Bahari
Member
- Μηνύματα
- 1.848
- Likes
- 1.482
Άγνωστο κεφάλαιο της ιαπωνικής ιστορίας είναι οι γυναίκες που ζούσαν αποκλεισμένες στο πολυτελές παλάτι και είχαν ως σκοπό της ζωής τους να χαρίσουν διάδοχο στον αφέντη τους
Φως στο κάστρο των 3.000 παλλακίδων
Επί 250 χρόνια ήταν αφοσιωμένες στους σογκούν, τους στρατιωτικούς
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΡΕΝΑ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ
Οι παλλακίδες του σογκούν είχαν «δεθεί» με όρκο σιωπής. Μετά την «άλωση» του κάστρου στο Έντο, κάποιες, ηλικιωμένες πια, διηγήθηκαν τι συνέβαινε πίσω από τα τείχη. Για περισσότερα από 250 χρόνια, χιλιάδες γυναίκες ζούσαν αποκλεισμένες στο πολυτελές παλάτι των σογκούν, των στρατιωτικών ηγετών της Ιαπωνίας. Οι δραστηριότητες, ο τρόπος της ζωής τους, η ίδια τους η ύπαρξη περιβαλλόταν μέχρι πρόσφατα από μυστήριο- ένα επτασφράγιστο μυστικό για το οποίο είχαν ορκιστεί ομερτά. Οι περισσότερες τίμησαν τον όρκο σιωπής που έδωσαν, κάποιες όμως μίλησαν... Ό,τι ειπώθηκε μεταφέρθηκε από γενιά σε γενιά, κυκλοφόρησε σε βιβλία και πρόσφατα στην ιαπωνική τηλεόραση, επιβεβαιώνοντας πως η ιστορία των σογκούν δεν σταμάτησε ποτέ να συναρπάζει.
Νοέμβριος του 1861. Ακολουθούν αργά την πομπή που διασχίζει τα χωριά από την αυτοκρατορική πρωτεύουσα Κιότο στο Έντο, το σημερινό Τόκιο. Είναι συνολικά 20.000 άτομα. Φρουροί, ακόλουθοι, βοηθοί, γυναίκες σε παλανκίνο (φορεία για τη μεταφορά των ευγενών), πολεμιστές σε άλογα, εκείνοι που μεταφέρουν τα τρόφιμα και τον εξοπλισμό για το τσάι, για το αυτοκρατορικό μπάνιο, οι μάγειρες... Στο μέσο, στους ώμους 8 ανδρών, διακρίνεται ένα πολυτελές παλανκίνο. Είναι της 15χρονης πριγκίπισσας Καζού, ετεροθαλούς αδελφής του αυτοκράτορα, η οποία επισκέπτεται το Έντο για να παντρευτεί τον 15χρονο σογκούν, τον οποίο δεν συνάντησε ποτέ. Ο γάμος τους αποτελεί την ύστατη προσπάθεια για τη συμφιλίωση δύο αντίπαλων στρατοπέδων, των υποστηρικτών του σογκούν και εκείνων που πολεμούν στο όνομα του αυτοκράτορα, βυθίζοντας στον εμφύλιο τη χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου.
Η Καζού δεν ήθελε να παντρευτεί. Στον δρόμο έγραφε ποιήματα προς τον αυτοκράτορα αδελφό της, εκφράζοντας τη θλίψη της: «Αν είναι για σένα, Κύριέ μου, και για τον λαό σου, θα εξαφανιστώ με τη δροσιά στην πεδιάδα Μουσάσι». Ύστερα από τρεις εβδομάδες έφτασαν στο Έντο. Το κάστρο του ήταν οι Βερσαλλίες της Ιαπωνίας. Ένα αχανές κτιριακό συγκρότημα, που φιλοξενούσε τον σογκούν και τον κόσμο του. Κανείς δεν γνωρίζει με ακρίβεια πόσες γυναίκες ζούσαν εκεί. Υπολογίζονται σε 3.000, αλλά δεν είναι βέβαιο. Είχαν ορκιστεί να μην αποκαλύψουν τίποτα, ακόμη και στις οικογένειές τους. Και οι περισσότερες τίμησαν τον όρκο. Λίγο μετά την άφιξη της Καζού, το κάστρο παραδόθηκε στις αυτοκρατορικές δυνάμεις. Οι γυναίκες έφυγαν. Πολλά χρόνια αργότερα, κάποιες άνοιξαν το στόμα τους. Ήταν ηλικιωμένες πια...
Το παλάτι όπου ζούσαν ήταν ένας ξεχωριστός κόσμος, με δάση, κήπους και ρυάκια. Εκεί ψυχαγωγούνταν, συμμετέχοντας σε διαγωνισμούς ποίησης, τελετές τσαγιού και θεατρικά, χορούς κάτω από τις ανθισμένες κερασιές την άνοιξη και μαζεύοντας μανιτάρια το φθινόπωρο.
Χωρίς ανδρική παρουσία στα διαμερίσματά τους, ήταν υπεύθυνες για την προστασία του σογκούν. Υπήρχαν ακόμη και γυναίκες που είχαν εκπαιδευτεί γι’αυτό τον σκοπό. Ποτέ δεν επιτέθηκαν σε σογκούν στο παλάτι των γυναικών. Αρκετοί δολοφονήθηκαν αλλά οι εχθροί τους δεν παρεισέφρησαν ποτέ σε αυτόν τον χώρο.
Η καθημερινή ζωή στο παλάτι περνούσε με τις γυναίκες να προετοιμάζονται για τις τρεις επισκέψεις του σογκούν, στις 10 το πρωί, στις 2 μετά το μεσημέρι και στις 8 το απόγευμα. Πρώτα τα φρύδια, ύστερα τα δόντια, το μέικ απ, το ρουζ και τέλος τα μαλλιά... Το παλάτι των γυναικών ήταν το σπίτι του. Μόνο εκεί μπορούσε πραγματικά να χαλαρώνει. Έτσι, όταν χτυπούσαν τα τύμπανα που σήμαιναν την ώρα, αυτό που εύχονταν όλες, γονατίζοντας για να χαιρετήσουν τον σογκούν, ήταν να προσελκύσουν αυτή τη φορά την προσοχή του. Γιατί ο κύριος σκοπός του και σκοπός του παλατιού ταυτόχρονα ήταν να διασφαλιστεί πως θα είχε διάδοχο. Ο λόγος για τον οποίο απαγορευόταν σε οποιονδήποτε άλλον να περάσει την πύλη των γυναικών ήταν για να είναι απόλυτα βέβαιο πως όποιο παιδί γεννιόταν εκεί θα ήταν παιδί του σογκούν.
Η τελετουργία του ζευγαρώματος με τον σογκούν
Η διαδικασία, γράφουν οι «Sunday Τimes», ρυθμιζόταν αυστηρά από τους κανόνες του παλατιού. Στην αρχή το κορίτσι γδυνόταν και εξεταζόταν προσεκτικά για το ενδεχόμενο να φέρει επάνω του κάποιο όπλο ή κάποιο σημείωμα. Αξεσουάρ για τα μαλλιά δεν επιτρέπονταν. Αν η παλλακίδα ισχυριζόταν ότι ήταν παρθένα, μια από τις μεγαλύτερες γυναίκες έπρεπε να το επιβεβαιώσει. Όταν τελικά κατέληγαν στο κρεβάτι, η κοπέλα και ο σογκούν, θα έπρεπε να ανεχτούν την παρουσία και άλλων δύο γυναικών στο δωμάτιο, οι οποίες ήταν υποχρεωμένες να παραμείνουν ξύπνιες. Παράλληλα όμως, άλλες δύο ήταν επιφορτισμένες με το να ακούνε πίσω από τον τοίχο, για να μην τολμήσει η παλλακίδα, ακόμη κι αν το σκεφτόταν, να ζητήσει χάρη από τον σογκούν για την ίδια ή την οικογένειά της.
Σε διάστημα δυόμισι αιώνων, μόνο δύο από τους 15 στρατιωτικούς ηγέτες της Ιαπωνίας ήταν γιοι της γυναίκας του σογκούν. Οι μητέρες των υπολοίπων ήταν παλλακίδες. «Όταν ο σογκούν έρχεται στο παλάτι, η πριγκίπισσα τον φροντίζει καλά. Είναι η τέλεια σύζυγος και σύντομα θα του δώσει γιο», έγραψε κάποτε η βοηθός της Καζού στην οικογένειά της. Η πρόβλεψη αυτή όμως δεν επιβεβαιώθηκε. Η Καζού δεν απέκτησε παιδιά και λίγο πριν φύγει ο σογκούν για τον πόλεμο, του έδωσε ως δώρο μια παλλακίδα για να του κάνει διάδοχο. Κανείς δεν φανταζόταν πως ο σογκούν δεν θα επέστρεφε ποτέ. Λίγο μετά την αναχώρησή του, το κάστρο παραδόθηκε, το παλάτι έκλεισε και οι γυναίκες έμειναν στον δρόμο. Το κορίτσι που είχε δώσει η Καζού στον σύζυγό της έμελλε να γίνει η τελευταία παλλακίδα των σογκούν...
ΤΥΠΟΣ
Τα ΝΕΑ 23-2-2008
Φως στο κάστρο των 3.000 παλλακίδων
Επί 250 χρόνια ήταν αφοσιωμένες στους σογκούν, τους στρατιωτικούς
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΡΕΝΑ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ
Οι παλλακίδες του σογκούν είχαν «δεθεί» με όρκο σιωπής. Μετά την «άλωση» του κάστρου στο Έντο, κάποιες, ηλικιωμένες πια, διηγήθηκαν τι συνέβαινε πίσω από τα τείχη. Για περισσότερα από 250 χρόνια, χιλιάδες γυναίκες ζούσαν αποκλεισμένες στο πολυτελές παλάτι των σογκούν, των στρατιωτικών ηγετών της Ιαπωνίας. Οι δραστηριότητες, ο τρόπος της ζωής τους, η ίδια τους η ύπαρξη περιβαλλόταν μέχρι πρόσφατα από μυστήριο- ένα επτασφράγιστο μυστικό για το οποίο είχαν ορκιστεί ομερτά. Οι περισσότερες τίμησαν τον όρκο σιωπής που έδωσαν, κάποιες όμως μίλησαν... Ό,τι ειπώθηκε μεταφέρθηκε από γενιά σε γενιά, κυκλοφόρησε σε βιβλία και πρόσφατα στην ιαπωνική τηλεόραση, επιβεβαιώνοντας πως η ιστορία των σογκούν δεν σταμάτησε ποτέ να συναρπάζει.
Νοέμβριος του 1861. Ακολουθούν αργά την πομπή που διασχίζει τα χωριά από την αυτοκρατορική πρωτεύουσα Κιότο στο Έντο, το σημερινό Τόκιο. Είναι συνολικά 20.000 άτομα. Φρουροί, ακόλουθοι, βοηθοί, γυναίκες σε παλανκίνο (φορεία για τη μεταφορά των ευγενών), πολεμιστές σε άλογα, εκείνοι που μεταφέρουν τα τρόφιμα και τον εξοπλισμό για το τσάι, για το αυτοκρατορικό μπάνιο, οι μάγειρες... Στο μέσο, στους ώμους 8 ανδρών, διακρίνεται ένα πολυτελές παλανκίνο. Είναι της 15χρονης πριγκίπισσας Καζού, ετεροθαλούς αδελφής του αυτοκράτορα, η οποία επισκέπτεται το Έντο για να παντρευτεί τον 15χρονο σογκούν, τον οποίο δεν συνάντησε ποτέ. Ο γάμος τους αποτελεί την ύστατη προσπάθεια για τη συμφιλίωση δύο αντίπαλων στρατοπέδων, των υποστηρικτών του σογκούν και εκείνων που πολεμούν στο όνομα του αυτοκράτορα, βυθίζοντας στον εμφύλιο τη χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου.
Η Καζού δεν ήθελε να παντρευτεί. Στον δρόμο έγραφε ποιήματα προς τον αυτοκράτορα αδελφό της, εκφράζοντας τη θλίψη της: «Αν είναι για σένα, Κύριέ μου, και για τον λαό σου, θα εξαφανιστώ με τη δροσιά στην πεδιάδα Μουσάσι». Ύστερα από τρεις εβδομάδες έφτασαν στο Έντο. Το κάστρο του ήταν οι Βερσαλλίες της Ιαπωνίας. Ένα αχανές κτιριακό συγκρότημα, που φιλοξενούσε τον σογκούν και τον κόσμο του. Κανείς δεν γνωρίζει με ακρίβεια πόσες γυναίκες ζούσαν εκεί. Υπολογίζονται σε 3.000, αλλά δεν είναι βέβαιο. Είχαν ορκιστεί να μην αποκαλύψουν τίποτα, ακόμη και στις οικογένειές τους. Και οι περισσότερες τίμησαν τον όρκο. Λίγο μετά την άφιξη της Καζού, το κάστρο παραδόθηκε στις αυτοκρατορικές δυνάμεις. Οι γυναίκες έφυγαν. Πολλά χρόνια αργότερα, κάποιες άνοιξαν το στόμα τους. Ήταν ηλικιωμένες πια...
Το παλάτι όπου ζούσαν ήταν ένας ξεχωριστός κόσμος, με δάση, κήπους και ρυάκια. Εκεί ψυχαγωγούνταν, συμμετέχοντας σε διαγωνισμούς ποίησης, τελετές τσαγιού και θεατρικά, χορούς κάτω από τις ανθισμένες κερασιές την άνοιξη και μαζεύοντας μανιτάρια το φθινόπωρο.
Χωρίς ανδρική παρουσία στα διαμερίσματά τους, ήταν υπεύθυνες για την προστασία του σογκούν. Υπήρχαν ακόμη και γυναίκες που είχαν εκπαιδευτεί γι’αυτό τον σκοπό. Ποτέ δεν επιτέθηκαν σε σογκούν στο παλάτι των γυναικών. Αρκετοί δολοφονήθηκαν αλλά οι εχθροί τους δεν παρεισέφρησαν ποτέ σε αυτόν τον χώρο.
Η καθημερινή ζωή στο παλάτι περνούσε με τις γυναίκες να προετοιμάζονται για τις τρεις επισκέψεις του σογκούν, στις 10 το πρωί, στις 2 μετά το μεσημέρι και στις 8 το απόγευμα. Πρώτα τα φρύδια, ύστερα τα δόντια, το μέικ απ, το ρουζ και τέλος τα μαλλιά... Το παλάτι των γυναικών ήταν το σπίτι του. Μόνο εκεί μπορούσε πραγματικά να χαλαρώνει. Έτσι, όταν χτυπούσαν τα τύμπανα που σήμαιναν την ώρα, αυτό που εύχονταν όλες, γονατίζοντας για να χαιρετήσουν τον σογκούν, ήταν να προσελκύσουν αυτή τη φορά την προσοχή του. Γιατί ο κύριος σκοπός του και σκοπός του παλατιού ταυτόχρονα ήταν να διασφαλιστεί πως θα είχε διάδοχο. Ο λόγος για τον οποίο απαγορευόταν σε οποιονδήποτε άλλον να περάσει την πύλη των γυναικών ήταν για να είναι απόλυτα βέβαιο πως όποιο παιδί γεννιόταν εκεί θα ήταν παιδί του σογκούν.
Η τελετουργία του ζευγαρώματος με τον σογκούν
Η διαδικασία, γράφουν οι «Sunday Τimes», ρυθμιζόταν αυστηρά από τους κανόνες του παλατιού. Στην αρχή το κορίτσι γδυνόταν και εξεταζόταν προσεκτικά για το ενδεχόμενο να φέρει επάνω του κάποιο όπλο ή κάποιο σημείωμα. Αξεσουάρ για τα μαλλιά δεν επιτρέπονταν. Αν η παλλακίδα ισχυριζόταν ότι ήταν παρθένα, μια από τις μεγαλύτερες γυναίκες έπρεπε να το επιβεβαιώσει. Όταν τελικά κατέληγαν στο κρεβάτι, η κοπέλα και ο σογκούν, θα έπρεπε να ανεχτούν την παρουσία και άλλων δύο γυναικών στο δωμάτιο, οι οποίες ήταν υποχρεωμένες να παραμείνουν ξύπνιες. Παράλληλα όμως, άλλες δύο ήταν επιφορτισμένες με το να ακούνε πίσω από τον τοίχο, για να μην τολμήσει η παλλακίδα, ακόμη κι αν το σκεφτόταν, να ζητήσει χάρη από τον σογκούν για την ίδια ή την οικογένειά της.
Σε διάστημα δυόμισι αιώνων, μόνο δύο από τους 15 στρατιωτικούς ηγέτες της Ιαπωνίας ήταν γιοι της γυναίκας του σογκούν. Οι μητέρες των υπολοίπων ήταν παλλακίδες. «Όταν ο σογκούν έρχεται στο παλάτι, η πριγκίπισσα τον φροντίζει καλά. Είναι η τέλεια σύζυγος και σύντομα θα του δώσει γιο», έγραψε κάποτε η βοηθός της Καζού στην οικογένειά της. Η πρόβλεψη αυτή όμως δεν επιβεβαιώθηκε. Η Καζού δεν απέκτησε παιδιά και λίγο πριν φύγει ο σογκούν για τον πόλεμο, του έδωσε ως δώρο μια παλλακίδα για να του κάνει διάδοχο. Κανείς δεν φανταζόταν πως ο σογκούν δεν θα επέστρεφε ποτέ. Λίγο μετά την αναχώρησή του, το κάστρο παραδόθηκε, το παλάτι έκλεισε και οι γυναίκες έμειναν στον δρόμο. Το κορίτσι που είχε δώσει η Καζού στον σύζυγό της έμελλε να γίνει η τελευταία παλλακίδα των σογκούν...
ΤΥΠΟΣ
Τα ΝΕΑ 23-2-2008
