Ινδονησία Μία εβδομάδα στο Μπαλί για καλοκαιρινές διακοπές, ότι προλάβεις!

[eco05140]

Πέμπτη μέρα Νότιο Μπαλί

Να τος ο Τσουκ με τα ίδια ρούχα! Εννοείται δεν έχει κάνει μπάνιο όλες αυτές τις μέρες και δεν έχει ξυριστεί! Τον έχουμε συνηθίσει όμως! Είναι ο φίλος μας πια στο Μπαλί!

Ξυπνάμε στο νέο μας ξενοδοχείο και ναι, είναι πραγματικά υπέροχο, το είπα; Με μια μικρή λεπτομέρεια όμως: μπάνιο χωρίς ταβάνι. Όμορφο μεν, καθόλου δεν το ’χω συνηθίσει δε!

Σήμερα το πρόγραμμα είχε το νοτιότερο σημείο στο Μπαλί! Πρώτη στάση Melasti Beach. Η διαφορά της ζούγκλας από το νότιο κομμάτι μεγάλη! Εδώ δεν έχει σίγουρα ζούγκλα, έχει τεράστιους βράχους που καταλήγουν σε υπέροχη θάλασσα, δρόμους καλύτερους, εικόνες πιο «στεγνές», πιο καλοκαιρινές. Στη Melasti παραλία υπάρχουν κάτι μεγάλοι βράχοι που καταλήγουν στη θάλασσα… αυτή τη μαγική θάλασσα που βλέπουμε στις φωτογραφίες αλλά δύσκολα κολυμπάμε. Ο Τσουκ μας αφήνει να ανέβουμε στα μικρά γκολφ-καρτ που σε πάνε στον διάσημο δρόμο ανάμεσα στους βράχους — δρόμο που δεν λειτουργεί, αλλά ζει μια έντονη καριέρα… στο Instagram.

Συνεχίζουμε προς την Pandawa Beach (Pantai Pandawa). Η θάλασσα όνειρο, ο κόσμος πολύς, το τοπίο αλλιώτικο. Υπάρχουν πολλοί που κάνουνε παραπέντε και το ζήλεψα, αλλά οι τιμές είναι πολύ πιο ακριβές ακόμη και από την Ευρώπη.

Και κάπου εκεί αποφασίζουμε: Σήμερα θα κάνουμε μπάνιο. Τέλος. Ξαναγυρνάμε στη Melasti, δοκιμάζουμε το Tropical Beach Bar, ρωτάμε τιμές, τώρα ξέρουμε! και πάμε στη θάλασσα. Μόνο μέχρι το γόνατο, παρακαλώ. Και πραγματικά, τα ρεύματα ήταν τόσο δυνατά που οριακά μας τραβούσαν μέσα. Βρεθήκαμε να τρέχουμε έξω από το νερό σαν κινούμενο σχέδιο. Τηλέφωνο στον Τσουκ, Έλα να μας πάρεις! Πήγαινέ μας κάπου… όπου κολυμπάνε άνθρωποι! Μέσα Αυγούστου είμαστε, πρέπει να κάνουμε μία βουτιά!

Επόμενη στάση: Padang Padang Beach. Πληρώνουμε είσοδο (κλασικά) και κατεβαίνουμε στη μικρή, μαγευτική παραλία. Το τοπίο απίστευτο, η θάλασσα λάδι… αλλά χώρος να ακουμπήσεις πετσέτα μηδέν. Μην τα θέλουμε και όλα δικά μας…

Ήπιαμε μία καρύδα, κάναμε δύο βουτιές, εξερευνήσαμε την περιοχή και λίγο πριν το ηλιοβασίλεμα δεν υπήρχε άνθρωπος στην παραλία. Ο Τσουκ να μας κάνει νόημα να τρέξουμε να προλάβουμε να πάμε στον ναό του Uluwatu. Εγώ στην αρχή νόμιζα ότι έτσι λένε όλο το νότιο τμήμα του Μπαλί, αλλά τελικά έτσι λένε μία συγκεκριμένη περιοχή! Άργησα να το καταλάβω και μέχρι να το καταλάβω τα νεύρα του Τσουκ τσατάλια!

Ένα από τα πιο ωραία σημεία για ηλιοβασίλεμα στο Μπαλί είναι ο ναός Uluwatu. Μιλιούνια κόσμος απ’ έξω να πληρώσουν για την είσοδο, να βάλουν τις τοπικές ενδυμασίες και να μπουν! Από έξω μια μεγάλη αγορά, όπως κάθε τουριστική περιοχή που σέβεται τον εαυτό της!

Μέσα στον χώρο του ναού δεν είχε χώρο ούτε να περπατήσουμε… λαοθάλασσα! Και στο τέλος του ηλιοβασιλέματος είχε έξτρα, επί πληρωμή, έναν χορό των ιθαγενών της περιοχής.

Καθίσαμε, απολαύσαμε το ηλιοβασίλεμα να χάνεται ανάμεσα στους βράχους και τη θάλασσα και ξεκινήσαμε να χαζεύουμε την περιοχή. Είναι πραγματικά πολύ ωραίο το σημείο που βρίσκεται ο ναός.

Και όπως περπατάμε αμέριμνα με τις μωβ φούστες μας, ξαφνικά βλέπω ένα μαϊμουδάκι να ανιχνεύει το έτερον ήμισυ σαν στόχο. Πλησιάζει. Αρχίζει να του φωνάζει! Σκαρφαλώνει πάνω στη μωβ φούστα του, γλιστράει, ξαναδοκιμάζει.
Μαζεύονται κι άλλα. Το έτερον ήμισυ έχει παγώσει, κρατάει με όση δύναμη έχει τα κινητά και μένει ακίνητο! Τα μαϊμουδάκια έχουν μεγαλύτερη δύναμη απ’ όσο φαντάζεστε, με κάτι ωραία κοφτερά δοντάκια. Γενικά έχει πινακίδες που αναφέρουν να μη τα κοιτάς στα μάτια, να μην τα χτυπήσεις και να μην τους δείξεις τα δόντια σου γιατί το θεωρούν απειλή. Είδα την καταστροφή να πλησιάζει. Και τότε, βγάζω κάτι κρακεράκια από την τσάντα και τους τα πετάω. Αφήνουν το έτερον ήμισυ και τρέχουν στα κρακεράκια!Το έτερον ήμισυ απελευθερώνεται, με κοιτάζει ημιλιπόθυμο σαν να του έσωσα τη ζωή (εντάξει, ίσως και να την έσωσα!) και τρέχει μακριά προς την απέναντι πλευρά. Μα τι είχε παιχτεί; Κρατούσε μόνο τα κινητά πάνω του και ήταν ντυμένος όπως όλοι μας!

Συνεχίζουμε προς την υπόλοιπη περιοχή. Νομίζαμε πως τελειώσαμε. Λάθος. Μετά από δέκα λεπτά, σε άλλο σημείο του ναού, μια άλλη μαϊμού τον εντοπίζει από μακριά και τρέχει προς το μέρος του! Το έτερον ήμισυ ξεκινάει να τρέχει γύρω-γύρω από τον ναό και το μαϊμουδάκι από πίσω να τον ψάχνει! Και τότε είχε την πιο λαμπρή και ταυτόχρονα απελπισμένη ιδέα: βγάζει τη θήκη του κινητού και τους την πετάει! Και όλα τελείωσαν εκεί! Τα μαϊμουδάκια μάλλον πέρασαν τη θήκη για κρακεράκια, γιατί είχε ίδιο χρώμα με το κουτί! Μάλλον…
Όπου φύγει-φύγει από τον ναό , ό,τι είδαμε, είδαμε! Έτσι κι αλλιώς μετά τη δύση του ήλιου ο κόσμος αρχίζει να φεύγει και η κίνηση στην περιοχή να αυξάνεται.

Περάσαμε από το Uluwatu, όπου είχε πολλά μαγαζάκια και αρκετή ζωή, και κατευθυνθήκαμε προς την περιοχή που μέναμε, το Τζιμπαράν. Ζητήσαμε από τον Τσουκ να μας αφήσει κάπου κοντά στο ξενοδοχείο για φαγητό και μας άφησε σε ένα μεγάλο, αξιοπρεπέστατο εμπορικό: Samasta Lifestyle Village.

Μετά, όταν προσπαθήσαμε να γυρίσουμε με τα πόδια στο ξενοδοχείο, καταλάβαμε ότι μάλλον μένουμε λίγο πιο μακριά από την εμπορική περιοχή, η οποία επίσης δεν ήταν εύκολη με τα πόδια. Καμία σχέση με το Ουμπούντ.

Αν θέλαμε να κάνουμε μονοήμερη εκδρομή, όλοι μας πρότειναν τη Nusa Penida. Ένα νησάκι απέναντι από το Μπαλί. Θα έπρεπε να το κάνουμε αύριο, οπότε είπαμε στον Τσουκ να μην έρθει. Αλλά αυτός μας πρότεινε να κλείσουμε την εκδρομή με την εταιρεία του. Σε τρία λεπτά είχαμε όλες τις πληροφορίες στο κινητό. Φθηνό; Όχι. Κατάλαβα τι ακριβώς θα δούμε; Όχι. Αλλά ήταν η εύκολη επιλογή για κάτι που δεν είχαμε προλάβει να ψάξουμε. Και αρκετά ακριβή: περίπου 60 € το άτομο.

 

[eco05140]

 

[eco05140]

Μέρα έξι Nusa Penida

Θα πρέπει να είμαι στις έξι να σας πάρω από το ξενοδοχείο για να πάμε στο λιμάνι να φύγετε για το νησί μας λέει με ψυχραιμία ο Τσουκ, και το έτερον ήμισυ, μετά από ό,τι έχει περάσει με τα μαϊμουδάκια, είναι έτοιμο να ουρλιάξει! Έχει και τα γενέθλιά του αύριο! Κοίτα να δεις… ή έρχεσαι να μας πάρεις κατά τις 7:30 να φάμε και πρωινό, ή το ακυρώνουμε του λέμε. Μετά από 10 τηλέφωνα με το γραφείο του, έκλεισε η συμφωνία: 7:30 θα ήταν στο ξενοδοχείο. Το πρόγραμμα που μας έστειλαν την προηγούμενη μέρα έγραφε επίσκεψη σε τέσσερις παραλίες.

Ο Τσουκ στην ώρα του! Κλασικά με τα ίδια ρούχα, άπλυτος, αξύριστος αλλά με χαμόγελο, προφανώς αφού θα μας άφηνε και μετά θα είχε όλη τη μέρα δική του. Ξεκινάμε προς το λιμάνι, περίπου μιάμιση ώρα μακριά. Πλησιάζουμε και… το μποτιλιάρισμα απίστευτο. Ο Τσουκ παρκάρει πάνω σε ένα πεζοδρόμιο, αρχίζει να τρέχει και μας φωνάζει να τον ακολουθήσουμε για να προλάβουμε το πλοίο!Πώς ένας εξηνταπεντάχρονος τρέχει πιο γρήγορα από εμάς, ακόμα δεν το καταλαβαίνω. Βέβαια, αν χάναμε το πλοίο, θα είχαμε όλη τη μέρα μαζί του, πάει το ρεπό του!

Η είσοδος για το λιμάνι σύγχρονη. Σκανάρεις το εισιτήριο και περνάς… και μετά από εκεί το χάος! Δεν ήταν ψαρόβαρκες, αλλά την ταλαιπωρία τους την είχαν τα πλοιαράκια. Μας στοιβάζουν σε ένα πλοιάριο, υποχρεωτικά με σωσίβια, 40 βαθμοί θερμοκρασία, ο ένας πάνω στον άλλον, μυρωδιές και ιδρώτας. Αλλά η αγωνία να γνωρίσουμε το νησί ήταν μεγάλη. Φτάνουμε στη Nusa Penida. Συνδέομαι στο ίντερνετ και έχω τουλάχιστον 30 κλήσεις από περίεργα νούμερα, είχαν πανικοβληθεί στην εταιρεία επειδή είχαμε 1 ώρα καθυστέρηση.

Ο καινούργιος οδηγός, κλασικά, μας έχει στείλει φωτογραφία και μας περιμένει. Ωραίος τύπος, 20 χρονών, παντρεμένος, δεν έχει φύγει ποτέ από το νησί. Σαγιονάρα δίχαλο, πετσέτα για τον ιδρώτα, φανελάκι με σορτσάκι, και το αυτοκίνητο… βαμμένο τιρκουάζ! Πού είστε και αργήσατε; ρωτάει και μας κάνει νόημα να τρέξουμε. Δεν φτάνει που αργήσατε να ξεκινήσετε το πρωί και θέλετε να κοιμηθείτε, καθυστέρησε και το πλοίο σας! μας λέει με χαμόγελο. Ώπα… επιθετικό μάρκετινγκ βλέπω!
Πριν πει «Kelingking Beach», έχει ήδη πατήσει τέρμα το γκάζι. . Τι έγινε ρε παιδιά; Πώς μας πάει έτσι ο νέος οδηγός;

Όχι ότι είδα και πολλά από το νησί — σχεδόν όλη την ώρα μέσα σε ένα αυτοκίνητο ήμασταν. Μόνο αυτά που είδα από το παράθυρο καταλάβαινα: μια ωραία, διαφορετική φύση. Δύο ώρες μέσα στους κακοτράχαλους δρόμους. Το μόνο που ονειρεύομαι είναι η βουτιά που θα κάνω. Ας σταθούμε στη λέξη ονειρεύομαι. Πότε θα φτάσουμε; Άντε να κάνουμε μπάνιο! λέω και με κοιτάει περίεργα. Δεν κάνουμε μπάνιο εκεί! απαντάει και γελάει. Παραλία δεν πάμε; Το γκούγκλαρα και είναι εκπληκτικό! Όχι λοιπόν, δεν κάνεις μπάνιο εκεί. Το βλέπεις από ψηλά, βγάζεις δύο φωτογραφίες για το Instagram και ο οδηγός σε τραβάει για την επόμενη παραλία. Αν θες να κατέβεις κάτω, είναι πάνω από 1 ώρα κατέβασμα και άλλο τόσο ανέβασμα. Εγώ το ανέβασμα θα το έκανα 2 ώρες.
Η θέα από ψηλά όμως, αντικειμενικά, πολύ ωραία. Τρέχουμε! Έχουμε άλλες τρεις παραλίες! λέει και τρέχει.

Αγαπητέ οδηγέ, θα κάνουμε μπάνιο στη θάλασσα; Αλλιώς να κάνουμε τροποποίηση!
Άσ’ τα πάνω μου απαντά. Τώρα θα σε πάω για φαγητό για να έχουμε χρόνο. Κάνουμε στάση σε ένα παραδοσιακό — τουριστικό κλασικά — εστιατόριο και από εκεί σφαίρα για την επόμενη παραλία. Ένα τέταρτο μας άφησε για φαγητό. Με την μπουκιά στο στόμα έφυγα!

Επόμενη στάση: Angel’s Billabong. Τα κλασικά: τουκου τουκου στους δρόμους 2 ώρες, με τη μικρή διαφορά ότι είμαστε… τέσσερις στη διαδρομή! Είχε πάρει τη γυναίκα του σε βιντεοκλήση, την είχε στερεώσει στο παρμπρίζ και πηγαίναμε όλοι μαζί! Δεν μίλησε η γυναίκα… απλώς μας κοιτούσε σαν τρίτο μάτι. Μας ξεκαθαρίζει ότι στην επόμενη παραλία δεν έχει μπάνιο. Και γιατί πάμε; Θα δεις, μου απαντάει. Εγώ που δεν κλείνω το στόμα μου και δεν είπα τίποτα! Φτάνουμε και… τα κλασικά: μας στήνει, μας βγάζει φωτογραφίες, πάμε πιο δίπλα, άλλη μία. Και πρέπει να τρέξουμε για την επόμενη και τελευταία παραλία. Τελευταία; Έχουμε άλλες δύο! Χαμογελάει και μου δείχνει το πίσω μέρος της Angel’s παραλίας: Αυτή είναι η τρίτη που θα βλέπαμε η Broken Beach! Νιώθω πραγματικά… τουρίστακι.

Επιβιβαζόμαστε και πάμε προς την τελευταία παραλία, όπου κατόπιν συμφωνίας θα έχουμε 30 λεπτά για μπάνιο. Το έτερον ήμισυ δεν μιλιέται και κοιμάται όρθιο. Έχει να ξυπνήσει τέτοια ώρα από τότε που πήγαινε σχολείο. Πόσο να αντέξει; Crystal Bay, η τελευταία παραλία της μέρας. Κάναμε μια βουτιά, χαζέψαμε το τοπίο και ο εικοσάχρονος οδηγός μάς κάνει νόημα να γυρίσουμε τρέχοντας! Μπορεί να προλάβω να τελειώσω νωρίτερα, να σας βάλω σε αυτό το πλοίο! Η κούραση ήταν τόση που δεν υπήρχε περιθώριο διαπληκτισμού. Ούτε τουαλέτα δεν μας άφησε να πάμε.

Στοιβαγμένοι στο πλοίο της επιστροφής, αναρωτιόμαστε: Γιατί όλοι μάς έχουν προτείνει μονοήμερη στη Nusa Penida; Μόνο ο Yorgos από το φόρουμ είχε γράψει να μην πάμε μονοήμερη… Αλλά τον άκουσα;;; Τι ταλαιπωρία! Τι κούραση για πέντε φωτογραφίες!
Να μην ξανακούσω για Instagram.

Στο γυρισμό, μας περιμένει ο Τσουκ να μας πάει στο ξενοδοχείο. Η κατάστασή του χειρότερη από ποτέ: η μύτη του τρέχει και η μυρωδιά στο αυτοκίνητο… ανυπόφορη. Ξεκινάμε για συζήτηση για το πόσο κολλημένοι είναι στο Μπαλί με το Instagram και πόσοι τουρίστες από την Ασία έρχονται μόνο για φωτογραφίες. Πραγματικά, όταν μπαίνεις σε μαγαζί, ο πωλητής δεν κοιτάει να σε εξυπηρετήσει, κοιτάει το κινητό του. Είτε είναι σούπερ μάρκετ, είτε φαγητό, είτε ρούχα…Ο Τσουκ μας λέει ότι κάθε βράδυ κάνει φωτογράφιση στη γυναίκα του…

Μας αφήνει σε ένα άλλο εντυπωσιακό, καθαρά ευρωπαϊκό εμπορικό για τα τελευταία ψώνια μας. Στο εστιατόριο που καθίσαμε, ζήτησα μία τούρτα γενεθλίων. Μας έφεραν κάτι που δεν ξέρω τι ήταν χωρίς κεράκι! Κρίμα, και ήθελα γλυκό…Τουραστάκι ξανά.

 

[eco05140]

 

[eco05140]

Μέρα έβδομη Jimbaran

Όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν και είχαμε φτάσει στην τελευταία μέρα! Την προηγούμενη μέρα ο Τσουκ μας δήλωσε πως πρέπει να πάρει ρεπό για να πάει σε γάμο. Σιγά… κατέρρεε από αυτό που είχε κολλήσει πιστεύω! Οπότε αποφασίσαμε να κινηθούμε με Grab.

Το έτερον ήμισυ έρχεται αποφασισμένος: αλλάζουμε τα εισιτήρια και μένουν άλλες δύο βδομάδες! Δεν έχει ξαναγίνει τέτοιο πράγμα ποτέ! Δύο μέρες παίρνει άδεια και είναι άρρωστος επειδή λείπει από τη δουλειά, όχι να λείπει δύο βδομάδες επιπλέον! Αλλά το καταλαβαίνω. Οι ρυθμοί εδώ είναι πολύ διαφορετικοί, θυμάσαι αυτή τη ζωή που είχες ονειρευτεί. Το τοπίο, η φύση, οι άνθρωποι… όλα συνωμοτούν για να περάσεις όμορφα!

Αφήνουμε το ξενοδοχείο και με μία έξτρα βαλίτσα, πηγαίνουμε προς την παραλία Jimbaran. Πρώτη στάση στο The Cuisine Bali, όσο για να αφήσουμε τα πράγματα και να δούμε την περιοχή.

Είναι μια περιοχή με μία τέλεια, μεγάλη παραλία γεμάτη εστιατόρια με θαλασσινά. Υπέροχο μέρος, όπου κυρίως ο κόσμος έρχεται για να δει το ηλιοβασίλεμα, να φάει και να χορέψει! Στεναχωριόμαστε τόσο που δεν μπορούμε να δούμε από ’κει το ηλιοβασίλεμα.

Είναι μεσημέρι και ο ήλιος καίει πραγματικά. Η θάλασσα μαγευτική μπροστά μας, αλλά απαγορεύεται ρητά να μπεις! Κάνουμε βόλτες, απολαμβάνουμε το τοπίο…

Και πηγαίνουμε για φαγητό στο Jaansan Beach House | Restaurant, Bar & Lounge at Kelan Beach. Είναι ακριβώς δίπλα από το αεροδρόμιο, αλλά για να μπεις σε αυτή την περιοχή χρειάζεται να πληρώσεις διόδια 0,50 €. Μπροστά μας απλώνεται μία θάλασσα γεμάτη καϊκάκια! Καϊκάκια που σε πάνε και στην παραλία Τσανγκού!!! Να πώς μπορείς να γλιτώσεις την κίνηση!

Είναι σχεδόν απόγευμα και πρέπει να φύγουμε. Τελευταίες βόλτες στο υπέροχο αεροδρόμιο και… οι καλοκαιρινές διακοπές μόλις τελείωσαν!

Μετά από 18 ώρες προσγειωνόμαστε Αθήνα. Έχουμε μαζί μας όμως ένα «δυνατό» αναμνηστικό… Μόλις μπήκαμε σπίτι, ψηνόμασταν στον πυρετό με Η1Ν1! Ακόμα δεν έχω συνέλθει…

 

[eco05140]

 

[psilos3]

Πολύ ωραία, συνοπτική και παράλληλα βοηθητική περιγραφή! Ευχαριστούμε για την ιστορία.
Κάνατε πολύ καλά που αποφασίσατε να πάτε έστω κι αν δεν υπήρχαν οι παραπάνω μέρες.

 

[eco05140]

Πολύ ωραία, συνοπτική και παράλληλα βοηθητική περιγραφή! Ευχαριστούμε για την ιστορία.
Κάνατε πολύ καλά που αποφασίσατε να πάτε έστω κι αν δεν υπήρχαν οι παραπάνω μέρες.

Ευχαριστώ!!! κάποια στιγμή η κουμπάρα μου μου είπε μια ατάκα, με ότι έχεις πορεύεσαι και αναθεώρησα πολλα. Αφού δεν μπορώ να έχω πάνω από μία εβδομάδα άδεια θα πάω παντού έστω και για μία εβδομάδα. Αφού δεν μπορώ να κλείνω αεροπορικά νωρίτερα θα τρώω τις οικονομίες μου εκεί. Αλλιώς περιορίζεσαι μόνο στα κοντά...

 

[psilos3]

Ευχαριστώ!!! κάποια στιγμή η κουμάρα μου μου είπε μια ατάκα, με ότι έχεις πορεύεσαι και αναθεώρησα πολλα. Αφού δεν μπορώ να έχω πάνω από μία εβδομάδα άδεια θα πάω παντού έστω και για μία εβδομάδα. Αφού δεν μπορώ να κλείνω αεροπορικά νωρίτερα θα τρώω τις οικονομίες μου εκεί. Αλλιώς περιορίζεσαι μόνο στα κοντά...

Ταυτίζομαι, επειδή συνήθως ενεργώ με τον ίδιο τρόπο στα έως τώρα μακρινά μου ταξίδια.
Πάντα τέτοια!