί ενοικιαστές να καταλαμβάνουν όλους τους ορόφους και να μην μπορούμε να βρούμε καμία ιδιωτικότητα. Η τουαλέτα μας ήταν εκτός του δωματίου και κάθε φορά που έπρεπε να την επισκεφτώ χρειαζόταν να βάλω κάτι παραπάνω από ένα T-Shirt, καθώς τα ήθη της περιοχής είναι συντηρητικά. Αλλά αυτό ήταν το λιγότερο-ενώ μας είχαν πει ότι η τουαλέτα ήταν για δική μας και μόνο χρήση, ήταν εμφανές ότι αυτό δεν ίσχυε. Η απόλυτη ξενέρα! Κανείς δεν μιλούσε αγγλικά πέρα από τη μία κόρη της οικογένειας κι εμείς περιμέναμε μια διαβεβαίωση από τον πατέρα σχετικά με το ταξί της επόμενης ημέρας. Δεν τον έβρισκε στο τηλ. και περιμέναμε για ώρα να γυρίσει, τα χρήματα πάντως της διαμονής έπρεπε να τα πληρώσουμε προκαταβολικά. Σε κάποια φάση το κορίτσι μας ρώτησε αν θα θέλαμε μαροκινό τσάι και φυσικά δεχτήκαμε. Αμέσως μας ενημέρωσε ότι θα έπρεπε να το πληρώσουμε! «Όχι τότε, ευχαριστούμε!» Σκεφτόμασταν τα κεράσματα και την περιποίηση του προηγούμενου καταλύματος με νοσταλγία, σε αυτό οι άνθρωποι δεν προσέφεραν το οτιδήποτε χωρίς αντίτιμο, ούτε καν κάτι μικρό και άνευ ουσιαστικής υλικής αξίας όπως ένα τσάι.

Το πιο cult σκηνικό ήταν όμως αυτό που έλαβε χώρα αργότερα το βράδυ, όταν ξαπλώσαμε. Ξαφνικά ακούμε έναν άντρα από τον πάνω όροφο να φωνάζει σαν υστερικός! Δεν είχαμε ιδέα τι έλεγε, αλλά το στυλ έφερνε στο μυαλό κάτι ταινίες όπου μετά από κάποια μεγάλη προσβολή ή ατίμωση κάποιος ζητά μανιασμένα εκδίκηση! «Τι γίνεται ρε συ;» να λέω στον συνταξιδιώτη μου. Η ανησυχία μου έγινε φόβος όταν τον άκουσα να κατεβαίνει ουρλιάζοντας τα σκαλιά, ενώ οι πίσω του κάτι του έλεγαν και προσπαθούσαν να τον σταματήσουν. «Ρε συ τι να έγινε; Ποιόν κυνηγά; Τι να του έκανε;» να ρωτώ εγώ, ενώ ο φίλος μου ήταν ατάραχος! «Ρε λες να έρθει να μας δολοφονήσει; Ότι του ατιμάσαμε το σπίτι και δεν ξέρω;» (εδώ η παράνοια είχε πάρει τη θέση της λογικής! ). Αυτό το κυνηγητό έγινε μερικές φορές, μέχρι που επήλθε ηρεμία. «Μάλλον δεν ερχόταν για εμάς». Σε λίγα λεπτά όμως ξεκίνησε πάλι τα ουρλιαχτά και δώστου ποδοβολητά και δώστου αγωνιώδεις φωνές από αυτούς που προσπαθούσαν να τον σταματήσουν. Δεν θυμάμαι πότε ησύχασε.

Ποτέ δεν καταλάβαμε ποιος ήταν αυτός και για ποιο λόγο έγινε η φασαρία. Το σίγουρο είναι ότι κανείς δεν μας είπε το οτιδήποτε, ούτε μας ζήτησε συγγνώμη. Ακόμα και ο πατέρας της οικογένειας που μας πήγε την επόμενη μέρα πρωί-πρωί να πάρουμε ταξί δεν ανέφερε κάτι, απλά μας οδήγησε στην πύλη διεκπαιρεωτικά και κάλεσε τον οδηγό. «Να δεις ότι θα μας ζητήσει και tip» είπα, αλλά ευτυχώς δεν συνέβη κάτι τέτοιο.

Στο αεροδρόμιο οι έλεγχοι ήταν αρκετοί και η όλη διαδικασία κράτησε κάμποση ώρα. Σε λίγο πετούσαμε πάνω από την οροσειρά του Άτλαντα, χαιρετώντας την Αφρική και προσεγγίζοντας την Ιταλία. Ένα πανέμορφο ταξίδι είχε φτάσει στο τέλος του. Και ένας ακόμα προορισμός που δεν τον είχα σε τρομερή εκτίμηση άφησε ανεξίτηλα ίχνη στην καρδιά μου!

(Θα ακολουθήσει ένα ακόμα κεφάλαιο με ένα γενικότερο review και πρακτικές πληροφορίες για το ταξίδι)!

 

[panius]

Αυτό με τα τρένα το ζήσαμε κι εμείς! Απλά βλέποντας από την αποβάθρα τον χαμό που γίνεται στη Β' θέση δεν το σκεφτήκαμε καν: μπήκαμε στην Α' θέση κι ας μην είχαμε εισιτήριο και λέμε, ό,τι είναι να γίνει ας γίνει. Τελικά μετά από ώρα που μπήκε ο ελεγκτής, κάναμε αναβάθμιση της θέσης μας και όλα καλά. Όλες οι επόμενες μετακινήσεις μας με τρένο ήταν ασυζητητί Α' θέση που σου δίνει αριθμημένο κάθισμα.
Πολύ ωραία ιστορία!!! Εύχομαι να ξαναπάς σύντομα μαρόκο, να δεις και το νότιο κομμάτι της χώρας!

 

[underwater]

Αυτό με τα τρένα το ζήσαμε κι εμείς! Απλά βλέποντας από την αποβάθρα τον χαμό που γίνεται στη Β' θέση δεν το σκεφτήκαμε καν: μπήκαμε στην Α' θέση κι ας μην είχαμε εισιτήριο και λέμε, ό,τι είναι να γίνει ας γίνει. Τελικά μετά από ώρα που μπήκε ο ελεγκτής, κάναμε αναβάθμιση της θέσης μας και όλα καλά. Όλες οι επόμενες μετακινήσεις μας με τρένο ήταν ασυζητητί Α' θέση που σου δίνει αριθμημένο κάθισμα.

Ορθά πράξατε! Δεν το σκεφτήκαμε εμείς. Καθώς στις δυο πρώτες διαδρομές είχαμε βολευτεί μια χαρά, δεν περιμέναμε να φάμε αυτή την ταλαιπωρία. Εμπειρία πάντως.

Πολύ ωραία ιστορία!!! Εύχομαι να ξαναπάς σύντομα μαρόκο, να δεις και το νότιο κομμάτι της χώρας!

Σε ευχαριστώ!

 

[underwater]

Σκέψεις και tips

Σκέψεις

Το Μαρόκο με άγγιξε! Πήγα κρατώντας "μικρό καλάθι" και με εξέπληξε πολύ ευχάριστα! Μια όμορφη χώρα με πολλές εναλλαγές, ιδιαίτερο χρώμα και πολιτισμό, συμπαθείς ανθρώπους, ενδιαφέρουσα αρχιτεκτονική και (ανά φάσεις) πολύ αυθεντικότητα! Τα παραπάνω, σε συνδυασμό με τις υποδομές και την ασφάλεια που το χαρακτηρίζουν, νομίζω ότι δημιουργούν τις κατάλληλες συνθήκες για να αποτελέσει ιδανική εισαγωγή στις εκτός Ευρώπης εξορμήσεις!

Εγώ σε μια εβδομάδα είδα ένα πολύ μικρό κομμάτι όσων έχει να προσφέρει, καθώς πήγα σε τρεις μόνο πόλεις! Το καλό είναι ότι χάρηκα αρκετά και διαφορετικά στοιχεία: παραδοσιακές μεδίνες (της Φεζ πραγματικά είναι μοναδική!), κάμποσο Ισλάμ, αποικιακά κτίρια, Ατλαντικό και αγριάδα, ωραία αρχιτεκτονική, ενδιαφέροντα νεκροταφεία, ανθρώπους διαφορετικών στυλ και νοοτροπιών.

Δεν χάρηκα όμως φύση, δεν είδα έρημο, ενώ άφησα έξω αρκετές must πόλεις (Μαρακές, Εσσαουίρα, Ταγγέρη, Chefchaouen). Θέλω πολύ να συμπεριλάβω αυτά σε επόμενο ταξίδι, μαζί με Δυτική Σαχάρα!

Tips

Διάρκεια ταξιδιού: θεωρώ ότι για να πάρει κανείς μια ολοκληρωμένη εικόνα της χώρας θέλει minimum δύο εβδομάδες. Από εκεί και πέρα μια καλή γεύση παίρνει και αν μείνει 6-7 μέρες όπως εμείς, προσέχοντας όμως να κάνει συνδυασμούς που θα του επιτρέψουν να δει διαφορετικές πτυχές. Το καλό είναι ότι πρόκειται για έναν από τους πιο προσιτούς σε εμάς "εξωτικούς" προορισμούς, οπότε μπορεί να κανονίσει κάποιος μια απόδραση ακόμα και αν δεν έχει πολλές μέρες άδειας ή μεγάλο budget.
Budget: το Μαρόκο είναι οικονομικό, αλλά όχι πάμφθηνο όπως ενδεχομένως φαντάζεται κανείς. Όλα σχετίζονται με τις περιοχές όπου θα κινηθεί. Φεζ ας πούμε μείναμε σε ένα εξαιρετικό νταρ με 30/βραδιά το δίκλινο, όταν Καζαμπλάνκα δώσαμε τα διπλάσια για να μείνουμε σε μια τρώγλη. Κάποιος που αποζητά ανέσεις και καθαριότητα στην Καζαμπλάνκα πρέπει να προετοιμαστεί για 80-100/δίκλινο. Οι τιμές σε τραίνα, ταξί και λοιπά είναι απλά οικονομικές, όχι φτηνές. Φαγητό πάλι μπορείς να βρεις εξαιρετικό σε πολύ καλές τιμές. Είσοδοι σε αξιοθέατα ποικίλουν, θα τις χαρακτήριζα νορμάλ.
Φαγητό: νοστιμότατη κουζίνα! Από τα εστιατόρια μέχρι τα βρώμικά τους, μπορεί να δοκιμάσει κανείς μοναδικές γεύσεις, πληρώνοντας πολύ τίμιο αντίτιμο! Λάτρεψα τα ταζίν (ειδικά με θαλασσινά), την pastilla (πίτα γεμιστή με κοτόπουλο, ξηρούς καρπούς και ζάχαρη), τα εκπληκτικά τους σάντουιτς και το μοναδικό τσάι με μέντα! Τα πρωινά δε συχνά είναι εξαίρετα! Καθώς το προηγούμενο ταξίδι μου ήταν στο Λίβανο, την κουζίνα του οποίου θεωρώ κορυφή, δεν περίμενα ότι θα συγκλονιστώ με τις μαροκινές γεύσεις. Διαψεύστηκα!
Άνθρωποι: οι αλήθεια είναι ότι στην Ελλάδα οι βορειοαφρικανοί δεν έχουν και την καλύτερη φήμη. Ειδικά οι Μαροκινοί-Αλγερινοί δεν θεωρούνται "μπουμπούκια". Προσωπικά, αν και γενικώς δεν χαρακτηρίζομαι άνθρωπος που διέπεται από στερεότυπα, ήμουν κάπως επιφυλακτική. Θεωρούσα ότι ψιλοαπάτες και σεξουαλική παρενόχληση θα παίζουν στο φουλ! Εν τέλει καμία σχέση. Οι άνθρωποι ήταν μια χαρά, συμπαθέστατοι και ευγενικοί. Εντάξει, έχουν τις κλασσικές συνήθειες των ανατολιτών που μπορεί να προβούν ενίοτε ενοχλητικές, αλλά σε light μορφή! Μόνη παραφωνία ο αντιπαθούκλας στα βυρσοδεψία!
Επιπλέον, κρατούν πολύ χαμηλούς τόνους σε ό, τι αφορά τη στάση τους προς τις γυναίκες. Εντάξει, "συνοδευόμουν" και αυτό ήταν προστατευτικό, αλλά ακόμα και σε φάσεις που πήγα κάπου μόνη δεν είχα παρατράγουδα πέρα από κάποια σχόλια, επίμονα βλέμματα και λοιπά. Καμία σχέση με Αίγυπτο που δεν ξέρεις από πού θα σου έρθει το χούφτωμα και η χυδαιότητα, αλλά και άλλους ανάλογους προορισμούς. Βάσει αυτών νομίζω ότι η χώρα είναι κατάλληλη ακόμα και για γυναίκες solo travellers (πάντα χρησιμοποιώντας κοινή λογική και αποφεύγοντας "περίεργα" σημεία).
Σουβενίρ: εξαιρετικά πράγματα σε καλές τιμές! Αγόρασα διάφορα, πάλι καλά που είχα χειραποσκευή και δεν πήρα τα πάντα. Σκεύη ταζίν, εσάρπες, ριχτάρια, κοσμήματα, ασημικά, έλαιο argan, καλόγουστα έργα τέχνης και πολλά ακόμα! Το παζάρι καλά κρατεί, αλλά όχι σε τρελά επίπεδα όπως αλλού.
Τουρισμός: εμείς πήγαμε Νοέμβριο και ήταν ήπιος. Πολλοί Γάλλοι, Ισπανοί, αλλά και Άγγλοι, Αμερικανοί και γενικώς άνθρωποι από παντού! Δεν είδαμε extreme καταστάσεις και "κακό" τουρισμό, δεν ξέρω τι γίνεται σε άλλες περιόδους! Η πιο "αμόλυντη" από τις πόλεις που πήγαμε ήταν η Φεζ.

Αυτά σε γενικές γραμμές, ερωτήσεις, σχόλια-παρατηρήσεις καλοδεχούμενα!
Να πάτε και να (ξανα)πάμε!

ΤΕΛΟΣ​

 

[Kanel28]

Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές Ιστορίες της Αφρικής.

 

[fenia42]

Καλά που υπάρχει και ο διαγωνισμός αυτός και ξαναδιάβασα την ιστορία σου που είχα ξεχάσει εντελώς μιας κι έχω ακούσει κατ’ιδιαν από σένα πολλά για το Μαροκο. Τώρα όμως θυμήθηκα και τις υπέροχες φωτογραφίες σου. Πολυτάλαντο πλάσμα κυρία @underwater

 

[underwater]

Καλά που υπάρχει και ο διαγωνισμός αυτός και ξαναδιάβασα την ιστορία σου που είχα ξεχάσει εντελώς μιας κι έχω ακούσει κατ’ιδιαν από σένα πολλά για το Μαροκο. Τώρα όμως θυμήθηκα και τις υπέροχες φωτογραφίες σου. Πολυτάλαντο πλάσμα κυρία @underwater

Ευχαριστώ πολύ αγαπημένη και επίσης πολυτάλαντη φίλη @fenia42 !
(-Μα είσαι υπέροχη!
-Όχι, όχι, εσύ είσαι περισσότερο!
-Όχι, εσύ!
Φωνή από το υπερπέραν: Μας πρήξατε)

Άντε και στα δικά σου (αλλά και στα δικά μου και πάλι, έχω αφήσει εκκρεμότητες)!

 

[taver]

Δε φώναζα από το υπερπέραν αλλά από το Μαρούσι.