Ιορδανία 'Οαση ηρεμίας

[Γιαννης Σαρτο]

Επισκεφτείτε και το μπλογκ μου αν θέλετε
Ιορδανία 2025


Γνωστή και ως το χασεμιτικό βασίλειο (απόγονοι του Χασίμ, προπάππου του προφήτη Μωάμεθ), η Ιορδανία έχει χτίσει εδώ και αρκετό καιρό μία αξιοπρόσεκτη τουριστική φήμη παρότι βρίσκεται σε μία ιδιαίτερη προβληματική γωνιά της υφηλείου.


Το να πάω εκεί ήταν μία ιδέα που κλωθογύριζε για καιρό στο νου μου μα ποτέ δεν με ενθουσίαζε αρκετά ώστε να το κάνω πράξη. Η χώρα μου φαινόταν προορισμός του ενός αξιοθέατου: της Πέτρας, αυτής της αρχαίας πόλης των Ναβαταίων ( των ποιών ; ) λαξευμένη πάνω σε βράχους στην έρημο ανατολικά της νεκρής θάλασσας. Τα αεροπορικά εισιτήρια από την Αγγλία που πλέον ζω μου φαινόντουσαν τσουχτερά για ένα μέρος που πέραν του συγκεκριμένου αρχαιολογικού μνημείου, αγνοούσα που αλλού να πάω και τι να δω. Την επισκεφτήκαμε τελικά λοιπόν φέτος το Σεπτέμβρη συνδυάζοντας τη με μία ενδιάμεση στάση και επίσκεψη πίσω στην πατρίδα. Μετά από αρκετή online έρευνα φτιάχνουμε ένα δρομολόγιο που περιλαμβάνει την Πέτρα, το wadi rum, το wadi mujib και μιάμιση μόλις ημέρα στην πρωτεύουσα Αμμάν.


Το ταξίδι μας ξεκινάει με θετικούς οιωνούς. Ταξιδεύουμε με την jordanian air από Aθήνα, αεροπορική εταιρεία που δεν είχα ξαναχρησιμοποιήσει και από την οποία δεν είχα ιδιαίτερες προσδοκίες. Παραδόξως ήταν μία πολύ ευχάριστη, μόλις κατά το ήμισυ γεμάτη πτήση, υπήρχε μέχρι και οθόνη με ταινίες και μας πρόσφεραν ένα αξιοπρεπέστατο μεσημεριανό (προς τι πια όλα αυτά τα υποτιθέμενα βραβεία της aegean, για να καταλάβω και εγώ).


Προσγειωνόμαστε στο αεροδρόμιο Queen Rania από όπου και νοικιάζουμε αμάξι προκειμένου να ξεκινήσουμε την περιπέτεια μας. Το να έχουμε το δικό μας όχημα ήταν ένα ελεγχόμενο ρίσκο το οποίο πραγματικά έκανε τη διαφορά και απογείωσε το ταξίδι. Αποφεύγουμε να εισέλθουμε στην πρωτεύουσα και κινούμαστε αμέσως προς τα νότια κατα μήκος του καινούργιου και πολύ εντυπωσιακού "dessert highway", ενός αυτοκινητόδρομου που διασχίζει όλη τη χώρα από βορρά προς νότο . Το σχετικά πρόσφατο αυτό έργο ολοκληρώθηκε το 2020 ( και τμήμα του μόλις φέτος το 2025 ).

Οδηγώντας εντός του Αμμάν ακόμα και για έναν έλληνα οδηγό θα αποτελούσε πρόκληση μα αντιθέτως η πορεία κατά μήκους του desert highway είναι εύκολη και ενδιαφέρουσα, μία απέραντη ευθεία ενώ στα δεξιά και αριστερά μας εκτυλίσσονται εικόνες της αραβικής υπαίθρου που δίνουν έναν επιπλέον εξωτικό τόνο. Χαζεύω μία καθημερινότητα που οι άνθρωποι μοιάζει να τη ζουν κυρίως έξω από το σπίτι, τουλάχιστον οι άντρες που συναθροίζονται έξω από επιχειρήσεις γνωστών τους για να μιλήσουν και να κάνουν παρέα ο ένας τον άλλον, μία παρεμφερή κατάσταση με την αντίστοιχη ελληνική καφενειακή. Προς το τέλος της ημέρας θαυμάζουμε ένα απόκοσμο ηλιοβασίλεμα με φόντο τις ανεμογεννήτριες ενός αιολικού πάρκου.

Πέτρα


Φθάνουμε στην Πέτρα αργά το ίδιο βράδυ. Κάνουμε check in στο ξενοδοχείο μας και βάζουμε ξυπνητήρι για τις 6 πμ την επόμενη.

Σκοπός μας να αποφύγουμε τα όποια πλήθη και τις πολύ υψηλές θερμοκρασίες. Η τακτική μας λειτουργεί στην εντέλεια και μοιραζόμαστε τον χώρο μαζί με μόλις 30-40 άλλους τουρίστες πάνω κάτω . Τα μνημεία και κυρίως η θέαση τους δύναται μέσα από περιπάτους σε δροσερά φαράγγια και σίγουρα ανταμείβει. Ομολογώ ότι δεν θυμάμαι καμιά αναφορά στον συγκεκριμένο πολιτισμό στα σχολικά μου χρόνια και το μόνο που μου έχει μείνει από την πολύ τεμπέλικα διδασκόμενη ιστορία της αρχαιότητας στο δημοτικό/γυμνάσιο ήταν οι Φοίνικες οι οποίοι σαν το πουλί Ντόντο, υπήρξαν οι πρώτοι που άκουσα να διευκρινίζεται ότι εξαφανίστηκαν, έχουν εκλείψει μας λέει ο δάσκαλος, οι όχι και τόσο φιλικοί γείτονες τους τους ξεπάστρεψαν όλους.

Διάφοροι Βερβέροι προσφέρουν κάποια σουβενίρ, βόλτα με καμήλα ή τσάι σε διάφορα σημεία εντός του αρχαιολογικού χώρου χωρίς όμως να γίνονται φορτικοί .Ήταν μία αναπάντεχα εύκολη, θα έλεγα ιδανική από τουριστικής άποψης ημέρα και σε αυτό συμβάλανε επίσης το πολύ καλό ξενοδοχείο, το φαγητό και η γενικά πολύ οργανωμένη εικόνα που συναντούμε εκεί.


wadi rum

Η Ουάντι Ραμ είναι μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της Unesco. Επρόκειτο για μία κοιλάδα εν μέσω μίας ερήμου σε κοντινή απόσταση με τα σύνορα με την Σαουδική Αραβία.


Αφήνουμε από μία ανατολική έξοδο τον dessert highway και φθάνουμε μετά από λίγα χιλιόμετρα στον αρχαιολογικό χώρο. Στο ενδιάμεσο μας σταματάνε αστυνομικοί αλλά πολύ φιλικά μας αφήνουν να συνεχίσουμε. Φτάνουμε στην είσοδο και οι υπάλληλοι εκεί μας ρωτάνε με ποιον έχουμε κράτηση. Αφού πληρώνουμε το εισιτήριο και το διευκρινίσουμε, μετέπειτα κατευθυνόμαστε στο πάρκινγκ του μοναδικού χωριού εντός του εθνικού πάρκου. Πρόκειται για έναν οικισμό όπου μένουν Βεδουίνοι της φυλής Ζαλαμπία, οι πρόγονοι των οποίων ζούσαν στην περιοχή πολύ πριν αυτή γίνει προστατευόμενος χώρος. Σήμερα έχουν τα αποκλειστικά δικαιώματα να χειρίζονται τις τουριστικές δραστηριότητες ( ξεναγοί, οδηγοί οχημάτων, πώληση σουβενίρ κλπ ) εκεί. Συναντάμε τον πανύψηλο και πολύ φιλικό αδερφό του Μοχάμεντ (του οδηγού που αρχικά κλείσαμε οnline αλλά ένιωθε αδιαθεσία εκείνη την ημέρα) τον Χαμίντ.


Πριν αυτό το ταξίδι δεν γνώριζα τίποτα για το wadi rum και να πω την αλήθεια περισσότερο με φόβιζε παρά με ενθουσίαζε η ιδέα του να περιδιαβαίνω και να διανυκτερεύσω στην έρημο. Ίσως και να δυσκολευόμουν να κατανοήσω πως μία τέτοια περιοχή μπορεί να συνοδεύεται από τέτοια φήμη. Στο νου μου σκεφτόμουν ότι έρημος ίσον άμμος και τίποτα περαιτέρω.

Το τοπίο είναι γεμάτο επιβλητικά πετρώδη βουνά, διασπαρμένα στην άνυδρη έκταση τα οποία προσφέρουν ανάσες στην σκιά τους και που δημιουργούν μία εναλλαγή εικόνων. Πέραν των τζιπ με τους τουρίστες και τις διάφορες καμήλες ( κάποιες με δεσίματα στα πόδια ώστε να μην τρέχουν και περνάνε τα σύνορα προς τη Σαουδική Αραβία ) που νωχελικά βαδίζουν, δεν υπάρχει κάτι άλλο που να κινείται εντός του οπτικού μου πεδίου. Ο οδηγός μας οδηγεί σε ιδιαίτερα απότομους βράχους και μας προτείνει στο καπάκι να τους σκαρφαλώσουμε, λες και είναι το πιο εύκολο πράγμα στο κόσμο. Έχει ενδιαφέρον πως ένας άγριος, αφιλόξενος τέτοιος τόπος θεωρείται ότι πρέπει να προστατευθεί. Αναρωτιέται αρχικά κανείς από τι ; Η απάντηση έρχεται γρήγορα και είναι πιθανότατα από την άτσαλη τουριστική ανάπτυξη που δεν σέβεται την γεωμορφολογία του όπως έχει. Παραδόξως εδώ επιτρέπεται η ορειβασία ( υπό ποιες προϋποθέσεις δεν το έψαξα )

• 
• 
• 

Πολλά από τα καταλύματα για τους επισκέπτες εδώ είναι ή σκηνές ή κάτι σαν στρόγγυλες μικροκάψουλες, κατασκευές που δεν αλλοιώνουν το τοπίο ούτε απαιτούν θεμέλια για να σταθούν κάτι που θα αποτελούσε παρέμβαση στο τοπίο. Πέραν αυτών έχει επιτραπεί και η χρησιμοποίηση μικρών σπηλιών εντός των βράχων οι οποίες ενοικιάζονται στους τουρίστες ως πακέτο μαζί με την ξενάγηση στην περιοχή. Φανταστείτε ένα πέτρινο φράχτη όπως των παππούδων σας και εκεί τοποθετημένα ένα δύο κρεβάτια. Σε κοντινή απόσταση υπάρχει μπάνιο και πιθανότατα κάποιο χώρος όπου θα δειπνήσετε. Είναι περίεργο να πηγαίνεις σε ιστοσελίδες όπως το booking ή το airbnb και να βλέπεις ως προσφερόμενο χώρο ένα βαθούλωμα σε βράχο και ο ίδιος προσωπικά δίσταζα μα δεν υπήρχε ειλικρινά ο παραμικρός λόγος.

Η περιοχή είναι καλά φρουρούμενη και ελεγχόμενη ενώ απειλητικά ζώα δεν υπάρχουν. Επιπλέον η επιλογή ενός τέτοιου καταλύματος ταιριάζει ίσως με την λιτότητα της όλης εμπειρίας, να χαζεύει από το κρεβάτι του τα πιο όμορφα άστρα που μπορείτε να φανταστείτε.

wadi mujib


Έχοντας δει τα πιο φημισμένα αξιοθέατα της χώρας και νιώθοντας ήδη καλυμμένοι και ευχαριστημένοι από την απόφαση μας να έρθουμε στην Ιορδανία, συνεχίζουμε ακόμα πιο νότια. Η οδήγηση άλλωστε έχει από μόνη της το δικό της ενδιαφέρον εδώ. Φθάνουμε μέχρι την πόλη Aqaba που αποτελεί το μοναδικό μεγάλο λιμάνι της χώρας. Λίγο πριν περνάμε από τελωνειακό έλεγχο ( διαβάζω μετέπειτα ότι η περιοχή υπόκειται στο δικό της διαφορετικό φορολογικό καθεστώς προκειμένου να αναπτυχθεί ο τουρισμός και η οικονομία ). Μετέπειτα πραγματοποιούμε αναστροφή και κινούμαστε στον αυτοκινητόδρομο 65 ή dead sea highway παράλληλα με τα σύνορα με το Iσραήλ, μόλις δύο τρία χιλιόμετρα μακριά και ορατό με λεπτομέρεια από το αμάξι μας. Χαζεύουμε θερμοκήπια , αγροτικές εκτάσεις, ένα περιφερειακό αεροδρόμιο στην άλλη πλευρά των συνόρων πίσω από έναν συρμάτινο φράχτη. Είναι περίεργο να κοιτάζει κανείς πλέον αυτή τη χώρα ακόμα και από μακριά. Για πολλά χρόνια είχα στο μυαλό μου το Ισραήλ απλά ως μία φιλελεύθερη εκδοχή της Μέσης Ανατολής, ένα λαό με λιγότερα κολλήματα που δεν χαλιέται να ξαλεγράφει στην eurovision, με τον οποίο μπορείς να συζητήσεις, να γλεντήσεις ως και να φλερτάρεις και που δεν παίρνουν τον εαυτό τους πολύ στα σοβαρά σε αντίθεση με τους 'Αραβες με τον συντηρητισμό τους και την εύκολα θιγόμενη περηφάνεια τους. Πλέον όμως έχει μετατραπεί σε σκοτεινό μέρος μέσα στον παραλογισμό και την εκδικητικότητα που χαρακτηρίζει την κυβέρνηση ( και την κοινωνία του, μία κυβέρνηση και στρατό που μέχρι προσφάτως πραγματοποιούσε την τελευταία γενοκτονία της ανθρώπινης ιστορίας ( όχι επειδή το λέω και καλά εγώ μα σύμφωνα με τον ΟΗΕ, τη Διεθνή Αμνηστία, Human Rights Watch, IAGS-Διεθνής Ένωση Μελετητών Γενοκτονιών κ.α) στην Γάζα. Μικρός θυμάμαι τους γονείς φίλων μου να ταξιδεύουν εκεί με τουριστικούς πράκτορες στους "άγιους τόπους". Πόσο άγιοι μπορεί να είναι τέτοιοι τόποι όπου λαμβάνουν χώρα τέτοιες φρικαλεότητες επί τόσα και τόσα χρόνια.


Προσεγγίζουμε την νεκρά θάλασσα που οπτικά θυμίζει παραλία στις Μαλδίβες. Αντιστεκόμαστε στο να πλησιάσουμε για μια βουτιά λόγω περιορισμένου χρόνου και καταφθάνουμε τελικά στο wadi mujib, ένα διάσημο φαράγγι που ο ποταμός που το διασχίζει αδειάζει στην Νεκρά Θάλασσα.

Η είσοδος εντός του εθνικού πάρκου ήταν ομολογουμένως ιδιαίτερα τσουχτερή. Μας δίνονται υποχρεωτικά σωσίβια και αν θέλει κανείς παπούτσια για το νερό. Στις διαφημιστικές φωτογραφίες του διαδικτύου η εμπειρία έμοιαζε με σχετικά απλή πεζοπορία που οποιοσδήποτε μπορεί να πραγματοποιήσει, κάτι σαν τις διαδρομές για αρχάριους σε ποτάμια των Γρεβενών από όπου κατάγομαι και όντως έτσι ήταν... για τα 200 πρώτα μέτρα. Το ζήτημα περιπλέκεται όταν αρχίζουν οι πρώτες αναβάσεις . Η ορμή του νερού ακόμα και εκεί που έχουν τοποθετηθεί σκάλες είναι κάθε άλλο παρά αμελητέα και όταν τελικά φθάνει κανείς στον τελικό καταρράκτη η αδρεναλίνη έχει ήδη εκτοξευθεί και συνοδεύεται από μία αίσθηση επιτεύγματος και περιπέτειας. Παιδιά κάτω την 18 απαγορεύεται να μπούνε στο εθνικό αυτό πάρκο από το 2018 και μετά όταν εικοσιένα μαθητές από ένα σχολείο πνίγηκαν μετά από μία ξαφνική πλημμύρα στην συνήθως ξηραμένη αυτή περιοχή.

Μου κάνει θετική εντύπωση το πόσο οργανωμένες είναι οι εγκαταστάσεις, αποδυτήρια, wc κλπ. Η αρνητική διάκριση με την είσοδο ( νομίζω 50 κάτι ευρώ αν θυμάμαι καλά για τους ξένους, μηδαμινή για τους ντόπιους ) έχει ίσως την λογική της. Οι Ιορδανοί θα πρέπει να μπορούν να χαρούν την χώρα τους ανεξαρτήτως εισοδήματος. Οι τουρίστες από την άλλη αποτελούμε πηγή εισοδήματος για την Ιορδανία και επιλέγοντας να κάνουμε διακοπές εδώ αποφασίσαμε εμμέσως να την στηρίξουμε. Σε κάθε περίπτωση αγνοώ αν υπάρχει πλέον ακόμα κάποιος φθηνός προορισμός ανά το κόσμο που ταυτόχρονα να εγγυάται ασφάλεια και οργάνωση.

Αμμάν


Να πω ευθύς εξαρχής ότι η Ιορδανική πρωτεύουσα είναι μία πόλη δίχως σημαντικά αξιοθέατα. Περιοριζόμαστε στο να επισκεφτούμε το citadel του Αμμάν, ένα ιστορικό αρχαιολογικό πάρκο όπου συν-υπάρχουν μνημεία της ελληνιστικής περιόδου, ένα τζαμί και μία εκκλησία. Αυτή η ενοποίηση τους υπό μία στέγη και κοινή έκταση αποτελεί και ένα μήνυμα του πόσο αναπόφευκτη είναι εν τέλη η συνύπαρξη λαών θρησκειών και πολιτισμών. Δένει τόσο αρμονικά εκ των υστέρων μα μοιάζει δυστυχώς άθλος όταν είναι όλοι εμπλεκόμενοι είναι ακόμα παρόντες την ίδια χρονική περίοδο. Η εξαντλητική ζέστη κάνει δύσκολη την βόλτα μας μετά την οποία κατεβαίνουμε στο κέντρο για φαγητό. Στην Ιορδανία υπάρχουν uber και θα τα σύστηνα ανεπιφύλακτα για τις μετακινήσεις ιδιαίτερα αν λάβει κανείς το γεγονός ότι το Αμμάν είναι μία πόλη χτισμένη σε λόφους με δύσκολες ανηφόρες.

Δεν τιμήσαμε το ρωμαϊκό αμφιθέατρο της πρωτεύουσας και απλά περιοριστήκαμε σε κάποιες αναμνηστικές φωτογραφίες από απόσταση.

• 
• 

Στα συν της πόλης είναι ότι είναι μέρος ιδιαίτερα ασφαλές και μη πιεστικό. Ένας ανασταλτικός παράγοντας στο να κατασταλάξουμε σε αυτό το ταξίδι ήταν οι μνήμες μου από διακοπές στο Μαρόκο φοιτητής ακόμα το 2004 και στην Αίγυπτο το 2007. Πανέμορφες μα οικονομικά ταλαιπωρημένες οι συγκεκριμένες χώρες αλλά όπως και να το κάνουμε η πιεστική προσφορά οποιασδήποτε αχρείαστης υπηρεσίας και ο μη σεβασμός του προσωπικού χώρου από τους ντόπιους με είχαν εξαντλήσει και κάπως χαλάσει την συνολική εικόνα. Αντιθέτως στην Ιορδανία κανείς δεν πολυασχολήθηκε μαζί μας παρότι είμασταν προφανέστατα ξένοι. Υπήρχε ένας επαγγελματισμός και μία χαλαρότητα και ενώ προσγειώθηκα θορυβημένος από τις προηγούμενες εμπειρίες μου σε αντίστοιχους προορισμούς, εδώ γρήγορα χαλάρωσα.

Μία ακόμα γειτονιά που επισκεφτήκαμε ένα βράδυ ήταν η Jabal Amman. Εκεί βρίσκεται και ο δρόμος του Ουρανιου Τοξου, ένα στενό με πολύχρωμες λάμπες αμπαζούρ να τον φωτίζουν. Ενώ έχει τη γοητεία του, δεν δικαιολογείται νομίζω το να έχει μετατραπεί σε σημείο προσκυνήματος για τους ντόπιους instagramers . Περισσότερο λειτουργεί σαν αφορμή να εξερευνήσεις περαιτέρω την νυχτερινή ζωή αυτής της πρωτεύουσας. Είναι ωραίο να βλέπει κανείς τους ντόπιους να ξεσκάνε, να κάθονται για τσάι και σίσα( νεργιλέ ) η για να πιουν χυμούς με εξωπραγματικές ποσότητες ζάχαρης.

• 
• 
• 
• 

Ενδιαφέρουν μου προκάλεσε και η παλαιστινιακή ταυτότητα της Ιορδανίας .Ένας καθόλου αμελητέος πληθυσμός δύο και εκατομμυρίων είναι παλαίστίνιοι. Oι περισσότεροι είναι πρόσφυγες από τους διάφορους πολέμους του λαού τους με το Ισραήλ στο πέρασμα των δεκαετιών και έχουν βρει εδώ καταφύγιο και χτίσει πλέον τις ζωές του. Πολλά από τα σουβενίρ προς πώληση εδώ απεικονίζουν τον χάρτη της ιστορικής Παλαιστίνης πριν τη δημιουργία του κράτους του Ισραήλ ή το καρπούζι, το εθνικό της φρούτο. Σε αυτή τη γωνία του κόσμου με τους τόσους πολέμους και τα τόσα κατεστραμμένα κράτη την ιστορία την αναπνέεις καθημερινά, τα παρελκόμενα της είναι προφανή όπου και αν κοιτάξεις και η συνειδητοποίηση του εφήμερου και ρευστού των πραγμάτων είναι πανταχού παρούσα.

Κουζίνα


Όπου φάγαμε ήταν εξαιρετικά , θα αναφέρω μόνο ένα στο Αμμάν το Jordan heritage Restaurant στην γειτονιά Jabal Al-Weibdeh με μία πολύ ωραία αυλή και κάποια τοπικά πιάτα που ούτε ήξερα τι περιείχαν αλλά μου άρεσαν όλα χωρίς εξαίρεση. Γενικά στην Μέση Ανατολή το φαγητό είναι πολύ ανώτερη εμπειρία από πχ στην Ευρώπη και οι ίδιοι οι εμπλεκόμενοι μοιάζει να το πιστεύουν και να το τιμούν. Δεν αντιμετωπίσαμε επίσης την αναμενόμενη στομαχική διαταραχή που βίωσα σε άλλους παρόμοιους προορισμούς και ήμουν 100% σίγουρος ότι θα υποστώ και εδώ. Μου έχει μείνει ιδιαίτερα το "Μανσαφ", το εθνικό πιάτο της χώρας που περιλαμβάνει αρνί με γάλα και ρύζι

Οι άνθρωποι


Η Ιορδανία συχνά χαρακτηρίζεται ως χώρα βεδουίνων. Προφανώς τα χαρακτηριστικά της διαβίωσης είναι αισθητά διαφορετικά στις μεγάλες πόλεις της από ότι στην ερημική της έκταση όπου ζουν αυτές τις αραβικές νομαδικές φυλές. Στις τυχαίες κωμοπόλεις της υπαίθρου που προσπερνούσαμε με το αμάξι, οι υποδομές έμοιαζαν να περιορίζονται στα απολύτως απαραίτητα ( σχολείο, αγορά, τζαμί ).Οι άνθρωποι εδώ παρά το αφιλόξενο της ερήμου ασχολούνται κυρίως με την κτηνοτροφία καμήλων, γιδοπροβάτων και την γεωργία.


Στην wadi rum όπου λόγω τις διανυκτέρευσης μας να είχαμε μία περαιτέρω επαφή, παρατηρήσαμε στιγμιότυπα ενός παραδοσιακού και αρκετά ταπεινού τρόπος ζωής που προσέδιδε οπτικά ένα μυστήριο στους άντρες (σαν να έβλεπες παλιότερο ντοκιμαντέρ του National Geographic) μα μάλλον πολύ περιορισμένες επιλογές στις γυναίκες. Ενδιαφέρον μου προκάλεσε η επιλεκτική και πολύ διακριτική σχέση των κατοίκων του χωριού με την παγκόσμια κουλτούρα και την τεχνολογία. Οι πάντες έχουν κινητά, ο οδηγός μας ο πανύψηλος και πανέξυπνος Hamid έχει άποψη για τα τελευταία σειρές στο netflix μα ταυτόχρονα ήξερε να κουμαντάρει τις καμήλες και να επιβιώνει στην έρημο. Ντυνόταν όπως οι παππούδες του, ήθελε να σπουδάσει είτε πιλότος είτε νοσοκόμος (επειδή μπορεί να βρει θέση στο κέντρο υγείας στο χωριό του) αλλά από την άλλη μιλάει και για ξαδέρφια που παντρεύτηκαν και ζουν στην ΗΠΑ ( στο Ιλινόις να θυμάμαι σωστά), κάτι παράδοξο νομίζω αν και ο ίδιος μοιάζει έτοιμος για το όποιο άτσαλο πολιτιστικό σοκ αν η ανάγκη προκύψει. Σε ένα σύντομο διάλογο με έναν κουρέα που με κούρεψε στο Αμμάν ο οποίος επίσης ετοιμαζόταν να μεταναστεύσει εκεί και να παντρευτεί, φάνηκε ότι προτιμάται η ιδέα της Αμερικής. Καλύτερη ποιότητα ζωής σου λένε από την Ευρώπη, Η αλήθεια είναι ότι και στην περίφημη και (ψωρο)περήφανη Αγγλία όπου ζω εγώ μπορεί κανείς να δουλεύει διαρκώς χωρίς ποτέ να φτάσει την άνεση και επανάπαυση.


Μέρος των δικών μου δισταγμών πριν το συγκεκριμένο ταξίδι ήταν όπως προανέφερα παρελθοντικές γλυκόπικρες εμπειρίες σε αραβικές χώρες. Ταξίδεψα στο Μαρόκκο ως φοιτητής στο τέλος του εράσμους μου στα 24 μου αλλά και στην Αίγυπτο με έναν φίλο από το πανεπιστήμιο στα 28 μου. Οι ομορφιές των τόπων δεν αρκούσαν για να αγνοήσεις την πολύ πιεστική προσέγγιση των ντόπιων ειδικά στο Μαρόκκο (στην Αίγυπτο περισσότερο τα περισσότερα ευτράπελα συνέβησαν στα πάρε δώσε με τα διάφορα ξενοδοχεία). Άνθρωποι που σε τραβολογάνε να φας στο εστιατόριο τους ή να κοιμηθείς στο ξενώνα τους και μόλις τους αρνηθείς μετά από πολλές ευγενικές υπεκφυγές αρχίζουν να σε βρίζουν ( αυτό ειδικά μου κακοφάνηκε πολύ) , αφήνουν ξαφνικά ένα φίδι πάνω σου ξαφνικά για να βγάλεις φωτογραφία που δεν ζήτησες , σου δίνουν αχρείαστες οδηγίες όχι με το αζημίωτο και άλλα παρεμφερή. Θυμάμαι πχ να μπαίνουμε σε ταξί στο Κάιρο ( uber τοτε δεν υπήρχε ) και όταν παρατηρώ στον οδηγό ότι δεν έχει τον μετρητή ανοιχτό να μου ανταποκρίνεται " ποιο το πρόβλημα σου, εσύ λεφτά έχεις;" Πιθανότατα ξένοι τουρίστες να έχουν πολύ πιο τραυματικές εμπειρίες με ταξιτζήδες στην μαγευτική Greece! ( τόσα ακούμε στις ειδήσεις κάθε καλοκαίρι ) αλλά όπως και να έχει είναι δείγμα του πως για πολλούς εκεί ήμασταν απλώς πορτοφόλια με πόδια. Από την άλλη να αναφέρω ότι πολλοί άνθρωποι απλά μας πλησιάζανε αυθόρμητα και καλοπροαίρετα για να μας πούνε " Wlcome to Egypt". Στο Μαρόκο παράλληλα με όλη αυτή την πίεση ζήσαμε ίσως την πιο μεγαλοπρεπή εμπειρία απροσδόκητης φιλοξενίας της ζωής μας όταν τρεις μαροκινές που γνωρίσαμε στο πλοίο από Ισπανία για Ταγγέρη μας προσκαλέσανε να μείνουμε για δύο βράδια στο πατρικό τους στην Fez κάτι που με δισταγμό όντως κάναμε και θέλω να ελπίζω ότι τώρα που πέρασαν τα χρόνια, το χειριστήκαμε με ευγνωμοσύνη και ευγένεια. Τα κορίτσια ήταν φοιτήτριες στην Γρανάδα και επέστρεφαν στην πατρίδα τους για τις διακοπές του καλοκαιριού. Πολλά χρόνια περάσαν από τότε , εγώ επισκέφτηκα το Μαρόκο του 2004 και την Αίγυπτο του 2010, λογικά ο τουρισμός έχει εξελιχθεί και έχει γίνει πολύ πιο επαγγελματικός και εκεί.


Η ευρύτερη πραγματικότητα - Το ξέρω ότι κάποιοι θα διαφωνήσουν μαζί μου αλλά ο αραβικός κόσμος εδώ και χρόνια πρόβλημα δημόσιας εικόνας. Πολλοί υποθέτουν ότι η Ιορδανία συνεπάγεται κελεμπίες , μπούρκες, σκόνη και φτώχεια και όχι η πολυπρόσωπη και πολύ ενδιαφέρουσα κοινωνία που όντως είναι.


Κάτι η τρομοκρατία με θρησκευτικό και καλά πρόσημο των τελευταίων δεκαετιών, κάτι τα καθεστώτα τύπου Αφγανιστάν και ο σκοταδισμός και η οπισθοδρομικότητα που τα χαρακτηρίζει, έχουν δυσφημήσει θρησκεία και λαούς και έχουν δώσει την εντύπωση στον μέσο ξένο που δεν το έχει πολυψάξει ότι στον αραβικό κόσμο απλά κυριαρχεί η φτώχεια και ο φανατισμός. Η αλήθεια είναι ότι εδώ οι άνθρωποι απλά ζουν τις ζωές τους που δεν διαφέρουν και τόσο από την αντίστοιχη κάποιου στην Ελλάδα. Οι προκλήσεις που πρέπει να υπερβούν για να εξασφαλίσουν το μέλλον τους είναι σαφώς ανώτερες των Ελλήνων μιας και η χώρα στερείται προφανής πόρους ( από όσο ξέρω δεν παράγει ιδιαίτερα πολύ πετρέλαιο σε αντίθεση με τους γείτονες της ).

Η Ιορδανία μοιάζει να προσπαθεί να βρει και αυτή τις ισορροπίες της μεταξύ των πολλών διαφορετικών ανθρώπων που αποτελούν την κοινωνία της και των θέλω τους. Οι γυναίκες εδώ μπορεί να καλύπτονται ή όχι, το αλκοόλ διαθέσιμο για όσους το επιλέγουν ( ένα από τα σουβενίρ μου από τη χώρα ήταν ένα μπουκάλι εξαιρετικό λευκό κρασί), νυχτερινή ζωή υπάρχει και είναι πάνω από όλα υπαίθρια, ειδικά στα πεζοδρόμια όπου ο κόσμος αράζει στα παγκάκια και στα πάρκα με φίλους και οικογένεια και τα λέει.


Το βασιλικό ζευγάρι στις δημόσιες παρουσίες και συνεντεύξεις του μοιάζει ιδιαίτερα μορφωμένο και εύγλωττο. Ιδιαίτερα η δυναμική πριγκίπισσα Ράνια κλέβει τις εντυπώσεις σε κάθε συνέντευξη της για το παλαιστινιακό ζήτημα. Η χώρα παρότι δημοκρατία σίγουρα δεν είναι, δεν φημίζεται για κατάφωρες παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων ή εξαφανίσεις αντιφρονούντων όπως πχ οι χώρες του Περσικού κόλπου ή η Αίγυπτος. Τα ταξικά προβλήματα ήταν προφανή αλλά τουλάχιστον στα μέρη που πήγαμε επαιτεία δεν είδα. Βεβαίως η οργανωμένη θρησκεία είναι εδώ δύναμη. Δεν γνωρίζω αν οι ημερομηνίες που έτυχε να βρισκόμαστε στην πόλη ήταν κάποια γιορτή ή κάτι το ιδιαίτερο, μα το κάλεσμα για προσευχή στις 5 το πρωί και στο καπάκι στις 6μιση έκανε τις δύο διανυκτερεύσεις στο Αμμάν περίπλοκη υπόθεση παρά τα πολύ καλά κρεβάτια του airbnb μας.


Η χώρα διαθέτει ένα νεανικό πρόσωπο γεμάτο ενέργεια και δημιουργικότητα. Όταν είμασταν στο citadel μας προσέγγισαν τρία τέσσερα αγόρια και κορίτσια λυκειακής ηλικίας, ένδυση καλοκαιρινή, τατουάζ και γυαλιά ηλίου. "Είμαστε εθελοντές του Φεστιβάλ του Φωτός του Αμμάν!" μας εξηγούν και μας ζήτησαν να μας πάρουν ένα σύντομο βίντεο όπου απλώς λέμε στην κάμερα με ενθουσιασμό " Amman Festival Of Light!" για την διαφημιστική καμπάνια του ( αναρωτιέμαι αν τελικά χρησιμοποίησαν τα μούτρα μας για το τελικό κλιπάκι...χμμμ....). Θα πει κανείς ότι εντάξει, στον δυτικό τουρίστα απλά αρέσει να βλέπει ανθρώπους που του μοιάζουν και απορρίπτει οτιδήποτε άλλο αλλά εγώ πιστεύω ότι αυτό που εμένα με χαροποίησε ήταν η ποικιλομορφία και σίγουρα το να βλέπεις νέα παιδιά με το δικό τους στυλ δείχνει τη δυνατότητα προσωπικής έκφρασης. Ενδιαφέρουσα χαριτωμένη εικόνα από την άλλη τα διάφορα δωδεκάχρονα στο δρόμο που κάθονται με εντελώς μπαρμπαδίστικη στάση σώματος, το μόνο που τους λείπει είναι ένας ναργιλές και ένας ελληνικός/αραβικός/τούρκικος καφές για να μετατραπούν σε πρώιμη ρέπλικα των πατεράδων και παππούδων τους.


Λίγα λεπτά μετά ακολούθησε ένα ακόμα κάλεσμα για προσευχή και μία οικογένεια τουριστών μάλλον από τον Κόλπο τα παρατάει όλα και αρχίζει το γονάτισμα και την προσευχή εντός του αρχαιολογικού συγκροτήματος. Ακόμα και στην Ελλάδα να συνέβαινε αυτό, δηλαδή αν χτυπούσαν οι καμπάνες της εκκλησίας και έπρεπε να σταματάμε στις καφετέριες και στα μουσεία ότι κάνουμε για να σταυροκοπιόμαστε και να προσευχηθούμε θα μου κακοφαινόταν. Κάθε άνθρωπος δικαιούται να έχει τα πιστεύω του και να απαιτεί σεβασμό για αυτά αλλά εγώ προσωπικά θα προτιμούσα την όποια θρησκεία περιορισμένη στην ιδιωτική σφαίρα εντός των τεσσάρων τοίχων του σπιτιού ή του όποιου ναού.

• 

Ξεκίνησα αυτό το ταξίδι με χαμηλές προσδοκίες περιμένοντας μία εμπειρία φορτική και ανάξια του εμπλεκόμενου κόστους. Αντ΄αυτού συνάντησα ξεχασμένες λέξεις όπως ευγένεια και φιλοξενία, ένα τοπίο απόκοσμο και διαφορετικό (ιδιαίτερα στο Wadi Rum), και ένα πολύ ιδιαίτερο road trip με τους χρωματισμούς της ερήμου και τις καμήλες που συναντούσαμε ανά σημεία της διαδρομής να με κάνουν να χαμογελώ όποτε τα ανακαλώ.

 

[silversurfer]

Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές Ιστορίες - Ασία