thanosth
Member
- Μηνύματα
- 3.372
- Likes
- 6.870
- Επόμενο Ταξίδι
- Θάσος με ιστιοπλοϊκό!
- Ταξίδι-Όνειρο
- Happy Slam, AO
Ηταν μια επιθυμία που διαρκούσε εδώ και πολλά χρόνια.
Μια βόλτα με κανό στον ποταμό Νέστο.
Είχα ακούσει τα καλύτερα λόγια για την φύση που υπάρχει στις όχθες του πασίγνωστου ποταμού.
Η κατάλληλη και με διάθεση παρέα είχε βρεθεί και Κυριακή πρωί βουρ στο αυτοκίνητο και μέσω Εγνατίας οδού φτάνεις πλεον σε περίπου 1,5 ώρα στην Ξάνθη απο Θεσσαλονίκη.
Το ραντεβού με την παρέα δόθηκε στο χωριό Τοξότες λίγα χιλιόμετρα πριν την Ξάνθη.
Ωρα συνάντησης γύρω στις 9 το πρωί.
Πριν το ραντεβού με τα αλλα παιδιά είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε και εναν ελληνικό γλυκό καφέ κάτω απο ενα υπέροχο πλατάνι στην κεντρική πλατεία του χωριού.
Αφου σιγά σιγά αρχισαν να καταφτάνουν και οι υπολοιποι μετακινήθήκαμε στο σημείο συνάντησης στην άκρη του χωριού που μας είπαν από το γραφείο. Αφού έγιναν οι απαραίτητες χαιρετούρες αρχισαν σιγά σιγά να μας δίνουν τον απαραίτητο εξοπλισμό για τον ποταμίσιο περίπατο με κανό.
Ενα μικρό βαρελάκι και ενα σωσίβιο. Στο βαρελάκι εκτός απο το σάντουιτς, το χυμό και το δροσερό μπουκαλάκι νερό μπορούσαμε να αποθηκεύσουμε απο πετσέτα και μαγιό έως γυαλιά ηλίου και φωτογραφική μηχανή.
Τα συγκεκριμένα βαρελάκια θα τα δέναμε μετά κατά τη διάρκεια της καθόδου του Νέστου στο πίσω μέρος του μεταφορικού μας μέσου.
Υπό μάλλης λοιπόν το βαρελάκι και το σωσίβιο κατευθυνόμαστε περπατώντας και συζητώντας προς τον μικρό και γραφικό σιδηροδρομικό σταθμό του χωριού.
Ο ήλιος άρχισε ήδη να μας πυροβολεί με τις θερμές του ακτίνες. Ο καιρός σχεδόν ιδανικός. Ηλιος χωρίς σύννεφα, απλά που και που υπήρχε ενα ελαφρύ αεράκι.
Ο σκοπός της μετακίνησής μας προς τον σταθμό ηταν η ομαδική μας μεταφορά μεσω σιδηροδρόμου προς την Σταυρούπολη από οπου θα ξεκινούσε η ποταμίσια βόλτα μας.
Μετά από λίγα λεπτά αναμονής στον σταθμό ακούσαμε τους γνώριμους και αγαπητούς ήχους του τρένου να έρχεται να μας παραλάβει.
Η διαδρομή προς την Σταυρούπολη περίπου 20 λεπτά. Μια υπέροχη σιδηροδρομική διαδρομή μιας και στα δεξιά μας βλεπαμε το ποτάμι που θα διασχίζαμε σε λίγη ώρα με βάρκα. Για να είμαι ειλικρνής λίγο ψιλοτρόμαξα.
Εμείς θα κάνουμε ολη αυτή τη διαδρομή; Θα αντέξουμε; Δεν θα κουραστούμε; ήταν μερικές μη θετικές σκέψεις που με απασχόλησαν. Μια σχετική ομιλία με τον Σπύρο, εναν απο τους 3 συνοδούς μας καθησύχασε.
Αφού φτάσαμε στην Σταυρούπολη, 2 οχήματα τύπου λάντ ρόβερ μας οδήγησαν στο σημείο που θα κατεβαίναμε τον Νέστο με τα κανό. Μετά από λίγα λεπτά αναμονής μέχρι να φτάσουν τα 20 και πλέον άτομα ξεκίνησε το μπρίφινγκ.
Απο τους 2 συνοδούς μας, τον Σπύρο και τον Δημήτρη, στην αγγλική και ελληνική γλώσσα αντίστοιχα, μιας και υπήρχανε και κάποιοι λίγοι αλλοδαποί επισκέπτες, ενημερωθήκαμε για το πως κρατάμε το κουπί, με ποιούς τρόπους στρίβουμε δεξιά, η αριστερά, πως κάνουμε κουπί για να έχουμε πορεία προς τα εμπρός, τι να προσέξουμε σε περίπτωση που βρεθούμε κοντά σε εμπόδιο πχ δέντρο.
Πληροφορίες πολύ χρήσιμες για την συνέχεια της βόλτας μας.
Ο ρουχισμός μας κατάλληλος για βρέξιμο, δηλαδή μαγιό βερμούδα μιας και έπεσε και η πρόταση για μπάνιο στα νερά του Νέστου και τισέρτ ανοιχτόχρωμο μιας και η θερμοκρασία θα ξεπερνούσε μετά βεβαιότητας τους 30 βαθμούς.
Το πρώτο μας μέλημα, πριν μπούμε στο κανό ήταν να βάλουμε στο δέρμα μας το απαραίτητο αντιλιακό μιας και η εκθεσή μας στον ήλιο θα ήταν πάνω από 4 ώρες το ελάχιστο!
Η Νέστου με κανό κατάβασις θα διαρκούσε συνολικά 5 ώρες περίπου με 2 στάσεις στην διαδρομή, μία μισάωρη και μία μονόωρη.
Ειχαμε διαλέξει την μεγάλη βόλτα δηλαδή Σταυρούπολη -Τοξότες. Υπάρχουν αλλες δυο μικρότερης διάρκειας διαδρομές: Σταυρούπολη-Λιβερά, και Λιβερά – Τοξότες.
Δειλά δειλά αφού καθήσαμε στα κανό αρχίσαμε τον ποταμίσιο περίπατό μας.
Η ομορφιά της φύσης ξεδιπλώνοταν μπροστά μας.
Ηταν υπεροχη εκείνη η εικόνα της στιγμής να έχω στραμμένο το βλέμμα μου ψηλά δεξιά και αριστερα μου, να βλέπω βραχια, θάμνους δέντρα και γενικά υπέροχη παρθένα ελληνική φύση και σιγά σιγά να κινούμαι μέσα στο ποτάμι.
Λίγα λόγια για τεχνικά ζητήματα που αφορούν τον έλεγχο ενός κανό οπως μας τα είπανε στο πρωινό πριν της αναχώρησης μπρίφινγκ.
Οταν θέλουμε να στρίψουμε αριστερά, κάνουμε κουπί απο την δεξιά μας πλευρά.
Οταν θέλουμε να στρίψουμε δεξιά, κάνουμε κουπί από αριστερά,
Αυτός είναι ο κλασσικός τρόπος με τον οποίο δεν χάνουμε και την ταχύτητα-φόρα που έχουμε.
Υπάρχει ομως και ο ανάποδος τρόπος, Ο πίσω αναβάτης αν θέλει να στρίψει δεξιά μπορεί να κάνει κόντρα κουπί από την δεξιά του πλευρά. Και το αντίστροφο. Αυτός ο τρόπος εχει ομως και μειονεκτήματα που μας τα ανέλυσαν, οπως μεγαλύτερη σωματική επιβάρυσνση, η μείωση της φόρας. Το καλό ειναι όμως οτι στρίβει άμεσα.
Στην αρχή παιδευτήκαμε μέχρι να εμπεδώσουμε καλά τη θεωρητική γνώση.
Πχ μας ειπανε πως να στρίβουμε, αλλά αν το σκάφος βρισκόταν κόντρα στο ρεύμα του ποταμού ολες οι προσπάθειες πήγαιναν σχεδόν στον βρόντο...
Κάναμε κουπι συνεχεια και το ...καταραμένο δεν έστριβε... και δεν ξέραμε, στην αρχή, τον λόγο.
Κάποια στιγμή μας πήρανε ξόφαλτσα κάτι κλαδιά, εμένα λιγότερα τον παρτενέρ από πίσω περισσότερο, ευτυχώς οχι κατι το σοβαρό.
Κάποιες φορές χρειάστηκε να βγω και από το κανό για να το τραβήξω από την ξέρα που είχε προσαράξει. Βλέπετε να νερά δεν ήταν κ τόσο πολλά ή ορμητικά και με λάθος κουμάντο βρίσκόμασταν σε λάθος σημείο. Το πόσο κρύο ήταν το νερό σχεδόν δεν περιγράφεται η καλύτερα περιγράφεται: ΠΑ-ΓΩ-ΜΕ-ΝΟ. Λίγα δευτερόλεπτα ήταν αρκετά η εκθεση των ποδιών μόνο στο νερό και τα κάτω άκρα σχεδόν μούδιαζαν από το κρύο.
Κάποια στιγμή οταν ειδαμε οτι κάτι δεν πάει καλά, σταματήσαμε στην άκρη με τον 3ο συνοδό της ομάδας τον Ηλία ο οποιος μας έδωσε το δικό του σκάφος και αυτος πήρε το δικό μας το οποίο αποδείχθηκε οτι ψιλοεπαιρνε νερά και πολύ δύσκολο κουμαντάρονταν.
Μετά απο 2 ώρες κ βάλε ηρθε η ώρα της πρώτης στάσης σε μια ξέρα στις άκρες του ποταμού. Ηταν η μικρή στάση. Το σάντουιτς έφυγε εν ριπή οφθαλμού και καλά που είχαμε προνοήσει να έχουμε μαζί μας και μερικά ακόμη σάντουιτς προετοιμασμένα από το σπίτι.
Ευκαιρία να βγάλουμε και μερικές αναμνηστικές φωτογραφίες από την ποταμίσια βόλτα μας. Δεν παραλείψαμε να ξαναπασαληφτούμε με το αντιλιακό μιας και αναμένονταν πολύωρη έκθεση στον καυτό ήλιο.
,
Αυτή τη φορά έκατσα στο πίσω μέρος του κανό, με περισσότερες αρμοδιότητες, μιας και οπως μας είχανε πει στο πρωινό μπριφινγκ ο πίσω αναβάτης είναι αυτός που ελέγχει ουσιαστικά με τις κουπιές του την πορεία της μίνι βάρκας.
Αυτό το κομμάτι της διαδρομής ήταν λιγώτερο επίπονο σωματικά μιας και οι κουπιές μας ήταν πιο ουσιαστικές και αποτελεσματικές από το 1ο κομμάτι. Ετσι ειχαμε και την ευκαιρία να απολαύσουμε περισσότερο την ωραία φύση δεξιά και αριστερά μας που δεν χορταίναμε να την βλέπουμε αλλά και να την απολαμβάνουμε.
Θυμήθηκα επι τη ευκαιρία και μια αγαπημένη μου ταινία από τον Ρόμπερτ Ρέντφορτ, το ποτάμι ανάμεσά μας η κάπως έτσι ηταν ο τίτλος του, που να θυμάμαι ακριβώς τον ελληνικό τίτλο μιας και το εργο αυτο υμνος για ενα ποτάμι των ΗΠΑ, ειχε γυριστει κάπου στις αρχές της δεκαετίας του 90.
Υπέροχη η στιγμιαία εικόνα που είχα την τύχη να γίνω αυτόπτης μάρτυρας όταν δυο ιπτάμενα μικρά ποταμίσια έντομα, λιβελλούλες νομίζω τα λένε, είχαν ερωτικά κέφια και το ένα είχε καβαλήσει το άλλο για τα περαιτέρω της διαδικασίας αναπαραγωγής.
Η κίνησή μας γινόταν ήσυχα ηρεμα και εντελώς νωχελικά. Μια άκρως απολαυστική εμπειρία μπρορώ να πω.
Κάποιοι ειχαν την απορία κατά πόσο τα νερά του Νέστου ειναι καθαρά και αμόλυντα. Μας διαβεβαίωσαν πως ειναι καθαρά. Δεν είχαμε λόγω να μην τους πιστέψουμε. Η μία από τους συνεργάτες συνοδούς του γραφείου που οργάνωσε αυτή την εκδρομή ήταν τεχνικός περιβάλλοντος
και είχε κάνει επιστημονικές μετρήσεις. Εξάλλου συχνά πυκνά βλέπαμε στη διάρκεια της βόλτας μας μικρά ψαράκια, νομίζω βρίδες τις λέγανε, δείγμα υγείας του ποταμού.
Μια άλλη απορία που ειχαμε πολλοί ήταν το πόσο βάθος ειχε το ποτάμι. Απο οσο μας είπανε πανω απο 1,5 μέτρο συνήθως δεν το ξεπερνούσε.
Ετσι η βόλτα μας απαλλάχθηκε απο καθε ειδους σκέψεις για το επικίνδυνο θεωρητικά εγχείρημά μας.
Οι συνοδοί που μας είχανε υπο παρακολούθηση ήταν 3.
ο Σπύρος ήταν στην αρχή της ομάδας, ο Δημήτρης στη μέση και ο Ηλίας στο τέλος του μικρού ποταμίσιου καραβανιού.
Γύρω στις 3 το μεσημέρι κάναμε και την 2η στάση. Ελάχιστοι τολμηροί βούτηξαν στα κρύα νερά του Νέστου για μπάνιο. Οι περισσότεροι όμως προτιμήσαμε να τους χαζεύουμε αυτούς αλλά και τον υπεροχο με σχισμή βράχο που υψώνονταν απέναντί μας. Θυμήθηκα στιγμιότυπα απο ταξιδιωτικά ντοκιμαντέρ για τον Ρήνο. Ευκαιρία για μερικές ακόμη φωτογραφίες να βγάλουμε είτε με τις δικές μας φωτογραφικές μηχανές είτε απο τα παιδιά που μας συνόδευαν.
Το τελευταίο κομμάτι της διαδρομής για μένα ήταν το πιο ωραίο γιατί αφησα τον ευατό μου περισσοτερο χαλαρό να βλέπει δεξια και αριστερά πανω και κάτω τις ωραίες εικόνες που κυλούσαν με τόσο αργό και απολαυστικό τρόπο μπροστά μου.
Ενα σχετικό “|κολλάι” για τις σωστές κουπιές το είχαμε πάρει πλεον και ο έλεγχος του κανό μας ήταν πιο εύκολη υπόθεση από οτι μερικές ώρες πριν.
Καθώς κινούμασταν και πλησιάζαμε προς του Τοξότες δεν θέλαμε με τίποτα να τελειώσει η βόλτα αυτή. Παρόλο που η κούραση στους ώμους μας και στα χέρια μας ήταν αισθητή πλέον.
Τι κρίμα που το τέλος της ποταμίσιας βόλτας ήταν κάπως απρόσμενο γιατί δεν φαινόταν από μακρυά το που θα βγαίναμε ξανά στην στεριά. Η εξοδος μας ήταν πίσω από μια στροφή.
Αφού βγάλαμε τα σκάφη μας εξω στην αμμουδερή “παραλία” μετακινηθήκαμε με τζιπ ξανά προς την βάση μας οπου παραδώσαμε τον εξοπλισμό μας, βαρελάκια και σωσίβια, πληρώσαμε, μας δώσανε μαζί με την απόδειξη και ενα προσεγμένο σιντι με τις φωτο που μας εβγαλαν οι συνοδοί συν ορισμένες επιπροσθετες πληροφορίες για τον τόπο αυτό. Αυτή η κίνηση με το σιντί ως σουβενίρ απο την εκδρομή μας άρεσε πάρα πολύ ως χειρονομία.
Στην συνέχεια ξαμοληθήκαμε στην πόλη της Ξάνθης για φαγητό αναπολώντας την ωραία μας ποταμίσια βόλτα, σχολιάζοντας τις κουπιές μας και κάνοντας σχέδια για την επόμενή μας βόλτα στον Νέστο.
Υ.Γ.: περισσότερες φωτό προσεχώς!
Μια βόλτα με κανό στον ποταμό Νέστο.
Είχα ακούσει τα καλύτερα λόγια για την φύση που υπάρχει στις όχθες του πασίγνωστου ποταμού.
Η κατάλληλη και με διάθεση παρέα είχε βρεθεί και Κυριακή πρωί βουρ στο αυτοκίνητο και μέσω Εγνατίας οδού φτάνεις πλεον σε περίπου 1,5 ώρα στην Ξάνθη απο Θεσσαλονίκη.
Το ραντεβού με την παρέα δόθηκε στο χωριό Τοξότες λίγα χιλιόμετρα πριν την Ξάνθη.
Ωρα συνάντησης γύρω στις 9 το πρωί.
Πριν το ραντεβού με τα αλλα παιδιά είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε και εναν ελληνικό γλυκό καφέ κάτω απο ενα υπέροχο πλατάνι στην κεντρική πλατεία του χωριού.
Αφου σιγά σιγά αρχισαν να καταφτάνουν και οι υπολοιποι μετακινήθήκαμε στο σημείο συνάντησης στην άκρη του χωριού που μας είπαν από το γραφείο. Αφού έγιναν οι απαραίτητες χαιρετούρες αρχισαν σιγά σιγά να μας δίνουν τον απαραίτητο εξοπλισμό για τον ποταμίσιο περίπατο με κανό.
Ενα μικρό βαρελάκι και ενα σωσίβιο. Στο βαρελάκι εκτός απο το σάντουιτς, το χυμό και το δροσερό μπουκαλάκι νερό μπορούσαμε να αποθηκεύσουμε απο πετσέτα και μαγιό έως γυαλιά ηλίου και φωτογραφική μηχανή.
Τα συγκεκριμένα βαρελάκια θα τα δέναμε μετά κατά τη διάρκεια της καθόδου του Νέστου στο πίσω μέρος του μεταφορικού μας μέσου.
Υπό μάλλης λοιπόν το βαρελάκι και το σωσίβιο κατευθυνόμαστε περπατώντας και συζητώντας προς τον μικρό και γραφικό σιδηροδρομικό σταθμό του χωριού.
Ο ήλιος άρχισε ήδη να μας πυροβολεί με τις θερμές του ακτίνες. Ο καιρός σχεδόν ιδανικός. Ηλιος χωρίς σύννεφα, απλά που και που υπήρχε ενα ελαφρύ αεράκι.
Ο σκοπός της μετακίνησής μας προς τον σταθμό ηταν η ομαδική μας μεταφορά μεσω σιδηροδρόμου προς την Σταυρούπολη από οπου θα ξεκινούσε η ποταμίσια βόλτα μας.
Μετά από λίγα λεπτά αναμονής στον σταθμό ακούσαμε τους γνώριμους και αγαπητούς ήχους του τρένου να έρχεται να μας παραλάβει.
Η διαδρομή προς την Σταυρούπολη περίπου 20 λεπτά. Μια υπέροχη σιδηροδρομική διαδρομή μιας και στα δεξιά μας βλεπαμε το ποτάμι που θα διασχίζαμε σε λίγη ώρα με βάρκα. Για να είμαι ειλικρνής λίγο ψιλοτρόμαξα.
Εμείς θα κάνουμε ολη αυτή τη διαδρομή; Θα αντέξουμε; Δεν θα κουραστούμε; ήταν μερικές μη θετικές σκέψεις που με απασχόλησαν. Μια σχετική ομιλία με τον Σπύρο, εναν απο τους 3 συνοδούς μας καθησύχασε.
Αφού φτάσαμε στην Σταυρούπολη, 2 οχήματα τύπου λάντ ρόβερ μας οδήγησαν στο σημείο που θα κατεβαίναμε τον Νέστο με τα κανό. Μετά από λίγα λεπτά αναμονής μέχρι να φτάσουν τα 20 και πλέον άτομα ξεκίνησε το μπρίφινγκ.
Απο τους 2 συνοδούς μας, τον Σπύρο και τον Δημήτρη, στην αγγλική και ελληνική γλώσσα αντίστοιχα, μιας και υπήρχανε και κάποιοι λίγοι αλλοδαποί επισκέπτες, ενημερωθήκαμε για το πως κρατάμε το κουπί, με ποιούς τρόπους στρίβουμε δεξιά, η αριστερά, πως κάνουμε κουπί για να έχουμε πορεία προς τα εμπρός, τι να προσέξουμε σε περίπτωση που βρεθούμε κοντά σε εμπόδιο πχ δέντρο.
Πληροφορίες πολύ χρήσιμες για την συνέχεια της βόλτας μας.
Ο ρουχισμός μας κατάλληλος για βρέξιμο, δηλαδή μαγιό βερμούδα μιας και έπεσε και η πρόταση για μπάνιο στα νερά του Νέστου και τισέρτ ανοιχτόχρωμο μιας και η θερμοκρασία θα ξεπερνούσε μετά βεβαιότητας τους 30 βαθμούς.
Το πρώτο μας μέλημα, πριν μπούμε στο κανό ήταν να βάλουμε στο δέρμα μας το απαραίτητο αντιλιακό μιας και η εκθεσή μας στον ήλιο θα ήταν πάνω από 4 ώρες το ελάχιστο!
Η Νέστου με κανό κατάβασις θα διαρκούσε συνολικά 5 ώρες περίπου με 2 στάσεις στην διαδρομή, μία μισάωρη και μία μονόωρη.
Ειχαμε διαλέξει την μεγάλη βόλτα δηλαδή Σταυρούπολη -Τοξότες. Υπάρχουν αλλες δυο μικρότερης διάρκειας διαδρομές: Σταυρούπολη-Λιβερά, και Λιβερά – Τοξότες.
Δειλά δειλά αφού καθήσαμε στα κανό αρχίσαμε τον ποταμίσιο περίπατό μας.
Η ομορφιά της φύσης ξεδιπλώνοταν μπροστά μας.
Ηταν υπεροχη εκείνη η εικόνα της στιγμής να έχω στραμμένο το βλέμμα μου ψηλά δεξιά και αριστερα μου, να βλέπω βραχια, θάμνους δέντρα και γενικά υπέροχη παρθένα ελληνική φύση και σιγά σιγά να κινούμαι μέσα στο ποτάμι.
Λίγα λόγια για τεχνικά ζητήματα που αφορούν τον έλεγχο ενός κανό οπως μας τα είπανε στο πρωινό πριν της αναχώρησης μπρίφινγκ.
Οταν θέλουμε να στρίψουμε αριστερά, κάνουμε κουπί απο την δεξιά μας πλευρά.
Οταν θέλουμε να στρίψουμε δεξιά, κάνουμε κουπί από αριστερά,
Αυτός είναι ο κλασσικός τρόπος με τον οποίο δεν χάνουμε και την ταχύτητα-φόρα που έχουμε.
Υπάρχει ομως και ο ανάποδος τρόπος, Ο πίσω αναβάτης αν θέλει να στρίψει δεξιά μπορεί να κάνει κόντρα κουπί από την δεξιά του πλευρά. Και το αντίστροφο. Αυτός ο τρόπος εχει ομως και μειονεκτήματα που μας τα ανέλυσαν, οπως μεγαλύτερη σωματική επιβάρυσνση, η μείωση της φόρας. Το καλό ειναι όμως οτι στρίβει άμεσα.
Στην αρχή παιδευτήκαμε μέχρι να εμπεδώσουμε καλά τη θεωρητική γνώση.
Πχ μας ειπανε πως να στρίβουμε, αλλά αν το σκάφος βρισκόταν κόντρα στο ρεύμα του ποταμού ολες οι προσπάθειες πήγαιναν σχεδόν στον βρόντο...
Κάναμε κουπι συνεχεια και το ...καταραμένο δεν έστριβε... και δεν ξέραμε, στην αρχή, τον λόγο.
Κάποια στιγμή μας πήρανε ξόφαλτσα κάτι κλαδιά, εμένα λιγότερα τον παρτενέρ από πίσω περισσότερο, ευτυχώς οχι κατι το σοβαρό.
Κάποιες φορές χρειάστηκε να βγω και από το κανό για να το τραβήξω από την ξέρα που είχε προσαράξει. Βλέπετε να νερά δεν ήταν κ τόσο πολλά ή ορμητικά και με λάθος κουμάντο βρίσκόμασταν σε λάθος σημείο. Το πόσο κρύο ήταν το νερό σχεδόν δεν περιγράφεται η καλύτερα περιγράφεται: ΠΑ-ΓΩ-ΜΕ-ΝΟ. Λίγα δευτερόλεπτα ήταν αρκετά η εκθεση των ποδιών μόνο στο νερό και τα κάτω άκρα σχεδόν μούδιαζαν από το κρύο.
Κάποια στιγμή οταν ειδαμε οτι κάτι δεν πάει καλά, σταματήσαμε στην άκρη με τον 3ο συνοδό της ομάδας τον Ηλία ο οποιος μας έδωσε το δικό του σκάφος και αυτος πήρε το δικό μας το οποίο αποδείχθηκε οτι ψιλοεπαιρνε νερά και πολύ δύσκολο κουμαντάρονταν.
Μετά απο 2 ώρες κ βάλε ηρθε η ώρα της πρώτης στάσης σε μια ξέρα στις άκρες του ποταμού. Ηταν η μικρή στάση. Το σάντουιτς έφυγε εν ριπή οφθαλμού και καλά που είχαμε προνοήσει να έχουμε μαζί μας και μερικά ακόμη σάντουιτς προετοιμασμένα από το σπίτι.
Ευκαιρία να βγάλουμε και μερικές αναμνηστικές φωτογραφίες από την ποταμίσια βόλτα μας. Δεν παραλείψαμε να ξαναπασαληφτούμε με το αντιλιακό μιας και αναμένονταν πολύωρη έκθεση στον καυτό ήλιο.
,
Αυτή τη φορά έκατσα στο πίσω μέρος του κανό, με περισσότερες αρμοδιότητες, μιας και οπως μας είχανε πει στο πρωινό μπριφινγκ ο πίσω αναβάτης είναι αυτός που ελέγχει ουσιαστικά με τις κουπιές του την πορεία της μίνι βάρκας.
Αυτό το κομμάτι της διαδρομής ήταν λιγώτερο επίπονο σωματικά μιας και οι κουπιές μας ήταν πιο ουσιαστικές και αποτελεσματικές από το 1ο κομμάτι. Ετσι ειχαμε και την ευκαιρία να απολαύσουμε περισσότερο την ωραία φύση δεξιά και αριστερά μας που δεν χορταίναμε να την βλέπουμε αλλά και να την απολαμβάνουμε.
Θυμήθηκα επι τη ευκαιρία και μια αγαπημένη μου ταινία από τον Ρόμπερτ Ρέντφορτ, το ποτάμι ανάμεσά μας η κάπως έτσι ηταν ο τίτλος του, που να θυμάμαι ακριβώς τον ελληνικό τίτλο μιας και το εργο αυτο υμνος για ενα ποτάμι των ΗΠΑ, ειχε γυριστει κάπου στις αρχές της δεκαετίας του 90.
Υπέροχη η στιγμιαία εικόνα που είχα την τύχη να γίνω αυτόπτης μάρτυρας όταν δυο ιπτάμενα μικρά ποταμίσια έντομα, λιβελλούλες νομίζω τα λένε, είχαν ερωτικά κέφια και το ένα είχε καβαλήσει το άλλο για τα περαιτέρω της διαδικασίας αναπαραγωγής.
Η κίνησή μας γινόταν ήσυχα ηρεμα και εντελώς νωχελικά. Μια άκρως απολαυστική εμπειρία μπρορώ να πω.
Κάποιοι ειχαν την απορία κατά πόσο τα νερά του Νέστου ειναι καθαρά και αμόλυντα. Μας διαβεβαίωσαν πως ειναι καθαρά. Δεν είχαμε λόγω να μην τους πιστέψουμε. Η μία από τους συνεργάτες συνοδούς του γραφείου που οργάνωσε αυτή την εκδρομή ήταν τεχνικός περιβάλλοντος
και είχε κάνει επιστημονικές μετρήσεις. Εξάλλου συχνά πυκνά βλέπαμε στη διάρκεια της βόλτας μας μικρά ψαράκια, νομίζω βρίδες τις λέγανε, δείγμα υγείας του ποταμού.
Μια άλλη απορία που ειχαμε πολλοί ήταν το πόσο βάθος ειχε το ποτάμι. Απο οσο μας είπανε πανω απο 1,5 μέτρο συνήθως δεν το ξεπερνούσε.
Ετσι η βόλτα μας απαλλάχθηκε απο καθε ειδους σκέψεις για το επικίνδυνο θεωρητικά εγχείρημά μας.
Οι συνοδοί που μας είχανε υπο παρακολούθηση ήταν 3.
ο Σπύρος ήταν στην αρχή της ομάδας, ο Δημήτρης στη μέση και ο Ηλίας στο τέλος του μικρού ποταμίσιου καραβανιού.
Γύρω στις 3 το μεσημέρι κάναμε και την 2η στάση. Ελάχιστοι τολμηροί βούτηξαν στα κρύα νερά του Νέστου για μπάνιο. Οι περισσότεροι όμως προτιμήσαμε να τους χαζεύουμε αυτούς αλλά και τον υπεροχο με σχισμή βράχο που υψώνονταν απέναντί μας. Θυμήθηκα στιγμιότυπα απο ταξιδιωτικά ντοκιμαντέρ για τον Ρήνο. Ευκαιρία για μερικές ακόμη φωτογραφίες να βγάλουμε είτε με τις δικές μας φωτογραφικές μηχανές είτε απο τα παιδιά που μας συνόδευαν.
Το τελευταίο κομμάτι της διαδρομής για μένα ήταν το πιο ωραίο γιατί αφησα τον ευατό μου περισσοτερο χαλαρό να βλέπει δεξια και αριστερά πανω και κάτω τις ωραίες εικόνες που κυλούσαν με τόσο αργό και απολαυστικό τρόπο μπροστά μου.
Ενα σχετικό “|κολλάι” για τις σωστές κουπιές το είχαμε πάρει πλεον και ο έλεγχος του κανό μας ήταν πιο εύκολη υπόθεση από οτι μερικές ώρες πριν.
Καθώς κινούμασταν και πλησιάζαμε προς του Τοξότες δεν θέλαμε με τίποτα να τελειώσει η βόλτα αυτή. Παρόλο που η κούραση στους ώμους μας και στα χέρια μας ήταν αισθητή πλέον.
Τι κρίμα που το τέλος της ποταμίσιας βόλτας ήταν κάπως απρόσμενο γιατί δεν φαινόταν από μακρυά το που θα βγαίναμε ξανά στην στεριά. Η εξοδος μας ήταν πίσω από μια στροφή.
Αφού βγάλαμε τα σκάφη μας εξω στην αμμουδερή “παραλία” μετακινηθήκαμε με τζιπ ξανά προς την βάση μας οπου παραδώσαμε τον εξοπλισμό μας, βαρελάκια και σωσίβια, πληρώσαμε, μας δώσανε μαζί με την απόδειξη και ενα προσεγμένο σιντι με τις φωτο που μας εβγαλαν οι συνοδοί συν ορισμένες επιπροσθετες πληροφορίες για τον τόπο αυτό. Αυτή η κίνηση με το σιντί ως σουβενίρ απο την εκδρομή μας άρεσε πάρα πολύ ως χειρονομία.
Στην συνέχεια ξαμοληθήκαμε στην πόλη της Ξάνθης για φαγητό αναπολώντας την ωραία μας ποταμίσια βόλτα, σχολιάζοντας τις κουπιές μας και κάνοντας σχέδια για την επόμενή μας βόλτα στον Νέστο.
Υ.Γ.: περισσότερες φωτό προσεχώς!
