Μαλαισία (και Ταϊβάν, και Φιλιππίνες, και Ιάβα, και, και, και...) για εννιά -τουλάχιστον- μήνες

[Yorgos]

Μπράβο σου 10900χλμ κι ευχαριστώ για το χρόνο σου. Και καλή μάσα στην Πενάνγκ, για μένα από τις καλύτερες γαστριμαργικές γωνίες σε όλη την Ασία.

 

[YBONNH]

Τι ωραιο κομματι!
Τι πιο ωραιο απ το να ξεκινας τη μερα σου "πλεοντας" προς -οποιοδηποτε- νησι...
Ευχαριστω που το μοιραστηκες μαζι μας.

 

[delmem2233]

Η τοιχογραφία με το κορίτσι που στηρίζεται στα δύο παράθυρα, είναι πάνω στην Chulia, τον πιο γνωστό δρόμο της Georgetown, τουλάχιστον μεταξύ των “Δυτικών” τουριστών (μπαράκια, γραφεία οργάνωσης εκδρομών, μαγαζιά με χρησιμοποιημένα βιβλία και ταξιδιωτικούς οδηγούς, ανταλλακτήρια, και φυσικά αμέτρητα φαγάδικα), σε σημείο πολύ-πολύ ευδιάκριτο. Τα πιτσιρίκια πάνω στο ποδήλατο είναι πάνω στον “αρμένικο” δρόμο, από τον οποίο αν περνάς, δεν υπάρχει περίπτωση να μην προσέξεις την τοιχογραφία και το ποδήλατο (αντιθέτως, πάνω στη βιάση σου να αρχίσεις να βγάζεις φωτογραφίες, κινδυνεύεις να μην προσέξεις τα αυτοκίνητα που έρχονται με ταχύτητα -εξ ιδίων κρίνω τα αλλότρια).

Τα παιδάκια όμως στην κούνια είναι διαφορετική περίπτωση. Είναι πάνω σε ένα στενό, 10-15 μέτρα από τον πλησιέστερο κεντρικό δρόμο, κι αν δεν ξέρεις ότι είναι εκεί, άνετα μπορεί να το προσπεράσεις χωρίς να πάρεις μυρουδιά. Η πλάκα είναι ότι στον πλάτους λιγότερο από πέντε μέτρων δρόμο, σε έναν δρόμο που δεν υπάρχει ούτε πόρτα ούτε τίποτα, απλά τοίχοι κτηρίων και στις δύο πλευρές, μία κυρία έχει στήσει έναν μικρό πάγκο και πουλάει αναμνηστικά στους τουρίστες, αναμνηστικά που έχουν να κάνουν με τη street art της πόλης. Είναι αυτό που λένε ότι με φαντασία και μεράκι μπορείς “να κάνεις 'κάτι', από το απόλυτο τίποτα”. Φανταστείτε ένα no-name στενό στην πόλη που ζείτε, να δίνει εισόδημα σε μία οικογένεια, επειδή κάποιος σκέφτηκε να ζωγραφίσει κάτι σε έναν τοίχο, να ντύσει τη ζωγραφιά με κάτι που όλοι οι υπόλοιποι θα θεωρούσαμε παλιοσίδερα, τραβώντας τουρίστες να πάνε σε εκείνο το στενό, και να αγοράσουν κάποιο αναμνηστικό...

Όσο για το παιδί πάνω στη μηχανή, αυτή η τοιχογραφία είναι... μία κατηγορία μόνη της. Αρχικά υπήρχε μόνο το παιδί πάνω στη μηχανή, να κοιτάει πίσω, κάπως ανήσυχο. Κάποια στιγμή κάποιος πρόσθεσε έναν... μικρό δεινόσαυρο πίσω του, ο οποίος πλέον φαίνεται ελάχιστα, μια και κομμάτια του τοίχου έχουν πέσει. Αργότερα, κάποιος (υποθέτω ο δημιουργός του παιδιού πάνω στη μηχανή, μια και το στιλ μοιάζει πάρα πολύ) πρόσθεσε ένα παιδάκι αριστερά από τον δεινόσαυρο, να κρατάει ένα σχοινί με το οποίο συγκρατεί το... εκλιπόν θηριάκι. Αργότερα (ναι, έχει κι άλλο), κάποιος πρόσθεσε κάτι άλλο πίσω από το... νεότερο παιδάκι της τοιχογραφίας, κομμάτι όμως που πλέον δε φαίνεται καθόλου. Street art-work in progress...

Άνθρωπος της τέχνης... δεν είμαι, από ζωγραφική και άλλες συναφείς μορφές τέχνης δεν ξέρω πού πάνε τα τέσσερα, ομολογώ όμως ότι η υπαίθρια τέχνη στην Georgetown και οι αλλεπάλληλες εκπλήξεις (δεν είχαμε χάρτη, απλά τριγυρνούσαμε με τα ποδήλατα και ψάχναμε σε δρόμους και δρομάκια) εύρεσης δειγμάτων της, πρόσθεσε πολλούς μπόνους πόντους στις σούπερ εντυπώσεις με τις οποίες φύγαμε από το νησί. Θυμήθηκα το Βρότσλαβ με τα... “μπαρμπαδάκια” του (μικρά σιδερένια “ανθρωπάκια” διασκορπισμένα στο ιστορικό κέντρο της πόλης, ένα ντυμένο ταχυδρόμος για παράδειγμα, στην είσοδο του κεντρικού ταχυδρομείου), και την Μπογκοτά (στο ιστορικό κέντρο είδα αρκετά “αγαλματίδια” πάνω, ψηλά, σε προσόψεις κτηρίων, ή στη γωνία της οροφής τους), μεταξύ άλλων, και σκέφτηκα πόσο... cool θα ήταν να είχαμε κάτι αντίστοιχο στη Θεσσαλονίκη...

Όσο για το φαγητό στο νησί, αν δεν έχετε έρθει στη Μαλαισία και δε γνωρίζεται γενικά περί Μαλαισίας, το “η χώρα φημίζεται για τα φαγητά της” μάλλον φαίνεται κοινότυπο και κούφιο, τετριμμένο, μια και αυτό λέγεται για πολλές χώρες, όμως πιστέψτε με, η Μαλαισία είναι... περίπτωση, κι αυτό το γράφει άνθρωπος ο οποίος γενικά σχεδόν αδιαφορεί για το φαγητό (πάντα δοκιμάζω τοπικές λιχουδιές όταν ταξιδεύω, είναι μέρος της απόλαυσης του ταξιδεύειν, αλλά... μέχρι εκεί. Δεν παθιάζομαι κιόλας). Κι όμως, ακόμα κι εγώ, τα δυόμισι χρόνια που μεσολάβησαν μεταξύ της αναχώρησής μου το 2010 και της επιστροφής μου τον περασμένο μήνα, όταν σκεφτόμουν τη Μαλαισία, η μία από τις δύο πρώτες σκέψεις μου είχε να κάνει με το φαγητό, η ποικιλία του οποίου (αποτέλεσμα συνάντησης Κινέζων, Ινδών, και φυσικά Malays), η ευκολία εύρεσής του (πολύ απλά, είναι παντού, σε κάθε γωνιά), και το κόστος απόλαυσής του (ακόμα και για μακροχρόνια ημι-άνεργο Έλληνα οι τιμές είναι από εξευτελιστικές μέχρι πολύ-πολύ προσιτές, εκτός φυσικά κι αν επιλέξεις να πας σε “πολύ καλό” μαγαζί, το οποίο προσωπικά το θεωρώ περιττό), είναι τέτοια που κάνουν τη Μαλαισία... “περίπτωση”. Φανταστείτε λοιπόν ότι σε μία χώρα με ΤΕΤΟΙΟ κόλλημα για το φαγητό, ανεξαρτήτως από την καταγωγή του καθένα, η γενική πεποίθηση είναι ότι η Georgetown και γενικά το νησί Penang είναι η “food Capital” της χώρας... Είναι σαν να συναντιούνται δέκα κορυφαίοι σεφ του κόσμου για να συναγωνιστούν, και πριν αρχίσουν οι δοκιμασίες τους βγάζουν όλοι το καπέλο σε έναν... ενδέκατο σεφ, ο οποίος είναι ΤΟΣΟ καλός που δεν μπαίνει καν στη διαδικασία να διεκδικήσει την πρωτιά. Είναι εκτός συναγωνισμού...

Τέλος, για την πρωινή φερι-μποτ-ιάδα να αναφέρω ότι όχι μόνο το εισιτήριο από Butterworth για Georgetown είναι σχεδόν δωρεάν (30 λεπτά του ευρώ), αλλά επίσης η επιστροφή στο Butterworth είναι δωρεάν, χωρίς “σχεδόν”. Πληρώνεις μόνο για να πας στο νησί, όχι να φύγεις από αυτό. Αν θέλεις να βγάλεις φωτογραφίες της Georgetown από την πλευρά της θάλασσας, μπορείς να πας στο Butterworth και να γυρίσεις αμέσως το πρωί, να κάνεις το ίδιο το απόγευμα (για διαφορετικό φως), κι αυτό, ξοδεύοντας κάτι περισσότερο από μισό ευρώ...

Μ' αυτά και μ' αυτά, αφήνω το δεύτερο και τελευταίο μέρος των εντυπώσεών μου για αύριο...

 

[delmem2233]

Δευτέρα βράδυ, στον σιδηροδρομικό σταθμό του Butterworth, λίγο πριν πάρουμε το τρένο της επιστροφής στην Κουάλα Λούμπουρ, έχοντας περάσει 70-75 ώρες στο νησί Penang, μοιραζόμενος την -φιουυυ... Ανακούφιση- κλιματιζόμενη αίθουσα αναμονής με περίπου 15 Μαλαισιανούς που χάζευαν στην τηλεόραση μία αστυνομική χονγκ κονγκ-ιανή ταινία (τις οποίες οι Μαλαισιανοί λατρεύουν, όχι μόνο οι κινεζικής καταγωγής, αλλά και οι ινδικής, και οι ίδιοι οι Malays), έκανα... ταμείο στο προσωπικό καθημερινό ημερολόγιό μου, “ταμείο” του χρόνου που περάσαμε στο νησί. Μόλις διάβασα τι έγραψα εκείνο το βράδυ, εν μέσω... πιστολιών και ουρλιαχτών στα Καντονέζικα. Το “ταμείο” λοιπόν λέει ότι οι τρεις ημέρες στο νησί ήταν όχι μόνο απολαυστικές, αλλά και άκρως χρήσιμες...

Χάρηκα το πόσο ξεκούραστη ήταν η μετάβασή μας εκεί, με τρένο, κι όχι με αυτοκίνητο, στο οποίο πλέον έχω αναπτύξει απέχθεια, λόγω του πολύ χρόνου, περισσότερου από ποτέ άλλοτε στη ζωή μου, που περνάω σε αυτοκίνητο στην Κουάλα Λούμπουρ. Χάρηκα τη... νοερή γραμμή που τράβηξα όταν ανεβήκαμε στο φέρι για να περάσουμε απέναντι, στο νησί, γραμμή που άφηνε πίσω την καθημερινότητα (έστω και ευχάριστη τις πολύ περισσότερες ημέρες) της ζωής στην Κουάλα Λούμπουρ, κι είχε μπροστά της ένα τριήμερο-μίνι διακοπές σε νησί. Χάρηκα το πόσο καλός και (για μένα απερίγραπτα σημαντικό) ΚΕΝΤΡΙΚΟΣ ήταν ο ξενώνας μας (λίγα, πολύ λίγα πράγματα με “χαλάνε” στη ζωή στην Κουάλα Λούμπουρ, και το βασικότερο όλων είναι το πού βρίσκεται το σπίτι της φίλης μου, κάπου μεταξύ “τέρμα Θεού” και “μέση του πουθενά”).

Χάρηκα τις... ποδηλατάδες μας, το ότι με λιγότερο από δύο ευρώ νοικιάσαμε μικρά ποδήλατα (από εκείνα που διπλώνουν) την πρώτη μέρα, για να “γυρίσουμε” την Georgetown, και με λιγότερο από τέσσερα ευρώ (για ολόκληρη τη μέρα είναι αυτές οι τιμές) νοικιάσαμε μεγαλύτερα ποδήλατα τη δεύτερη μέρα για να πάμε σε ένα χωριό 25 χιλιόμετρα από την Georgetown, και να επιστρέψουμε, κάνοντας συνολικά κάτι περισσότερο από 50 χιλιόμετρα. Χάρηκα φυσικά το φαγητό, το ότι με κάτι λιγότερο ή κάτι περισσότερο από ένα ευρώ μπορούσα να ευχαριστηθώ από “banana leaf” (αυτό που έχεις ρύζι πάνω σε ένα φύλλο μπανανιάς, με διάφορα συνοδευτικά τα οποία... τσαλαβουτάς στο ρύζι, και καταλήγεις να γλείφεις -κυριολεκτικά- τα δάχτυλά σου), μέχρι char kway teow (τύπος νουντλς, αποθέωση του γαστριμαργικού πλούτου της Μαλαισίας, μια και αν και πρόκειται για κινέζικο φαγητό, ΔΕΝ υπάρχει -σε αυτήν τη μορφή του- ούτε καν στην ίδια την Κίνα), κι από nasi lemak (φαγητό-σήμα κατατεθέν του malay φαγητού), μέχρι δροσερό cendol (γράφω τα ονόματα με λατινικούς χαρακτήρες, μήπως κάποιος θέλει να τα googleάρει).

Χάρηκα τη θέα από τον 66ο όροφο του Κόμταρ, του ουρανοξύστη-έμβλημα της Georgetown. Προσφέρει αυτό που λένε “a million-dollar view”, αλλά με κόστος μόλις πέντε ρίνγκιτ, κάτι περισσότερο από ένα ευρώ. Χάρηκα την αστείρευτη street art της Georgetown, το ότι σε κάθε γωνία, σε κάθε “ανύποπτο” τοίχο (λες και υπάρχουν “ύποπτοι” τοίχοι...), μπορούσε να μας περιμένει μία έκπληξη. Χάρηκα τις βόλτες, πρωινές και βραδινές, σε “αποβάθρες-γειτονιές”. Πήγαμε σε τρία “jetties”, τα οποία θα τα περιέγραφα έτσι ακριβώς, σαν “αποβάθρες-γειτονιές”, χτισμένες πάνω σε πάσσαλους, πάνω στη θάλασσα, με σπίτια, κινέζικους ναούς, ακόμα και ξενώνες (στο μεγαλύτερο και πιο “τουριστικοποιημένο” jetty).

Χάρηκα, ομολογώ, την έλλειψη πολλών μουσουλμάνων. Η Penang είναι... κινεζοκρατούμενη, πάνω από τους μισούς νησιώτες είναι Μαλαισιανοί κινεζικής καταγωγής. Οι ινδικής καταγωγής είναι στο 20-25%, κι άλλοι τόσοι είναι οι μουσουλμάνοι Malays, λίγοι όμως στην Georgetown, και περισσότεροι σε χωριά στο υπόλοιπο νησί. Το... θέμα μου με τους μουσουλμάνους έχει να κάνει με τις καλυμμένες γυναίκες, κι όχι με τη θρησκεία γενικά. Πολύ απλά, όταν βλέπω μαζεμένες γυναίκες καλυμμένες από την κορφή μέχρι τα νύχια, με πιάνει ένα κάποιο ψυχοπλάκωμα, άλλοτε μικρό (όταν τα ρούχα τους είναι πολύχρωμα), κι άλλοτε μεγάλο (στο εμπορικό κέντρο στη βάση των Πύργων Πετρόνας για παράδειγμα, όπου δεκάδες ζευγάρια από χώρες του Περσικού Κόλπου κάνουν τα ψώνια τους, με τις γυναίκες να είναι... κινούμενες μαύρες κουρτίνες). Δικαίωμά τους, θρησκεία τους, επιλογή τους, όλα δεκτά, είμαι ο τελευταίος που θα κρίνει οποιονδήποτε για το τι πιστεύει και πώς ντύνεται, όμως, πολύ απλά, η συγκεκριμένη εικόνα μού βαραίνει την ψυχή. Ένας από τους συμβιβασμούς που κάνω ζώντας στην κατά βάση μουσουλμανική Μαλαισία.

Κάπως έτσι κατέληξα να κλείσω το κείμενό μου τη Δευτέρα το βράδυ, μετά την αναγγελία ότι μπορούσαμε να επιβιβαστούμε στο τρένο, γράφοντας ότι αν ήμουν μόνος στη Μαλαισία, αν δε ζούσα με τη φίλη μου στην Κουάλα Λούμπουρ, θα μοίραζα τον χρόνο μου μεταξύ ΚΛ (μένοντας όμως στο κέντρο), Penang, και Melaka (πόλη λίγο νότια από την ΚΛ, δύο ώρες με λεωφορείο, με πολύ... χαλαρή ατμόσφαιρα). Then again, αν περνούσα έναν μήνα στην Penang, μπορεί να έβρισκε εφαρμογή στον τρόπο σκέψη μου το γνωστό “το γρασίδι είναι πάντα πιο πράσινο στην απέναντι πλευρά του φράκτη”, και να μου έλειπε η “αποκομμένος από τον κόσμο” αίσθηση που έχω μένοντας εδώ που μένω στην ΚΛ, αλλά και οι γάτες της φίλης μου που πηδάνε και αράζουν στα πόδια μου κάθε φορά που κάθομαι στον καναπέ για να δω ποδόσφαιρο στην τηλεόραση (γύρω στις τρεις μετά τα μεσάνυχτα, τότε που αρχίζουν οι αγώνες του Τσάμπιονς Λιγκ)... Ξέρω ότι δεν ανακαλύπτω την Αμερική γράφοντας ότι ποτέ δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα...

 

[delmem2233]

Θυμάμαι ότι την πρώτη φορά που η φίλη μου μου πρότεινε να κάνω βόλτα με ποδήλατο στο κέντρο της Κουάλα Λούμπουρ, την κοίταξα όπως θα κοιτούσα κάποιον στη Θεσσαλονίκη αν μου πρότεινε να πάω από τον Λευκό Πύργο μέχρι την Καλαμαριά... κολυμπώντας. Σκέφτηκα τα μιλιούνια των αυτοκινήτων, τους οδηγούς λεωφορείων που... την έχουν δει Φέτελ και Αλόνσο (οδηγοί Φόρμουλας 1, για τους μη κατέχοντες το αντικείμενο), τα μαύρα σύννεφα που... σέρνονται από τις εξατμίσεις των περισσότερων λεωφορείων, κυρίως όμως, τα εντυπωσιακά μεν, κάθε άλλο παρά bicycle-friendly δε, “flyovers”, τα οποία κάνουν τους 4-5 λωρίδες ανά κατεύθυνση αυτοκινητόδρομους που κόβουν το κέντρο της ΚΛ σε πολλά σημεία του, ακόμη πιο “πού πας ρε καραμήτσο;” στα μάτια επίδοξου ποδηλάτη. Πώς; Ποδηλατολωρίδες; Ούτε. Κατά. Διάνοια.

Κι όμως... Τις λιγοστές φορές που το... τόλμησα, όπως χθες, το χάρηκα σαν πιτσιρίκι που ανοίγει τυλιγμένο δώρο ανήμερα των γενεθλίων του. Ναι, το... ζευγαράκι ζέστη-υγρασία, αυτό που κάνει την ΚΛ να μοιάζει με σάουνα, σε συνδυασμό με τα καυσαέρια των αυτοκινήτων στους πιο μποτιλιασμένους δρόμους, σε κάνει τα πρώτα λεπτά πάνω στο ποδήλατο να αμφιβάλεις για το πόσο καλά στέκεις στα μυαλά σου κάνοντας αυτό που -πασχίζεις να- κάνεις πάνω στη σέλα ενός ποδηλάτου, όμως ΚΑΙ σε αυτήν την περίπτωση ισχύει ό,τι ισχύει ουσιαστικά σε όλα στη ζωή... Δοκιμάζεις, παθαίνεις, μαθαίνεις, πειραματίζεσαι, βελτιώνεσαι, ξαφνικά τρως τα μούτρα σου, και πάλι απ' την αρχή...

Για κάθε δρόμο που οι οδηγοί λεωφορείων σε βλέπουν σαν κουνούπι που θέλουν να λιώσουν στον τοίχο, υπάρχουν πέντε δρόμοι, ακόμη και στην καρδιά της ΚΛ, που τη μηχανή αυτοκινήτου την ακούς μόνο από μακριά, και κυρίαρχος ήχος είναι αυτός του τιτιβίσματος πουλιών. Για κάθε αυτοκινητόδρομο και flyover, υπάρχουν πέντε δρόμοι που είναι τόσο άδειοι που μπορείς σχεδόν να σταματήσεις στη μέση τους για να βγάλεις φωτογραφία τους Πύργους Πετρόνας να μοιάζουν λες και έχουν στη βάση τους ένα παλιό ξύλινο σπίτι, εικόνα-σήμα κατατεθέν της γειτονιάς Kampung Baru, η οποία αν και βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής από τους Πύργους, κι η αξία της γης έχει εκτιναχθεί, την έχει... γλιτώσει μέχρι στιγμής, κι εξακολουθεί να είναι γεμάτη από παλιά ξύλινα σπίτια, με κόσμο, ακόμα και “aunties” (“θειούλες”), να παίζουν μπάντμιντον στη μέση του δρόμου μπροστά στο σπίτι τους.

Όσο για το... εξοντωτικό δίδυμο ζέστη-υγρασία, η ΚΛ σού προσφέρει ένα αντίδοτο που σε γλιτώνει από το να πέσεις ξερός κάνοντας ποδήλατο. Με εξαίρεση τον σαδιστικά (ή μαζοχιστικά, αν τον ανεβαίνεις με δική σου απόφαση) ανηφορικό δρόμο που βγάζει στον KL Tower, το αμέσως πιο αναγνωρίσιμο έμβλημα της ΚΛ μετά τους Πύργους Πετρόνας, το κέντρο είναι ουσιαστικά επίπεδο, χωρίς σημαντικά ups & downs. Είναι σαν το χαράτσι στον λογαριασμό της ΔΕΗ για την ακίνητη περιουσία... Ακούς για σχέδια που γίνονται για τον επανακαθορισμό του ύψους του, και σου κόβονται τα πόδια. Εκεί όμως που φθάνεις στο σημείο να πεις “με τίποτα... Δε βγαίνω...”, τσουπ, έρχεται η Κυβέρνηση και σου λέει ότι ανάλογα με το εισόδημά σου, είναι πιθανό να πληρώσεις λιγότερο, ίσως και πολύ λιγότερο, κι αυτό ακόμα, σε δόσεις. Κι έτσι μένεις με την αίσθηση ότι... απέφυγες τα χειρότερα, ότι οι επίπεδοι δρόμοι θα σε βοηθήσουν να βγάλεις ένα τρίωρο πάνω σε ποδήλατο στο κέντρο της ΚΛ χωρίς να πάθεις αφυδάτωση...

Με την ευκαιρία, το “ποδήλατο” στα Μαλαισιανά είναι “basikal” (εκ του “bicycle”), μία από τις αμέτρητες λέξεις που οι Μαλαισιανοί έχουν πάρει από τα Αγγλικά, και τόσο... χαριτωμένα έχουν... μαλαισιανοποιήσει. Οι λέξεις που προέρχονται από τα Αγγλικά, συν τις αραβικές λέξεις που είναι γνώριμες και σε εμάς (η “ξεκούραση” για παράδειγμα είναι “rehat”, το τουρκικό “rahat”, δηλαδή το... ελληνικό -λέμε τώρα- “ραχάτι”), είναι τόσες με τόσες, που ακόμα και άσχετος να είσαι με τα Μαλαισιανά, μπορείς να “τσιμπήσεις” τουλάχιστον μία λέξη σε κάθε δεύτερο τίτλο ειδήσεων... Το 2010, σε ένα από τα κείμενά μου από εδώ, στις “Μαλαισιοφλυαρίες” μου, χαρακτήρισα τα Μαλαισιανά “Γεωργία Βασιλειάδου των γλωσσών”, άσχημη (με κάθε σεβασμό στην αείμνηστη) και αστεία. Δεν έχω αλλάξει δραστικά γνώμη, αυτήν τη φορά όμως τα έχω πάρει πιο σοβαρά, κι οφείλω να βγάλω το καπέλο στο πόσο απλή είναι σαν γλώσσα, ειδικά συγκρίνοντάς τη με τις γλώσσες-φόβητρα που μιλάνε στη γειτονική Ταϊλάνδη, ή στο μακρινό-διπλανό Tamil Nadu της Ινδίας (επιγραφές στη γλώσσα του οποίου βλέπεις συχνά στη Μαλαισία, μια και στη συντριπτική πλειοψηφία τους οι ινδικής καταγωγής Μαλαισιανοί κατάγονται από τη συγκεκριμένη Πολιτεία της Ινδίας). Ελπίζοντας να μη σας ξενερώσω τελείως, σύντομα θα αφιερώσω ένα κείμενο αποκλειστικά στα Μαλαισιανά (ήταν ήχος χασμουρητού αυτός που μόλις άκουσα;...).

 

[fotast]

Γράφε εσυ και μην ακούς δήθεν χασμουρητά...(δεν υπάρχουν)

 

[delmem2233]

Ολόκληρο μήνα τώρα που γράφω από τη Μαλαισία, έχω αποφύγει σχεδόν με θρησκευτική ευλάβεια να... βαρύνω τα κείμενά μου με αναφορές στις επικείμενες εκλογές, παρά το γεγονός ότι αυτό είναι ΤΟ θέμα των ημερών, των τελευταίων εβδομάδων γενικότερα, στη χώρα. Κάθε φορά που καθόμουν να γράψω εδώ, σκεφτόμουν ότι ήταν καλύτερα να αναφερθώ σε οτιδήποτε άλλο, παρά να σας... μπουχτίσω με ένα μάτσο αράδες που έχουν να κάνουν με πολιτική. Έστω και σήμερα όμως, μόλις τρεις ημέρες πριν τις εκλογές, τις με διαφορά πιο αμφίρροπες εκλογές στην ιστορία της Μαλαισίας από την ανεξαρτησία της τη δεκαετία του '50 μέχρι τώρα, αν έγραφα για κάτι άσχετο με αυτές, θα ήταν σαν να βάφτιζα παιδάκι, και τη στιγμή που ο παπάς θα περίμενε να του πω το όνομα του παιδιού (έτσι δε γίνεται, εγώ θα αποκρινόμουν “0-3 η Μπάγερν. Δε βλεπόταν η Μπάρσα” (επηρεασμένος από τον χθεσινοβραδινό νέο διασυρμό -ωχωχωχ...- της Μπαρσελόνα “μου”). Θα ήμουν άσχετος με τον χρόνο και τον χώρο (τουλάχιστον τον δικό μου, ζώντας στη Μαλαισία αυτό το διάστημα).

Το σκηνικό έχει κάπως έτσι: από τότε που η Μαλαισία ξεφορτώθηκε τους Άγγλους μέχρι και σήμερα, τη χώρα την κυβερνάει με τη μία ή την άλλη μορφή του ο ίδιος συνασπισμός, ο οποίος για πρώτη φορά φέτος είναι αντιμέτωπος με την προοπτική να συμβεί το... αδιανόητο. Να χάσει το... πρωτάθλημα μετά από 55-56 σερί κατακτήσεις (ανέβηκαν στην εξουσία το '57). Τι έκαναν για να αποφύγουν να έρθουν τα πάνω-κάτω; Όπως θα περίμενε κανείς, όπως θα συνέβαινε και στην Ελλάδα, αφιέρωσαν ένα αστρονομικό ποσό σε αρνητικές διαφημίσεις, θέτοντας στους Μαλαισιανούς ψηφοφόρους το δίλημμα “εμείς, ή το χάος”, “εμείς, ή ο οικονομικός όλεθρος”, “εμείς, ή εμφύλιος”, διλήμματα που ηχούν παρόμοια με κάποια που κι εμείς στην Ελλάδα έχουμε... μασήσει τις τελευταίες -τουλάχιστον- δεκαετίες.

Οι Μαλαισιανοί κυβερνώντες όμως, πήγαν... μερικά βήματα παραπέρα, φαινόμενα που ευτυχώς στην Ελλάδα δεν αντιμετωπίζουμε, τουλάχιστον όχι, σε καμία περίπτωση, στον βαθμό που συμβαίνει εδώ. Σε μία χώρα με 13-14 εκατομμύρια ψηφοφόρους, τουλάχιστον ένα εκατομμύριο (δύο, κατά άλλες εκτιμήσεις), είναι μετανάστες από γειτονικές χώρες, στους οποίους έχουν παραχωρηθεί ταυτότητες, μαζί και εκλογικό δικαίωμα, και για τους οποίους υπάρχουν αμέτρητες ενδείξεις ότι η Κυβέρνηση θα χρησιμοποιήσει μεθαύριο σαν... πουλάκια, σαν ψηφοφόρες “τσόντες”, σε Πολιτείες και περιφέρειες που η Αντιπολίτευση φαίνεται να έχει σαφές προβάδισμα. Πολύ απλά, όλα δείχνουν ότι θα σταλούν... συστημένοι να ψηφίσουν εκεί που η Κυβέρνηση τους χρειάζεται.

Ειδικά στις νότιες Πολιτείες, και κυρίως σε εκείνη ακριβώς βόρεια της Σιγκαπούρης, η Κυβέρνηση σκαρφίστηκε κι άλλο κόλπο για να γλιτώσει τον πισινό της. Στη Σιγκαπούρη ζουν μόνιμα περίπου 300.000 Μαλαισιανοί, κινεζικής καταγωγής στη συντριπτική πλειοψηφία τους, οι οποίοι πολύ θα ήθελαν να δουν το καθεστώς στη χώρα τους να αλλάζει. Ζουν στη Σιγκαπούρη, οι περισσότεροι έχουν αυτοκίνητα με πινακίδες Σιγκαπούρης, αυτοκίνητα που δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν αυτές τις ημέρες για να περάσουν τη γέφυρα που χωρίζει τη Σιγκαπούρη από τη Μαλαισία, προκειμένου να επιστρέψουν στις ιδιαίτερες πατρίδες τους και να ψηφίσουν. Έτσι απλά, η Κυβέρνηση αποφάσισε να μην επιτρέψει την είσοδο στη χώρα σε Μαλαισιανούς κατοίκους της Σιγκαπούρης, αν έρχονταν στη Μαλαισία να ψηφίσουν με τα σιγκαπουριανών πινακίδων αυτοκίνητά τους...

Το γελοιοδέστερο όλων δε, είναι αυτό που συμβαίνει με το “ανεξίτηλο” μελάνι... Προχθές άρχισαν να ψηφίζουν, πρόωρα, οι άνδρες των ενόπλων δυνάμεων, οι αστυνομικοί, και οι οικογένειές τους, προκειμένου να είναι 100% διαθέσιμοι την Κυριακή, ημέρα των εκλογών. Φέτος για πρώτη φορά οι ψηφοφόροι στη Μαλαισία “μαρκάρονται”, ένα δάχτυλό τους, με μελάνι, την ώρα που ψηφίζουν, προκειμένου να περιοριστεί το φαινόμενο των “ψηφοφόρων-φαντασμάτων”, των αμέτρητων ψήφων που το 2008 “χρεώθηκαν” σε ανύπαρκτους ψηφοφόρους, με τη συμβολή ατόμων που ψήφισαν τουλάχιστον δύο φορές, αν όχι περισσότερες. Πέντε αστυνομικοί, αφού ψήφισαν προχθές, δοκίμασαν να... ξεπλύνουν το μελάνι. Με τρίψιμο, το... κατά τα άλλα “ανεξίτηλο” μελάνι, είχε σχεδόν εξαφανιστεί...

Όσο για το γιατί πολλοί Μαλαισιανοί θέλουν να αλλάξουν Κυβέρνηση, εκ των βασικών λόγων είναι τα αμύθητα ποσά που κάθε χρόνο τσεπώνονται από μέλη του καθεστώτος και “ημετέρους” τους. Κάποιοι μάλιστα εκτός από άπληστοι είναι και ηλίθιοι, όπως μέλος της Κυβέρνησης, γυναίκα, υπουργός, η οποία υποστήριξε ότι η δημιουργία προφίλ στο Facebook, προκειμένου να επικοινωνεί με τον “λαό”, της κόστισε(! κι εμείς οι μπουμπούνες που νομίζαμε ότι τα προφίλ στο Facebook δημιουργούνται δωρεάν...) 1,2 εκατομμύρια δολάρια(!!!).

Κλείνω με αυτό: προχθές το βράδυ πήγαμε σε “ceramah”, σε προεκλογική συγκέντρωση του ηγέτη της σημερινής αντιπολίτευσης. Ο κόσμος πολύς, Malays, Κινέζοι, Ινδοί. Μου έκαναν εντύπωση δύο κυρίως πράγματα. Πρώτα, το πόσες φορές γέλασε ο κόσμος με το καυστικό χιούμορ του βασικού ομιλητή. Η φίλη μου μου εξηγούσε τι λεγόταν, στα Μαλαισιανά, με εξαίρεση μερικές ατάκες που ο Ανουάρ Ιμπραχίμ έλεγε στα Αγγλικά. Ο τύπος (πρώην νούμερο δύο του κυβερνητικού συνασπισμού, μέχρι που τα... τσούγκρισε με τον νούμερο ένα) ομολογώ ότι δε μου εμπνέει καμία εμπιστοσύνη, όμως θα μπορούσε να κάνει καριέρα πολιτικού... stand-up comedian.

Το δεύτερο ήταν οι σημαίες του κυβερνητικού συνασπισμού, πάμπολλες, στη μέση του χώρου που έγινε το “ceramah”. Ναι, σημαίες του κυβερνητικού συνασπισμού (τοποθετημένες εκεί εδώ και μέρες), στη μέση του χώρου της προεκλογικής συγκέντρωσης της αντιπολίτευσης. Εκείνο που με εξέπληξε ήταν ότι μέχρι εκεί που έφτανε το μάτι μου, οι σημαίες έμειναν ανέγγιχτες από τους παρευρισκόμενους. Κάποιοι απλά τις έδεσαν γύρω από τα μπαμπού παλούκια στα οποία ήταν καρφωμένες, επειδή είχε αεράκι και τους έκοβαν τη θέα προς τη σκηνή που ήταν οι ομιλητές. Δεν είδα κανέναν να τραβάει, να σκίζει, να πατάει, να καταστρέφει σημαία του κυβερνητικού συνασπισμού, έστω κι αν από τις αντιδράσεις τους στην αναφορά του ονόματος του πρωθυπουργού μπορούσα να καταλάβω πόσο... στην μπούκα τον έχουν. Σκέφτηκα πόσο “μη ελληνική” ήταν αυτή σαν εικόνα, και τι τύχη θα είχαν σημαίες του ΠΑΣΟΚ για παράδειγμα, σε χώρο προεκλογικής εκδήλωσης της Νέας Δημοκρατίας, ή προφανώς και το αντίστροφο, όταν οι δυο τους ακόμα... μισούνταν...

Επαναλαμβάνω ότι ο ηγέτης της αντιπολίτευσης δε μου εμπνέει καμία εμπιστοσύνη, όμως αν ήμουν Μαλαισιανός και ψήφιζα μεθαύριο, τον δικό του συνασπισμό θα ψήφιζα. Αντί για φαγητό που θα ήξερα ότι τρώγοντάς το θα έτρεχα αμέσως στην τουαλέτα, θα προτιμούσα να δοκιμάσω ένα άλλο φαγητό, έστω και με... ύποπτη όψη, έστω κι αν μύριζε “κάπως”, έστω κι αν κατά βάθος φοβόμουν ότι θα ήταν πολύ πιθανό να με έστελνε κι εκείνο σούμπιτο στην τουαλέτα...

 

[_antonis_]

Καλά έκανες και το απέφευγες...

Παντού οι ίδιοι είναι!!! :roll:

 

[delmem2233]

Παρακαλώ, την προσοχή σας... Κυβερνητικός συνασπισμός, 5.237.699 ψήφοι. Αντιπολιτευτικός συνασπισμός, 5.623.984 ψήφοι. Κατανομή εδρών στη νέα Βουλή: κυβερνητικός συνασπισμός 133 έδρες, αντιπολιτευτικός συνασπισμός 89(!!!). Όχι, δεν έχω κάνει λάθος στα νούμερα, τα νούμερα είναι σωστά. Νομίζω ότι ακόμη και δικές μας αρχαίες μαθηματικές διάνοιες θα... έσπαγαν το κεφάλι τους για να βγάλουν άκρη με τα απίθανα μαλαισιανά μαθηματικά...

Οι Malays που αποτελούν πλειοψηφία στη Μαλαισία, ψήφισαν προχθές, οι περισσότεροι εξ αυτών, τον κυβερνητικό συνασπισμό. Λιγότεροι Malays, η τεράστια πλειοψηφία των Κινέζων, και πολλοί Ινδοί, ψήφισαν τον αντιπολιτευτικό συνασπισμό. Κυβερνητικά κόμματα ψήφισαν τα χαμηλότερα οικονομικά στρώματα, οι μη έχοντες σταθερή εργασία ή εργαζόμενοι στο Δημόσιο, οι κάτοικοι κωμοπόλεων και χωριών, οι μεγαλύτεροι σε ηλικία, κι εκείνοι που δεν έχουν πρόσβαση στο ίντερνετ, άρα μαθαίνουν τα νέα από Μέσα ελεγχόμενα από την Κυβέρνηση. Αντιπολιτευτικά κόμματα ψήφισαν εκείνοι με μεσαία και υψηλά εισοδήματα, οι εργαζόμενοι εκτός δημόσιου τομέα, οι κάτοικοι των πόλεων, οι νέοι ψηφοφόροι κι εκείνοι γενικά μέχρι 50 ετών, κι εκείνοι που για την ενημέρωσή τους εμπιστεύονται τα “ελεύθερα” Μέσα στο ίντερνετ. Πώς λοιπόν προέκυψε αυτή η... αμπλαούμπλικη κατανομή εδρών;

Για να το φέρω λίγο στα ελληνικά δεδομένα και να σας βοηθήσω να... λύστε τον γρίφο, σας λέω να φανταστείτε τη δική μας Βουλή να έχει 222 έδρες, όπως η της Μαλαισίας. Φανταστείτε τώρα ολόκληρη την Αθήνα να στέλνει στη Βουλή δέκα βουλευτές, και δέκα μικρές κοινότητες σε ορεινές περιοχές της Πίνδου με όχι πάνω από 6-7 χιλιάδες ψηφοφόρους να στέλνουν στη Βουλή επίσης δέκα βουλευτές. Δέκα βουλευτές η Αθήνα των κάποιων εκατομμυρίων κατοίκων, δέκα βουλευτές δέκα μικρές κοινότητες της ορεινής Πίνδου με αριθμό ψηφοφόρων, όλες μαζί, όχι πάνω από 60-70 χιλιάδες. Έτσι λειτουργεί η... αντιπροσωπευτική δημοκρατία της Μαλαισίας. Στις μεγάλες περιφέρειες, με εξαψήφιο αριθμό ψηφοφόρων, η αντιπολίτευση έκανε πάρτι, με ποσοστά που θα ζήλευαν ακόμα και δικτάτορες. Οι περιοχές όμως της χώρας που παραδοσιακά ψηφίζουν συντηρητικά, υπέρ του κυβερνητικού συνασπισμού-δεινόσαυρου που κυβερνάει τη Μαλαισία για πάνω από μισό αιώνα, είναι “σπασμένες” σε τόσες πολλές εκλογικές περιφέρειες των 6-7 χιλιάδων ψηφοφόρων, που τελικά σπρώχνουν τον συνολικό αριθμό εδρών της Κυβέρνησης στα ύψη.

Λεπτομέρεια: στις μικρές περιφέρειες που κέρδισε η Κυβέρνηση, οι διαφορές ήταν πολύ μικρές, ακόμη και λίγων εκατοντάδων ψήφων, με τις καταγγελίες για εκλογικές παρατυπίες-όργια να πέφτουν βροχή. Δεν ήταν λίγα τα λεωφορεία με “ψηφοφόρους” από το Μπανγκλαντές, τις Φιλιππίνες, την Ινδονησία και τη Μιανμάρ, μετανάστες στους οποίους δόθηκαν χαριστικά ταυτότητες κι εκλογικό δικαίωμα, τα οποία εντόπισαν εκλογικοί αντιπρόσωποι κομμάτων της αντιπολίτευσης και απλοί ψηφοφόροι τους, και τα σταμάτησαν πριν “κατεβάσουν” τους αγορασμένους “ψηφοφόρους” σε μικρή απόσταση από εκλογικά κέντρα...

Το δε ανεξίτηλο μελάνι που ανέφερα και στο προηγούμενο κείμενο, το οποίο τελικά μόνο ανεξίτηλο δεν ήταν όπως με τα ίδια τα μάτια μου μπόρεσα να δω, ήταν “μερικώς προβληματικό” σύμφωνα με τον γελοίο επικεφαλής της Επιτροπής Εκλογών, επειδή (έσκασα στα γέλια όταν διάβασα τη δικαιολογία του) το μελάνι παρασκευάστηκε με τρόπο τέτοιο ώστε να είναι “χαλάλ”, και να μη “βρομίσει” τους μουσουλμάνους, οι οποίοι ως γνωστόν καταναλώνουν -θεωρητικά τουλάχιστον- μόνο “χαλάλ” προϊόντα.

Τι σημασία έχει το μελάνι; Όση έχει και το ότι πάμπολλοι νόμιμοι ψηφοφόροι πήγαν να ψηφίσουν και τους είπαν ότι με βάση τους καταλόγους, είχαν ήδη ψηφίσει (προφανώς είχαν ψηφίσει άλλοι στη θέση τους με πλαστές ταυτότητες). Αμέτρητες οι ιστορίες που με έκαναν προχθές, ημέρα των εκλογών, από τη μία να γελάσω με το... γελοίον του θέματος, και από την άλλη να μελαγχολήσω μπροστά στο πόσο ξετσίπωτη μπορεί να είναι μία συμμορία μαφιόζων πολιτικών και τσιρακιών τους, που δε σταματούν πουθενά, μα πουθενά, προκειμένου να παραμείνουν στην εξουσία. Αηδία...

Με τη φίλη μου να είναι φανατικά υπέρ της... χαμένης αντιπολίτευσης, πήγαμε χθες σε ένα μικρό παραλιακό ψαροχώρι, το Sekinchan, το “σπίτι του ψαριού και του ρυζιού” (έτσι μεταφράζεται στα Κινέζικα), για να... ξεχαστούμε. Τοπικές λιχουδιές, ποδηλατάδα, ξάπλα σε αιώρες πάνω σε μισή ντουζίνα tree-houses στην παραλία, και μετά περισσότερη ποδηλατάδα εν μέσω απέραντων καταπράσινων ρυζοχώραφων, στο “εσωτερικό” του χωριού, ένα-δύο χιλιόμετρα από τη θάλασσα. Κόσμος μάζευε σημαίες κομμάτων, κάποιες από τις απροσδιόριστου αριθμού που βδομάδες τώρα είχαν καλύψει δέντρα, στύλους, παγκάκια, προσόψεις σπιτιών, γέφυρες, ακόμη και τον ουρανό τον ίδιο. Ειδικά στο νησί Penang υπήρχαν περιπτώσεις που ήμασταν με το ποδήλατο στη μέση δρόμου, χωρίς ψηλά κτήρια δεξιά-αριστερά, κι όμως ήμασταν υπό σκιά, λόγω των σημαιών που κρέμονταν κατά εκατοντάδες από τη μία πλευρά του δρόμου μέχρι την άλλη. Το... φολκλόρ των εκλογών ομολογώ ότι δε με ενόχλησε. “Μεταξύ μας”, ούτε το αποτέλεσμα των εκλογών, μια και τη Μαλαισία δεν την “πονάω” σαν κάτι δικό μου, επειδή, πολύ απλά, ποτέ δεν αισθάνθηκα ιδιαίτερο δέσιμο με αυτόν τον τόπο, σε αντίθεση με την Αργεντινή για παράδειγμα, ή με τη Γουατεμάλα. Στενοχωρήθηκα μόνο επειδή στενοχωρήθηκε η φίλη μου, κι επειδή αισθάνομαι ότι έχω έμφυτη αποστροφή στην αδικία, πόσο μάλλον την καταφανή και απροκάλυπτη...

Στην τελική όμως, οι ίδιοι οι Μαλαισιανοί είναι εκείνοι που πρέπει να βγουν στον δρόμο αν θέλουν να απαιτήσουν απονομή δικαιοσύνης για τα προχθεσινά όργια μαγειρέματος του εκλογικού αποτελέσματος. Αν το κάνουν, μαζί τους θα είμαι, λόγω της προαναφερθείσας αλλεργίας μου στην αδικία. Αν καθίσουν στα αυγά τους τρέφοντας την ψευδαίσθηση ότι σε πέντε χρόνια, στις επόμενες εκλογές, η δίψα τους για “Αλλαγή” θα ικανοποιηθεί, έστω τότε, τι να πω;... Δικό τους το καρπούζι, ή μάλλον το ντούριαν (η χώρα), δικό τους και το μαχαίρι (ο τρόπος αντίδρασης)...

 

[apodrasi]

Μας καλοτυχίζω που έχεις χρόνο για να γράφεις κι ευχαριστώ που (ξανα)είχες τη διάθεση να γράψεις!
Λοιπόν, σε μένα τουλάχιστο, φαντάζει τόσο ενδιαφέρον το να γνωρίσεις κάποια στιγμή το (τον) alter ego σου του site, που δεν κρατιέμαι και το λέω.

 

[delmem2233]

Η “ταξιδιωτική ιστορία” μου “σε εξέλιξη” τείνει να μετατραπεί σε... πολιτικό blog, ειδικά σήμερα όμως, δε γίνεται να ξεφύγω, όχι μετά τη χθεσινή βραδιά, ένα δίωρο της οποίας περάσαμε, η φίλη μου, εγώ, και δεκάδες χιλιάδες Μαλαισιανοί, σε ένα κατάμεστο στάδιο, με χιλιάδες άλλους να μένουν αναγκαστικά εκτός, και να κρέμονται σαν τα τσαμπιά από στύλους, κάγκελα, μπαλκόνια γειτονικών πολυκατοικιών... Ο αντιπολιτευτικός συνασπισμός διοργάνωσε αυτήν τη συγκέντρωση για να “πει” ότι δεν αποδέχεται το αποτέλεσμα των κάλπικων (κάποιος πρέπει να είναι είτε βαλτός είτε απύθμενα ηλίθιος για να μην αναγνωρίζει το ότι οι προ μερικών ημερών εκλογές, πολύ απλά, “εκλάπησαν”) αποτελεσμάτων, κι ότι θα κυνηγήσει με κάθε μέσο την ακύρωση των εκλογών, και την προκήρυξη νέων...

Πόσες πιθανότητες έχει να το πετύχει; Λιγότερες από όσες έχουμε εμείς, οι Έλληνες, να μηδενίσουμε το δημόσιο χρέος μας έστω και μετά από δέκα χρόνια. Όμως, το ότι εξαψήφιος αριθμός ανθρώπων, παρά τις απειλές και τις ύπουλες προβοκάτσιες της αστυνομίας και της κυβέρνησης, φόρεσε μαύρα (για να θρηνήσει τον θάνατο της δημοκρατίας, αυτός ήταν ο συμβολισμός), και πήγε χθες το βράδυ στο στάδιο της Κελάνα Τζάγια, στην αχανή ευρύτερη περιοχή της Κουάλα Λούμπουρ, έχει την αξία του, τουλάχιστον για τον φανατικό παρατηρητή της ανθρώπινης συμπεριφοράς που γράφει αυτές τις γραμμές...

Το πρωί, ώρες πριν τη συγκέντρωση στο στάδιο, η αστυνομία ανακοίνωσε ότι δεν είχε δώσει σχετική άδεια, ότι επομένως η συγκέντρωση θα ήταν παράνομη, κι ότι όσοι συμμετείχαν θα συλλαμβάνονταν. Κατά το μεσημέρι, άρχισε να “κυκλοφορεί” ένα SMS από κινητό σε κινητό, στο οποίο ο επικεφαλής της αντιπολίτευσης εμφανιζόταν να “συνιστά” στους Κινέζους να μην παραβρεθούν στη συγκέντρωση, επειδή “φοβόταν” ότι εν μέσω τεταμένου κλίματος, θα γίνονταν στόχος της αστυνομίας. Ούτε η απειλή “έπιασε”, ούτε η προβοκάτσια. Οι “αχάριστοι” (έτσι χαρακτηρίστηκαν από τον Πρωθυπουργό, επειδή ψήφισαν μαζικά την αντιπολίτευση) Κινέζοι ήταν εκεί, κατά δεκάδες χιλιάδες. Μαζί τους και πολλοί Malays και Ινδοί, ζητώντας με συνθήματά τους “demokrasi”...

Όπως έχω γράψει σε άλλο κείμενο πριν τις εκλογές, ο αντιπολιτευτικός συνασπισμός και ειδικά ο επικεφαλής του δε μου... γεμίζουν το μάτι, για να το θέσω πολύ ωμά τον τύπο τον θεωρώ περισσότερο καιροσκόπο και λιγότερο... αγνό θιασώτη της δημοκρατίας, αυτό όμως δε μειώνει την... φαντάζει πολύ φανφαρόζικο και βαρύγδουπο, αλλά αυτή είναι η λέξη, την “ιστορικότητα” των στιγμών στη Μαλαισία. Λαός που μέχρι τώρα καλά-καλά δεν ήξερε τι σημαίνει διαδήλωση (μόλις τα 4-5 τελευταία χρόνια διοργανώθηκαν κάποιες, ελάχιστες), εικοσάρηδες φοιτητές, τριαντάρηδες νέοι επαγγελματίες, σαραντάρηδες και πενηντάρηδες οικογενειάρχες, ακόμη και μεγαλύτεροι σε ηλικία πολίτες, πήραν από μια ομπρέλα (και μπόλικο κουράγιο, μια και όλες οι διαδηλώσεις της τελευταίας πενταετίας κατέληξαν σε “ντου” της αστυνομίας στο πλήθος) για την “αν δε βρέξει ένα απόγευμα στην Κουάλα Λούμπουρ, θα σχιστεί η γη στα δύο και θα γκρεμιστεί όλος ο πλανήτης” βροχή, και πήγαν στο στάδιο. Πήγαμε. Με μένα κυρίως σε ρόλο παρατηρητή, και λιγότερο ενεργού συμμετέχοντα.

Προφανώς, δεν ξέρω πώς θα εξελιχθεί η κατάσταση, όμως το χθεσινοβραδινό θα... μου μείνει, αν όχι για τίποτε άλλο, τουλάχιστον για την εικόνα να περπατάνε μαζί, προς την ίδια κατεύθυνση, προς το στάδιο, μουσουλμάνες καλυμμένες από την κορφή μέχρι τα νύχια, Κινεζούλες με μίνι και τα μπρατσάκια έξω, και Ινδές (έστω και όχι με πολύχρωμα σάρι, αλλά ντυμένες “δυτικά”, στα μαύρα), κρατώντας πλακάτ με συνθήματα όπως “kita tak lawan, kita kawan” (“δεν είμαστε αντίπαλοι, είμαστε φίλοι”), πλακάτ-απάντηση στην εμμονή τού επί μισό αιώνα -και βάλε- κυβερνητικού συνασπισμού να... βασιλεύει, διαιρώντας (τους Μαλαισιανούς, με βάση το έθνος τους)...

Η... πλάκα της υπόθεσης, είναι ότι κατά τα μεσάνυχτα, στο κινέζικο κοντά στο στάδιο που πήγαμε για “late night supper”, όπως το λένε εδώ, πέμπτο(!) ή έκτο(!!) γεύμα της ημέρας, το μαγαζί σύντομα γέμισε από μαυροφορεμένους κάθε εθνότητας, συμμετέχοντες στη συγκέντρωση που πριν από λίγο είχε ολοκληρωθεί με το πλήθος να ψέλνει τον (όχι ιδιαίτερα... ξεσηκωτικό, είναι αλήθεια) εθνικό ύμνο. Η πάλη κατά της κλοπής των εκλογών, πάλη, αλλά και το late night supper, late night supper. Μαλαισία είσαι...

Στο επόμενο κείμενο, κλείνοντας δύο μήνες στη Μαλαισία, λέω να ξεκολλήσω από τα της πολιτικοκοινωνικής επικαιρότητας, και να κάνω έναν μίνι απολογισμό αυτών των 8-9 εβδομάδων.

 

[delmem2233]

“Χάθηκα” για πάνω από μια βδομάδα, επειδή ανέκαθεν το έβρισκα δύσκολο να συγκεντρώνομαι στο γράψιμο όντας σε χόστελ. Τον απολογισμό των δύο πρώτων μηνών μου στη Μαλαισία, που “υποσχέθηκα” στο προηγούμενο κείμενο, τον αφήνω για τις 7-8 Ιουνίου, τότε που θα κλείνω τρίμηνο, και θα έχω έτοιμη αποσκευή για το ταξίδι σε Ταϊβάν και Φιλιππίνες. Σήμερα σας... έχω Κότα Μπάρου, την οποία επέλεξα επειδή έψαχνα αφορμή να φύγω μερικές ημέρες από την Κουάλα Λούμπουρ, και μου προέκυψε γεμάτη εκπλήξεις...

Η ιδέα να έρθω στην “πιο μουσουλμανική πόλη της Μαλαισίας” μού ήρθε πριν από έναν μήνα, όταν, χαζεύοντας στην τοπική τηλεόραση ένα παιχνίδι της Κελάνταν, της ποδοσφαιρικής ομάδας της Κότα Μπάρου, κόντρα σε μία ομάδα από το Βιετνάμ (ναι, είμαι τόσο “άρρωστος” με το ποδόσφαιρο, που μέχρι και AFC Cup παρακολουθώ, την ασιατική εκδοχή του “δικού μας” Europa League), άκουσα τον σπίκερ να προφέρει ένα όνομα που ακόμα και με μαλαισιανή προφορά, ακουγόταν καραελληνικό: Πετράτος(!). Στη στιγμή, ήμουν στο ίντερνετ, ψάχνοντας πληροφορίες για αυτόν τον “Πετράτο” που παίζει στη Μαλαισία(!). Μου προέκυψε συνονόματος, Δημήτρης, Ελληνοαυστραλός(!!), πιτσιρικάς, διεθνής με τη Νέων της Αυστραλίας. Από εκείνη τη μέρα ήξερα ότι έπρεπε να έρθω και να τον παρακολουθήσω “ζωντανά”, φυσικά και να τον συναντήσω. Πριν από μια βδομάδα αισθάνθηκα να... ασφυκτιώ στην Κουάλα Λούμπουρ, οπότε... bas (κι όχι “bus”, στα Μαλαισιανά) για την ανατολική ακτή, μια ανάσα από τα σύνορα με Ταϊλάνδη...

Στην Κότα Μπάρου είχα έρθει και το 2010 για δύο μέρες, οπότε ήξερα πάνω-κάτω τι να περιμένω. Αυτήν τη φορά όμως πέρασα (περνάω, ακόμα εδώ είμαι) πολύ περισσότερες ημέρες, συνάντησα αρκετό κόσμο, και σχημάτισα πιο... καλά συγκροτημένη εικόνα για την πιο παρεξηγημένη, ίσως, πόλη της Μαλαισίας...

Η Κότα Μπάρου είναι πρωτεύουσα της Κελάνταν, της πολιτείας που αποτελεί “κάστρο” του ισλαμικού κόμματος της Μαλαισίας. Πριν έρθεις εδώ για πρώτη φορά, διαβάζεις σε ταξιδιωτικούς οδηγούς και στο ίντερνετ ότι εδώ τα σούπερ μάρκετ έχουν ξεχωριστά ταμεία για γυναίκες και άνδρες, ότι τις Παρασκευές δεν κυκλοφορεί ούτε... αδέσποτη γάτα, ότι τις ώρες των προσευχών ο κόσμος... διώχνεται κακήν-κακώς από τα αμέτρητα φαγάδικα επειδή... “δε γίνεται εν ώρα προσευχής στην πιο μουσουλμανική πόλη της Μαλαισίας κάποιοι ασυναίσθητοι να προσβάλουν το δημόσιο αίσθημα τρώγοντας”, ότι κυκλοφορεί “θρησκευτική αστυνομία” που είναι έτοιμη να... τραβήξει το αυτί όσων παραβαίνουν τις αρχές του Ισλάμ, ότι το να βρεις μπίρα ισοδυναμεί με ένα μικρό θαύμα, ότι κομμώτριες “τρώνε” πρόστιμα όταν “συλλαμβάνονται” να φιλοξενούν στο μαγαζί τους ταυτόχρονα γυναίκες και άνδρες πελάτισσες/πελάτες, κι άλλα σχετικά...

Γενικά, ο -άκρατα φιλοκυβερνητικός- Τύπος στην Κουάλα Λούμπουρ φροντίζει με κουτοπόνηρα δημοσιεύματά του να εμφανίζει την Κότα Μπάρου σαν μία... σχεδόν οπισθοδρομική πόλη, στην οποία ο κόσμος στενάζει κάτω από τον ζυγό των φανατικών μουσουλμάνων που διοικούν την πολιτεία εδώ και πάρα πολλά χρόνια, σε πείσμα του... αειθαλούς κυβερνητικού συνασπισμού, “υποβαθμίζοντάς την παράλληλα οικονομικά, την ώρα που η υπόλοιπη χώρα κάνει άλματα”...

Αλήθεια είναι ότι στην Κότα Μπάρου δεν έχει γίνει το... οικονομικό “μπαμ” που έχει γίνει στις υπόλοιπες μεγάλες πόλεις της Μαλαισίας. Οι ίδιοι οι αρκετοί κάτοικοί της με τους οποίους μοιράστηκα φαγητό-τσάι αυτές τις ημέρες, ψηφοφόροι του ισλαμικού κόμματος, παραδέχονται ότι η πόλη δεν παράγει τον πλούτο που παράγουν όλες οι υπόλοιπες πρωτεύουσες πολιτειών. Στην πόλη δεν έχουν κτιστεί αμέτρητοι ουρανοξύστες με πολυτελή condos, ούτε έχει γεμίσει με εμπορικά κέντρα. Αλήθεια είναι επίσης ότι τα σούπερ μάρκετ έχουν ξεχωριστά ταμεία για γυναίκες και άνδρες, αλήθεια είναι ότι κομμώτριες έχουν δεχθεί πρόστιμα για τον λόγο που ανέφερα πιο πάνω, αλήθεια είναι ότι ακόμα και στις διαφημίσεις σαμπουάν, σε τεράστια πόστερ στους δρόμους, οι γυναίκες έχουν τα μαλλιά τους καλυμμένα(!). Όμως, όπως κάθε νόμισμα, έτσι κι αυτό, έχει δύο όψεις...

Έχω μιλήσει με κάθε λογής εργαζόμενους, από τον υπεύθυνο Τύπου της τοπικής ποδοσφαιρικής ομάδας, μέχρι πωλητή σε αντιπροσωπεία αυτοκινήτων, καταστηματάρχη που πουλάει αθλητικά είδη, ιδιοκτήτες ξενώνων, πωλητές καρπουζιών στην εντυπωσιακή κεντρική αγορά της πόλης. Όλοι τους ντόπιοι, όλοι τους ΠΟΛΥ ικανοποιημένοι από τη ζωή τους εδώ, έστω κι αν βγάζουν λιγότερα από όσα θα έβγαζαν σε άλλη μεγάλη πόλη της Μαλαισίας. Πώς κι έτσι; Για δύο κυρίως λόγους. Πρώτα, επειδή το κόστος ζωής είναι σημαντικά χαμηλότερο από οποιαδήποτε άλλη πρωτεύουσα πολιτείας, κάτι που σημαίνει ότι τα περισσότερα από τα λεφτά που βγάζουν, τους μένουν, κάτι που δεν μπορεί να ειπωθεί για την Κουάλα Λούμπουρ, για παράδειγμα. Δεύτερο, όλοι τους έδειξαν να εκτιμούν το γεγονός ότι η... γενικότερη χαλαρότητα της ζωής εδώ, οι μικρές αποστάσεις, η μη εμμονή τους με τη δουλειά-δουλειά-δουλειά, κέρδος-κέρδος-κέρδος, τους αφήνει πολύ χρόνο να χαρούν απλά πράγματα, βασικά τη συντροφιά της οικογένειας και φίλων. Τόσο απλά...

Όσο για τα ξεχωριστά ταμεία στα σούπερ μάρκετ, ναι μεν υπάρχουν, αλλά, πιστέψτε με, πέντε μέρες τώρα, πηγαίνοντας καθημερινά σε δύο κοντινά για μικροψώνια, ποτέ δεν είδα τον κόσμο να ακολουθεί τυφλά τις ταμπέλες που κρέμονται από το ταβάνι, πάνω από τα ταμεία. Όσο για τα πρόστιμα που “έπεσαν” σε κομμώτριες, ήταν συμβολικού ύψους, και οι τοπικές Αρχές δεν είναι πολύ πιεστικές στην είσπραξή τους. Θρησκευτική αστυνομία, δεν είδα, και μου είπαν ότι η παρουσία της είναι πλέον καθαρά συμβολική και σχεδόν ανύπαρκτη, μια και ο κόσμος, λόγω θρησκευτικού φρονήματος (η πόλη είναι μουσουλμανική σε τεράστιο ποσοστό), ξέρει από μόνος του τι πρέπει να αποφεύγει στον δρόμο και στα μαγαζιά. Σήμερα, Παρασκευή, έστω και με “διακοπή” την ώρα της βασικής προσευχής, τα εμπορικά καταστήματα άνοιξαν. Ακόμα και μπίρα βρίσκεις εύκολα, αρκεί να πας για φαγητό σε κινέζικο μαγαζί. Οι δε (μουσουλμάνες) γυναίκες, ναι μεν έχουν καλυμμένο το κεφάλι, αλλά οι περισσότερες κυκλοφορούν με κοντομάνικα και -στενούτσικα- τζιν. Ούτε τα... αυστηρά μουσουλμανικά ήθη δείχνουν να ενοχλούν, μια και εκείνοι που θέλουν να... ξεδώσουν, μπαίνουν ένα απόγευμα στο αυτοκίνητο, πηγαίνουν λίγες, ελάχιστες, δεκάδες χιλιόμετρα βορειοδυτικά, και... ξεχαρμανιάζουν στην ταϊλανδική πλευρά των συνόρων. Κοινό μυστικό είναι ότι οι καλύτεροι πελάτες των ιερόδουλων αμέσως μετά τα σύνορα, είναι Μαλαισιανοί...

Στην Κότα Μπάρου πρέπει να αφιερώσω και δεύτερο κείμενο, για να εξηγήσω το “γεμάτη εκπλήξεις” της εισαγωγής. Για να μην καταλήξει το σημερινό κείμενο σε κουραστικό μακρυνάρι, κλείνω με αυτό: η “Κέι Μπι” (“ΚΒ”) είναι μία από τις πιο ασφαλείς πόλεις που προσωπικά έχω επισκεφτεί, σε κοντά 50 χώρες, κάτι που εξηγείται μερικώς από το ότι... η μισή πόλη φαίνεται να γνωρίζει την άλλη μισή. Είναι μεν πόλη, αλλά έχεις την αίσθηση ότι είσαι σε ένα μεγάλο χωριό, στο οποίο ο κόσμος αφήνει ακόμα την πόρτα του ξεκλείδωτη, και το ποδήλατό του απλά ακουμπισμένο σε έναν στύλο, αντί για τριπλοκλειδωμένο, όπως στην Κουάλα Λούμπουρ. Επίσης, ένα από τα κλισέ που ναι, ναι-ναι-ναι, ισχύει, για αυτήν την πόλη, είναι ότι οι κάτοικοί της είναι... σκέτες γλύκες. Πέντε μέρες τώρα, με έχουν κεράσει μισή ντουζίνα φορές, έχουν αφιερώσει χρόνο για να με βοηθήσουν σε ένα πρόβλημα που αντιμετώπισα την πρώτη μέρα, έχω χάσει τον λογαριασμό πόσος κόσμος μού έχει χαμογελάσει στον δρόμο, ενώ ο ιδιοκτήτης του καταστήματος όπου αγόρασα την επίσημη φανέλα της Κελάνταν με καταϋποχρέωσε με την εμπιστοσύνη που μου έδειξε. Αγόρασα μία, εκ των υστέρων επέστρεψα στο μαγαζί του και ζήτησα άλλο μέγεθος, ο άνθρωπος βρήκε φανέλα (σχεδόν εξαντλημένη) σε άλλο κατάστημα, κι αντί να περιμένει να του επιστρέψω τη μικρότερη για να μου δώσει τη μεγαλύτερη, μου είπε να πάρω τη μεγαλύτερη και να του επιστρέψω την άλλη όταν θα με βγάλει ξανά ο δρόμος μου στο μαγαζί του. Έχω να καυχιέμαι ότι και στην Ελλάδα μπορείς να συναντήσεις κόσμο τέτοιας νοοτροπίας, μου έχει τύχει παρόμοια συμπεριφορά και επίδειξη εμπιστοσύνης κυρίως σε μικρά μέρη, και να που μου προέκυψε κι εδώ...

Αύριο έρχεται η φίλη μου από Κουάλα Λούμπουρ και θα περάσουμε τη μέρα κάνοντας wat-hopping με ποδήλατα (wat, βουδιστικοί ναοί, στον δρόμο από Κότα Μπάρου προς τα σύνορα), το βράδυ θα πάμε και σε ένα παιχνίδι του τοπικού ποδοσφαιρικού πρωταθλήματος, όμως θέλω να γράψω ξανά, πριν φύγουμε την Κυριακή για Perhentian, δύο από τα πιο “εξωτικά” νησιά της Μαλαισίας. Δεν μπορώ να πω ότι περνάω άσχημα...