Strange
Member
Χρόνια τώρα στριφογύριζε στο κεφάλι μου μια σκέψη, προσπαθώντας να καταπολεμήσω τις φοβίες μου γκουγκλαρα “ταξίδι μόνος” δεν ξέρω τι ακριβώς έψαχνα να βρω, μάλλον το θάρρος που μου έλειπε. Τελικά το τόλμησα, ίσως σε λάθος προορισμό όπως μου είπαν κάποιοι φίλοι αλλά η απόφαση είχε ληφθεί. Κωνσταντινούπολη, η πόλη των πόλεων, των αρωμάτων, των αντιθέσεων και των δύο ηπείρων.
Το ταξίδι είχε κανονιστεί οδικώς με λεωφορείο, 2 τη νύχτα η αναχώρηση από την Αλεξανδρούπολη, 42€ τα εισιτήρια με επιστροφή (για Θεσσαλονίκη ακριβότερα είναι αλλά άλλο θέμα αυτό). Ρωτώντας είχα μάθει πως τα λεωφορεία που κάνουν το συγκεκριμένο δρομολόγιο δεν έχουν πολύ κόσμο, θα είμαι μόνος στη διπλή θέση, ανέσεις, WiFi, κεράσματα κλπ Ολα ένα ψέμα, αφού με παρέλαβε ένα διώροφο λεωφορείο, ασφυκτικά γεμάτο, με μια πολύωρη ταλαιπωρία στο τελωνείο φτάσαμε στην Κωνσταντινούπολη νωρίς το πρωί.
Σ αυτό το σημείο να αναφέρω πως ακριβώς επειδή θα έκανα το ταξίδι μόνος είχα οργανώσει και την παραμικρή λεπτομέρεια, που θα πάω, πως θα πάω, πότε θα πάω και πολλά αλλα τέτοια ψυχαναγκαστικά.
Το πρώτο πράγμα λοιπόν, που είναι απαραίτητο στην πόλη, η Istanbulcard, η κάρτα που χρησιμοποιείτε σε όλα τα ΜΜΜ, βγαίνει πανεύκολα από τα κιτρινα μηχανήματα που υπάρχουν παντού, κοστιζει 6 λίρες, την ξαναφορτίζεις οπότε θέλεις και σου λύνει τα χέρια.
Πρώτο σημείο περιπλάνησης ο λόφος όπου βρίσκετε το καφέ Pierre Loti. Ιδιαίτερα ανηφορική η διαδρομή και η κατάσταση τραγελαφικη. Πέρασα μέσα από ένα νεκροταφείο με την τσάντα στην πλάτη, Τούρκους να μου μιλάνε και εγώ να απαντώ με τις τρεις λέξεις sos που είχα μάθει (γκιουναιντιμ/καλημέρα, ανλαματίμ/δεν κατάλαβα, Ουναν/Ελληνας). Αφού έφτασα στην κορυφή του λόφου πρόσεξα μερικά μέτρα πιο μακριά το τελεφερίκ και το μονοπάτι που οδηγούσαν στην κορυφή. Η θέα μαγική, αντικρίζεις μπροστά σου όλο τον Κεράτιο κόλπο, θα βοηθούσε να ήταν και λίγο πιο καθαρός ο ουρανός.
Επόμενος σταθμός το πάρκο Miniaturk, η απόσταση από το Pierre lotti ήταν περίπου στη μία ώρα, ευκαιρία για περπάτημα. Αντικρίζοντας το πάρκο εντυπωσιάστηκα με τα τόσα μνημεία και την τόση λεπτομέρεια. Ένα μέρος όχι τόσο τουριστικό και με πρόσβαση μόνο με αστικές συγκοινωνίες αλλά αν βρεθείς στην πόλη σίγουρα αξίζει την προσοχή σου.
Το μεσημέρι η πρώτη γνωριμία με το ξενοδοχείο, αν και πολύ οικονομικο παρείχε τα πάντα, έμεινα ενθουσιασμένος. Η επικοινωνία στη reception γινόταν με λίγα τούρκικα, λίγα Αγγλικα, πολύ νοηματική και χαμόγελο.
Η απογευματινή βόλτα ήταν στον 238μέτρων ουρανοξύστη Istanbul Sapphire. Ακριβώς μπροστά υπάρχει στάση μετρό οπότε η πρόσβαση είναι πολύ εύκολη. Ανεβαίνεις σε ένα ταχύτατο ασανσέρ που σε δευτερόλεπτα σε μεταφέρει στον τελευταίο όροφο όπου η πανοραμική θέα σου κόβει την ανάσα, μοναδική εμπειρία.
Το βράδυ μια βόλτα στην πολυσύχναστη Istiklal. Εκεί αντικρίζεις το μέγεθος αυτής της πόλης με τις χιλιάδες κόσμου να ανεβοκατεβαίνουν τον κεντρικό πεζόδρομο (3 εκατομμύρια έχω διαβάσει διασχίζουν καθημερινά αυτόν το δρόμο). Υπάρχουν καταστήματα ανοιχτά ως αργά για όλα τα γούστα, ψώνια, φαγητό, ποτό, παγωτό.
Η δεύτερη ημέρα ξεκίνησε από νωρίς το πρωί διασχίζοντας μια Istiklal που δεν είχε καμία σχέση με αυτό που συνάντησα την προηγούμενη νύχτα, ο δρόμος άδειος από κόσμο, γεμάτος από φορτηγά για την τροφοδοσία των καταστημάτων και απορριμματοφόρα. Με κατεύθυνση τα γραφικά σοκάκια της Cihangir έφτασα ως τη γέφυρα του Γαλατά, ανηφορικός ο δρόμος ως την Sultanahmet (περιοχή όπου βρίσκονται η Αγία Σοφία, το Μπλε Τζαμί και πολλά άλλα) οπότε ας παω μια βόλτα και με το τραμ (έχει πολύ συχνά δρομολόγια). Αφού έκανα μια βόλτα για τις απαραίτητες φωτογραφίες στα παραπάνω μνημεία κατευθύνθηκα στη Βασιλική Κινστέρνα (υπόγεια δεξαμενή νερού). Μπαίνοντας μέσα μια η σκέψη «τι έχουν φτιάξει οι άνθρωποι». Ένα δείγμα της βυζαντινής μηχανικής που σε αφήνει πραγματικά άφωνο. Επιστροφή στην πολυκοσμία και στο μεγάλο παζάρι (Καπαλί Τσαρσί), ενας λαβύρινθος με εκατοντάδες τουριστικά μαγαζάκια. Από εκεί στην Αιγυπτιακή αγορά ή αλλιώς αγορά τον μπαχαρικών, με το που περνάς την είσοδο εναλλάσσονται οι μυρωδιές από κάθε λογής μπαχαρικά και τσάι. Πολύ πιο μικρή η Αιγυπτιακή αγορά σε σχέση με το Καπαλί τσαρσί, και πιο καθαρή θα έλεγα.
Επόμενος προορισμός η περιοχή Balat (οι γειτονιές γύρω από το Πατριαρχείο δηλαδή). Μετά από μια περιπλάνηση στην περιοχή βρέθηκα μπροστά στις εικόνες που έβλεπα σε φωτογραφίες και με έκαναν να αναζητήσω αυτή τη γειτονιά. Γραφικά σοκάκια με πολύχρωμα παραδοσιακά σπίτια, μπουγάδες απλωμένες σε αντικριστά παράθυρα, ένα σκηνικό μοναδικής ομορφιάς που σίγουρα αξίζει μια επίσκεψη.
Απογευματινός προορισμός η περιοχή της πατάτας, Ortakoy. Μια τουριστική περιοχή με θέα τη γέφυρα του Βοσπόρου, με πολλά καταστήματα σουβενίρ και καμιά δεκαριά καντίνες στη σειρά που προσπαθούν να σε κάνουν πελάτη τους με κάθε τρόπο προσφέροντας όλες το ίδιο πράγμα, kumpir (καυτή πατάτα φούρνου γεμιστή με υλικά της επιλογής σου). Την παίρνεις στο χέρι και τρως λίγο πιο κάτω στα παγκάκια παρέα με μερικές γάτες που σε κοιτάνε μήπως και περισσέψει κάτι.
Ξημέρωσε η μέρα της επιστροφής στην πατρίδα αλλά έχουμε ακόμα ως το βράδυ. Αφού συνεννοήθηκα με δυσκολία και πολλά νοήματα με το ξενοδοχείο ώστε να αφήσω εκει την βαλίτσα ως το απόγευμα ξεκίνησα για Ασία και το πάρκο Camlıca Hill, την περιοχή στην άλλη απέναντι πλευρά του Βοσπόρου δηλαδή. Μετά από αρκετή ταλαιπωρία με το αστικό και τον ανηφορικό δρόμο από το σημείο που είναι η κοντινότερη στάση, η θέα σου ξεπληρώνει όλη την κούραση. Από αυτό το σημείο αντικρίζεις το μέγεθος αυτής τη πόλης, αν έχει και καθαρό ουρανό η θέα εντυπωσιάζει. Μετά τον λόφο επιβάλετε και μια επίσκεψη στη περιοχή Ουσκουντάρ (Ασιατική πλευρά, δίπλα στο Βόσπορο). Εδώ βλέπεις τις διάφορες των δυο περιοχών, Ευρωπαϊκής και Ασιατικής, περισσότερη μαντήλα και περισσότερη γυφτιά εδώ (μην παρεξηγηθεί ο όρος αλλά δεν μπόρεσα να το περιγράψω διαφορετικά).
Το μεσημέρι επιστροφή στην Ευρωπαϊκή πλευρά, περιπλάνηση στους δρόμους της πόλης και μια σκέψη που είχα πριν ακόμα φτάσω στην Κωνσταντινούπολη. Η προτροπή φίλων «μη τυχόν και δεν κάνεις χαμάμ», τελικά είπα να μην τους απογοητεύσω! Το απόγευμα πέρασα διστακτικά την πόρτα ενός παραδοσιακού χαμάμ (που φυσικά είχα ψάξει από πριν), ενας μουστακαλής τύπος που σίγουρα δε δυσκολεύτηκε να καταλάβει πως είμαι τουρίστας, μου έδειξε έναν κατάλογο με τις τιμές, το φουλ πρόγραμμα που διάλεξα ήταν στις 75 λίρες (περίπου 12e). Μου έδωσε μια πετσέτα για τη μέση, μου έδειξε και ένα δωμάτιο, με τζαμαρία μπροστά που έβλεπε στο χώρο οπου βρισκόντουσαν αρκετοί Τούρκοι που υπέθεσα πως είχαν τελειώσει το χαμάμ και απολάμβαναν το τσάι τους, για να αλλάξω. Εγω να πρέπει να ξεβρακωθώ και οι αλλοι απ έξω να πίνουν το τσάι τους με θέα… ότι καταλαβαίνεις. Άγνωστη λέξη η διακριτικότητα στην Τουρκία. Αφού γδύθηκα με όσο το δυνατόν γρήγορες κινήσεις, ο μουστακαλής μου πέρασε το κλειδί του δωματίου σε βραχιόλι και με οδήγησε σε ένα δωμάτιο σάουνας. Η ζέστη αφόρητη, σκεφτόμουν έτσι και λιποθυμήσω τωρα εδώ μέσα τι θα γίνει; Ευτυχώς το άντεξα και αυτό. Μετά από αρκετή ώρα (περίπου στο εικοσάλεπτο), έρχετε ένας κοιλαράς Τούρκος, με ένα γκελ με παίρνει από εκεί και με βάζει δίπλα σε μια βρύση με σχεδόν καυτό νερό. Φοράει ένα γάντι απολέπισης και αρχίζει να με τρίβει σε όλο το σώμα. Ντράπηκα με τη «βρωμιά» που έβγαινε από πάνω μου, νεκρό δέρμα έμαθα πως ήταν όλο αυτό. Μετά το τρίψιμο ώρα για σαπουνάδα και μασάζ, με πάει σε ένα μαρμάρινο «κρεβάτι» ο κοιλαράς αρχίζει να αδειάζει πάνω μου σακιά με σαπουνάδα και να κάνει μασαζ. Τρίβοντας μου τα πόδια ψέλλισε και μερικά τούρκικα, λογικά θα κατάλαβε πως ήταν κουρασμένα, και πώς να μην είναι με 70χλμ που περπάτησα σε τρείς ημέρες. Τελειώνει το μασάζ και το σαπούνι, πάμε και πάλι δίπλα στη βρύση για ξέβγαλμα. Μου δίνει μία καθαρή πετσέτα για τη μέση, άλλη μια για την πλάτη και μια για το κεφάλι (πόσα πλυντήρια να βάζουν τη μέρα σκέφτηκα), και με οδηγεί έξω, στον μουστακαλή. Κάνω να πάνω στο δωμάτιο να αλλάξω να φύγω, «no» μου λέει, χίλιες δυο σκέψεις πέρασαν από το μυαλό μου, τελικά απλά ήθελε να κάτσω λίγο στο χολ ας το πούμε, για να αλλάξει σταδιακά θερμοκρασία το σώμα και όχι απότομα αν πχ έβγαινα κατευθεία έξω. Με ρώτησαν αν ήθελα τσάι, αρνήθηκα ευγενικά και μετά από λίγο πήγα στο δωμάτιο μου να αλλάξω χωρίς καμία ντροπή πλέον. Πλήρωσα αφήνοντας ένα γενναίο φιλοδώρημα και έφυγα αφού είχα βιώσει μια από τις καλύτερες εμπειρίες της ζωής μου. Λίγες ώρες πριν φύγω από την πόλη και μου είχε φύγει ήδη όλη η κούραση των προηγούμενων ημερών. Μην φύγετε από την Κωνσταντινούπολη αν δεν απολαύσετε ένα χαμάμ (μου το έλεγαν, έλεγα «ελα μωρε σιγά», και όμως, η εμπειρία δε συγκρίνετε με τίποτα).
Το ταξίδι στην πόλη των πόλεων έφτανε στο τέλος του, πέρασα να πω ένα εις το επανιδείν στην Αγία Σοφιά και κατευθύνθηκα στον σταθμό λεωφορείων Otogar. Καθησα στη θέση μου με την ελπίδα να μην έχω συνεπιβάτη δίπλα μου, το όνειρο μου είχε σχεδόν εκπληρωθεί μέχρι που λίγο πριν ξεκινήσει το λεωφορείο κάθησε δίπλα μου ένας τουρκαλάς που σε όλη τη διαδρομή όταν δεν έπαιζε το μπεγλέρι του είχε αναμμένο το φωτάκι και υποτίθετε διάβαζε ένα βιβλίο, ο μαγνήτης που έχω να προσελκύω κάθε τι παράξενο ήταν σε ισχύ. Έβαλα τα ακουστικά μου, έκλεισα τα μάτια και συνέχισα να περπατάω νοερά στα σοκάκια της πόλης.
Η μετακίνηση στην Κωνσταντινούπολη είναι πολύ εύκολη, ΜΜΜ υπάρχουν για κάθε περιοχή, ίντερνετ να έχεις και με μια γρήγορη αναζήτηση βρίσκεις τα πάντα. Με μια εύκολη εγγραφή στο site των τοπικών ΜΜΜ έχεις ίντερνετ μέσα σε αρκετά αστικά και σε όλες τις στάσεις τραμ, μετρό και αστικών. Παρακάτω αναφέρω τι συγκοινωνία χρησιμοποίησα για κάθε περιοχή που ήθελα να πάω, σίγουρα υπάρχουν και άλλοι τρόποι πρόσβασης. Επίσης αναφέρω και τις τιμές όπου είχε είσοδο.
Pierre Loti
Από σταθμο Otogar το αστικό 390, στάση μπροστά από το τελεφερίκ.
Από Εμίνονου (περιοχή δίπλα στη γέφυρα Γαλατά), το αστικό 99, στάση μπροστά από το τελεφερίκ.
Miniaturk
Από Εμίνονου τα αστικά 47/47E/47C ως τη στάση «Miniaturk»
Από πλατεία Ταξίμ το αστικό 37Τ ως τη στάση «Miniaturk»
Είσοδος 15 λίρες (2,5e)
Istanbul Sapphire
Με την πράσινη γραμμή μετρό, (περνάει από Ταξίμ), ως τη στάση «4.Levent»
Πρόσβαση στο ασανσέρ από τον πρώτο όροφο.
Είσοδος 30 λίρες (5e)
Βασιλική Κινστέρνα
Εύκολη πρόσβαση με το τραμ που έχει διαδρομή από Kabatas (περιοχή κάτω από την πλατεία Ταξίμ προς το Βόσπορο) ως Bagcilar, διασχίζοντας όλο το ιστορικό κέντρο.
Είσοδος 20 λίρες (3,2e)
Balat
Από σταθμό αστικών συγκοινωνιών αριστερά της γέφυρας Γαλατά στην περιοχή Εμίνονου.
Αστικό 99Υ, στάση σχεδόν μπροστά στο Πατριαρχείο (με τον κόσμο που θα δείς εκεί δεν τη χάνεις). Επιστροφή για κέντρο από τον απέναντι δρόμο με το ίδιο αστικό.
Ortakoy
Με το τραμ ως τη στάση Kabatas (που είναι και το τέρμα της διαδρομής), από εκεί με το αστικό DT1 ως Ortakoy.
Ασιατική πλευρά, πάρκο Camlıca Hill/Ουσκουντάρ.
Στάση πάνω δεξιά από την πλατεία Ταξίμ, με το αστικό 129Τ, αποβίβαση στη στάση Kisikli και ανηφορικό περπάτημα 15 λεπτών περίπου. Επιστροφή Kisikli, μετρό με προορισμό Uskudar. Από εκεί με τον υποθαλάσσιο σιδηρόδρομο Marmaray ως την Ευρωπαική πλευρά.
Όσο αφορά το φαγητό μετά από πολύ ψάξιμο γιατι ήθελα όσο το δυνατόν οικονομικότερο ταξίδι, χωρίς να μου λείψει και τίποτα, προτίμησα κυρίως τα τοπικά μαγειρεία.
Ενδεικτικά αναφέρω τα παρακάτω:
Balkan Lokantasi (μεγάλη ποικιλία από μαγειρευτά)
Kizilkayalar (Χαμπουργκερ σε πανιασμένο ψωμί. Απίστευτο)
Fatih kofte (κλασικό μαγειρείο για καλό και οικονομικό φαγητό)
Coffeetopia (καλός καφές, καλό wifi, πρίζες δίπλα στα τραπέζια, καλά Αγγλικά. Το στέκι μου)
Durumzade (Μεγάλη ποικιλία από γευστικότατα σαντουιτς, κεμπάπ, ντονέρ και πολλά άλλα).
Και για να μη γράφω μόνο τα καλά:
Ortaklar Kebap Lahmacun (παράγγειλα δυο πιάτα, το ένα δεν ήρθε ποτέ και φυσικά χρεώθηκε. Μετά από νοήματα και μερικές λέξεις στα αγγλικά αφαίρεσε τη χρέωση. Γευστικά το χειρότερο που έχω φάει στην Κωνσταντινούπολη. Το κερασάκι στην τούρτα ο κωδικός wifi: Istanbul1453... Χωρίς σχόλιο.
Αυτή ήταν η πρώτη μου ταξιδιωτική εμπειρία που μεταφέρω στο φόρουμ, ελπίζω να κριθεί με επιείκεια. Για οποιαδήποτε σχετική ταξιδιωτική πληροφορία στη διάθεσή σας.
Το ταξίδι είχε κανονιστεί οδικώς με λεωφορείο, 2 τη νύχτα η αναχώρηση από την Αλεξανδρούπολη, 42€ τα εισιτήρια με επιστροφή (για Θεσσαλονίκη ακριβότερα είναι αλλά άλλο θέμα αυτό). Ρωτώντας είχα μάθει πως τα λεωφορεία που κάνουν το συγκεκριμένο δρομολόγιο δεν έχουν πολύ κόσμο, θα είμαι μόνος στη διπλή θέση, ανέσεις, WiFi, κεράσματα κλπ Ολα ένα ψέμα, αφού με παρέλαβε ένα διώροφο λεωφορείο, ασφυκτικά γεμάτο, με μια πολύωρη ταλαιπωρία στο τελωνείο φτάσαμε στην Κωνσταντινούπολη νωρίς το πρωί.
Σ αυτό το σημείο να αναφέρω πως ακριβώς επειδή θα έκανα το ταξίδι μόνος είχα οργανώσει και την παραμικρή λεπτομέρεια, που θα πάω, πως θα πάω, πότε θα πάω και πολλά αλλα τέτοια ψυχαναγκαστικά.
Το πρώτο πράγμα λοιπόν, που είναι απαραίτητο στην πόλη, η Istanbulcard, η κάρτα που χρησιμοποιείτε σε όλα τα ΜΜΜ, βγαίνει πανεύκολα από τα κιτρινα μηχανήματα που υπάρχουν παντού, κοστιζει 6 λίρες, την ξαναφορτίζεις οπότε θέλεις και σου λύνει τα χέρια.
Πρώτο σημείο περιπλάνησης ο λόφος όπου βρίσκετε το καφέ Pierre Loti. Ιδιαίτερα ανηφορική η διαδρομή και η κατάσταση τραγελαφικη. Πέρασα μέσα από ένα νεκροταφείο με την τσάντα στην πλάτη, Τούρκους να μου μιλάνε και εγώ να απαντώ με τις τρεις λέξεις sos που είχα μάθει (γκιουναιντιμ/καλημέρα, ανλαματίμ/δεν κατάλαβα, Ουναν/Ελληνας). Αφού έφτασα στην κορυφή του λόφου πρόσεξα μερικά μέτρα πιο μακριά το τελεφερίκ και το μονοπάτι που οδηγούσαν στην κορυφή. Η θέα μαγική, αντικρίζεις μπροστά σου όλο τον Κεράτιο κόλπο, θα βοηθούσε να ήταν και λίγο πιο καθαρός ο ουρανός.
Επόμενος σταθμός το πάρκο Miniaturk, η απόσταση από το Pierre lotti ήταν περίπου στη μία ώρα, ευκαιρία για περπάτημα. Αντικρίζοντας το πάρκο εντυπωσιάστηκα με τα τόσα μνημεία και την τόση λεπτομέρεια. Ένα μέρος όχι τόσο τουριστικό και με πρόσβαση μόνο με αστικές συγκοινωνίες αλλά αν βρεθείς στην πόλη σίγουρα αξίζει την προσοχή σου.
Το μεσημέρι η πρώτη γνωριμία με το ξενοδοχείο, αν και πολύ οικονομικο παρείχε τα πάντα, έμεινα ενθουσιασμένος. Η επικοινωνία στη reception γινόταν με λίγα τούρκικα, λίγα Αγγλικα, πολύ νοηματική και χαμόγελο.
Η απογευματινή βόλτα ήταν στον 238μέτρων ουρανοξύστη Istanbul Sapphire. Ακριβώς μπροστά υπάρχει στάση μετρό οπότε η πρόσβαση είναι πολύ εύκολη. Ανεβαίνεις σε ένα ταχύτατο ασανσέρ που σε δευτερόλεπτα σε μεταφέρει στον τελευταίο όροφο όπου η πανοραμική θέα σου κόβει την ανάσα, μοναδική εμπειρία.
Το βράδυ μια βόλτα στην πολυσύχναστη Istiklal. Εκεί αντικρίζεις το μέγεθος αυτής της πόλης με τις χιλιάδες κόσμου να ανεβοκατεβαίνουν τον κεντρικό πεζόδρομο (3 εκατομμύρια έχω διαβάσει διασχίζουν καθημερινά αυτόν το δρόμο). Υπάρχουν καταστήματα ανοιχτά ως αργά για όλα τα γούστα, ψώνια, φαγητό, ποτό, παγωτό.
Η δεύτερη ημέρα ξεκίνησε από νωρίς το πρωί διασχίζοντας μια Istiklal που δεν είχε καμία σχέση με αυτό που συνάντησα την προηγούμενη νύχτα, ο δρόμος άδειος από κόσμο, γεμάτος από φορτηγά για την τροφοδοσία των καταστημάτων και απορριμματοφόρα. Με κατεύθυνση τα γραφικά σοκάκια της Cihangir έφτασα ως τη γέφυρα του Γαλατά, ανηφορικός ο δρόμος ως την Sultanahmet (περιοχή όπου βρίσκονται η Αγία Σοφία, το Μπλε Τζαμί και πολλά άλλα) οπότε ας παω μια βόλτα και με το τραμ (έχει πολύ συχνά δρομολόγια). Αφού έκανα μια βόλτα για τις απαραίτητες φωτογραφίες στα παραπάνω μνημεία κατευθύνθηκα στη Βασιλική Κινστέρνα (υπόγεια δεξαμενή νερού). Μπαίνοντας μέσα μια η σκέψη «τι έχουν φτιάξει οι άνθρωποι». Ένα δείγμα της βυζαντινής μηχανικής που σε αφήνει πραγματικά άφωνο. Επιστροφή στην πολυκοσμία και στο μεγάλο παζάρι (Καπαλί Τσαρσί), ενας λαβύρινθος με εκατοντάδες τουριστικά μαγαζάκια. Από εκεί στην Αιγυπτιακή αγορά ή αλλιώς αγορά τον μπαχαρικών, με το που περνάς την είσοδο εναλλάσσονται οι μυρωδιές από κάθε λογής μπαχαρικά και τσάι. Πολύ πιο μικρή η Αιγυπτιακή αγορά σε σχέση με το Καπαλί τσαρσί, και πιο καθαρή θα έλεγα.
Επόμενος προορισμός η περιοχή Balat (οι γειτονιές γύρω από το Πατριαρχείο δηλαδή). Μετά από μια περιπλάνηση στην περιοχή βρέθηκα μπροστά στις εικόνες που έβλεπα σε φωτογραφίες και με έκαναν να αναζητήσω αυτή τη γειτονιά. Γραφικά σοκάκια με πολύχρωμα παραδοσιακά σπίτια, μπουγάδες απλωμένες σε αντικριστά παράθυρα, ένα σκηνικό μοναδικής ομορφιάς που σίγουρα αξίζει μια επίσκεψη.
Απογευματινός προορισμός η περιοχή της πατάτας, Ortakoy. Μια τουριστική περιοχή με θέα τη γέφυρα του Βοσπόρου, με πολλά καταστήματα σουβενίρ και καμιά δεκαριά καντίνες στη σειρά που προσπαθούν να σε κάνουν πελάτη τους με κάθε τρόπο προσφέροντας όλες το ίδιο πράγμα, kumpir (καυτή πατάτα φούρνου γεμιστή με υλικά της επιλογής σου). Την παίρνεις στο χέρι και τρως λίγο πιο κάτω στα παγκάκια παρέα με μερικές γάτες που σε κοιτάνε μήπως και περισσέψει κάτι.
Ξημέρωσε η μέρα της επιστροφής στην πατρίδα αλλά έχουμε ακόμα ως το βράδυ. Αφού συνεννοήθηκα με δυσκολία και πολλά νοήματα με το ξενοδοχείο ώστε να αφήσω εκει την βαλίτσα ως το απόγευμα ξεκίνησα για Ασία και το πάρκο Camlıca Hill, την περιοχή στην άλλη απέναντι πλευρά του Βοσπόρου δηλαδή. Μετά από αρκετή ταλαιπωρία με το αστικό και τον ανηφορικό δρόμο από το σημείο που είναι η κοντινότερη στάση, η θέα σου ξεπληρώνει όλη την κούραση. Από αυτό το σημείο αντικρίζεις το μέγεθος αυτής τη πόλης, αν έχει και καθαρό ουρανό η θέα εντυπωσιάζει. Μετά τον λόφο επιβάλετε και μια επίσκεψη στη περιοχή Ουσκουντάρ (Ασιατική πλευρά, δίπλα στο Βόσπορο). Εδώ βλέπεις τις διάφορες των δυο περιοχών, Ευρωπαϊκής και Ασιατικής, περισσότερη μαντήλα και περισσότερη γυφτιά εδώ (μην παρεξηγηθεί ο όρος αλλά δεν μπόρεσα να το περιγράψω διαφορετικά).
Το μεσημέρι επιστροφή στην Ευρωπαϊκή πλευρά, περιπλάνηση στους δρόμους της πόλης και μια σκέψη που είχα πριν ακόμα φτάσω στην Κωνσταντινούπολη. Η προτροπή φίλων «μη τυχόν και δεν κάνεις χαμάμ», τελικά είπα να μην τους απογοητεύσω! Το απόγευμα πέρασα διστακτικά την πόρτα ενός παραδοσιακού χαμάμ (που φυσικά είχα ψάξει από πριν), ενας μουστακαλής τύπος που σίγουρα δε δυσκολεύτηκε να καταλάβει πως είμαι τουρίστας, μου έδειξε έναν κατάλογο με τις τιμές, το φουλ πρόγραμμα που διάλεξα ήταν στις 75 λίρες (περίπου 12e). Μου έδωσε μια πετσέτα για τη μέση, μου έδειξε και ένα δωμάτιο, με τζαμαρία μπροστά που έβλεπε στο χώρο οπου βρισκόντουσαν αρκετοί Τούρκοι που υπέθεσα πως είχαν τελειώσει το χαμάμ και απολάμβαναν το τσάι τους, για να αλλάξω. Εγω να πρέπει να ξεβρακωθώ και οι αλλοι απ έξω να πίνουν το τσάι τους με θέα… ότι καταλαβαίνεις. Άγνωστη λέξη η διακριτικότητα στην Τουρκία. Αφού γδύθηκα με όσο το δυνατόν γρήγορες κινήσεις, ο μουστακαλής μου πέρασε το κλειδί του δωματίου σε βραχιόλι και με οδήγησε σε ένα δωμάτιο σάουνας. Η ζέστη αφόρητη, σκεφτόμουν έτσι και λιποθυμήσω τωρα εδώ μέσα τι θα γίνει; Ευτυχώς το άντεξα και αυτό. Μετά από αρκετή ώρα (περίπου στο εικοσάλεπτο), έρχετε ένας κοιλαράς Τούρκος, με ένα γκελ με παίρνει από εκεί και με βάζει δίπλα σε μια βρύση με σχεδόν καυτό νερό. Φοράει ένα γάντι απολέπισης και αρχίζει να με τρίβει σε όλο το σώμα. Ντράπηκα με τη «βρωμιά» που έβγαινε από πάνω μου, νεκρό δέρμα έμαθα πως ήταν όλο αυτό. Μετά το τρίψιμο ώρα για σαπουνάδα και μασάζ, με πάει σε ένα μαρμάρινο «κρεβάτι» ο κοιλαράς αρχίζει να αδειάζει πάνω μου σακιά με σαπουνάδα και να κάνει μασαζ. Τρίβοντας μου τα πόδια ψέλλισε και μερικά τούρκικα, λογικά θα κατάλαβε πως ήταν κουρασμένα, και πώς να μην είναι με 70χλμ που περπάτησα σε τρείς ημέρες. Τελειώνει το μασάζ και το σαπούνι, πάμε και πάλι δίπλα στη βρύση για ξέβγαλμα. Μου δίνει μία καθαρή πετσέτα για τη μέση, άλλη μια για την πλάτη και μια για το κεφάλι (πόσα πλυντήρια να βάζουν τη μέρα σκέφτηκα), και με οδηγεί έξω, στον μουστακαλή. Κάνω να πάνω στο δωμάτιο να αλλάξω να φύγω, «no» μου λέει, χίλιες δυο σκέψεις πέρασαν από το μυαλό μου, τελικά απλά ήθελε να κάτσω λίγο στο χολ ας το πούμε, για να αλλάξει σταδιακά θερμοκρασία το σώμα και όχι απότομα αν πχ έβγαινα κατευθεία έξω. Με ρώτησαν αν ήθελα τσάι, αρνήθηκα ευγενικά και μετά από λίγο πήγα στο δωμάτιο μου να αλλάξω χωρίς καμία ντροπή πλέον. Πλήρωσα αφήνοντας ένα γενναίο φιλοδώρημα και έφυγα αφού είχα βιώσει μια από τις καλύτερες εμπειρίες της ζωής μου. Λίγες ώρες πριν φύγω από την πόλη και μου είχε φύγει ήδη όλη η κούραση των προηγούμενων ημερών. Μην φύγετε από την Κωνσταντινούπολη αν δεν απολαύσετε ένα χαμάμ (μου το έλεγαν, έλεγα «ελα μωρε σιγά», και όμως, η εμπειρία δε συγκρίνετε με τίποτα).
Το ταξίδι στην πόλη των πόλεων έφτανε στο τέλος του, πέρασα να πω ένα εις το επανιδείν στην Αγία Σοφιά και κατευθύνθηκα στον σταθμό λεωφορείων Otogar. Καθησα στη θέση μου με την ελπίδα να μην έχω συνεπιβάτη δίπλα μου, το όνειρο μου είχε σχεδόν εκπληρωθεί μέχρι που λίγο πριν ξεκινήσει το λεωφορείο κάθησε δίπλα μου ένας τουρκαλάς που σε όλη τη διαδρομή όταν δεν έπαιζε το μπεγλέρι του είχε αναμμένο το φωτάκι και υποτίθετε διάβαζε ένα βιβλίο, ο μαγνήτης που έχω να προσελκύω κάθε τι παράξενο ήταν σε ισχύ. Έβαλα τα ακουστικά μου, έκλεισα τα μάτια και συνέχισα να περπατάω νοερά στα σοκάκια της πόλης.
Η μετακίνηση στην Κωνσταντινούπολη είναι πολύ εύκολη, ΜΜΜ υπάρχουν για κάθε περιοχή, ίντερνετ να έχεις και με μια γρήγορη αναζήτηση βρίσκεις τα πάντα. Με μια εύκολη εγγραφή στο site των τοπικών ΜΜΜ έχεις ίντερνετ μέσα σε αρκετά αστικά και σε όλες τις στάσεις τραμ, μετρό και αστικών. Παρακάτω αναφέρω τι συγκοινωνία χρησιμοποίησα για κάθε περιοχή που ήθελα να πάω, σίγουρα υπάρχουν και άλλοι τρόποι πρόσβασης. Επίσης αναφέρω και τις τιμές όπου είχε είσοδο.
Pierre Loti
Από σταθμο Otogar το αστικό 390, στάση μπροστά από το τελεφερίκ.
Από Εμίνονου (περιοχή δίπλα στη γέφυρα Γαλατά), το αστικό 99, στάση μπροστά από το τελεφερίκ.
Miniaturk
Από Εμίνονου τα αστικά 47/47E/47C ως τη στάση «Miniaturk»
Από πλατεία Ταξίμ το αστικό 37Τ ως τη στάση «Miniaturk»
Είσοδος 15 λίρες (2,5e)
Istanbul Sapphire
Με την πράσινη γραμμή μετρό, (περνάει από Ταξίμ), ως τη στάση «4.Levent»
Πρόσβαση στο ασανσέρ από τον πρώτο όροφο.
Είσοδος 30 λίρες (5e)
Βασιλική Κινστέρνα
Εύκολη πρόσβαση με το τραμ που έχει διαδρομή από Kabatas (περιοχή κάτω από την πλατεία Ταξίμ προς το Βόσπορο) ως Bagcilar, διασχίζοντας όλο το ιστορικό κέντρο.
Είσοδος 20 λίρες (3,2e)
Balat
Από σταθμό αστικών συγκοινωνιών αριστερά της γέφυρας Γαλατά στην περιοχή Εμίνονου.
Αστικό 99Υ, στάση σχεδόν μπροστά στο Πατριαρχείο (με τον κόσμο που θα δείς εκεί δεν τη χάνεις). Επιστροφή για κέντρο από τον απέναντι δρόμο με το ίδιο αστικό.
Ortakoy
Με το τραμ ως τη στάση Kabatas (που είναι και το τέρμα της διαδρομής), από εκεί με το αστικό DT1 ως Ortakoy.
Ασιατική πλευρά, πάρκο Camlıca Hill/Ουσκουντάρ.
Στάση πάνω δεξιά από την πλατεία Ταξίμ, με το αστικό 129Τ, αποβίβαση στη στάση Kisikli και ανηφορικό περπάτημα 15 λεπτών περίπου. Επιστροφή Kisikli, μετρό με προορισμό Uskudar. Από εκεί με τον υποθαλάσσιο σιδηρόδρομο Marmaray ως την Ευρωπαική πλευρά.
Όσο αφορά το φαγητό μετά από πολύ ψάξιμο γιατι ήθελα όσο το δυνατόν οικονομικότερο ταξίδι, χωρίς να μου λείψει και τίποτα, προτίμησα κυρίως τα τοπικά μαγειρεία.
Ενδεικτικά αναφέρω τα παρακάτω:
Balkan Lokantasi (μεγάλη ποικιλία από μαγειρευτά)
Kizilkayalar (Χαμπουργκερ σε πανιασμένο ψωμί. Απίστευτο)
Fatih kofte (κλασικό μαγειρείο για καλό και οικονομικό φαγητό)
Coffeetopia (καλός καφές, καλό wifi, πρίζες δίπλα στα τραπέζια, καλά Αγγλικά. Το στέκι μου)
Durumzade (Μεγάλη ποικιλία από γευστικότατα σαντουιτς, κεμπάπ, ντονέρ και πολλά άλλα).
Και για να μη γράφω μόνο τα καλά:
Ortaklar Kebap Lahmacun (παράγγειλα δυο πιάτα, το ένα δεν ήρθε ποτέ και φυσικά χρεώθηκε. Μετά από νοήματα και μερικές λέξεις στα αγγλικά αφαίρεσε τη χρέωση. Γευστικά το χειρότερο που έχω φάει στην Κωνσταντινούπολη. Το κερασάκι στην τούρτα ο κωδικός wifi: Istanbul1453... Χωρίς σχόλιο.
Αυτή ήταν η πρώτη μου ταξιδιωτική εμπειρία που μεταφέρω στο φόρουμ, ελπίζω να κριθεί με επιείκεια. Για οποιαδήποτε σχετική ταξιδιωτική πληροφορία στη διάθεσή σας.
Attachments
Last edited:
