Μαρόκο Μαρόκο? ΙΙΙΙIt's a problem!

[marquis]

Πολύ ωραία ιστορία και πολύ ωραίες εικόνες!!! Περιμένω για τη συνέχεια, μιας και μεις έχουμε την -τρελή- ιδέα να πάμε τον Ιούλιο προς Μαρόκο μεριά!

 

[pattyyy]

Δεν χορταίνω την περιγραφή σου...Υπέροχο το ταξίδι σας!

 

[Aria_C]

Απίστευτη περιγραφή! Καταπληκτικό χιούμορ! Υπέροχο ταξίδι
Πόσο χαίρομαι που δεν την είχα αρχίσει την ιστορία, αλλά τη διάβασα αφού γνώρισα κι εσένα και τον Γ. στο πάρτυ!
Πάντα τέτοια...
Πάντως, εγώ με το μέρος του Γ. είμαι...

 

[Nedelja]

Middle Atlas – Meknes

Επόμενος προορισμός μας ήταν η Μεκνές στην οποία θα καταλήγαμε μετά από ανεβοκατέβασμα και περιήγηση στα χωριά του Μεσαίου Άτλαντα. Ακολουθήσαμε το δρόμο που περνούσε από Erfoud- Errachidia- Midelt–Azrou που είναι και ο κεντρικός και αν και η κατάσταση του δρόμων δεν ήταν και η ιδανική δεν μπορώ να πω ότι είχε κάποια δυσκολία. Το πιο εντυπωσιακό είναι ότι αφήνεις πίσω σου χωριά και τοπία με τα χρώματα της ερήμου και μετά από κάποια χιλιόμετρα τα τοπία και τα χρώματα αλλάζουν ριζικά. Τα πλινθόκτιστα σπιτάκια, τα φαράγγια και οι φοίνικες δίνουν τη θέση τους σε κέδρους, βελανιδιές, έλατα και ποτάμια.





Ειδικά η περιοχή γύρω από το Azrou είναι καταπράσινη, υπάρχει και ένα μεγάλο δάσος με κέδρους και πιθήκους τους Barbary Macaques (στα ελληνικά μακάκες, μην βιαστείτε οι εργαζόμενοι-φορολογούμενοι να ταυτιστείτε εμείς γραφόμαστε με λ). Κάνοντας μια παράκαμψη από το κεντρικό δρόμο σε λίγα μόλις χιλιόμετρα βρίσκεται και το Ifrane. Ειλικρινά εκεί πίστεψα ότι η χρόνια κατανάλωση αλκοόλ απελευθερώθηκε από το υψόμετρο και έβλεπα παραισθήσεις, το μέρος νομίζεις ότι βρίσκεται στις κάπου Άλπεις, θα μπορούσε να ήταν άνετα κάποιο αυστριακό χωριουδάκι προορισμός για σκι. Όπως μάθαμε βέβαια ήταν όντως ένα χειμερινό θέρετρο όπου οι έχοντες και κατέχοντες κάνανε τα σλάλομ τους. Τα σπίτια είχαν τη μορφή σαλέ και υπήρχε και μια λίμνη που κάνανε την εικόνα εντελώς πρωτόγνωρη για τη χώρα, όμως αυτή είναι και η ομορφιά της, οι τεράστιες αντιθέσεις της.



Μετά την περιπλάνηση μας και την υπερβολική δόση οξυγόνου μέσα στα δάση αποφασίσαμε να συνεχίσουμε προς Μεκνές όπου και θα διανυκτερεύαμε.
Η Μεκνές είναι μια από τις αυτοκρατορικές πόλεις του Μαρόκου, έχει μια μικρή αλλά πολύ αυθεντική κατά τη γνώμη μου μεντίνα και επειδή είναι κοντά στη Φεζ οι περισσότεροι τουρίστες έρχονται αυθημερόν και φεύγουν.



Εμείς όμως δεν θα μπορούσαμε να το κάνουμε αυτό σε μια πόλη που βγάζει τα καλύτερα κρασιά του Μαρόκου, αν και τελικά λόγω της έντονης θρησκευτικότητας της πόλης δεν βρήκαμε πουθενά κρασί, είχαμε όμως την ευκαιρία να τα δοκιμάσουμε στο Μαρακές (τελικά τα σουπερμάρκετ Marjane αποδείχτηκαν το δικό μας τζαμί, ο δικός μας τόπος λατρείας, εκεί που εισερχόμασταν ευλαβικά με το κοράνι ανά χείρας – ε, το διαβατήριο ήθελα να πω- και τιμούσαμε το θεό Διόνυσο) και σας διαβεβαιώνω ότι αξίζουν μια δοκιμή. Στη Μεκνές μείναμε σε ένα πολύ ωραίο ριαντ και αν έπαιρνες το οικονομικό δωμάτιο που πήραμε εμείς ( είπαμε άτιμη κρίση) μπορούσες να μείνεις με 30 ευρώ, χρήματα πολλά για Μαρόκο αλλά λίγα για το συγκεκριμένο ριαντ www.riaddor.com .
Περπατήσαμε στη μεδίνα και στις σκεπαστές αγορές της, χαζέψαμε στην κεντρική πλατεία PlaceLahdim όπου είναι η περαντζάδα των ντόπιων, χαθήκαμε με ένα φοβερό ηλιοβασίλεμα και το βράδυ μας βρήκε πτώματα στην ταράτσα του ριαντ να απολαμβάνουμε την πανοραμική θέα της πόλης.





Σε γενικές γραμμές η Μεκνές είναι μια μικρή όμορφη πόλη που αξίζει μια στάση ειδικά στην περίπτωση τη δική μας μετά από πολύωρη οδήγηση.

 

[Nedelja]

Volubilis – Moulay Idriss- Casablanca

Την άλλη μέρα φεύγοντας από τη Μεκνές με κατεύθυνση Καζαμπλάνκα, όπου είχαμε συμφωνήσει να αφήσει το αυτοκίνητο, αποφασίσαμε να επισκεφτούμε το Volubilis και το Moulay Idriss. Το Volubilis είναι μια αρχαία ρωμαϊκή πόλη του 300π.Χ και ανήκει και αυτό στις εικόνες που δεν θα περίμενε κανείς να δει σε μαροκινό έδαφος , ξεναγός κατά τη γνώμη μου δε χρειάζεται αρκεί να έχει κανείς έναν καλό ταξιδιωτικό οδηγό, εγώ πήγα πρωί αλλά και προς τη δύση του ηλίου το μέρος πρέπει να είναι φοβερό.





Έπειτα περάσαμε κι από το Moulay Idriss το οποίο είναι ένα κατάλευκο χωριουδάκι χτισμένο πάνω στις πλαγιές δύο λόφων και ανάμεσα βρίσκεται ο τάφος του Moulay Idriss του Ι , ο οποίος ήταν ο ιδρυτής της δυναστείας των Ιντρίσιδων και μακρινός απόγονος του Προφήτη Μωάμεθ και λόγω αυτού πήρε και το χωριό το όνομα του. Ο τάφος και το τζαμί είναι αυστηρά μόνο για μουσουλμάνους οπότε οι άπιστοι θα πρέπει να περιοριστούν στο υπόλοιπο χωριό που μου φάνηκε όμως πολύ ενδιαφέρον. Επίσης πολύ ονομαστό είναι και το Moussem( θρησκευτική μουσουλμανική εορτή προς τιμή κάποιου αγίου) που λαμβάνει τόπο εκεί.





Συνεχίσαμε προς Ραμπάτ όπου λόγω έλλειψης χρόνου δεν κάναμε στάση, αλλά για μεγάλη πόλη μου φάνηκε πιο συμπαθητικό από την Καζαμπλάνκα όπου ήταν και ο προορισμός μας. Γενικότερα παρόλο που μείναμε 16 μέρες στη χώρα είχαμε αποφασίσει να μην επισκεφτούμε τις μεγάλες και πιο δυτικοποιημένες πόλεις οπότε και Καζαμπλάνκα θα πηγαίναμε αναγκαστικά αργά το απόγευμα για να παραδώσουμε το αυτοκίνητο και να πάρουμε νωρίς το άλλο πρωί το τρένο για Φεζ.
Στην Καζαμπλάνκα φτάσαμε μετά κόπων και βασάνων αφού κοντέψαμε να μείνουμε από βενζίνη πάνω σε αυτοκινητόδρομο που δεν υπήρχε έξοδος πουθενά. Επίσης αν δεν είχαμε GPS θα ήμασταν ακόμα εκεί κάνοντας κύκλους γύρω από τους χιλιοσκαμμένους λόγω έργων δρόμους αν και μάλλον θα είχαμε ξεμείνει από βενζίνη οπότε θα ήμασταν στατικοί. Αφού βρήκαμε ένα ξενοδοχείο που παλιά πρέπει να είχε ζήσει δόξες ,εξ’ ου και οι στολές που είχαν μείνει στο προσωπικό, είπαμε όμως ο Μπένυ καραδοκεί οπότε για ένα βράδυ καλό ήταν και ξεκινήσαμε να πάμε να παραδώσουμε το αυτοκίνητο. Το ραντεβού είχε δοθεί έξω από το θρησκευτικό τέμενος Marjane Casablanca (έχω εξηγήσει άνωθεν για όποιον παρακολουθεί προσεκτικά) οπότε γίνεται και ένα μικρό προσκύνημα εκ μέρους μας μέχρι να βρούμε αυτόν που θα παραλάμβανε , ο οποίος πιστεύαμε ότι μας είχε στήσει αλλά ο Γ. τον έπαιρνε στο κινητό χωρίς να βάλει τον υπεραστικό κωδικό της χώρας! (τον δικαιολόγησα γιατί είχε να πιεί από το Μαρακές και ο εγκέφαλος του χρειαζόταν καύσιμα). Αφού εκτελέσαμε τα θρησκευτικά μας καθήκοντα (μια εξάδα μπύρες και δύο μπουκάλια κρασιά της Μεκνές τιμής ένεκεν στην πόλη) αποφασίσαμε να κάνουμε και μια βόλτα στην πόλη. Ποιος έχει δει την ταινία Καζαμπλάνκα και έχει επηρεαστεί και θέλει να πάει ??? Βιαστήκατε να σηκώσετε τα χέρια παρόλο που ξέρετε ότι καμία σκηνή δεν έχει γυριστεί εκεί ??? Ε, λοιπόν τα χεράκια κάτω γιατί αυτή τελικά δεν ήτανε ταινία αποδείχτηκε μεγαλύτερη προπαγάνδα και από Τα Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών. Η πόλη είναι αδιάφορη και βρώμικη πολύ βρώμικη όμως με την κακή έννοια και εξηγώ το παράλογο της προηγούμενης φράσης, υπάρχουν πολλά μέρη στο Μαρόκο που δεν είναι καθαρά για τα δυτικά πρότυπα αλλά για εμένα είχαν μια γοητεία που σε κάνει να νιώθεις πραγματικά ζωντανός και όχι ένα αποστειρωμένο ανθρωπάκι, ε λοιπόν η Καζαμπλάνκα σίγουρα δεν ανήκει σε αυτά. Τα κτίρια επηρεασμένα από τη γαλλική κυριαρχία εγκαταλειμμένα όμως και κατεστραμμένα αρκετά από αυτά, μοντέρνα κτίρια ασχολίαστης αισθητικής και δρόμοι αλλά Athens by αμάζευτα σκουπίδια μετά από βροχή. Το μόνο εντυπωσιακό είναι το τζαμί του Hassan II που είναι χτισμένο πάνω στη θάλασσα και ένα ενδιαφέρον έχει και η περιοχή γύρω από το Πάρκο Αραβικού Συνδέσμου. Επίσης λόγω λήξης ραμαζανιού και έλλειψης ταξιτζήδων που τρώγανε περπατήσαμε από το τζαμί Hassan II μέχρι το τέλος της La Corniche της παραθαλάσσιας λεωφόρου που συγκεντρώνει όλα τα καλά υποτίθεται εστιατόρια και μπαράκια οπότε στα 10km ποδαρόδρομου ‘’θαυμάσαμε’’ όλα τα μαγαζιά καρμπόν της δικής μας παραλιακής και αναλόγου αισθητικής βεβαίως οπότε η αύρα της ταινίας πήγε περίπατο. Το ότι υπάρχει στην πόλη το Rick’s Cafe που κάποιοι νομίζουν ότι εκεί γυρίστηκε η ταινία να σημειώσω ότι άνοιξε το 2004…

 

[Nedelja]

Fes


Στη Fes φτάσαμε μετά από τρεις περίπου ώρες άνετης διαδρομής με τρένο. Γενικά το βόρειο τμήμα της χώρας έχει πολύ καλό σιδηροδρομικό δίκτυο ενώ το υπόλοιπο εξυπηρετείται κατά κύριο λόγο με λεωφορεία και τα δύο μέσα είναι αρκετά άνετα μόνο που πολλές φορές καλό θα ήταν η κράτηση των εισιτηρίων να γίνεται νωρίτερα. Παίρνοντας ένα ταξί από το σταθμό των τρένων φτάσαμε στη Fes El Bali, όπως ονομάζεται η παλιά πόλη και η μεδίνα δηλαδή. Με το που περάσαμε το πόδι από τη πύλη Bab Boujloud νομίζαμε ότι μεταφερθήκαμε σε άλλη εποχή, πραγματικά παρόλο που είχαμε ήδη δει τόσες μεντίνες αυτή ήταν η πιο ιδιαίτερη.





Καταρχήν είναι τεράστια, έχει 9.000 δρομάκια που σε περιμένουν να τα ανακαλύψεις καθώς θα προσπαθείς να βρεις το δρόμο και να βγεις από κάποιο από αυτά, όσο για την καθημερινότητα στη μεντίνα βλέπεις εικόνες που είμαι σίγουρη ότι μείνει απαράλλαχτες εδώ και αιώνες, μαγαζιά που απευθύνονται μόνο σε ντόπιους, τεχνίτες που κάνουν θαύματα χρησιμοποιώντας τα χέρια τους και πολύ βασικά εργαλεία και φυσικά αμέτρητα γαϊδούρια που είναι και το μόνο μεταφορικό μέσο που επιτρέπεται μέσα στη μεντίνα. Η κύρια εμπορική οδός της είναι η Talaa Kebira και είναι και το μόνο σημείο εύκολου προσανατολισμού. Βέβαια δε θα μπορούσαν να λείψουν τα μαγαζιά που απευθύνονται σε τουρίστες και αυτά που έχουν πέσει θύματα της παγκοσμιοποίησης και ειδικά της μαζικής παραγωγής της μεγάλης ανατολίτισσας Κίνας.





Σε αυτό το σημείο να επισημάνω ότι μαγαζί στη μεδίνα θεωρείται οποιαδήποτε τρύπα που χωράει μέσα έναν άνθρωπο ο οποίος πολλές φορές λόγω έλλειψης πόρτας μπαίνει πηδώντας από πάνω με τη βοήθεια ενός σκοινιού και αντί για ράφια απλώνει το εμπόρευμα δεξιά και αριστερά, επίσης είναι 100% εγγύηση ότι θα φάτε φρέσκο κρέας αφού ειδικά τα κοτόπουλα πρώτα πιάνετε φιλίες μαζί τους και μετά ξυπνάει ο σαρκοφάγος μέσα σας και δίνετε εντολή στο χασάπη να σας το κάνει φτερά και πούπουλα κυριολεκτικά!





Η πόλη έχει πολλά πράγματα να δεις και οι 44 βαθμοί κελσίου δε μας πτόησαν.

 

[Nedelja]

Επισκεφτήκαμε το Medersa Bou Inania (μεντρεσέδες ήταν θρησκευτικά μορφωτικά ιδρύματα κάτι σαν σύγχρονα πανεπιστήμια και είναι χαρακτηριστικό όλων των μουσουλμανικών πόλεων),





το Palais Royal, τη Mellah που ήταν παλιά η Εβραϊκή συνοικία της πόλης
και περιπλανηθήκαμε ώρες ατελείωτες μέσα στα στενά σοκάκια πράγμα που αποδείχθηκε πολύ ιδιαίτερο σπορ αφού έπρεπε να είσαι σε συνεχή εγρήγορση, μάτια πάνω για να απολαμβάνεις πρωτόγνωρες εικόνες αλλά και κάτω ώστε να αποφεύγεις να πατήσεις τα δωράκια που άφηναν τα κατά τα άλλα συμπαθή γαϊδουράκια στο διάβα τους , επίσης οξυμένη όσφρηση για να απολαμβάνεις τα αρώματα από τα μπαχαρικά αλλά και κλειστή όταν περνούσες δίπλα από τα σφαγεία-κρεοπωλεία.





Παρά τα οποιαδήποτε σλάλομ όμως αυτή ή τόσο χαοτική μεντίνα είναι και το γοητευτικότερο κομμάτι της πόλης. Έμποροι, τεχνίτες, κρεοπώλες, μανάβηδες, πλανόδιοι ένα πολύβουο μελίσσι μέσα στα στενά δρομάκια και λέξη Balak! Balak! (προσοχή γαϊδούρι ) συνθέτουν επιτόπου μια εικόνα εντελώς σουρεαλιστική.



Και μια μικρή συμβουλή για να φας γλυκό από πλανόδιο στη Fes θα πρέπει να είσαι τουλάχιστον ο Ερρίκος Σλήμαν ώστε να μπορέσεις να το ανακαλύψεις κάτω από τις χιλιάδες μύγες και σφίγγες που το περιβάλουν. Ξεθεωμένοι και αφυδατωμένοι (δεν θέλαμε να προκαλούμε και παρόλη τη ζέστη είχαμε πιεί ελάχιστο νερό περπατώντας, αχ αυτό το Ραμαζάνι…) επιστρέψαμε στο ριαντ που μέναμε το οποίο ότι ήταν κι αυτό μέσα στη μεντίνα και αποφασίσαμε να κάνουμε το μεγάλο έξοδο, τη σπατάλη που θα έκανε το Μπένυ να αφρίζει θα πηγαίναμε σε ένα από τα καλύτερα εστιατόρια της πόλης. Τηλεφωνήσαμε μας είπανε ότι βρίσκονται μακριά από εκεί μου μέναμε αλλά να μην ανησυχούμε θα έρχονταν να μας πάρουν με αυτοκίνητο και θα μας επέστρεφαν και πίσω… γιούπι! Ήμουνα κουρασμένη και δεν άντεχα άλλο ποδαρόδρομο οπότε μπανάκι και κατά τις 10 έτοιμη για τσάρκα, όταν δε έφτασα στο εστιατόριο και μου έδωσαν λίστα κρασιού νόμιζα ότι το κεφάλι μου θα ξεκολλήσει από τη χαρά του από τη θέση του…τρία γιούπι! Να τονίσω ότι δεν ανήκω στους ΑΑ (ακόμα) αλλά η Fes θεωρείται ιδιαίτερα έντονα θρησκευτική πόλη γεγονός που κάνει την εύρεση και μιας απλής μπύρας να μοιάζε με αναζήτηση βελόνας στα άχυρα. Το εστιατόριο ονομάζεται Dar Hatim και έχει το όνομα του μικρού γιού του ιδιοκτήτη του Fouad που ήρθε και μας πήρε. Μαγειρεύουν η γυναίκα του και η μάνα του και πραγματικά το φαγητό είναι παραδοσιακό και πολύ καλά μαγειρεμένο, σε συνδυασμό και με το ότι σερβίρουν αλκοόλ με 13,50 ευρώ το μπουκάλι το κρασί του δίνουν αξία ανεκτίμητη.

 

[coccobill]

Δεν ειναι μαγικη η Φεζ? Αλλα γιατι, ειπαμε, κανατε τοσο κυκλο για να φτασετε εκει ? (Αν η διευκρινηση μου ξεφυγε στα προηγουμενα κεφαλαια, ζητω συγνωμη και παω να γραψω την τιμωρια μου. )

 

[Nedelja]

Είμαι καλό κορίτσι και δε θα σε επιπλήξω...Εξάλλου για να είμαι ειλικρινής δεν θυμάμαι αν το έχω αναφέρει...
Φεζ πήγαμε μετά από Καζαμπλάνκα όπου έπρεπε να αφήσουμε το αυτοκίνητο που είχαμε νοικιάσει στο Μαρακές και μετά από Φεζ θα συνεχίζαμε Σεφσαουέν και μετά Ταγγέρη από όπου και πετούσαμε, οπότε επιλέξαμε να έχουμε αμάξι Άτλαντα, έρημο, Μεκνές κτλ ώστε να μη χάνουμε χρόνο να δούμε και λίγο την Καζαμπλάνκα που τελικά δε μου άρεσε και από εκεί να συνεχίσουμε με τρένα και λεωφορεία.Είμαστε απόλυτα φυσιολογικοί άνθρωποι όπως θα έπρεπε να είχες ήδη καταλάβει... Δεν ξέρω αν έγινα κατανοήτη, τώρα πίνω τον πρώτο καφέ της ημέρας οπότε δικαιολογούμαι νομίζω...

 

[Nedelja]

Το επόμενο πρωί αφού ήπιαμε το καφεδάκι μας ξεκινήσαμε να δούμε ότι δεν είχαμε προλάβει την προηγούμενη. Το Kairaouine Mosque – University ένα από τα σημαντικότερα και το αρχαιότερο πανεπιστήμιο του αραβικού κόσμου, στο οποίο η είσοδος απαγορευόταν σε μη μουσουλμάνους αλλά μπορούσες να το χαζέψεις από τις ανοιχτές θύρες. Στην ίδια γειτονιά βρίσκονται και η Zaouia de Moulay Idriss ΙΙ (θρησκευτική σχολή και τάφος του Moulay Idriss ΙΙ) και το τζαμί Sidi Ahmed Tijani. Γενικότερα στη Φεζ η ισλαμική αρχιτεκτονική συχνά μπλέκεται με την ανδαλουσιανή και το αποτέλεσμα είναι μαγευτικό.







Επόμενη στάση τα βυρσοδεψία, το πιο πολυφωτογραφημένο σημείο της πόλης. Στο δρόμο προς αυτά θα σας πλησιάσουν οι λεγόμενοι ‘’κολαούζοι’’ και θα προσφερθούν να σας πάνε σε αυτά όμως στην ουσία τις περισσότερες φορές θα καταλήξετε στο μπαλκόνι κάποιου εμπόρου όπου ναι μεν θα έχετε θέα τα βυρσοδεψεία αλλά για να την απολαύσετε και να βγάλετε μια φωτογραφία θα πρέπει να αγοράσετε ή να ανεχτείτε το παζάρι που θα ακολουθήσει. Εδώ δεν ισχύει το μια εικόνα χίλιες λέξεις αλλά το μια εικόνα χίλια ντιράμ…Εμείς με έναν καλό χάρτη, οδηγίες από μαγαζάτορες και ένα ζευγάρι γάλλων που έμεναν μόνιμα, πήγαμε κατευθείαν στο χώρο των βυρσοδεψείων πληρώσαμε 10 ντιράμ για τον υπάλληλο που σε πάει στην ταράτσα για φωτογραφίες και οι εικόνες που είχα δει πριν χρόνια στην Τσόκλη εκτυλίχτηκαν μπροστά στα μάτια μου.







Σου έδιναν και κλαδάκι δυόσμου ώστε να αντέξεις την βαριά μυρωδιά αλλά η εικόνα ανθρώπων ακόμα και πολύ μικρών παιδιών να δουλεύουν σε τέτοιες συνθήκες εργασίες και με τέτοια ζέστη παρέλυε οποιαδήποτε άλλη αίσθηση…

 

[Nedelja]

Συνεχίσαμε την περιπλάνηση χαζεύοντας σε κάποια από τα ωραιότερα σουκ που είδαμε στο Μαρόκο, μείναμε με το στόμα ανοιχτό στην πλατεία Nejjarine όπου ξυλουργοί και σιδηροτεχνίτες έφτιαχναν θαύματα με πρωτόγονα εργαλεία χρησιμοποιώντας τα χέρια και την πολύχρονη εμπειρία τους,







ξαποστάσαμε στο σουκ της χένας μέσα σε μια μικρή αυλή κάτω από τις σκιές δύο δέντρων και θαυμάσαμε τα απίστευτα κεραμικά για τα οποία εξάλλου η πόλη φημίζεται.







Τέλος αράξαμε σε ένα ωραίο καφέ όπου είχε θέα όλη την πόλη και ενυδατωθήκαμε καταλλήλως, το καλό του να μη βρίσκεις αλκοόλ είναι ότι δεν μπαίνεις στον πειρασμό να παραγγείλεις μπύρα οπότε οι χυμοί ήταν ιδανικοί για το περπάτημα και τις θερμοκρασίες. Το απόγευμα αργά γυρίσαμε στο ριαντ όπου είχαν μόλις φτάσει και κάτι πιτσιρίκια ιταλοί μες στην ταλαιπωρία, αφού τα περιθάλψαμε δίνοντας τους νερά και κάτι τσιρότα με αντισηπτικό που είχα τυχαία μαζί μου μας είπαν ότι είναι 5 ώρες στην πόλη και έχουν αγοράσει ένα σωρό άχρηστα πράγματα επειδή τους βάζουν στα μαγαζιά με το ζόρι, όταν τους είπαμε ότι είμαστε σχεδόν 10 μέρες στη χώρα και δεν έχουμε αγοράσει τίποτα έμειναν έκπληκτοι και μας ρώτησαν πως το καταφέρνουμε, εκεί πάνω στην πλάκα τους λέω να λέτε ότι είστε Έλληνες όλοι ξέρουν ότι είμαστε άφραγκοι… Ε λοιπόν το βράδυ που πήγαμε μαζί για φαγητό στο γυρισμό πλησιάζει ένας μαροκινός τον ένα και του λέει : Italiano my friend και ο Ιταλός απαντάει: No, I am Greek… πεθάναμε στο γέλιο… Το βράδυ έκλεισε πίνοντας μπύρες που είχαμε μαζί μας στην ταράτσα του ριαντ μαζί με τους Ιταλούς (τις εκτίμησαν περισσότερο από τα τσιρότα και το νερό) και αυτοί με τη σειρά τους μας κέρασαν ωραιότατη σοκολατίτσα… Την άλλη μέρα εμείς θα φεύγαμε για Chefchaouen και εκείνοι για Merzouga οπότε η πρώτη και η τελευταία κοινή βραδιά τιμήθηκε όπως της άξιζε.

 

[mfish]

με τις σοκολατιτσες που αναφερεις εδω, τα bhang lassi εγω στην Ινδια, ενα ευχομαι...να μην ανακαλυψει κανενας απο τους πατεραδες μας το ιντερνετ.....τη βαψαμε, μαζι θα μας συρουν στη πλατεια στο χωριο με ξυρισμενα κεφαλια....