Marios_Gr
Member
- Μηνύματα
- 520
- Likes
- 2.572
~ Γειτονιές του κέντρου
Μία από τις μεγαλύτερές μου απολαύσεις στα ταξίδια μου είναι να ανακαλύπτω πιο ήσυχα μέρη ακριβώς δίπλα στα πολύ τουριστικά, που μπορώ να τα σεργιανίσω χωρίς το στριμωξίδι και την ενόχληση της πολυκοσμίας. Σε αυτό, βέβαια, συντελεί και η κατάλληλη ώρα, καθώς πολύ νωρίς το πρωί ή αργά το απόγευμα είναι συνήθως οι καλύτερες στιγμές της ημέρας για κάτι τέτοιο. Αυτό μπορεί να κάνει κάποιος και στο κέντρο της Βιέννης, καθώς υπάρχουν γειτονιές και σοκάκια που σε κάνουν να ξεχνάς ότι βρίσκεσαι σε μία από τις πιο τουριστικές πρωτεύουσες του πλανήτη.
Έτσι, λοιπόν, δύο στενά δίπλα από τον Άγιο Στέφανο είναι η οδός Grünangergasse, ένα ήρεμο δρομάκι με αρκετά ενδιαφέροντα στοιχεία, κυρίως όσον αφορά τις διακοσμητικές λεπτομέρειες στις προσόψεις των κτηρίων, όπως τα αρτοσκευάσματα και τα pretzel πάνω από την πόρτα του σπιτιού στον αριθμό 8 ή τα αγέρωχα λαγωνικά στο νούμερο 4.
Λίγο πιο πάνω, ένα άλλο γραφικό στενό, η οδός Schönlaterngasse. Το όνομά της σημαίνει «Οδός του όμορφου φαναριού» από το σιδερένιο φανάρι που υπάρχει στο κτήριο με τον αριθμό 6, αν και πλέον πρόκειται για αντίγραφο του αυθεντικού φαναριού του 1610. Στο νούμερο 7 είναι το "Σπίτι του Βασιλίσκου" (Basiliskenhaus), που σύμφωνα με τον μεσαιωνικό μύθο στο πηγάδι της αυλής του ένας μαθητευόμενος αρτοποιός βρήκε έναν βασιλίσκο -τέρας με τη μορφή φιδιού με λοφίο (κάτι σαν την Tina Turner των τεράτων)- τον οποίο και κατάφερε να σκοτώσει με τον μοναδικό τρόπο που μπορεί να σκοτωθεί ένας βασιλίσκος -όπως όλοι ξέρουμε-, δηλαδή δείχνοντάς του το είδωλό του σε έναν καθρέφτη. Ο μύθος αναγράφεται στην πρόσοψη του κτηρίου, κάτω από το ομοίωμα του μυθικού πλάσματος.
Ακριβώς κάτω από την Schönlaterngasse βρίσκεται η Εκκλησία των Ιησουϊτών ή Jesuitenkirche. Στις αρχές του 17ου αιώνα το τάγμα των Ιησουιτών της Βιέννης μετέφερε το αρχηγείο του στην περιοχή, ώστε να είναι κοντά στο παλιό πανεπιστήμιο το οποίο είχε υπό τον έλεγχό του, χτίζοντας αυτή την εκκλησία για να δηλώσει την επικράτησή του στην περιοχή.
Δύο βήματα από το Ankeruhr, προς την πλευρά του Δούναβη, είναι η Ρωμανική εκκλησία του Αγίου Ρούπερτ του Σάλτσμπουργκ (Ruprechtskirche) -τον οποίο πρέπει να ομολογήσετε ότι δεν είχατε ακούσει ποτέ, ούτε ποτέ του κάνατε κάποιο τάμα-, προστάτη των εμπόρων αλατιού της Βιέννης (!) κατά τον Μεσαίωνα, γι’ αυτό και η εκκλησία κοιτάζει προς τα τότε σημεία συλλογής αλατιού στο κανάλι του Δούναβη. Είναι πράγματι η παλαιότερη εκκλησία της Βιέννης, όπως μάλλον είναι προφανές από την όψη της, αφού στέκεται εκεί από τον 11ο αιώνα. Η ανηφοριά και τα σκαλάκια για να φτάσεις εκεί μου επιβεβαίωσαν ότι το κέντρο της Βιέννης είναι στην πραγματικότητα χτισμένο πάνω σε διαδοχικούς λόφους.
Μία από τις μεγαλύτερές μου απολαύσεις στα ταξίδια μου είναι να ανακαλύπτω πιο ήσυχα μέρη ακριβώς δίπλα στα πολύ τουριστικά, που μπορώ να τα σεργιανίσω χωρίς το στριμωξίδι και την ενόχληση της πολυκοσμίας. Σε αυτό, βέβαια, συντελεί και η κατάλληλη ώρα, καθώς πολύ νωρίς το πρωί ή αργά το απόγευμα είναι συνήθως οι καλύτερες στιγμές της ημέρας για κάτι τέτοιο. Αυτό μπορεί να κάνει κάποιος και στο κέντρο της Βιέννης, καθώς υπάρχουν γειτονιές και σοκάκια που σε κάνουν να ξεχνάς ότι βρίσκεσαι σε μία από τις πιο τουριστικές πρωτεύουσες του πλανήτη.
Έτσι, λοιπόν, δύο στενά δίπλα από τον Άγιο Στέφανο είναι η οδός Grünangergasse, ένα ήρεμο δρομάκι με αρκετά ενδιαφέροντα στοιχεία, κυρίως όσον αφορά τις διακοσμητικές λεπτομέρειες στις προσόψεις των κτηρίων, όπως τα αρτοσκευάσματα και τα pretzel πάνω από την πόρτα του σπιτιού στον αριθμό 8 ή τα αγέρωχα λαγωνικά στο νούμερο 4.
Λίγο πιο πάνω, ένα άλλο γραφικό στενό, η οδός Schönlaterngasse. Το όνομά της σημαίνει «Οδός του όμορφου φαναριού» από το σιδερένιο φανάρι που υπάρχει στο κτήριο με τον αριθμό 6, αν και πλέον πρόκειται για αντίγραφο του αυθεντικού φαναριού του 1610. Στο νούμερο 7 είναι το "Σπίτι του Βασιλίσκου" (Basiliskenhaus), που σύμφωνα με τον μεσαιωνικό μύθο στο πηγάδι της αυλής του ένας μαθητευόμενος αρτοποιός βρήκε έναν βασιλίσκο -τέρας με τη μορφή φιδιού με λοφίο (κάτι σαν την Tina Turner των τεράτων)- τον οποίο και κατάφερε να σκοτώσει με τον μοναδικό τρόπο που μπορεί να σκοτωθεί ένας βασιλίσκος -όπως όλοι ξέρουμε-, δηλαδή δείχνοντάς του το είδωλό του σε έναν καθρέφτη. Ο μύθος αναγράφεται στην πρόσοψη του κτηρίου, κάτω από το ομοίωμα του μυθικού πλάσματος.
Ακριβώς κάτω από την Schönlaterngasse βρίσκεται η Εκκλησία των Ιησουϊτών ή Jesuitenkirche. Στις αρχές του 17ου αιώνα το τάγμα των Ιησουιτών της Βιέννης μετέφερε το αρχηγείο του στην περιοχή, ώστε να είναι κοντά στο παλιό πανεπιστήμιο το οποίο είχε υπό τον έλεγχό του, χτίζοντας αυτή την εκκλησία για να δηλώσει την επικράτησή του στην περιοχή.
Δύο βήματα από το Ankeruhr, προς την πλευρά του Δούναβη, είναι η Ρωμανική εκκλησία του Αγίου Ρούπερτ του Σάλτσμπουργκ (Ruprechtskirche) -τον οποίο πρέπει να ομολογήσετε ότι δεν είχατε ακούσει ποτέ, ούτε ποτέ του κάνατε κάποιο τάμα-, προστάτη των εμπόρων αλατιού της Βιέννης (!) κατά τον Μεσαίωνα, γι’ αυτό και η εκκλησία κοιτάζει προς τα τότε σημεία συλλογής αλατιού στο κανάλι του Δούναβη. Είναι πράγματι η παλαιότερη εκκλησία της Βιέννης, όπως μάλλον είναι προφανές από την όψη της, αφού στέκεται εκεί από τον 11ο αιώνα. Η ανηφοριά και τα σκαλάκια για να φτάσεις εκεί μου επιβεβαίωσαν ότι το κέντρο της Βιέννης είναι στην πραγματικότητα χτισμένο πάνω σε διαδοχικούς λόφους.
Last edited:
και παρ΄όλο που έχω πάει πολλές φορές Γερμανία, έχω διασχίσει την Αυστρία μόνο με το τρένο, το πάλαι ποτέ 1968!!!!
