fantasia13
Member
- Μηνύματα
- 163
- Likes
- 86
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Λατινικη Αμερικη
Ομορφη ξεναγηση Travelbreak και υπεροχες φωτογραφιες !!!
Περιμενουμε την συνεχεια !!
Περιμενουμε την συνεχεια !!
-
Η αναδρομή στο παρελθόν συνεχίζεται! Ψηφίστε την Ταξιδιωτική Ιστορία του μήνα για τους μήνες Δεκέμβριο 2019 - Φεβρουάριο 2020!!
Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα Μπαχρέιν Ομάν ΟΜΑΝ, Ντουμπάι και Μπαχρέιν, αν είσαι τυχερός
- Thread starter travelbreak
- Ημερομηνία δημιουργίας
travelbreak
Member
- Μηνύματα
- 1.762
- Likes
- 14.557
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- Υπερσιβηρικός
Ευχαριστώ fantasia13. Τα καλά λόγια είναι πάντα ευπρόσδεκτα.
Αλλά και η κριτική δίνει έναυσμα για κουβέντα.
Συνεχίζω.
travelbreak
Member
- Μηνύματα
- 1.762
- Likes
- 14.557
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- Υπερσιβηρικός
Διασχίζοντας την έρημο για τη Salalah.
Η Νίζουα είναι μια όμορφη πόλη αλλά θα τη δούμε μερικές μέρες αργότερα. Θέλαμε να βρισκόμαστε εκεί στο παζάρι της Παρασκευής. Η μέρα ήταν ακόμα Δευτέρα και φεύγαμε για το Νότο: Σαλαλά, κοντά στα σύνορα με την ταξιδιωτικά χαμένη Υεμένη.
Αυτή τη μέρα, περισσότερα χιλιόμετρα δεν θα μπορούσαμε να έχουμε κάνει οδηγώντας. Φτάσαμε τα χίλια χιλιόμετρα. Φύγαμε το πρωί (06:30) από τη Νίζουα και φτάσαμε στην Σαλαλά μέσα σε 12 ώρες, κάνοντας μια παράκαμψη για να επισκεφτούμε το χωριό Ουμπάρ με την αρχαία πόλη. Από την Nίζουα μέχρι τη Σαλαλά η απόσταση είναι 880 χιλιόμετρα, αλλά με την παράκαμψη για να πάμε στην Ουμπάρ η οποία ήταν 50 χιλιόμετρα, μας πρόσθεσε άλλα 100 χλμ. Άρα έχουμε ένα σύνολο χιλίων χιλιομέτρων, αν βάλουμε και κάποιες βόλτες που κάνουμε σε μία ενδιάμεση πόλη.
Ξημέρωμα στην εθνική, που λέει και το τραγούδι:
Τη διαδρομή αυτή πιο πολύ την ήθελε ο Γιάννης να την κάνουμε με το αυτοκίνητο (και όχι αεροπορικώς, όπως οι περισσότεροι) διότι πίστευε ότι θα βλέπαμε πολύ όμορφες εικόνες της ερήμου. Εγώ πάλι ήθελα να την κάνουνε γιατί μου αρέσει να κάνω διαδρομές αρκετά μεγάλες με το αυτοκίνητο. Η αίσθηση να οδηγείς στην απέραντη έρημο είναι υπέροχη. Να βλέπεις άπειρες νταλίκες να έρχονται από απέναντι και άλλες να τις προσπερνάς! Κάθε τόσο ομάδες από καμήλες να βόσκουν (
. Άλλες πάλι φορές στο τελείως ξαφνικό να εμφανίζεται μια ομάδα μικρών κτηρίων με ένα τεράστιο τζαμί και το βενζινάδικο να μαγνητίζει τους ταξιδιώτες. Και αραιά και που, μικροί ανεμοστρόβιλοι να κινούν την άμμο άλλοτε μακριά μας και άλλοτε σε όλο το δρόμο. Και πολύ συχνά να βλέπουμε στο βάθος μια μεγάλη συστάδα δέντρων, που όμως δεν είχαμε το χρόνο να επισκεφτούμε, αν και πολύ θα το θέλαμε.
Στο δεξί μέρος της φωτογραφίας φαίνονται οι εργασίες για την διαπλάτυνση του δρόμου, ώστε να έχει δυο λωρίδες ανά κατεύθυνση:
Μην το φοβάστε: βενζινάδικα έχει συχνά. Να ένα, και δεν είναι το μοναδικό!
Η αλήθεια είναι ότι από την έρημο περιμέναμε περισσότερα ως τοπίο. Να μας προσφέρει διαρκώς όμορφες και εντυπωσιακές εικόνες. Όμως δεν ήταν έτσι, αν και την ευχαριστηθήκαμε. Είναι σχεδόν ακατοίκητη η διαδρομή. Αν όμως θέλεις να μείνεις ένα βράδυ υπάρχουν καταλύματα, αλλά δεν τα βρίσκεις εύκολα στο ίντερνετ, γιατί το είχα ψάξει. Συναντήσαμε και μια πόλη κοντά στη Σαλαλά, την Τουμραΐτ (Thumrait) με στρατιωτικό νομίζω αεροδρόμιο, δίπλα στον αυτοκινητόδρομο, που επισκεφτήκαμε για λίγο. Πιο πολύ εστιάσαμε σε κάποιους μικρούς αμμόλοφους, που πιστεύαμε ότι είναι από χώμα που είχαν σκάψει για να κάνουν υπόγειο κανάλι νερού, μια παλιότερη εποχή. Δεν ήταν όμως.
Ευχαριστηθήκαμε κίτρινο:
Έχουμε ακόμα δρόμο:
Κάναμε και παιγνίδι (με «γ» όπως παλιά και όχι«χ») με το φακό:
Λίγο νερό ρε παιδιάάάάάά!
Το ταξίδι δεν ήταν καθόλου κουραστικό, αφού ο δρόμος ήταν πολύ καλός και στο μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής το όριο ταχύτητας ήταν τα 120 χιλιόμετρα ανά ώρα. Κάναμε λίγες στάσεις ενδιάμεσα για να βάλουμε βενζίνη. Βενζινάδικα υπάρχουν περίπου ανά 50 έως 100 χιλιόμετρα. Αν και είχα ακούσει πολλά πάνω σε αυτό, ότι έπρεπε δηλαδή να βάζουμε βενζίνη συχνά, γιατί μπορεί να βρίσκαμε βενζινάδικο και μετά από 200 ή 300 χιλιόμετρα. Δεν υπήρξε τέτοιο πρόβλημα.
Τι κάνει αυτός εδώ;
Αυτό που βλέπετε είναι αστυνομικό τμήμα(. Πλησιάσαμε γιατί το περάσαμε για κάστρο, αλλά είδαμε την επιγραφή και κάναμε μεταβολή.
Κοντεύουμε (ώρα 12:00):
Και λίγο παρακάτω:
Στη διαδρομή αυτή, η έρημος δεν ήταν εκείνη με την άμμο την κίτρινη, αλλά ουσιαστικά ήταν μία ξερή ύπαιθρος που μου θύμισε έντονα την έρημο Γκόμπι στη Μογγολία. Στην περισσότερη διαδρομή οδηγούσε ο Γιάννης γιατί του ήταν πολύ εύκολο αφού κλειδώνουμε την ταχύτητα, ώστε αυτή να είναι σταθερή και να μην κουραζόμαστε με το δεξί μας πόδι φυσικά. Το αυτοκίνητο προφανώς είναι αυτόματο. Επίσης είναι πολύ καλό το ότι η βενζίνη εδώ είναι πολύ φθηνή. Είδαμε ότι σε αυτή τη διαδρομή το αυτοκίνητο έκαιγε περίπου 8 λίτρα στα 100 χιλιόμετρα. Το αυτοκίνητο που έχουμε είναι καινούργιο και όταν το πήραμε είχε κάνει μόλις 11.000 χιλιόμετρα περίπου. Είναι πολύ ωραίο αυτοκίνητο και άνετο, όμως είναι τόσο μεγάλα τα αυτοκίνητα που κυκλοφορούν σε τούτη τη χώρα, όπως και στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, που το δικό μας είναι από τα μικρά 4χ4.
Στην διαδρομή είπα και προηγουμένως ότι 120 χιλιόμετρα πριν φτάσουμε στη Σαλαλά κάναμε μία παράκαμψη 50 χιλιομέτρων για να πάμε στην αρχαία πόλη Ουμπάρ και να δούμε κάποιες αρχαιότητες, που όμως για μένα δεν είχαν ιδιαίτερη αξία, πέρα από την ιστορική. Πράγματι, εκεί δεν είχε τόσο πολλούς τουρίστες και ο χώρος ήταν μικρός και δεν χρειάστηκε να πληρώσουμε εισιτήριο για να μπούμε μέσα. Το ίδιο το σύγχρονο χωριό δεν έλεγε τίποτα, αφού είχε κυρίως τυποποιημένα καινούργια σπίτια. Ήτανε όντως τα σπίτια αυτά όμορφα, αλλά επειδή ήταν όλα με την ίδια μορφή, καταλάβαινες ότι οι άνθρωποι του χωριού δεν είχαν επιλέξει μόνοι τους το σπίτι τους.
Ουμπάρ:
Μετά από 12 ώρες ταξίδι (μόλις είχε αρχίσει να βραδιάζει) φτάσαμε στο ξενοδοχείο μας, που είναι στο κέντρο της πόλης και για τα μέτρα μας από τα πολύ καλά, λουξ. Επέλεξα κάτι καλό για την παραμονή της πρωτοχρονιάς. Και μάλιστα είχαμε και πρωινό. Ο νεαρός από τη Συρία, με διαφορά πιο ευγενικός και καλοντυμένος από όσους άλλους είδαμε σε οποιαδήποτε ρεσεψιόν σε αυτό το ταξίδι, μας δικαιολόγησε το απλό δωμάτιο και το basic breakfast. Νόμισε ότι είμαστε καλομαθημένοι!
Αφού ξεκουραστήκαμε για περίπου μία ώρα αποφασίσαμε να πάμε στο κέντρο να δούμε την αγορά και κάπου να καθίσουμε να φάμε. Φυσικά το κέντρο ήταν δίπλα μας και ενώ σκεφτόμασταν πού να βρίσκεται η αγορά, ρωτάμε έναν τουρίστα, ο οποίος μας αποκάλυψε ότι μένει πλέον μόνιμα στην πόλη. Μας έκανε παρέα για περισσότερο από μία ώρα και μας ξενάγησε στο κέντρο της πόλης, κυρίως στην αγορά, που δεν έλεγε τίποτα. Μας πήγε όμως σε μία περιοχή, δίπλα στην αγορά της πόλης, που υπάρχει η αγορά των μεταναστών και γινόταν ο χαμός παρότι ήταν νύχτα. Ήταν γεμάτη κόσμο και πουλούσαν κυρίως τρόφιμα. Κάθε είδους, από λαχανικά μέχρι ψάρια και κρέας. Ζωντανά και όχι. Ήμασταν τυχεροί με αυτή τη γνωριμία, γιατί μας ενημέρωσε για πολλά σε αυτή τη χώρα. Ήταν κοντά στα εβδομήντα, από τη Γαλλία που ουσιαστικά μετανάστευσε στη Σαλαλά και ήταν τουριστικός πράκτορας. Δεν προσπάθησε όμως να μας πουλήσει τίποτα (τουριστικό πακέτο εννοώ), αφού του είπαμε ότι είχαμε το δικό μας αυτοκίνητο και θα μέναμε μόνο δυο βραδιές.
Και φαγητό:
Όταν όμως πέρασε η ώρα και του είπαμε να έρθει μαζί μας για φαγητό αυτός ενώ στην αρχή κάθισε, μετά είπε ότι τον πήραν τηλέφωνο και έπρεπε να φύγει. Έτσι μείναμε οι τέσσερίς μας και φάγαμε αρκετά νόστιμο τοπικό φαγητό. Ο Γιάννης γκρίνιαζε ότι ήταν πολύ καυτερό για τα γούστα του. Πάντως σε όλους τους υπόλοιπους το φαγητό άρεσε και επιστρέψαμε χαρούμενοι στο ξενοδοχείο μας για ξεκούραση. Αυτή ήταν η μοναδική φορά στην εκδρομή που καθίσαμε έξω να φάμε. Ήταν παραμονή πρωτοχρονιάς. Εδώ δεν είχαν τίποτα το ξεχωριστό για τη μέρα.
Και μια λεπτομέρεια από το φαγητό:
Στις 12 τα μεσάνυχτα άνοιξα την τηλεόραση και είδα τις εκδηλώσεις σε ζωντανή μετάδοση από το Ντουμπάι, στο Μπουρζ Χαλίφα. Είναι ωραίο να βλέπεις ένα μέρος το οποίο έχεις ήδη επισκεφθεί, και να το δείχνει σε μια άλλη χώρα. Να βλέπεις τα γεγονότα που διαδραματίζονται εκείνη την ώρα και εσύ βρισκόσουν εκεί την προηγούμενη μέρα σχεδόν. Ο Πύργος του Μπουρζ Χαλίφα ήταν φωταγωγημένος με ακόμα πιο καταπληκτικά χρώματα. Καμία σχέση με τα «απλά πράγματα» που βλέπαμε εμείς πριν από τρεις μέρες. Υποδέχτηκαν το νέο έτος και με πυροτεχνήματα, τα οποία μέσα στο σκοτάδι έδιναν μία υπέροχη εικόνα.
Αυτό ήθελα να πω: ότι τόσα χρόνια έβλεπα τέτοια θεάματα τα οποία δεν μου έκαναν εντύπωση γιατί δεν είχα επισκεφθεί το μέρος όπου γινόταν. Όμως τώρα που τα έχω επισκεφτεί, το βλέπω με άλλο μάτι. Αυτός νομίζω είναι ένας πολύ σημαντικός λόγος για να ταξιδεύει κάποιος, δηλαδή να γνωρίζει πρόσωπα και πράγματα και όταν μαθαίνει μία είδηση ή βλέπει ένα ντοκιμαντέρ να έχει καλύτερη αίσθηση γι’ αυτό το οποίο βλέπει.
Η Νίζουα είναι μια όμορφη πόλη αλλά θα τη δούμε μερικές μέρες αργότερα. Θέλαμε να βρισκόμαστε εκεί στο παζάρι της Παρασκευής. Η μέρα ήταν ακόμα Δευτέρα και φεύγαμε για το Νότο: Σαλαλά, κοντά στα σύνορα με την ταξιδιωτικά χαμένη Υεμένη.
Αυτή τη μέρα, περισσότερα χιλιόμετρα δεν θα μπορούσαμε να έχουμε κάνει οδηγώντας. Φτάσαμε τα χίλια χιλιόμετρα. Φύγαμε το πρωί (06:30) από τη Νίζουα και φτάσαμε στην Σαλαλά μέσα σε 12 ώρες, κάνοντας μια παράκαμψη για να επισκεφτούμε το χωριό Ουμπάρ με την αρχαία πόλη. Από την Nίζουα μέχρι τη Σαλαλά η απόσταση είναι 880 χιλιόμετρα, αλλά με την παράκαμψη για να πάμε στην Ουμπάρ η οποία ήταν 50 χιλιόμετρα, μας πρόσθεσε άλλα 100 χλμ. Άρα έχουμε ένα σύνολο χιλίων χιλιομέτρων, αν βάλουμε και κάποιες βόλτες που κάνουμε σε μία ενδιάμεση πόλη.
Ξημέρωμα στην εθνική, που λέει και το τραγούδι:
Τη διαδρομή αυτή πιο πολύ την ήθελε ο Γιάννης να την κάνουμε με το αυτοκίνητο (και όχι αεροπορικώς, όπως οι περισσότεροι) διότι πίστευε ότι θα βλέπαμε πολύ όμορφες εικόνες της ερήμου. Εγώ πάλι ήθελα να την κάνουνε γιατί μου αρέσει να κάνω διαδρομές αρκετά μεγάλες με το αυτοκίνητο. Η αίσθηση να οδηγείς στην απέραντη έρημο είναι υπέροχη. Να βλέπεις άπειρες νταλίκες να έρχονται από απέναντι και άλλες να τις προσπερνάς! Κάθε τόσο ομάδες από καμήλες να βόσκουν (
. Άλλες πάλι φορές στο τελείως ξαφνικό να εμφανίζεται μια ομάδα μικρών κτηρίων με ένα τεράστιο τζαμί και το βενζινάδικο να μαγνητίζει τους ταξιδιώτες. Και αραιά και που, μικροί ανεμοστρόβιλοι να κινούν την άμμο άλλοτε μακριά μας και άλλοτε σε όλο το δρόμο. Και πολύ συχνά να βλέπουμε στο βάθος μια μεγάλη συστάδα δέντρων, που όμως δεν είχαμε το χρόνο να επισκεφτούμε, αν και πολύ θα το θέλαμε.
Στο δεξί μέρος της φωτογραφίας φαίνονται οι εργασίες για την διαπλάτυνση του δρόμου, ώστε να έχει δυο λωρίδες ανά κατεύθυνση:
Μην το φοβάστε: βενζινάδικα έχει συχνά. Να ένα, και δεν είναι το μοναδικό!
Η αλήθεια είναι ότι από την έρημο περιμέναμε περισσότερα ως τοπίο. Να μας προσφέρει διαρκώς όμορφες και εντυπωσιακές εικόνες. Όμως δεν ήταν έτσι, αν και την ευχαριστηθήκαμε. Είναι σχεδόν ακατοίκητη η διαδρομή. Αν όμως θέλεις να μείνεις ένα βράδυ υπάρχουν καταλύματα, αλλά δεν τα βρίσκεις εύκολα στο ίντερνετ, γιατί το είχα ψάξει. Συναντήσαμε και μια πόλη κοντά στη Σαλαλά, την Τουμραΐτ (Thumrait) με στρατιωτικό νομίζω αεροδρόμιο, δίπλα στον αυτοκινητόδρομο, που επισκεφτήκαμε για λίγο. Πιο πολύ εστιάσαμε σε κάποιους μικρούς αμμόλοφους, που πιστεύαμε ότι είναι από χώμα που είχαν σκάψει για να κάνουν υπόγειο κανάλι νερού, μια παλιότερη εποχή. Δεν ήταν όμως.
Ευχαριστηθήκαμε κίτρινο:
Έχουμε ακόμα δρόμο:
Κάναμε και παιγνίδι (με «γ» όπως παλιά και όχι«χ») με το φακό:
Λίγο νερό ρε παιδιάάάάάά!
Το ταξίδι δεν ήταν καθόλου κουραστικό, αφού ο δρόμος ήταν πολύ καλός και στο μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής το όριο ταχύτητας ήταν τα 120 χιλιόμετρα ανά ώρα. Κάναμε λίγες στάσεις ενδιάμεσα για να βάλουμε βενζίνη. Βενζινάδικα υπάρχουν περίπου ανά 50 έως 100 χιλιόμετρα. Αν και είχα ακούσει πολλά πάνω σε αυτό, ότι έπρεπε δηλαδή να βάζουμε βενζίνη συχνά, γιατί μπορεί να βρίσκαμε βενζινάδικο και μετά από 200 ή 300 χιλιόμετρα. Δεν υπήρξε τέτοιο πρόβλημα.
Τι κάνει αυτός εδώ;
Αυτό που βλέπετε είναι αστυνομικό τμήμα(
. Πλησιάσαμε γιατί το περάσαμε για κάστρο, αλλά είδαμε την επιγραφή και κάναμε μεταβολή.
Κοντεύουμε (ώρα 12:00):
Και λίγο παρακάτω:
Στη διαδρομή αυτή, η έρημος δεν ήταν εκείνη με την άμμο την κίτρινη, αλλά ουσιαστικά ήταν μία ξερή ύπαιθρος που μου θύμισε έντονα την έρημο Γκόμπι στη Μογγολία. Στην περισσότερη διαδρομή οδηγούσε ο Γιάννης γιατί του ήταν πολύ εύκολο αφού κλειδώνουμε την ταχύτητα, ώστε αυτή να είναι σταθερή και να μην κουραζόμαστε με το δεξί μας πόδι φυσικά. Το αυτοκίνητο προφανώς είναι αυτόματο. Επίσης είναι πολύ καλό το ότι η βενζίνη εδώ είναι πολύ φθηνή. Είδαμε ότι σε αυτή τη διαδρομή το αυτοκίνητο έκαιγε περίπου 8 λίτρα στα 100 χιλιόμετρα. Το αυτοκίνητο που έχουμε είναι καινούργιο και όταν το πήραμε είχε κάνει μόλις 11.000 χιλιόμετρα περίπου. Είναι πολύ ωραίο αυτοκίνητο και άνετο, όμως είναι τόσο μεγάλα τα αυτοκίνητα που κυκλοφορούν σε τούτη τη χώρα, όπως και στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, που το δικό μας είναι από τα μικρά 4χ4.
Στην διαδρομή είπα και προηγουμένως ότι 120 χιλιόμετρα πριν φτάσουμε στη Σαλαλά κάναμε μία παράκαμψη 50 χιλιομέτρων για να πάμε στην αρχαία πόλη Ουμπάρ και να δούμε κάποιες αρχαιότητες, που όμως για μένα δεν είχαν ιδιαίτερη αξία, πέρα από την ιστορική. Πράγματι, εκεί δεν είχε τόσο πολλούς τουρίστες και ο χώρος ήταν μικρός και δεν χρειάστηκε να πληρώσουμε εισιτήριο για να μπούμε μέσα. Το ίδιο το σύγχρονο χωριό δεν έλεγε τίποτα, αφού είχε κυρίως τυποποιημένα καινούργια σπίτια. Ήτανε όντως τα σπίτια αυτά όμορφα, αλλά επειδή ήταν όλα με την ίδια μορφή, καταλάβαινες ότι οι άνθρωποι του χωριού δεν είχαν επιλέξει μόνοι τους το σπίτι τους.
Ουμπάρ:
Μετά από 12 ώρες ταξίδι (μόλις είχε αρχίσει να βραδιάζει) φτάσαμε στο ξενοδοχείο μας, που είναι στο κέντρο της πόλης και για τα μέτρα μας από τα πολύ καλά, λουξ. Επέλεξα κάτι καλό για την παραμονή της πρωτοχρονιάς. Και μάλιστα είχαμε και πρωινό. Ο νεαρός από τη Συρία, με διαφορά πιο ευγενικός και καλοντυμένος από όσους άλλους είδαμε σε οποιαδήποτε ρεσεψιόν σε αυτό το ταξίδι, μας δικαιολόγησε το απλό δωμάτιο και το basic breakfast. Νόμισε ότι είμαστε καλομαθημένοι!
Αφού ξεκουραστήκαμε για περίπου μία ώρα αποφασίσαμε να πάμε στο κέντρο να δούμε την αγορά και κάπου να καθίσουμε να φάμε. Φυσικά το κέντρο ήταν δίπλα μας και ενώ σκεφτόμασταν πού να βρίσκεται η αγορά, ρωτάμε έναν τουρίστα, ο οποίος μας αποκάλυψε ότι μένει πλέον μόνιμα στην πόλη. Μας έκανε παρέα για περισσότερο από μία ώρα και μας ξενάγησε στο κέντρο της πόλης, κυρίως στην αγορά, που δεν έλεγε τίποτα. Μας πήγε όμως σε μία περιοχή, δίπλα στην αγορά της πόλης, που υπάρχει η αγορά των μεταναστών και γινόταν ο χαμός παρότι ήταν νύχτα. Ήταν γεμάτη κόσμο και πουλούσαν κυρίως τρόφιμα. Κάθε είδους, από λαχανικά μέχρι ψάρια και κρέας. Ζωντανά και όχι. Ήμασταν τυχεροί με αυτή τη γνωριμία, γιατί μας ενημέρωσε για πολλά σε αυτή τη χώρα. Ήταν κοντά στα εβδομήντα, από τη Γαλλία που ουσιαστικά μετανάστευσε στη Σαλαλά και ήταν τουριστικός πράκτορας. Δεν προσπάθησε όμως να μας πουλήσει τίποτα (τουριστικό πακέτο εννοώ), αφού του είπαμε ότι είχαμε το δικό μας αυτοκίνητο και θα μέναμε μόνο δυο βραδιές.
Και φαγητό:
Όταν όμως πέρασε η ώρα και του είπαμε να έρθει μαζί μας για φαγητό αυτός ενώ στην αρχή κάθισε, μετά είπε ότι τον πήραν τηλέφωνο και έπρεπε να φύγει. Έτσι μείναμε οι τέσσερίς μας και φάγαμε αρκετά νόστιμο τοπικό φαγητό. Ο Γιάννης γκρίνιαζε ότι ήταν πολύ καυτερό για τα γούστα του. Πάντως σε όλους τους υπόλοιπους το φαγητό άρεσε και επιστρέψαμε χαρούμενοι στο ξενοδοχείο μας για ξεκούραση. Αυτή ήταν η μοναδική φορά στην εκδρομή που καθίσαμε έξω να φάμε. Ήταν παραμονή πρωτοχρονιάς. Εδώ δεν είχαν τίποτα το ξεχωριστό για τη μέρα.
Και μια λεπτομέρεια από το φαγητό:
Στις 12 τα μεσάνυχτα άνοιξα την τηλεόραση και είδα τις εκδηλώσεις σε ζωντανή μετάδοση από το Ντουμπάι, στο Μπουρζ Χαλίφα. Είναι ωραίο να βλέπεις ένα μέρος το οποίο έχεις ήδη επισκεφθεί, και να το δείχνει σε μια άλλη χώρα. Να βλέπεις τα γεγονότα που διαδραματίζονται εκείνη την ώρα και εσύ βρισκόσουν εκεί την προηγούμενη μέρα σχεδόν. Ο Πύργος του Μπουρζ Χαλίφα ήταν φωταγωγημένος με ακόμα πιο καταπληκτικά χρώματα. Καμία σχέση με τα «απλά πράγματα» που βλέπαμε εμείς πριν από τρεις μέρες. Υποδέχτηκαν το νέο έτος και με πυροτεχνήματα, τα οποία μέσα στο σκοτάδι έδιναν μία υπέροχη εικόνα.
Αυτό ήθελα να πω: ότι τόσα χρόνια έβλεπα τέτοια θεάματα τα οποία δεν μου έκαναν εντύπωση γιατί δεν είχα επισκεφθεί το μέρος όπου γινόταν. Όμως τώρα που τα έχω επισκεφτεί, το βλέπω με άλλο μάτι. Αυτός νομίζω είναι ένας πολύ σημαντικός λόγος για να ταξιδεύει κάποιος, δηλαδή να γνωρίζει πρόσωπα και πράγματα και όταν μαθαίνει μία είδηση ή βλέπει ένα ντοκιμαντέρ να έχει καλύτερη αίσθηση γι’ αυτό το οποίο βλέπει.
babaduma
Member
- Μηνύματα
- 5.052
- Likes
- 7.801
- Επόμενο Ταξίδι
- terra incognita
- Ταξίδι-Όνειρο
- α του Κενταύρου
Σχόλιο #1: Χαίρομαι που με τις πληροφορίες που σου έδωσα βοήθησα λίγο ώστε το ταξίδι σας να γίνει καλύτερο κι ευκολότερο.
Σχόλιο #2: Η Bimmah Sinkhole έχει δημιουργηθεί με φυσικό τρόπο. Εμείς πήγαμε ψάχνοντάς την και κάναμε λάθος αρχικά στην έξοδο από τον αυτοκινητόδρομο, αλλά γυρίσαμε πίσω από τον επαρχιακό δρόμο. Προσωπικά, την έριξα τη βουτιά μου...
Σχόλιο #3: Για το Mitsubishi Outlander τι να πω: Έρωτας με την πρώτη ματιά (και με τη δεύτερη, και με την τρίτη,...). Χαίρεσαι να το οδηγείς (ή, να σε οδηγεί), "σκυλί" στα δύσκολα, απόλαυση! Κι όταν σου έχει κοστίσει λιγότερο από 40 ευρώ τη μέρα (όπως εμάς), η απόλαυση είναι ακόμη μεγαλύτερη!
Σχόλιο #4: Πίκρα και η δική μας αντίστοιχη εμπειρία με την τοπική SIM Card. Αγοράσαμε αυτήν των 20 ευρώ για να έχουμε να κάνουμε ένα τηλέφωνο μια ώρα ανάγκης και να τη χρησιμοποιήσουμε για πλοήγηση αν τυχόν χαθούμε. Στην πλοήγηση ήταν άχρηστη, ποτέ δεν συνδεθήκαμε. Το μόνο που κάναμε ήταν 2-3 τηλεφωνήματα στην Ελλάδα (που, στην τελική, φτηνότερα θα μας κόστιζαν κάνοντας χρήση της Vodafone).
Σχόλιο #5: Περιμένω τη συνέχεια της όμορφης ιστορίας σου, αφ' ενός για να ξαναζήσω τις δικές μας στιγμές κι αφ' ετέρου για να μου δώσεις την ευκαιρία να κάνω κι άλλα σχόλια!
Σχόλιο #2: Η Bimmah Sinkhole έχει δημιουργηθεί με φυσικό τρόπο. Εμείς πήγαμε ψάχνοντάς την και κάναμε λάθος αρχικά στην έξοδο από τον αυτοκινητόδρομο, αλλά γυρίσαμε πίσω από τον επαρχιακό δρόμο. Προσωπικά, την έριξα τη βουτιά μου...
Σχόλιο #3: Για το Mitsubishi Outlander τι να πω: Έρωτας με την πρώτη ματιά (και με τη δεύτερη, και με την τρίτη,...). Χαίρεσαι να το οδηγείς (ή, να σε οδηγεί), "σκυλί" στα δύσκολα, απόλαυση! Κι όταν σου έχει κοστίσει λιγότερο από 40 ευρώ τη μέρα (όπως εμάς), η απόλαυση είναι ακόμη μεγαλύτερη!
Σχόλιο #4: Πίκρα και η δική μας αντίστοιχη εμπειρία με την τοπική SIM Card. Αγοράσαμε αυτήν των 20 ευρώ για να έχουμε να κάνουμε ένα τηλέφωνο μια ώρα ανάγκης και να τη χρησιμοποιήσουμε για πλοήγηση αν τυχόν χαθούμε. Στην πλοήγηση ήταν άχρηστη, ποτέ δεν συνδεθήκαμε. Το μόνο που κάναμε ήταν 2-3 τηλεφωνήματα στην Ελλάδα (που, στην τελική, φτηνότερα θα μας κόστιζαν κάνοντας χρήση της Vodafone).
Σχόλιο #5: Περιμένω τη συνέχεια της όμορφης ιστορίας σου, αφ' ενός για να ξαναζήσω τις δικές μας στιγμές κι αφ' ετέρου για να μου δώσεις την ευκαιρία να κάνω κι άλλα σχόλια!
Last edited:
travelbreak
Member
- Μηνύματα
- 1.762
- Likes
- 14.557
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- Υπερσιβηρικός
Salalah και πέριξ την Πρωτοχρονιά
Η Σαλαλά είναι μια πόλη με όμορφους στύλους φωτισμού. Το βράδυ δε φαίνεται η ομορφιά της μορφής τους τόσο, αλλά τη μέρα το θέαμα επί σειρά χιλιομέτρων είναι μοναδικό. Γενικά ο φωτισμός στους δρόμους σε όλη τη χώρα είναι πολύ ιδιαίτερος. Και υπεραρκετός. Έξω από τις περισσότερες πόλεις και για πολλά χιλιόμετρα οι δρόμοι είναι πλήρως φωτισμένοι. Τι σου κάνει το τσάμπα πετρέλαιο! Και εμείς έχουμε τσάμπα παραλίες αλλά δεν είναι καθαρές! Εκεί και οι παραλίες τους είναι καθαρές. Γενικά το έχουν με την καθαριότητα. Βλέπεις ομάδες (μεταναστών) εργατών να καθαρίζουν την άμμο από τους δρόμους με μικρά σκουπάκια. Πραγματικά είδα εργάτη να καθαρίζει με το σκουπάκι την άμμο μέσα από τις μικρές χαραμάδες που είχε το οδόστρωμα!
Στην Σαλαλά δε θέλαμε να πάμε μόνο για να διασχίσουμε την έρημο, αλλά και γιατί είχαμε ακούσει και διαβάσει καλά λόγια για την ευρύτερη περιοχή. Πραγματικά απολαύσαμε κάστρα βουνά και παραλίες. Και οπωσδήποτε ένα τουλάχιστον υπέροχο γουάντι. Και η ίδια η πόλη είναι όμορφη στη μεριά της παραλιακής ζώνης. Εκείνοι οι φοίνικες μέσα στην άμμο δίπλα στη θάλασσα συνθέτουν ένα απίθανο τοπίο!
Το πρωί εδώ στο ξενοδοχείο πήγαμε για ένα μικρό πρωινό, όμως ήταν αρκετό να μας κρατήσει 4-5 ώρες χωρίς να πεινάσουμε. Είναι το μοναδικό ξενοδοχείο με πρωινό του ταξιδιού. Λόγω του πρωινού δεν φύγαμε πολύ νωρίς, αλλά πάντως στις 8:15 ήμασταν στο αυτοκίνητο οδηγώντας ανατολικά για να πάμε στην πόλη Mirbat. Εκεί βρίσκονται ορισμένα μικρά κάστρα. Άλλα είναι ανακατασκευασμένα και άλλα βρίσκονται στο στάδιο αυτό. Οι άνθρωποι προσπαθούν και πετυχαίνουν να κάνουν ελκυστική τη χώρα τους και να διατηρήσουν την παράδοση. Η πόλη έχει ωραία αρχιτεκτονική στα παλιά σπίτια. Σε ένα κάστρο μπήκαμε και θαυμάσαμε την καλή δουλειά που γίνεται στην ανακατασκευή που έλεγα.
Στους αρχαιολογικούς χώρους εδώ στο Ομάν συνήθως δεν έχουν είσοδο για τους επισκέπτες. Πληρώνει μόνο δύο ρεάλ το αυτοκίνητο, που σημαίνει περίπου 5 ευρώ, για να παρκάρει. Εντάξει, αργότερα είδαμε ότι υπήρχαν είσοδοι, αλλά γενικά ήταν φτηνά. Εκτός από τους πύργους και το κάστρο που επισκεφθήκαμε, κάναμε και βόλτες με το αυτοκίνητο και λίγο με τα πόδια για να δούμε όσο περισσότερα μπορούσαμε. Είναι όντως μία πόλη που είναι χτισμένη στο παλιό στυλ. Παντού βλέπαμε ότι υπήρχαν γκρεμισμένα σπίτια και αλλού υπήρχε μεγάλη ανοικοδόμηση.
Η Mirbat ήταν η πιο μακρινή προς ανατολάς πόλη, που θα επισκεπτόμασταν σήμερα. Έτσι αρχίσαμε να παίρνουμε το δρόμο προς τα δυτικά, δηλαδή προς την Σαλαλά. Επισκεφθήκαμε τα ερείπια ενός παλατιού στη Khor Rori. Ήταν χτισμένα σε μία περιοχή πάρα πολύ όμορφη γιατί ήταν σχετικά ψηλά αλλά δίπλα στη θάλασσα. Και η θάλασσα που φαινόταν από κάτω έκανε πολύ όμορφους σχηματισμούς με την άμμο αλλά και με τα βράχια. Μάλιστα σε κάποια περιοχή, ακριβώς κάτω από το αρχαίο παλάτι, η θάλασσα έκανε ένα πράγμα σαν φιόρδ, το οποίο διαπιστώσαμε μετά ότι έχει γίνει από ένα ποτάμι το οποίο κατεβαίνει από ψηλά. Το Khor Rori ιδρύθηκε πριν 2.000 χρόνια για αμυντικούς σκοπούς της περιοχής. Ταυτόχρονα ο βασιλιάς Hardamaut το χρησιμοποίησε για να βοηθήσει το εμπόριο μεταξύ της Αραβικής χερσονήσου και της Ινδίας.
Εδώ τελικά έχει αρκετά νερά και αυτά τα περίφημα Γουάντι δεν είναι και τόσο ξεροπόταμοι, γιατί εμείς όσα επισκεφθήκαμε ως τώρα, ήτανε με αρκετό νερό. Ίσως βέβαια τα περισσότερα από τα υπόλοιπα να μην έχουν νερό, διότι προφανώς αυτά που διατηρούν νερό όλο το χρόνο είναι και τα πιο όμορφα, αφού θα έχουν περισσότερη βλάστηση. Ασφαλώς αυτά προτείνουν και για τους ταξιδιώτες. Βέβαια θα υπάρχουν και περίοδοι του έτους που ίσως στερεύουν.
Εκεί κοντά είδαμε την ομορφιά των Wadi με το αρκετό νερό. Το είδαμε στον αμέσως επόμενο προορισμό που ήταν το Wadi Darbat. Αφήσαμε το αυτοκίνητο σε μία στάση που υπήρχε και προχωρήσαμε σε ένα πολύ κακό και δύσβατο μονοπάτι. Ήμασταν απογοητευμένοι γιατί δεν ξέραμε αυτό που θα βλέπαμε αν θα άξιζε την ταλαιπωρία και την δυσκολία του εγχειρήματος. Όμως προχωρήσαμε γιατί είδαμε και μερικούς άλλους να προχωρούν και δεν άργησαν να φανούν πολύ όμορφες εικόνες με νερό και βλάστηση. Ένα ποτάμι κατέβαινε και δημιουργούσε πολύ όμορφες λίμνες εδώ και εκεί. Κάθε τόσο έλεγε η Ντίνα και η Μαρ ότι σταματάνε και δεν θα προχωρήσουν λόγω κούρασης, αλλά τελικά φτάσαμε όλοι μαζί μέχρι το τελικό σημείο για μας, που ήταν μία υπέροχη εικόνα με ένα καταρράκτη να πέφτει με αρκετό νερό σε ύψος τουλάχιστον 60 μέτρων, και να συνεχίζει με το ποτάμι που δημιουργούσε το φιόρδ που έλεγα πριν. Οι εικόνες με τις λιμνούλες αλλά και άλλους μικρότερους καταρράκτες των τεσσάρων πέντε μέτρων ήταν υπέροχες. Μπορώ να πω ότι αυτό το γουάντι μου άρεσε περισσότερο από τα άλλα που είδα. Βέβαια δεν θα πρέπει να τα συγκρίνουμε, διότι είναι διαφορετικά πράγματα. Και το καθένα έχει τις ομορφιές του.
Και διαλογισμός:
Εκεί στο τελικό σημείο που βλέπαμε όλο τον καταρράκτη, υπήρχε μία μεγαλούτσικη λίμνη και μερικοί, μάλλον Πακιστανοί ή Ινδοί, έκαναν το μπάνιο τους, αλλά υπήρχε μονοπάτι το οποίο ανέβαινε μέχρι το ψηλότερο σημείο στην αρχή του καταρράκτη. Εάν δεν είχαμε τόσα πολλά πράγματα να δούμε εγώ θα πήγαινα. Δεν ξέρω αν οι γυναίκες θα το αποφάσιζαν, αλλά είμαι σίγουρος ότι ήταν τόσο ωραίο αυτό που έβλεπαν που θα μπορούσαν να περιμένουν μισή ώρα για να ανέβω εγώ και ίσως και ο Γιάννης μέχρι εκεί επάνω.
Όλη τη μέρα σήμερα σχεδόν βρισκόμασταν δίπλα στη θάλασσα και γι’ αυτό είχαμε όλη τη διάθεση να κάνουμε μπάνιο, ακόμα και ο Γιάννης που είχε ένα πρόβλημα με την υγεία του. Είχε κρυώσει. Όμως οι γυναίκες δεν μας άφηναν εάν δεν ολοκληρώναμε τα σημεία που είχαμε βάλει στο πρόγραμμα. Ευτυχώς τα καταφέραμε.
Μετά τον καταρράκτη συνεχίσαμε το δρόμο και περνώντας έξω από την Σαλαλά, κατευθυνθήκαμε προς τα δυτικά, δηλαδή προς τα σύνορα του Ομάν με την Υεμένη. Στο πρόγραμμά μας, ήταν να δούμε εκεί δύο ωραίες παραλίες και τίποτα παραπάνω. Όμως δεν ήταν μόνο οι δύο ωραίες παραλίες. Ήταν οι υπέροχες ακτές που αντάμειψαν την προσπάθειά μας, γιατί από κάποιο σημείο και μετά ενώ ο δρόμος ήταν πολύ καλός ως οδόστρωμα, είχε πολλές στροφές. Είχε και κάποια σημεία με χώμα. Εδώ φάνηκε το καλό αυτοκίνητο που έχουμε, που δεν μας κούρασε καθόλου.
Σε όλη τη χώρα έχει πολύ συχνά πανέμορφες κατασκευές:
Φτάσαμε λοιπόν στην πρώτη παραλία την Mughsayl, η οποία ήταν αρκετά όμορφη και είχε λίγους επισκέπτες. Οι πιο πολλοί έπαιζαν στη θάλασσα και νομίζω κανένας δεν κολυμπούσε. Όμως ήταν όμορφα και είχε πολλούς φοίνικες μέσα στην άμμο. Είπαμε να πάμε πρώτα στην επόμενη παραλία την Fizayah και στην επιστροφή να σταματήσουμε για φωτογραφίες και για μπάνιο στην Mughsayl. Πήγαμε όμως να προχωρήσουμε και ο δρόμος είχε καταστραφεί από καταρρακτώδεις βροχές που είχαν συμβεί τον περασμένο Μάρτιο. Φαινόταν ο δρόμος ότι είχε παρασυρθεί από ένα ποτάμι το οποίο τώρα ήταν σχεδόν ξερό.
Μιας και αναφέρθηκα στους δρόμους Θέλω να πω ότι στο Ομάν οι δρόμοι είναι παραπάνω από καλοί. Ακόμα και οι επαρχιακοί είναι πολύ καλοί και το μόνο κακό που έχουν είναι ότι μέσα στις πόλεις οι δρόμοι έχουν πολλά σαμαράκια και συνήθως δεν υπάρχει προειδοποίηση, οπότε εάν τα περάσεις με μεγάλη ταχύτητα οι επιβάτες μέσα, καθώς και τα πράγματα, έχουν κάποιο πρόβλημα. Όμως το οδόστρωμα και το πλάτος των δρόμων πιστεύω ότι έχουν τουλάχιστον ένα 30% παραπάνω από όσο χρειάζεται. Ίσως οι άνθρωποι εδώ να προβλέπουν ότι στο μέλλον θα έχουν περισσότερο τουρισμό και περισσότερες μεταφορές, οπότε θα χρειαστούν αυτοί οι δρόμοι που κατασκευάζουν.
Αρχίσαμε να σκεφτόμαστε τι πρέπει να κάνουμε για να προχωρήσουμε και δεν αργήσαμε να καταλάβουμε ότι έπρεπε να ακολουθήσουμε μία παράκαμψη, αφού βλέπαμε και άλλα οχήματα να πηγαίνουν. Κάναμε την παράκαμψη και φτάσαμε σε μία ακτή που δεν μας έλεγε τίποτα ιδιαίτερο σε σχέση με αυτά που είχαμε δει. Εμείς νομίζαμε ότι ήταν η Fizayah, αλλά μπροστά μας ήταν αυτός ο υπέροχος δρόμος ο δαιδαλώδης που ανέβαινε πάνω στο βουνό και αποφασίσαμε να τον ακολουθήσουμε. Ο Γιάννης είχε όρεξη να προχωρήσουμε ως τα σύνορα με την Υεμένη, αλλά δεν το κάναμε. Όταν φτάσαμε στην κορυφή και αρχίσαμε να κατεβαίνουμε από την άλλη πλευρά, καταλάβαμε ότι η παραλία Fizayah ήταν εκεί και δεν αργήσαμε να δούμε και την ταμπέλα που έλεγε ότι είναι 6 χιλιόμετρα αλλά με χωματόδρομο. Δεν διστάσαμε καθόλου να κατεβούμε αυτή την απόσταση και ανταμειφθήκαμε με μία ωραία ακτή που εναλλασσόταν οι αμμουδιές μικρές και μεγάλες με βράχια μέσα και έξω στη θάλασσα.
Το εντυπωσιακό σήμερα ήταν ότι ένας δαιδαλώδης δρόμος, αρκετά φαρδύς, ανέβαινε σε ένα βουνό για ένα υψόμετρο πιστεύω μπορεί και 300 μέτρα. Πήγαινα με το αυτοκίνητο αρκετά γρήγορα και μόνο στις φουρκέτες έκοβα λίγο ταχύτητα. Εννοώ ότι πήγαινα στην ευθεία με 60 και 70 χιλιόμετρα και έπαιρνα τη στροφή με 40. Στην αρχή που είχα δει από μακριά αυτό το βουνό έλεγα ότι θα κάναμε μισή ώρα να ανέβουμε και κάναμε πέντε λεπτά.
Στο βάθος η Υεμένη:
Εκεί υπήρχε και ναυάγιο ενός αρκετά μεγάλου πλοίου που είχα διαβάσει και στο Lonely Planet. Στην ίδια παραλία είχαν έρθει και άλλα 15 με 20 Jeep μεγάλα που είχαν φέρει τουρίστες, είτε για να δουν την ακτή είτε για να κολυμπήσουν.
Σε ένα σημείο που είδαμε ότι είχε τον περισσότερο κόσμο, μιλάμε βέβαια για την περιοχή Fizayah, κολυμπήσαμε και εμείς. Δηλαδή εγώ και ο Γιάννης. Η θάλασσα ενώ όταν έβαλα στην αρχή τα πόδια μου νόμισα ότι θα είναι γύρω στους 22 με 23 βαθμούς μόλις μπήκα ένιωσα ότι ήταν αρκετά ζεστή και πραγματικά διαπίστωσα ότι είχε θερμοκρασία 27 βαθμούς, όσους δηλαδή έχει το καλοκαίρι στις ζεστές παραλίες της Ελλάδας που κολυμπώ. Σαν θάλασσα δεν έλεγε και πολλά πράγματα.
Εννοείται ότι όλη αυτή τη μέρα που κυκλοφορούσαμε, αλλά και τις προηγούμενες, κάθε τόσο σταματάμε για να τραβήξουμε φωτογραφίες τα σημεία που μας αρέσουν. Και πράγματι σήμερα, ειδικά στην δυτική παραλία του απογεύματος, γιατί πλέον είχε φτάσει το απόγευμα, τα βράχια ήταν πολύ αξιόλογα λόγω του σχήματος που είχαν. Φαίνεται παλιότερα η θάλασσα ήταν πιο ψηλά και τα χτυπούσε ανελέητα, δημιουργώντας περίεργες και περίτεχνες δημιουργίες πάνω σε αυτά, με τρύπες και με άλλους σχηματισμούς.
Μετά από δω έπρεπε να πάρουμε το δρόμο της επιστροφής. Όμως είχε μείνει η παραλία Mughsayl, στην οποία φυσικά σταματήσαμε για να τραβήξουμε μερικές φωτογραφίες και να προχωρήσουμε σε ένα πάρκο που είχε κάποιες εξέδρες για να βλέπεις τις ακτές της περιοχής. Φυσικά πήγαμε για φωτογραφίες.
Έφτασε η ώρα να επιστρέψουμε στον Σαλαλά, αλλά η μοίρα δεν είχε ακόμα γράψει το τέλος της σημερινής πορείας γιατί στις γυναίκες ήρθε η έμπνευση να πάμε στον αρχαιολογικό χώρο, μέσα στην πόλη, τον Al Balid. Εκεί ο τεράστιος χώρος έχει αρκετά ερείπια που χτίστηκαν μεταξύ 12ου και 16ου αιώνα για να χρησιμέψουν στο εμπόριο του λιβανιού που παραγόταν στην περιοχή από τότε. Είναι τόσο μεγάλος ο χώρος, περιλαμβάνει και μουσείο, που θα μπορούσαμε εάν είχαμε χρόνο να κάνουμε βόλτες μερικές ώρες σε ένα όμορφο περιβάλλον δίπλα στη θάλασσα. Εμείς εκεί φτάσαμε στις 6 και στις 6:30 βραδιάζει. Έτσι στα γρήγορα πήγαμε στα αρχαία και μόλις βράδιασε πήγαμε να δούμε στο μουσείο δυο αίθουσες. Μία αφορούσε στην ιστορία της χώρας, και είχε λίγα πράγματα για την ιστορία του λιβανιού, και άλλος ένας χώρος που είχε την ιστορία της χώρας όσον αφορά στην κατασκευή των πλοίων.
Λιβανόδενδρο:
Εδώ η περιοχή είναι διάσημη και για τα πλοία αλλά και για το λιβάνι της. Γι’ αυτό άλλωστε φεύγοντας από τον χώρο εκείνο, πήγαμε σε μία αγορά που είχε σχετικά καλά μαγαζιά και πουλούσαν κυρίως λιβάνι και σουβενίρ. Πήραμε και εμείς ορισμένα πραγματάκια για να τα πάμε στην Ελλάδα.
Πολλή δουλειά έχει πέσει ρε παιδιά!
Ε, τώρα πια η ώρα είχε προχωρήσει και γυρίσαμε στο ξενοδοχείο μας. Μόνο που εγώ και η Ντίνα πήγαμε μία βόλτα εδώ κοντά στο γραφείο της τηλεφωνικής εταιρίας από την οποίο αγόρασα την κάρτα SIM και πλέον δεν δουλεύει, μήπως βγάλω άκρη. Όμως νομίζω ότι είναι άσχετοι οι άνθρωποι και μου έδωσαν ένα κωδικό, άμα θέλω λέει να πάω την άλλη μέρα να ρωτήσω πώς έχει εξελιχθεί το παράπονό μου. Τους είπα ότι δεν πρόκειται να πάω αφού δεν έχω χρόνο και αν θέλουν ας κάνουν κάτι, αφού εγώ δεν ξόδεψα τα τηλέφωνα, το ίντερνετ και τα μηνύματα.
Πάντως δεν έχω σκοπό να αγοράσω άλλη κάρτα και επικοινωνώ με το ξενοδοχείο στην Νίζουα (γιατί μόνο εκεί υπάρχει πρόβλημα επικοινωνίας) με email. Έτσι τελείωσε η σημερινή μέρα, που επισκεφθήκαμε σημεία ενδιαφέροντος. Μία από αυτές ήταν και η παραλία της πόλης, στην οποία όμως θα πάμε αύριο το πρωί, για να δούμε περισσότερα πράγματα. Άλλωστε ήταν νύχτα οπότε δεν μπορούσαμε να βγάλουμε φωτογραφίες.
Αυτή ήταν η πρώτη μέρα του χρόνου για μας. Για μένα είχε και το πρώτο μου μπάνιο. Το δεύτερο δεν ξέρω πότε θα το κάνω. Ίσως βέβαια να είναι και αυτό πολύ σύντομα, εδώ στο Ομάν, αν και δεν το νομίζω. Τελικά έγινε.
Η Σαλαλά είναι μια πόλη με όμορφους στύλους φωτισμού. Το βράδυ δε φαίνεται η ομορφιά της μορφής τους τόσο, αλλά τη μέρα το θέαμα επί σειρά χιλιομέτρων είναι μοναδικό. Γενικά ο φωτισμός στους δρόμους σε όλη τη χώρα είναι πολύ ιδιαίτερος. Και υπεραρκετός. Έξω από τις περισσότερες πόλεις και για πολλά χιλιόμετρα οι δρόμοι είναι πλήρως φωτισμένοι. Τι σου κάνει το τσάμπα πετρέλαιο! Και εμείς έχουμε τσάμπα παραλίες αλλά δεν είναι καθαρές! Εκεί και οι παραλίες τους είναι καθαρές. Γενικά το έχουν με την καθαριότητα. Βλέπεις ομάδες (μεταναστών) εργατών να καθαρίζουν την άμμο από τους δρόμους με μικρά σκουπάκια. Πραγματικά είδα εργάτη να καθαρίζει με το σκουπάκι την άμμο μέσα από τις μικρές χαραμάδες που είχε το οδόστρωμα!
Στην Σαλαλά δε θέλαμε να πάμε μόνο για να διασχίσουμε την έρημο, αλλά και γιατί είχαμε ακούσει και διαβάσει καλά λόγια για την ευρύτερη περιοχή. Πραγματικά απολαύσαμε κάστρα βουνά και παραλίες. Και οπωσδήποτε ένα τουλάχιστον υπέροχο γουάντι. Και η ίδια η πόλη είναι όμορφη στη μεριά της παραλιακής ζώνης. Εκείνοι οι φοίνικες μέσα στην άμμο δίπλα στη θάλασσα συνθέτουν ένα απίθανο τοπίο!
Το πρωί εδώ στο ξενοδοχείο πήγαμε για ένα μικρό πρωινό, όμως ήταν αρκετό να μας κρατήσει 4-5 ώρες χωρίς να πεινάσουμε. Είναι το μοναδικό ξενοδοχείο με πρωινό του ταξιδιού. Λόγω του πρωινού δεν φύγαμε πολύ νωρίς, αλλά πάντως στις 8:15 ήμασταν στο αυτοκίνητο οδηγώντας ανατολικά για να πάμε στην πόλη Mirbat. Εκεί βρίσκονται ορισμένα μικρά κάστρα. Άλλα είναι ανακατασκευασμένα και άλλα βρίσκονται στο στάδιο αυτό. Οι άνθρωποι προσπαθούν και πετυχαίνουν να κάνουν ελκυστική τη χώρα τους και να διατηρήσουν την παράδοση. Η πόλη έχει ωραία αρχιτεκτονική στα παλιά σπίτια. Σε ένα κάστρο μπήκαμε και θαυμάσαμε την καλή δουλειά που γίνεται στην ανακατασκευή που έλεγα.
Στους αρχαιολογικούς χώρους εδώ στο Ομάν συνήθως δεν έχουν είσοδο για τους επισκέπτες. Πληρώνει μόνο δύο ρεάλ το αυτοκίνητο, που σημαίνει περίπου 5 ευρώ, για να παρκάρει. Εντάξει, αργότερα είδαμε ότι υπήρχαν είσοδοι, αλλά γενικά ήταν φτηνά. Εκτός από τους πύργους και το κάστρο που επισκεφθήκαμε, κάναμε και βόλτες με το αυτοκίνητο και λίγο με τα πόδια για να δούμε όσο περισσότερα μπορούσαμε. Είναι όντως μία πόλη που είναι χτισμένη στο παλιό στυλ. Παντού βλέπαμε ότι υπήρχαν γκρεμισμένα σπίτια και αλλού υπήρχε μεγάλη ανοικοδόμηση.
Η Mirbat ήταν η πιο μακρινή προς ανατολάς πόλη, που θα επισκεπτόμασταν σήμερα. Έτσι αρχίσαμε να παίρνουμε το δρόμο προς τα δυτικά, δηλαδή προς την Σαλαλά. Επισκεφθήκαμε τα ερείπια ενός παλατιού στη Khor Rori. Ήταν χτισμένα σε μία περιοχή πάρα πολύ όμορφη γιατί ήταν σχετικά ψηλά αλλά δίπλα στη θάλασσα. Και η θάλασσα που φαινόταν από κάτω έκανε πολύ όμορφους σχηματισμούς με την άμμο αλλά και με τα βράχια. Μάλιστα σε κάποια περιοχή, ακριβώς κάτω από το αρχαίο παλάτι, η θάλασσα έκανε ένα πράγμα σαν φιόρδ, το οποίο διαπιστώσαμε μετά ότι έχει γίνει από ένα ποτάμι το οποίο κατεβαίνει από ψηλά. Το Khor Rori ιδρύθηκε πριν 2.000 χρόνια για αμυντικούς σκοπούς της περιοχής. Ταυτόχρονα ο βασιλιάς Hardamaut το χρησιμοποίησε για να βοηθήσει το εμπόριο μεταξύ της Αραβικής χερσονήσου και της Ινδίας.
Εδώ τελικά έχει αρκετά νερά και αυτά τα περίφημα Γουάντι δεν είναι και τόσο ξεροπόταμοι, γιατί εμείς όσα επισκεφθήκαμε ως τώρα, ήτανε με αρκετό νερό. Ίσως βέβαια τα περισσότερα από τα υπόλοιπα να μην έχουν νερό, διότι προφανώς αυτά που διατηρούν νερό όλο το χρόνο είναι και τα πιο όμορφα, αφού θα έχουν περισσότερη βλάστηση. Ασφαλώς αυτά προτείνουν και για τους ταξιδιώτες. Βέβαια θα υπάρχουν και περίοδοι του έτους που ίσως στερεύουν.
Εκεί κοντά είδαμε την ομορφιά των Wadi με το αρκετό νερό. Το είδαμε στον αμέσως επόμενο προορισμό που ήταν το Wadi Darbat. Αφήσαμε το αυτοκίνητο σε μία στάση που υπήρχε και προχωρήσαμε σε ένα πολύ κακό και δύσβατο μονοπάτι. Ήμασταν απογοητευμένοι γιατί δεν ξέραμε αυτό που θα βλέπαμε αν θα άξιζε την ταλαιπωρία και την δυσκολία του εγχειρήματος. Όμως προχωρήσαμε γιατί είδαμε και μερικούς άλλους να προχωρούν και δεν άργησαν να φανούν πολύ όμορφες εικόνες με νερό και βλάστηση. Ένα ποτάμι κατέβαινε και δημιουργούσε πολύ όμορφες λίμνες εδώ και εκεί. Κάθε τόσο έλεγε η Ντίνα και η Μαρ ότι σταματάνε και δεν θα προχωρήσουν λόγω κούρασης, αλλά τελικά φτάσαμε όλοι μαζί μέχρι το τελικό σημείο για μας, που ήταν μία υπέροχη εικόνα με ένα καταρράκτη να πέφτει με αρκετό νερό σε ύψος τουλάχιστον 60 μέτρων, και να συνεχίζει με το ποτάμι που δημιουργούσε το φιόρδ που έλεγα πριν. Οι εικόνες με τις λιμνούλες αλλά και άλλους μικρότερους καταρράκτες των τεσσάρων πέντε μέτρων ήταν υπέροχες. Μπορώ να πω ότι αυτό το γουάντι μου άρεσε περισσότερο από τα άλλα που είδα. Βέβαια δεν θα πρέπει να τα συγκρίνουμε, διότι είναι διαφορετικά πράγματα. Και το καθένα έχει τις ομορφιές του.
Και διαλογισμός:
Εκεί στο τελικό σημείο που βλέπαμε όλο τον καταρράκτη, υπήρχε μία μεγαλούτσικη λίμνη και μερικοί, μάλλον Πακιστανοί ή Ινδοί, έκαναν το μπάνιο τους, αλλά υπήρχε μονοπάτι το οποίο ανέβαινε μέχρι το ψηλότερο σημείο στην αρχή του καταρράκτη. Εάν δεν είχαμε τόσα πολλά πράγματα να δούμε εγώ θα πήγαινα. Δεν ξέρω αν οι γυναίκες θα το αποφάσιζαν, αλλά είμαι σίγουρος ότι ήταν τόσο ωραίο αυτό που έβλεπαν που θα μπορούσαν να περιμένουν μισή ώρα για να ανέβω εγώ και ίσως και ο Γιάννης μέχρι εκεί επάνω.
Όλη τη μέρα σήμερα σχεδόν βρισκόμασταν δίπλα στη θάλασσα και γι’ αυτό είχαμε όλη τη διάθεση να κάνουμε μπάνιο, ακόμα και ο Γιάννης που είχε ένα πρόβλημα με την υγεία του. Είχε κρυώσει. Όμως οι γυναίκες δεν μας άφηναν εάν δεν ολοκληρώναμε τα σημεία που είχαμε βάλει στο πρόγραμμα. Ευτυχώς τα καταφέραμε.
Μετά τον καταρράκτη συνεχίσαμε το δρόμο και περνώντας έξω από την Σαλαλά, κατευθυνθήκαμε προς τα δυτικά, δηλαδή προς τα σύνορα του Ομάν με την Υεμένη. Στο πρόγραμμά μας, ήταν να δούμε εκεί δύο ωραίες παραλίες και τίποτα παραπάνω. Όμως δεν ήταν μόνο οι δύο ωραίες παραλίες. Ήταν οι υπέροχες ακτές που αντάμειψαν την προσπάθειά μας, γιατί από κάποιο σημείο και μετά ενώ ο δρόμος ήταν πολύ καλός ως οδόστρωμα, είχε πολλές στροφές. Είχε και κάποια σημεία με χώμα. Εδώ φάνηκε το καλό αυτοκίνητο που έχουμε, που δεν μας κούρασε καθόλου.
Σε όλη τη χώρα έχει πολύ συχνά πανέμορφες κατασκευές:
Φτάσαμε λοιπόν στην πρώτη παραλία την Mughsayl, η οποία ήταν αρκετά όμορφη και είχε λίγους επισκέπτες. Οι πιο πολλοί έπαιζαν στη θάλασσα και νομίζω κανένας δεν κολυμπούσε. Όμως ήταν όμορφα και είχε πολλούς φοίνικες μέσα στην άμμο. Είπαμε να πάμε πρώτα στην επόμενη παραλία την Fizayah και στην επιστροφή να σταματήσουμε για φωτογραφίες και για μπάνιο στην Mughsayl. Πήγαμε όμως να προχωρήσουμε και ο δρόμος είχε καταστραφεί από καταρρακτώδεις βροχές που είχαν συμβεί τον περασμένο Μάρτιο. Φαινόταν ο δρόμος ότι είχε παρασυρθεί από ένα ποτάμι το οποίο τώρα ήταν σχεδόν ξερό.
Μιας και αναφέρθηκα στους δρόμους Θέλω να πω ότι στο Ομάν οι δρόμοι είναι παραπάνω από καλοί. Ακόμα και οι επαρχιακοί είναι πολύ καλοί και το μόνο κακό που έχουν είναι ότι μέσα στις πόλεις οι δρόμοι έχουν πολλά σαμαράκια και συνήθως δεν υπάρχει προειδοποίηση, οπότε εάν τα περάσεις με μεγάλη ταχύτητα οι επιβάτες μέσα, καθώς και τα πράγματα, έχουν κάποιο πρόβλημα. Όμως το οδόστρωμα και το πλάτος των δρόμων πιστεύω ότι έχουν τουλάχιστον ένα 30% παραπάνω από όσο χρειάζεται. Ίσως οι άνθρωποι εδώ να προβλέπουν ότι στο μέλλον θα έχουν περισσότερο τουρισμό και περισσότερες μεταφορές, οπότε θα χρειαστούν αυτοί οι δρόμοι που κατασκευάζουν.
Αρχίσαμε να σκεφτόμαστε τι πρέπει να κάνουμε για να προχωρήσουμε και δεν αργήσαμε να καταλάβουμε ότι έπρεπε να ακολουθήσουμε μία παράκαμψη, αφού βλέπαμε και άλλα οχήματα να πηγαίνουν. Κάναμε την παράκαμψη και φτάσαμε σε μία ακτή που δεν μας έλεγε τίποτα ιδιαίτερο σε σχέση με αυτά που είχαμε δει. Εμείς νομίζαμε ότι ήταν η Fizayah, αλλά μπροστά μας ήταν αυτός ο υπέροχος δρόμος ο δαιδαλώδης που ανέβαινε πάνω στο βουνό και αποφασίσαμε να τον ακολουθήσουμε. Ο Γιάννης είχε όρεξη να προχωρήσουμε ως τα σύνορα με την Υεμένη, αλλά δεν το κάναμε. Όταν φτάσαμε στην κορυφή και αρχίσαμε να κατεβαίνουμε από την άλλη πλευρά, καταλάβαμε ότι η παραλία Fizayah ήταν εκεί και δεν αργήσαμε να δούμε και την ταμπέλα που έλεγε ότι είναι 6 χιλιόμετρα αλλά με χωματόδρομο. Δεν διστάσαμε καθόλου να κατεβούμε αυτή την απόσταση και ανταμειφθήκαμε με μία ωραία ακτή που εναλλασσόταν οι αμμουδιές μικρές και μεγάλες με βράχια μέσα και έξω στη θάλασσα.
Το εντυπωσιακό σήμερα ήταν ότι ένας δαιδαλώδης δρόμος, αρκετά φαρδύς, ανέβαινε σε ένα βουνό για ένα υψόμετρο πιστεύω μπορεί και 300 μέτρα. Πήγαινα με το αυτοκίνητο αρκετά γρήγορα και μόνο στις φουρκέτες έκοβα λίγο ταχύτητα. Εννοώ ότι πήγαινα στην ευθεία με 60 και 70 χιλιόμετρα και έπαιρνα τη στροφή με 40. Στην αρχή που είχα δει από μακριά αυτό το βουνό έλεγα ότι θα κάναμε μισή ώρα να ανέβουμε και κάναμε πέντε λεπτά.
Στο βάθος η Υεμένη:
Εκεί υπήρχε και ναυάγιο ενός αρκετά μεγάλου πλοίου που είχα διαβάσει και στο Lonely Planet. Στην ίδια παραλία είχαν έρθει και άλλα 15 με 20 Jeep μεγάλα που είχαν φέρει τουρίστες, είτε για να δουν την ακτή είτε για να κολυμπήσουν.
Σε ένα σημείο που είδαμε ότι είχε τον περισσότερο κόσμο, μιλάμε βέβαια για την περιοχή Fizayah, κολυμπήσαμε και εμείς. Δηλαδή εγώ και ο Γιάννης. Η θάλασσα ενώ όταν έβαλα στην αρχή τα πόδια μου νόμισα ότι θα είναι γύρω στους 22 με 23 βαθμούς μόλις μπήκα ένιωσα ότι ήταν αρκετά ζεστή και πραγματικά διαπίστωσα ότι είχε θερμοκρασία 27 βαθμούς, όσους δηλαδή έχει το καλοκαίρι στις ζεστές παραλίες της Ελλάδας που κολυμπώ. Σαν θάλασσα δεν έλεγε και πολλά πράγματα.
Εννοείται ότι όλη αυτή τη μέρα που κυκλοφορούσαμε, αλλά και τις προηγούμενες, κάθε τόσο σταματάμε για να τραβήξουμε φωτογραφίες τα σημεία που μας αρέσουν. Και πράγματι σήμερα, ειδικά στην δυτική παραλία του απογεύματος, γιατί πλέον είχε φτάσει το απόγευμα, τα βράχια ήταν πολύ αξιόλογα λόγω του σχήματος που είχαν. Φαίνεται παλιότερα η θάλασσα ήταν πιο ψηλά και τα χτυπούσε ανελέητα, δημιουργώντας περίεργες και περίτεχνες δημιουργίες πάνω σε αυτά, με τρύπες και με άλλους σχηματισμούς.
Μετά από δω έπρεπε να πάρουμε το δρόμο της επιστροφής. Όμως είχε μείνει η παραλία Mughsayl, στην οποία φυσικά σταματήσαμε για να τραβήξουμε μερικές φωτογραφίες και να προχωρήσουμε σε ένα πάρκο που είχε κάποιες εξέδρες για να βλέπεις τις ακτές της περιοχής. Φυσικά πήγαμε για φωτογραφίες.
Έφτασε η ώρα να επιστρέψουμε στον Σαλαλά, αλλά η μοίρα δεν είχε ακόμα γράψει το τέλος της σημερινής πορείας γιατί στις γυναίκες ήρθε η έμπνευση να πάμε στον αρχαιολογικό χώρο, μέσα στην πόλη, τον Al Balid. Εκεί ο τεράστιος χώρος έχει αρκετά ερείπια που χτίστηκαν μεταξύ 12ου και 16ου αιώνα για να χρησιμέψουν στο εμπόριο του λιβανιού που παραγόταν στην περιοχή από τότε. Είναι τόσο μεγάλος ο χώρος, περιλαμβάνει και μουσείο, που θα μπορούσαμε εάν είχαμε χρόνο να κάνουμε βόλτες μερικές ώρες σε ένα όμορφο περιβάλλον δίπλα στη θάλασσα. Εμείς εκεί φτάσαμε στις 6 και στις 6:30 βραδιάζει. Έτσι στα γρήγορα πήγαμε στα αρχαία και μόλις βράδιασε πήγαμε να δούμε στο μουσείο δυο αίθουσες. Μία αφορούσε στην ιστορία της χώρας, και είχε λίγα πράγματα για την ιστορία του λιβανιού, και άλλος ένας χώρος που είχε την ιστορία της χώρας όσον αφορά στην κατασκευή των πλοίων.
Λιβανόδενδρο:
Εδώ η περιοχή είναι διάσημη και για τα πλοία αλλά και για το λιβάνι της. Γι’ αυτό άλλωστε φεύγοντας από τον χώρο εκείνο, πήγαμε σε μία αγορά που είχε σχετικά καλά μαγαζιά και πουλούσαν κυρίως λιβάνι και σουβενίρ. Πήραμε και εμείς ορισμένα πραγματάκια για να τα πάμε στην Ελλάδα.
Πολλή δουλειά έχει πέσει ρε παιδιά!
Ε, τώρα πια η ώρα είχε προχωρήσει και γυρίσαμε στο ξενοδοχείο μας. Μόνο που εγώ και η Ντίνα πήγαμε μία βόλτα εδώ κοντά στο γραφείο της τηλεφωνικής εταιρίας από την οποίο αγόρασα την κάρτα SIM και πλέον δεν δουλεύει, μήπως βγάλω άκρη. Όμως νομίζω ότι είναι άσχετοι οι άνθρωποι και μου έδωσαν ένα κωδικό, άμα θέλω λέει να πάω την άλλη μέρα να ρωτήσω πώς έχει εξελιχθεί το παράπονό μου. Τους είπα ότι δεν πρόκειται να πάω αφού δεν έχω χρόνο και αν θέλουν ας κάνουν κάτι, αφού εγώ δεν ξόδεψα τα τηλέφωνα, το ίντερνετ και τα μηνύματα.
Πάντως δεν έχω σκοπό να αγοράσω άλλη κάρτα και επικοινωνώ με το ξενοδοχείο στην Νίζουα (γιατί μόνο εκεί υπάρχει πρόβλημα επικοινωνίας) με email. Έτσι τελείωσε η σημερινή μέρα, που επισκεφθήκαμε σημεία ενδιαφέροντος. Μία από αυτές ήταν και η παραλία της πόλης, στην οποία όμως θα πάμε αύριο το πρωί, για να δούμε περισσότερα πράγματα. Άλλωστε ήταν νύχτα οπότε δεν μπορούσαμε να βγάλουμε φωτογραφίες.
Αυτή ήταν η πρώτη μέρα του χρόνου για μας. Για μένα είχε και το πρώτο μου μπάνιο. Το δεύτερο δεν ξέρω πότε θα το κάνω. Ίσως βέβαια να είναι και αυτό πολύ σύντομα, εδώ στο Ομάν, αν και δεν το νομίζω. Τελικά έγινε.
babaduma
Member
- Μηνύματα
- 5.052
- Likes
- 7.801
- Επόμενο Ταξίδι
- terra incognita
- Ταξίδι-Όνειρο
- α του Κενταύρου
Κι εμείς κολυμπήσαμε... στην μικρή παραλία...
αλλά συνεχίσαμε και πιο κάτω, εκεί που έβγαζαν οι ψαράδες τις βάρκες τους...
Ο δρόμος συνέχιζε λίγο ακόμη πιο κάτω, αλλά κατέληγε σε αδιέξοδο. Έπρεπε να επιστρέψεις από εκεί που ήλθες.
πίδακες δεν είχε;
travelbreak
Member
- Μηνύματα
- 1.762
- Likes
- 14.557
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- Υπερσιβηρικός
Η θάλασσα ως ποιότητα νερού δεν ήταν κάτι ιδιαίτερο. Όμως η περιοχή ήταν υπέροχη.
Πίδακες αν και το ψάξαμε δεν είδαμε. Πιστεύω γιατί δεν είχε πολύ κύμα. Ή απλά δεν τους είδαμε λόγω κούρασης.
Ευχαρίστως θα ξεχειμωνιαζα στη Salalah όταν πάρω σύνταξη. Και γενικότερα στο Ομάν. Τέλειες κλιματικές συνθήκες.
Στην περιοχή της Νίζουα συνέχεια σε σκεφτόμασταν αν είχες πάει στο ένα μέρος ή στο άλλο. Θα τα δεις αργότερα.
Βάρκες με ψαράδες είδαμε λίγες μέρες αργότερα στη Μπάρκα.
travelbreak
Member
- Μηνύματα
- 1.762
- Likes
- 14.557
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- Υπερσιβηρικός
2 Ιανουαρίου της καινούργιας χρονιά, επιστροφή στη Νίζουα
Την επομένη έπρεπε να αναχωρήσουμε για το βορρά και να διασχίσουμε πάλι την έρημο για την πόλη Νίζουα, όπου είχαμε δυο διαδοχικές βραδιές διαμονή στο ίδιο διαμέρισμα που μείναμε και δυο μέρες πριν. Επιτέλους να βλέπαμε αυτή την πόλη και την όμορφη περιοχή. Τότε δεν την είδαμε καθόλου, αφού είχαμε φτάσει βράδυ και φύγαμε αξημέρωτα για να πάμε στην Σαλαλά.
Το πρωί ξεκινήσαμε έχοντας βέβαια στο νου μας ότι έχουμε να καλύψουμε τα 880 χιλιόμετρα τουλάχιστον. Όμως δεν είχαμε τελειώσει τις επισκέψεις μας στην περιοχή, οπότε ξεκινήσαμε αμέσως μετά το πρωινό στο ξενοδοχείο, δηλαδή στις 8:15, με πρώτο προορισμό την παραλία στην πόλη που είχαμε επισκεφτεί το προηγούμενο βράδυ και μας άρεσε πολύ. Θέλαμε να βγάλουμε φωτογραφίες με το φως της ημέρας. Ήταν πολύ όμορφη εικόνα που είχαμε δει και αν είχαμε διάθεση και χρόνο (σιγά που θα είχαμε χρόνο!) μπορεί να κάναμε και μία βουτιά. Δεν κάναμε.
Η επόμενη κίνησή μας είχε για προορισμό την αγορά των ψαριών, που την ψάχναμε ρωτώντας διάφορους Πακιστανούς, που βρίσκεται η fish market. Δε φτάνει που ήταν 20 χιλιόμετρα από την πόλη αλλά δεν ήταν και ανοιχτή. Όμως και ανοιχτή να ήταν πάλι δεν ήταν αυτό που φανταζόμασταν. Τουλάχιστον βγάλαμε λίγες ωραίες φωτογραφίες με τις βάρκες και τους γλάρους που ήταν σε μία παραλία με αρκετούς μετανάστες που χαλάρωναν.
Εδώ πρέπει να σημειώσω ότι οι ντόπιοι κάθονται χωρίς να δουλεύουν όπως μας είπε ο Γάλλος το πρώτο βράδυ στη Σαλαλά, διότι παίρνουν τα επιδόματα από το κράτος. Έτσι ό,τι ιδιοκτησία έχουν τη νοικιάζουν σε ινδούς οι οποίοι έχουν πολύ φθηνούς εργάτες από το Πακιστάν και το Μπαγκλαντές στη δούλεψή τους και οικονομούν αρκετά χρήματα. Συγκεκριμένα ο Γάλλος μας είπε ότι οι Ινδοί στο Ομάν αποτελούν μία μαφία. Πλέον όμως, όλοι οι κάτοικοι αυτής της χώρας δουλεύουν ή αν είναι ντόπιοι παίρνουν το επίδομα, έτσι όλοι έχουν λεφτά να ξοδέψουν ή να στείλουν στην οικογένειά τους στις χώρες καταγωγής τους και γι’ αυτό το λόγο το Ομάν είναι μία σχετικώς ακριβή χώρα. Το διαπιστώσαμε στις διάφορες αγορές. Όμως εδώ δεν θα δεις ούτε άστεγους, ούτε ζητιάνους. Μπορεί κάποιοι να σου προσφέρουν μία υπηρεσία, αλλά όχι πιεστικά, και μετά να απαιτούν κάποιο φιλοδώρημα.
Το πράσινο που βλέπετε στα άκρα του δρόμου δεν είναι ζωντανό γκαζόν, αλλά ψεύτικο. Ο τύπος κάτω αριστερά που φαίνεται λίγο το πλένει, δεν το ποτίζει.
Πάντως και το βράδυ που πήγαμε να παρκάρουμε στο σουπερμάρκετ, ήταν δύο παιδιά και μας ρώτησαν αν θέλουμε να μας πλύνουν το αυτοκίνητο. Εμείς τους είπαμε όχι και σηκώθηκαν και έφυγαν και δεν επέμειναν καθόλου. Τέλος πάντων, εδώ φαίνεται καθαρά ότι πρόκειται για μία πλούσια χώρα με κατοίκους οι οποίοι ξέρουν τι ζητάνε. Και προσπαθούν να φτιάξουν τη χώρα τους ανοικοδομώντας την ώστε να είναι εφάμιλλη των ευρωπαϊκών χωρών. Και θα έλεγα ότι είναι και ανώτερη από πολλές. Οι δρόμοι για παράδειγμα εδώ είναι πολύ καλοί, το έχω ξαναπεί, με πολλές λωρίδες και τα περισσότερα χιλιόμετρα που έχουμε κάνει στους σχετικά μεγάλους δρόμους, έχουν το βράδυ επαρκέστατο φωτισμό. Το πολύ πολύ να πετύχεις τίποτα καμήλες:
Τέλος πάντων, μετά την αποτυχία να δούμε την ψαραγορά σε δράση, αποφασίσαμε να πάμε στον επόμενο προορισμό μας. Ήταν και αυτό με σύσταση του Γάλλου της πρώτης βραδιάς, να δούμε τον ναό του Ιώβ. Τον είχα και εγώ στο πρόγραμμά μου αλλά δεν τον είχα σπουδαιολογήσει. Αυτός ο Γάλλος μας τον πρότεινε ως ένα από τους καλύτερους προορισμούς για τουρίστες. Δρόμο πήραμε, δρόμο αφήσαμε, φτάσαμε και είδαμε ένα χώρο ο οποίος ήταν σχεδόν εγκαταλειμμένος, και λίγο βρώμικος, με ελάχιστους επισκέπτες και χωρίς να έχει κανένα ενδιαφέρον, ή τέλος πάντων δεν δικαιολογούσε με κανένα τρόπο την ιδιαιτερότητα την οποία περιμέναμε ότι θα έχει. Σίγουρα απογοητευμένοι πήραμε το δρόμο για να πάμε στην Νίζουα. Δεν ήταν και μικρή η παράκαμψη που είχα κάνει. Και όμως δεν ήταν δύσκολο να βρούμε το δρόμο με το GPS, το οποίο νομίζω ότι δουλεύει αρκετά καλά παρά τις επισημάνσεις του @babaduma , ότι ίσως θα έχουμε πρόβλημα σε ό,τι έχει σχέση με ίντερνετ και τα σχετικά. Για το λόγο αυτό άλλωστε είχα δώσει και δώδεκα ευρώ να αγοράσω μια εφαρμογή, την Nordvpn, που υποτίθεται θα βοηθούσε ώστε να μπαίνω πιο εύκολα στο ίντερνετ. Την είχα συνεχώς απενεργοποιημένη.
Λίγο έξω από την Σαλαλά είχαμε πάλι σαν στόχο να δούμε μία φυτεία με δέντρα λιβανιού. Είναι γνωστό ότι το Ομάν παράγει το καλύτερο λιβάνι του κόσμου και έτσι θέλαμε να δούμε μία φυτεία με τα δέντρα αυτά. Μεμονωμένα είχαμε δει αρκετά από αυτά τα δέντρα, καθώς και μια φυτεία, στην οποία όμως δεν είχαμε μπει μέσα. Δεν είχαμε δει τον τρόπο καλλιέργειάς τους. Έτσι πήγαμε σε μία φυτεία στο δρόμο μας, την επισκεφθήκαμε και δύο εργαζόμενοι εκεί μας έδειξαν μερικά πράγματα για τα δέντρα, τα οποία φυσικά δεν έχουν καμία ομορφιά, όμως βγάζουν το λιβάνι όπως βγαίνει η μαστίχα από τα αντίστοιχα δέντρα στην Χίο.
Φυτεία λιβανιού:
Μέχρι εκείνη τη στιγμή η απόσταση από τη Σαλαλά που είχαμε διανύσει δεν ήταν περισσότερη από 70 χιλιόμετρα, οπότε έμεναν περίπου άλλα 800 μέχρι τη Νίζουα. Η ώρα ήταν 11:30, άρα είχαμε χρόνο αν θέλαμε να φτάσουμε πριν τις εννιά. Για τα επόμενα 300 χιλιόμετρα οδηγούσε ο Γιάννης και στα τελευταία 500 κάθισα εγώ στο τιμόνι, πίνοντας ένα δυνατό καφέ και κατόπιν μασουλώντας φιστίκια για να μη νυστάζω. Πράγματι αυτά τα δύο πράγματα με έκαναν να φέρω το αυτοκίνητο χωρίς να κουραστώ ιδιαίτερα στη διαδρομή.
Τη διαδρομή βέβαια την είχαμε δει πριν από δύο μέρες που την είχαμε περάσει πρώτη φορά. Σήμερα η διαφορά ήταν ότι τελικά μας έπιασε η νύχτα μέχρι να φτάσουμε στη Νίζουα, αλλά αυτό δεν άλλαξε και πολύ το χρόνο που κάναμε. Όμως το ιδιαίτερο ήταν ότι κάπου στο μέσο της διαδρομής είδαμε δύο κακόμοιρες καμήλες στο έδαφος χτυπημένες από κάποιο αυτοκίνητο. Είδαμε κάποια πλαστικά τμήματα του αυτοκινήτου που ήταν δίπλα στο οδόστρωμα. Έκανα μεταβολή και γύρισα για να δω τι είχε γίνει, αν και το συμβάν μπορεί να είχε συμβεί το προηγούμενο βράδυ. Διαπιστώσαμε λοιπόν ότι η μία καμήλα ήταν νεκρή και η άλλη που ήταν λίγο πιο πέρα φαίνεται είχε χτυπήσει στα πόδια και ήταν ζωντανή η καημένη και κοίταζε προς το μέρος μας. Δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα. Αν μπορούσε κάποιος να κάνει κάτι θα ήταν ένας ντόπιος, ο οποίος τουλάχιστον έχει τηλέφωνο. Ενώ εμείς δεν έχουμε ούτε και από αυτό.
Γι' αυτό τα έχουμε τα σήματα:
Τι να απέγινε άραγε η τραυματίας;
Τελικά φύγαμε και τις αφήσαμε, απλά τραβώντας μερικές φωτογραφίες για την ιστορία. Επίσης θέλω να σημειώσω ότι εδώ η βενζίνη έχει την ίδια τιμή σχεδόν σε όλη τη χώρα. Εννοώ ότι περιμέναμε στη Σαλαλά και στην έρημο να είναι ακριβότερη λόγω της απόστασης. Όμως δεν συμβαίνει αυτό. Ακόμα και στη μέση της ερήμου, η τιμή της ήταν ίδια στα περισσότερα βενζινάδικα. Στα περισσότερα μαγαζιά μπορούμε και πληρώνουμε με κάρτα όμως όχι σε όλα.
Στη Νίζουα φτάσαμε στις 8:30 το βράδυ και περάσαμε από ένα σούπερ μάρκετ για φαγητό. Επιτέλους αυτό το Carrefour ψάχναμε και πριν από τρεις μέρες και δεν μπορούσαμε να το φτάσουμε γιατί ήμασταν στην απέναντι μεριά του δρόμου και ο πλοηγός μας πήγαινε αλλού γι αλλού. Πέσαμε πάνω του τυχαία και ψωνίσαμε φαγώσιμα για τις επόμενες δύο ημέρες. Αλλάξαμε και λίγα χρήματα, αφού είχαμε αρχίσει να αγοράζουμε σουβενίρ. Εμείς πήραμε ένα κοτόπουλο ψητό, το οποίο καταβροχθίσαμε στο δωμάτιο μετά βουλιμίας. Δεν θα το έλεγα και νόστιμο αλλά από το να τρώγω συνέχεια σάντουιτς που έχει μόνο τυρί και φιστίκια, σίγουρα ήταν μία καλή αλλαγή. Φάγαμε και μερικές ντομάτες σκέτες και για επιδόρπιο φρούτο.
Ας σημειώσω λίγα πράγματα για το διαμέρισμα, στο οποίο μείναμε. Είναι ένα μεγάλο διαμέρισμα με 2 υπνοδωμάτια τεράστια, που το καθένα έχει ένα μεγάλο μπάνιο και ένα χώρο για τις βαλίτσες. Με το που ανοίγεις την πόρτα για να μπεις στο διαμέρισμα υπάρχει ένα χωλ το οποίο δεν περιέχει τίποτα και προχωράς σε μία μικρή κουζίνα, η οποία περιέχει μόνο τα απαραίτητα κουζινικά σκεύη και συσκευές. Χωρίς όμως ούτε μία καρέκλα ή ένα τραπέζι για να μπορέσεις να φας. Από αυτή την άποψη είναι πάρα πολύ άσχημο το διαμέρισμα, αφού ούτε το μεγάλο υπνοδωμάτιο έχει κάποια ουσιαστικά βοηθητικά έπιπλα. Για παράδειγμα το ένα από τα δύο δωμάτια δεν έχει ούτε τραπέζι γιατί έχει σπάσει. Έχει όμως ντουλάπα και υπάρχουν και δυο καρέκλες και ένα μικρό κομοδίνο. Την πρώτη φορά που είχαμε έρθει, πριν από τρεις μέρες, μέναμε σε διαφορετικό διαμέρισμα του ίδιου κτηρίου, που το μπάνιο μύριζε πολύ έντονα λόγω προβλήματος στην αποχέτευση. Τούτη τη φορά, στο δωμάτιό μας, δεν μύριζε αλλά είχε πρόβλημα η αποχέτευση της ντουζιέρας. Ενώ είχα τελειώσει μισή ώρα το μπάνιο μου, ακόμα δεν είχε φύγει το νερό στην αποχέτευση, δηλαδή το μπάνιο ήταν πλημμυρισμένο με νερό. Το πρωί ήταν εντάξει.
Την επομένη έπρεπε να αναχωρήσουμε για το βορρά και να διασχίσουμε πάλι την έρημο για την πόλη Νίζουα, όπου είχαμε δυο διαδοχικές βραδιές διαμονή στο ίδιο διαμέρισμα που μείναμε και δυο μέρες πριν. Επιτέλους να βλέπαμε αυτή την πόλη και την όμορφη περιοχή. Τότε δεν την είδαμε καθόλου, αφού είχαμε φτάσει βράδυ και φύγαμε αξημέρωτα για να πάμε στην Σαλαλά.
Το πρωί ξεκινήσαμε έχοντας βέβαια στο νου μας ότι έχουμε να καλύψουμε τα 880 χιλιόμετρα τουλάχιστον. Όμως δεν είχαμε τελειώσει τις επισκέψεις μας στην περιοχή, οπότε ξεκινήσαμε αμέσως μετά το πρωινό στο ξενοδοχείο, δηλαδή στις 8:15, με πρώτο προορισμό την παραλία στην πόλη που είχαμε επισκεφτεί το προηγούμενο βράδυ και μας άρεσε πολύ. Θέλαμε να βγάλουμε φωτογραφίες με το φως της ημέρας. Ήταν πολύ όμορφη εικόνα που είχαμε δει και αν είχαμε διάθεση και χρόνο (σιγά που θα είχαμε χρόνο!) μπορεί να κάναμε και μία βουτιά. Δεν κάναμε.
Η επόμενη κίνησή μας είχε για προορισμό την αγορά των ψαριών, που την ψάχναμε ρωτώντας διάφορους Πακιστανούς, που βρίσκεται η fish market. Δε φτάνει που ήταν 20 χιλιόμετρα από την πόλη αλλά δεν ήταν και ανοιχτή. Όμως και ανοιχτή να ήταν πάλι δεν ήταν αυτό που φανταζόμασταν. Τουλάχιστον βγάλαμε λίγες ωραίες φωτογραφίες με τις βάρκες και τους γλάρους που ήταν σε μία παραλία με αρκετούς μετανάστες που χαλάρωναν.
Εδώ πρέπει να σημειώσω ότι οι ντόπιοι κάθονται χωρίς να δουλεύουν όπως μας είπε ο Γάλλος το πρώτο βράδυ στη Σαλαλά, διότι παίρνουν τα επιδόματα από το κράτος. Έτσι ό,τι ιδιοκτησία έχουν τη νοικιάζουν σε ινδούς οι οποίοι έχουν πολύ φθηνούς εργάτες από το Πακιστάν και το Μπαγκλαντές στη δούλεψή τους και οικονομούν αρκετά χρήματα. Συγκεκριμένα ο Γάλλος μας είπε ότι οι Ινδοί στο Ομάν αποτελούν μία μαφία. Πλέον όμως, όλοι οι κάτοικοι αυτής της χώρας δουλεύουν ή αν είναι ντόπιοι παίρνουν το επίδομα, έτσι όλοι έχουν λεφτά να ξοδέψουν ή να στείλουν στην οικογένειά τους στις χώρες καταγωγής τους και γι’ αυτό το λόγο το Ομάν είναι μία σχετικώς ακριβή χώρα. Το διαπιστώσαμε στις διάφορες αγορές. Όμως εδώ δεν θα δεις ούτε άστεγους, ούτε ζητιάνους. Μπορεί κάποιοι να σου προσφέρουν μία υπηρεσία, αλλά όχι πιεστικά, και μετά να απαιτούν κάποιο φιλοδώρημα.
Το πράσινο που βλέπετε στα άκρα του δρόμου δεν είναι ζωντανό γκαζόν, αλλά ψεύτικο. Ο τύπος κάτω αριστερά που φαίνεται λίγο το πλένει, δεν το ποτίζει.
Πάντως και το βράδυ που πήγαμε να παρκάρουμε στο σουπερμάρκετ, ήταν δύο παιδιά και μας ρώτησαν αν θέλουμε να μας πλύνουν το αυτοκίνητο. Εμείς τους είπαμε όχι και σηκώθηκαν και έφυγαν και δεν επέμειναν καθόλου. Τέλος πάντων, εδώ φαίνεται καθαρά ότι πρόκειται για μία πλούσια χώρα με κατοίκους οι οποίοι ξέρουν τι ζητάνε. Και προσπαθούν να φτιάξουν τη χώρα τους ανοικοδομώντας την ώστε να είναι εφάμιλλη των ευρωπαϊκών χωρών. Και θα έλεγα ότι είναι και ανώτερη από πολλές. Οι δρόμοι για παράδειγμα εδώ είναι πολύ καλοί, το έχω ξαναπεί, με πολλές λωρίδες και τα περισσότερα χιλιόμετρα που έχουμε κάνει στους σχετικά μεγάλους δρόμους, έχουν το βράδυ επαρκέστατο φωτισμό. Το πολύ πολύ να πετύχεις τίποτα καμήλες:
Τέλος πάντων, μετά την αποτυχία να δούμε την ψαραγορά σε δράση, αποφασίσαμε να πάμε στον επόμενο προορισμό μας. Ήταν και αυτό με σύσταση του Γάλλου της πρώτης βραδιάς, να δούμε τον ναό του Ιώβ. Τον είχα και εγώ στο πρόγραμμά μου αλλά δεν τον είχα σπουδαιολογήσει. Αυτός ο Γάλλος μας τον πρότεινε ως ένα από τους καλύτερους προορισμούς για τουρίστες. Δρόμο πήραμε, δρόμο αφήσαμε, φτάσαμε και είδαμε ένα χώρο ο οποίος ήταν σχεδόν εγκαταλειμμένος, και λίγο βρώμικος, με ελάχιστους επισκέπτες και χωρίς να έχει κανένα ενδιαφέρον, ή τέλος πάντων δεν δικαιολογούσε με κανένα τρόπο την ιδιαιτερότητα την οποία περιμέναμε ότι θα έχει. Σίγουρα απογοητευμένοι πήραμε το δρόμο για να πάμε στην Νίζουα. Δεν ήταν και μικρή η παράκαμψη που είχα κάνει. Και όμως δεν ήταν δύσκολο να βρούμε το δρόμο με το GPS, το οποίο νομίζω ότι δουλεύει αρκετά καλά παρά τις επισημάνσεις του @babaduma , ότι ίσως θα έχουμε πρόβλημα σε ό,τι έχει σχέση με ίντερνετ και τα σχετικά. Για το λόγο αυτό άλλωστε είχα δώσει και δώδεκα ευρώ να αγοράσω μια εφαρμογή, την Nordvpn, που υποτίθεται θα βοηθούσε ώστε να μπαίνω πιο εύκολα στο ίντερνετ. Την είχα συνεχώς απενεργοποιημένη.
Λίγο έξω από την Σαλαλά είχαμε πάλι σαν στόχο να δούμε μία φυτεία με δέντρα λιβανιού. Είναι γνωστό ότι το Ομάν παράγει το καλύτερο λιβάνι του κόσμου και έτσι θέλαμε να δούμε μία φυτεία με τα δέντρα αυτά. Μεμονωμένα είχαμε δει αρκετά από αυτά τα δέντρα, καθώς και μια φυτεία, στην οποία όμως δεν είχαμε μπει μέσα. Δεν είχαμε δει τον τρόπο καλλιέργειάς τους. Έτσι πήγαμε σε μία φυτεία στο δρόμο μας, την επισκεφθήκαμε και δύο εργαζόμενοι εκεί μας έδειξαν μερικά πράγματα για τα δέντρα, τα οποία φυσικά δεν έχουν καμία ομορφιά, όμως βγάζουν το λιβάνι όπως βγαίνει η μαστίχα από τα αντίστοιχα δέντρα στην Χίο.
Φυτεία λιβανιού:
Μέχρι εκείνη τη στιγμή η απόσταση από τη Σαλαλά που είχαμε διανύσει δεν ήταν περισσότερη από 70 χιλιόμετρα, οπότε έμεναν περίπου άλλα 800 μέχρι τη Νίζουα. Η ώρα ήταν 11:30, άρα είχαμε χρόνο αν θέλαμε να φτάσουμε πριν τις εννιά. Για τα επόμενα 300 χιλιόμετρα οδηγούσε ο Γιάννης και στα τελευταία 500 κάθισα εγώ στο τιμόνι, πίνοντας ένα δυνατό καφέ και κατόπιν μασουλώντας φιστίκια για να μη νυστάζω. Πράγματι αυτά τα δύο πράγματα με έκαναν να φέρω το αυτοκίνητο χωρίς να κουραστώ ιδιαίτερα στη διαδρομή.
Τη διαδρομή βέβαια την είχαμε δει πριν από δύο μέρες που την είχαμε περάσει πρώτη φορά. Σήμερα η διαφορά ήταν ότι τελικά μας έπιασε η νύχτα μέχρι να φτάσουμε στη Νίζουα, αλλά αυτό δεν άλλαξε και πολύ το χρόνο που κάναμε. Όμως το ιδιαίτερο ήταν ότι κάπου στο μέσο της διαδρομής είδαμε δύο κακόμοιρες καμήλες στο έδαφος χτυπημένες από κάποιο αυτοκίνητο. Είδαμε κάποια πλαστικά τμήματα του αυτοκινήτου που ήταν δίπλα στο οδόστρωμα. Έκανα μεταβολή και γύρισα για να δω τι είχε γίνει, αν και το συμβάν μπορεί να είχε συμβεί το προηγούμενο βράδυ. Διαπιστώσαμε λοιπόν ότι η μία καμήλα ήταν νεκρή και η άλλη που ήταν λίγο πιο πέρα φαίνεται είχε χτυπήσει στα πόδια και ήταν ζωντανή η καημένη και κοίταζε προς το μέρος μας. Δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα. Αν μπορούσε κάποιος να κάνει κάτι θα ήταν ένας ντόπιος, ο οποίος τουλάχιστον έχει τηλέφωνο. Ενώ εμείς δεν έχουμε ούτε και από αυτό.
Γι' αυτό τα έχουμε τα σήματα:
Τι να απέγινε άραγε η τραυματίας;
Τελικά φύγαμε και τις αφήσαμε, απλά τραβώντας μερικές φωτογραφίες για την ιστορία. Επίσης θέλω να σημειώσω ότι εδώ η βενζίνη έχει την ίδια τιμή σχεδόν σε όλη τη χώρα. Εννοώ ότι περιμέναμε στη Σαλαλά και στην έρημο να είναι ακριβότερη λόγω της απόστασης. Όμως δεν συμβαίνει αυτό. Ακόμα και στη μέση της ερήμου, η τιμή της ήταν ίδια στα περισσότερα βενζινάδικα. Στα περισσότερα μαγαζιά μπορούμε και πληρώνουμε με κάρτα όμως όχι σε όλα.
Στη Νίζουα φτάσαμε στις 8:30 το βράδυ και περάσαμε από ένα σούπερ μάρκετ για φαγητό. Επιτέλους αυτό το Carrefour ψάχναμε και πριν από τρεις μέρες και δεν μπορούσαμε να το φτάσουμε γιατί ήμασταν στην απέναντι μεριά του δρόμου και ο πλοηγός μας πήγαινε αλλού γι αλλού. Πέσαμε πάνω του τυχαία και ψωνίσαμε φαγώσιμα για τις επόμενες δύο ημέρες. Αλλάξαμε και λίγα χρήματα, αφού είχαμε αρχίσει να αγοράζουμε σουβενίρ. Εμείς πήραμε ένα κοτόπουλο ψητό, το οποίο καταβροχθίσαμε στο δωμάτιο μετά βουλιμίας. Δεν θα το έλεγα και νόστιμο αλλά από το να τρώγω συνέχεια σάντουιτς που έχει μόνο τυρί και φιστίκια, σίγουρα ήταν μία καλή αλλαγή. Φάγαμε και μερικές ντομάτες σκέτες και για επιδόρπιο φρούτο.
Ας σημειώσω λίγα πράγματα για το διαμέρισμα, στο οποίο μείναμε. Είναι ένα μεγάλο διαμέρισμα με 2 υπνοδωμάτια τεράστια, που το καθένα έχει ένα μεγάλο μπάνιο και ένα χώρο για τις βαλίτσες. Με το που ανοίγεις την πόρτα για να μπεις στο διαμέρισμα υπάρχει ένα χωλ το οποίο δεν περιέχει τίποτα και προχωράς σε μία μικρή κουζίνα, η οποία περιέχει μόνο τα απαραίτητα κουζινικά σκεύη και συσκευές. Χωρίς όμως ούτε μία καρέκλα ή ένα τραπέζι για να μπορέσεις να φας. Από αυτή την άποψη είναι πάρα πολύ άσχημο το διαμέρισμα, αφού ούτε το μεγάλο υπνοδωμάτιο έχει κάποια ουσιαστικά βοηθητικά έπιπλα. Για παράδειγμα το ένα από τα δύο δωμάτια δεν έχει ούτε τραπέζι γιατί έχει σπάσει. Έχει όμως ντουλάπα και υπάρχουν και δυο καρέκλες και ένα μικρό κομοδίνο. Την πρώτη φορά που είχαμε έρθει, πριν από τρεις μέρες, μέναμε σε διαφορετικό διαμέρισμα του ίδιου κτηρίου, που το μπάνιο μύριζε πολύ έντονα λόγω προβλήματος στην αποχέτευση. Τούτη τη φορά, στο δωμάτιό μας, δεν μύριζε αλλά είχε πρόβλημα η αποχέτευση της ντουζιέρας. Ενώ είχα τελειώσει μισή ώρα το μπάνιο μου, ακόμα δεν είχε φύγει το νερό στην αποχέτευση, δηλαδή το μπάνιο ήταν πλημμυρισμένο με νερό. Το πρωί ήταν εντάξει.
travelbreak
Member
- Μηνύματα
- 1.762
- Likes
- 14.557
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- Υπερσιβηρικός
Περιοχή της Nizwa. Μια μέρα στα κάστρα και τα Wadi
Το πρωί σηκωθήκαμε και αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε από τους προορισμούς, που σύμφωνα με το πρόγραμμά μας βρίσκονταν πιο μακριά από τη Νίζουα. Οι προορισμοί αυτοί όλοι βρίσκονται στα δυτικά της πόλης. Επειδή θεωρήσαμε ότι πιο σημαντικός από όλους ήταν η πόλη Bahla, ξεκινήσαμε από εκεί.
Νίζουα:
Ένας από τους άπειρους πύργους:
Το πρωί φτιάξαμε τα σάντουιτς για να τα έχουμε μαζί μας, όπως κάθε πρωί. Πήραμε και τα νερά μας και ξεκινήσαμε στους προορισμούς μας, οι οποίοι δεν ξέραμε και πόσο χρόνο θα έπαιρναν για να τους δούμε. Ξεκινήσαμε λοιπόν από την πόλη Μπάχλα που βρίσκεται αρκετά χιλιόμετρα, περίπου 30 με 40, και όταν φτάναμε στην είσοδο της πόλης διαπιστώσαμε ότι πρόκειται για μία πολύ όμορφη πόλη που βρίσκεται σε μία σχετικά ομαλή περιοχή γεμάτη με φοίνικες και πολύ γραφικά σπίτια. Στην κορυφή ενός λόφου υπάρχει ένα τεράστιο αναπαλαιωμένο κάστρο, που το μόνο άσχημο που είχε ήταν ότι φαινόταν ολοκαίνουργιο. Η ώρα ήταν 9 και ευτυχώς εκείνη την ώρα άνοιγε, οπότε μπήκαμε μέσα αμέσως. Το εισιτήριο ήταν σχετικά φθηνό, μισό ριάλ ο καθένας. Μπήκαμε στο φρούριο και μπορώ να πω το είδαμε σχεδόν όλο. Ακόμα και σήμερα γίνονται εργασίες και οι αίθουσες του είναι σχεδόν άδειες, από όσο είδαμε.
Είσοδος στη Μπάχλα:
Το εσωτερικό:
Η πόλη:
Ο εργαζόμενος (σκληρά):
Παλιά και νέα πόλη:
Φύγαμε με ικανοποίηση θα έλεγα, για να πάμε να δούμε λίγο την πόλη, την παλιά εννοείται. Παρκάραμε στο κέντρο της και κάναμε μία μεγάλη βόλτα βγάζοντας φωτογραφίες τα παλιά σπίτια, πολλά από τα οποία είναι αναπαλαιωμένα και κατοικούνται. Εννοείται όλα αυτά τα σπίτια ήταν ανάμεσα σε άπειρα φοινικόδεντρα που όμως δεν είναι η εποχή τους για να έχουν τους χουρμάδες.
Φρέσκο ψάρι! Πάρτε:
Στην έξοδο της πόλης υπήρχε μία ωραία καινούργια πολύ μεγάλη πύλη κάτω από την οποία περνούν τα αυτοκίνητα, την οποία επισκεφθήκαμε, αφού ένας Ινδός εργάτης μας άνοιξε τις πόρτες και ανεβήκαμε μέχρι την κορυφή της. Απ’ έξω φαίνεται πολύ όμορφη αυτή η πύλη, όμως εσωτερικά δεν λέει πολλά πράγματα ούτε και από την κορυφή της μπορείς να δεις εύκολα τον γύρω χώρο.
Από κει φύγαμε για να πάμε σε ένα άλλο κάστρο που βρίσκεται σχετικά κοντά. Είναι το κάστρο Jibreen. Αυτό ήταν πραγματικά όμορφο και εσωτερικά ήταν γεμάτο με τα αντίστοιχα αντικείμενα, οπότε μπορούσες να δεις πως ήταν η ζωή των ανθρώπων εκεί μέσα. Ανεβήκαμε, κατεβήκαμε σκάλες και σκαλοπάτια, βγάλαμε φωτογραφίες από ψηλά, από χαμηλά, στο εσωτερικό, παντού. Ήταν όντως πολύ πιο ενδιαφέρον από το κάστρο της Μπάχλα. Έξω από αυτό υπήρχε και ένα μαγαζάκι και ψωνίσαμε μερικά φθηνά σουβενίρ και φύγαμε ευχαριστημένοι.
Ετοιμοπόλεμος:
Κατόπιν το πρόγραμμά μας έλεγε ότι μπορούσαμε αν θέλουμε να επισκεφτούμε τρεις κοντινές πόλεις ή χωριά, τα οποία μου είχε προτείνει ο @babaduma. Τα ίδια βέβαια τα συνέστηνε και το Lonely Planet.
Ξεκινήσαμε από το χωριό Al Hamra. Αφού περιπλανηθήκαμε με το αυτοκίνητο για 10 λεπτά μέσα σε στενά δρομάκια γεμάτα με φοίνικες, με καινούργια και παλιά σπίτια, χωρίς να ξέρουμε τι ψάχναμε, παρκάραμε για να κάνουμε βόλτα. Κάνοντας τη βόλτα είδαμε την παλιά πόλη. Μπήκαμε σε αυτήν περιπλανώμενοι και θαυμάσαμε, τρόπος του λέγειν, τα ερείπια της παλιάς πόλης. Μας άρεσαν πάρα πολύ γιατί είχαν κάτι το αυθεντικό. Τα περισσότερα για να μην πω όλα τα σπίτια που είδαμε εκεί ήταν κατεστραμμένα και μισογκρεμισμένα. Μπορούσες όμως να διακρίνεις το εσωτερικό τους και να καταλάβεις πως ήταν τουλάχιστον η διαρρύθμιση, αλλά όχι και το περιεχόμενό τους.
Όμως μετά από κάποια λεπτά που κάναμε βόλτα σε αυτά τα χαλάσματα είδαμε και τα αναπαλαιωμένα σπίτια, δηλαδή μία περιοχή που πλέον τα σπίτια κατοικούνταν. Μάλιστα ένα είχε γίνει και μουσείο στο οποίο μπήκαμε και πραγματικά είχε μεγάλο ενδιαφέρον, αφού είδαμε πως ήταν όχι μόνο η διαρρύθμιση του σπιτιού αλλά και πώς τοποθετούσαν τα διάφορα σκεύη, συσκευές και έπιπλα που χρειάζονταν κάποτε οι άνθρωποι.
Μας τρατάρανε κιόλας:
Εκεί έξω βγάλαμε βέβαια αρκετές φωτογραφίες. Πιο πολύ δώσαμε σημασία στα κανάλια τα οποία διασχίζουν την πόλη, τροφοδοτώντας με νερό τις διάφορες γειτονιές. Το νερό δεν είναι καλό για να το πιει κάποιος, όμως σίγουρα μπορεί να πλύνει τα ρούχα του και ίσως διάφορα σκεύη. Μερικά κανάλια τα βλέπεις να περνάνε στο πλάι του δρόμου και καμιά φορά να περνάνε και μέσα από τα σπίτια, όπου σε ένα που μπήκαμε είδαμε ότι έχει ένα άνοιγμα και οι άνθρωποι παίρνουν από κει κατευθείαν το νερό.
Ένας μικρός πλένεται σε ένα κανάλι:
Κάναμε ένα κύκλο ανάμεσα στις φοινικιές μέχρι να φτάσουμε στο αυτοκίνητο και να το πάρουμε για να πάμε στον επόμενο προορισμό μας, που δεν ήταν άλλος από την πόλη Misfah. Για να πάμε εκεί ανεβήκαμε αρκετά χιλιόμετρα, 6 με 7, μία πολύ μεγάλη ανηφόρα.
Είναι και αυτή μία μικρή πόλη η οποία έχει ακόμα παραδοσιακές κατοικίες και είναι χτισμένη πάνω σε ένα βουνό και ταυτόχρονα τα σπίτια είναι χτισμένα πάνω σε απότομους βράχους ή λόφους. Έχει και ένα μικρό κάστρο, αρκετά ψηλά, στο οποίο προσπαθήσαμε αλλά δεν καταφέραμε να φτάσουμε, αφού η πρόσβαση ήταν πολύ δύσκολη. Άλλωστε δεν είδαμε κανέναν να ανεβαίνει μέχρι εκεί. Γυρίσαμε και αφού κάναμε μία μικρή βόλτα ξανά στα σπίτια, πήραμε το αυτοκίνητο για να συνεχίσουμε τις βόλτες μας.
Θέλαμε να δούμε ακόμα μία πόλη, όμως επειδή ήταν κοντά στην Νίζουα, αποφασίσαμε να δούμε την τύχη μας ανεβαίνοντας σε κάποια βουνά. Όμως βάζοντάς τα στο navigator διαπιστώσαμε ότι ήταν πολύ δύσκολο να φτάσουμε, γιατί απαιτούσαν πολύ χρόνο.
Μια τρομαγμένη από εμάς κατσίκα:
Έτσι βάλαμε στο GPS την τρίτη πόλη, την Tanuf. Αλλά πάλι συναντήσαμε προβλήματα, τώρα με το GPS. Μας έλεγε να πάμε μέσα από κάτι χωράφια. Μετά μας έστειλε σε κάτι χωματόδρομους. Τέλος πάντων, το καλό είναι ότι η περιοχή ήταν όμορφη, αφού εδώ ήταν γεμάτη οι φοίνικες, λίγο παρακάτω ξερό τοπίο, ακόμα πιο κάτω μπορεί να βλέπαμε κάτι μικρά γραφικά χωριά με 15 σπίτια ή βλέπαμε τα βουνά τριγύρω. Εδώ η περιοχή είναι όλο βουνά. Ρωτήσαμε δύο-τρεις ανθρώπους οι οποίοι μας οδήγησαν έστω και μέσα από χωματόδρομους τελικά στην πόλη που θέλαμε να φτάσουμε. Εκεί ξέραμε ότι θα είχε πάλι παλιά ερείπια μιας πόλης, η οποία εγκαταλείφθηκε το 1970 από τους κατοίκους, μετά από κάτι διαμάχες που είχαν μεταξύ τους οι φυλές, εδώ στο Ομάν.
Εγώ με την Ντίνα προχωρήσαμε λίγο πιο γρήγορα και φτάσαμε στην άκρη της παλιάς πόλης και είδαμε να ξεκινά ένα πολύ όμορφο φαράγγι. Έτσι όταν συναντηθήκαμε με τον Γιάννη και τη Μαρ τους το είπαμε και πήραμε το αυτοκίνητο και μπήκαμε μέσα σε αυτό το φαράγγι. Προχωρήσαμε 6 χιλιόμετρα και ήταν πραγματικά αξέχαστη αυτή η διαδρομή: ένα φαράγγι τεράστιο με ένα στεγνό ποτάμι να το διασχίζει, με εικόνες από βράχια, πέτρες και γκρεμούς απίθανες, Δυστυχώς όμως είχε αρχίσει να σουρουπώνει και είχαμε και την επιστροφή, Βέβαια με το αυτοκίνητο που είχαμε δεν φοβόμασταν, αλλά ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να συμβεί τη νύχτα. Έτσι γυρίσαμε στην Νίζουα.
Εκεί μέσα στο φαράγγι συναντήσαμε μια στιγμή δυο μικρές σκηνές και δυο κορίτσια να κάθονται. Σκεφτήκαμε ή ότι έχουν πολύ θάρρος ή έχουν τα αγόρια τους εκεί κοντά. Πράγματι λίγο μετά, στη μέση του χωματόδρομου βλέπουμε δύο νεαρούς, που είχαν σταματήσει το αυτοκίνητό τους. Το είχαν γεμάτο ξύλα τα οποία έβγαζαν και κάθε τόσο απομακρύνονταν λίγα μέτρα πιο πέρα τρομαγμένοι. Σταματάμε να δούμε τι τρέχει και μας λένε ότι είχε μπει μέσα στο αμάξι με τα ξύλα μαζί μία αράχνη και προσπαθούσαν να την βρουν και να τη διώξουν. Είχαν πολύ πλάκα, γιατί φοβόταν και εμείς γελούσαμε, δίνοντας τους όμως κουράγιο και διαβεβαιώνοντας ότι δεν πρόκειται να πάθουν τίποτα από μία αράχνη. Και να φανταστεί κανένας ότι αυτά τα δύο παιδιά με τις δύο κοπέλες τους έμεναν μέσα στο φαράγγι στις δύο σκηνές. Χαράς στο κουράγιο τους. Ήταν από την Ελβετία.
Ψάχνοντας την αράχνη:
Σε πελάγη ταξιδιωτικής ευτυχίας:
Τελευταία φωτογραφία στο φαράγγι. Ο δρόμος δεν πάει άλλο:
Αφού λοιπόν είχαμε εξαντλήσει όλο το φως της ημέρας επιστρέψαμε στην Nizwa. Όμως επειδή ήταν νωρίς, δηλαδή λίγο πριν τις 19:00, αποφασίσαμε να κάνουμε μία βόλτα στο κέντρο της πόλης, το οποίο βέβαια ούτε ξέραμε που βρίσκεται, διότι δεν το είχαμε επισκεφθεί ακόμα. Βάλαμε το GPS να μας οδηγήσει εκεί και διαπιστώσαμε ότι ήταν πέντε λεπτά με τα πόδια από το διαμέρισμα που μέναμε. Κάναμε βόλτες στο παλιό κάστρο και στο souk. Για μία ώρα περίπου κάναμε τις βόλτες μας και είδαμε τα μαγαζιά, που όμως τα περισσότερα ήταν κλειστά, και λέω τα περισσότερα γιατί τα μαγαζιά που πουλούσαν κρέας, φρούτα, λαχανικά και ψάρια είχαν κλείσει πριν από αρκετή ώρα. Όμως τα εμπορικά καταστήματα ήταν όλα ανοιχτά και έτσι μπορούσαμε να δούμε για κάποια σουβενίρ.
Να σημειώσω ότι εγώ στη βόλτα που κάναμε στο κέντρο της πόλης αγόρασα και δύο σουβλάκια τα οποία καταβρόχθισα.
Το ξενοδοχείο μας βρίσκεται λοιπόν στο κέντρο της πόλης. Απλά είναι σε μία γειτονιά που είναι λίγο φτωχική και δεν έχει και τόσο πολλά καταστήματα. Από δω σε 5 λεπτά θα είμαστε στο κάστρο της πόλης. Και μιλάω για αύριο το πρωί που θα πρέπει σχετικά γρήγορα να δούμε κάποια πράγματα για να φύγουμε. Θα ήθελα να σημειώσω ότι οι θερμοκρασίες αυτή την εποχή σε τούτη τη χώρα είναι ιδανικές. Συνέχεια είμαστε με κοντομάνικο, αλλά θα μπορούσαμε κάλλιστα να φοράμε και ένα πουκάμισο με μακρύ μανίκι, να φοράμε κοντό παντελόνι ή όχι. Δηλαδή είναι ιδανικές οι συνθήκες. Μέρα-νύχτα η θερμοκρασία είναι από 20 μέχρι 30 βαθμούς. Ορισμένα πρωινά έκανε και λίγο κρύο αλλά ακόμα και τότε θα μπορούσες να είσαι με το κοντομάνικο.
Ο τύπος που έχει το διαμέρισμα στη Νίζουα, ενώ μπορεί να με παίρνει τηλέφωνο δεν το κάνει. Αν και το έχει κάνει μια φορά για να συνεννοηθούμε και ξέρει πολύ καλά ότι πρέπει να πληρωθεί διότι είπε ότι δεν δέχεται πιστωτικές κάρτες. Ούτε μπορεί να τραβήξει τα χρήματα από το booking.com, έτσι μας είχε ειδοποιήσει να του τα αφήσουμε το πρωί στην κουζίνα του διαμερίσματός μας. Εμείς αφήσαμε τα χρήματα, που ήταν 82 ρεάλ, 200 ευρώ για τις τρεις μέρες για όλους. Όμως εκείνος δεν ήρθε να τα πάρει και τα βρήκαμε το βράδυ που επιστρέψαμε. Επειδή εγώ δεν μπορώ να τον πάρω τηλέφωνο πήγα με το Γιάννη λίγο πιο κάτω στο μαγαζί με τον τύπο που και την πρώτη βραδιά μας έδειξε το διαμέρισμα, αφού μίλησε τηλεφωνικά με τον ιδιοκτήτη. Του τηλεφώνησε πάλι και επειδή δε μπορούσε μνα έρθει να πάρει τα λεφτά μου είπε να τα δώσω στον άνθρωπο στο μαγαζί του οποίου βρισκόμασταν. Θα περνούσε να τα πάρει. Και φυσικά δε γνωριζότανε. Αυτό είναι το υπέροχο Ομάν.
Το πρωί σηκωθήκαμε και αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε από τους προορισμούς, που σύμφωνα με το πρόγραμμά μας βρίσκονταν πιο μακριά από τη Νίζουα. Οι προορισμοί αυτοί όλοι βρίσκονται στα δυτικά της πόλης. Επειδή θεωρήσαμε ότι πιο σημαντικός από όλους ήταν η πόλη Bahla, ξεκινήσαμε από εκεί.
Νίζουα:
Ένας από τους άπειρους πύργους:
Το πρωί φτιάξαμε τα σάντουιτς για να τα έχουμε μαζί μας, όπως κάθε πρωί. Πήραμε και τα νερά μας και ξεκινήσαμε στους προορισμούς μας, οι οποίοι δεν ξέραμε και πόσο χρόνο θα έπαιρναν για να τους δούμε. Ξεκινήσαμε λοιπόν από την πόλη Μπάχλα που βρίσκεται αρκετά χιλιόμετρα, περίπου 30 με 40, και όταν φτάναμε στην είσοδο της πόλης διαπιστώσαμε ότι πρόκειται για μία πολύ όμορφη πόλη που βρίσκεται σε μία σχετικά ομαλή περιοχή γεμάτη με φοίνικες και πολύ γραφικά σπίτια. Στην κορυφή ενός λόφου υπάρχει ένα τεράστιο αναπαλαιωμένο κάστρο, που το μόνο άσχημο που είχε ήταν ότι φαινόταν ολοκαίνουργιο. Η ώρα ήταν 9 και ευτυχώς εκείνη την ώρα άνοιγε, οπότε μπήκαμε μέσα αμέσως. Το εισιτήριο ήταν σχετικά φθηνό, μισό ριάλ ο καθένας. Μπήκαμε στο φρούριο και μπορώ να πω το είδαμε σχεδόν όλο. Ακόμα και σήμερα γίνονται εργασίες και οι αίθουσες του είναι σχεδόν άδειες, από όσο είδαμε.
Είσοδος στη Μπάχλα:
Το εσωτερικό:
Η πόλη:
Ο εργαζόμενος (σκληρά):
Παλιά και νέα πόλη:
Φύγαμε με ικανοποίηση θα έλεγα, για να πάμε να δούμε λίγο την πόλη, την παλιά εννοείται. Παρκάραμε στο κέντρο της και κάναμε μία μεγάλη βόλτα βγάζοντας φωτογραφίες τα παλιά σπίτια, πολλά από τα οποία είναι αναπαλαιωμένα και κατοικούνται. Εννοείται όλα αυτά τα σπίτια ήταν ανάμεσα σε άπειρα φοινικόδεντρα που όμως δεν είναι η εποχή τους για να έχουν τους χουρμάδες.
Φρέσκο ψάρι! Πάρτε:
Στην έξοδο της πόλης υπήρχε μία ωραία καινούργια πολύ μεγάλη πύλη κάτω από την οποία περνούν τα αυτοκίνητα, την οποία επισκεφθήκαμε, αφού ένας Ινδός εργάτης μας άνοιξε τις πόρτες και ανεβήκαμε μέχρι την κορυφή της. Απ’ έξω φαίνεται πολύ όμορφη αυτή η πύλη, όμως εσωτερικά δεν λέει πολλά πράγματα ούτε και από την κορυφή της μπορείς να δεις εύκολα τον γύρω χώρο.
Από κει φύγαμε για να πάμε σε ένα άλλο κάστρο που βρίσκεται σχετικά κοντά. Είναι το κάστρο Jibreen. Αυτό ήταν πραγματικά όμορφο και εσωτερικά ήταν γεμάτο με τα αντίστοιχα αντικείμενα, οπότε μπορούσες να δεις πως ήταν η ζωή των ανθρώπων εκεί μέσα. Ανεβήκαμε, κατεβήκαμε σκάλες και σκαλοπάτια, βγάλαμε φωτογραφίες από ψηλά, από χαμηλά, στο εσωτερικό, παντού. Ήταν όντως πολύ πιο ενδιαφέρον από το κάστρο της Μπάχλα. Έξω από αυτό υπήρχε και ένα μαγαζάκι και ψωνίσαμε μερικά φθηνά σουβενίρ και φύγαμε ευχαριστημένοι.
Ετοιμοπόλεμος:
Κατόπιν το πρόγραμμά μας έλεγε ότι μπορούσαμε αν θέλουμε να επισκεφτούμε τρεις κοντινές πόλεις ή χωριά, τα οποία μου είχε προτείνει ο @babaduma. Τα ίδια βέβαια τα συνέστηνε και το Lonely Planet.
Ξεκινήσαμε από το χωριό Al Hamra. Αφού περιπλανηθήκαμε με το αυτοκίνητο για 10 λεπτά μέσα σε στενά δρομάκια γεμάτα με φοίνικες, με καινούργια και παλιά σπίτια, χωρίς να ξέρουμε τι ψάχναμε, παρκάραμε για να κάνουμε βόλτα. Κάνοντας τη βόλτα είδαμε την παλιά πόλη. Μπήκαμε σε αυτήν περιπλανώμενοι και θαυμάσαμε, τρόπος του λέγειν, τα ερείπια της παλιάς πόλης. Μας άρεσαν πάρα πολύ γιατί είχαν κάτι το αυθεντικό. Τα περισσότερα για να μην πω όλα τα σπίτια που είδαμε εκεί ήταν κατεστραμμένα και μισογκρεμισμένα. Μπορούσες όμως να διακρίνεις το εσωτερικό τους και να καταλάβεις πως ήταν τουλάχιστον η διαρρύθμιση, αλλά όχι και το περιεχόμενό τους.
Όμως μετά από κάποια λεπτά που κάναμε βόλτα σε αυτά τα χαλάσματα είδαμε και τα αναπαλαιωμένα σπίτια, δηλαδή μία περιοχή που πλέον τα σπίτια κατοικούνταν. Μάλιστα ένα είχε γίνει και μουσείο στο οποίο μπήκαμε και πραγματικά είχε μεγάλο ενδιαφέρον, αφού είδαμε πως ήταν όχι μόνο η διαρρύθμιση του σπιτιού αλλά και πώς τοποθετούσαν τα διάφορα σκεύη, συσκευές και έπιπλα που χρειάζονταν κάποτε οι άνθρωποι.
Μας τρατάρανε κιόλας:
Εκεί έξω βγάλαμε βέβαια αρκετές φωτογραφίες. Πιο πολύ δώσαμε σημασία στα κανάλια τα οποία διασχίζουν την πόλη, τροφοδοτώντας με νερό τις διάφορες γειτονιές. Το νερό δεν είναι καλό για να το πιει κάποιος, όμως σίγουρα μπορεί να πλύνει τα ρούχα του και ίσως διάφορα σκεύη. Μερικά κανάλια τα βλέπεις να περνάνε στο πλάι του δρόμου και καμιά φορά να περνάνε και μέσα από τα σπίτια, όπου σε ένα που μπήκαμε είδαμε ότι έχει ένα άνοιγμα και οι άνθρωποι παίρνουν από κει κατευθείαν το νερό.
Ένας μικρός πλένεται σε ένα κανάλι:
Κάναμε ένα κύκλο ανάμεσα στις φοινικιές μέχρι να φτάσουμε στο αυτοκίνητο και να το πάρουμε για να πάμε στον επόμενο προορισμό μας, που δεν ήταν άλλος από την πόλη Misfah. Για να πάμε εκεί ανεβήκαμε αρκετά χιλιόμετρα, 6 με 7, μία πολύ μεγάλη ανηφόρα.
Είναι και αυτή μία μικρή πόλη η οποία έχει ακόμα παραδοσιακές κατοικίες και είναι χτισμένη πάνω σε ένα βουνό και ταυτόχρονα τα σπίτια είναι χτισμένα πάνω σε απότομους βράχους ή λόφους. Έχει και ένα μικρό κάστρο, αρκετά ψηλά, στο οποίο προσπαθήσαμε αλλά δεν καταφέραμε να φτάσουμε, αφού η πρόσβαση ήταν πολύ δύσκολη. Άλλωστε δεν είδαμε κανέναν να ανεβαίνει μέχρι εκεί. Γυρίσαμε και αφού κάναμε μία μικρή βόλτα ξανά στα σπίτια, πήραμε το αυτοκίνητο για να συνεχίσουμε τις βόλτες μας.
Θέλαμε να δούμε ακόμα μία πόλη, όμως επειδή ήταν κοντά στην Νίζουα, αποφασίσαμε να δούμε την τύχη μας ανεβαίνοντας σε κάποια βουνά. Όμως βάζοντάς τα στο navigator διαπιστώσαμε ότι ήταν πολύ δύσκολο να φτάσουμε, γιατί απαιτούσαν πολύ χρόνο.
Μια τρομαγμένη από εμάς κατσίκα:
Έτσι βάλαμε στο GPS την τρίτη πόλη, την Tanuf. Αλλά πάλι συναντήσαμε προβλήματα, τώρα με το GPS. Μας έλεγε να πάμε μέσα από κάτι χωράφια. Μετά μας έστειλε σε κάτι χωματόδρομους. Τέλος πάντων, το καλό είναι ότι η περιοχή ήταν όμορφη, αφού εδώ ήταν γεμάτη οι φοίνικες, λίγο παρακάτω ξερό τοπίο, ακόμα πιο κάτω μπορεί να βλέπαμε κάτι μικρά γραφικά χωριά με 15 σπίτια ή βλέπαμε τα βουνά τριγύρω. Εδώ η περιοχή είναι όλο βουνά. Ρωτήσαμε δύο-τρεις ανθρώπους οι οποίοι μας οδήγησαν έστω και μέσα από χωματόδρομους τελικά στην πόλη που θέλαμε να φτάσουμε. Εκεί ξέραμε ότι θα είχε πάλι παλιά ερείπια μιας πόλης, η οποία εγκαταλείφθηκε το 1970 από τους κατοίκους, μετά από κάτι διαμάχες που είχαν μεταξύ τους οι φυλές, εδώ στο Ομάν.
Εγώ με την Ντίνα προχωρήσαμε λίγο πιο γρήγορα και φτάσαμε στην άκρη της παλιάς πόλης και είδαμε να ξεκινά ένα πολύ όμορφο φαράγγι. Έτσι όταν συναντηθήκαμε με τον Γιάννη και τη Μαρ τους το είπαμε και πήραμε το αυτοκίνητο και μπήκαμε μέσα σε αυτό το φαράγγι. Προχωρήσαμε 6 χιλιόμετρα και ήταν πραγματικά αξέχαστη αυτή η διαδρομή: ένα φαράγγι τεράστιο με ένα στεγνό ποτάμι να το διασχίζει, με εικόνες από βράχια, πέτρες και γκρεμούς απίθανες, Δυστυχώς όμως είχε αρχίσει να σουρουπώνει και είχαμε και την επιστροφή, Βέβαια με το αυτοκίνητο που είχαμε δεν φοβόμασταν, αλλά ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να συμβεί τη νύχτα. Έτσι γυρίσαμε στην Νίζουα.
Εκεί μέσα στο φαράγγι συναντήσαμε μια στιγμή δυο μικρές σκηνές και δυο κορίτσια να κάθονται. Σκεφτήκαμε ή ότι έχουν πολύ θάρρος ή έχουν τα αγόρια τους εκεί κοντά. Πράγματι λίγο μετά, στη μέση του χωματόδρομου βλέπουμε δύο νεαρούς, που είχαν σταματήσει το αυτοκίνητό τους. Το είχαν γεμάτο ξύλα τα οποία έβγαζαν και κάθε τόσο απομακρύνονταν λίγα μέτρα πιο πέρα τρομαγμένοι. Σταματάμε να δούμε τι τρέχει και μας λένε ότι είχε μπει μέσα στο αμάξι με τα ξύλα μαζί μία αράχνη και προσπαθούσαν να την βρουν και να τη διώξουν. Είχαν πολύ πλάκα, γιατί φοβόταν και εμείς γελούσαμε, δίνοντας τους όμως κουράγιο και διαβεβαιώνοντας ότι δεν πρόκειται να πάθουν τίποτα από μία αράχνη. Και να φανταστεί κανένας ότι αυτά τα δύο παιδιά με τις δύο κοπέλες τους έμεναν μέσα στο φαράγγι στις δύο σκηνές. Χαράς στο κουράγιο τους. Ήταν από την Ελβετία.
Ψάχνοντας την αράχνη:
Σε πελάγη ταξιδιωτικής ευτυχίας:
Τελευταία φωτογραφία στο φαράγγι. Ο δρόμος δεν πάει άλλο:
Αφού λοιπόν είχαμε εξαντλήσει όλο το φως της ημέρας επιστρέψαμε στην Nizwa. Όμως επειδή ήταν νωρίς, δηλαδή λίγο πριν τις 19:00, αποφασίσαμε να κάνουμε μία βόλτα στο κέντρο της πόλης, το οποίο βέβαια ούτε ξέραμε που βρίσκεται, διότι δεν το είχαμε επισκεφθεί ακόμα. Βάλαμε το GPS να μας οδηγήσει εκεί και διαπιστώσαμε ότι ήταν πέντε λεπτά με τα πόδια από το διαμέρισμα που μέναμε. Κάναμε βόλτες στο παλιό κάστρο και στο souk. Για μία ώρα περίπου κάναμε τις βόλτες μας και είδαμε τα μαγαζιά, που όμως τα περισσότερα ήταν κλειστά, και λέω τα περισσότερα γιατί τα μαγαζιά που πουλούσαν κρέας, φρούτα, λαχανικά και ψάρια είχαν κλείσει πριν από αρκετή ώρα. Όμως τα εμπορικά καταστήματα ήταν όλα ανοιχτά και έτσι μπορούσαμε να δούμε για κάποια σουβενίρ.
Να σημειώσω ότι εγώ στη βόλτα που κάναμε στο κέντρο της πόλης αγόρασα και δύο σουβλάκια τα οποία καταβρόχθισα.
Το ξενοδοχείο μας βρίσκεται λοιπόν στο κέντρο της πόλης. Απλά είναι σε μία γειτονιά που είναι λίγο φτωχική και δεν έχει και τόσο πολλά καταστήματα. Από δω σε 5 λεπτά θα είμαστε στο κάστρο της πόλης. Και μιλάω για αύριο το πρωί που θα πρέπει σχετικά γρήγορα να δούμε κάποια πράγματα για να φύγουμε. Θα ήθελα να σημειώσω ότι οι θερμοκρασίες αυτή την εποχή σε τούτη τη χώρα είναι ιδανικές. Συνέχεια είμαστε με κοντομάνικο, αλλά θα μπορούσαμε κάλλιστα να φοράμε και ένα πουκάμισο με μακρύ μανίκι, να φοράμε κοντό παντελόνι ή όχι. Δηλαδή είναι ιδανικές οι συνθήκες. Μέρα-νύχτα η θερμοκρασία είναι από 20 μέχρι 30 βαθμούς. Ορισμένα πρωινά έκανε και λίγο κρύο αλλά ακόμα και τότε θα μπορούσες να είσαι με το κοντομάνικο.
Ο τύπος που έχει το διαμέρισμα στη Νίζουα, ενώ μπορεί να με παίρνει τηλέφωνο δεν το κάνει. Αν και το έχει κάνει μια φορά για να συνεννοηθούμε και ξέρει πολύ καλά ότι πρέπει να πληρωθεί διότι είπε ότι δεν δέχεται πιστωτικές κάρτες. Ούτε μπορεί να τραβήξει τα χρήματα από το booking.com, έτσι μας είχε ειδοποιήσει να του τα αφήσουμε το πρωί στην κουζίνα του διαμερίσματός μας. Εμείς αφήσαμε τα χρήματα, που ήταν 82 ρεάλ, 200 ευρώ για τις τρεις μέρες για όλους. Όμως εκείνος δεν ήρθε να τα πάρει και τα βρήκαμε το βράδυ που επιστρέψαμε. Επειδή εγώ δεν μπορώ να τον πάρω τηλέφωνο πήγα με το Γιάννη λίγο πιο κάτω στο μαγαζί με τον τύπο που και την πρώτη βραδιά μας έδειξε το διαμέρισμα, αφού μίλησε τηλεφωνικά με τον ιδιοκτήτη. Του τηλεφώνησε πάλι και επειδή δε μπορούσε μνα έρθει να πάρει τα λεφτά μου είπε να τα δώσω στον άνθρωπο στο μαγαζί του οποίου βρισκόμασταν. Θα περνούσε να τα πάρει. Και φυσικά δε γνωριζότανε. Αυτό είναι το υπέροχο Ομάν.
travelbreak
Member
- Μηνύματα
- 1.762
- Likes
- 14.557
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- Υπερσιβηρικός
Νίζουα, βουνά και βόλτα στη Μασκάτ.
Τελευταία μέρα στη Νίζουα και έπρεπε να εγκαταλείψουμε το διαμέρισμα. Σιγά-σιγά να αφήσουμε την πάρα πολύ όμορφη εκείνη περιοχή και πόλη. Όμως ενώ είχαμε ήδη μείνει συνολικά τρεις βραδιές, δεν είχαμε ακόμα δει σχεδόν τίποτε από την ίδια την πόλη, διότι κάθε φορά τρέχαμε τη μια στη Σαλαλά και την άλλη στις γύρω πόλεις. Μόνο το προηγούμενο βράδυ είχαμε κάνει μία βόλτα για να δούμε ορισμένα πράγματα στο κέντρο της πόλης, και να είμαστε ενήμεροι για το πού θα πηγαίναμε βόλτα την επομένη το πρωί. Από τη βραδινή βόλτα είχαμε καταλάβει ότι ήταν πολύ όμορφη. Έτσι το πρωί αφήσαμε τα πράγματα στο διαμέρισμα και φύγαμε για να τη δούμε με το φως του ήλιου.
Και η μέρα δεν ήταν τυχαία. Ήταν Παρασκευή πρωί, που γινόταν το μεγάλο παζάρι της πόλης. Αυτό μου το είχε τονίσει ο @babaduma , όχι για όλες τις αγορές της χώρας αλλά στη Νίζουα έχει κάτι πολύ ιδιαίτερο. Πράγματι το διαπιστώσαμε πηγαίνοντας, ευτυχώς πολύ πρωί, από τις 7:30. Γιατί η αλήθεια είναι ότι μετά τις 10:00 τα πάντα έχουν τελειώσει. Όχι μόνο για την αγορά των ζώων αλλά και για τις υπόλοιπες αγορές, οι οποίες αφορούν όπλα, πουλιά, ψάρια, κρέατα, κηπευτικά.
Στο πάρκιν, χαμός:
Είχαμε διαπιστώσει ότι το διαμέρισμα που μέναμε ήταν πάρα πολύ κοντά στο κέντρο και έτσι σε λιγότερο από 10 λεπτά ήμασταν με τα πόδια εκεί και είδαμε τον τρόπο που γινόταν η πώληση των κατσικιών. Ακολούθησε και η πώληση των αγελάδων. Ο τρόπος που γίνεται η πώληση είναι ο εξής: οι πολίτες κρατάνε τα κατσίκια τους και κάνουν βόλτες γύρω-γύρω σε μία διάμετρο περίπου 15 μέτρων και ο κόσμος εξωτερικά αυτής της διαμέτρου του κύκλου βλέπει τα κατσίκια και κάνει προσφορά για την αγορά ζώου. Όσο οι πολίτες κάνουν κύκλους παίρνουν τις προσφορές και στο τέλος καταλήγουν στην πιο συμφέρουσα τιμή πώλησης και γίνεται η συναλλαγή.
Τρομερές φυσιογνωμίες:
--Αγοράστε τοοοοο. Είναι καλό πράμα:
Η κυρία περιμένει το σύζυγο να πουλήσει την πρώτη κατσίκα και αν πάρει και τη δεύτερη:
Αφού καθίσαμε μισή ώρα βλέποντας αυτόν τον πολύ περίεργο τρόπο πώλησης, φύγαμε για να πάμε να δούμε και τις άλλες αγορές.
Πουλώντας τα χαρακτηριστικά μαχαίρια τους:
Αφού κάναμε μία βόλτα σε όλες αυτές τις αγορές, αποφασίσαμε να πάμε να δούμε και το κάστρο της πόλης. Το εισιτήριο ήταν λίγο τσουχτερό, περίπου 12 ευρώ το άτομο. Όντως όμως άξιζε πάρα πολύ. Πρώτον, διότι ήταν ένα όμορφο κτίριο, το οποίο βέβαια ήταν ένα κάστρο που φαινόταν λες και ήταν κατασκευασμένο πριν από λίγα χρόνια, διότι εδώ κάνουν πολύ καλές ανακατασκευές. Δεύτερον, μέσα είχε ένα σωρό δραστηριότητες των ντόπιων για να μας δείξουν διάφορα από την παραδοσιακή ζωή των ανθρώπων.
Στο ταμείο, δυο πολύ όμορφα κορίτσια:
Λίγο πριν πιάσουν δουλειά:
Αυτές οι δραστηριότητες ήταν κατ’ αρχάς τραγούδι από μία ομάδα τουλάχιστον 15 ατόμων που κρατούσε όπλα και διάφορα μουσικά όργανα και τραγουδούσαν. Σε μία άλλη γωνία μία δασκάλα είχε μαζεμένα 5-6 παιδάκια και διάβαζαν το κοράνι. Σε άλλο σημείο είχε μία μεγάλη σκηνή, σε στυλ βεδουίνων, όπου ένας αγγειοπλάστης έφτιαχνε πήλινα. Κάπου αλλού γυναίκες μαγείρευαν ή έπλεκαν και διάφορα τέτοια. Εκτός από όλα αυτά είχε και χώρους μουσείου, όπου έβλεπες πολύ όμορφα αντικείμενα. Εννοείται ότι μπορούσες να ανέβεις στους πιο ψηλούς πύργους και να δεις από ψηλά τη θέα της πόλης, που είναι πολύ αραιοκατοικημένη με μικρά κτήρια και γεμάτη με φοίνικες.
Η Νίζουα από ψηλά:
Στο μάθημα:
Αυτός ο σοβάς, πολύ σπαστικός:
Αφού τελειώσαμε τη βόλτα μας στο κάστρο, κάναμε πάλι τη βόλτα εκεί στην αγορά της πόλης και στις 10:30 ήμασταν στο διαμέρισμα έτοιμοι για αναχώρηση. Από την πολύ όμορφη πόλη, νομίζω οι πωλήσεις ζώων ήταν ό,τι πιο όμορφο από την Νίζουα. Βέβαια, όσο ήμασταν στο κάστρο έγιναν οι πωλήσεις των αγελάδων και όταν φτάσαμε εκεί όλα είχαν τελειώσει.
Κτήρια από την παλιά πόλη:
Φεύγοντας από την πόλη οι σκέψεις ήταν δύο για το ποια διαδρομή θα ακολουθούσαμε: η μία περίπτωση ήταν να φύγουμε κατευθείαν για την πρωτεύουσα του Ομάν όπου σε 2 ώρες θα είχαμε φτάσει μέσα από ένα πολύ καλό αυτοκινητόδρομο. Φυσικά στη διαδρομή θα γινόταν 2-3 στάσεις σε ενδιαφέροντες προορισμούς. Η άλλη περίπτωση ήταν να ακολουθήσουμε μία διαδρομή από τα βουνά. Συγκεκριμένα από το πιο ψηλό βουνό της χώρας, το Jebel Akhdar. Αυτό είναι προτεινόμενο από όλους τους οδηγούς και δε θέλαμε να το χάσουμε. Όμως δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε πως θα φτάναμε στα ενδιαφέροντα σημεία του βουνού. Η προσπάθεια όμως άξιζε. Εγώ το πρότεινα και ο Γιάννης φυσικά το δέχτηκε. Είχα δει σε ένα φυλλάδιο του Lonely Planet, ότι μπορούσαμε να βγούμε από αυτό το δρόμο στη Μασκάτ, δηλαδή στο βόρειο μέρος της χώρας. Όμως δεν έλεγε με σαφήνεια το δρόμο. Γι’ αυτό είχα αφήσει ανοιχτό το ενδεχόμενο, αν δεν βρούμε διέξοδο μέσα από τα βουνά να επιστρέψουμε πίσω. Και τελικά αυτό κάναμε.
Φύγαμε από την πόλη στις 10:30 και ακολουθώντας μία διαδρομή, που είχαμε κάνει και την προηγούμενη μέρα, πηγαίναμε προς την κορυφή των βουνών, που είναι η Jebel Shams. Φτάσαμε μέχρι το υψόμετρο περίπου 2.100 μέτρων, ενώ η κορυφή είναι στα 3.000 μέτρα. Προχωρήσαμε και λίγο χωματόδρομο αλλά δεν οδηγούσε προς την θάλασσα (το βορρά που θέλαμε να πάμε) και έτσι επιστρέψαμε πίσω. Μέχρι εκείνη την ώρα, και ανεβαίνοντας επί 60 και πλέον λεπτά το βουνό, είχαμε δει ωραίες εικόνες αλλά όχι εντυπωσιακές. Είχαμε κάνει δυο-τρεις στάσεις για φωτογραφίες. Αφού δεν είχαμε δει από πού θα βγαίναμε προς τη θάλασσα αποφασίσαμε να επιστρέψουμε πίσω.
Αυτή πρέπει να είναι η κορυφή:
Σε μια από αυτές τις στάσεις που κάναμε για φωτογραφίες, είχε πολλά αυτοκίνητα σε ένα μικρό πάρκιν και για να βγει ο Γιάννης του έκανα κουμάντο. Ξαφνικά ακούω ένα τουρίστα, στην ηλικία μου περίπου, να μας δίνει κι αυτός οδηγίες σε σπασμένα ελληνικά, αστειευόμενος. Τον είδα ότι είχε όρεξη για επαφή και τον ρώτησα από πού είναι: Ολλανδός.
─Από πού ξέρεις τα ελληνικά; Έχεις πάει Ελλάδα;
─Όχι, μου λέει, από το σχολείο.
Εννοείται ότι πλέον μιλούσαμε στα αγγλικά. Του λέω λοιπόν:
─Πριν σαράντα χρόνια γνώρισα μια κοπέλα από την Ολλανδία και ήξερε κι εκείνη ελληνικά που τα έμαθε στο σχολείο. Μάλιστα ήξερε και Όμηρο. Και συνεχίζω στα ελληνικά: ἄνδρα μοι ἔννεπε, μοῦσα, πολύτροπον.
Και μου απαντά ο τύπος γεμάτος χαρά: ὃς μάλα πολλὰ πλάγχθη, ἐπεὶ Τροίης ἱερὸν πτολίεθρον ἔπερσεν.
Ενθουσιαστήκαμε και οι δύο.
Επιστρέφοντας είδαμε μέσα στο χωματόδρομο μία άσφαλτο προς τα αριστερά μας, η οποία είχε μία ταμπέλα που έλεγε ότι οδηγούσε σε ένα ξενοδοχείο. Είπαμε, αφού ήταν άσφαλτος, ας την ακολουθήσουμε. Πηγαίνοντας γύρω στα 2-3 χιλιόμετρα σε αυτό το δρόμο, είδαμε από μακριά πολλά παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Καταλάβαμε ότι κάτι ενδιαφέρον θα είχε εκεί και όντως ήταν μία υπέροχη χαράδρα στο βάθος. Ήταν αυτό το μέρος που όλοι οι τουριστικοί οδηγοί δείχνουν από τα υπέροχα βουνά. Ήταν το μέρος των βουνών που ψάχναμε. Κάναμε βόλτα επί μισή ώρα απολαμβάνοντας το τοπίο. Αυτή και μόνο η εικόνα στο σημείο αυτό, αντάμειψε και το χρόνο, αλλά και τα χιλιόμετρα που κάναμε για να ανέβουμε μέχρι εκεί. Κρίμα που οι φωτογραφίες δε δείχνουν την ομορφιά του τοπίου!
Και ιδού η πρώτη εικόνα;
Διακρίνεται (κάνετε κλικ) το μονοπάτι για τους τολμηρούς:
Στο μονοπάτι διακρίνονται και δυο νεαροί που βγάζουν φωτογραφία:
Επιστρέφοντας κάναμε μια στάση να δούμε μια παλιά πόλη. Εκεί είχε και άλλο κόσμο αλλά εντύπωση μου έκανε μια παρέα με μηχανές, τουλάχιστον δέκα. Μιλούσαν Ιταλικά και ρώτησα μια κοπέλα να μου πει αν ήρθαν από εκεί οδικά. Οι μισές μηχανές είχαν έρθει με πλοίο από την Ιταλία και οι οι άλλες ήταν νοικιασμένες.
Κάναμε βόλτα και στο γουάντι:
Μετά πήραμε τον αυτοκινητόδρομο για τη Μασκάτ. Μέχρι τις 6:30 το απόγευμα είχαμε φτάσει στη Μασκάτ. Στη διαδρομή δεν είδαμε κάτι ιδιαίτερα ενδιαφέρον κοντά μας και έτσι κάναμε μονάχα μία στάση σε ένα από τα περίφημα πλέον και πολύ γνωστά σε μας Wadi. Ήταν όμορφο αλλά ήθελε αρκετό χρόνο για να το περπατήσουμε και έτσι αφού τράβηξα μερικές φωτογραφίες πήραμε το δρόμο μας για την πόλη.
Φτάσαμε στο διαμέρισμα που έχει και αυτό όπως και στην Νίζουα δυο δωμάτια, και δυο μπάνια με μία κουζίνα. Βρίσκεται σχετικά κοντά στο κέντρο της πόλης. Γι’ αυτό και αφού ξεκουραστήκαμε λίγο, πήγαμε και κάναμε πρώτα μία στάση κοντά στο παλάτι και το εθνικό μουσείο και μετά μία άλλη στην αγορά, όπου κάναμε αρκετή βόλτα.
Το πρώτο σημείο ήταν εντυπωσιακό γιατί μέσα σε μικρή απόσταση βλέπαμε φωτισμένα υπέροχα κτίρια και τα κάστρα επάνω σε ψηλούς βράχους.
Στην αγορά είχε τα συνηθισμένα και πήγαμε με τον Γιάννη να πάρουμε μερικά σουβλάκια να φάμε το βράδυ. Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο και τα φάγαμε.
Τελικά μου έστειλε η εταιρία που είχα νοικιάσει το αυτοκίνητο στο Ντουμπάι τον επιπλέον λογαριασμό, ο οποίος αφορούσε τα διόδια που έπρεπε να πληρώσουμε και ήταν γύρω στα 18 ευρώ συνολικά και το πρόστιμο από την παράνομη στάθμευση το οποίο και αυτό ήταν περίπου στα 45. Δεν νομίζω ότι είναι πολλά χρήματα όλο αυτό το ποσόν γιατί τα έχουμε γλιτώσει από τα φτηνά ξενοδοχεία που πηγαίνουμε. Μέσος όρος είναι 40 ευρώ το δίκλινο.
Τελευταία μέρα στη Νίζουα και έπρεπε να εγκαταλείψουμε το διαμέρισμα. Σιγά-σιγά να αφήσουμε την πάρα πολύ όμορφη εκείνη περιοχή και πόλη. Όμως ενώ είχαμε ήδη μείνει συνολικά τρεις βραδιές, δεν είχαμε ακόμα δει σχεδόν τίποτε από την ίδια την πόλη, διότι κάθε φορά τρέχαμε τη μια στη Σαλαλά και την άλλη στις γύρω πόλεις. Μόνο το προηγούμενο βράδυ είχαμε κάνει μία βόλτα για να δούμε ορισμένα πράγματα στο κέντρο της πόλης, και να είμαστε ενήμεροι για το πού θα πηγαίναμε βόλτα την επομένη το πρωί. Από τη βραδινή βόλτα είχαμε καταλάβει ότι ήταν πολύ όμορφη. Έτσι το πρωί αφήσαμε τα πράγματα στο διαμέρισμα και φύγαμε για να τη δούμε με το φως του ήλιου.
Και η μέρα δεν ήταν τυχαία. Ήταν Παρασκευή πρωί, που γινόταν το μεγάλο παζάρι της πόλης. Αυτό μου το είχε τονίσει ο @babaduma , όχι για όλες τις αγορές της χώρας αλλά στη Νίζουα έχει κάτι πολύ ιδιαίτερο. Πράγματι το διαπιστώσαμε πηγαίνοντας, ευτυχώς πολύ πρωί, από τις 7:30. Γιατί η αλήθεια είναι ότι μετά τις 10:00 τα πάντα έχουν τελειώσει. Όχι μόνο για την αγορά των ζώων αλλά και για τις υπόλοιπες αγορές, οι οποίες αφορούν όπλα, πουλιά, ψάρια, κρέατα, κηπευτικά.
Στο πάρκιν, χαμός:
Είχαμε διαπιστώσει ότι το διαμέρισμα που μέναμε ήταν πάρα πολύ κοντά στο κέντρο και έτσι σε λιγότερο από 10 λεπτά ήμασταν με τα πόδια εκεί και είδαμε τον τρόπο που γινόταν η πώληση των κατσικιών. Ακολούθησε και η πώληση των αγελάδων. Ο τρόπος που γίνεται η πώληση είναι ο εξής: οι πολίτες κρατάνε τα κατσίκια τους και κάνουν βόλτες γύρω-γύρω σε μία διάμετρο περίπου 15 μέτρων και ο κόσμος εξωτερικά αυτής της διαμέτρου του κύκλου βλέπει τα κατσίκια και κάνει προσφορά για την αγορά ζώου. Όσο οι πολίτες κάνουν κύκλους παίρνουν τις προσφορές και στο τέλος καταλήγουν στην πιο συμφέρουσα τιμή πώλησης και γίνεται η συναλλαγή.
Τρομερές φυσιογνωμίες:
--Αγοράστε τοοοοο. Είναι καλό πράμα:
Η κυρία περιμένει το σύζυγο να πουλήσει την πρώτη κατσίκα και αν πάρει και τη δεύτερη:
Αφού καθίσαμε μισή ώρα βλέποντας αυτόν τον πολύ περίεργο τρόπο πώλησης, φύγαμε για να πάμε να δούμε και τις άλλες αγορές.
Πουλώντας τα χαρακτηριστικά μαχαίρια τους:
Αφού κάναμε μία βόλτα σε όλες αυτές τις αγορές, αποφασίσαμε να πάμε να δούμε και το κάστρο της πόλης. Το εισιτήριο ήταν λίγο τσουχτερό, περίπου 12 ευρώ το άτομο. Όντως όμως άξιζε πάρα πολύ. Πρώτον, διότι ήταν ένα όμορφο κτίριο, το οποίο βέβαια ήταν ένα κάστρο που φαινόταν λες και ήταν κατασκευασμένο πριν από λίγα χρόνια, διότι εδώ κάνουν πολύ καλές ανακατασκευές. Δεύτερον, μέσα είχε ένα σωρό δραστηριότητες των ντόπιων για να μας δείξουν διάφορα από την παραδοσιακή ζωή των ανθρώπων.
Στο ταμείο, δυο πολύ όμορφα κορίτσια:
Λίγο πριν πιάσουν δουλειά:
Αυτές οι δραστηριότητες ήταν κατ’ αρχάς τραγούδι από μία ομάδα τουλάχιστον 15 ατόμων που κρατούσε όπλα και διάφορα μουσικά όργανα και τραγουδούσαν. Σε μία άλλη γωνία μία δασκάλα είχε μαζεμένα 5-6 παιδάκια και διάβαζαν το κοράνι. Σε άλλο σημείο είχε μία μεγάλη σκηνή, σε στυλ βεδουίνων, όπου ένας αγγειοπλάστης έφτιαχνε πήλινα. Κάπου αλλού γυναίκες μαγείρευαν ή έπλεκαν και διάφορα τέτοια. Εκτός από όλα αυτά είχε και χώρους μουσείου, όπου έβλεπες πολύ όμορφα αντικείμενα. Εννοείται ότι μπορούσες να ανέβεις στους πιο ψηλούς πύργους και να δεις από ψηλά τη θέα της πόλης, που είναι πολύ αραιοκατοικημένη με μικρά κτήρια και γεμάτη με φοίνικες.
Η Νίζουα από ψηλά:
Στο μάθημα:
Αυτός ο σοβάς, πολύ σπαστικός:
Αφού τελειώσαμε τη βόλτα μας στο κάστρο, κάναμε πάλι τη βόλτα εκεί στην αγορά της πόλης και στις 10:30 ήμασταν στο διαμέρισμα έτοιμοι για αναχώρηση. Από την πολύ όμορφη πόλη, νομίζω οι πωλήσεις ζώων ήταν ό,τι πιο όμορφο από την Νίζουα. Βέβαια, όσο ήμασταν στο κάστρο έγιναν οι πωλήσεις των αγελάδων και όταν φτάσαμε εκεί όλα είχαν τελειώσει.
Κτήρια από την παλιά πόλη:
Φεύγοντας από την πόλη οι σκέψεις ήταν δύο για το ποια διαδρομή θα ακολουθούσαμε: η μία περίπτωση ήταν να φύγουμε κατευθείαν για την πρωτεύουσα του Ομάν όπου σε 2 ώρες θα είχαμε φτάσει μέσα από ένα πολύ καλό αυτοκινητόδρομο. Φυσικά στη διαδρομή θα γινόταν 2-3 στάσεις σε ενδιαφέροντες προορισμούς. Η άλλη περίπτωση ήταν να ακολουθήσουμε μία διαδρομή από τα βουνά. Συγκεκριμένα από το πιο ψηλό βουνό της χώρας, το Jebel Akhdar. Αυτό είναι προτεινόμενο από όλους τους οδηγούς και δε θέλαμε να το χάσουμε. Όμως δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε πως θα φτάναμε στα ενδιαφέροντα σημεία του βουνού. Η προσπάθεια όμως άξιζε. Εγώ το πρότεινα και ο Γιάννης φυσικά το δέχτηκε. Είχα δει σε ένα φυλλάδιο του Lonely Planet, ότι μπορούσαμε να βγούμε από αυτό το δρόμο στη Μασκάτ, δηλαδή στο βόρειο μέρος της χώρας. Όμως δεν έλεγε με σαφήνεια το δρόμο. Γι’ αυτό είχα αφήσει ανοιχτό το ενδεχόμενο, αν δεν βρούμε διέξοδο μέσα από τα βουνά να επιστρέψουμε πίσω. Και τελικά αυτό κάναμε.
Φύγαμε από την πόλη στις 10:30 και ακολουθώντας μία διαδρομή, που είχαμε κάνει και την προηγούμενη μέρα, πηγαίναμε προς την κορυφή των βουνών, που είναι η Jebel Shams. Φτάσαμε μέχρι το υψόμετρο περίπου 2.100 μέτρων, ενώ η κορυφή είναι στα 3.000 μέτρα. Προχωρήσαμε και λίγο χωματόδρομο αλλά δεν οδηγούσε προς την θάλασσα (το βορρά που θέλαμε να πάμε) και έτσι επιστρέψαμε πίσω. Μέχρι εκείνη την ώρα, και ανεβαίνοντας επί 60 και πλέον λεπτά το βουνό, είχαμε δει ωραίες εικόνες αλλά όχι εντυπωσιακές. Είχαμε κάνει δυο-τρεις στάσεις για φωτογραφίες. Αφού δεν είχαμε δει από πού θα βγαίναμε προς τη θάλασσα αποφασίσαμε να επιστρέψουμε πίσω.
Αυτή πρέπει να είναι η κορυφή:
Σε μια από αυτές τις στάσεις που κάναμε για φωτογραφίες, είχε πολλά αυτοκίνητα σε ένα μικρό πάρκιν και για να βγει ο Γιάννης του έκανα κουμάντο. Ξαφνικά ακούω ένα τουρίστα, στην ηλικία μου περίπου, να μας δίνει κι αυτός οδηγίες σε σπασμένα ελληνικά, αστειευόμενος. Τον είδα ότι είχε όρεξη για επαφή και τον ρώτησα από πού είναι: Ολλανδός.
─Από πού ξέρεις τα ελληνικά; Έχεις πάει Ελλάδα;
─Όχι, μου λέει, από το σχολείο.
Εννοείται ότι πλέον μιλούσαμε στα αγγλικά. Του λέω λοιπόν:
─Πριν σαράντα χρόνια γνώρισα μια κοπέλα από την Ολλανδία και ήξερε κι εκείνη ελληνικά που τα έμαθε στο σχολείο. Μάλιστα ήξερε και Όμηρο. Και συνεχίζω στα ελληνικά: ἄνδρα μοι ἔννεπε, μοῦσα, πολύτροπον.
Και μου απαντά ο τύπος γεμάτος χαρά: ὃς μάλα πολλὰ πλάγχθη, ἐπεὶ Τροίης ἱερὸν πτολίεθρον ἔπερσεν.
Ενθουσιαστήκαμε και οι δύο.
Επιστρέφοντας είδαμε μέσα στο χωματόδρομο μία άσφαλτο προς τα αριστερά μας, η οποία είχε μία ταμπέλα που έλεγε ότι οδηγούσε σε ένα ξενοδοχείο. Είπαμε, αφού ήταν άσφαλτος, ας την ακολουθήσουμε. Πηγαίνοντας γύρω στα 2-3 χιλιόμετρα σε αυτό το δρόμο, είδαμε από μακριά πολλά παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Καταλάβαμε ότι κάτι ενδιαφέρον θα είχε εκεί και όντως ήταν μία υπέροχη χαράδρα στο βάθος. Ήταν αυτό το μέρος που όλοι οι τουριστικοί οδηγοί δείχνουν από τα υπέροχα βουνά. Ήταν το μέρος των βουνών που ψάχναμε. Κάναμε βόλτα επί μισή ώρα απολαμβάνοντας το τοπίο. Αυτή και μόνο η εικόνα στο σημείο αυτό, αντάμειψε και το χρόνο, αλλά και τα χιλιόμετρα που κάναμε για να ανέβουμε μέχρι εκεί. Κρίμα που οι φωτογραφίες δε δείχνουν την ομορφιά του τοπίου!
Και ιδού η πρώτη εικόνα;
Διακρίνεται (κάνετε κλικ) το μονοπάτι για τους τολμηρούς:
Στο μονοπάτι διακρίνονται και δυο νεαροί που βγάζουν φωτογραφία:
Επιστρέφοντας κάναμε μια στάση να δούμε μια παλιά πόλη. Εκεί είχε και άλλο κόσμο αλλά εντύπωση μου έκανε μια παρέα με μηχανές, τουλάχιστον δέκα. Μιλούσαν Ιταλικά και ρώτησα μια κοπέλα να μου πει αν ήρθαν από εκεί οδικά. Οι μισές μηχανές είχαν έρθει με πλοίο από την Ιταλία και οι οι άλλες ήταν νοικιασμένες.
Κάναμε βόλτα και στο γουάντι:
Μετά πήραμε τον αυτοκινητόδρομο για τη Μασκάτ. Μέχρι τις 6:30 το απόγευμα είχαμε φτάσει στη Μασκάτ. Στη διαδρομή δεν είδαμε κάτι ιδιαίτερα ενδιαφέρον κοντά μας και έτσι κάναμε μονάχα μία στάση σε ένα από τα περίφημα πλέον και πολύ γνωστά σε μας Wadi. Ήταν όμορφο αλλά ήθελε αρκετό χρόνο για να το περπατήσουμε και έτσι αφού τράβηξα μερικές φωτογραφίες πήραμε το δρόμο μας για την πόλη.
Φτάσαμε στο διαμέρισμα που έχει και αυτό όπως και στην Νίζουα δυο δωμάτια, και δυο μπάνια με μία κουζίνα. Βρίσκεται σχετικά κοντά στο κέντρο της πόλης. Γι’ αυτό και αφού ξεκουραστήκαμε λίγο, πήγαμε και κάναμε πρώτα μία στάση κοντά στο παλάτι και το εθνικό μουσείο και μετά μία άλλη στην αγορά, όπου κάναμε αρκετή βόλτα.
Το πρώτο σημείο ήταν εντυπωσιακό γιατί μέσα σε μικρή απόσταση βλέπαμε φωτισμένα υπέροχα κτίρια και τα κάστρα επάνω σε ψηλούς βράχους.
Στην αγορά είχε τα συνηθισμένα και πήγαμε με τον Γιάννη να πάρουμε μερικά σουβλάκια να φάμε το βράδυ. Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο και τα φάγαμε.
Τελικά μου έστειλε η εταιρία που είχα νοικιάσει το αυτοκίνητο στο Ντουμπάι τον επιπλέον λογαριασμό, ο οποίος αφορούσε τα διόδια που έπρεπε να πληρώσουμε και ήταν γύρω στα 18 ευρώ συνολικά και το πρόστιμο από την παράνομη στάθμευση το οποίο και αυτό ήταν περίπου στα 45. Δεν νομίζω ότι είναι πολλά χρήματα όλο αυτό το ποσόν γιατί τα έχουμε γλιτώσει από τα φτηνά ξενοδοχεία που πηγαίνουμε. Μέσος όρος είναι 40 ευρώ το δίκλινο.
babaduma
Member
- Μηνύματα
- 5.052
- Likes
- 7.801
- Επόμενο Ταξίδι
- terra incognita
- Ταξίδι-Όνειρο
- α του Κενταύρου
Σ' αυτήν την παλιά πόλη εμείς κάναμε το λάθος να μπούμε στα στενά δρομάκια της με το αυτοκίνητο. Κάποια στιγμή καταλήξαμε σ'ένα αδιέξοδο από το οποίο ήταν αδύνατον να βγούμε λόγω του μεγέθους του αυτοκινήτου. Με τη βοήθεια μιας γυναίκας που δούλευε στο διπλανό χωράφι καταφέραμε και βγήκαμε απ' το αδιέξοδο αλλά ο δρόμος ήταν τόσο στενός που με το ζόρι χωρούσε να περάσει το αυτοκίνητο ανάμεσα στους τοίχους των σπιτιών. Τελικά, κάποιοι ντόπιοι μπήκαν μπροστά με το αυτοκίνητό τους και μας έβγαλαν στο κάστρο μέσα από τον λαβύρινθο.
Να σημειωθεί ότι ενωρίτερα, ενόσω ήμασταν μέσα στο κάστρο, μας πλησίασε και μας πήρε συνέντευξη ένα συνεργείο από την ιαπωνική τηλεόραση που γύριζε ένα ντοκιμαντέρ για το Ομάν. Μας ζητήθηκε να κάνουμε σύγκριση με την Ελλάδα και τον τουρισμό της κι έτσι μας δόθηκε η ευκαιρία να διαφημίσουμε λίγο και τις δικές μας ομορφιές.
Τα είχατε, λοιπόν, κι εσείς τα προβληματάκια σας με το GPS. Κατά σύμπτωση, και σ' εμάς, όταν κινούμασταν σ'εκείνη την περιοχή, έκανε τα ίδια τρελλά. Ευτυχώς είχα καλή αίσθηση προσανατολισμού και δικά μου σημάδια στο δρόμο και καταφέραμε με μικρή καθυστέρηση (αφού περιπλανηθήκαμε λίγο σε καναδυό μικρά χωριά) να βγούμε στο δρόμο για την Tanuf. Η οποία Tanuf εγκαταλείφθηκε από τους κατοίκους της αναγκαστικά αφού την βομβάρδισαν οι Βρετανοί υποστηρικτές του Σουλτάνου της Μάσκατ (και μετέπειτα Σουλτάνου ολόκληρου του Ομάν - πατέρα του σημερινού Σουλτάνου) στη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου με τον Ιμάμη της Νίζουα. Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να διαβάσετε εδώ κι εδώ.
Εδώ εμείς ήμασταν τυχεροί. Το επισκεφθήκαμε τη μέρα που γιορτάζονταν η μέρα του τουρισμού και η είσοδος ήταν ελεύθερη! Το κέρδος καταναλώθηκε πανηγυρικά σε νοστιμότατα κεμπάπ το ίδιο βράδυ!
Jebel Akhdar σημαίνει πράσινο βουνό. Απ'ό,τι βλέπω στις φωτογραφίες σου, δεν ήταν πιο πράσινο από την εποχή της ξηρασίας που το είδαμε εμείς. Κάτι ελάχιστοι θάμνοι που πρασίνιζαν... Σε σύγκριση με την ξεραΐλα της ερήμου, βέβαια, στα μάτια των ντόπιων μπορεί να φαίνονταν αρκετό για να το βαφτίσουν...Όλα είναι σχετικά, τελικά!
travelbreak
Member
- Μηνύματα
- 1.762
- Likes
- 14.557
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- Υπερσιβηρικός
Κι εμείς μπήκαμε αλλά ήμασταν τυχεροί και βγήκαμε χωρίς δυσκολία.
Εκπομπές Travelstories
Τελευταίες δημοσιεύσεις
-
-
-
First Time Solo Traveling: Καλύτεροι - Ασφαλέστεροι Προορισμοί- Τελ. μήνυμα: JohZio
-
Ταξιδιωτική Ιστορία του Μήνα Δεκέμβριος 2019 - Φεβρουάριος 2020
- Τελ. μήνυμα: thanassis33
-
-
-
-
-
