Πάτμος με δολοφονικό μηχανάκι...

[James]

Φεύγουμε λοιπόν από την Χώρα με όρεξη να γυρίσουμε το νησί στις λίγες ώρες που μας απέμειναν. Εντάξει δεν προλάβαμε να το γυρίσουμε και ολόκληρο αλλά δεν είναι δα και κανένα απέραντο μέρος, οπότε είχαμε πιθανότητες να προλάβουμε να μαζέψουμε εικόνες.
Αυτό που μείωνε τις πιθανότητές μας ήταν το μηχανάκι βεβαίως βεβαίως, μιας και σε κάθε λακκούβα έτριζε ολόκληρο. Συγκεκριμένα το κομμάτι πάνω από το κοντέρ το κρατάγαμε! Αφού επισκεφθήκαμε ένα δυο παραλίες στο βόρειο κομμάτι του νησιού (χωρίς να κάνουμε βουτιά) καταλήξαμε στον Γροίκο.
Ο Γροίκος είναι ένας ήρεμος οικισμός που καταλήγει σε έναν κόλπο με καθαρά νερά. Συναντήσαμε κάποιες οικογένειες στην παραλία χωρίς πάντως να γίνεται και το αδιαχώρητο. Συμπαθητικό ήταν το μέρος, αρκετά ήρεμο για τα γούστα μας, οπότε αναχωρήσαμε γρήγορα αφού τραβήξαμε τις απαραίτητες φωτογραφίες.

Τυχεροί είστε όλο και πιο καθαρά φαίνεται το όχημα.

Αναχώρηση από τον Γροίκο για γενικό τουρ χωρίς κάποιο συγκεκριμένο προορισμό. Καλά προορισμό είχαμε. Καμιά ταβέρνα στην Σκάλα γιατί είχαμε αρχίσει να πεινάμε. Αλλά πριν το φαγητό προείχαν μερικές βόλτες ακόμα.
Το τοπίο γενικά ήταν ξερό χωρίς τρομερό ενδιαφέρον

με κάποια ενδιαφέροντα σπιτάκια και οικισμούς στην διαδρομή που σπάγαν λίγο την μονοτονία.

Ωραίες οι βόλτες, ωραίες οι περιηγήσεις, ναι ναι παραλίες, μπλα μπλα τι θα φάμε τώρα? "Αμάν ρε Μάνο όλο το φαγητό έχεις στο μυαλό σου!". Ε οπότε δημοκρατικά το καθυστερήσαμε λίγο με μερικές βόλτες στα στενά της Σκάλας αλλά και έναν καφέ για ανασύνταξη.
Η θέα από το τραπέζι μας ήταν ένα από τα καταστήματα του διαβόλου, αν και τοπικό

"ωραία όλα αυτά αλλά να φάμε και τίποτα" επέμεινα. Συμφώνησε και η σύζυγος οπότε απλά έμενε να βρούμε την καλύτερη δυνατή επιλογή. "Άστο πάνω μου" αναφώνησα. Όλοι καταλαβαίνετε τι σημαίνει αυτό. Μπελάδες. "Θα ρωτήσω τον σερβιτόρο, φαίνεται καλό παιδί!". Ο σερβιτόρος μας πρότεινε ένα μαγαζάκι λίγο πιο κάτω από την πλατεία που όπως ισχυρίστηκε "έχει πολύ καλή κουζίνα".
Το παλικάρι μάλλον γιος της ιδιοκτήτριας θα ήταν για να λέει τόσα καλά λόγια που καμία σχέση με την πραγματικότητα δεν είχαν. Εμείς όμως τον εμπιστευτήκαμε και πήγαμε χωρίς δεύτερη σκέψη. Άλλωστε η ώρα αναχώρησης του δελφινιού πλησίαζε και μας έβλεπα να γυρίζουμε νηστικοί στη Σάμο.
Το όνομα του εστιατορίου δυστυχώς δεν το θυμάμαι για να σας το προτείνω (!). Τα φαγητά ήταν αρκετά απαίσια, μπορούσαν όμως και χειρότερα, αλλά όσον αφορά την ευγένεια νομίζω δεν είχε παρακάτω. Το αποκορύφωμα, για να μην αναλύω το κάθε πιάτο, ήταν όταν είχαμε την φαεινή να της ζητήσουμε να ψήσει αν γίνεται το ψωμί. Γιατί τόσο σκληρά αντικείμενα έχω δει να χρησιμοποιούνται κατά κόρον στα ελληνικά γήπεδα. Αλλά βλέπεις εκείνη την ώρα είχαμε την παράξενη ιδέα να...το φάμε.
"Τι εννοείς να το ψήσω??" με ένα ύφος λες και την ρωτάγαμε την πρωτεύουσα της Μπουρκίνα Φάσο. Καλά η Ουαγκαντούγκου είναι, δεν είναι και καμιά δύσκολη ερώτηση, αλλά η ταβερνιάρισσα έδειχνε υπερβολικά παραξενεμένη. "Μωρέ πάνω στην ψησταριά βάζω κρέατα, χταπόδια, ψάρια, θα πάρει μυρωδιά το ψωμί. Δεν γίνεται!". Ομολογουμένως αποστομωτική απάντηση. Το ψωμί δεν το έψησε, εμείς δεν το φάγαμε. Καλά όχι ότι φάγαμε τα υπόλοιπα. Μα κάτι περίεργοι πελάτες.

"Χορτασμένοι" από κάθε άποψη ανηφορίσαμε για ένα εκκλησάκι που είχαμε βάλει στο μάτι από την άφιξή μας, αλλά το είχαμε αφήσει για το τέλος. Χρειάζεται ένας μικρός ανηφορικός ποδαρόδρομος μέχρι εκεί αλλά πραγματικά αξίζει τον κόπο. Η θέα που προσφέρει σε ολόκληρη την Σκάλα, αλλά και στο μοναστήρι είναι χάρμα οφθαλμών και αποζημιώνει. Φυσικά θα θέλετε να δείτε φωτογραφίες. Θα δείτε, αλλά στο επόμενο ποστ. Μπας και μαζέψω κανά like ακόμα...

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 4 of 5

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[James]

Αρχίζουμε να αναζητούμε το περιβόητο "εκεί που στρίβουμε για Κάμπο" και εντός λίγων δευτερολέπτων το αετίσιο βλέμμα μου αντιλαμβάνετε ένα βενζινάδικο στα αριστερά μας. "Το βενζινάδικο! Το βρήκα!". Ορμάμε προς τα εκεί και βρήκαμε...κανέναν γιατί δεν λειτουργούσε. Προφανώς το αετίσιο βλέμμα μου δεν ειδικεύεται στα βενζινάδικα.
Ξαναβάζουμε μπρος και συνεχίζουμε. Εντός (ξανά) λίγων δευτερολέπτων ο δρόμος αρχίζει να ανηφορίζει. Και η σύζυγος σταματά (εκείνη οδηγούσε). "Μα γιατί σταμάτησες?" για να πάρω την απάντηση που φοβόμουν "το μηχανάκι σταμάτησε!". Τι καλύτερο? Δεν είμαστε ούτε μισή ώρα στην Πάτμο και μείναμε από βενζίνη σε μία ανηφόρα, αρκετά μακριά από τις ενοικιάσεις για να πάμε με τα πόδια. "Θα φτάσει η βενζίνη". Σίγουρα. Όπως αποδείχτηκε δεν είχε για παραπάνω από ένα χιλιόμετρο και δεν φτάναμε με τίποτα μέχρι το μοναδικό (όπως μάθαμε μετά) βενζινάδικο του νησιού.

Οπλιζόμαστε με υπομονή και αρχίζουμε να σέρνουμε το μηχανάκι. Μετά από λίγο φτάνουμε σε ένα κιόσκι ενοικιάσεων. Όχι της Μίνυ. Πλησιάζουμε και εξηγούμε την κατάσταση. "Ρε παιδιά πάρτε ένα τηλέφωνο, κάπου πάνω στο μηχανάκι θα υπάρχει ο αριθμός". Χμ, δεν το σκέφτηκα. Θα μας περνάνε για τελείως χαζούς. Παίρνω την Μίνυ, της εξηγώ τι έγινε, μου λέει ότι έρχεται. Σε λίγα λεπτά να'σου και η λεγάμενη επάνω σε μία γουρούνα. Μαζί της είχε και ένα μπουκάλι νερού με βενζίνη μέσα. Το "φουλάρει" και βάζει μπρος. Το μηχανάκι βρισκόταν πάνω στο σταντ και φαινομενικά δούλευε κανονικά. Μέχρι που η Μίνυ αποφάσισε να δώσει λίγο γκάζι. Ξαφνικά το μηχανάκι άρχισε να δουλεύει στο φουλ και οι ρόδες να γυρίζουν σαν τρελές! Προσπαθούσε να το σταματήσει και δεν μπορούσε! Είχε κολλήσει το γκάζι! Οι τύποι των ενοικιάσεων κοιτούσαν με γουρλωμένα μάτια! Εγώ ήδη φανταζόμουν την σκηνή: δεν έχουμε μείνει από βενζίνη και ξαφνικά σε μια στροφή πηγαίνουμε να βρούμε τα ψάρια! Μάλλον τυχεροί ήμασταν λοιπόν!
Τελικά αναγκάστηκε να το σβήσει ως τελική λύση μιας και δεν υπάκουε με τίποτα. "Ε μάλλον είναι χαλασμένο", έεεελα. "Θα σας δώσω άλλο". "Όχι ευχαριστούμε, θα πάρουμε από τους κυρίους" απαντά η σύζυγος. Με τα πολλά, και με τους ανθρώπους να έρχονται σε δύσκολη θέση και να επιμένουν να της δώσουμε μια ευκαιρία, μας πείθουν να πάρει η Μίνυ την σύζυγο με την γουρούνα, να πάνε πίσω στις ενοικιάσεις, να της δώσει ένα άλλο και να επιστρέψει σε μένα.
Ξαφνικά έβλεπα την γουρούνα να απομακρύνεται στο βάθος και άρχισα να σκέφτομαι ότι κάπως έτσι συμβαίνει και στα θρίλερ. Βρε λες?



Όσο περίμενα έπιασα την κουβέντα με τους φιλικούς τύπους των ενοικιάσεων οι οποίοι δεν μπορώ να πω ότι με καθησύχασαν. "Καλά ρε παιδιά, γιατί νοικιάσατε από εκεί, δεν βρήκατε τίποτα άλλο??" προτείνοντας μου κάποια αλλά όχι τους εαυτούς τους, δείχνοντας ότι πράγματι θέλανε να βοηθήσουν και όχι να αρπάξουν τον πελάτη της λεγάμενης. "Φέρε ένα νερό στο παλικάρι ρε Κώστα, πρώτη φορά στην Πάτμο δεν βλέπω τα παιδιά να ξανάρχονται!" είπε ο ένας. Ωραίο το νερό, μου χαρίσανε και ένα χάρτη. Την επόμενη φορά θα πάω κατευθείαν σε αυτούς. Στην συνέχεια της κουβέντας ακούγοντας από πού ερχόμαστε είπανε με μια φωνή "από τη Σάμο????" λες και είχαν ακούσει ότι ερχόμαστε από το Λας Βέγκας. Καλά την λες και Λας Βέγκας του Αιγαίου τη Σάμο. Χωρίς τα καζίνο. Και τον κόσμο. Και τα φώτα.
Ευτυχώς η σύζυγος γύρισε, με ένα ολοκαίνουριο (not) μηχανάκι. Πήραμε κανονικές οδηγίες αυτή την φορά και βρήκαμε εύκολα το πρατήριο καυσίμων (βαρέθηκα να γράφω βενζινάδικο), στο οποίο είχε ουρές. Πολλές ουρές. Η τιμή εξαιρετική. 1.99 το λίτρο. Ούτε 2! Βάλαμε ένα 20άρικο και σχεδόν δεν πήραμε ρέστα. Αν δεν θες βέβαια μπορείς να πας...και με τα πόδια. Ή με πυρηνική ενέργεια. Δεν πρέπει πάντως να έχω δει πιο ακριβή βενζίνη. Αφού είπα να πάρω και για το σπίτι. Συλλεκτική.
Μετά από όλα αυτά, και μιας η Παναγία έβαλε το χέρι της και αποφύγαμε το ατύχημα με το μηχανάκι-δολοφόνος, κοίτα να δεις που στο τέλος θα πιστέψω, ξεκίνησε επιτέλους η βόλτα στο νησί. Πρώτος σταθμός? Μα τι άλλο? Από το σπήλαιο της Αποκάλυψης!

 

[James]

Άφιξη λοιπόν στο σπήλαιο της Αποκάλυψης ύστερα από μία μικρή διαδρομή από την Σκάλα. Διαδρομή η οποία είχε αρκετές στροφές μεν, αλλά αρκετά σημεία για ωραίες φωτογραφίες με θέα το Αιγαίο και την πρωτεύουσα του νησιού.
Να χάσεις το σπήλαιο αποκλείεται, υπάρχει και σήμανση. Αποκλείεται βέβαια να χάσεις και τα ράδιο ταξί, μετά την στρατηγική τοποθέτηση της διαφήμισής τους....

Πλησιάζοντας πληροφορηθήκαμε ότι όλος ο πέριξ χώρος είναι μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς από το 1999

και φτάσαμε στην είσοδο όπου προσεγγίζοντας την είσοδο ένας βαριεστημένος σεκιουριτάς πετάχτηκε από την "βολική" θέση που είχε βρει κάτω από τον ίσκιο και μας ζήτησε λεφτά για την είσοδο. Όντως υπήρχε και ταμπελάκι που ζήταγε, αν δεν κάνω λάθος, 2 έουρος έκαστος.
Όταν όμως άνοιξα το στόμα μου για να τον καλημερίσω (τι τρόποι!), δείχνει έκπληκτος και λέει "Έλληνες είστε? ε τότε περάστε!!!". Βέβαια οι τουρίστες που ήταν ακριβώς πίσω μας όπως καταλαβαίνετε δεν είχαν την ίδια τύχη. Ντούκου τα 4 έουρος.
Κατεβήκαμε κάποια σκαλάκια και φτάσαμε στο περιβόητο σπήλαιο....

Καλά οι φώτο απαγορεύονται όπως φαίνεται και στην επόμενη αλλά τόσα λεφτά είχα δώσει πια! Ή τελοσπάντων είχαν δώσει οι άλλοι!

Δεν θέλω να φανώ άπιστος ή κάτι τέτοια αλλά δεν εντυπωσιάστηκα ιδιαίτερα από το Σπήλαιο. Περίμενα κάτι πολύ εντυπωσιακό, αντίστοιχο της φήμης και της σπουδαιότητας του σημείου. Κάτι τέτοιο φυσικά δεν είναι αλλά ίσως τελικά το όλο μυστικό να είναι στην απλότητα. Ίσως θα έπρεπε όλα τα σχετιζόμενα με την θρησκεία "αξιοθέατα" να μιμηθούν το συγκεκριμένο. Άλλη κουβέντα αυτό.

Εδώ μπορούμε να δούμε το "στρατηγικό" σημείο όπου καθόταν ο σεκιουριτάς (μπορεί και να ξεκούραζε τα μάτια του).

Και ολίγον από την θέα που ανέφερα

Αφού κάναμε το θρησκευτικό μας καθήκον ανηφορίσαμε προς την Χώρα και φυσικά το μοναστήρι. Ο δρόμος στο ίδιο μοτίβο με πριν και δεν αργήσαμε να φτάσουμε σε ένα δημόσιο πάρκινγκ όπου αφήσαμε το μηχανάκι μας, το οποίο ξέχασα να αναφέρω ότι έτριζε ολόκληρο και έμοιαζε να διανύει τις τελευταίες του μέρες. Ελπίζαμε να μην είναι η συγκεκριμένη.

Η θέα από την Χώρα είναι τρομερή, και προς την Σκάλα αλλά και προς τα γύρω νησάκια. ΄Εβαλα και λίγο μηχανάκι στο πλάνο γιατί θα είστε σίγουρα(!) περίεργοι

Ενδιαφέρουσα η βόλτα στα στενάκια πριν το μοναστήρι όπου υπάρχουν αρκετά μαγαζιά για καφέ, φαί ή και για σουβενίρ. Όλα αυτά βέβαια εμείς τα προσπεράσαμε γρήγορα για το...κυρίως μενού!

Το μοναστήρι ήταν πράγματι εντυπωσιακό και επιβλητικό και μου έκανε πολύ εντύπωση. Δεν ξέρω αν και οι υπόλοιποι έχετε την ίδια άποψη, αλλά εγώ δεν είμαι πολύ φαν των μοναστηριών, οπότε παίρνει παραπάνω μπόνους το ότι κατάφερε να ενθουσιάσει και εμένα.
Αυτό που δεν μου πολυάρεσε ήταν οι...150 απαγορεύσεις που έχει στην είσοδο, αλλά και οι πάγκοι που πουλάνε τον...ορίτζιναλ αγιασμό. Μην πάρετε από αλλού, εκεί είναι ο πιο καλός. Και αυτό άλλη κουβέντα.
Προσοχή ακολουθούν μερικές επικίνδυνα όμορφες φώτο από το δαιδαλώδες εσωτερικό. Δείτε με δική σας ευθύνη!

Και η...λίστα

Πολύ θετική εικόνα λοιπόν, και μετά από περιήγηση αρκετής ώρας, αποφασίσαμε να συνεχίσουμε την εξερεύνηση της Χώρας. Εδώ τα συναισθήματα ήταν κάπως ανάμικτα. Και εξηγούμε.
Το μέρος είναι πολύ γραφικό, με τα στενάκια του, με τα άσπρα σπιτάκια του (όλα σε -άκια) ΑΛΛΑ εμείς αποφασίσαμε να είμαστε εκεί μεσημεριάτικα. Απόφαση εντελώς λανθασμένη, μιας και εκείνες τις ώρες ήταν σχεδόν όλα κλειστά, και δεν συναντήσαμε ψυχή. Επίσης, αυτό το άσπρα σπιτάκια-σοκάκια μπλα μπλα, είναι πολύ όμορφο αλλά το έχω δει άπειρες φορές στις Κυκλάδες οπότε δεν εντυπωσιάστηκα.
Όπως μάθαμε πολύ αργότερα από το απογευματάκι και μετά ζωντανεύει παραπάνω η Χώρα και είναι πολύ ωραία να κάτσεις για μεζεδάκια και καφεδάκια (-άκια). Το απόγευμα εμείς ήμασταν στην Σκάλα και πιο μετά στο δελφίνι (το ιπτάμενο). Άρα υπάρχει εκκρεμότητα με την Πάτμο....
Όπως και να έχει εμείς συνεχίσαμε με τον ηρωικό αντικαταστάτη του δολοφό...εεε μηχανάκι, μιας και θέλαμε να δούμε και το υπόλοιπο νησί!
Ακολουθούν φώτο από Χώρα. Αυτές δεν είναι τόσο ωραίες, δείτε άφοβα.

Ο συνονόματος

 

[James]

Φεύγουμε λοιπόν από την Χώρα με όρεξη να γυρίσουμε το νησί στις λίγες ώρες που μας απέμειναν. Εντάξει δεν προλάβαμε να το γυρίσουμε και ολόκληρο αλλά δεν είναι δα και κανένα απέραντο μέρος, οπότε είχαμε πιθανότητες να προλάβουμε να μαζέψουμε εικόνες.
Αυτό που μείωνε τις πιθανότητές μας ήταν το μηχανάκι βεβαίως βεβαίως, μιας και σε κάθε λακκούβα έτριζε ολόκληρο. Συγκεκριμένα το κομμάτι πάνω από το κοντέρ το κρατάγαμε! Αφού επισκεφθήκαμε ένα δυο παραλίες στο βόρειο κομμάτι του νησιού (χωρίς να κάνουμε βουτιά) καταλήξαμε στον Γροίκο.
Ο Γροίκος είναι ένας ήρεμος οικισμός που καταλήγει σε έναν κόλπο με καθαρά νερά. Συναντήσαμε κάποιες οικογένειες στην παραλία χωρίς πάντως να γίνεται και το αδιαχώρητο. Συμπαθητικό ήταν το μέρος, αρκετά ήρεμο για τα γούστα μας, οπότε αναχωρήσαμε γρήγορα αφού τραβήξαμε τις απαραίτητες φωτογραφίες.

Τυχεροί είστε όλο και πιο καθαρά φαίνεται το όχημα.

Αναχώρηση από τον Γροίκο για γενικό τουρ χωρίς κάποιο συγκεκριμένο προορισμό. Καλά προορισμό είχαμε. Καμιά ταβέρνα στην Σκάλα γιατί είχαμε αρχίσει να πεινάμε. Αλλά πριν το φαγητό προείχαν μερικές βόλτες ακόμα.
Το τοπίο γενικά ήταν ξερό χωρίς τρομερό ενδιαφέρον

με κάποια ενδιαφέροντα σπιτάκια και οικισμούς στην διαδρομή που σπάγαν λίγο την μονοτονία.

Ωραίες οι βόλτες, ωραίες οι περιηγήσεις, ναι ναι παραλίες, μπλα μπλα τι θα φάμε τώρα? "Αμάν ρε Μάνο όλο το φαγητό έχεις στο μυαλό σου!". Ε οπότε δημοκρατικά το καθυστερήσαμε λίγο με μερικές βόλτες στα στενά της Σκάλας αλλά και έναν καφέ για ανασύνταξη.
Η θέα από το τραπέζι μας ήταν ένα από τα καταστήματα του διαβόλου, αν και τοπικό

"ωραία όλα αυτά αλλά να φάμε και τίποτα" επέμεινα. Συμφώνησε και η σύζυγος οπότε απλά έμενε να βρούμε την καλύτερη δυνατή επιλογή. "Άστο πάνω μου" αναφώνησα. Όλοι καταλαβαίνετε τι σημαίνει αυτό. Μπελάδες. "Θα ρωτήσω τον σερβιτόρο, φαίνεται καλό παιδί!". Ο σερβιτόρος μας πρότεινε ένα μαγαζάκι λίγο πιο κάτω από την πλατεία που όπως ισχυρίστηκε "έχει πολύ καλή κουζίνα".
Το παλικάρι μάλλον γιος της ιδιοκτήτριας θα ήταν για να λέει τόσα καλά λόγια που καμία σχέση με την πραγματικότητα δεν είχαν. Εμείς όμως τον εμπιστευτήκαμε και πήγαμε χωρίς δεύτερη σκέψη. Άλλωστε η ώρα αναχώρησης του δελφινιού πλησίαζε και μας έβλεπα να γυρίζουμε νηστικοί στη Σάμο.
Το όνομα του εστιατορίου δυστυχώς δεν το θυμάμαι για να σας το προτείνω (!). Τα φαγητά ήταν αρκετά απαίσια, μπορούσαν όμως και χειρότερα, αλλά όσον αφορά την ευγένεια νομίζω δεν είχε παρακάτω. Το αποκορύφωμα, για να μην αναλύω το κάθε πιάτο, ήταν όταν είχαμε την φαεινή να της ζητήσουμε να ψήσει αν γίνεται το ψωμί. Γιατί τόσο σκληρά αντικείμενα έχω δει να χρησιμοποιούνται κατά κόρον στα ελληνικά γήπεδα. Αλλά βλέπεις εκείνη την ώρα είχαμε την παράξενη ιδέα να...το φάμε.
"Τι εννοείς να το ψήσω??" με ένα ύφος λες και την ρωτάγαμε την πρωτεύουσα της Μπουρκίνα Φάσο. Καλά η Ουαγκαντούγκου είναι, δεν είναι και καμιά δύσκολη ερώτηση, αλλά η ταβερνιάρισσα έδειχνε υπερβολικά παραξενεμένη. "Μωρέ πάνω στην ψησταριά βάζω κρέατα, χταπόδια, ψάρια, θα πάρει μυρωδιά το ψωμί. Δεν γίνεται!". Ομολογουμένως αποστομωτική απάντηση. Το ψωμί δεν το έψησε, εμείς δεν το φάγαμε. Καλά όχι ότι φάγαμε τα υπόλοιπα. Μα κάτι περίεργοι πελάτες.

"Χορτασμένοι" από κάθε άποψη ανηφορίσαμε για ένα εκκλησάκι που είχαμε βάλει στο μάτι από την άφιξή μας, αλλά το είχαμε αφήσει για το τέλος. Χρειάζεται ένας μικρός ανηφορικός ποδαρόδρομος μέχρι εκεί αλλά πραγματικά αξίζει τον κόπο. Η θέα που προσφέρει σε ολόκληρη την Σκάλα, αλλά και στο μοναστήρι είναι χάρμα οφθαλμών και αποζημιώνει. Φυσικά θα θέλετε να δείτε φωτογραφίες. Θα δείτε, αλλά στο επόμενο ποστ. Μπας και μαζέψω κανά like ακόμα...

 

[James]

Ύστερα λοιπόν από την εμφανέστατη αγωνία σας για την συνέχεια της ιστορίας, αποφάσισα σήμερα να την ολοκληρώσω με τις φωτογραφίες από το εκκλησάκι (όποιος ξέρει ποιο είναι ας το πει) αλλά και τις γενικές εντυπώσεις μου.

Ανηφορικός δρόμος λοιπόν προς το εκκλησάκι και περάσματα δίπλα από αυλές και κυριούλες που μας κοιτούσαν περίεργα. Σου λέει "μα τόσο πιστοί πια?".
Η θέα προς την Σκάλα όπως προείπα ήταν πολύ ωραία

αλλά και προς το λιμάνι

αλλά και προς το Μοναστήρι (γενικά ωραία θέα, το πιάσαμε)

Φυσικά δεν θα μπορούσαν να λείπουν και μερικές καλλιτεχνικές μιας και βοήθαγε το όλο τοπίο αλλά έχω και το χάρισμα

καλά η τελευταία μιλάμε για πολύ καλλιτεχνική. Σπάνιο χάρισμα....

Εξαιρετικό το σημείο για φωτογραφίες και για παρατήρηση των σκαφών που συνεχώς έμπαιναν και έβγαιναν στο λιμάνι, αλλά και για ρομαντζάδα βεβαίως βεβαίως.
Πριν φύγουμε είπαμε να αγναντεύσουμε και λίγο να δούμε αν έρχεται και το δελφίνι (δεν ερχόταν)

και στη συνέχεια κατηφορίσαμε στο λιμάνι όπου και η ακρίβεια των πινακίδων πραγματικά σκλαβώνει. Ίσως σύντομα προσθέσουν και εκατοστά.

Οι τελευταίες στιγμές μας βρήκαν να αγοράζουμε διάφορα γλυκά (για το γυρισμό, πώς λέμε για την λιγούρα), και να βλέπουμε το κιτρινωπό δελφίνι μας αργά αλλά σταθερά να μπαίνει στον κόλπο της Σκάλας. H ώρα της επιστροφής είχε φτάσει...

Συνολικά λοιπόν έχω σχετικά καλές εντυπώσεις. Η Πάτμος είναι ένα ωραίο νησί, με αρκετό κόσμο, με τα στενάκια της, με το Μοναστήρι που είναι εντυπωσιακό τόσο εξωτερικά όσο και εσωτερικά, με την γραφική Χώρα αλλά και γενικά ωραίες εικόνες. Μικρό νησί, αλλά όχι τόσο για να το γυρίσεις σε μία μέρα, όπως προσπαθήσαμε, αν και η ημερήσια εκδρομή από Σάμο δεν είναι κακή ιδέα αν κάποιος δεν έχει τον απαιτούμενο χρόνο.
Εκ των υστέρων καταλαβαίνω ότι με ένα απογευματάκι στην Χώρα, και ένα βράδυ στην Σκάλα η Πάτμος θα έπαιρνε σίγουρα κάποιους πόντους παραπάνω από εμένα.
Τα διθυραμβικά σχόλια που έχω διαβάσει κατά καιρούς δεν τα συμμερίζομαι, μιας και έχω δει πιο ωραία και πιο "γεμάτα" νησιά. Πάντως σίγουρα κατατάσσεται στα όμορφα. Αν πάντως το θρησκευτικό κομμάτι σε αφήνει αδιάφορο, νομίζω ότι η Πάτμος χάνει αρκετά από την δύναμή της.

Αυτά.

Υ.Γ. Αν είστε καλά παιδιά θα ακολουθήσουν και άλλες ελληνικές ιστορίες.
Υ.Γ. 2 Τα likes μην ξεχάσετε....

 

[vasnorth]

Υ.Γ. Αν είστε καλά παιδιά θα ακολουθήσουν και άλλες ελληνικές ιστορίες.
Υ.Γ. 2 Τα likes μην ξεχάσετε....

1. Θέλουμε κι άλλες ιστορίες!!!
Ο τρόπος γραφής και το χιούμορ σου κάνουν τις ιστορίες σου απλά υπέροχες.
2. Εννοείται πολλά likes!!!

 

[Action]

χαχαχαχα έλιωσαααααα!!!!!!

 

[James]

Καλά το πάτε. Κοντεύετε να με πείσετε να γράψω και άλλες. Χαίρομαι που σας άρεσε πάντως!

Και πού να δείτε που την Πέμπτη φεύγω για Σύμη........
Δωδεκανησοιστορία μυρίζομαι....

 

[katkats]

Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές Ιστορίες - Ελλάδα

 

[sinefoula]

χαχαχαχα να σαι καλα φιλε μ εκανες και γελασα,μου βγηκε ο καφες απ τη μυτη ενα πραγμα.....
θα μπορουσα να γραψω για την πατμο πολλα βιβλια....ενα δραμα,μια κομωδια,μια περιπετεια και ενα θριλερ.......αντι για αυτο ομως θα περιοριστω γιατι ολο και καποιος ...ρουφ θα με διαβαζει και δε λεει.....μενω εδω 25 χρονια,οχι δεν ειμαι 25 ετων........ηρθα γυρω στα 20 απο επιλογη κι εμεινα.........κι εμεινα;και ξεμεινα;;;;;;;κατι παρομοιο......
δεν εχω καταγωγη απο πατμο,δεν μεγαλωσα εδω......και δεν εχω περιουσια εδω,δωματια,μηχανακια κλπ αρα θα μπορουσα να κρινω αντικειμενικα.......ομως θα περιοριστω οπως ειπα παραπανω........γελασα με τα μηχανακια που περιεγραψες τομ και κατι........χαχαχαχαχα βασικα εισαι τυχερος......πως λενε αισθανομαι τυχερος;;;;;;;;ετσι ακριβως γιατι τοτε που ηρθες δεν ειχε(οχι οτι εχει τωρα δλδ,)νοσοκομειο και θα εκανες βολτα δωρεαν με ελικοπτερο αν συνεβαινε κατι........κι αν το ''κατι'' ηταν μοιραιο.........αλλα αστο δεν γραφω θριλερ αποψε.........
η πατμος ειναι πανεμορφη δεν ειναι τυχαιο που την επελεξα να ζησω.........θα μου πεις..ασε μας κυρα μου......και ποια εισαι εσυ;που επιλεγεις..........καμια δεν ειμαι.....μεγαλωσα κερατσινι και η πατμος ηταν πραγματικη αποκαλυψη για μενα.........ιδιαιτερο νησι.....λατρεμενο και δεν το λεω τουριστικα,οχι......αλλα ουτε θεοφοβουμενα.........το λεω απλα γιατι ετσι νιωθω.......ειναι ομορφο το νησι,και αγιο και αγριο και παραξενο και αλλοκοτο........αλλα το λατρευω.......ναι ειναι ακριβο(αν ηρθες απο σαμο πανακριβο) στη σαμο πιο φτηνα γενικα.........ειναι η πατμος μου ομως......και ναι εχεις δικιο ειναι αγενης ο κοσμος της αλλα οχι παντα κι οχι ολοι....εχει κατι μερη ομως......απο αποψη θεας και ηρεμιας και γαληνης που δεν υπαρχουν πουθενα.......αν ξαναρθειτε αναλαμβανω δωρεαν ενοηται ξεναγηση.....χαχαχα αληθεια γιατι κατεβηκατε αναποδα απο χωρα;αντι να πατε σκαλα βρεθηκατε γροικο.......τες πα......να σαι καλα μου φτιαξες το κεφι............καλη μερα οπου γης!