Γαλλία Μετεκλογικό Παρίσι

Fanie

Member
Μηνύματα
256
Likes
619
Επόμενο Ταξίδι
Βουδαπέστη
Ονειρεμένο Ταξίδι
Lena's Stone Forest
Το άλλο πρωί βγήκαμε να πάρουμε πρωινό στο Tabac de la Sorbonne, το πρώτο cafe που συναντήσαμε στην πλατεία της Σορβόνης. Ο σερβιτόρος -ο οποίος έμοιαζε καταπληκτικά με τον Παραμυθά στο πιο λιγνό του- δεν μας άφησε να περιμένουμε καθόλου: πήρε την παραγγελία μας μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα και γρήγορα το τραπεζάκι μας γέμισε καφέδες, πορτοκαλάδες και πιατάκια με κουρασάν, ταρτίν, μαρμελαδίτσες και βουτηράκια.
Τρώγοντας κάναμε το πρόγραμμά μας. Αποφασίσαμε να είμαστε κλασικοί στην επιλογή μας και να πάμε να δούμε την Παναγία των Παρισίων.

Αρχίσαμε λοιπόν ν' ανεβαίνουμε την Saint Michel με κατεύθυνση το ποτάμι. Εγώ ένα άγχος το είχα μπας και προσπεράσουμε το συντριβάνι στην πλατεία του αγίου και δεν καταφέρω να το απαθανατίσω, πράγμα δύσκολο γιατί το συγκεκριμένο έργο έχει ύψος 26 μέτρα και δεν είναι κάτι που χάνεται εύκολα. Κι όμως εμείς παραλίγο να το χάσουμε γιατί τελευταία στιγμή λοξοδρομήσαμε στην Saint Severin και βρεθήκαμε στην αρχή ενός πολυπολιτισμικού διατροφικού λαβύρινθου.
Ιταλικές τρατορίες, ινδικά εστιατόρια, ελληνικές ταβέρνες, γαλλικές μπρασερί και μικροσκοπικά μπιστρό, στριμώχνονταν ανάκατα στα ισόγεια πανέμορφων νεοκλασικών κτιρίων και υπόσχονταν γεύσεις επί γεύσεων, σε όποιον επέλεγε να διασχίσει το κατώφλι τους.
Όντας ακόμα χορτασμένοι από το πρωινό, δεν υποκύψαμε στους πειρασμούς και βρήκαμε το κουράγιο να βγούμε ξανά στην Saint Michel.

Βρήκα το συντριβάνι, έβγαλα τις φωτογραφίες μου και ενημέρωσα τον καλό μου ότι τώρα είχε έρθει η ώρα για την Notre Dame.
Ο καλός μου συμφώνησε κι εκεί που ετοιμαζόμασταν να περάσουμε την λεωφόρο και να κατευθυνθούμε προς τον γοτθικό μας στόχο, κάτι μας κάρφωσε στις θέσεις μας. Κάτι που ερχόταν από μακριά, σχεδόν αθόρυβο, αλλά αρκετά εντυπωσιακό για να περάσει απαρατήρητο: το γαλλικό ιππικό.

Δεκάδες αλογάκια, καστανά, λευκά και μαύρα, στολισμένα με τα καλά τους γκέμια, τις βαθυκόκκινες σέλες τους και τους λοφιοφόρους αναβάτες τους παρήλαυναν μπροστά μας στοιχισμένα σε δυάδες. Τα ακολουθούσαν ένα περιπολικό, μία μικρή κλούβα, ένα ασθενοφόρο, δύο φορτηγά μεταφοράς ίππων και έξι οχήματα καθαριότητας (οι γνωστές “σκούπες”).
Αγνοούσαμε, οι τουρίστες, πως τη μέρα εκείνη ορκίζονταν ο νέος πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας, και ενθουσιαστήκαμε πάραυτα με την έκπληξη.
Ξεχάσαμε τις αντηρίδες, τους ρόδακες και τα οξύκορφα τόξα κι αποφασίσαμε να ακολουθήσουμε την παρέλαση στην κατάληξη της διαδρομής της. Μπροστά τα αλογάκια, πίσω οι “σκούπες”, παραπίσω εμείς.

Προχωρούσαμε κατά μήκος του Σηκουάνα, αγνοώντας τον καιρό που έκλεινε απειλητικά ολόγυρά μας, δίνοντας προσοχή μονάχα στο να τραβάμε φωτογραφίες. Όμως τα σύννεφα της καταιγίδας μάς πρόλαβαν λίγο πριν το Orsay και η βροχή που ξεκινούσε μας αποθάρρυνε από το να συνεχίσουμε το κυνήγι των αλόγων.
Μπήκαμε κάτω από το σκέπαστρο μιας στάσης κι αφού ελέγξαμε το φυλλάδιο του Musseum Pass για να βεβαιωθούμε ότι η είσοδος στο Orsay ήταν δωρεάν, αποφασίσαμε να το επισκεφθούμε.
Η ουρά για τα εκδοτήρια εισιτηρίων ήταν τριπλάσια από εκείνη στην οποία περιμέναμε εμείς με τις καρτούλες μας, παρολαυτά κάναμε μισή ώρα για να μπούμε μέσα. Η καθυστέρηση οφειλόταν στους ελέγχους ασφαλείας που γίνονται κατά την είσοδο στο κτίριο.
Μπήκαμε στις δώδεκα το μεσημέρι και βγήκαμε μετά από 3,5 ώρες χωρίς να έχουμε δει όλα τα εκθέματα, αλλά ικανοποιημένοι με όσα είχαμε προλάβει να δούμε προτού η κούραση μάς δείξει τον δρόμο της εξόδου.

Για εσάς που έχετε σκοπό να το επισκεφθείτε, καλό είναι να έχετε προηγουμένως μπει στο site του μουσείου και να έχετε εντοπίσει πού βρίσκονται τα έργα που σας ενδιαφέρουν: Mus.
Το Orsay αναπτύσσει τις κυριότερες γκαλερί του σε τρία επίπεδα, το 0 (οι συμβολιστές), το 2 (οι μετα-ιμπρεσιονιστές) και το 5 (οι ιμπρεσιονιστές).
Η γνώμη μου είναι να ξεκινήσετε από το επίπεδο 5 και κατεβείτε προς τα κάτω.
Οι φωτογραφίες απαγορεύονται, αλλά θα δείτε πολλούς ν' απαθανατίζουν το μεγάλο ρολόι πάνω από την είσοδο, έστω και στα κλεφτά.
Τέλος να έχετε υπόψη σας πως το μουσείο είναι κλειστό κάθε Δευτέρα ενώ κάθε Πέμπτη είναι ανοιχτό μέχρι αργά.

Αφήσαμε πίσω μας το Orsay και κινήσαμε ξανά για την Notre Dame. Η βροχή είχε σταματήσει και ο ήλιος έλαμπε μέσα από τα ανοίγματα των σύννεφων. Δίχως άλλους αντιπερισπασμούς περάσαμε την petit pont, την τελευταία γέφυρα πριν το στόχο μας κι ενώ η εκκλησία όρθωνε τον λευκό της όγκο στα 60 μέτρα από εμάς... εμείς λοξοδρομήσαμε πάλι!

Αυτή τη φορά ήταν μια επιγραφή που μας άλλαξε τα σχέδια η οποία έγραφε: “Crypte archéologique “ και μας προσκαλούσε να κατεβούμε μερικά σκαλιά και να χωθούμε κάτω από τη γη. Αγνοήσαμε λοιπόν για μια ακόμα φορά το γοτθικό μνημείο του 12ου αιώνα για να πάμε ακόμα πιο πίσω, στον 1ο π.Χ. αιώνα, στα χρόνια της Λουτέτσια. Χάρι στην έκθεση με τίτλο “και η Λουτέτσια έγινε Παρίσι”, μπορέσαμε να δούμε αναλυτικά την εξέλιξη της πόλης από την εποχή που ήταν ακόμα ένα γαλατικό χωριό. Εκτός από τα καθ' αυτού ερείπια, που φωτίζονταν όταν πατούσαμε συγκεκριμένους διακόπτες, υπήρχαν μακέτες, φωτογραφίες ευρημάτων που ανασκάφτηκαν στον χώρο, χάρτες και διαφάνειες.
Παραθέτω το site της κρύπτης:
Homepage | Crypte arch.

Βγαίνοντας ξανά στο φως, το φως δεν υπήρχε. Μια σκοτεινιά είχε σκεπάσει την πλάση (τριγύρω στον Σηκουάνα) και μια βροχή που όμοιά της δεν είχαμε ματαδεί (στο Παρίσι) έπεφτε από παντού. Και σα να μην έφτανε αυτό, είχε αρχίσει να φυσά κι ένας παγωμένος άνεμος που δεν άφηνε ομπρέλα για ομπρέλα όρθια.
Μέσα σ' αυτές τις αντίξοες συνθήκες τρέξαμε τα μέτρα που μας χώριζαν από την είσοδο της Notre Dame. Κοίταξα το ρολόι μου από καθαρή περιέργεια. Είχαμε ξεκινήσει να την δούμε στις έντεκα το πρωί και κόντευε τεσσερισήμισι το απόγευμα. Όλα καλά!
Τρυπώσαμε στον τεράστιο ναό δίχως καθυστέρηση, καθώς η βροχή είχε εξαφανίσει την ουρά, κι αρχίσαμε την περιήγησή μας. Το θησαυροφυλάκιο, όπου φυλάσσονται τα κειμήλια του ναού, δεν το προλάβαμε ανοιχτό. Όμως βγάλαμε φωτογραφίες τα υπέροχα βιτρό, τις πέτρινες κολώνες, τα καπνισμένα ταβάνια, τα ζωγραφιστά ξυλόγλυπτα κι έναν μεγάλο πολυέλαιο που λεγόταν “the crown of light” και ήταν ακουμπισμένος στο πάτωμα.

Όταν τελειώσαμε την περιήγησή μας είχε τελειώσει κι η βροχή. Το κρύο όμως επέμενε να δηλώνει ευθαρσώς την παρουσία του, ενισχυμένο σημαντικά από τις δυνατές ριπές του ανέμου. Αρχίσαμε να πεινάμε.
Ξεκινήσαμε ένα ταξίδι στην δεξιά όχθη για να βρούμε κάπου να φάμε. Περάσαμε από το σημαιοστολισμένο Δημαρχείο, βγήκαμε δίπλα από το Pompidou, ύστερα στρίψαμε στην Les Halles κι ύστερα στρίψαμε ξανά. Δεν θυμάμαι πόσα εστιατόρια είχε απορρίψει καθ' οδόν ο καλός μου, θυμάμαι όμως πως το στομάχι μου είχε αρχίσει να τον μισεί.

ΠΡΟΣΟΧΗ: Πρόκειται να ακολουθήσει περιγραφή φαγοποτιού σε αμφιβόλου διατροφικής ηθικής εστιατόριο με πλαστικοποιημένους καταλόγους και ρόδινες χαρτοπετσέτες. Οι έχοντες εκλεπτυσμένους γευστικούς κάλυκες να αποστρέψουν πάραυτα το βλέμμα τους από το κείμενο!

Μπήκαμε στο πρώτο εστιατόριο που δεν είχαμε πια κουράγιο ν' απορρίψουμε. Τ' όνομά του έχει περάσει κιόλας στην γαστριμαργική λήθη, όμως η γκρίζα απεικόνιση του Παρθενώνα επάνω στις κατακόκκινες χαρτοπετσέτες του είναι κάτι που δεν ξεχνιέται εύκολα. Έπαιζε και κάτι που έμοιαζε με ελληνική μουσική, όμως όρκο δεν παίρνω. Το μέρος δήλωνε grek-grill-pizza και η παραγγελία μας περιλάμβανε και σουβλάκια και πίτσα, συνοδεία μπύρας. Φάγαμε, ξεκουραστήκαμε κι ύστερα πληρώσαμε και βγήκαμε πάλι στους παγωμένους δρόμους.

Τώρα ξεκινούσε πραγματικά η βόλτα μας στη δεξιά όχθη.
Θα φανεί περίεργο όμως το πρώτο πράγμα που μου έκανε εντύπωση εδώ ήταν ένα ξηροκαρπάδικο. Ήταν γωνιακό, λαμπερό και τα ξηροκάρπια στη βιτρίνα του ήταν κλεισμένα σε συσκευασίες πολυτελείας. Επίσης με εντυπωσίασε το γεγονός που πουλούσαν ένα κομμάτι ξερό σύκο με μισό καρύδι στο κέντρο, 1,70 ? το τεμάχιο.
Συνεχίζοντας τη βόλτα μας περάσαμε μπροστά από την Eglise Réformée de l'Oratoire du Louvre, μια προτεσταντική εκκλησία που φιλοξενεί κατά καιρούς διάφορα κονσέρτα (κυρίως Bach).
Αρχίσαμε να περπατάμε την Rue deRivoli χαζεύοντας τα τουριστικά μαγαζάκια και τις βιτρίνες τους και φτάσαμε στο επιχρυσωμένο άγαλμα της Ιωάννας της Λωραίνης, όπου κάποιοι νωρίτερα είχαν καταθέσει στεφάνια.
Στη rue de Castiglione στρίψαμε δεξιά κι αρχίσαμε να ανεβαίνουμε προς τον βορρά, ακολουθώντας το όμορφο ψηφιδωτό της πεζοδρόμιο που υπογράμμιζε τα πανάκριβα καταστήματά της, και βρεθήκαμε έτσι στην place Ventome. Βγάλαμε φωτογραφία την ομώνυμη κολόνα με το άγαλμα του Ναπολέοντα στην κορυφή της και κατευθυνθήκαμε προς την Madeleine.
Η εκκλησία δυστυχώς ήταν κλειστή κι έτσι πήραμε τον δρόμο του γυρισμού με την πολύτιμη βοήθεια του μετρό.

Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο, όπου κάναμε ένα μπάνιο και ξαπλώσαμε.

Κοντά στα μεσάνυχτα πεινάσαμε πάλι.

ΞΑΝΑ ΠΡΟΣΟΧΗ: Ακολουθεί περιγραφή αγοράς και κατανάλωσης πλαστικού φαγητού από το φαστφουντάδικο της γειτονιάς.

Βγήκαμε μέσα στη νύχτα προς αναζήτηση τροφής. Μπήκαμε σε κάτι που έμοιαζε με τα Goody's και βγήκαμε με μια μεγάλη χαρτοσακούλα γεμάτη burgers, αναψυκτικά και τηγανιτές πατάτες. Όμως δεν θέλαμε να γυρίσουμε στο ξενοδοχείο. Θέλαμε να βρούμε ένα ξεχωριστό μέρος για το δείπνο μας.

Και αρχίσαμε για μια ακόμα φορά να ανεβαίνουμε προς το ποτάμι.

Εντοπίσαμε το μέρος που θα καθόμασταν κοντά στην κρύπτη που είχαμε επισκεφθεί νωρίτερα σήμερα το απόγευμα, καθίσαμε κι αρχίσαμε να τρώμε. Ο καιρός ήταν ακόμα παγωμένος και εκτός από ελάχιστους ξάγρυπνους που χάζευαν τις πύλες της Notre Dame, άλλος κανείς δεν ήταν κοντά.
Ξαφνικά κάτι σύρθηκε στους θάμνους πίσω μας αφήνοντας στο διάβα του και μια ιδιάζουσα τσιριχτή κραυγή. Πεταχτήκαμε όρθιοι. Ένας νεαρός που περνούσε τη στιγμή εκείνη τυχαία κρυφογέλασε. Τα φυλλώματα στους θάμνους εξακολουθούσαν να σαλεύουν κι εμείς όρθιοι ακόμα τα κοιτούσαμε. Και τότε εμφανίστηκε ένας ποντίκαρος ναααα!
Σκάσαμε στα γέλια. Όλος αυτός ο κόσμος που κάθεται κάθε πρωί εδώ κι αμέριμνος ταΐζει τα σπουργίτια, δεν έχει ιδέα για το τι συμβαίνει στο Παρίσι μετά τα μεσάνυχτα. Μαζέψαμε την χαρτοσακούλα μας και πήραμε τον δρόμο του γυρισμού. Μέχρι να διασχίσουμε την πλατεία της εκκλησίας κι άλλα ποντικάκια έκαναν ντροπαλά την εμφάνισή τους κι ύστερα κρύβονταν ξανά στους θάμνους.
Φάγαμε το εναπομείναν φαγητό μας στο χέρι, χαζέψαμε έναν κύριο που έκανε προπόνηση στις φιγούρες με πατίνια κάτω από τις λάμπες του πεζόδρομου και επιστρέψαμε ξανά στο ξενοδοχείο μας.
 

nicole.g.<3

Member
Μηνύματα
398
Likes
455
Ονειρεμένο Ταξίδι
Γαλλική Πολυν.-Καραϊβική!
Πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία και τέλειο φωτογραφικό υλικό...
Ζηλεύω για τις 10 ημέρες που πήγες :D!
Με κάνεις να νοσταλγώ το Παρισάκι που επισκέφτηκα φέτος τα Χριστούγεννα...συνέχισε έτσι :clap:!
 

giannakouti

Member
Μηνύματα
173
Likes
21
Επόμενο Ταξίδι
Σαρδηνία
Fanie, τί ωραία που περιγράφεις! Γιατί διέκοψες την ιστορία σου όμως???
 

KLEOPATRA

Member
Μηνύματα
5.869
Likes
2.260
Ονειρεμένο Ταξίδι
Ειρηνικος ..παντου
Ποντικαρος λεει !!!
Παιδια εθεαθη ποντικας στο μετρο του Παρισιου...δεν υπαρχει αυτο...δεν μου εχει ξανατυχει ποτε...ο κοσμος απαθεστατος ...εγω να προσπαθω να βγαλω φωτο το ζωντανο..αυτο να μου κρυβεται και το τρενο να ερχεται ..ενω οι λοιποι με τραβολογουσαν να μπουμε μεσα .
 

deka

Member
Μηνύματα
471
Likes
347
Επόμενο Ταξίδι
Mama Africa
Ονειρεμένο Ταξίδι
Περού/Γουατεμάλα/Ν.Πάσχα
Έτσι είναι, Κλεοπάτρα! :p Τα ποντίκια στο μετρό του Παρισιού είναι σύνηθες φαινόμενο! :rolleyes:
 

anny

Member
Μηνύματα
3.423
Likes
1.791
Επόμενο Ταξίδι
Ιστρια
Ονειρεμένο Ταξίδι
γύρος του κόσμου
Και όχι μόνο στο Παρίσι. Και σε άλλα μετρό τα ποντίκια κάνουν τις βόλτες τους.
 

Fanie

Member
Μηνύματα
256
Likes
619
Επόμενο Ταξίδι
Βουδαπέστη
Ονειρεμένο Ταξίδι
Lena's Stone Forest
Η επόμενη ημέρα μάς βρήκε να απολαμβάνουμε το πρωινό μας στο Les Fontaines, μια καφετέρια κοντά στο Πάνθεον. Ο καιρός ήταν ψυχρός και φυσούσε λιγάκι, όμως υπήρχε ήλιος, κι όταν υπάρχει ήλιος στο Παρίσι τα λοιπά καιρικά φαινόμενα μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα.

Είχαμε αποφασίσει για σήμερα να ξεκινήσουμε την εκδρομή μας από εδώ και μετά να πάμε όπου μας βγάλει η άκρη. Ήπιαμε το καφεδάκι μας χωρίς βιάση και γύρω στις 10:00 πήραμε τον δρόμο για το Πάνθεον. Φτάνοντας όμως κοντά είδαμε ένα φορτηγό μεταφοράς υλικών σταθμευμένο μέσα στον προαύλιο χώρο και επάνω στα κάγκελα της εισόδου υπήρχε μια πρόχειρη σημείωση που μας ενημέρωνε ότι το άνοιγμα του μνημείου θα καθυστερούσε.

Έτσι αφήσαμε πίσω μας το μεγαλόπρεπο αντίγραφο του ομώνυμου ρωμαϊκού ναού, προσπεράσαμε την μακριά ουρά των ανυπόμονων φοιτητών που είχε αρχίσει να σχηματίζεται μπροστά από την βιβλιοθήκη της Sainte Geneviève και φτάσαμε στην εκκλησία του Saint Etienne du Mont. Αξίζει μια επίσκεψή σας εδώ για να θαυμάσετε την διπλή σπειροειδή σκάλα που οριοθετεί την χορωδία, το μέρος του ναού όπου εκτελείται η θεία λειτουργία. Φροντίστε να έρθετε πρωί, όταν το φως του ήλιου μπαίνει άπλετο από τα μεγάλα παράθυρα και οι ορδές των τουριστών απουσιάζουν, για να χαρείτε στο έπακρο αυτό το μοναδικό αρχιτεκτονικό δημιούργημα. Προσωπικά κάθισα μέσα στην εκκλησία σαράντα λεπτά για να φωτογραφίσω τα πάντα όλα, και θα καθόμουν άλλα τόσα αν δεν λυπόμουν τον καλό μου που με περίμενε υπομονετικά στα σκαλοπάτια της εισόδου.

Αφήσαμε τον Saint Etienne du Mont και αρχίσαμε να κατηφορίζουμε την rue des Carmes με κατεύθυνση τον Σηκουάνα. Σταματήσαμε στον ναό του Saint Ephrem για να φωτογραφίσω την εντυπωσιακή του πρόσοψη, αλλά δεν μπήκαμε στο εσωτερικό του γιατί ήταν κλειστός εκείνη την ώρα. Ο εν λόγο ναός ανήκει στην εκκλησία της Συρίας και χρησιμοποιείται συχνά για κονσέρτα.
Εν συνεχεία περάσαμε μπροστά από το Long Hop, ένα μπαράκι όπου μπορούσε κανείς να παρακολουθεί ποδοσφαιρικούς αγώνες, και το οποίο είχε την εξής δυσερμήνευτη παράκληση στην είσοδό του: smokers please be quiet.

Γύρω στις 11 φτάσαμε επιτέλους στον Σηκουάνα. Η Παναγία των Παρισίων έλαμπε στο φως του μεσημεριού που πλησίαζε, οι αντηρίδες, οι ρόδακες, οι ψηλοί της πύργοι, τα χάλκινα αγάλματα, οι τερατόμορφες υδρορροές της, όλα φανέρωναν τις πιο κρυφές τους λεπτομέρειες με φόντο το γαλάζιο του ουρανού. Στο πίσω μέρος του ναού, στην πλατεία Jean XXIII, δίπλα στον όμορφο κήπο με την πολύχρωμες καμπανούλες και το συντριβάνι της Παρθένου, κάμποσα παιδιά έπαιζαν πάνω σ' έναν πλατύ, περιστρεφόμενο, μεταλλικό δίσκο, που αργότερα έμαθα από το διαδίκτυο ότι το λένε “Kid-Flinger”. Ένα τέτοιο να είχα στη γειτονιά μου ήταν ήμουν μικρή και τι στον κόσμο!

Φύγαμε από την πλατεία και είπαμε να πλησιάσουμε την ουρά που περίμενε για ν' ανέβει στους πύργους του ναού. Δεν πλησιάζονταν. Την αφήσαμε για άλλη φορά και συνεχίσαμε την πορεία μας προς την πλατεία της Notre Dame, εκεί όπου είχε στηθεί από τις προηγούμενες ημέρες μια κατασκευή, όμοια με μεγάλη σκηνή, στην οποία μπαινόβγαινε κόσμος. Έξω από την κατασκευή υπήρχε μια επιγραφή που έλεγε: “La Fête du Pain”. Εγώ μόνο τη λέξη pain (ψωμί) καταλάβαινα και θεώρησα την γνώση μου αρκετή για να προχωρήσουμε στα ενδότερα.

Κι εκεί στα ενδότερα βρεθήκαμε μπροστά σε μια γιορτή. Πενήντα περίπου άτομα, ως επί το πλείστον νεαρής ηλικίας, ντυμένα άλλα με λευκές ποδιές και σκούφους κι άλλα με πορτοκαλί μπλουζάκια και καπελάκια, έδειχναν στους ενδιαφερόμενους τουρίστες τα στάδια παρασκευής διαφόρων αρτοσκευασμάτων, συνοδεία ζωντανής μουσικής. Μπαγκέτες, μπριός, πίτες και κέικ, όλα ζυμώνονταν, πλάθονταν, βουτυρώνονταν, ψήνονταν και σερβιρίζονταν μπροστά στις μύτες μας. Κοπέλες με ψάθινα καπέλα και γαλάζια φορέματα πρόσφεραν στους επισκέπτες τα φρεσκοφτιαγμένα παρασκευάσματα των συναδέλφων τους. Δοκιμάσαμε ουκ ολίγα και γύρω στις δώδεκα παρά, είπαμε να συνεχίσουμε τη βόλτα μας.

Κι έτσι φτάσαμε μπροστά στην Conciergerie. Ο κόσμος που περίμενε να μπει εδώ ήταν ελάχιστος συγκριτικά με όσους περίμεναν παραδίπλα για να μπουν στο Sainte Chapelle. Ξεμπερδέψαμε γρήγορα με τον έλεγχο στην είσοδο και μπήκαμε στην επιβλητική Salle des Gens D' Armes (αίθουσα των οπλιτών)διαστάσεων 69,3 m x 27,4 m. Σύμφωνα με μια επιγραφή πρόκειται για την παλαιότερη μεσαιωνική αίθουσα που έχει διασωθεί στην Ευρώπη. Εδώ κάναμε μερικές βόλτες για να περιεργαστούμε τους πυλώνες, τα τζάκια και τις αψίδες, πριν ανεβούμε τα σκαλοπάτια που οδηγούσαν στο κύριο μέρος της επίσκεψής μας, στο χώρο των φυλακών.

Από εδώ 2500 περίπου φυλακισμένοι οδηγήθηκαν στην γκιλοτίνα μέσα σε διάστημα δύο ετών (1793-1795). Ανάμεσα στα εκθέματα είδαμε κελιά που δραματοποιούσαν τις διαφορετικές συνθήκες κράτησης μεταξύ των φτωχών, των πλουσίων και των διανοούμενων φυλακισμένων, το γραφείο του φύλακα, το δωμάτιο προετοιμασίας, το παρεκκλήσι που έχει κατασκευαστεί στο σημείο όπου βρισκόταν το κελί της Μαρίας Αντουανέτας, τον εσωτερικό κήπο όπου επιτρέπονταν στις φυλακισμένες να προαυλίζονται, την αναπαράσταση του κελιού της βασίλισσας και το δωμάτιο με τα ονόματα των 2780 θυμάτων της γκιλοτίνας. Κλειδαριές, προσωπογραφίες, γράμματα, επικλήσεις, προσωπικά αντικείμενα και πίνακες με απεικονίσεις των τελευταίων θυμάτων του Τρόμου εμπλουτίζουν τη συλλογή της Conciergerie.

Βγήκαμε από την Conciergerie μετά από μία ώρα και ρίξαμε μια ματιά στο φυλλάδιο της Paris Pass για να δούμε προς τα που να πάμε. Αποφασίσαμε να πάμε προς το τροπικό ενυδρείο στην περιοχή του δάσους της Vincennes κι έτσι πήραμε το RER C για να κατεβούμε στην στάση Porte Doree.

Δυο λόγια για τα RER.
Πρόκειται για τα τρένα του Παρισιού. Οι συρμοί τους μπορεί να αποτελούνται από περισσότερα ή λιγότερα βαγόνια κατά περίπτωση. Στην είσοδο κάθε αποβάθρας των RER μια ηλεκτρονική πινακίδα σας πληροφορεί μεταξύ άλλων και για το εάν ο συρμός που έρχεται είναι μακρύς (train long) ή βραχύς (train court). Στην πρώτη περίπτωση πάντα θα υπάρχει ένα βαγόνι που θα σταματά μπροστά σας, οπουδήποτε κι αν βρίσκεστε στην αποβάθρα.Στην δεύτερη περίπτωση πρέπει να κατευθυνθείτε προς τη μέση της αποβάθρας, γιατί εκεί θα σταματήσει το τελευταίο βαγόνι του συρμού. Υπάρχει μάλιστα και σχετική ένδειξη στο σημείο εκείνο που σας ενημερώνει σχετικά.

Το ενυδρείο αργήσαμε να το βρούμε. Κατεβήκαμε κανονικά στη στάση που έπρεπε και βρήκαμε και την οδό του (Av. Daumesnil), αλλά δεν μπορούσαμε να βρούμε το νούμερο. Οι αριθμοί έμοιαζαν να σταματούν σε ένα σημείο και μετά να ξεκινά άλλος δρόμος. Τελικά είχαμε κάνει λάθος, δεν ξεκινούσε άλλος δρόμος, απλά στην δική μας οδό περιβάλλονταν μια μικρή πλατεία (Pl. Edouard Renard) που έδινε τα δικά της νούμερα στα γύρω σπίτια. Όταν η πλατεία τελείωνε η αρίθμηση της δικής μας οδού συνεχίζονταν κανονικά.
Αφού το εμπεδώσαμε κι αυτό φτάσαμε τελικά στον προορισμό μας.
Το ενυδρείο φιλοξενείται στο Palais dela Porte Doree, στο ίδιο κτίριο όπου στεγάζεται και το Εθνικό Κέντρο για την Ιστορία της Μετανάστευσης.
Η πρόσοψη του Palais είναι από τις πιο εντυπωσιακές που έχω δει, με ανάγλυφες μορφές ανθρώπων, ζώων, φυτών και μνημείων να συμπλέκονται αναμεταξύ τους για να αποτυπώσουν σε λίγα τετραγωνικά μέτρα την εικόνα μιας ολόκληρης χώρας ή μιας περιοχής.
Τα ψαράκια, πολύχρωμα και αεικίνητα, μάς περίμεναν στο υπόγειο, μέσα στις ευρύχωρες, εντοιχισμένες γυάλες τους. Ο χώρος ήταν γεμάτος οικογένειες με παιδάκια που πηγαινοέρχονταν ακούραστα από τη μια γυάλα στην άλλη. Υπήρχε ακόμα και ένας ξεχωριστός χώρος με έναν τεχνητό καταρράκτη, όπου φιλοξενούνταν ένας κροκόδειλος.
Στο ισόγειο μπορούσε κανείς να δει μια έκθεση φωτογραφίας με θέμα τη μετανάστευση, αλλά καθώς όλες οι επεξηγήσεις ήταν στην γαλλική γλώσσα, την προσπεράσαμε σχετικά γρήγορα.
Η όλη επίσκεψή μας στο Palais dela Porte Doree διήρκεσε μιάμιση ώρα πάνω-κάτω.

Επόμενος σταθμός μας το Πάνθεον, του το χρωστάγαμε άλλωστε από το πρωί. Φτάσαμε στις πεντέμισι το απόγευμα, μία ώρα πριν το κλείσιμο του μνημείου, και ακολουθήσαμε ασυζήτητη την υπόδειξη της υπεύθυνης να ξεκινήσουμε την επίσκεψή μας από την κρύπτη, στο υπόγειο του κτιρίου, η οποία έκλεινε στις έξι. Η κρύπτη είναι ένας λαβύρινθος. Με την πρώτη ματιά έδειχνε ικανή να μας κάνει να χαθούμε για πάντα εκεί κάτω. Στην κρύπτη είναι θαμμένες διασημότητες της ιστορίας, του πολιτισμού και της επιστήμης, όπως ο Βίκτορας Ουγκώ, ο Αλέξανδρος Δουμάς, ο Λουδοβίκος Μπράιγ και το ζεύγος Κιουρί. Οι σαρκοφάγοι τους είναι τοποθετημένες ανά δύο ή περισσότερες μέσα σε μικρά δωμάτια, έξω από τα οποία υπάρχουν πίνακες με φωτογραφίες του θανόντος κι ένα σύντομο βιογραφικό του (στα γαλλικά). Ο τάφος του Βολταίρου βρίσκεται σε ξεχωριστή αίθουσα, πίσω από το άγαλμά του.
Αφού περιπλανηθήκαμε στην κρύπτη ανεβήκαμε τα σκαλοπάτια που οδηγούσαν στον κυρίως χώρο του Πάνθεον. Στην διαδρομή συναντήσαμε κι ένα μικρό δωμάτιο όπου είχε τοποθετηθεί μια ευμεγέθης μακέτα του κτιρίου.
Είχαμε μόνο μισή ώρα καιρό για να δούμε και το υπόλοιπο μνημείο. Πέρα από το αντίγραφο του εκκρεμούς του Φουκό που εξακολουθεί ακόμα να αποδεικνύει ότι η Γη περιστρέφεται γύρω από τον άξονά της, στον χώρο υπάρχουν μερικά αγαλμάτινα συμπλέγματα και κάμποσες τοιχογραφίες, αλλά είναι η υποβλητική αρχιτεκτονική του ίδιου του κτιρίου εκείνη που κλέβει ουσιαστικά την παράσταση. Ο κόσμος έρχεται να δει από κοντά τις νεοκλασικές κολώνες, τα αψιδωτά παράθυρα, τους μαρμάρινους εξώστες και τον πανύψηλο τρούλο και να φύγει χορτασμένος από εικόνες.
Έξι και είκοσι η ώρα και είχαμε ήδη σωριαστεί στα πλατιά σκαλοπάτια της εισόδου, με τις πλάτες μας να στηρίζονται στις τεράστιες κολώνες της πρόσοψης. Η φύλακας χαμογελώντας μας έκανε νόημα ότι ήταν η ώρα να φύγουμε. Σηκωθήκαμε απρόθυμοι, την αποχαιρετήσαμε κι εμείς χαμογελώντας κι επιστρέψαμε για μια ακόμα φορά κατάκοποι στο ξενοδοχείο μας.
 

Fanie

Member
Μηνύματα
256
Likes
619
Επόμενο Ταξίδι
Βουδαπέστη
Ονειρεμένο Ταξίδι
Lena's Stone Forest
Μια ακόμα μέρα ξημέρωνε στο Παρίσι, μία εν δυνάμει βροχερή μέρα, σύμφωνα με τις προειδοποιήσεις της Meteo France .
Σήμερα είχαμε αποφασίσει να πάρουμε το πρωινό μας στο ξενοδοχείο (που σήμαινε ότι θα πληρώναμε 13 ? επιπλέον το άτομο), και κατεβήκαμε στο υπόγειο, σ' ένα πέτρινο, θολωτό δωμάτιο με διακριτικό φωτισμό και καμιά δεκαριά τραπεζάκια. Τον καφέ μας τον σέρβιρε μια κυρία, τα υπόλοιπα εδέσματα τα διαλέξαμε οι ίδιοι από τον κλασικό μπουφέ που βρισκόταν σε παρακείμενο χώρο. Η ποικιλία ήταν ικανοποιητική και επειδή είχαμε κατέβει από τους πρώτους, βρήκαμε όλους τους δίσκους γεμάτους. Για να αποσβέσω τα εξτρά χρήματα του πρωινού διάλεξα να σερβιριστώ από τα πάντα. Ενδεικτικά αναφέρω ότι εκτός από τον καφέ μου, είπια γάλα, πορτοκαλάδα, χυμό μήλου κι ένα περίεργο πικρό υγρό που υποψιάζομαι ότι ήταν χυμός από γκρέιπφρουτ.

Μετά το χορταστικό πρωινό πήραμε πάλι τους παρισινούς δρόμους.

Σήμερα θα ξεκινούσαμε την περιήγηση μας από το μουσείο της μεσαιωνικής τέχνης, το επονομαζόμενο Cluny (Musée National du Moyen Age). Εδώ πρωταγωνίστρια των εκθεμάτων είναι μια συλλογή από έξι ταπισερί με θέμα “η κυρία και ο μονόκερος”. Οι πέντε από αυτές αναφέρονται σε κάθε μια από πέντε αισθήσεις και η έκτη, η μεγαλύτερη σε μέγεθος, έχει τον αινιγματικό τίτλο “στη μοναδική μου επιθυμία”. Υπάρχει ανακοίνωση για εργασίες συντήρησης των συγκεκριμένων έργων που θα λάβουν χώρα τμηματικά το χρονικό διάστημα από 15 Μαΐου 2012 έως 26 Φεβρουαρίου 2013. Για να γνωρίζετε εκ των προτέρων πια ταπισερί της συλλογής θα απουσιάζει, λόγω συντήρησης, την περίοδο που θα επισκεφθείτε το Cluny, σας παραθέτω τις ημερομηνίες:
20 Ιουνίου – 6 Αυγούστου 2012 / “η μόνη μου επιθυμία”
8 Αυγούστου – 7 Σεπτεμβρίου 2012 / “όσφρηση”
10 Οκτωβρίου – 12 Νοεμβρίου 2012 / “όραση”
28 Νοεμβρίου 2012 – 14 Ιανουαρίου 2013 / “γεύση”
16 Ιανουαρίου – 26 Φεβρουαρίου 2013 / “αφή”
Όταν πήγαμε εμείς συντηρούσαν την ταπισερί της “ακοής”.
Δύο ώρες ξοδέψαμε στο εσωτερικό του μουσείουκαι ένα εικοσάλεπτο στους κήπους.
Ευτυχώς πήγαμε με το άνοιγμα και ο κόσμος ήταν λίγος. Όλα τα εκθέματα είχαν πληροφορίες στη γαλλική γλώσσα και κάποια επιλεγμένα είχαν επίσης πληροφορίες σε κώδικα Μπράιγ. Υπήρχαν όμως και καρτέλες στην αγγλική γλώσσα μέσα σε θήκες που μπορούσε να βρει κανείς σε κάποιες αίθουσες.
Είδαμε βιτρό από διάφορες εκκλησίες του Παρισιού και της Γαλλίας, υπέροχα εικονογραφημένα βιβλία των Ωρών, ξυλόγλυπτα, αγάλματα, ταπισερί, τρίπτυχα, μεσαιωνικά επιτραπέζια παιχνίδια, μουσικά τετράγραμμα, πορσελάνες, ασημικά, θώρακες, σπαθιά, μαχαίρια, χρυσάφια και φυσικά το κέρατο του μονόκερου.
Στους κήπους διαλέξαμε να καθίσουμε σ' ένα ξύλινο πεζούλι για να ξεκουραστούμε. Η είσοδός τους ήταν ξεχωριστή, έπρεπε να βγούμε από το μουσείο και να στρίψουμε αριστερά για να τους βρούμε. Παραπλεύρως υπήρχε και παιδική χαρά. Εντύπωση μας έκανε το ότι επάνω σε κάθε παιχνίδι υπήρχε ένδειξη που ενημέρωνε για ποιο εύρος ηλικιών ήταν κατάλληλο.

Καθώς ξεκουραζόμασταν ανάμεσα στις πρασινάδες και τα σπουργίτια, ανοίξαμε την Paris Pass για να δούμε που θα πηγαίναμε στη συνέχεια. O κλήρος έπεσε στο Invalides (http://www.invalides.org).
Το Μέγαρο των Απομάχων, όπως αλλιώς λέγεται, βρισκόταν δυο στάσεις μακριά από εμάς με το RER C, στο 7ο διαμέρισμα. Πρόκειται για ένα σύμπλεγμα κτιρίων που στεγάζει διάφορα μουσεία σχετικά με την πολεμική ιστορία:
Τρεις γεμάτες ώρες ξοδεύτηκαν στο Invalides, μέσα στις οποίες είδαμε το Πολεμικό Μουσείο, το Μουσείο του Τάγματος της Απελευθέρωσης, το Μουσείο με τις Μινιατούρες και τον τάφο του Ναπολέοντα. Δεν είδαμε το HistorialCharles de Gaulle και την έκθεση “Algérie 1830-1962”. Οι επεξηγήσεις των εκθεμάτων δινόταν στη γαλλική γλώσσα με κάποιες εξαιρέσεις όπου υπήρχε και αγγλική μετάφραση.
Προετοιμαστείτε να δείτε χιλιάδες όπλα (από σφεντόνες και χατζάρες μέχρι ντουφέκια και κανόνια), εκατοντάδες στολές (από σιδερόφραχτους ιπποτικούς θώρακες σε παιδικό μέγεθος μέχρι την πλήρη εξάρτηση των σαμουράι), άλογα σε κλίμακα 1:1 (δεκάδες ψεύτικα, ένα βαλσαμωμένο -μαντεύετε πιο;-), μακέτες στρατιωτικού ενδιαφέροντος (πόλεων, οχυρών και πολεμικών επιχειρήσεων), κούκλες (επίσης στρατιωτικού ενδιαφέροντος) άρματα (ένα είδαμε), πυραύλους (πάλι έναν είδαμε), λάβαρα, πορτρέτα, μετάλλια, κλειδιά πόλεων και βέβαια τον τάφο του Ναπολέοντα Ι.
Τον τελευταίο θα τον βρείτε κάτω από τον χρυσό τρούλο της εκκλησίας, στο κεντρικό κτίριο των Invalides. Δεν θα τον δείτε αμέσως μπαίνοντας στο ναό, γιατί βρίσκεται στον κάτω όροφο, αλλά μπορείτε να του ρίξετε μια πρώτη ματιά από ψηλά μέσα από ένα μεγάλο, ειδικά διαμορφωμένο άνοιγμα. Για να δείτε την σαρκοφάγο από κοντά θα πρέπει να κατεβείτε από ένα μικρό τούνελ, η είσοδος του οποίου είναι πίσω από τον βωμό με τον Εσταυρωμένο, ανάμεσα σε δυο πανύψηλα μαύρα και άραχλα αγάλματα (σα να γράφω walkthrough αισθάνομαι). Ο αυτοκράτορας πέθανε εξόριστος το 1821, τα οστά του μεταφέρθηκαν στο Invalides το 1840 και μπήκαν στην εν λόγω σαρκοφάγο το 1861 μέσα σε έξι φέρετρα.
Στην ίδια εκκλησία είδαμε επίσης τους τάφους των δύο αδερφών του και του γιού του, Ναπολέοντα ΙΙ.

Αυτά με τους τάφους και την ιστορία.

Η ώρα είχε πάει τρεις το μεσημέρι. Γυρίσαμε στο Latin Quarter, μπήκαμε στο πρώτο αρτοποιείο που βρήκαμε, βγήκαμε με μερικές μπαγκέτες και κάμποσα γλυκά κι επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο μας για μερικές ώρες ξεκούρασης. Στις έξι ήμασταν και πάλι στους δρόμους.
 

deka

Member
Μηνύματα
471
Likes
347
Επόμενο Ταξίδι
Mama Africa
Ονειρεμένο Ταξίδι
Περού/Γουατεμάλα/Ν.Πάσχα
Μας τα περιγράφεις όλα πολύ κατατοπιστικά, Fanie! :cool:
Εύχομαι και σε άλλες εξίσου όμορφες ταξιδιωτικές εμπειρίες!
 

Εκπομπές Travelstories

Τελευταίες δημοσιεύσεις

Booking.com

Στατιστικά φόρουμ

Θέματα
33.113
Μηνύματα
880.786
Μέλη
38.839
Νεότερο μέλος
mgian

Κοινοποιήστε αυτή τη σελίδα

Top Bottom