Κιβωτός
Στις 8.20 το βράδυ της 18/6 προσγειωνόταν στο Longyearbyen. Ποιο βράδυ όμως ; Η αποστολή στο νησί ήταν 12ήμερη αλλά γρήγορα ο Μ1 αντιλήφθηκε ότι στην ουσία θα ήταν μια μεγάλη μέρα, ένα συνεχές μεσημέρι-απομεσήμερο που θα διαρκούσε 282 ώρες !! Ο ήλιος όλο το 24ωρο διέγραφε κύκλους στον ουρανό (ελλείψεις για την ακρίβεια) και είτε ήταν 4 το μεσημέρι είτε 4 μετά τα μεσάνυκτα ήταν ένα και το αυτό! Κατέβηκαν από τη σκάλα του αεροπλάνου κατ’ ευθείαν στο έδαφος και περπάτησαν με τα πόδια για την αίθουσα αφίξεων του μικρού αεροδρομίου. Οι περισσότεροι επιβάτες έδειχναν έκπληκτοι και ενθουσιασμένοι φωτογραφίζοντας τα πάντα στο γύρο.
Στην αίθουσα αφίξεων υπήρχε ένας ιμάντας παραλαβής αποσκευών, το κέντρο του οποίου κοσμούσε μια τεράστια πολική αρκούδα, ένα γραφειάκι ενοικιάσεως αυτοκινήτων, ένα μαγαζάκι με σουβενίρ και 3-4 γκισέ εισιτηρίων με τον ιμάντα παραλαβής αποσκευών για τις αναχωρήσεις. Δίπλα υπήρχε μια ακόμη αίθουσα για τις αναχωρήσεις με το σύστημα ελέγχου χειραποσκευών και ένα κυλικείο. Οι επιγραφές στα Νορβηγικά, Αγγλικά και … Ρωσικά !
Το αρχιπέλαγος Σβάλμπαρτ αποτελεί (μαζί με το νησί Γιάν Μαγιέν) υπερπόντιο αυτοδιοικούμενο έδαφος της Νορβηγίας με ευρείες εξουσίες του διοικητή. Κάτι ανάλογο με το δικό μας Άγιο Όρος. Αποτελείται από 4 μεγάλα νησιά με μεγαλύτερο την Σπιτσβέργη και αρκετά μικρότερα. Κατοικημένο είναι μόνο η Σπιτσβέργη (2800 κάτοικοι – 5000 αρκούδες). Πρωτεύουσα είναι το Longyearbyen με 2300 κατοίκους. Διαθέτει τμήματα πανεπιστημίου, μουσείο, τράπεζα, ταχυδρομείο, 10-15 καταστήματα τουριστικά – εμπορικά, ένα σουπερμάρκετ, 4-5 ξενοδοχεία, σχολείο, στην περιοχή του λιμανιού καταστήματα εξοπλισμού, συνεργεία κλπ. και φυσικά αεροδρόμιο.
Με το που παρέλαβαν τις αποσκευές τους έκαναν όπως όλοι οι υπόλοιποι την ίδια κίνηση. Έβγαλαν και φόρεσαν τα χειμωνιάτικα μπουφάν τους. Η θερμοκρασία έξω ήταν στους 4 βαθμούς. Μερικοί από τους επιβάτες ήταν ντόπιοι και έφυγαν με τα αυτοκίνητά τους, μερικοί με ταξί, οι υπόλοιποι χώρεσαν σε ένα πούλμαν που περίμενε έξω ενώ 3-4 με σακίδια ξεκίνησαν ποδαράτοι για τον οικισμό που απείχε 5 km. Το εισιτήριο είχε 50 ΝΟΚ και το πούλμαν σε λίγα λεπτά διασχίζοντας έναν ασφαλτοστρωμένο δρόμο δίπλα στη θάλασσα και περνώντας μπροστά από το μικρό λιμάνι έφτασε στην πρώτη στάση που ήταν και το ξενοδοχείο τους όπου κατέβηκαν με 6-7 άλλα άτομα. Η κοπέλα στη reception του Radisson Blu Polar Hotel ήταν ταχύτατη και σε λίγα λεπτά ήταν στο superior δωμάτιό τους (παραδόξως εδώ η υπηρεσία δεν έκανε τσιγγουνιές !), με θέα το Isfjorden.
Μετά μια ώρα κατέβηκαν στο ρεστωράν για δείπνο. Προκειμένου να έχουν εκπλήξεις με άγνωστα φαγητά προτίμησαν τον μπουφέ με 300 ΝΟΚ το άτομο. Πήραν μια ποικιλία από ψαρικά στα τεράστια πιάτα τους κυρίως σολομό και γαρίδες και ο Μ1 ζήτησε τον κατάλογο με τα κρασιά. Τον άνοιξε και έμεινε άγαλμα. Δεν υπήρχε μπουκάλι φθηνότερο από 40 ευρώ ! Παρήγγειλε ένα από τα φθηνότερα και στρογγυλοποίησε τον λογαριασμό με το πουρμπουάρ στα 1000 ΝΟΚ. Όταν έβλεπαν την απόδειξη στα κεντρικά θα τους ερχόταν κόλπος.
Με τις αλλεπάλληλες πτήσεις και τον ήλιο έξω να μεσουρανεί είχαν χάσει την αίσθηση του χρόνου. Έτσι μετά το δείπνο τους κατά τις 12 μ.μ. φόρεσαν τις μπότες τους και τα γυαλιά ηλίου και βγήκαν για μια πρώτη γνωριμία με την «πρωτεύουσα». Πήραν τον κεντρικό δρόμο και περπάτησαν για μια περίπου ώρα. Ο Μ1 άναψε ένα μικρό Romeo & Juliet. Συνάντησαν 5-6 μικρές παρέες προφανώς νεοφερμένων που είχαν βγει την πρώτη βόλτα τους.
Ένα άτομο πέρασε έχοντας στον ώμο κρεμασμένη μια καραμπίνα Mauser. Στα γύρω βουνά υπήρχε αρκετό χιόνι και στην πλατεία του οικισμού μια λευκή λιμουζίνα!
Κατά τις 2 π.μ. αποφάσισαν ότι έπρεπε να πάνε για ύπνο. Στην είσοδο του ξενοδοχείου υπήρχε ειδικός χώρος με ράφια για τις μπότες. Τις έβγαζες και μέσα κυκλοφορούσες είτε με ελαφριά παπούτσια είτε με παντόφλες ή … κάλτσες ακόμη και στο ρεστωράν.
Σηκώθηκε κατά τις 7 π.μ. και ενώ η Α-Κ κοιμόταν πήρε τη φωτογραφική του με τα μικροφίλμ και βγήκε. Έκανε μια μεγάλη βόλτα στον οικισμό που ήταν αραιοχτισμένος και σε στην άκρη του είχε ένα ρέμα. Το 90% των κτισμάτων ήταν ισόγειες ή διώροφες κατοικίες με εξωτερική επένδυση σανίδια βαμμένα σε ζωηρά χρώματα. Όλες σχεδόν είχαν ένα χώρο δίπλα στην είσοδο όπου φύλαγαν τα σκι και τα έλκηθρά τους.
Η θεμελίωση ήταν με ξύλινους πασσάλους και είχαν κάποιο ύψος από το ανώμαλο έδαφος. Σε διάφορες απλωσιές ήταν παρκαρισμένα κατά δεκάδες τα χιονοσκούτερ και μερικά σήματα κυκλοφορίας στους δρόμους αναφερόταν σ’ αυτά. 7 μήνες το χρόνο η κυκλοφορία γίνεται με τα χιονοσκούτερ.
Ένα μεγάλο κρουαζιερόπλοιο πλησίαζε στο λιμάνι το οποίο αν και μικροσκοπικό πρέπει να είχε μεγάλο βάθος για να υποδέχεται τέτοια πλοία. Τον προσπέρασαν δυο νεαρές κοπέλες με ποδήλατα, η μια είχε περασμένη στον ώμο μια καραμπίνα Mauser.
Γύρισε στο ξενοδοχείο για πρωινό με την Α-Κ και ξαναβγήκε με το σακίδιο του. Περπάτησε προς το λιμάνι. Το κρουαζιερόπλοιο είχε ήδη δέσει και πολυάριθμοι τουρίστες επιβιβαζόταν σε πούλμαν που περίμεναν να τους μεταφέρουν στον οικισμό. Σε λίγες ώρες θα επέστρεφαν φορτωμένοι τσάντες με σουβενίρ. Ο τουρισμός τα τελευταία χρόνια ολοένα και περισσότερο αντικαθιστούσε το κάρβουνο σαν πηγή εισοδήματος του Σβάλμπαρτ.
Χαμογέλασε στους τουρίστες που είχαν πάρει σειρά να φωτογραφηθούν στην τριγωνική πινακίδα με την αρκούδα στη έξοδο του λιμανιού με την επιγραφή «Gjelder hele Svalbard» και προχώρησε προς το αεροδρόμιο.
Περπατούσε πάνω από μισή ώρα στον στενό ασφαλτοστρωμένο δρόμο. Στα δεξιά του δρόμου μετά το λιμάνι υπήρχε μια μεγάλη εγκατάσταση συγκέντρωσης κάρβουνου και φόρτωσης σε πλοία, με λοφίσκους από το υλικό. Στα αριστερά του ένα ρέμα που τροφοδοτούνταν με νερό από μικρά ρυάκια από το λιώσιμο των πάγων και πιο πάνω ξύλινοι πυργίσκοι που παλαιότερα χρησίμευαν για τα συρματόσχοινα των βαγονέτων μεταφοράς κάρβουνου - σε αχρησία σήμερα.
Πλησίαζε στην ανατολική άκρη του αεροδρομίου εξετάζοντας επισταμένα τα υψώματα νότια. Και τότε το είδε. Έβγαλε τα κιάλια του για να βεβαιωθεί. Άφησε τον ασφαλτόδρομο και πήρε έναν ανηφορικό φιδογυριστό χαλικόδρομο. Σε δεκαπέντε λεπτά έφτασε. Πρώτα η πινακίδα με την πομπώδη επιγραφή. “Svalbard Global Seed Vault” και μετά η παράξενη είσοδος που από πλάγια είχε σχήμα τραπεζίου. Ήταν περίπου δυόμιση μέτρα στο πλάτος και οκτώ στο ύψος. Στο κατώτερο ένα τρίτο του ύψους ήταν η διπλή πόρτα στο μεσαίο τρίτο ήταν ένα πλαίσιο με περσίδες και στο ανώτερο τρίτο μια περίεργη κατασκευή σαν κομμάτια καθρέπτη διαφόρων σχημάτων και χρωμάτων. Ήταν η κιβωτός σπόρων της ανθρωπότητας ! ή καλύτερα η είσοδός της. Η κυρίως εγκατάσταση με θαλάμους όπου φυλάσσονται σπόροι από όλα τα φυτά του πλανήτη είναι μέσα στο βουνό. Είναι τέτοιες οι συνθήκες θερμοκρασίας, υγρασίας κλπ που οι σπόροι αυτοί θα επιζήσουν για εκατοντάδες χρόνια αν τυχόν γίνει μια παγκόσμια καταστροφή για να βοηθήσουν την ανθρωπότητα να μην ξαναρχίσει από το μηδέν!
Αφού επιθεώρησε επισταμένα την εγκατάσταση ο Μ1 πήρε το δρόμο της επιστροφής. Είχε δει και κάτι ίχνη από περπάτημα ζώου πάνω στο χιόνι και ήταν λιγάκι ανήσυχος. Σε όλη τη διαδρομή του στο χαλικόδρομο δεν είχε δει ψυχή ζώσα. Μόνο μακριά στον παραλιακό ασφαλτόδρομο περνούσε που και που κάποιο αυτοκίνητο. Έκοψε δρόμο από το φυσικό έδαφος παίρνοντας τον κατήφορο. Ήταν ένα χαμηλό χόρτο σε ξεθωριασμένο καφεπράσινο χρώμα μαλακό σαν σφουγγάρι, κάνοντας τις μπότες του να βουλιάζουν 5 εκατοστά καθώς βάδιζε.
Είχε στεγνώσει το στόμα του από τη δίψα και δεν είχε πάρει μαζί του νερό. Κάποια στιγμή διαπίστωσε ότι εδώ και δέκα λεπτά περπατούσε δίπλα σε ένα ρυάκι. Έσκυψε και ήπιε με τη χούφτα του. Σε μια ώρα συναντιόταν με την Α-Κ στο προχώλ του ξενοδοχείου. Εκείνη είχε πάει σε κάποια καταστήματα με σουβενίρ.
Ήταν ήδη μεσημέρι.
- Πάμε να φάμε κάτι πρόχειρο τώρα και τρώμε καλά το βράδυ, της είπε.
Σ’ ένα πλάι μπροστά στο ξενοδοχείο το μάτι του πήρε ένα σανιδάκι. Του ήρθε μια φαεινή ιδέα. Έστησε όρθιο το σανιδάκι και μέτρησε τη σκιά του. Ήταν ακριβώς δυο φορές το ύψος. Επανέλαβε την μέτρηση σε διάφορες ώρες του 24ωρου και διαπίστωσε ότι το μήκος σκιάς που έριχναν τα αντικείμενα ήταν από 2 το λιγότερο ως 5 φορές το περισσότερο το ύψος τους.
Κάθισαν στο Fruene café ένα καφέ- ταχυφαγείο στον κεντρικό δρόμο με τα καταστήματα και πήραν μια μικρή πίτσα ένα σάντουιτς με καπνιστό κοτόπουλο και μια μεγάλη μπύρα προς 200 ΝΟΚ. Τριγύρισαν λίγο και πήγαν για ξεκούραση.
Νωρίς το απόγευμα ο Μ1 πήγε στη σάουνα του ξενοδοχείου όπου την ώρα που κρεμούσε το μπουρνούζι του έβγαιναν από την καμπίνα δυο νεαρές ... ολοτσίτσιδες κρατώντας χαλαρά τις πετσέτες τους, χαιρετώντας τον με ένα χαμόγελο.
Αργότερα με την Α-Κ βγήκαν και κατηφόρισαν προς το Μουσείο το οποίο συστεγαζόταν με το Πανεπιστήμιο, μόλις 150 μέτρα από το ξενοδοχείο τους.
Πλήρωσαν τα εισιτήρια προς 75 ΝΟΚ έκαστο και σε χώρο της εισόδου έβγαλαν τις μπότες και φόρεσαν παντόφλες που υπήρχαν σε ράφια κατά νούμερα. Η πανίδα της περιοχής με κεντρικό έκθεμα φυσικά την πολική αρκούδα, εκθέματα από την ζωή των πρώτων ανθρακωρύχων και κυνηγών και η ιστορία του οικισμού.
Πέρασαν από το KROA για βραδινό. Υπέροχα φαγητά σερβιρισμένα σε τεράστια πιάτα, τιμές σε λογικά επίπεδα και περιβάλλον άπαιχτο. Πήραν μια σούπα που αποδείχθηκε κανονικό φαγητό δυο πιάτα με σολομό και μπύρες. Το λογαριασμό συμπλήρωσαν σε 650 ΝΟΚ με το πουρμπουάρ.
Από το Sval-bar ακουγόταν μουσική σε χαμηλή ένταση.
Τα στορ στα παράθυρα ήταν κλειστά αλλά το φως του ήλιου έμπαινε από την τζαμόπορτα εισόδου. Κάπου 20 θαμώνες σε 4-5 παρέες. Πήραν μια βότκα και μια μπύρα Guinness. Η Α-Κ ζήτησε ποπ κορν και της έφεραν μια γαβάθα χωρίς έξτρα χρέωση. Πλήρωσαν το λογαριασμό (45 ΝΟΚ για τη βότκα και 49 για τη μπύρα) στρογγυλεύοντας σε 100 ΝΟΚ και ώρα 12 κατευθύνθηκαν για ύπνο στο ξενοδοχείο. Σε ένα πλάτωμα μικρά παιδιά έπαιζαν με τα ποδήλατα και τα πατίνια τους. Η Α-Κ αναρωτήθηκε αν οι γνωστές φράσεις των μανάδων : «παιδιά ελάτε σπίτι, είναι αργά, νύχτωσε !» είχαν νόημα εδώ.
Ο Μ1 είχε χάσει τελείως το ρυθμό του. Στη μιάμιση μετά τα «μεσάνυχτα» ξύπνησε και βγήκε έξω. Πέρασε για λίγο από το Sval-bar και πήρε μια βότκα. Λίγοι πελάτες πάλι μερικοί έπαιζαν μπιλιάρδο και βελάκια. Έξω το φως εκτυφλωτικό. Στο δρόμο κάθε τόσο συναντούσε και κάποιον. Τον προσπέρασε μια κοπέλα που έκανε τροχάδην με φόρμες γυμναστικής ενώ ένας τάρανδος έψαχνε για βοσκή στην άκρη του δρόμου.
Attachments
Last edited:
