Νάξος, εκεί που η Αριάδνη γνώρισε το Διόνυσο!

[dimosf]

Με τη ζέστη στο φόρτε της πήραμε το δρόμο για τη Μουτσούνα. Ο δρόμος στενός με πολλές στροφές οδηγεί προς τα ανατολικά και προς τη θάλασσα. Επίνειο της Απειράνθου, η Μουτσούνα υπήρξε το κύριο λιμάνι φόρτωσης της σμύριδας. Στην αρχή κατέβαζαν το υλικό με ζώα. Στις αρχές της δεκαετίας του 1920 αποφασίζεται ένα μεγάλο έργο που θα ολοκληρωθεί στα τέλη της Πρόκειται για ένα σπουδαίο, σε παγκόσμιο επίπεδο, έργο. Ο εναέριος.

Ένα σύστημα σαν τελεφερίκ που με κάδους κρεμασμένους σε συρματόσχοινα κατέβαζε το υλικό από τα ορυχεία στο λιμάνι, σε μια διαδρομή 9 περίπου χιλιομέτρων Ήταν σε λειτουργία μέχρι το 1978. Σήμερα οι κολώνες, τα συρματόσχοινα και οι κρεμασμένοι σ’ αυτά κάδοι (άδειοι ή γεμάτοι) σκουριάζουν, μέχρις ότου καταρρεύσουν ή βρεθεί κάποιος να ενδιαφερθεί για τη συντήρηση και ανάδειξή τους.

Η Μουτσούνα είναι ένα πολύ γραφικό λιμανάκι με έντονο το παρελθόν που έχει να κάνει με τον ορυκτό πλούτο αυτού του τόπου. Έχει και μια μικρή παραλία ότι πρέπει για μπάνιο, αν και εμείς δεν την τιμήσαμε.

Αφού βγάλαμε μπόλικες φωτογραφίες πήραμε πληροφορίες και αποφασίσουμε να «κατηφορίσουμε» νότια για να δούμε τις παραλίες της ανατολικής ακτής. Μερικές είναι πολύ όμορφες με καλύτερη την τελευταία, τον Πάνορμο. Δυστυχώς η πρόσβαση για όλους μας είναι δύσκολη και έτσι δεν κάναμε τελικά μπάνιο. Γυρίσαμε στη Μουτσούνα και κάτσαμε στο «Δίχτυ» για υπέροχους ψαρομεζέδες και ρακή. Από τα ανατολικά ο ήλιος χάνεται νωρίτερα

και έτσι φύγαμε πριν σουρουπώσει μιας και είχαμε δρόμο μακρύ και σχετικά δύσκολο.

Όταν φτάσαμε πάνω ψηλά στο βουνό, ο ήλιος είχε δύσει αλλά τα χρώματα του ηλιοβασιλέματος συνέχιζαν να βάφουν τον ορίζοντα. Μια ακόμα στάση στους Τρίποδες, να βγάλω φωτογραφίες τους ανεμόμυλους φωτισμένους και γραμμή σε ένα καφέ μπαρ στην Αγία Άννα για τον αγώνα Ελλάδα Γερμανία του EURO 2012. Αν και χάσαμε 2-4 η στάση της Εθνικής μας ήταν αξιοπρεπέστατη.

(συνεχίζεται)​

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 11
• 12
• 13
• 14
• 15
• …

  Go to chapter

  Go
• 20

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 13 of 20

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[dimosf]

Ο Κούρος του Φλεριού και η μοναδικότητα της Δροσιανής!
Η γνωριμία με το νησί ξεκίνησε με το κέντρο του. Το προσεγγίσαμε λίγο ανορθόδοξα, από τα δυτικά και όχι κατευθείαν από τον κεντρικό δρόμο.
Εμείς πήραμε το δρόμο για τις Εγγαρές. Χωριό που βρίσκεται σε μια μικρή κοιλάδα κατάφυτη από οπωροφόρα και κηπευτικά. Είναι ο τόπος που μάγεψε τον Νίκο Καζαντζάκη όταν σπούδαζε για ένα χρόνο στην Εμπορική σχολή της Χώρας. Η περιγραφή που κάνει στην «Ασκητική» αποτελεί τον καλύτερο «κράχτη» της περιοχής. Περάσαμε από το όμορφο χωριό και γυρίσαμε στη διασταύρωση για Κουρουνοχώρι. Σε αυτή την περιοχή έχουν βρεθεί πολλά μνημεία της αρχαιότητας και έχουν γίνει επισκέψιμα.

Στο πλάι του δρόμου μπορούμε να δούμε τμήματα των πήλινων αγωγών του αρχαίου υδραγωγείου.

Μια μικρή στάση στο δρόμο πάνω από το χωριό, με τον Πύργο του Φραγκόπουλου για μερικές φωτογραφίες και λίγο μετά άλλη μια στάση και επίσκεψη στην έξοδο του Ρωμαϊκού Υδραγωγείου. Δεξιά και αριστερά του δρόμου από ένα πλακόστρωτο μονοπάτι οδηγεί στην είσοδο και την έξοδο του, αντίστοιχα.

Το δεύτερο, που ακολουθήσαμε εμείς κατηφορίζει, αφήνει αριστερά ένα αλώνι και δεξιά τα ερείπια ενός κυκλικού κτιρίου. Δεν ξέρω περί τίνος πρόκειται αλλά μου θύμισε πολύ, τα παλιά καρβουνοκάμινα που έχω δει σε διάφορες περιοχές.

Στο τέλος του μονοπατιού μια κατασκευή σαν πηγάδι με είσοδο και έξοδο για το νερό, χτιστή σα καμάρα όσο περίπου το ανθρώπινο μπόι για να μπορούν να καθαρίζουν το υδραγωγείο.

(συνεχίζεται)​

 

[dimosf]

Γυρίσαμε στο αυτοκίνητο για να πάμε να δούμε τον «σταρ» της περιοχής. Τον μοναδικό «Έλληνα». Ο μισοτελειωμένος Κούρος των Μελάνων, στη θέση Φλεριό, ανάμεσα στα περιβόλια όπου υπήρχε το λατομείο.

Τι εντυπωσιακό μνημείο!! Είναι σε προχωρημένο στάδιο κατασκευής. Με σπασμένο το ένα πόδι, που ίσως να στάθηκε και η αιτία της εγκατάλειψής του, κείται με το κεφάλι χαμηλότερα από τα πόδια. Η πινακίδα που βρίσκεται στο χώρο αναφέρει σα χρόνο κατασκευής το 570 π.Χ. και μήκος 5,5 μέτρων. Σε όλους τους οδηγούς (έντυπους και ηλεκτρονικούς), με εξαίρεση την ιστοσελίδα www.naxos.gr, αναφέρεται μήκος 6,4 μέτρων και χρόνος κατασκευής ο 7ος αι. π.Χ. Δεν ξέρω ποια είναι η αλήθεια αλλά, σε τελευταία ανάλυση, λίγο ενδιαφέρει τους μη ειδικούς. Σημασία έχει πως η επίσκεψη σε αυτό το χώρο με το μνημείο του «γίγαντα» Κούρου είναι εκπληκτική εμπειρία. Η ομορφιά και η μεγαλοπρέπεια του αγάλματος έκαναν τους ντόπιους να το ονομάσουν «Έλληνα»!!! Υπάρχει ακόμα ένας Κούρος λίγο πιο πάνω αλλά δεν πήγαμε. Αφού δροσιστήκαμε στη βρύση που υπάρχει εκεί που ξεκινά το καλντερίμι και φάγαμε καταπληκτικά βερίκοκα που αγοράσαμε από την κυρία που έχει το καφενεδάκι κάτω από τον «Έλληνα» μπήκαμε στο αυτοκίνητο για να συνεχίσουμε τη βόλτα μας.
Είχε έρθει η ώρα για ένα καφέ. Έτσι συνεχίσαμε μέχρι το χωριό των Αξιωτών μουσικών, τον Κυνίδαρο. Από αυτό το χωριό κατάγονται μερικές από τις μεγάλες οικογένειες μουσικών και τραγουδιστάδων. Είναι γνωστό και για τα πολλά νερά του,

αλλά και για μάρμαρα.

Αγοράσαμε ψωμί και κάτσαμε για καφέ. Εγώ έκανα μια βόλτα στο χωριό και πήγα μέχρι μια πέτρινη εκκλησία που είχα δει μπαίνοντας.

Πρόκειται για τον Άγιο Γεώργιο (~1850), που έχει και νεκροταφείο και του κάνουν συντήρηση. Εκεί ήταν και ο νεότατος παπάς. Πιάσαμε την κουβέντα. Μου εξήγησε πως έχουν μεγάλο πρόβλημα με την υγρασία και έτσι ξεκίνησαν τη συντήρηση. Βγάζοντας το σοβά, η πέτρα έδειξε όλη της την μεγαλοπρέπεια και έτσι αποφάσισαν να μην την σοβαντίσουν και πάλι. Και τι καλά που θα κάμουν! Μετά μου άνοιξε να μπω μέσα. Έχει ένα μαρμάρινο τέμπλο και κάποιες τοιχογραφίες. Είναι ο ενοριακός ναός του χωριού.

Αφού ευχαρίστησα, χαιρέτισα τον παπά και τους εργάτες και μέσα από τα πλακόστρωτα γύρισα στους υπολοίπους για ένα καφέ, που συνοδευόταν βεβαίως από γλυκό του κουταλιού. Νοστιμότατο, γλυκύτατο βύσσινο! Γεια σου Νάξο με τα ωραία σου!!!

(συνεχίζεται)​

 

[dimosf]

Μετά τον καφέ συνεχίσαμε προς Μονή. Λίγο πριν το χωριό σταματήσαμε στην Παναγία Δροσιανή.

Καταπληκτικός Παλαιοχριστιανικός Ναός (πιθανά 4ου ή 5ου αι,. ίσως ο παλαιότερος των Βαλκανίων). Έχει ζωγραφιστεί σε διάφορες εποχές με αποτέλεσμα να έχουν βρει διαδοχικά στρώματα τοιχογραφιών. Έχουν αφαιρέσει κάποια και τα έχουν μεταφέρει στο μουσείο.

Διακρίνονται τώρα κάποιες από τις παλαιότερες του 6ου και 7ου αι. Στον κυρίως ναό υπάρχουν στα αριστερά δύο πολύ μικρά και ιδιότυπα παρεκκλήσια.

Απ’ έξω δε είναι «συγκλονιστικό» κατασκεύασμα.

Από τις πιο ενδιαφέρουσες εκκλησίες που έχω δει ποτέ. Δίπλα υπάρχει ένα μικρό νεκροταφείο.

Πάνω σε ένα τάφο είδα ένα μικρό «κυκλαδίτικο» εδώλιο (!!!!). Δεν πίστευα στα μάτια μου. Αν αυτή, η χιλιάδων χρόνων συνήθεια, δεν αποτελεί τρανή απόδειξη της ταυτότητας των ανθρώπων που γεννά αυτός ο σπουδαίος, ο υπέροχος τόπος, τότε τι να πω!!

(συνεχίζεται)​

 

[dimosf]

Συνεχίσαμε και αφού περάσαμε το χωριό Καλόξυλος φτάσαμε στην παλιά πρωτεύουσα του νησιού το Χαλκί.

Κάτσαμε για φαΐ κάτω από την κληματαριά στην πλατεία με τα νεοκλασικά.

Τα ντόπια υλικά δίνουν μια νοστιμιά στο φαΐ μοναδική. Εξηγείται λοιπόν η εικόνα των ντόπιων που τα έχουν τα κιλάκια τους. Δεν βαριέστε αδέρφια! Κι εγώ μαζί σας!! Έχω αρχίσει να αισθάνομαι Αξιώτης!! Μετά το φαΐ (και τις ρακές μας βεβαίως βεβαίως!!) πήγαμε να δούμε την βυζαντινή εκκλησία της Παναγίας της Πρωτόθρονου.

Άλλη παλιά εκκλησιά κι αυτή, Δυστυχώς κλειστή.

Δίπλα ο Πύργος Γρατσία, αναπαλαιωμένος, με τον θυρεό της οικογένειας πάνω από την κεντρική πύλη. Στο βάθος μέσα σε περιβόλια φαίνονται κι άλλοι πύργοι.

Στη συνέχεια επισκεφτήκαμε και δοκιμάσαμε κίτρο στο αποστακτήριο Βαλήνδρα, το παλαιότερο του νησιού. Αγοράσαμε για δωράκια, ολοκληρώσαμε τη βόλτα μας στα καλντερίμια αλλά η ζέστη δεν αστειεύεται. Η λύση λοιπόν ήταν μια και η απόφαση ομόφωνη. Επιστροφή για ξεκούραση στο δωμάτιο μέσω Σαγκρίου.
Το απόγευμα πήγαμε για μπάνιο στη Μικρή Βίγλα.
Λίγο πριν φτάσουμε είδαμε ένα τσούρμο να βγαίνει από ένα ξενοδοχείο. Ανάμεσα τους ένας γαμπρός και μια νύφη !!!!! Βέβαια από την παρέα άλλοι ήταν πιο καλοντυμένοι αλλά και κάποιοι «χύμα»! Βερμούδα και σαγιονάρα!!
Εμείς φτάσαμε κάτω στην παραλία και πέσαμε. Υπέροχη θάλασσα αλλά πάλι πολύ κρύα. Εκεί που κολυμπούσαμε νάσου ο «γάμος»

Όλοι μαζί στην αμμουδιά!!! Χωρίς παπάδες, δημάρχους ή ότι άλλο «παντρεύτηκαν» μόνοι με τους φίλους τους. Μια τελετή με πολλές ομιλίες (σε άγνωστη γλώσσα), χειροκροτήματα και πολλές φωτογραφίες!! Τι εμπειρία κι αυτή!!
Το βράδυ κάτσαμε στην ταβέρνα που υπάρχει εκεί για φαΐ.. Μαζί και ο γάμος. Σαν κουτσομπόληδες που σέβονται τον εαυτό τους ρωτήσαμε το γκαρσόνι και πήραμε τις πληροφορίες μας (αν και πολύ λιτές ομολογώ!). Ελληνοσουηδέζα η νύφη, Σουηδός ο γαμπρός και οι καλεσμένοι. Τώρα το σόι γάμος ήταν αυτός δεν μάθαμε. Μείναμε με την απορία. Δε βαριέσαι. Να ζήσουν τα παιδιά και η γλύκα του Αιγαίου να τους χαρίσει γλυκιά ζωή!! Στα δικά σας οι ανύπαντροι!!

(συνεχίζεται)​

 

[dimosf]

Ο απόηχος των έργων Του Μάρκου Σανούδου στο Θερινό Ηλιοστάσιο!!
Σηκώθηκα νωρίς και έκανα μια μικρή βόλτα στο χωματόδρομο που περνά από το ξενοδοχείο, μέχρι εκεί που είχαμε δει τους εντυπωσιακούς βράχους το προηγούμενο απόγευμα.

Τι φτιάχνει η φύση! Και ο άνθρωπος κάποιες φορές συμπληρώνει το αποτέλεσμα. Έβγαλα φωτογραφίες και γύρισα για πρωινό. Μετά τις 10 φύγαμε για τη Χώρα. Ο βοριάς που κρατεί καλά ήταν η αιτία για την επιλογή της Χώρας μιας και δροσίζει στα ανηφορικά σοκάκια. Άφησα τους υπόλοιπους για να ανιχνεύσω τη δυνατότητα ανόδου όλων μας στο Κάστρο.

Πέρασα από την πλατεία της Ορθόδοξης Μητρόπολης, που βρίσκεται στο χώρο που κάποτε ήταν η αρχαία πόλη

και από ανηφορικά στενά, αλλά χωρίς σκαλιά

έφτασα μέχρι τη βόρεια πύλη του Κάστρου ή Τρανή Πύλη, δίπλα στον μοναδικό σωζόμενο πύργο Κρίσπι ή του Γλέζου (όπως είναι γνωστός), που στεγάζει σήμερα το Βυζαντινό Μουσείο.

(συνεχίζεται)​

 

[dimosf]

Από εκεί αρχίζουν πολλά σκαλιά που μέσα από στενά σοκάκια και μικρές στοές οδηγούν στην κορυφή όπου δημιουργείται μια «γειτονιά» με σπουδαία κτίρια.

​

Η Καθολική Μητρόπολη και

​

δίπλα τα ερείπια κτιρίου που σύμφωνα με την παράδοση είναι το παλάτι του Μάρκου Σανούδου, του Βενετσιάνου άρχοντα, που κυρίευσε τη Νάξο και στη συνέχεια ένα σωρό ακόμα Αιγαιοπελαγίτικα νησιά, φτιάχνοντας το Δουκάτο του Αιγαίου. Από αυτό εδώ τα κάστρο, που το έφτιαξε πάνω στα ερείπια της αρχαίας ακρόπολης το 1207, χρησιμοποιώντας υλικά από την αρχαία πόλη, κουμαντάριζε την επικράτειά του.

​

Στον ίδιο χώρο βρίσκεται η Σχολή των Ουρσουλίνων και

​

η παλιά Εμπορική Σχολή (στην οποία φοίτησε και ο Νίκος Καζαντζάκης), που στεγάζει σήμερα το πολύ ενδιαφέρον Αρχαιολογικό Μουσείο, με ευρήματα από τη Νάξο αλλά και τα γύρω μικρά νησιά Κέρο, Κουφονήσια, και Δονούσα. Αν και δεν είχα πολύ χρόνο, μιας και με περιμένανε, το επισκέφτηκα. Αν και ο χώρος είναι μάλλον ακατάλληλος,

​

και τα εκθέματα στις βιτρίνες θυμίζουν μουσεία και τρόπο έκθεσης μιας άλλης εποχής τα εκθέματα έχουν μεγάλο ενδιαφέρον, ιδιαίτερα τα Κυκλαδικά

​

και τα Μυκηναϊκά. Μετά το Μουσείο πήρα να κατεβαίνω από άλλη μεριά.

​

Και πάλι πολλές σκάλες

​

με έφεραν στο «Παραπόρτι», τη νότια πύλη. Από εκεί κατέβηκα να βρω τους άλλους.

(συνεχίζεται)​

 

[dimosf]

Ξεκούρασα λίγο τα πονεμένα μου γόνατα και ξεκινήσαμε όλοι μαζί. Εμείς να κάνουμε μια μικρή βόλτα και οι άλλοι να επισκεφτούν το κάστρο. Στη συνέχεια κατεβήκαμε πάλι κάτω στην παραλία να τσιμπήσουμε ένα σάντουιτς. Εκεί μας βρήκαν οι φίλοι μας. Κάτσαμε όλοι κάμποσο και περασμένο μεσημέρι πήγαμε να πάρουμε το αυτοκίνητο.

Απέναντι η εντυπωσιακή «Πορτάρα», η μεγαλιθική πύλη του «εκατόμπεδου» ναού, που ξεκίνησε γύρω στα 530 π.Χ. ο τύραννος Λύγδαμις αλλά δεν τελείωσε ποτέ! Λίγες φωτογραφίες και ξεκινήσαμε για το ξενοδοχείο. Χαθήκαμε λίγο στους χωματόδρομους αλλά φτάσαμε. Έφτιαξα ένα καφέ, και όσο οι άλλοι ρίξανε ένα υπνάκο έκατσα να γράψω δυο λόγια για τη σημερινή μέρα.
Το απόγευμα ξεκινήσαμε να πάμε για μπάνιο στα νότια και δυτικά. Στη Μικρή Βίγλα κάναμε αριστερά.

Στο Καστράκι κάναμε μια μικρή στάση για φωτογραφίες του Πύργου του Όσκελου και της εκκλησίας του Αγίου Γεωργίου. Συνεχίσαμε, στρίψαμε αριστερά στο ύψος του Αλυκού και φτάσαμε στο Πυργάκι.

Υπέροχη αμμουδιά και ένα γύρω πολλοί κέδροι. Ήμασταν μόνοι μας, τα νερά ήταν κρυστάλλινα αλλά και κρύα και στο βάθος αχνοφαίνεται η Ίος. Τι άλλο θέλει κάποιος για να είναι ευτυχισμένος!!
Μετά το μπάνιο μας αναζητώντας κάποιο εστιατόριο να φάμε, καταλήξαμε στη Γλυφάδα. Είναι μια παραλία ανάμεσα στο Καστράκι και τη Μικρή Βίγλα, Αμμοθίνες, κέδροι, καλαμιές και στάσιμα νερά συνθέτουν ένα περίεργο τοπίο.

Ο τόπος μας χάρισε ένα υπέροχο ηλιοβασίλεμα με φόντο την Πάρο. Το φαγητό ήταν πολύ νόστιμο και η μέρα μας –η μεγαλύτερη μέρα του χρόνου, το θερινό ηλιοστάσιο, η «επίσημη» έναρξη του καλοκαιριού - τελείωσε με τον καλύτερο τρόπο! Καλό Καλοκαίρι!!!

(συνεχίζεται)​

 

[alma]

Μπράβο Δήμο,να είσαι καλά να μας ταξιδεύεις με όμορφες ιστορίες και φωτογραφίες.Και αυτό που σε έχει πιάσει τελευταία μάλλον εμένα με έχει πιάσει εδώ και χρόνια,γιατί κάθε καλοκαίρι Αιγαίο ονειρεύομαι και κυρίως Δωδεκάνησα και Κυκλάδες.

 

[underwater]

Άλλη μια όμορφη ιστορία σου κι αυτή τη φορά για ένα από τα αγαπημένα μου νησιά!
Ιδιαίτερη μνεία στην τέλεια ταβερνούλα στο Χαλκί, στην οποία έχω γευματίσει ουκ ολίγες φορές.

 

[dimosf]

Το Ιερό της Δήμητρας και τα χωριά του σμιριγλιού!
Σήμερα θα πηγαίναμε στα μεγάλα χωριά και στα ανατολικά παράλια.

Βγήκαμε στο χωριό Βίβλος ή Τρίποδες με τους τρεις ανεμόμυλους, με το μεσαίο χτυπημένο από κεραυνό, μόλις είχε τελειώσει η συντήρησή του (!!!). Κάναμε μια στάση για φωτογραφίες και μια στάση στο φαρμακείο για αντιισταμινική αλοιφή, μιας και ο βοριάς είχε κόψει και τα κουνούπια ανέλαβαν δράση! Περάσαμε το Κάτω Σαγκρί και μετά το Άνω Σαγκρί μπήκαμε στη διασταύρωση για τον Αρχαιολογικό χώρου του Γύρουλα όπου βρίσκεται

το αναστηλωμένο Ιερό της Δήμητρας πάνω σε ένα λόφο.

Το Ιερό πολύ εντυπωσιακό με το εκκλησάκι δίπλα του.

Λίγο πιο κάτω το μικρό αλλά πολύ χαριτωμένο Μουσείο με την αναστηλωμένη Παλαιοχριστιανική Βασιλική.

(συνεχίζεται)​

 

[dimosf]

Ξανά στο Άνω Σαγκρί με το αρχοντικό και τους δυο ανεμόμυλους.

Ο γάϊδαρος που έβοσκε εκεί αδιαφόρησε τελείως για την παρουσία μας και για τη σχετική φωτογράφιση στην οποία υπήρξε πρωταγωνιστής, εν αγνοία του.

Συνεχίζουμε και σε μια παράκαμψη στρίβουμε για να δούμε το Μοναστήρι του Τιμίου Σταυρού του 16ου αι. ή Πύργου Μπαζαίου. Τι σπουδαία κτίσματα είναι αυτοί οι Πύργοι! Και φαίνεται πως ήταν τόσο αποτελεσματικά όσον αφορά τον αμυντικό τους σκοπό που και τα μοναστήρια χτίζονταν με τον ίδιο τρόπο, έτσι που να μην μπορείς να ξεχωρίσεις αν κάποιο είναι μοναστήρι ή πύργος!
Επόμενη στάση στο υπέροχο και μεγάλο Φιλότι. Όλα στα στοιχεία λένε πως είναι το μεγαλύτερο του νησιού.

Κάτσαμε στη δροσιά του πλάτανου στην πλατεία και τσιμπήσαμε κάτι.

Ακολούθως επισκεφτήκαμε την Παναγία την Φιλοτίτισα με το μαρμάρινο τέμπλο, τον επίσης μαρμάρινο άμβωνα και το πολύ όμορφο καμπαναριό. Πετύχαμε την εκκλησία ανοικτή, μιας και δυο γυναίκες που έκαναν κάποιες δουλειές εκεί, ετοιμάζονταν να κλείσουν και να πάνε στα σπίτια τους. Να που φανήκαμε τυχεροί αυτή τη φορά!

Απέναντί από την εκκλησία, στη μικρή πλατεία που σχηματίζεται εκεί είναι ο Βενετσιάνικος Πύργος του Μπαρότση. Σήμερα κατοικείται, αλλά η κεντρική πόρτα έχει ίχνη από πρόσφατη φωτιά (!!). ,

(συνεχίζεται)​