Γαλλία Ιταλία Παρίσι με άρωμα Ιταλίας…..

[Grerena]

5η ημέρα.
Πρωινό ξύπνημα. Μαζέψαμε τα πράγματά μας, τα κλειδώσαμε σε φυλασσόμενο χώρο του ξενοδοχείου, φάγαμε το πρωινό μας και ξεκινήσαμε για τη Μονμάρτη. Εννοώ για την πλατεία της Μονμάρτης και την εκκλησία της, τη Sacre-Coeur. Είναι λίγο ζόρικη η ανηφόρα το πρωί με ζέστη, αλλά το αποτέλεσμα ήταν ανταποδοτικό της κούρασης.
Πολύ τουριστική η πλατεία, αλλά πολύ ωραία. Δεν νομίζω ότι έχει χάσει τη γραφικότητά της από τον τουρισμό στο ελάχιστο. Ανάψαμε κεράκι στη Sacre-Coeur και ήπιαμε καφεδάκι σε ένα από τα καφέ, δίπλα στους καλλιτέχνες του δρόμου που ζωγράφιζαν πορτρέτα. Για όποιον ενδιαφέρεται 25€ είχε το πορτρέτο (σκιτσογραφία), ενώ έγχρωμο με φόντο την πλατεία «πήγαινε» στα 75€.
Τι άλλο προλαβαίναμε να δούμε στο Παρίσι πριν πάρουμε το αεροπλάνο των 8:00 το απόγευμα, για την πτήση της επιστροφής μας; Υπήρχε ακόμα μια εκκρεμότητα και αυτή ήταν οι κατακόμβες. Με το metro φτάσαμε στην είσοδο τους. Η ουρά ήταν μεγάλη. Περιμέναμε 3 τέταρτα για να μπούμε. Η είσοδος ήταν ελεγχόμενη. Δηλ. επέτρεπαν την είσοδο σε 15 άτομα κάθε 10 λεπτά. Ο χώρος είναι «ευαίσθητος» και λίγο μακάβριος. Αυτό το αξιοθέατο δεν ήταν στο Museum Pass και γι’ αυτό το αφήσαμε την τελευταία ημέρα.
Οι κατακόμβες του Παρισιού είναι υπόγειες στοές, των οποίων τα τοιχώματα καλύπτονται εξ’ ολοκλήρου από οστά και κρανία ανθρώπων που είχαν μεταφερθεί εδώ μαζικά τον 17ο αιώνα. Δηλ. είναι ένα υπόγειο νεκροταφείο. Απόκοσμο. Για όποιον αντέχει. Είναι όμως ένα κομμάτι από την ιστορία του Παρισιού.
Εδώ θα ήθελα να τονίσω ότι τρία νεκροταφεία του Παρισιού θεωρούνται αξιοθέατα και λόγω των εντυπωσιακών μνημείων των τάφων, αλλά και λόγω των διασημοτήτων που έχουν θαφτεί εκεί. Pere Lachaise, Montparnasse και Montmatre. Έχω μια υποψία ότι το πιο «δημοφιλές» είναι το Pere Lachaise (κυρίως λόγω του τάφου του Jim Morisson).
Είχαμε ακόμα μία ώρα καιρό μέχρι να πάρουμε το δρόμο της επιστροφής και μια που είμαστε σε απόκοσμο mood είπαμε να πάμε στο πιο κοντινό από τα νεκροταφεία, αυτό δηλ. του Montparnasse (που ήταν πολύ κοντά στις κατακόμβες που είμαστε).
Εκεί είδαμε τους τάφους των Satre και Simone de Beauvoir, του συγγραφέα Ionesko, του Bodler κ.α. Είχε και άλλων που δεν τους εντοπίσαμε, παρόλο που στην είσοδο σου δίνουν ένα πλάνο με το που βρίσκεται ο καθένας. Αυτό όμως που με συγκίνησε ήταν ο τάφος του Αδαμάντιου Κοραή. Στο πλάνο των τάφων του νεκροταφείου δεν υπήρχε κάπου γραμμένος. Οι Γάλλοι μάλλον δεν τον θεωρούν διασημότητα. Εγώ όμως ήξερα ότι ήταν εκεί θαμμένος και είχα δει και φωτογραφία του τάφου στο internet και έχοντας την εικόνα στο μυαλό μου, ψάξαμε λίγο και ήμαστε και λίγο τυχεροί και τον βρήκαμε. Ήταν ένα εγκαταλειμμένο μπρούτζινο άγαλμα πάνω σε ένα μαρμάρινο απεριποίητο τάφο. Είναι λίγο καταθλιπτικό να βλέπεις ότι κανείς δεν τον θυμάται. Εμένα όμως με ικανοποίησε ότι το αναζήτησα και τον βρήκα! Αυτά.
Μετά από αυτό είχαμε πάλι ένα γρήγορο πρόχειρο φαγητό και πήραμε το metro του γυρισμού. Κινηθήκαμε λίγο οριακά στο χρόνο. Πήραμε τις βαλίτσες μας από το ξενοδοχείο και πήραμε τα τρένα για το αεροδρόμιο. Φτάνοντας αρκετά εκτός χρονικού προϋπολογισμού και αφού είχαν αρχίσει και μας ζώνανε τα φίδια με τη σκέψη ότι δεν θα προλαβαίναμε, φτάνουμε στο αεροδρόμιο και ανακαλύπτουμε ότι όλοι οι επιβάτες περίμεναν απ’ έξω από τον αεροσταθμό για να λήξει ο συναγερμός για βόμβα. Όχι μόνο προλάβαμε, «κάναμε και τσιγάρο». Δηλ. μία φορά βγήκε κάτι από τη σειρά του, που τελικά δεν ήταν εις βάρος μας. Όλα καλά. Μπήκαμε στο αεροπλάνο και με 10λεπτη καθυστέρηση φύγαμε. Στις 10:00 το βράδυ ήμαστε στο αεροδρόμιο Galileo Galilei της Πίζας και περιμέναμε το λεωφορείο που θα μας πήγαινε στο ξενοδοχείο μας, που ήταν δίπλα στον πύργο (τον κεκλιμένο).
Ωραίο το Παρίσι, αλλά στην Ιταλία νιώθω πιο πολύ σαν το σπίτι μου. Νιώθω ότι μπορώ να κυκλοφορήσω πιο άνετα, να συνεννοηθώ πιο άνετα. Πήραμε το λεωφορείο προκειμένου να κατεβούμε στη Piazza dei Miracoli. Είναι η κοντινότερη στάση στην αυλή των θαυμάτων όπως αποκαλείται. Εκεί κοντά ήταν το ξενοδοχείο μας. Μόνο που κάναμε λάθος και κατεβήκαμε μια στάση πιο μετά με αποτέλεσμα να περπατήσουμε περιφερειακά των τειχών κανένα δεκάλεπτο για να βρούμε τον πύργο. Τώρα δε μένει να ρωτήσω κάποιον που είναι το ξενοδοχείο που είχα κλείσει. Εδώ είχαμε πρόβλημα. Ήταν αργά. 10:30 το βράδυ. Δεν υπήρχε ψυχή. Εγώ είχα στο μυαλό μου μια εικόνα για την πόλη της Πίζας γεμάτο κόσμο και τουρίστες από της δύο προηγούμενες φορές που επισκέφτηκα την πόλη περαστική. Ακριβώς αυτό είναι το θέμα. Όλοι περνούν από την Πίζα περαστικοί. Βλέπουν τον Πύργο και φεύγουν. Το βράδυ δεν έχει κόσμο. Ευτυχώς όμως βρήκαμε μια ταμπέλα με το όνομα του ξενοδοχείου μας και τελικά φτάσαμε. Μικρό γραφικό, μεσαιωνικό κτίριο. Αφήσαμε τα πράγματά μας και βγήκαμε να φάμε. Που να φάμε; όλα τα τουριστικά που θυμόμουν ήταν κλειστά. Να πάμε στο κέντρο της πόλης τέτοια ώρα, απίθανο. Τελικά βρήκαμε το μοναδικό στην περιοχή εστιατόριο που είχε μακαρονάδα, που πέθαινα εκείνη τη στιγμή να φάω.
Μετά ακολούθησε βραδινή βόλτα (μάλλον μεσονύχτια βόλτα) στην αυλή των θαυμάτων. Ο καθεδρικός, το βαπτιστήριο και το καμπαναριό (δηλ. ο κεκλιμένος πύργος) ήταν υπέροχα φωταγωγημένα μέσα στη νύχτα. Μόνο εμείς να περιπλανιόμαστε ανάμεσά τους χαζεύοντας τη «στραβομάρα» του Πύργου. Είναι απίστευτο πως στέκεται. Σχεδόν αστείο. Και ήμαστε μόνοι μας στο χώρο να το θαυμάζουμε. Τελικά μία πόλη είναι πολύ διαφορετική την ημέρα απ’ ότι τη νύχτα. Ήταν μια ρομαντική, ασυνήθιστη, απρόσμενη και αξέχαστη βραδιά. Ο καλύτερος τρόπος για να κλείσει αυτό το ταξίδι.

6η ημέρα.
Το πρωί φάγαμε πρωινό στο ίδιο μαγαζί που είχαμε φάει τη μακαρονάδα το προηγούμενο βράδυ (το οποίο συμπεριλαμβανόταν στην τιμή του ξενοδοχείου μας). Καφές και κρουασάν. Μια τελευταία ματιά στον πύργο με το φως της ημέρας και τους πάμπολλους τουρίστες και φεύγουμε αυτή τη φορά με ταξί για το αεροδρόμιο. Δεν θα κάναμε πειράματα και εξάλλου το αεροδρόμιο ήταν κοντά, μόλις 4 km. Κάναμε check in και ήπιαμε τον τελευταίο μας macchiato στο μικρό αεροδρόμιο. Όλα γραφικά μου φαίνονταν!

Ήταν ένα ταξίδι κλασικό μεν, αλλά με πολλές εναλλαγές. Τη μία μέρα ρομαντζάδα στο canal Grande της Βενετίας και στο Rialto, την άλλη βόλτα δίπλα στο Σηκουάνα και στα στενά της Μονμάρτης και την άλλη μακαρονάδα κάτω από τον Πύργο της Πίζας.
Ποιος είπε ότι τα αεροπορικά ταξίδια με ανταποκρίσεις είναι χάσιμο χρόνου; Το αντίθετο. Αρκεί η ανταπόκριση να κρατάει πολύ και το ταξίδι σου μετατρέπεται σε «γύρο της Ευρώπης……….».

Υπέροχη Μονμάρτη...

Οι κατακόμβες του Παρισιού

Το νεκροταφείο του Montparnasse

με τον τάφο και το άγαλμα του Κοραή!

Η υπέροχη Pisa τη νύχτα! Η Piaza dei Miracoli!

με τον πύργο της!

χωρίς κόσμο!

μόνον εγώ!

Να και το ξενοδοχείο μας.

Αποχαιρετώντας την Pisa. Πάνω από την άκρη του φτερού φαίνεται και και η Piaza dei Miracoli.

Τέλος.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3

First Προηγούμενη 3 of 3

Go to chapter

Go

[Grerena]

Συνεχίζω....
3η ημέρα
Η ημέρα άρχισε πολύ δυναμικά. Ξέχασα να αναφέρω ότι την προηγούμενη ημέρα από το αεροδρόμιο είχαμε προμηθευτεί εισιτήρια απεριορίστων επισκέψεων για τα μουσεία του Παρισιού τη museum pass. Το κόστος της Museum pass για εισόδους σε μουσεία για δύο ημέρες είναι 48€ το άτομο. Νομίζω ότι αν είσαι μεθοδικός και διαβασμένος (όσον αφορά τις ώρες που λειτουργούν τα μουσεία που θέλεις να δεις) το εισιτήριο αυτό σίγουρα αξίζει.
Οπότε μετά το «πλούσιο» πρωινό με θερμιδοφόρα κρουασάν και μερέντα ξεκινήσαμε με το Orsay. Εκεί αφού προσπεράσαμε την τεράστια ουρά με τη χρήση του Museum Pass, μείναμε περίπου 3 ώρες, οι οποίες σαφώς δεν φθάνουν. Μετά από ένα μικρό διάλειμμα για κολατσιό στην αυλή του μουσείου, με τρένο φθάσαμε στα περίφημα egouts του Παρισιού, δηλ. τους διάσημους υπονόμους του Ουγκώ και του Γιάννη Αγιάννη. Ασυνήθιστο αξιοθέατο δεν μπορώ να πω και μάλλον καταλληλότερο για μικρότερες ηλικίες. Τα παιδιά μου μάλλον θα ενθουσιάζονταν. Σωληνώσεις, βρώμικα νερά και μυρωδιές, αναλυτικοί χάρτες για το υπόγειο δίκτυο των υπονόμων και των σωληνώσεων και εκτενή αναφορά στο μυθιστόρημα του Ουγκώ με φωτογραφικό υλικό κ.α. Η αποθέωση ήταν ότι στην έξοδο των υπονόμων υπήρχε και μαγαζάκι ου πουλούσε σουβενίρ (όπως όλα τα μουσεία), με κυριότερη attraction τα λούτρινα ποντίκια!!!
Εντάξει όμως γιατί δεν χάσαμε και πολύ χρόνο. Αυτό ήταν επίσκεψη του μισάωρου το πολύ.
Βγαίνοντας στην επιφάνεια συνειδητοποιήσαμε ότι ήμαστε πολύ κοντά στο μνημείο της Diana. Και χθες είχαμε περάσει πολύ κοντά από το μνημείο αυτό, αλλά δεν ξέραμε ότι ήταν εκεί. Μετά ενημερωθήκαμε από τους ταξιδιωτικούς οδηγούς μας.
Πρόκειται για ένα γλυπτό χρυσού πυρσού, το οποίο προϋπήρχε του θανάτου της Diana, αλλά επειδή βρίσκεται πολύ κοντά στο σημείο του δυστυχήματός της, έγινε με τα χρόνια μνημείο τιμής για την πριγκίπισσα. Εκεί λοιπόν υπήρχαν φωτογραφίες της, λουλούδια, αφιερώματα και αρκετός κόσμος.
Το επόμενο αξιοθέατο ήταν το μουσείο-σπίτι-κήπος του Roden. Πρόκειται για τον κήπο που εμφανίζεται και στην ταινία του Γούντυ Άλεν «Μεσάνυχτα στο Παρίσι». Εκεί είδαμε το σπίτι που έζησε τα τελευταία 9 χρόνια της ζωής του, γλυπτά και του ίδιου και της μούσας του της Camille Clauder καθώς και μία απρόσμενη μικρή συλλογή από έργα του Van Gong, που του είχε χαρίσει ο ίδιος. Το εντυπωσιακότερο όλων όμως για μένα ήταν ο πανέμορφος κήπος της βίλλας του και η περίοπτη θέση του «Σκεπτόμενου». Μείναμε στους κήπους μέχρι το κλείσιμο του μουσείου. Είναι ένα τέλειο μικρό πάρκο για περίπατο.
Δίπλα στο μουσείο Roden βρίσκεται το μέγαρο των απομάχων με το Musee de l’ Armee (στο οποίο δεν προλάβαμε να πάμε γιατί έκλεινε) και η Dome des Invalides (ένας ναός με το χρυσό τρούλο, που φαίνεται απ’ όλο το Παρίσι), μέσα στον οποίο βρίσκεται ο τάφος του Ναπολέοντα του Βοναπάρτη. Τεράστιος και πομπώδης, όπως αρμόζει στην προσωπικότητά του (και όχι στο ύψος του).
Η ώρα πια ήταν 7:00 και με το που έκλεισε και το τελευταίο μουσείο ήρθε πια η ώρα να πάμε για κρέπες. Έπρεπε να τις δοκιμάσουμε κάπου καλά, μια που είναι ένα από τα παραδοσιακά φαγητά της Γαλλίας. Ο οδηγός μας «έσπρωξε» στην περιοχή Montparnasse, όπου η Creperie Josselin είχε νόστιμες και οικονομικές κρέπες. Περιττό να σας πω ότι εκεί είχαμε αναμονή για να βρούμε ένα μικρό τραπέζι στριμωγμένο ανάμεσα σε άλλα. Οι κρέπες ήταν ιδιαίτερες με διπλή στρώση ζύμης κάτι που δεν το έχω ξαναδεί στην Ελλάδα. Ωραία ήταν και είδαμε και τη γειτονιά του Montparnasse. Για να είμαι ειλικρινής όμως η «ελληνικοποιημένη» πιο ζουμερή κρέπα με τη μία στρώση και την μπόλικη γέμιση, μου αρέσει πιο πολύ.
H ώρα πια ήταν εννιά παρά. Το Museum pass μας επέτρεπε και επίσκεψη στην αψίδα του θριάμβου. Εγώ δεν ήξερα καν ότι είναι επισκέψιμη και μέσα. Η είσοδος έκλεινε στις 10:30 το βράδυ και από ψηλά μπορούσες να δεις το Παρίσι φωταγωγημένο τη νύχτα, καθώς και τους 12 ακτινωτούς δρόμους που καταλήγουν στην αψίδα. Αφού λοιπόν τη θέα από τον πύργο του Άιφελ δεν την είχαμε δει την προηγούμενη ημέρα, τώρα επιβαλλόταν να ανεβούμε εδώ. Αυτό και κάναμε. Βέβαια το να ανέβεις μονοκοπανιά τα στενά σκαλοπάτια μέχρι επάνω ήταν κομματάκι ζόρικο, αλλά και η θέα επίσης ήταν ζόρικη. Ομολογώ ότι αν δεν είχα το Museum Pass στην αψίδα του θριάμβου και στον τάφο του Ναπολέοντα μάλλον δεν θα πήγαινα και πολύ κακώς θα έκανα.
Η επιστροφή στο δωμάτιο μας επιβάλλονταν πια. Είχαμε γίνει πτώματα από την κούραση.

4η ημέρα.
Σήμερα ήταν Τετάρτη. Κάθε Τετάρτη (& Παρασκευή) το μουσείο του Λούβρου είναι ανοιχτό μέχρι τις 10:00 το βράδυ. Οπότε επιλέξαμε να πάμε Λούβρο αργά δηλ. μετά τις έξι και μέχρι εκείνη την ώρα θα γυρίζαμε άλλα.
Ξεκινήσαμε το πρωί με το Πάνθεον. Πρόκειται για μια εκκλησία στα πρότυπα του Πάνθεον της Ρώμης , στο υπόγειο του οποίου βρίσκονται θαμμένοι πολλοί μεγάλοι άνδρες της Γαλλίας, Εμίλ Ζολά, Αλέξανδρος Δουμάς κ.τ.λ. και μια μοναδική γυναίκα ανάμεσα στους άνδρες, η Μαρία Κιουρί. Υπάρχουν αίθουσες προβολής με αποσπάσματα από το τελετουργικό της μεταφοράς των σωρών όλων αυτών των διάσημων, που σε κάνουν να μπαίνεις εντελώς στο κλίμα της εποχής. Επίσης, στο ισόγειο του κτιρίου βρίσκεται και ένα τεράστιο εκκρεμές (του Φουκώ).
Δεν μείναμε πολύ ώρα εδώ. Φεύγοντας βολτάραμε στην περιοχή Quartier Latin περνώντας και μπροστά από τη Σορβόννη και καταλήξαμε στην Παναγία των Παρισίων.
Στην Παναγία των Παρισίων είχαμε ξαναπάει στο παρελθόν. Δεν είχαμε πάει όμως στα λημέρια του Κουασιμόδου, στην οροφή δηλαδή της εκκλησίας….Η είσοδος για την κορυφή της εκκλησίας συμπεριλαμβανόταν στο Museum Pass, η ουρά όμως ήταν ατελείωτη. Θα χάναμε τουλάχιστον μία ώρα. Δεν ξέρω αν κάναμε καλά, αλλά αποφασίσαμε να φύγουμε και να πάμε να δούμε κάτι άλλο, που δεν θα είχε τόσο μεγάλη ουρά. Αντί λοιπόν της οροφής της Notre Dam επισκεφτήκαμε την Conciergerie δηλ. τις παλιές φυλακές και τη Saint Chapel που ήταν δίπλα.
Στη Saint Chapel πήγα με επιφυλακτικότητα γιατί σκεπτόμουνα τι το ιδιαίτερο να δω; Μια εκκλησία θα είναι, όπως τόσες άλλες που έχω δει. Κι όμως με ξάφνιασε ευχάριστα. Τέτοια χρώματα και βιτρό δεν είχα ξαναδεί. Από τις εντυπωσιακότερες εκκλησίες που έχω δει ποτέ. Και να φανταστεί κανείς ότι αν δεν είχα το museum Pass δεν θα πήγαινα να τη δω!
Αυτό μάλλον το ξαναείπα. Είναι από τον ενθουσιασμό μου.
Η Conciergerie βρίσκεται δίπλα στη Saint Chapel (πάνω στο νησάκι του Σηκουάνα) και στο ίδιο οικοδομικό τετράγωνο με τα δικαστήρια του Παρισιού. Μέσα στις παλιές φυλακές υπάρχουν τα κελιά των ετοιμοθάνατων και ομοιώματα των διαφόρων τύπων κελιών ανάλογα με την περιουσιακή κατάσταση των φυλακισμένων. Το κελί της Μαρίας Αντουανέτας διατηρείται ως είχε. Μέσα σε αυτό υπάρχει ένα ομοίωμά της που «δείχνει» να περιμένει καρτερικά το θάνατο. Το εντυπωσιακότερο για μένα ήταν όμως μία αίθουσα στην οποία οι τοίχοι ήταν καλυμμένοι με λίστες -ατέλειωτες λίστες- ονομάτων ανθρώπων που είχαν οδηγηθεί στην γκιλοτίνα. Ανάμεσά τους έψαξα και βρήκα του Ροβεσπιέρου και της Μαρίας Αντουανέτας. Βγαίνοντας από τις φυλακές περάσαμε και από την αυλή του Μεγάρου Δικαστηρίων. Βλέποντας την επιγραφή: liberte, egalite, fraternite ίσα που μου πέρασε από το μυαλό να πάμε μέσα να δούμε καμιά δίκη. Τελικά επικράτησε η άποψη να πάμε για καφέ στο απέναντι ατμοσφαιρικό καφέ Les Deux Palais.
Έτσι, τραπεζάκι έξω, περαντζάδα και macchiato.
Μετά το καφεδάκι μας και λίγο περπάτημα φτάσαμε στην πλατεία του Pompidou. Καλλιτέχνες του δρόμου να δίνουν show στην πλατεία μπροστά από το σουρεάλ κτίριο που είναι και πολύχρωμο και διαφανές συγχρόνως. Κατά ένα περίεργο λόγο δεν υπήρχαν οι τεράστιες ουρές που υποτίθεται ότι θα συναντούσαμε. Μπήκαμε «αέρα» μέσα. Αφήσαμε υποχρεωτικά τα πράγματά μας στη reception και αφού κάναμε μία φευγαλέα βόλτα στην βιβλιοθήκη του 1ου ορόφου, ανεβήκαμε επάνω για τα βασικά. Έργα των Πικάσο, Νταλί, Μιρό, Μπρέκελ, Καντίνσκι και πολλών άλλων σουρεαλιστών, κυβιστών και άλλων καλλιτεχνών εκθέτονται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο μέσα σε μεγάλες φωτεινές αίθουσες με θέα το Παρίσι. Δυόμισι ώρες μείναμε μέσα στο Pompidou και θαυμάζαμε τα έργα που θα έπρεπε τουλάχιστον να αφιερώναμε ολόκληρη ημέρα.. Φύγαμε όμως για να προλάβουμε να μπούμε στο Λούβρο στις 6:00, για να έχουμε στη διάθεσή μας ένα 4ωρο μέχρι τις 10:00 που θα έκλεινε.
Φεύγουμε από το Pompidou center και στο δρόμο μας για το Λούβρο κάνουμε μια μικρή στάση για πρόχειρο φαγητό και λίγη ξεκούραση στην πεζοδρομημένη πλατεία των Rue Berger & St Denis, παρακολουθώντας και skate show από έφηβους θαμώνες της πλατείας. Γύρω στις 6:00 φτάσαμε στην περιβόητη γυάλινη πυραμίδα του Λούβρου. Δεν θα έλεγα ότι συναντήσαμε ουρά στα εισιτήρια. Μάλλον επειδή ήταν 6:00 η ώρα το απόγευμα.
Δεν έχω λόγια για το Μουσείο του Λούβρου. Έχω πάει σε αρκετά μουσεία και πινακοθήκες στην Ευρώπη. Νομίζω ότι το μουσείο του Λούβρου είναι μία κατηγορία από μόνο του και όλα τα άλλα μπορούμε να τα βάλουμε σε μία άλλη ξεχωριστή λίστα.
Τέσσερις ώρες για αυτό το μουσείο ήταν μάλλον λίγες. Η αλήθεια είναι ότι περισσότερη ώρα δεν αντέχω και σωματικά. Χρειάζομαι διαλείμματα για να αντέξω. Έτσι επιλέξαμε τι θα δούμε. Είδαμε τα αρχαιοελληνικά και ρωμαϊκά έργα, αναγεννησιακούς ιταλικούς πίνακες (αγαπημένος μου είναι ο Caravaggio), λίγους γαλλικούς και τις αίθουσες του Ναπολέοντα. Ολλανδούς και Φλαμανδούς δεν προλάβαμε, ενώ από τα Αιγυπτιακά πήραμε μόνο μια «μυρωδιά» Πραγματικά είναι πολύ εντυπωσιακό μουσείο. Το ωραίο στην όλη υπόθεση της επίσκεψής μας ήταν ότι επειδή πήγαμε αργά καταφέραμε και είδαμε τα αρχαιοελληνικά αριστουργήματα όπως η Νίκη της Σαμοθράκης και την Αφροδίτη της Μήλου σε άδειες από κόσμο αίθουσες. Δηλ. γύρω στις 9:15 λόγω του ο κόσμος έχει αραιώσει ή δεν αφήνει να δει τελευταία τα αρχαιοελληνικά που είναι must για το Λούβρο, με αποτέλεσμα εμείς που πήγαμε εκείνη την ώρα χαρήκαμε τα έργα σε μια άδεια αίθουσα από κόσμο και φυσικά το εκμεταλλεύτηκε δεόντως ο φωτογραφικός φακός μας.
Δέκα παρά δέκα βγήκαμε έξω. Άλλο απρόσμενο. Είχα ξεχάσει ότι μπήκαμε μέρα και τώρα ήταν νύχτα. Είχε σκοτινιάσει πια και το Λούβρο ήταν όμορφα φωταγωγημένο, όπως και η γυάλινη πυραμίδα που καθρεφτιζόταν στη λιμνούλα που είναι δίπλα της. Η βραδιά ήταν τέλεια και το όλο σκηνικό ήταν τέλειο. Μείναμε αρκετή ώρα σε πεζούλι έξω από την πυραμίδα και απολαμβάναμε το σκηνικό. Το συνιστώ ανεπιφύλακτα. Επίσκεψη στο Λούβρο αργά απόγευμα της Τετάρτης. Έχει λιγότερο κόσμο, βλέπεις τα εκθέματα με μεγαλύτερη άνεση και οι αίθουσες στο μισοσκόταδο με τα εκθέματα είναι σαφώς πιο μυστηριακές και μη σας πω ότι για λίγο σκέφτεσαι ότι όπου να ’ναι θα εμφανιστεί και ο Ρόμπερτ Λάνγκτον στη γωνία (από τον «κώδικα Ντα Βίντσι» του Dan Brawn).
Τέλος της ημέρας. Έληξε και το Museum Pass. Τα μουσεία και οι εκθεσιακοί χώροι που πήγαμε αν είχαμε πληρώσει με κανονικό εισιτήριο θα είχαμε δώσει 106€ το άτομο, ενώ τώρα με το museum Pass μόλις 48€. Βέβαια μάλλον δεν θα είχαμε προλάβει να πάμε σε τόσα πολλά, γιατί με το Pass μπαίνεις πιο γρήγορα στους χώρους αφού προσπερνάς τις ουρές. Γενικά για κάποιον που έχει όρεξη να δει τα μουσεία του Παρισιού, νομίζω ότι το museum pass είναι επιβεβλημένο.
Τέλος της ημέρας. Ήμουν όμως πολύ «γεμάτη» αλλά και κουρασμένη.

Εδώ θα ήθελα να κάνω μια παρένθεση. Ανέφερα τόσες φορές τη χρησιμότητα του museum pass γιατί επειδή το έχω ψάξει και σε άλλες πόλεις (Ρώμη, Λονδίνο, Βερολίνο) πάντα απέρριπτα την αγορά του γιατί νομίζω ότι δεν συμφέρει. Το αντίστοιχο museum pass π.χ. του Λονδίνου μπορεί να συμφέρει οικονομικά μόνο αν προλάβεις να δεις τα αξιοθέατα που συμπεριλαμβάνει. Πρακτικά όμως είναι πάρα πολύ δύσκολο να προλάβεις (π.χ. μέσα σε δύο ημέρες) τόσα αξιοθέατα γιατί και οι αποστάσεις μεταξύ τους είναι πολύ μακρινές και οι ώρες που είναι ανοιχτά δεν συνδυάζονται σωστά.
Στο Παρίσι όμως, όπως αποδείχθηκε δεν ισχύει αυτό. Οι αποστάσεις είναι σχετικά κοντινές και αν προηγηθούν τα μουσεία που κλείνουν νωρίτερα και μετά αυτά που κλείνουν πιο αργά, πραγματικά εκμεταλλεύεσαι κατάλληλα το museum pass. Και εδώ κλείνω την παρένθεση.

Στο μουσείο Orsay

με το πολύ χαρακτηριστικό ρολόι...

Στους υπόνομους του Παρισιού...

Στο μνημείο της Daiana

Ο σκεπτόμενος του Roden

Ο τάφος του Ναπολέοντα

Οι διπλές κρέπες της Montparnasse

H Champs-Elysees από την κορυφή της αψίδας του θριάμβου...

Μέσα στο Πάνθεον...

Οι τάφοι των Βίκτωρ Ουγκώ και Εμίλ Ζολά

Ο Σηκουάνας

Η Μαρία Αντουανέττα περιμένει...

Η ακπληκτική Saint Chapel...

Τα δικαστήρια

Το Pombidou

To Louvre

Ένας σκλάβος του Μιχαήλ Άγγελου

Στη Νίκη της Σαμοθράκης...είμαστε τελείως μόνοι μας...μαζί της...

Μα δεν είναι υπέροχη αυτή η οπτική;

Αυτά για σήμερα.

 

[Grerena]

Συνεχίζω και τελειώνω την ιστορία μου....

5η ημέρα.
Πρωινό ξύπνημα. Μαζέψαμε τα πράγματά μας, τα κλειδώσαμε σε φυλασσόμενο χώρο του ξενοδοχείου, φάγαμε το πρωινό μας και ξεκινήσαμε για τη Μονμάρτη. Εννοώ για την πλατεία της Μονμάρτης και την εκκλησία της, τη Sacre-Coeur. Είναι λίγο ζόρικη η ανηφόρα το πρωί με ζέστη, αλλά το αποτέλεσμα ήταν ανταποδοτικό της κούρασης.
Πολύ τουριστική η πλατεία, αλλά πολύ ωραία. Δεν νομίζω ότι έχει χάσει τη γραφικότητά της από τον τουρισμό στο ελάχιστο. Ανάψαμε κεράκι στη Sacre-Coeur και ήπιαμε καφεδάκι σε ένα από τα καφέ, δίπλα στους καλλιτέχνες του δρόμου που ζωγράφιζαν πορτρέτα. Για όποιον ενδιαφέρεται 25€ είχε το πορτρέτο (σκιτσογραφία), ενώ έγχρωμο με φόντο την πλατεία «πήγαινε» στα 75€.
Τι άλλο προλαβαίναμε να δούμε στο Παρίσι πριν πάρουμε το αεροπλάνο των 8:00 το απόγευμα, για την πτήση της επιστροφής μας; Υπήρχε ακόμα μια εκκρεμότητα και αυτή ήταν οι κατακόμβες. Με το metro φτάσαμε στην είσοδο τους. Η ουρά ήταν μεγάλη. Περιμέναμε 3 τέταρτα για να μπούμε. Η είσοδος ήταν ελεγχόμενη. Δηλ. επέτρεπαν την είσοδο σε 15 άτομα κάθε 10 λεπτά. Ο χώρος είναι «ευαίσθητος» και λίγο μακάβριος. Αυτό το αξιοθέατο δεν ήταν στο Museum Pass και γι’ αυτό το αφήσαμε την τελευταία ημέρα.
Οι κατακόμβες του Παρισιού είναι υπόγειες στοές, των οποίων τα τοιχώματα καλύπτονται εξ’ ολοκλήρου από οστά και κρανία ανθρώπων που είχαν μεταφερθεί εδώ μαζικά τον 17ο αιώνα. Δηλ. είναι ένα υπόγειο νεκροταφείο. Απόκοσμο. Για όποιον αντέχει. Είναι όμως ένα κομμάτι από την ιστορία του Παρισιού.
Εδώ θα ήθελα να τονίσω ότι τρία νεκροταφεία του Παρισιού θεωρούνται αξιοθέατα και λόγω των εντυπωσιακών μνημείων των τάφων, αλλά και λόγω των διασημοτήτων που έχουν θαφτεί εκεί. Pere Lachaise, Montparnasse και Montmatre. Έχω μια υποψία ότι το πιο «δημοφιλές» είναι το Pere Lachaise (κυρίως λόγω του τάφου του Jim Morisson).
Είχαμε ακόμα μία ώρα καιρό μέχρι να πάρουμε το δρόμο της επιστροφής και μια που είμαστε σε απόκοσμο mood είπαμε να πάμε στο πιο κοντινό από τα νεκροταφεία, αυτό δηλ. του Montparnasse (που ήταν πολύ κοντά στις κατακόμβες που είμαστε).
Εκεί είδαμε τους τάφους των Satre και Simone de Beauvoir, του συγγραφέα Ionesko, του Bodler κ.α. Είχε και άλλων που δεν τους εντοπίσαμε, παρόλο που στην είσοδο σου δίνουν ένα πλάνο με το που βρίσκεται ο καθένας. Αυτό όμως που με συγκίνησε ήταν ο τάφος του Αδαμάντιου Κοραή. Στο πλάνο των τάφων του νεκροταφείου δεν υπήρχε κάπου γραμμένος. Οι Γάλλοι μάλλον δεν τον θεωρούν διασημότητα. Εγώ όμως ήξερα ότι ήταν εκεί θαμμένος και είχα δει και φωτογραφία του τάφου στο internet και έχοντας την εικόνα στο μυαλό μου, ψάξαμε λίγο και ήμαστε και λίγο τυχεροί και τον βρήκαμε. Ήταν ένα εγκαταλειμμένο μπρούτζινο άγαλμα πάνω σε ένα μαρμάρινο απεριποίητο τάφο. Είναι λίγο καταθλιπτικό να βλέπεις ότι κανείς δεν τον θυμάται. Εμένα όμως με ικανοποίησε ότι το αναζήτησα και τον βρήκα! Αυτά.
Μετά από αυτό είχαμε πάλι ένα γρήγορο πρόχειρο φαγητό και πήραμε το metro του γυρισμού. Κινηθήκαμε λίγο οριακά στο χρόνο. Πήραμε τις βαλίτσες μας από το ξενοδοχείο και πήραμε τα τρένα για το αεροδρόμιο. Φτάνοντας αρκετά εκτός χρονικού προϋπολογισμού και αφού είχαν αρχίσει και μας ζώνανε τα φίδια με τη σκέψη ότι δεν θα προλαβαίναμε, φτάνουμε στο αεροδρόμιο και ανακαλύπτουμε ότι όλοι οι επιβάτες περίμεναν απ’ έξω από τον αεροσταθμό για να λήξει ο συναγερμός για βόμβα. Όχι μόνο προλάβαμε, «κάναμε και τσιγάρο». Δηλ. μία φορά βγήκε κάτι από τη σειρά του, που τελικά δεν ήταν εις βάρος μας. Όλα καλά. Μπήκαμε στο αεροπλάνο και με 10λεπτη καθυστέρηση φύγαμε. Στις 10:00 το βράδυ ήμαστε στο αεροδρόμιο Galileo Galilei της Πίζας και περιμέναμε το λεωφορείο που θα μας πήγαινε στο ξενοδοχείο μας, που ήταν δίπλα στον πύργο (τον κεκλιμένο).
Ωραίο το Παρίσι, αλλά στην Ιταλία νιώθω πιο πολύ σαν το σπίτι μου. Νιώθω ότι μπορώ να κυκλοφορήσω πιο άνετα, να συνεννοηθώ πιο άνετα. Πήραμε το λεωφορείο προκειμένου να κατεβούμε στη Piazza dei Miracoli. Είναι η κοντινότερη στάση στην αυλή των θαυμάτων όπως αποκαλείται. Εκεί κοντά ήταν το ξενοδοχείο μας. Μόνο που κάναμε λάθος και κατεβήκαμε μια στάση πιο μετά με αποτέλεσμα να περπατήσουμε περιφερειακά των τειχών κανένα δεκάλεπτο για να βρούμε τον πύργο. Τώρα δε μένει να ρωτήσω κάποιον που είναι το ξενοδοχείο που είχα κλείσει. Εδώ είχαμε πρόβλημα. Ήταν αργά. 10:30 το βράδυ. Δεν υπήρχε ψυχή. Εγώ είχα στο μυαλό μου μια εικόνα για την πόλη της Πίζας γεμάτο κόσμο και τουρίστες από της δύο προηγούμενες φορές που επισκέφτηκα την πόλη περαστική. Ακριβώς αυτό είναι το θέμα. Όλοι περνούν από την Πίζα περαστικοί. Βλέπουν τον Πύργο και φεύγουν. Το βράδυ δεν έχει κόσμο. Ευτυχώς όμως βρήκαμε μια ταμπέλα με το όνομα του ξενοδοχείου μας και τελικά φτάσαμε. Μικρό γραφικό, μεσαιωνικό κτίριο. Αφήσαμε τα πράγματά μας και βγήκαμε να φάμε. Που να φάμε; όλα τα τουριστικά που θυμόμουν ήταν κλειστά. Να πάμε στο κέντρο της πόλης τέτοια ώρα, απίθανο. Τελικά βρήκαμε το μοναδικό στην περιοχή εστιατόριο που είχε μακαρονάδα, που πέθαινα εκείνη τη στιγμή να φάω.
Μετά ακολούθησε βραδινή βόλτα (μάλλον μεσονύχτια βόλτα) στην αυλή των θαυμάτων. Ο καθεδρικός, το βαπτιστήριο και το καμπαναριό (δηλ. ο κεκλιμένος πύργος) ήταν υπέροχα φωταγωγημένα μέσα στη νύχτα. Μόνο εμείς να περιπλανιόμαστε ανάμεσά τους χαζεύοντας τη «στραβομάρα» του Πύργου. Είναι απίστευτο πως στέκεται. Σχεδόν αστείο. Και ήμαστε μόνοι μας στο χώρο να το θαυμάζουμε. Τελικά μία πόλη είναι πολύ διαφορετική την ημέρα απ’ ότι τη νύχτα. Ήταν μια ρομαντική, ασυνήθιστη, απρόσμενη και αξέχαστη βραδιά. Ο καλύτερος τρόπος για να κλείσει αυτό το ταξίδι.

6η ημέρα.
Το πρωί φάγαμε πρωινό στο ίδιο μαγαζί που είχαμε φάει τη μακαρονάδα το προηγούμενο βράδυ (το οποίο συμπεριλαμβανόταν στην τιμή του ξενοδοχείου μας). Καφές και κρουασάν. Μια τελευταία ματιά στον πύργο με το φως της ημέρας και τους πάμπολλους τουρίστες και φεύγουμε αυτή τη φορά με ταξί για το αεροδρόμιο. Δεν θα κάναμε πειράματα και εξάλλου το αεροδρόμιο ήταν κοντά, μόλις 4 km. Κάναμε check in και ήπιαμε τον τελευταίο μας macchiato στο μικρό αεροδρόμιο. Όλα γραφικά μου φαίνονταν!

Ήταν ένα ταξίδι κλασικό μεν, αλλά με πολλές εναλλαγές. Τη μία μέρα ρομαντζάδα στο canal Grande της Βενετίας και στο Rialto, την άλλη βόλτα δίπλα στο Σηκουάνα και στα στενά της Μονμάρτης και την άλλη μακαρονάδα κάτω από τον Πύργο της Πίζας.
Ποιος είπε ότι τα αεροπορικά ταξίδια με ανταποκρίσεις είναι χάσιμο χρόνου; Το αντίθετο. Αρκεί η ανταπόκριση να κρατάει πολύ και το ταξίδι σου μετατρέπεται σε «γύρο της Ευρώπης……….».

Υπέροχη Μονμάρτη...

Οι κατακόμβες του Παρισιού

Το νεκροταφείο του Montparnasse

με τον τάφο και το άγαλμα του Κοραή!

Η υπέροχη Pisa τη νύχτα! Η Piaza dei Miracoli!

με τον πύργο της!

χωρίς κόσμο!

μόνον εγώ!

Να και το ξενοδοχείο μας.

Αποχαιρετώντας την Pisa. Πάνω από την άκρη του φτερού φαίνεται και και η Piaza dei Miracoli.

Τέλος.

 

[silversurfer]

Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές Ιστορίες - Ευρώπη