traveler30
Member
- Μηνύματα
- 25
- Likes
- 118
Περιεχόμενα
Μέρα 3: Δευτέρα
Ξυπνήσαμε αρκετά νωρίς (7-7μιση) γιατί το πρόγραμμα είχε πολλά και έπρεπε να ξεκινήσουμε πηγαίνοντας στο άγαλμα της ελευθερίας. Πριν όμως πάρουμε το μετρό και κατέβουμε πήγαμε να πάρουμε κάτι να φάμε στα γρήγορα. Όπως και την προηγούμενη μέρα πήγαμε σε ενα απο αυτά τα ωραία μαγαζάκια που είναι τύπου φούρνοι/καφέ στο χέρι τα οποία έχουν από μπακέτες / πίτες και όλα τα σχετικά. Εννοείται ότι εδώ οι ποσότητες είναι μεγάλες και ζητώντας ένα καφέ σε κανονικό μέγεθος θα πέρνετε κάτι σίγουρα μεγαλύτερο του "κανονικού" δικού μας όπως έχουμε συνηθίσει. Αυτό ήταν σε όλα τους τα προιόντα χωρίς αυτό να σημαίνει ότι το πιο πολύ είναι και καλύτερο -- εξαρτάται την ποιότητα θα έλεγα εγώ.
Ωστόσο το συγκεκριμένο πρωινό μας είχε μία κακή έκπληξη. Καθώς είμασταν μέσα στο μαγαζί και περιμέναμε στην ουρά να παραγγείλουμε, ένας τυπάς άστεγος με σκισμένα άπλυτα παντελόνια/μπλούζες κτπ που προφανώς ήταν άστεγος είχε μπει μεσα και ζητούσε από τους πελάτες να του δώσουν ψιλά. Εκεί κάτι του είπε ο ένας ταμίας ο οποίος ήταν έγχωμος και ο άστεγος φάνηκε να θύμωσε .. Βγήκε έξω και έτσι όπως είχαν δυο-τρεις καρέκλες έξω από το μαγαζί τις πήρε και τις πετούσε πάνω στην τζαμαρία του καταστήματος. Ευτυχώς οι τζαμαρίες δεν ξέρω τι φάση αλλά δεν πάθαιναν ούτε γρατσουνιά μόνο ακουγόταν ο θορυβος που επεφταν οι καρέκλες πάνω τους λές και έπεφταν πάνω σε τοίχο. Στην συνέχεια αφού το έκανε αυτό μπήκε μέσα πολύ γρήγορα και άρχιζε να φωνάζει στον (έγχρωμο) ταμία "this is my city, this is my city not yours" ότι και καλά αυτή είναι η πόλη του και δεν θα του πει αυτός που να παει γιατί δεν ανήκει καν εκεί ... και το αποκορύφωμα βάζει το χέρι του στο μπουφάν και βγάζει ένα σουγιά λέγοντας στον ταμία να βγει έξω για να τα πούνε.
Προφανώς το όλο σκηνικό έγινε πολύ πολύ γρήγορα και απλά δεν αντιδράσαμε καθόλου το μόνο που θυμάμαι ότι έκανα κάποια βήματα προς τα πίσω στην ουρά για να μην είμαστε πολύ κοντά στο ταμείο. Λίγο που θυμάμαι τους γύρω μου κανένας δεν φαινόταν ανήσυχος ενώ υπήρχαν άτομα στα τραπέζια που απλά κοιτούσαν σαν να ήταν κάτι συνηθισμένο. Δηλαδή ναι μεν έγινε το συγκεκριμένο περιστατικό το οποίο φαίνεται κάπως αλλά δεν υπήρχε πανικός. Με τα πολλά το περιστατικό έμεινε ως έχει χωρίς περαιτέρω συνέχεια ευτυχώς αφού κάποια στιγμή ο άστεγος τυπάς βγήκε έξω και έφυγε όταν κατάλαβε ότι ερχόταν αστυνομία. Μετά από μερικά δευτερόλεπτα αφού έφυγε φύγαμε και εμείς με μια ανακούφιση πηγαίνοντας προς τη στάση του μετρό.
Μια παρένθεση εδώ ότι τέτοια περιστατικά δεν είναι κάτι το οποίο γίνεται τόσο συχνά όπως φάνηκε και από τις (μη) αντιδράσεις των υπολοίπων απλά έτυχε επειδή ο ταμίας είπε με ύφος στον άστεγο να βγει έξω και ο άστεγος παρεξηγήθηκε. Όταν το αναφέραμε στην αδερφή του Ν. που την είδαμε την τελευταία μέρα πριν φύγουμε είπε ότι δεν είχε συμβεί κάτι τέτοιο σε εκείνη όσα χρόνια είναι στο Manhattan και είναι ήδη καμιά 15αριά. Ωστόσο απότι φάνηκε και απότι διαβάζουμε ή και βλέπουμε στην τηλεόραση οι φυλετικές διακρίσεις και ο ρατσισμός ενώ είναι κάτι το οποίο προσπαθούν πολύ οι Αμερικάνοι να το αντιμετωπίσουν με διάφορους τρόπους, η Αμερική είναι "ένα καζάνι που βράζει" και με το παραμικρό μπορεί να ξεσπάσει μία μικρή / μεγάλη διαμάχη / καβγάς / βίαιο επεισόδιο και να εμπλακούν αρκετοί.
Τέλος πάντων με αυτό το περιστατικό και κλείνοντας την παρένθεση κατεβήκαμε στην στάση του μετρό εάν θυμάμαι καλά Whitehall Street - Shouth Ferry όπου βρίσκεται κοντά το κάστρο κλίντον και η αποβάθρα απο την οποία πέρνουμε το ferry για το άγαλμα της ελευθερίας. Είμασταν στην αποβάθρα περίπου 9 παρα τέταρτο. Όπως είχα διαβάσει και από εδώ μέσα από κάποια άλλη ιστορία δεν άξιζε τόσο να κατέβουμε στην στάση με το αγαλμα της ελευθερίας αφού είμασταν ήδη αρκετά κοντά και κατεβαίνοντας ίσα ίσα δεν είχαμε να κερδίσουμε κάτι οπότε συνεχίσαμε κερδίζοντας χρόνο και πηγαίνοντας στο Ellis Island και το Immigration Museum.
Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν η διαδικασία με την οποία οι υποψήφιοι να μπουν στην Αμερική περνούσαν απο διάφορα βήματα μεταξύ των οποίων και ιατρικές εξετάσεις και τους "μάρκαραν" στο παλτό τους με το εκάστοτε αποτέλεσμα με το εάν περνούσαν ή όχι. Εξεταζόντουσαν για γνωστές ασθένειες και παθήσεις της εποχής
αφού είδαμε αρκετά πήραμε το ferry πάλι για να πάμε προς τα πίσω.
Σειρά είχαν μία πλατεία που έχουν εκεί κοντά με λουλούδια (bowling green) και ένα άγαλμα ταύρου (charging bull) όπου πηγαίνει ο κάθε ευκολόπιστος να του πιάσει τα κάκαλα για καλή τύχη .. ασχολίαστο ...
Στην συνέχεια κάναμε μία πάρα πολύ ωραία βόλτα στα δυτικά παράλια του manhattan μέσα από το battery park και κατευθυνόμενοι λίγο πιο πάνω με σκοπό να πάμε στο σημείο που ήταν οι δίδυμοι πύργοι.
Δεν είχαμε σκοπό να μπούμε στο μουσείο γιατι είχαμε πολλά για τα οποία έπρεπε να συνεχίσουμε οπότε μπήκαμε πολύ γρήγορα σε ένα σταθμό τρένου (World Trade Center, terminal station on the PATH system) που έχουν φτιάξει εκεί διπλα, μοιάζει με εμπορικό κέντρο και έχει μια πολύ περίεργη αρχιτεκτονική
Συνεχίσαμε το περπάτημα κατεβαίνοντας αυτή την φορά και πήγαμε Trinity Church η οποία είναι μία εντυπωσιακή επισκοπική εκκλησία (γοτθικής αρχιτεκτονικής). Μετά περάσαμε από wall street και το χρηματιστήριο
Η ώρα περίπου 2 και κατά τις 4 είχαμε κλείσει να πάμε σε ένα πολύ ωραίο observatory για να δούμε θέα από ψηλά. Γενικά έχω κόλλημα με τις διάφορες θέες οπότε και κάθε μέρα είχα βάλει ένα διαφορετικό observatory να δούμε. Την συγκεκριμένη μέρα θα πηγαίναμε στο Summit One Vanderbilt όπου είναι ένας ουρανοξύστης 93 ορόφων στο midtown ο οποίος συνδυάζει θέα/θέαμα και τέχνες. Χρησιμοποιεί καθρέπτες και η θεα σε συνδυασμό με την αντανάκλαση έχει ένα ωραίο αποτέλεσμα.
Λοιπόν που είχαμε μείνει, μετά την wall street πήραμε το μετρό και πήγαμε midtown όπου κάναμε μια βόλτα στον πιο κεντρικό σταθμό τρένου Grand Central Terminal και πήγαμε να φάμε κάπου εκεί κοντά.
Όταν ήρθε η ώρα πήγαμε στο One Vanderbilt όπου πραγματικά ήταν εντυπωσιακότατο, ειδικά όταν άρχισε να δύει ο ήλιος. Είχε διάφορα θεάματα/ορόφους και μπορούσες να κάτσεις όσο χρόνο ήθελες. Παρόλο που είχε πάρα πολύ κόσμο δεν υπήρχε περίπτωση να μην βρείς χρόνο ή χώρο για να βγάλεις την φωτογραφία που θέλεις ή να δεις την θέα που όντως είναι καρτποσταλική. Το εισιτήριο που είχα κλείσει περιλάμβανε και το εξωτερικό διάφανο ασανσερ το οποίο σε ανεβάζει κάποιους έξτρα ορόφους πιο πάνω που πραγματικά κόβουν την ανάσα. Η συνέχεια στις φωτογραφίες (να το επισκεφτείτε όσοι πάτε!! )
Εντυπωσιασμένοι πήγαμε να αλλάξουμε στο ξενοδοχείο που ήταν κοντα (ευτυχώς) και στην συνέχεια πήραμε μετρό για bleecker street. Εκεί πήγαμε σε μία πολύ ωραία πιτσαρία που μας είχαν προτείνει την John's of Bleecker Street η οποία ήταν αρκετά καλή μπορώ να πω. Τέσσερα λεπτά με τα πόδια απο το σημείο που είμασταν ήταν και το κτίριο που φαίνονταν στην σειρά τα φιλαράκια οπότε κάναμε μία βραδινή βόλτα στο west village και γυρίσαμε πίσω με πόδια στο ξενοδοχείο. Ώρα 11-11μιση περίπου αλλά ξεραθήκαμε για ακόμα μια φορά
Ξυπνήσαμε αρκετά νωρίς (7-7μιση) γιατί το πρόγραμμα είχε πολλά και έπρεπε να ξεκινήσουμε πηγαίνοντας στο άγαλμα της ελευθερίας. Πριν όμως πάρουμε το μετρό και κατέβουμε πήγαμε να πάρουμε κάτι να φάμε στα γρήγορα. Όπως και την προηγούμενη μέρα πήγαμε σε ενα απο αυτά τα ωραία μαγαζάκια που είναι τύπου φούρνοι/καφέ στο χέρι τα οποία έχουν από μπακέτες / πίτες και όλα τα σχετικά. Εννοείται ότι εδώ οι ποσότητες είναι μεγάλες και ζητώντας ένα καφέ σε κανονικό μέγεθος θα πέρνετε κάτι σίγουρα μεγαλύτερο του "κανονικού" δικού μας όπως έχουμε συνηθίσει. Αυτό ήταν σε όλα τους τα προιόντα χωρίς αυτό να σημαίνει ότι το πιο πολύ είναι και καλύτερο -- εξαρτάται την ποιότητα θα έλεγα εγώ.
Ωστόσο το συγκεκριμένο πρωινό μας είχε μία κακή έκπληξη. Καθώς είμασταν μέσα στο μαγαζί και περιμέναμε στην ουρά να παραγγείλουμε, ένας τυπάς άστεγος με σκισμένα άπλυτα παντελόνια/μπλούζες κτπ που προφανώς ήταν άστεγος είχε μπει μεσα και ζητούσε από τους πελάτες να του δώσουν ψιλά. Εκεί κάτι του είπε ο ένας ταμίας ο οποίος ήταν έγχωμος και ο άστεγος φάνηκε να θύμωσε .. Βγήκε έξω και έτσι όπως είχαν δυο-τρεις καρέκλες έξω από το μαγαζί τις πήρε και τις πετούσε πάνω στην τζαμαρία του καταστήματος. Ευτυχώς οι τζαμαρίες δεν ξέρω τι φάση αλλά δεν πάθαιναν ούτε γρατσουνιά μόνο ακουγόταν ο θορυβος που επεφταν οι καρέκλες πάνω τους λές και έπεφταν πάνω σε τοίχο. Στην συνέχεια αφού το έκανε αυτό μπήκε μέσα πολύ γρήγορα και άρχιζε να φωνάζει στον (έγχρωμο) ταμία "this is my city, this is my city not yours" ότι και καλά αυτή είναι η πόλη του και δεν θα του πει αυτός που να παει γιατί δεν ανήκει καν εκεί ... και το αποκορύφωμα βάζει το χέρι του στο μπουφάν και βγάζει ένα σουγιά λέγοντας στον ταμία να βγει έξω για να τα πούνε.
Προφανώς το όλο σκηνικό έγινε πολύ πολύ γρήγορα και απλά δεν αντιδράσαμε καθόλου το μόνο που θυμάμαι ότι έκανα κάποια βήματα προς τα πίσω στην ουρά για να μην είμαστε πολύ κοντά στο ταμείο. Λίγο που θυμάμαι τους γύρω μου κανένας δεν φαινόταν ανήσυχος ενώ υπήρχαν άτομα στα τραπέζια που απλά κοιτούσαν σαν να ήταν κάτι συνηθισμένο. Δηλαδή ναι μεν έγινε το συγκεκριμένο περιστατικό το οποίο φαίνεται κάπως αλλά δεν υπήρχε πανικός. Με τα πολλά το περιστατικό έμεινε ως έχει χωρίς περαιτέρω συνέχεια ευτυχώς αφού κάποια στιγμή ο άστεγος τυπάς βγήκε έξω και έφυγε όταν κατάλαβε ότι ερχόταν αστυνομία. Μετά από μερικά δευτερόλεπτα αφού έφυγε φύγαμε και εμείς με μια ανακούφιση πηγαίνοντας προς τη στάση του μετρό.
Μια παρένθεση εδώ ότι τέτοια περιστατικά δεν είναι κάτι το οποίο γίνεται τόσο συχνά όπως φάνηκε και από τις (μη) αντιδράσεις των υπολοίπων απλά έτυχε επειδή ο ταμίας είπε με ύφος στον άστεγο να βγει έξω και ο άστεγος παρεξηγήθηκε. Όταν το αναφέραμε στην αδερφή του Ν. που την είδαμε την τελευταία μέρα πριν φύγουμε είπε ότι δεν είχε συμβεί κάτι τέτοιο σε εκείνη όσα χρόνια είναι στο Manhattan και είναι ήδη καμιά 15αριά. Ωστόσο απότι φάνηκε και απότι διαβάζουμε ή και βλέπουμε στην τηλεόραση οι φυλετικές διακρίσεις και ο ρατσισμός ενώ είναι κάτι το οποίο προσπαθούν πολύ οι Αμερικάνοι να το αντιμετωπίσουν με διάφορους τρόπους, η Αμερική είναι "ένα καζάνι που βράζει" και με το παραμικρό μπορεί να ξεσπάσει μία μικρή / μεγάλη διαμάχη / καβγάς / βίαιο επεισόδιο και να εμπλακούν αρκετοί.
Τέλος πάντων με αυτό το περιστατικό και κλείνοντας την παρένθεση κατεβήκαμε στην στάση του μετρό εάν θυμάμαι καλά Whitehall Street - Shouth Ferry όπου βρίσκεται κοντά το κάστρο κλίντον και η αποβάθρα απο την οποία πέρνουμε το ferry για το άγαλμα της ελευθερίας. Είμασταν στην αποβάθρα περίπου 9 παρα τέταρτο. Όπως είχα διαβάσει και από εδώ μέσα από κάποια άλλη ιστορία δεν άξιζε τόσο να κατέβουμε στην στάση με το αγαλμα της ελευθερίας αφού είμασταν ήδη αρκετά κοντά και κατεβαίνοντας ίσα ίσα δεν είχαμε να κερδίσουμε κάτι οπότε συνεχίσαμε κερδίζοντας χρόνο και πηγαίνοντας στο Ellis Island και το Immigration Museum.
Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν η διαδικασία με την οποία οι υποψήφιοι να μπουν στην Αμερική περνούσαν απο διάφορα βήματα μεταξύ των οποίων και ιατρικές εξετάσεις και τους "μάρκαραν" στο παλτό τους με το εκάστοτε αποτέλεσμα με το εάν περνούσαν ή όχι. Εξεταζόντουσαν για γνωστές ασθένειες και παθήσεις της εποχής
αφού είδαμε αρκετά πήραμε το ferry πάλι για να πάμε προς τα πίσω.
Σειρά είχαν μία πλατεία που έχουν εκεί κοντά με λουλούδια (bowling green) και ένα άγαλμα ταύρου (charging bull) όπου πηγαίνει ο κάθε ευκολόπιστος να του πιάσει τα κάκαλα για καλή τύχη .. ασχολίαστο ...
Στην συνέχεια κάναμε μία πάρα πολύ ωραία βόλτα στα δυτικά παράλια του manhattan μέσα από το battery park και κατευθυνόμενοι λίγο πιο πάνω με σκοπό να πάμε στο σημείο που ήταν οι δίδυμοι πύργοι.
Δεν είχαμε σκοπό να μπούμε στο μουσείο γιατι είχαμε πολλά για τα οποία έπρεπε να συνεχίσουμε οπότε μπήκαμε πολύ γρήγορα σε ένα σταθμό τρένου (World Trade Center, terminal station on the PATH system) που έχουν φτιάξει εκεί διπλα, μοιάζει με εμπορικό κέντρο και έχει μια πολύ περίεργη αρχιτεκτονική
Συνεχίσαμε το περπάτημα κατεβαίνοντας αυτή την φορά και πήγαμε Trinity Church η οποία είναι μία εντυπωσιακή επισκοπική εκκλησία (γοτθικής αρχιτεκτονικής). Μετά περάσαμε από wall street και το χρηματιστήριο
Η ώρα περίπου 2 και κατά τις 4 είχαμε κλείσει να πάμε σε ένα πολύ ωραίο observatory για να δούμε θέα από ψηλά. Γενικά έχω κόλλημα με τις διάφορες θέες οπότε και κάθε μέρα είχα βάλει ένα διαφορετικό observatory να δούμε. Την συγκεκριμένη μέρα θα πηγαίναμε στο Summit One Vanderbilt όπου είναι ένας ουρανοξύστης 93 ορόφων στο midtown ο οποίος συνδυάζει θέα/θέαμα και τέχνες. Χρησιμοποιεί καθρέπτες και η θεα σε συνδυασμό με την αντανάκλαση έχει ένα ωραίο αποτέλεσμα.
Λοιπόν που είχαμε μείνει, μετά την wall street πήραμε το μετρό και πήγαμε midtown όπου κάναμε μια βόλτα στον πιο κεντρικό σταθμό τρένου Grand Central Terminal και πήγαμε να φάμε κάπου εκεί κοντά.
Όταν ήρθε η ώρα πήγαμε στο One Vanderbilt όπου πραγματικά ήταν εντυπωσιακότατο, ειδικά όταν άρχισε να δύει ο ήλιος. Είχε διάφορα θεάματα/ορόφους και μπορούσες να κάτσεις όσο χρόνο ήθελες. Παρόλο που είχε πάρα πολύ κόσμο δεν υπήρχε περίπτωση να μην βρείς χρόνο ή χώρο για να βγάλεις την φωτογραφία που θέλεις ή να δεις την θέα που όντως είναι καρτποσταλική. Το εισιτήριο που είχα κλείσει περιλάμβανε και το εξωτερικό διάφανο ασανσερ το οποίο σε ανεβάζει κάποιους έξτρα ορόφους πιο πάνω που πραγματικά κόβουν την ανάσα. Η συνέχεια στις φωτογραφίες (να το επισκεφτείτε όσοι πάτε!! )
Εντυπωσιασμένοι πήγαμε να αλλάξουμε στο ξενοδοχείο που ήταν κοντα (ευτυχώς) και στην συνέχεια πήραμε μετρό για bleecker street. Εκεί πήγαμε σε μία πολύ ωραία πιτσαρία που μας είχαν προτείνει την John's of Bleecker Street η οποία ήταν αρκετά καλή μπορώ να πω. Τέσσερα λεπτά με τα πόδια απο το σημείο που είμασταν ήταν και το κτίριο που φαίνονταν στην σειρά τα φιλαράκια οπότε κάναμε μία βραδινή βόλτα στο west village και γυρίσαμε πίσω με πόδια στο ξενοδοχείο. Ώρα 11-11μιση περίπου αλλά ξεραθήκαμε για ακόμα μια φορά
Last edited:
