"Μα ΕΓΩ είμαι η Μπίλιω!!!"

[James]

Οι Φούρνοι απλώνονταν αμφιθεατρικά μπροστά μας δίνοντας μια ωραία εικόνα, που αποτελούνταν από μερικές ταβερνούλες, μικρά ξενοδοχειάκια και μπόλικο κόσμο να περπατάει στην παραλιακή. Με μια πρώτη ματιά λοιπόν το μέρος φαινόταν πολύ μεγαλύτερο από ότι νόμιζα δημιουργώντας αισιόδοξες σκέψεις.

Μετά από μόλις μερικά βήματα στο λιμενοβραχίονα με σκουντάει η σύζυγος. "Κοίτα εκείνη την κυρία! Κρατάει ένα χαρτί και λέει Μπίλιω!! Θα ήρθε να μας πάρει!".
Απέναντί μας μια καλοστεκούμενη ξανθιά 50άρα με μαύρα γυαλιά ηλίου (που τελικά αποδείχτηκε ότι δεν τα έβγαζε ποτέ) κρατούσε μια άσπρη ταμπέλα που έγραφε "Βillio". "Μα αγάπη μου", λέω, "πού ξέρουμε ποια από τις δύο είναι? Και αν είναι η κακιά? Τι θα της πούμε, συγγνώμη λάθος, την άλλη ψάχνουμε? Άστο καλύτερα." Η σύζυγος ξαναπροσπάθησε, "μα δεν χάνουμε τίποτα", αλλά μιας και ήμουν ανένδοτος και οι πιθανότητες 50% που είχαμε να την πετύχουμε δεν μου φάνηκαν πολλές, συμφώνησε απρόθυμα. 'Άλλωστε "εδώ κοντά είναι το ξενοδοχείο"

Προσπεράσαμε την κυρία, και πήραμε τον (ανηφορικό) δρόμο προς το "Billios Apartments". Ύστερα από λίγο περπάτημα κατά το οποίο συναντούσαμε στα αριστερά μας συμπαθητικά καφενεδάκια και αρκετό κόσμο φτάσαμε σε μία μεγάλη πέτρινη σκάλα που φαινομενικά οδηγούσε καρφί στο ξενοδοχείο. Φαινομενικά. Αποφασίσαμε να την ανέβουμε. Στα μέσα της, είχα αρχίσει και μετάνιωνα την ώρα και την στιγμή που είχαμε πάρει βαλίτσα την οποία και κουβάλαγα. (μα ποιος παίρνει βαλίτσα για 1,5 μέρα? Ελπίζω να μην διαβάζει ο Yorgos). Στα τελευταία σκαλιά, ξανακάναμε μια στάση κοιτάζοντας πίσω. Η θέα είχε ήδη αρχίσει να γίνεται γοητευτική καθώς βλέπαμε από ψηλά το λιμάνι αποζημιώνοντάς μας κάπως για τα ποτάμια ιδρώτα που είχαμε ήδη ρίξει. "Ε, λίγα σκαλιά απομένουν" είπα. Όντως. Λίγα έμεναν μέχρι...την επόμενη σκάλα που μας περίμενε....
Όπως αποδείχτηκε η πρώτη σκάλα οδηγούσε σε ένα πλακόστρωτο που περνούσε κάτω από το ξενοδοχείο, και από εκεί η τελική πρόσβαση γινόταν μόνο από μια τελική σκάλα. "Προλαβαίνουμε το καράβι να πάμε πίσω" πρότεινα. Το βλέμμα που πήρα ήταν αρκετό για απάντηση, οπότε φόρτωσα την βαλίτσούλα (sic) μας και ορμήσαμε στο τελευταίο εμπόδιο....

Τελευταία σκαλιά και μπροστά μας εμφανίζεται μία άλλη συμπαθητική κυρία η οποία μας χαιρέτησε με ένα όμως σχετικά ανήσυχο βλέμμα. "Γεια σας! Ποιοι είστε εσείς?" Ωχ. "Ταδόπουλος" της λέω, "έχω μια κράτηση για σήμερα! Ή μήπως δεν έχω??". "Ταδόπουλος?? Μα νομίζαμε ότι δεν θα έρθετε! Η Μπίλιω σας περίμενε κάτω αλλά δεν φανήκατε και πίστεψε πως δεν θα έρθετε!"
"Ωχ ωχ. Η καλή Μπίλιω ήταν! Κάτσε να αρχίσω να ψάχνω δικαιολογίες να πω στην σύζυγο που δεν την άκουσα!" Πριν όμως προλάβω να ξεφουρνίσω κάτι πιασάρικο, έρχεται και δεύτερο χτύπημα. Ένα βανάκι παρκάρει στο πλακόστρωτο ξεφορτώνοντας κάποιους τουρίστες. Από την θέση του οδηγού εμφανίζεται η καλοστεκούμενη κυρία από το λιμάνι και μας φωνάζει: "πού είσασταν ρε παιδιά? Σας περίμενα!". Ε, να ξέρετε νομίζαμε ότι ήσασταν κάποια άλλη Μπίλιω, πήγα να ψελλίσω. "Μα ΕΓΩ είμαι η Μπίλιω!!! Δεν υπάρχει άλλη" Τώρα δέσαμε...
Όπως αποδείχτηκε, πρόκειται για το ίδιο άτομο που είχε δύο ξενοδοχεία και περιμένει κάθε φορά τους πελάτες της (μάλλον τους πιο έξυπνους) για να τους μεταφέρει, ειδικά στο "Apartments" που η πρόσβαση είναι καααάπως πιο δύσκολη.

Το δωμάτιο ευτυχώς μας περίμενε. Και ήταν και παραπάνω από καλό. Ένας μεγάλος ενιαίος χώρος με κουζίνα, 2 τραπεζάκια με καρέκλες, διπλό κρεβάτι και φοβερή και τρομερή θέα στο λιμάνι. "Αυτό μάλιστα!" αναφώνησα καθώς ξεκούραζα το (ταλαιπωρημένο) κορμί μου στο "ατομικό σαλονάκι" μας. "Ατομικό σαλονάκι" ονόμαζα ένα ξύλινο πάγκο με τραπέζι και δύο καρέκλες σκηνοθέτη που υπήρχαν έξω από κάθε δωμάτιο. Από εκεί όντως η θέα ήταν εξαίσια, είτε κατά το μεσημέρι, είτε κατά το ηλιοβασίλεμα είτε κατά την διάρκεια της νύχτας, που εκτός από την Θύμαινα, μπορούσες να δεις και τα φώτα του Άγιου Κήρυκου στην Ικαρία.
Το ξενοδοχείο και στο σύνολό του ήταν πολύ όμορφο και προσεγμένο στο οποίο κυριαρχούσαν η πέτρα και το ξύλο. Η κεντρική είσοδος, μια ξύλινη πόρτα, οδηγούσε σε ένα ενιαίο μπαλκόνι που πέρναγε μπροστά από όλα τα δωμάτια του ορόφου. Σε αυτό το μπαλκόνι ήταν και τα "ατομικά σαλονάκια". Πολύ καλή δουλειά από την Μπίλιω και το συστήνω ανεπιφύλακτα. Όπως προανέφερα βέβαια η κανονική τιμή ήταν ελαφρώς τσουχτερή, αλλά υπήρχε και ξενοδοχείο στο λιμάνι όπου ήθελε 100 ευρώ την βραδιά! Ίσως να ήταν παράρτημα του Χίλτον.

Όπως αποδείχτηκε υπήρχε πολύ πιο βατός δρόμος για να φτάσουμε στην τελική σκάλα και περνούσε μέσα από το χωριό αλλά αυτό το μάθαμε λιγουλάκι αργά. Προσπερνώντας αυτό το "λαθάκι" ξεκινήσαμε τις πρώτες βόλτες στα σοκάκια του χωριού. Παιδάκια παίζανε παντού, κυρίες κουτσομπολεύανε στις, γεμάτες άνθη, αυλές και ελάχιστα αυτοκίνητα κυκλοφορούσαν. Πραγματικές εικόνες χωριού, βγαλμένες από το παρελθόν σε ρυθμούς πολύ διαφορετικούς από ότι έχουμε συνηθίσει και μπορούν να καλμάρουν τα νεύρα και του πιο απαιτητικ..."....ΘΕΕ ΜΟΥ ΑΣ ΗΞΕΡΑ ΠΟΙΑ ΜΕΡΑ ΘΑ ΠΕΘΑΑΑΑΝΩΩΩΩ". "Παναγία μου" λέω. "Τι είναι τούτο??". "ΚΑΙ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ ΜΟΥ ΓΕΝΕΘΛΙΑ ΝΑ ΚΑΑΑΑΑΝΩΩΩΩ". Αυτή την ήρεμη ατμόσφαιρα ήρθε να "εμπλουτίσει" ο Σφακιανάκης μέσα από τα ηχεία του μάλλον πιο κάγκουρα των Φούρνων, τα οποία τεστάρονταν για το βραδινό πανηγύρι στην κεντρική πλατεία του χωριού. Ακόμα και σήμερα μπορώ να ακούσω τον ήχο μέσα στο μυαλό μου!

Απομακρυνθήκαμε τάχιστα από την γλυκιά μελωδία του Νότη, γιατί κοντά ήταν η θάλασσα, δεν ήθελα και πολύ να πέσω και να γυρίσω κολυμπώντας στη Σάμο. Με λίγο περπάτημα ακόμα φτάσαμε στο "εμπορικό" τμήμα των Φούρνων. Όταν λέω "εμπορικό" προφανώς δεν εννοώ την champ elysees, αλλά ένα "Τ" το οποίο σχημάτιζαν η παραλιακή και ένας πλακόστρωτος δρόμος που οδηγούσε στην πλατεία. Αυτό λοιπόν το "Τ" ήταν υπερφορτωμένο θα έλεγα με ταβέρνες, καφετέριες, καφενεία, μίνι μάρκετ, μεζεδοπωλεία, φαρμακείο, μανάβικα, φούρνους, το μοναδικό ΑΤΜ (και το μόνο σημείο όπου μπορείς να κάνεις ανάληψη χρημάτων-τράπεζες δεν υπάρχουν, βέβαια και αυτό δεν λειτουργούσε, ίσως να το πηγαίνουν για οικονομία ανταλλαγής προϊόντων ποιος ξέρει), ενοικιάσεις μηχανών (αυτοκίνητα δεν ενοικιάζουν, καλά όχι ότι χρειάζεται) και κάτι απίθανα μαγαζιά που συνδυάζανε ότι πιο ετερόκλητα προϊόντα μπορεί να βάλει ο νους. "Παπούτσια - σχολικά είδη", " είδη ψαρέματος - είδη υγιεινής (!)" και άλλα τέτοια όμορφα! Φαντάζομαι ότι με τόσο μικρό αγοραστικό κοινό, για να βγει το μεροκάματο χρειάζεται να έχει μια ποικιλία....
Οι βόλτες μας μάς οδήγησαν σε μια συμπαθητική καφετέρια με πολύχρωμες καρέκλες στην αρχή του εμπορικού δρόμου. "Θα έχει άραγε φρέντο?" αναρωτήθηκε η σύζυγος. "Εντάξει ρε αγάπη μου, είπαμε! Δεν ήρθαμε και στην άκρη του κόσμου!". Σε λίγη ώρα τα φρεντάκια (ουφ, είχε τελικά) ήταν στο τραπεζάκι μας, και έχοντας θέα στον δρόμο παρακολουθούσαμε την κυκλοφορία. Σύντομα παρατηρήσαμε ότι βλέπαμε συνεχώς τους ίδιους να ανεβοκατεβαίνουν μιας και η "περατζάδα" είναι σχετικά περιορισμένη. Πάντως έστω αυτός ο ένας δρόμος, ήταν πεντακάθαρος, με διακριτικούς κάδους σκουπιδιών, με φρεσκοβαμμένους σε διάφορα χρώματα τους αρμούς ανάμεσα στις πλάκες, και δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τους δικούς μας κεντρικούς δρόμους...

Η ώρα είχε περάσει και η πείνα έκανε την εμφάνισή της. Οι ταβερνούλες ήταν δίπλα μας και κατευθυνθήκαμε προς τον "Νίκο". Σύντομα θα ερχόμασταν σε επαφή με το must φαγητό των Φούρνων, τα καβούρια, την... ταβερνιάρα - κινητό κατάλογο, την επίθεση από μακαρόνια αλλά και ολίγον Κούβα!!

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 2 of 5

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[katkats]

Επί την ευκαιρία:
Φέτος που πήγα Ικαρία διαπίστωσα ότι τα 2 "αγαπημένα" μου πλοία, τα οποία ευτυχώς δεν θα ξαναπάρω για Μυτιλήνη, κατσικώθηκαν στην δικιά σας γραμμή. Πανέμορφες αναμνήσεις αμέτρητων ωρών ταξιδιού ξύπνησαν μέσα μου. Τι αρχαιολογίες πλοία σας βάζουν πάντα!
(αν και το βραβείο χειρότερων πλοίων το παίρνει διαχρονικά η Λήμνος, δυστυχώς)

Πολύ καλή αρχή. Περιμένω τα καθέκαστα για τη Μπίλιω

 

[emouli]

Να ζήσετε! Και στα δικά μας οι λεύτερες!

Ακου τώρα σύμπτωση: Κι εμείς 10 χρόνια πριν στους Φούρνους πήγαμε προγαμιαίο ταξίδι (σαν το συμβόλαιο ένα πράγμα!).Μετά το στεφάνι του κόπηκε ο βήχας με την αγονη γραμμή. Τώρα τελευταία ψελλίζει κάτι για Αη Στράτη αλλά κάνω το κορόιδο. Αντρες...

 

[James]

Επί την ευκαιρία:
Φέτος που πήγα Ικαρία διαπίστωσα ότι τα 2 "αγαπημένα" μου πλοία, τα οποία ευτυχώς δεν θα ξαναπάρω για Μυτιλήνη, κατσικώθηκαν στην δικιά σας γραμμή. Πανέμορφες αναμνήσεις αμέτρητων ωρών ταξιδιού ξύπνησαν μέσα μου. Τι αρχαιολογίες πλοία σας βάζουν πάντα!
(αν και το βραβείο χειρότερων πλοίων το παίρνει διαχρονικά η Λήμνος, δυστυχώς)

Πολύ καλή αρχή. Περιμένω τα καθέκαστα για τη Μπίλιω

Α αυτά είναι αγαπημένα πολύ κόσμου!! Σίγουρα θα μιλάς για το Μυτιλήνη και το Θεόφιλος. Καμάρια των ελληνικών θαλασσών. Η αλήθεια είναι ότι βάλαμε μέσον οι Σαμιώτες στο Υπουργείο για να σας τα πάρουν!! Έτσι για να σκάσετε. Τώρα τα χαιρόμαστε εμείς. Αν και το Θεόφιλος αγνοείται. Καλά και το Μυτιλήνη που δεν αγνοείται, τα περισσότερα δρομολόγια τα αφήνει ανεκτέλεστα. ΝΕΛ και τα μυαλά στα κάγκελα. Την μία της χρωστάνε, την άλλη δεν έχει πετρέλαιο και γενικά είμαστε ωραία ατμόσφαιρα. Παλιά είχαμε τον Αγούδημο. Άφησε άξιο συνεχιστή όμως.

Να ζήσετε! Και στα δικά μας οι λεύτερες!

Ακου τώρα σύμπτωση: Κι εμείς 10 χρόνια πριν στους Φούρνους πήγαμε προγαμιαίο ταξίδι (σαν το συμβόλαιο ένα πράγμα!).Μετά το στεφάνι του κόπηκε ο βήχας με την αγονη γραμμή. Τώρα τελευταία ψελλίζει κάτι για Αη Στράτη αλλά κάνω το κορόιδο. Αντρες...

Ευχαριστούμε. Μου αρέσει που και σε εσάς κουμάντο κάνει ο άντρας. Έτσι. Παραδοσιακά. Πάντως εμένα δεν μπορεί να μου κόψει το βήχα για τις άγονες γιατί και εκείνη έμενε εδώ. Χα! Της την έφερα.

 

[dim kyr]

Τα μάτια μικραίνουν και ο τόνος της φωνής αλλάζει. "Δεν πιστεύω να εννοείς να πάμε γαμήλιο ταξίδι στους Φούρνους!!! Με έχεις όλη την μέρα με Άγιους Δομίνικους, Μαλδίβες και μου λες ότι θα πάμε στους....Φούρνους??" ..

Ααααα! Μπερδευτηκε η γυναίκα μάλλον. Προφανώς το μυαλό της πήγε σε κάτι τέτοιο:

 

[James]

Οι Φούρνοι απλώνονταν αμφιθεατρικά μπροστά μας δίνοντας μια ωραία εικόνα, που αποτελούνταν από μερικές ταβερνούλες, μικρά ξενοδοχειάκια και μπόλικο κόσμο να περπατάει στην παραλιακή. Με μια πρώτη ματιά λοιπόν το μέρος φαινόταν πολύ μεγαλύτερο από ότι νόμιζα δημιουργώντας αισιόδοξες σκέψεις.

Μετά από μόλις μερικά βήματα στο λιμενοβραχίονα με σκουντάει η σύζυγος. "Κοίτα εκείνη την κυρία! Κρατάει ένα χαρτί και λέει Μπίλιω!! Θα ήρθε να μας πάρει!".
Απέναντί μας μια καλοστεκούμενη ξανθιά 50άρα με μαύρα γυαλιά ηλίου (που τελικά αποδείχτηκε ότι δεν τα έβγαζε ποτέ) κρατούσε μια άσπρη ταμπέλα που έγραφε "Βillio". "Μα αγάπη μου", λέω, "πού ξέρουμε ποια από τις δύο είναι? Και αν είναι η κακιά? Τι θα της πούμε, συγγνώμη λάθος, την άλλη ψάχνουμε? Άστο καλύτερα." Η σύζυγος ξαναπροσπάθησε, "μα δεν χάνουμε τίποτα", αλλά μιας και ήμουν ανένδοτος και οι πιθανότητες 50% που είχαμε να την πετύχουμε δεν μου φάνηκαν πολλές, συμφώνησε απρόθυμα. 'Άλλωστε "εδώ κοντά είναι το ξενοδοχείο"

Προσπεράσαμε την κυρία, και πήραμε τον (ανηφορικό) δρόμο προς το "Billios Apartments". Ύστερα από λίγο περπάτημα κατά το οποίο συναντούσαμε στα αριστερά μας συμπαθητικά καφενεδάκια και αρκετό κόσμο φτάσαμε σε μία μεγάλη πέτρινη σκάλα που φαινομενικά οδηγούσε καρφί στο ξενοδοχείο. Φαινομενικά. Αποφασίσαμε να την ανέβουμε. Στα μέσα της, είχα αρχίσει και μετάνιωνα την ώρα και την στιγμή που είχαμε πάρει βαλίτσα την οποία και κουβάλαγα. (μα ποιος παίρνει βαλίτσα για 1,5 μέρα? Ελπίζω να μην διαβάζει ο Yorgos). Στα τελευταία σκαλιά, ξανακάναμε μια στάση κοιτάζοντας πίσω. Η θέα είχε ήδη αρχίσει να γίνεται γοητευτική καθώς βλέπαμε από ψηλά το λιμάνι αποζημιώνοντάς μας κάπως για τα ποτάμια ιδρώτα που είχαμε ήδη ρίξει. "Ε, λίγα σκαλιά απομένουν" είπα. Όντως. Λίγα έμεναν μέχρι...την επόμενη σκάλα που μας περίμενε....
Όπως αποδείχτηκε η πρώτη σκάλα οδηγούσε σε ένα πλακόστρωτο που περνούσε κάτω από το ξενοδοχείο, και από εκεί η τελική πρόσβαση γινόταν μόνο από μια τελική σκάλα. "Προλαβαίνουμε το καράβι να πάμε πίσω" πρότεινα. Το βλέμμα που πήρα ήταν αρκετό για απάντηση, οπότε φόρτωσα την βαλίτσούλα (sic) μας και ορμήσαμε στο τελευταίο εμπόδιο....

Τελευταία σκαλιά και μπροστά μας εμφανίζεται μία άλλη συμπαθητική κυρία η οποία μας χαιρέτησε με ένα όμως σχετικά ανήσυχο βλέμμα. "Γεια σας! Ποιοι είστε εσείς?" Ωχ. "Ταδόπουλος" της λέω, "έχω μια κράτηση για σήμερα! Ή μήπως δεν έχω??". "Ταδόπουλος?? Μα νομίζαμε ότι δεν θα έρθετε! Η Μπίλιω σας περίμενε κάτω αλλά δεν φανήκατε και πίστεψε πως δεν θα έρθετε!"
"Ωχ ωχ. Η καλή Μπίλιω ήταν! Κάτσε να αρχίσω να ψάχνω δικαιολογίες να πω στην σύζυγο που δεν την άκουσα!" Πριν όμως προλάβω να ξεφουρνίσω κάτι πιασάρικο, έρχεται και δεύτερο χτύπημα. Ένα βανάκι παρκάρει στο πλακόστρωτο ξεφορτώνοντας κάποιους τουρίστες. Από την θέση του οδηγού εμφανίζεται η καλοστεκούμενη κυρία από το λιμάνι και μας φωνάζει: "πού είσασταν ρε παιδιά? Σας περίμενα!". Ε, να ξέρετε νομίζαμε ότι ήσασταν κάποια άλλη Μπίλιω, πήγα να ψελλίσω. "Μα ΕΓΩ είμαι η Μπίλιω!!! Δεν υπάρχει άλλη" Τώρα δέσαμε...
Όπως αποδείχτηκε, πρόκειται για το ίδιο άτομο που είχε δύο ξενοδοχεία και περιμένει κάθε φορά τους πελάτες της (μάλλον τους πιο έξυπνους) για να τους μεταφέρει, ειδικά στο "Apartments" που η πρόσβαση είναι καααάπως πιο δύσκολη.

Το δωμάτιο ευτυχώς μας περίμενε. Και ήταν και παραπάνω από καλό. Ένας μεγάλος ενιαίος χώρος με κουζίνα, 2 τραπεζάκια με καρέκλες, διπλό κρεβάτι και φοβερή και τρομερή θέα στο λιμάνι. "Αυτό μάλιστα!" αναφώνησα καθώς ξεκούραζα το (ταλαιπωρημένο) κορμί μου στο "ατομικό σαλονάκι" μας. "Ατομικό σαλονάκι" ονόμαζα ένα ξύλινο πάγκο με τραπέζι και δύο καρέκλες σκηνοθέτη που υπήρχαν έξω από κάθε δωμάτιο. Από εκεί όντως η θέα ήταν εξαίσια, είτε κατά το μεσημέρι, είτε κατά το ηλιοβασίλεμα είτε κατά την διάρκεια της νύχτας, που εκτός από την Θύμαινα, μπορούσες να δεις και τα φώτα του Άγιου Κήρυκου στην Ικαρία.
Το ξενοδοχείο και στο σύνολό του ήταν πολύ όμορφο και προσεγμένο στο οποίο κυριαρχούσαν η πέτρα και το ξύλο. Η κεντρική είσοδος, μια ξύλινη πόρτα, οδηγούσε σε ένα ενιαίο μπαλκόνι που πέρναγε μπροστά από όλα τα δωμάτια του ορόφου. Σε αυτό το μπαλκόνι ήταν και τα "ατομικά σαλονάκια". Πολύ καλή δουλειά από την Μπίλιω και το συστήνω ανεπιφύλακτα. Όπως προανέφερα βέβαια η κανονική τιμή ήταν ελαφρώς τσουχτερή, αλλά υπήρχε και ξενοδοχείο στο λιμάνι όπου ήθελε 100 ευρώ την βραδιά! Ίσως να ήταν παράρτημα του Χίλτον.

Όπως αποδείχτηκε υπήρχε πολύ πιο βατός δρόμος για να φτάσουμε στην τελική σκάλα και περνούσε μέσα από το χωριό αλλά αυτό το μάθαμε λιγουλάκι αργά. Προσπερνώντας αυτό το "λαθάκι" ξεκινήσαμε τις πρώτες βόλτες στα σοκάκια του χωριού. Παιδάκια παίζανε παντού, κυρίες κουτσομπολεύανε στις, γεμάτες άνθη, αυλές και ελάχιστα αυτοκίνητα κυκλοφορούσαν. Πραγματικές εικόνες χωριού, βγαλμένες από το παρελθόν σε ρυθμούς πολύ διαφορετικούς από ότι έχουμε συνηθίσει και μπορούν να καλμάρουν τα νεύρα και του πιο απαιτητικ..."....ΘΕΕ ΜΟΥ ΑΣ ΗΞΕΡΑ ΠΟΙΑ ΜΕΡΑ ΘΑ ΠΕΘΑΑΑΑΝΩΩΩΩ". "Παναγία μου" λέω. "Τι είναι τούτο??". "ΚΑΙ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ ΜΟΥ ΓΕΝΕΘΛΙΑ ΝΑ ΚΑΑΑΑΑΝΩΩΩΩ". Αυτή την ήρεμη ατμόσφαιρα ήρθε να "εμπλουτίσει" ο Σφακιανάκης μέσα από τα ηχεία του μάλλον πιο κάγκουρα των Φούρνων, τα οποία τεστάρονταν για το βραδινό πανηγύρι στην κεντρική πλατεία του χωριού. Ακόμα και σήμερα μπορώ να ακούσω τον ήχο μέσα στο μυαλό μου!

Απομακρυνθήκαμε τάχιστα από την γλυκιά μελωδία του Νότη, γιατί κοντά ήταν η θάλασσα, δεν ήθελα και πολύ να πέσω και να γυρίσω κολυμπώντας στη Σάμο. Με λίγο περπάτημα ακόμα φτάσαμε στο "εμπορικό" τμήμα των Φούρνων. Όταν λέω "εμπορικό" προφανώς δεν εννοώ την champ elysees, αλλά ένα "Τ" το οποίο σχημάτιζαν η παραλιακή και ένας πλακόστρωτος δρόμος που οδηγούσε στην πλατεία. Αυτό λοιπόν το "Τ" ήταν υπερφορτωμένο θα έλεγα με ταβέρνες, καφετέριες, καφενεία, μίνι μάρκετ, μεζεδοπωλεία, φαρμακείο, μανάβικα, φούρνους, το μοναδικό ΑΤΜ (και το μόνο σημείο όπου μπορείς να κάνεις ανάληψη χρημάτων-τράπεζες δεν υπάρχουν, βέβαια και αυτό δεν λειτουργούσε, ίσως να το πηγαίνουν για οικονομία ανταλλαγής προϊόντων ποιος ξέρει), ενοικιάσεις μηχανών (αυτοκίνητα δεν ενοικιάζουν, καλά όχι ότι χρειάζεται) και κάτι απίθανα μαγαζιά που συνδυάζανε ότι πιο ετερόκλητα προϊόντα μπορεί να βάλει ο νους. "Παπούτσια - σχολικά είδη", " είδη ψαρέματος - είδη υγιεινής (!)" και άλλα τέτοια όμορφα! Φαντάζομαι ότι με τόσο μικρό αγοραστικό κοινό, για να βγει το μεροκάματο χρειάζεται να έχει μια ποικιλία....
Οι βόλτες μας μάς οδήγησαν σε μια συμπαθητική καφετέρια με πολύχρωμες καρέκλες στην αρχή του εμπορικού δρόμου. "Θα έχει άραγε φρέντο?" αναρωτήθηκε η σύζυγος. "Εντάξει ρε αγάπη μου, είπαμε! Δεν ήρθαμε και στην άκρη του κόσμου!". Σε λίγη ώρα τα φρεντάκια (ουφ, είχε τελικά) ήταν στο τραπεζάκι μας, και έχοντας θέα στον δρόμο παρακολουθούσαμε την κυκλοφορία. Σύντομα παρατηρήσαμε ότι βλέπαμε συνεχώς τους ίδιους να ανεβοκατεβαίνουν μιας και η "περατζάδα" είναι σχετικά περιορισμένη. Πάντως έστω αυτός ο ένας δρόμος, ήταν πεντακάθαρος, με διακριτικούς κάδους σκουπιδιών, με φρεσκοβαμμένους σε διάφορα χρώματα τους αρμούς ανάμεσα στις πλάκες, και δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τους δικούς μας κεντρικούς δρόμους...

Η ώρα είχε περάσει και η πείνα έκανε την εμφάνισή της. Οι ταβερνούλες ήταν δίπλα μας και κατευθυνθήκαμε προς τον "Νίκο". Σύντομα θα ερχόμασταν σε επαφή με το must φαγητό των Φούρνων, τα καβούρια, την... ταβερνιάρα - κινητό κατάλογο, την επίθεση από μακαρόνια αλλά και ολίγον Κούβα!!

 

[Kanel28]

Πολύ ωραία James. Μπράβο
Περιμένουμε μπόλικες φωτογραφίες με τη θέα και φυσικά να μάθουμε πως είναι το κακό ξενοδοχείο της Μπίλιους

 

[James]

Ταβέρνα "ο Νίκος" λοιπόν. Αρκετό κόσμο είδαμε, είπαμε να κάτσουμε. Βρήκαμε ένα ωραίο τραπεζάκι και περιμέναμε. Σε λιγάκι μία παχουλούλα κυρία με χρώμα νυχιών μαύρο (όχι δεν ήταν από το μανό) ήρθε να μας πάρει παραγγελία. "Τι θα πάρουν τα παιδιά?" Έλα μου ντε. "Μήπως θα μπορούσαμε να δούμε κανένα κατάλογο?" αποκρίθηκε η σύζυγος. Λέμε τώρα...."Κόρη μου τι κατάλογο? Εγώ θα στα πω όλα!" Και ξεκίνησε ο καταιγισμός. "Γαρίδες σαγανάκι 10 ευρώ, κρεμμυδόπιτα η σπεσιαλιτέ μου 6 ευρώ, καλαμάρι φρέσκο 8 ευρώ, μύδια αχνιστά σπεσιαλιτέ μου (πολλές σπεσιαλιτέ είχε η μαντάμ), μύδια ψητά 7 ευρώ, χόρτα 4 ευρώ, μπριζόλα χοιρινή τόσο, σουβλάκι τόσο, παντζάρια τόσο....μπλα μπλα τόσο, μπλα μπλα...". Όλα αυτά μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα. Ζαλίστηκα. Και τα είχα ήδη ξεχάσει. Και άρχισε να μου κόβεται η όρεξη.
"Βέβαια έχουμε και αστακομακαρονάδα σπεσιαλιτέ μου (αμ πώς?). Δύο άτομα είστε 50 ευρώ παιδιά, μια χαρά!". Μια χαρά. Μας είδε λίγο σκεπτικούς, και έσπευσε να βοηθήσει, "παιδιά σας τους καθαρίζω εγώ τους αστακούς δεν είναι πρόβλημα". Ε, η ιδέα να καθαρίζει το φαγητό μας με το προαναφερθέν νυχάκι απορρίφθηκε ασυζητητί. "Ε, θα το σκεφτούμε λιγάκι" ψελλίσαμε. "Πάντως δεν θα βρείτε πουθενά πιο φθηνά!"

Ως γκατζετάκιας όμως ανοίγω το smartoκινητό να δω ποιες είναι οι τιμές του αστακού βρε αδερφέ, μην μας πιάσουν και κότσους στους Φούρνους. Με μικρή έρευνα στο ίντερνετ (όχι το δωρεάν του Σαμαρά, από το άλλο που το πληρώνω) ανακάλυψα ότι όντως οι τιμές της αστακομακαρονάδας είναι στο 50άρικο για δύο άτομα, αρκεί ο αστακός να είναι φρέσκος βέβαια. Αλλιώς αν είναι κατεψυγμένος Κούβας (!) η τιμή πέφτει. Πού να ξερα ότι σε λιγότερο από 2 μήνες από εκείνη την στιγμή θα βρισκόμουν στο νησί του Φιντέλ και θα δοκίμαζα αστακό...

Η παραγγελία μας τελικά δεν περιελάμβανε αστακό μιας και προτιμήσαμε την γαριδομακαρονάδα, την κρεμμυδόπιτα (την σπεσιαλιτέ), και ένα Σαμιώτικο ουζάκι. Φραντζέσκος, πολύ καλό να το δοκιμάσετε. Η κρεμμυδόπιτα σπεσιαλιτέ απλά τρωγόταν και τα 7 ευρώ για το ούζο ήταν υπερβολικά πολλά. "Δεν ξεκινήσαμε καλά" λέω (γκρινιάρης). Η συνέχεια όμως ήταν τουλάχιστον...χορταστική!
Στο τραπέζι μας προσγειώθηκε ένα γιγάντιο πήλινο με ένα πακέτο μακαρόνια μέσα (χωρίς υπερβολή) και 16-17 μεγάλες γαρίδες! "Εεεμ μαντάμ, μήπως αυτό είναι για κανά λόχο γιατί εμείς είμαστε...εμείς οι δύο!". "Όχι κόρη μου δικό σας είναι, έτσι πάει η μερίδα". Μάλιστα μαμά. Η μερίδα λοιπόν ήταν τεράστια και χόρταινε χαλαρά 4 άτομα. Ε ξεκινήσαμε την μάχη η οποία βέβαια ήταν άνιση. Η σύζυγος εγκατέλειψε γρήγορα και έμεινα μονάχος να παλεύω με τις γαρίδες και τα μακαρόνια. Όταν κατέβασα το πιρούνι, υπήρχε...άλλο τόσο φαγητό και εγώ ένιωθα σαν μπαλόνι! Μία σερβιτόρα μας πρότεινε να μας τα κάνει πακέτο, αλλά και μόνο η ανάβαση στην Μπίλιω μου προκαλούσε πανικό. Όχι να κουβαλάω και πακέτο. (Ακολουθεί το...τέρας)

Οι γαρίδες ήταν πολύ καλές όπως και τα μακαρόνια. Τα 25 ευρώ που έκανε δεν ξέρω αν είναι πολλά τελικά, καθώς μπορείς να τρως 2 μέρες (με την μέθοδο του πακέτου). Τελικώς το τραπέζι με κανά δυο νερά και ψωμιά+πουρμπουάρ μας πήγε ένα 50άρικο. Καλά που δεν μας πιάσαν κότσους.
Η ανάβαση όντως ήταν κομματάκι challenging, και θα πλήρωνα όλα τα λεφτά του κόσμου για να με ανεβάσει ταξί στο ξενοδοχείο. Αν υπήρχε ταξί, και αν μπορούσε να φτάσει μέχρι εκεί. Όταν καθίσαμε βέβαια στο "ατομικό μας σαλονάκι" και αγναντέψαμε τα φώτα του λιμανιού, τα γύρω νησιά, και ακούγαμε τον παφλασμό του Αιγαίου (είναι όμορφα σου λέω) τα ξεχάσαμε όλα. Τι να λέμε τώρα? Αιγαίο rulez που λένε και στο χωριό μου.

Ακολούθησε ύπνος βαθύς γιατί το επόμενο πρωί είχε σειρά ο γύρος του νησιού με το ηρωικό σκουτεράκι μας. Ε γύρο δεν το λες, σε 30 λεπτάκια έφτανες στην άλλη άκρη του νησιού και πάλι πίσω.

Don't worry θα ακολουθήσουν και άλλες φώτο. Όχι πάντως από το ξενοδοχείο της "κακιάς" Μπίλιως (ή μήπως το "κακό" ξενοδοχείο της Μπίλιως σκέτο? μπερδεύτηκα) αλλά μόνο από το δικό μας. Το βουνίσιο...

 

[James]

Σκουτεράκι προμηθευτήκαμε, βενζίνη το γεμίσαμε (1.90 παρακαλώ, πολύ φθηνά βέβαια σε σχέση με το 1.99 της Πάτμου) και ξεκινήσαμε με τελικό προορισμό την άλλη άκρη του νησιού, την Χρυσομηλιά! Η Χρυσομηλιά βρίσκεται ανατολικά, και μόλις προσφάτως ενώθηκε με δρόμο με το υπόλοιπο νησί, καθώς όλα τα προηγούμενα χρόνια η πρόσβαση γινόταν μόνο με καραβάκι. Βολικά πράγματα.
Η διαδρομή είναι ανηφορική στην αρχή και προσφέρει ωραία θέα προς το λιμάνι. Ιδού.

(Σε δεύτερο πλάνο η Θύμαινα και σε τρίτο η Ικαρία η οποία αχνοφαίνεται).
Αρκετός αέρας καθώς ανεβαίνουμε στο ψηλότερο σημείο του νησιού και εμείς προσπαθούμε να ισορροπήσουμε πάνω στο ηρωικό σκουτεράκι που αρχίζει και...τραβάει ζόρια.
Η διαδρομή δεν έχει κανένα ενδιαφέρον, εκτάσεις δίχως ένα δέντρο σε αντίθεση με την Σάμο που βαριέσαι να βλέπεις πράσινο, και το μόνο που μου τράβηξε την προσοχή ήταν ένα σκιάχτρο...στο δρόμο! Το τι ακριβώς "τρόμαζε" εκεί δεν κατάλαβα.

Και ένα πλάνο από το μονότονο περιβάλλον.

Κάπου εκεί έσπασε λίγο η μονοτονία αντικρύζοντας την Σάμο και συγκεκριμένα τον Κέρκη, την δεύτερη ψηλότερη κορυφή του Αιγαίου. Σχεδόν μπορείς να την αγγίξεις...

Στην συνέχεια, και σε πείσμα όσων πιστεύουν ότι το Μπαλί είναι κάπου στην Ινδονησία, θα αποδείξω με φωτογραφικά πειστήρια ότι βρίσκεται στους Φούρνους και μάλιστα πολύ κοντά στον κεντρικό δρόμο!

'Αφιξη στην Χρυσομηλιά η οποία δεν μας κέντρισε το ενδιαφέρον και κατηφορίσαμε προς το Καμπί Χρυσομηλιάς που είναι ας το πούμε το λιμανάκι του χωριού. Ακολουθούν φώτο από την γύρω περιοχή.

Όσοι μαντέψατε ότι ούτε το Καμπί μας κέντρισε το ενδιαφέρον πέσατε μέσα, μιας και πρόκειται για ένα λιμανάκι με μια υποτυπώδη παραλία πλάτους μερικών εκατοστών. Α! Και μια ταβέρνα στην αρχή του λιμανιού η οποία δεν φαινόταν να διάγει και τις καλύτερες μέρες της, μιας οι ιδιοκτήτες κάθονταν χωρίς πελάτες και μας κοίταγαν σαν να είδαν εξωγήινους.
Χωρίς πολλές πολλές κουβέντες πήραμε τον δρόμο της επιστροφής συμφωνώντας ότι δεν θα χάναμε και τίποτα αν δεν ερχόμασταν, αλλά ότι βλέπει κανείς καλό είναι οπότε όλα οκ. Η διαδρομή τα ίδια μην τα ξαναλέμε. Φτάνοντας, είχε έρθει η ώρα να κάνουμε και ένα μπανάκι. Ο πήχης όμως και εδώ είναι πολύ ψηλά μιας και οι παραλίες στη Σάμο, όχι να το παινευτούμε, (μας έχεις πρήξει με την Σάμο)
είναι τοπ.

Η πρώτη επιλογή ήταν το Καμπί. Κάτι σας θυμίζει αυτό ε? Λοιπόν δεν είναι! Γιατί αυτό είναι το Καμπί Φούρνων και όχι το Καμπί Χρυσομηλιάς. (από ονόματα πάντως δεν έχουν και μεγάλη έμπνευση). Η πρόσβαση στην παραλία γίνεται μέσω μιας ατελείωτης σκάλας (όχι άλλες σκάλες) ειδικά όταν την ανεβαίνεις!

Η παραλία αδιάφορη με ένα δυο οικογένειες με πολλά παιδάκια. Χμ. Απορρίπτεται. Βουρ λοιπόν για την Ψιλή Άμμο (εκεί κοντά) που όπως διάβασα είναι οργανωμένη με beach bar, ξαπλώστρες και αποτελεί πόλο έλξης των ντόπιων. Ναι. Οπωσδήποτε. Έχω βρεθεί σε πάααρα πολλές παραλίες αλλά η συγκεκριμένη μάλλον είναι η χειρότερη που έχω δει. Έχουμε και λέμε: i)το beach bar ήταν μια ξύλινη κατασκευή η οποία έμοιαζε εγκαταλελειμμένη και αν δεν ήταν εκεί μια κοπελίτσα θα έλεγες ότι είναι κλειστό ii) οι ξαπλώστρες ήταν 4(!) σκόρπιες και μάλιστα κάποιες ομπρέλες ήταν σκέτες. Οι υπόλοιπες μπορεί να ήταν σε άδεια iii) ο πόλος έλξης των ντόπιων μεταφράστηκε σε...κανέναν, μιας και είμασταν μόνοι μας εκεί. Μπαίνοντας στο νερό περίμενα να βρω αυτή την...ψιλή άμμο αλλά αυτή εξαντλήθηκε στην παραλία. Ο βυθός λοιπόν αποτελείτο από μια μεγάλη πέτρα-πλάκα η οποία γλίστραγε και σαν γυαλί. Όσο μέσα και αν πήγα όταν πάταγα ήταν σαν να έκανα πατινάζ! Ε, βουτήξαμε, ήπιαμε τα φρεντάκια μας (και ΒΕΒΑΙΑ είχει φρεντάκια), στεγνώσαμε, φύγαμε. Πολύ ωραία ήταν να ξαναπάμε.

Η...οργανωμένη παραλία με τις ξαπλώστρες σε άδεια.

Η επιστροφή στο λιμάνι μας έφερε και σε αναζήτηση τροφής. Επιλέξαμε τον "Μίλτο" αυτή την φορά ο οποίος βρίσκεται και δίπλα στον "Νίκο". Ο Μίλτος πάντως ξεπέρασε την μαντάμ από την προηγούμενη ταβέρνα στην προσπάθεια προώθησης των φαγητών που ήθελε, την οποία ανέβασε σε άλλο επίπεδο. Ακολουθεί αυτούσιος ο μονόλογος του Μίλτου μόλις μας έστρωσε το τραπέζι. "Λοιπόν παιδιά τι θα φάτε? Πεινάτε? Λοιπόν όπως σας βλέπω δύο άτομα πεινασμένα μία αστακομακαρονάδα, ο αστακός είναι 3.600 επί 4 διά 3 μουμπλε μουμπλε (μουρμούρισμα εν μέσω υπολογισμών ή κάτι τέτοιο) 38 ευρώ, μία σαλατούλα, λίγο ψωμάκι, μισό κιλό λευκό κρασί και είστε κομπλέ! Όλα αυτά 50 ευρώ μόνο!"
Ο Μίλτος λοιπόν ούτε τι κρασί θα πιούμε δεν μπήκε στον κόπο να ρωτήσει! Πες μας ρε αδερφέ και κανά νούμερο από το τζόκερ άμα έχεις κληρονομικό χάρισμα. "Κοίτα" του λέω, "ότι είπες ξέχνα το, αστακομακαρονάδα δεν θέλουμε, ακούμε μακαρόνια και παίρνουμε δρόμο από χτες και κρασί επίσης δεν θέλουμε". "Μήπως είναι θέμα χρημάτων?" μας ρωτάει. Ε ρε κόλλημα εδώ με τα λεφτά. Ή το λένε συνέχεια ή μας περάσαν για φτωχαδάκια!
Με τα πολλά παραγγείλαμε τελικά ΌΛΑ τα υπόλοιπα θαλασσινά ("πάντως τα ίδια θα πληρώσετε και με αυτά" αααααα φιρί φιρί το πάει!) τα οποία όμως ήταν μια χαρά και το λέω εγώ που είμαι πολύ αυστηρός με το σχετικό είδος. Πάντως όσον αφορά τους λογαριασμούς ήμασταν σταθεροί. 50 στον Νίκο, 50 στον Μίλτο. Οικονομικοί είμαστε. Καλύτερα να μας ντύνετε ένα πράμα.
Αφού χαιρετηθήκαμε, αποφασίσαμε ότι ήταν η ώρα του γλυκού το οποίο ήταν και το highlight του διημέρου!! Για το μαγαζάκι είχα πληροφορίες από πριν και πήγαμε χωρίς ψάξιμο. Λέγεται το "Αρχοντικό της Κυρά Κοκόνας" και είναι πάνω στην παραλιακή. Παραγγείλαμε ένα εκμέκ κανταΐφι με παγωτό (η σύζυγος) και μια πορτοκαλόπιτα με παγωτό εγώ. Ήταν μακράν τα πιο ωραία γλυκά που έχω φάει!! Μιλάμε η Κυρά Κοκόνα είναι μάστορας!! Φοβερές γεύσεις, πολλές επιλογές και είναι από μόνη της ένα μεγάλο συν για όλο το νησί! Μην το χάσετε! Και τα εν λόγω γλυκά.

Θα ακολουθήσει το κλείσιμο της ιστορίας και μερικές ακόμα φώτος από το μεγάλο μυστήριο, το Billios Apartments, αλλά και την μοναδική του θέα!

 

[zmaria]

Πολύ ωραία η ιστορία σου και με ωραίο χιούμορ!
Μου αρέσουν οι ιστορίες από Ελλάδα, την έχουμε παραμελημένη!

 

[James]

Το στομάχι πολύ βαρύ πλέον μετά τα θαλασσινά του Μίλτου και τα "αμαρτωλά" γλυκά της Πάτρας (Πάτρα είναι η κυρά Κοκόνα, μάλλον δηλαδή. Πάντως είναι κάτι σαν password: στης Πάτρας λες, και σε στέλνουν στην Κυρά Κοκόνα), οπότε αποφασίσαμε να κάνουμε κάποιες τελευταίες βόλτες στο χωριό πριν ανηφορίσουμε στο ξενοδοχείο. Άλλωστε είχαμε ακόμα το ηρωικό σκουτεράκι, το οποίο όμως αποφάσισε ότι άρχισαν να του τελειώνουν οι...ηρωισμοί.
Προσπαθώντας να το βάλουμε μπρος, μετά τα γλυκά (ίσως να έπαιξαν το ρόλο τους ως προς το βάρος...), πήραμε σαν απάντηση κάτι περίεργους ήχους και ένδειξη για έλλειψη βενζίνης. Εμείς όμως ήμασταν σίγουροι ότι έχει! Και όντως μετά από προσπάθεια, και γέρνοντάς το υπό συγκεκριμένη γωνία το μηχανάκι πήρε! Δεν δώσαμε βάση και συνεχίσαμε.
Ακολουθούν λίγες φώτο από το "εμπορικό" κομμάτι...

Το ΚΕΠ και οι....θυγατέρες. Δίπλα το μοναδικό ΑΤΜ που δεν δούλευε κιόλας. Και συναγερμός, μιας και οι ληστείες στους Φούρνους είναι στην ημερησία διάταξη ένα πράμα! Κανονικό Φαρ Ουέστ.

Τμήμα του εμπορικού δρόμου που ενώνει την παραλιακή με την κεντρική πλατεία. Όπως ανέφερα οι ντόπιοι τον διατηρούν σε καλή κατάσταση.

Ο Μύλος. Ήταν καφέ μπαρ με ωραία θέα, αλλά εμείς το βρήκαμε κλειστό. Από την πίσω μεριά έχεις πανοραμική θέα στο Καμπί (Φούρνων ε?) και από μπροστά στους Φούρνους. Ίσως κάποτε να ήταν hot spot.

Οι βόλτες μας οδήγησαν πίσω στην Μπίλιω όπου και αποφασίσαμε να περάσουμε τις τελευταίες ώρες του ταξιδιού. Άλλωστε το πλοίο μας πέρναγε από Φούρνους 4 το πρωί. Δρομολόγια για σκληροπυρηνικούς. Νομίζω πως έφτασε η ώρα να δείτε και την "καλή" Μπίλιω!

Το ξενοδοχείο και η τελική σκάλα που οδηγεί σε αυτό.

Και μια μακρινή τραβηγμένη από την άκρη του λιμανιού. Το μεγάλο κτίριο που βρίσκεται πιο ψηλά από όλα τα άλλα είναι η Μπίλιω! Διακρίνεται η πρώτη σκάλα που ανεβήκαμε χαμηλά(μια άσπρη ευθεία)αλλά και η τελική, δεξιά από το ξενοδοχείο.

Η ώρα περνούσε και ο ήλιος είχε ξεκινήσει να πηγαίνει Δυτικά, για να φωτίσει άλλες ηπείρους. Αραγμένοι στο "ατομικό μας σαλονάκι"

απολαμβάναμε την θέα που ήταν γοητευτική και προς το χωριό

αλλά και προς την Θύμαινα

Χαλάλι το σκαρφάλωμα!

Η ώρα του κατεβάσματος δεν άργησε να έρθει. Βέβαια για να κατέβουμε στο λιμάνι έπρεπε πρώτα να βάλουμε το μηχανάκι εμπρός. Αυτή την φορά όμως φαινόταν ότι είχε παραδώσει πνεύμα. Ούτε η γνωστή κλίση έκανε τίποτα! "Μας βλέπω να το τσουλάμε" είπα, κοιτώντας και προς το λιμάνι, μην τυχόν και χάσουμε το πλοίο, και μας γελάν και οι πέτρες.
Η σύζυγος πρότεινε να το τσουλήσει στην κατηφόρα πιστεύοντας ότι θα ανταποκριθεί. Εμένα δεν μου φάνηκε καλή ιδέα αλλά εγώ δεν έχω ιδέα από μηχανές. Τελικά είχε δίκιο (πολλές καλές ιδέες είχε τελικά σε αυτό το ταξίδι) και ο σκουτεροήρωας μας κατέβασε με ασφάλεια, και με ελάχιστη πλέον βενζίνη!

Στο κατάστρωμα του υπερωκεανίου μας, αναλογιζόμουν το ταξιδάκι μας προσπαθώντας να αποφασίσω αν θα βάλω θετικό ή αρνητικό πρόσημο στους Φούρνους.
Καταλήγω λοιπόν ότι πρόκειται για ένα συμπαθητικό μέρος χωρίς φυσικά τις πάρα πολλές επιλογές. Αν αναλογιστεί κανείς όμως, το μέγεθός του, τον μόνιμο πληθυσμό, τις άθλιες συνδέσεις με την υπόλοιπη Ελλάδα θεωρώ ότι προσφέρει αρκετά και σε καλά επίπεδα. Αυτό πρέπει να το αναγνωρίσεις ακόμα και αν έρχεσαι από την Νέα Υόρκη. Αν τώρα φτάσεις περιμένοντας κάτι αντίστοιχο της Μυκόνου σίγουρα είσαι σε λάθος μέρος.
Εμείς καλά φάγαμε, καλά ήπιαμε, καλά κοιμηθήκαμε, ωραίες βολτίτσες κάναμε. Οι τιμές ήταν λίγο τσιμπημένες αλλά και αυτοί οι άνθρωποι το καλοκαίρι κυρίως περιμένουν. Από τις παραλίες μόνο μείναμε απογοητευμένοι, αλλά από όσο μου είπαν υπάρχουν κάποιες πιο απόμερες, που θέλουν λίγο ψάξιμο, και είναι φοβερές. Εμείς δεν είχαμε τόσο χρόνο.
Το υπόλοιπο νησί δεν έλεγε και τόσα πολλά για εμένα πάντως η πρωτεύουσα είναι ότι πρέπει για χαλάρωση με κάποιες μικρές δόσεις διασκέδασης. Προσωπικά δεν ξέρω αν θα ξαναπήγαινα. Ανάγκη για χαλάρωση έχουν οι Αθηναίοι και οι...Νεοϋορκέζοι! Εμείς είμαστε μια χαρά χαλαροί!(ζήλια ψώρα)

Αντίο Φούρνοι και θετικό πρόσημο!

Υ.Γ. Μία συζήτηση που έκανε ένας πιτσιρικάς στο τηλέφωνο και την οποία άκουσα μου φάνηκε πραγματικό highlight! "Έλα ρε Κώστα, πού χάθηκες? Εγώ είμαι στης Πάτρας!". Δηλαδή συγγνώμη, τι εννοεί "χάθηκες" στους Φούρνους? Μάλλον θα έχει να τον δει από το μεσημέρι....

 

[vasnorth]

Μπράβο βρε James! Η ιστορία σου υπέροχη, σε πολλά σημεία γέλασα πολύ και μας έδωσες την ευκαιρία να γνωρίσουμε και κάποια άγνωστα μέρη που δύσκολα αποφασίζει κάποιος να τα επισκεφθεί.
Εύχομαι να ζήσετε και να κάνετε πολλά και όμορφα ταξίδια.