orestcrete
Member
- Μηνύματα
- 2.813
- Likes
- 11.685
- Επόμενο Ταξίδι
- Iceland
- Ταξίδι-Όνειρο
- New Zealand
Πριν αρχίσουν να ξεθωριάζουν οι εικόνες και τα συναισθήματα, θέλω να μοιραστώ τις εμπειρίες μου από την Παταγονία, όπως τη γνώρισα φέτος τον Αύγουστο αλλά και παλαιότερα, τον Ιανουάριο του 2023. Θυμάμαι τον εαυτό μου τη πρώτη φορά που την επισκέφτηκα που έλεγα, πως θα είναι η κατάσταση τον χειμώνα και να που φέτος το κατάφερα. Έχοντας δει την ίδια γη και στις δύο εποχές, στον χειμώνα και στο καλοκαίρι της,μπορώ να κάνω μια σύγκριση που, αν μη τι άλλο, με βοήθησε να την καταλάβω καλύτερα.
Ο Καιρός:
Η πιο μεγάλη και προφανής διαφορά, φυσικά, είναι ο καιρός. Τον χειμώνα, οι θερμοκρασίες αλλάζουν ανάλογα με την περιοχή, παίζοντας συνήθως από λίγο κάτω έως λίγο πάνω από το μηδέν. Δεν είναι σπάνιο να ξυπνήσεις με παγετό, αλλά ούτε και να δεις το θερμόμετρο να βουτάει δραματικά. Κι όμως, μιλάμε για την Ουσουάια, τη νοτιότερη πόλη του κόσμου, στο όριο του 54ου με 55ου νότιου παράλληλου. Αν το φέρουμε στον “καθρέφτη” του βόρειου ημισφαιρίου, θα μιλάγαμε για γεωγραφικά πλάτη τύπου Εδιμβούργου και Κοπεγχάγης. Και αντίστοιχα, το Ελ Καλαφάτε ή το Τόρρες ντελ Πάινε βρίσκονται εκεί που στον βορρά θα ήταν οι Βρυξέλλες ή η Φρανκφούρτη. Άρα, εύκολα καταλαβαίνει κανείς γιατί δεν συνηθίζουν να ζουν ακραίους χειμώνες με πολικές θερμοκρασίες.
Το καλοκαίρι, από την άλλη, δεν έρχεται ποτέ με τον καύσωνα που έχουμε συνδέσει με τον όρο. Οι μέρες κυμαίνονται γύρω στους 20 βαθμούς, με σπάνιες εξαιρέσεις που πλησιάζουν τους 30. Ένα καλοκαίρι που θυμίζει περισσότερο Ισλανδία ή Νορβηγία. Θυμάμαι χαρακτηριστικά, όταν βρέθηκα στην Ουσουάια στις 5 Ιανουαρίου (ημερομηνία που για εμάς αντιστοιχεί με αρχές Ιουλίου) ξύπνησα το πρωί και έβλεπα ψιλόχιονο να πέφτει. Στις μέρες που έμεινα εκεί, η θερμοκρασία έφτασε το πολύ τους 15 βαθμούς. Αντίστοιχα, τώρα τον Αύγουστο, που για εκείνους σημαίνει χειμώνας, το θερμόμετρο έπαιζε ανάμεσα σε -2 και +5. Δηλαδή, η διαφορά ανάμεσα στις δύο εποχές δεν είναι και τόσο μεγάλη όσο ίσως θα περίμενε κανείς, η Παταγονία παραμένει γη με ήπιο καλοκαίρι και “μαλακό” χειμώνα, αλλά πάντα με την αίσθηση του άκρου του κόσμου.
Ο τουρισμός:
Στο κομμάτι του τουρισμού, η Ουσουάια παραμένει ζωντανός προορισμός ακόμα και τον χειμώνα, κυρίως χάρη στα χιονοδρομικά της κέντρα. Επομένως, η Ουσουάια τον χειμώνα μένει ζωντανή, αλλά με διαφορετικό τρόπο. Εκεί θα δεις πλήθη Αργεντίνων και Βραζιλιάνων να καταφθάνουν για σκι και snowboard, γεμίζοντας τις πίστες και τα σαλέ. Παρ’ όλα αυτά, η εικόνα της πόλης είναι διαφορετική σε σχέση με το καλοκαίρι: οι πεζοπορίες χάνουν τη δυναμική τους, οι τουρίστες που τις τολμούν είναι αισθητά λιγότεροι και σχεδόν αποκλειστικά από Λατινική Αμερική ή ΗΠΑ. Τις μέρες που έμεινα εκεί, ήμουν κυριολεκτικά ο μοναδικός Ευρωπαίος που συνάντησα.
Επιπλέον, τον χειμώνα δεν υπάρχει καθόλου ο τουρισμός της κρουαζιέρας. Τα μεγάλα πλοία αρχίζουν δρομολόγια προς Ανταρκτική και νησιά τέλη Σεπτεμβρίου με αρχές Οκτωβρίου. Το ίδιο ισχύει και με τις εκδρομές στους πιγκουίνους, αφού δεν βρίσκονται στην περιοχή αυτή την περίοδο, οι εκδρομές προς Isla Martillo ή Puerto Williams δεν προσφέρονται. Έτσι, η πόλη παραμένει αρκετά ζωντανή αλλά με διαφορετικό χαρακτήρα: πιο ήρεμη, πιο «τοπική». Πολλά καταλύματα είναι ανοιχτά και σε αρκετά ελκυστικές τιμές, όμως η ενοικίαση αυτοκινήτου αποδείχθηκε πρόκληση. 6 στα 10 γραφεία ήταν κλειστά∙ μόνο τα μεγάλα διεθνή ονόματα (Hertz, Sixt, Alamo, Enterprise) λειτουργούσαν, κι εγώ τελικά δεν κατάφερα να βρω αμάξι.
Το καλοκαίρι, βέβαια, η εικόνα είναι τελείως διαφορετική. Ακόμα και για hostel χρειάζεται κράτηση αρκετές μέρες πριν, καθώς η διαθεσιμότητα είναι περιορισμένη. Υπάρχει αρκετή κίνηση στα μαγαζιά και τα εστιατόρια, ενώ και τα ενοικιαζόμενα αυτοκίνητα εξαφανίζονται γρήγορα αν δεν κινηθείς εγκαίρως.
Στο Ελ Τσαλτέν, η διαφορά μεταξύ των εποχών είναι ακόμα πιο έντονη. Τον χειμώνα η μικρή πόλη που στηρίζεται αποκλειστικά στον πεζοπορικό τουρισμό, μοιάζει σχεδόν έρημη: γύρω στο 80% των καταλυμάτων ήταν κλειστά, και από εστιατόρια μέτρησα μόνο τρία ανοιχτά. Το ένα μάλιστα ήταν 24ωρο, στο ράντσο όπου έμενα, κάτι που αποδείχθηκε εξαιρετικά βολικό. Το καλοκαίρι, όμως, το σκηνικό αλλάζει άρδην. Η κράτηση στα καταλύματα θέλει πολλές μέρες πριν, και η είσοδος στο Los Glaciares National Park γίνεται με εισιτήριο.
Στο Ελ Καλαφάτε, η ζωντάνια υπάρχει και στις δύο εποχές, όμως το καλοκαίρι η πόλη πραγματικά σφύζει από ζωή. Περισσότερος κόσμος, περισσότερη κίνηση, περισσότερη ενέργεια, μια αίσθηση ότι όλη η Παταγονία συγκεντρώνεται εκεί για να δει τον θρυλικό παγετώνα Περίτο Μορένο. Παρομοια κατασταση και στο Torres Del Paine.
Τοπία:
Κι αν ο καιρός και ο τουρισμός έχουν τις διαφορές τους, το μεγάλο κεφάλαιο της Παταγονίας είναι, χωρίς αμφιβολία, τα τοπία. Και εδώ η σύγκριση ανάμεσα σε χειμώνα και καλοκαίρι έχει μια ιδιαίτερη μαγεία.
Όπως ανέφερα, ο χειμώνας δεν είναι ακραίος. Αν βρεθείς εκεί τον Αύγουστο, δηλαδή τον «Φεβρουάριο» του δικού μας ημερολογίου, θα βρεις αρκετό χιόνι στα βουνά και στα μονοπάτια, αλλά συνήθως ο βαρύς χειμώνας έχει ήδη περάσει. Αυτό σημαίνει πως η φύση είναι ακόμη ντυμένη στα λευκά, χωρίς όμως να σε εγκλωβίζει. Τα βουνά παραμένουν χιονισμένα και στις δύο εποχές, με τη διαφορά ότι τον χειμώνα το χιόνι κατεβαίνει χαμηλότερα, συναντώντας τοπία από τα 300-400 μέτρα υψόμετρο και πάνω. Το καλοκαίρι, αντίθετα, τα χιονισμένα σημεία ξεκινούν πιο ψηλά, περίπου από τα 1200-1500 μέτρα, ανάλογα πάντα με τη γεωγραφία της περιοχής.
Και στις δύο περιπτώσεις, οι δρόμοι παραμένουν συνήθως καθαροί και η πρόσβαση δεν είναι πρόβλημα. Η πεζοπορία δεν απαγορεύεται τον χειμώνα, εκτός αν τύχεις σε μέρες με έντονη χιονόπτωση. Στην πραγματικότητα, υπάρχει μια διαφορετική αίσθηση περιπέτειας: περπατάς σε μονοπάτια όπου τα δέντρα είναι σκεπασμένα με πάγο, τα ποτάμια τρέχουν πιο αργά ή έχουν παγώσει στις όχθες, και ο αέρας είναι κοφτερός αλλά καθαρός. Το τοπίο μοιάζει σχεδόν σκανδιναβικό, αλλά με τα απότομα παταγονικά βουνά να δίνουν μια δραματική, άγρια όψη. Και όλα αυτά σε συνδυασμό με την αίσθηση της ερήμου στα σημεία που τα guanacos τρέχουν ανέμελα ψάχνουν για τροφή, να κάνει τον συνδυασμό ακαταμάχητο.
Το καλοκαίρι, η εικόνα αλλάζει. Η φύση δείχνει πιο «πράσινη», τα λιβάδια γεμίζουν με λουλούδια, τα ποτάμια φουσκώνουν από τα λιωμένα χιόνια, και το μπλε των λιμνών και των παγετώνων φαίνεται πιο ζωντανό κάτω από τον ήλιο. Ο ουρανός καθαρίζει πιο συχνά, δίνοντάς σου εκείνες τις καθαρές, ατελείωτες θέες που φτάνουν μέχρι τον ορίζοντα. Το φως του καλοκαιριού απλώνεται για πολλές ώρες, κάνοντας την ημέρα να μοιάζει ατελείωτη, κάτι που δίνει χρόνο για πεζοπορίες μεγάλης διάρκειας.
Η ουσία είναι πως είτε βρεθείς χειμώνα είτε καλοκαίρι, η Παταγονία δεν χάνει τίποτα από το μεγαλείο της. Απλώς, κάθε εποχή τη δείχνει με διαφορετικό πρόσωπο: τον χειμώνα πιο ήσυχη, μυστήρια και παγωμένη∙ το καλοκαίρι πιο ανοιχτή, ζωντανή και φωτεινή. Σε κάθε περίπτωση, τα βουνά, οι παγετώνες και οι απέραντες πεδιάδες σε κάνουν να νιώθεις μικρός μπροστά στο μεγαλείο της φύσης.
Ο σκοπός αυτού του τοπικ δεν είναι να βγάλω «ετυμηγορία» για το αν αξίζει περισσότερο η Παταγονία τον χειμώνα ή το καλοκαίρι. Αντίθετα, θα ήθελα πολύ να ακούσω και τις δικές σας εμπειρίες και ερωτήσεις. Όσοι έχετε βρεθεί στην άκρη του κόσμου, ποια εποχή σας κέρδισε περισσότερο; Πώς βιώσατε τα τοπία, τις πεζοπορίες, την ατμόσφαιρα της κάθε πόλης;
Για μένα, το να επισκεφτείς την Παταγονία είναι εμπειρία ζωής, ανεξάρτητα από την εποχή. Απλώς, κάθε φορά ανοίγεται μπροστά σου μια άλλη «εκδοχή» της ίδιας γης. Θα επανέλθω σύντομα με περισσότερες φωτογραφίες.
Laguna Esmeralda καλοκαίρι
Laguna Esmeralda χειμώνα
Ο Καιρός:
Η πιο μεγάλη και προφανής διαφορά, φυσικά, είναι ο καιρός. Τον χειμώνα, οι θερμοκρασίες αλλάζουν ανάλογα με την περιοχή, παίζοντας συνήθως από λίγο κάτω έως λίγο πάνω από το μηδέν. Δεν είναι σπάνιο να ξυπνήσεις με παγετό, αλλά ούτε και να δεις το θερμόμετρο να βουτάει δραματικά. Κι όμως, μιλάμε για την Ουσουάια, τη νοτιότερη πόλη του κόσμου, στο όριο του 54ου με 55ου νότιου παράλληλου. Αν το φέρουμε στον “καθρέφτη” του βόρειου ημισφαιρίου, θα μιλάγαμε για γεωγραφικά πλάτη τύπου Εδιμβούργου και Κοπεγχάγης. Και αντίστοιχα, το Ελ Καλαφάτε ή το Τόρρες ντελ Πάινε βρίσκονται εκεί που στον βορρά θα ήταν οι Βρυξέλλες ή η Φρανκφούρτη. Άρα, εύκολα καταλαβαίνει κανείς γιατί δεν συνηθίζουν να ζουν ακραίους χειμώνες με πολικές θερμοκρασίες.
Το καλοκαίρι, από την άλλη, δεν έρχεται ποτέ με τον καύσωνα που έχουμε συνδέσει με τον όρο. Οι μέρες κυμαίνονται γύρω στους 20 βαθμούς, με σπάνιες εξαιρέσεις που πλησιάζουν τους 30. Ένα καλοκαίρι που θυμίζει περισσότερο Ισλανδία ή Νορβηγία. Θυμάμαι χαρακτηριστικά, όταν βρέθηκα στην Ουσουάια στις 5 Ιανουαρίου (ημερομηνία που για εμάς αντιστοιχεί με αρχές Ιουλίου) ξύπνησα το πρωί και έβλεπα ψιλόχιονο να πέφτει. Στις μέρες που έμεινα εκεί, η θερμοκρασία έφτασε το πολύ τους 15 βαθμούς. Αντίστοιχα, τώρα τον Αύγουστο, που για εκείνους σημαίνει χειμώνας, το θερμόμετρο έπαιζε ανάμεσα σε -2 και +5. Δηλαδή, η διαφορά ανάμεσα στις δύο εποχές δεν είναι και τόσο μεγάλη όσο ίσως θα περίμενε κανείς, η Παταγονία παραμένει γη με ήπιο καλοκαίρι και “μαλακό” χειμώνα, αλλά πάντα με την αίσθηση του άκρου του κόσμου.
Ο τουρισμός:
Στο κομμάτι του τουρισμού, η Ουσουάια παραμένει ζωντανός προορισμός ακόμα και τον χειμώνα, κυρίως χάρη στα χιονοδρομικά της κέντρα. Επομένως, η Ουσουάια τον χειμώνα μένει ζωντανή, αλλά με διαφορετικό τρόπο. Εκεί θα δεις πλήθη Αργεντίνων και Βραζιλιάνων να καταφθάνουν για σκι και snowboard, γεμίζοντας τις πίστες και τα σαλέ. Παρ’ όλα αυτά, η εικόνα της πόλης είναι διαφορετική σε σχέση με το καλοκαίρι: οι πεζοπορίες χάνουν τη δυναμική τους, οι τουρίστες που τις τολμούν είναι αισθητά λιγότεροι και σχεδόν αποκλειστικά από Λατινική Αμερική ή ΗΠΑ. Τις μέρες που έμεινα εκεί, ήμουν κυριολεκτικά ο μοναδικός Ευρωπαίος που συνάντησα.
Επιπλέον, τον χειμώνα δεν υπάρχει καθόλου ο τουρισμός της κρουαζιέρας. Τα μεγάλα πλοία αρχίζουν δρομολόγια προς Ανταρκτική και νησιά τέλη Σεπτεμβρίου με αρχές Οκτωβρίου. Το ίδιο ισχύει και με τις εκδρομές στους πιγκουίνους, αφού δεν βρίσκονται στην περιοχή αυτή την περίοδο, οι εκδρομές προς Isla Martillo ή Puerto Williams δεν προσφέρονται. Έτσι, η πόλη παραμένει αρκετά ζωντανή αλλά με διαφορετικό χαρακτήρα: πιο ήρεμη, πιο «τοπική». Πολλά καταλύματα είναι ανοιχτά και σε αρκετά ελκυστικές τιμές, όμως η ενοικίαση αυτοκινήτου αποδείχθηκε πρόκληση. 6 στα 10 γραφεία ήταν κλειστά∙ μόνο τα μεγάλα διεθνή ονόματα (Hertz, Sixt, Alamo, Enterprise) λειτουργούσαν, κι εγώ τελικά δεν κατάφερα να βρω αμάξι.
Το καλοκαίρι, βέβαια, η εικόνα είναι τελείως διαφορετική. Ακόμα και για hostel χρειάζεται κράτηση αρκετές μέρες πριν, καθώς η διαθεσιμότητα είναι περιορισμένη. Υπάρχει αρκετή κίνηση στα μαγαζιά και τα εστιατόρια, ενώ και τα ενοικιαζόμενα αυτοκίνητα εξαφανίζονται γρήγορα αν δεν κινηθείς εγκαίρως.
Στο Ελ Τσαλτέν, η διαφορά μεταξύ των εποχών είναι ακόμα πιο έντονη. Τον χειμώνα η μικρή πόλη που στηρίζεται αποκλειστικά στον πεζοπορικό τουρισμό, μοιάζει σχεδόν έρημη: γύρω στο 80% των καταλυμάτων ήταν κλειστά, και από εστιατόρια μέτρησα μόνο τρία ανοιχτά. Το ένα μάλιστα ήταν 24ωρο, στο ράντσο όπου έμενα, κάτι που αποδείχθηκε εξαιρετικά βολικό. Το καλοκαίρι, όμως, το σκηνικό αλλάζει άρδην. Η κράτηση στα καταλύματα θέλει πολλές μέρες πριν, και η είσοδος στο Los Glaciares National Park γίνεται με εισιτήριο.
Στο Ελ Καλαφάτε, η ζωντάνια υπάρχει και στις δύο εποχές, όμως το καλοκαίρι η πόλη πραγματικά σφύζει από ζωή. Περισσότερος κόσμος, περισσότερη κίνηση, περισσότερη ενέργεια, μια αίσθηση ότι όλη η Παταγονία συγκεντρώνεται εκεί για να δει τον θρυλικό παγετώνα Περίτο Μορένο. Παρομοια κατασταση και στο Torres Del Paine.
Τοπία:
Κι αν ο καιρός και ο τουρισμός έχουν τις διαφορές τους, το μεγάλο κεφάλαιο της Παταγονίας είναι, χωρίς αμφιβολία, τα τοπία. Και εδώ η σύγκριση ανάμεσα σε χειμώνα και καλοκαίρι έχει μια ιδιαίτερη μαγεία.
Όπως ανέφερα, ο χειμώνας δεν είναι ακραίος. Αν βρεθείς εκεί τον Αύγουστο, δηλαδή τον «Φεβρουάριο» του δικού μας ημερολογίου, θα βρεις αρκετό χιόνι στα βουνά και στα μονοπάτια, αλλά συνήθως ο βαρύς χειμώνας έχει ήδη περάσει. Αυτό σημαίνει πως η φύση είναι ακόμη ντυμένη στα λευκά, χωρίς όμως να σε εγκλωβίζει. Τα βουνά παραμένουν χιονισμένα και στις δύο εποχές, με τη διαφορά ότι τον χειμώνα το χιόνι κατεβαίνει χαμηλότερα, συναντώντας τοπία από τα 300-400 μέτρα υψόμετρο και πάνω. Το καλοκαίρι, αντίθετα, τα χιονισμένα σημεία ξεκινούν πιο ψηλά, περίπου από τα 1200-1500 μέτρα, ανάλογα πάντα με τη γεωγραφία της περιοχής.
Και στις δύο περιπτώσεις, οι δρόμοι παραμένουν συνήθως καθαροί και η πρόσβαση δεν είναι πρόβλημα. Η πεζοπορία δεν απαγορεύεται τον χειμώνα, εκτός αν τύχεις σε μέρες με έντονη χιονόπτωση. Στην πραγματικότητα, υπάρχει μια διαφορετική αίσθηση περιπέτειας: περπατάς σε μονοπάτια όπου τα δέντρα είναι σκεπασμένα με πάγο, τα ποτάμια τρέχουν πιο αργά ή έχουν παγώσει στις όχθες, και ο αέρας είναι κοφτερός αλλά καθαρός. Το τοπίο μοιάζει σχεδόν σκανδιναβικό, αλλά με τα απότομα παταγονικά βουνά να δίνουν μια δραματική, άγρια όψη. Και όλα αυτά σε συνδυασμό με την αίσθηση της ερήμου στα σημεία που τα guanacos τρέχουν ανέμελα ψάχνουν για τροφή, να κάνει τον συνδυασμό ακαταμάχητο.
Το καλοκαίρι, η εικόνα αλλάζει. Η φύση δείχνει πιο «πράσινη», τα λιβάδια γεμίζουν με λουλούδια, τα ποτάμια φουσκώνουν από τα λιωμένα χιόνια, και το μπλε των λιμνών και των παγετώνων φαίνεται πιο ζωντανό κάτω από τον ήλιο. Ο ουρανός καθαρίζει πιο συχνά, δίνοντάς σου εκείνες τις καθαρές, ατελείωτες θέες που φτάνουν μέχρι τον ορίζοντα. Το φως του καλοκαιριού απλώνεται για πολλές ώρες, κάνοντας την ημέρα να μοιάζει ατελείωτη, κάτι που δίνει χρόνο για πεζοπορίες μεγάλης διάρκειας.
Η ουσία είναι πως είτε βρεθείς χειμώνα είτε καλοκαίρι, η Παταγονία δεν χάνει τίποτα από το μεγαλείο της. Απλώς, κάθε εποχή τη δείχνει με διαφορετικό πρόσωπο: τον χειμώνα πιο ήσυχη, μυστήρια και παγωμένη∙ το καλοκαίρι πιο ανοιχτή, ζωντανή και φωτεινή. Σε κάθε περίπτωση, τα βουνά, οι παγετώνες και οι απέραντες πεδιάδες σε κάνουν να νιώθεις μικρός μπροστά στο μεγαλείο της φύσης.
Ο σκοπός αυτού του τοπικ δεν είναι να βγάλω «ετυμηγορία» για το αν αξίζει περισσότερο η Παταγονία τον χειμώνα ή το καλοκαίρι. Αντίθετα, θα ήθελα πολύ να ακούσω και τις δικές σας εμπειρίες και ερωτήσεις. Όσοι έχετε βρεθεί στην άκρη του κόσμου, ποια εποχή σας κέρδισε περισσότερο; Πώς βιώσατε τα τοπία, τις πεζοπορίες, την ατμόσφαιρα της κάθε πόλης;
Για μένα, το να επισκεφτείς την Παταγονία είναι εμπειρία ζωής, ανεξάρτητα από την εποχή. Απλώς, κάθε φορά ανοίγεται μπροστά σου μια άλλη «εκδοχή» της ίδιας γης. Θα επανέλθω σύντομα με περισσότερες φωτογραφίες.
Laguna Esmeralda καλοκαίρι
Laguna Esmeralda χειμώνα
Last edited:
).
