psilos3
Member
- Μηνύματα
- 6.094
- Likes
- 45.309
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Peru, Japan, Iceland
2023: (Λειψοί πράξη τρίτη)
Η αγάπη μου για τους Λειψούς είναι πλέον δεδομένη. Αρκεί μόνο μια ματιά στις προηγούμενες δύο εξιστορήσεις για να καταλάβετε τον λόγο, ίσως πάλι από την άλλη να αρκεί και αυτή που ετοιμάζομαι να κάνω για την τρίτη φορά μου στο νησί.
Ένα νησί που εμμένω στην άποψη μου να το θεωρώ το πιο φιλόξενο απ’ τα περισσότερα απ’ όσα έχω πάει. Ένα νησί που σηματοδότησε πολλές αλλαγές στη ζωή μου, με συγκυρίες που μ’ έκαναν να σκεφτώ και ν’ αναθεωρήσω αρκετά πράγματα. Είναι τυχαία γεγονότα, είναι οι άνθρωποι, ή μήπως η αύρα του νησιού, δε ξέρω να σας απαντήσω με βεβαιότητα.
Το μόνο που ναι σίγουρο είναι πως όταν βρίσκω την ευκαιρία θέλω πάντα να επιστρέφω σ’ αυτό το υπέροχο μέρος, έστω κι αν είναι για λίγο όπως στη παρούσα φάση που δε γινόταν περισσότερο.
Γιατί κάθε φορά στους Λειψούς είναι μια άλλη, ακόμα πιο ωραία ίσως φορά!
Ημέρα πρώτη
Η πολύ πρωινή άφιξη μας ήταν σε συνδυασμό με την πολύ πρωινή αναχώρηση μας από τη Λέρο. Άφησα τα παιδιά και πήγα τα πράγματα ως το δωμάτιο που όπως είναι λογικό δε γινόταν να παραλάβω, και χωρίς άλλη σκέψη κατέβηκα προς το φούρνο για καφέ και φαγητό που ήταν παραπάνω από επείγον:
Αφού βρεθήκαμε και σκοτώσαμε 2 ώρες τρώγοντας τα πάντα, σηκωθήκαμε προκειμένου να συνεχίσουμε την ημέρα με βουτιές, αφού πρώτα κάναμε μια βόλτα στα παραλιακά του οικισμού:
Όλα ίδια, όλα γνώριμα κι ευτυχώς όλα αναλλοίωτα, με τον χαρακτήρα του νησιού να κερδίζει κι όσους το βλέπανε για πρώτη φορά:
Το ταξί μας κατέβασε κανένα 5λεπτο αργότερα στην παραλία της «Κατσαδιάς», τη μία εκ των δύο που διαθέτουν εστιατόριο/αναψυκτήριο. Μόνο αυτό κι όχι άλλη οργάνωση, όχι ομπρελοξαπλώστρες και μπαουλοντίβανα, αυτές οι κιτσαριές και οι ασχήμιες της χώρας απαγορεύονται ρητώς στους Λειψούς, δίνοντας μας ακόμα ένα λόγο ν’ αγαπάμε το νησί. Αρκεί η φυσική σκιά των δέντρων και τα κρυστάλλινα νερά:
Απολαύσαμε το πρωινό μπανάκι αρκετά, κι ανεβήκαμε στο επίσης σκιερό Ντιλαΐλα που κάθε φορά που το βλέπω δείχνει και καλύτερο, αρχικά για να πιούμε τον καφέ μας κι έπειτα τις παγωμένες μας μπυρίτσες:
Έπρεπε βλέπετε να μεσημεριάσει, προκειμένου να πάρουμε τηλέφωνο το ταξί για να συνεχίσουμε το -στάνταρντ το παραδέχομαι- πρόγραμμα μας. Για πρώτη φορά περάσαμε τον δρόμο που κινείται περιφερειακά του νησιού, μ’ εμένα να δίνω το κλασσικό σήμα στπν οδηγό πλησιάζοντας.
– Άσε μας εδώ, θα συνεχίσουμε με τα πόδια για τις φωτογραφίες:
Δε θέλει και πολλή ανάλυση βέβαια για να καταλάβει κανείς ότι φτάναμε στο μαγικό κολπάκι που ονομάζεται «Πλατύς Γιαλός», σήμα κατατεθέν και αυτό των Λειψών:
Λέγεται ότι εδώ βρίσκεται μια από τις καλύτερες συνολικά παραλίες της χώρας μας, γεγονός που επιβεβαιώνω κι εγώ:
Ειδικότερα βέβαια όταν πήρα τον εξοπλισμό και περπάτησα προς τα μέσα, θαυμάζοντας ξανά στη ζωή μου αυτά τα υπέροχα χρώματα της ρηχής για αρκετά μέτρα παραλίας:
Αν όμως κάτι μου έχει μείνει από την πρώτη μου επίσκεψη στους Λειψούς, είναι εκείνες οι πολλές ώρες στην αγαπημένη ταβέρνα πάνω απ’ τον Πλατύ Γιαλό, ένα μέρος που επισκεπτόμαστε βεβαίως κάθε φορά και το βρίσκουμε καλύτερο:
Ήπιαμε από δύο στο μπαρ και μετά καθίσαμε σ’ ένα τραπεζάκι προκειμένου να παραγγείλουμε τα πρώτα. Διακοπές χωρίς θαλασσινά γίνεται; Δε νομίζω:
Στις έξι το απόγευμα ήμασταν και πάλι στον οικισμό, μιας και ο χρόνος με κυνηγούσε πλέον ανελέητα. – Πάτε εσείς δωμάτιο, εγώ έχω μια συζήτηση με τον Σοφοκλή, είπα με ευκολία στα παιδιά, μιας και ήταν ώρα για απογευματινές μπυρίτσες:
Ήταν όμως σειρά μου να ετοιμαστώ για να βγω προς τα έξω, αφού κάνω βέβαια την καθιερωμένη βόλτα στο χωριό πρώτα, περνώντας μεταξύ άλλων κι απ’ τον φούρνο:
Η ομορφιά καμιά φορά των νησιών έχει να κάνει με την απλότητα, γεγονός αναμφισβήτητο στους Λειψούς:
Κατηφόρισα γύρω στις εννιά το βράδυ αμέριμνος και ήσυχος, με βερμούδα και παντόφλα, απολαμβάνοντας την ησυχία μιας και ο κεντρικός δρόμος που έτσι κι αλλιώς δεν έχει οχήματα είχε μετατραπεί σε πεζόδρομο:
Πέρασμα από τον Σοφοκλή και πάλι και κατόπιν από την παραλιακή, όπου συναντηθήκαμε με την παρέα αποφασίζοντας για το επόμενο τραπέζι μας:
Η μυρωδιά του ψητού χταποδιού μας έδωσε τελικά τη λύση, πιάνοντας ένα τραπέζι στον Ασπράκη (Ούζου και μεζέ γωνία), συνοδεύοντας το με τους εκλεκτούς μεζέδες του καταστήματος και με εξαιρετικό ροζέ τοπικό κρασί!
Μια βραδιά στους Λειψούς, μαγική βραδιά:
Τι κι αν έπρεπε να ξυπνήσω χαράματα πάλι, η νύχτα με βρήκε στο μπαράκι του «Βράχου» πίνοντας μπυρίτσες κι ακούγοντας εξαιρετικές μουσικές.
- Πόσες φορές το ‘χουμε δει το ίδιο σκηνικό με το συγκεκριμένο δρομολόγιο του πλοίου φίλε, είτε καλή ώρα απ’ έξω, είτε από μέσα, ρώτησα το Νίκο;
- Λίγες φίλε, δε μου αρκεί, και τι δε θα ‘δινα να ήμασταν μέσα με προορισμό κάποιο επόμενο λιμάνι, όπως την άλλη φορά στους Φούρνους.
- Ναι όμως κι εδώ καλά είναι, ας το δούμε να φεύγει, πάρε άλλες δυο μπύρες.
Καθίσαμε ως αργά συζητώντας με τον ιδιοκτήτη για τα προβλήματα του νησιού, τις δουλειές κι όσα άφησε πίσω της η πανδημία, όπως και για τον χειμώνα στο νησί, με τις ιδέες να μην αργούν να μας μπουν για τα καλά…
Αυτοί ήταν οι Λεψοί, σύντομοι και περιεκτικοί αυτή τη φορά, για λίγο χρονικό διάστημα, τόσο ώστε να μου κοστίσει που τους αποχωριζόμουν κιόλας.
Τέτοιες σκέψεις έκανα μπαίνοντας στο πλοίο Leros express που μας περίμενε στο λιμάνι μετά τις οκτώ με προορισμό τη Λέρο, την Κάλυμνο και τέλος την Κω, απ’ όπου θα πετούσα για Θεσσαλονίκη.
Μαζί σκεφτόμουν και την επιστροφή μου.
Του χρόνου το καλοκαίρι ή μήπως νωρίτερα;
Η αγάπη μου για τους Λειψούς είναι πλέον δεδομένη. Αρκεί μόνο μια ματιά στις προηγούμενες δύο εξιστορήσεις για να καταλάβετε τον λόγο, ίσως πάλι από την άλλη να αρκεί και αυτή που ετοιμάζομαι να κάνω για την τρίτη φορά μου στο νησί.
Ένα νησί που εμμένω στην άποψη μου να το θεωρώ το πιο φιλόξενο απ’ τα περισσότερα απ’ όσα έχω πάει. Ένα νησί που σηματοδότησε πολλές αλλαγές στη ζωή μου, με συγκυρίες που μ’ έκαναν να σκεφτώ και ν’ αναθεωρήσω αρκετά πράγματα. Είναι τυχαία γεγονότα, είναι οι άνθρωποι, ή μήπως η αύρα του νησιού, δε ξέρω να σας απαντήσω με βεβαιότητα.
Το μόνο που ναι σίγουρο είναι πως όταν βρίσκω την ευκαιρία θέλω πάντα να επιστρέφω σ’ αυτό το υπέροχο μέρος, έστω κι αν είναι για λίγο όπως στη παρούσα φάση που δε γινόταν περισσότερο.
Γιατί κάθε φορά στους Λειψούς είναι μια άλλη, ακόμα πιο ωραία ίσως φορά!
Ημέρα πρώτη
Η πολύ πρωινή άφιξη μας ήταν σε συνδυασμό με την πολύ πρωινή αναχώρηση μας από τη Λέρο. Άφησα τα παιδιά και πήγα τα πράγματα ως το δωμάτιο που όπως είναι λογικό δε γινόταν να παραλάβω, και χωρίς άλλη σκέψη κατέβηκα προς το φούρνο για καφέ και φαγητό που ήταν παραπάνω από επείγον:
Αφού βρεθήκαμε και σκοτώσαμε 2 ώρες τρώγοντας τα πάντα, σηκωθήκαμε προκειμένου να συνεχίσουμε την ημέρα με βουτιές, αφού πρώτα κάναμε μια βόλτα στα παραλιακά του οικισμού:
Όλα ίδια, όλα γνώριμα κι ευτυχώς όλα αναλλοίωτα, με τον χαρακτήρα του νησιού να κερδίζει κι όσους το βλέπανε για πρώτη φορά:
Το ταξί μας κατέβασε κανένα 5λεπτο αργότερα στην παραλία της «Κατσαδιάς», τη μία εκ των δύο που διαθέτουν εστιατόριο/αναψυκτήριο. Μόνο αυτό κι όχι άλλη οργάνωση, όχι ομπρελοξαπλώστρες και μπαουλοντίβανα, αυτές οι κιτσαριές και οι ασχήμιες της χώρας απαγορεύονται ρητώς στους Λειψούς, δίνοντας μας ακόμα ένα λόγο ν’ αγαπάμε το νησί. Αρκεί η φυσική σκιά των δέντρων και τα κρυστάλλινα νερά:
Απολαύσαμε το πρωινό μπανάκι αρκετά, κι ανεβήκαμε στο επίσης σκιερό Ντιλαΐλα που κάθε φορά που το βλέπω δείχνει και καλύτερο, αρχικά για να πιούμε τον καφέ μας κι έπειτα τις παγωμένες μας μπυρίτσες:
Έπρεπε βλέπετε να μεσημεριάσει, προκειμένου να πάρουμε τηλέφωνο το ταξί για να συνεχίσουμε το -στάνταρντ το παραδέχομαι- πρόγραμμα μας. Για πρώτη φορά περάσαμε τον δρόμο που κινείται περιφερειακά του νησιού, μ’ εμένα να δίνω το κλασσικό σήμα στπν οδηγό πλησιάζοντας.
– Άσε μας εδώ, θα συνεχίσουμε με τα πόδια για τις φωτογραφίες:
Δε θέλει και πολλή ανάλυση βέβαια για να καταλάβει κανείς ότι φτάναμε στο μαγικό κολπάκι που ονομάζεται «Πλατύς Γιαλός», σήμα κατατεθέν και αυτό των Λειψών:
Λέγεται ότι εδώ βρίσκεται μια από τις καλύτερες συνολικά παραλίες της χώρας μας, γεγονός που επιβεβαιώνω κι εγώ:
Ειδικότερα βέβαια όταν πήρα τον εξοπλισμό και περπάτησα προς τα μέσα, θαυμάζοντας ξανά στη ζωή μου αυτά τα υπέροχα χρώματα της ρηχής για αρκετά μέτρα παραλίας:
Αν όμως κάτι μου έχει μείνει από την πρώτη μου επίσκεψη στους Λειψούς, είναι εκείνες οι πολλές ώρες στην αγαπημένη ταβέρνα πάνω απ’ τον Πλατύ Γιαλό, ένα μέρος που επισκεπτόμαστε βεβαίως κάθε φορά και το βρίσκουμε καλύτερο:
Ήπιαμε από δύο στο μπαρ και μετά καθίσαμε σ’ ένα τραπεζάκι προκειμένου να παραγγείλουμε τα πρώτα. Διακοπές χωρίς θαλασσινά γίνεται; Δε νομίζω:
Στις έξι το απόγευμα ήμασταν και πάλι στον οικισμό, μιας και ο χρόνος με κυνηγούσε πλέον ανελέητα. – Πάτε εσείς δωμάτιο, εγώ έχω μια συζήτηση με τον Σοφοκλή, είπα με ευκολία στα παιδιά, μιας και ήταν ώρα για απογευματινές μπυρίτσες:
Ήταν όμως σειρά μου να ετοιμαστώ για να βγω προς τα έξω, αφού κάνω βέβαια την καθιερωμένη βόλτα στο χωριό πρώτα, περνώντας μεταξύ άλλων κι απ’ τον φούρνο:
Η ομορφιά καμιά φορά των νησιών έχει να κάνει με την απλότητα, γεγονός αναμφισβήτητο στους Λειψούς:
Κατηφόρισα γύρω στις εννιά το βράδυ αμέριμνος και ήσυχος, με βερμούδα και παντόφλα, απολαμβάνοντας την ησυχία μιας και ο κεντρικός δρόμος που έτσι κι αλλιώς δεν έχει οχήματα είχε μετατραπεί σε πεζόδρομο:
Πέρασμα από τον Σοφοκλή και πάλι και κατόπιν από την παραλιακή, όπου συναντηθήκαμε με την παρέα αποφασίζοντας για το επόμενο τραπέζι μας:
Η μυρωδιά του ψητού χταποδιού μας έδωσε τελικά τη λύση, πιάνοντας ένα τραπέζι στον Ασπράκη (Ούζου και μεζέ γωνία), συνοδεύοντας το με τους εκλεκτούς μεζέδες του καταστήματος και με εξαιρετικό ροζέ τοπικό κρασί!
Μια βραδιά στους Λειψούς, μαγική βραδιά:
Τι κι αν έπρεπε να ξυπνήσω χαράματα πάλι, η νύχτα με βρήκε στο μπαράκι του «Βράχου» πίνοντας μπυρίτσες κι ακούγοντας εξαιρετικές μουσικές.
- Πόσες φορές το ‘χουμε δει το ίδιο σκηνικό με το συγκεκριμένο δρομολόγιο του πλοίου φίλε, είτε καλή ώρα απ’ έξω, είτε από μέσα, ρώτησα το Νίκο;
- Λίγες φίλε, δε μου αρκεί, και τι δε θα ‘δινα να ήμασταν μέσα με προορισμό κάποιο επόμενο λιμάνι, όπως την άλλη φορά στους Φούρνους.
- Ναι όμως κι εδώ καλά είναι, ας το δούμε να φεύγει, πάρε άλλες δυο μπύρες.
Καθίσαμε ως αργά συζητώντας με τον ιδιοκτήτη για τα προβλήματα του νησιού, τις δουλειές κι όσα άφησε πίσω της η πανδημία, όπως και για τον χειμώνα στο νησί, με τις ιδέες να μην αργούν να μας μπουν για τα καλά…
Αυτοί ήταν οι Λεψοί, σύντομοι και περιεκτικοί αυτή τη φορά, για λίγο χρονικό διάστημα, τόσο ώστε να μου κοστίσει που τους αποχωριζόμουν κιόλας.
Τέτοιες σκέψεις έκανα μπαίνοντας στο πλοίο Leros express που μας περίμενε στο λιμάνι μετά τις οκτώ με προορισμό τη Λέρο, την Κάλυμνο και τέλος την Κω, απ’ όπου θα πετούσα για Θεσσαλονίκη.
Μαζί σκεφτόμουν και την επιστροφή μου.
Του χρόνου το καλοκαίρι ή μήπως νωρίτερα;
Last edited:
