Πράσινος παράδεισος στον Άγιο Δομήνικο

[varioAthens]

Εάν κάποιος μελετήσει αυτή την πόλη, από την άποψη της ανάπτυξης, θα διαπιστώσει ότι έχει διάφορα προβλήματα. Βρίσκεται περίπου εκατό χιλιόμετρα από το πλησιέστερο αεροδρόμιο και οι δρόμοι είναι τόσο κακοί που ακόμα και μια σύντομη διαδρομή προκαλεί ναυτία. Το ηλεκτρικό ρεύμα έρχεται και κόβεται κατά το δοκούν, το πόσιμο νερό είναι μολυσμένο και τα κοντινά ποτάμια μεταφέρουν στη θάλασσα γεωργικά απόβλητα που απειλούν τα θαλάσσια είδη και τους κοραλλιογενείς υφάλους.
Oμως, για μια ομάδα επιστημόνων του πανεπιστημίου Κολούμπια, αυτή η πόλη θα μπορούσε να είναι ο παράδεισος. Οι Αμερικανοί ερευνητές ήλθαν στη Μίσες το 2007 και αμέσως ανακάλυψαν τις απεριόριστες δυνατότητες του τόπου. Είδαν - με τα μάτια της ψυχής- τους τουρίστες να βουτούν σε κρυστάλλινα νερά, τους περιπατητές να απολαμβάνουν τους κατάφυτους λόφους, τον κόσμο να κάνει ιππασία στα παρθένα ακρογιάλια, λίγο έξω από την πόλη, ενώ άλλοι ξανοίγονταν στη θάλασσα για να παρακολουθήσουν τα παιχνίδια των δελφινιών. Φαντάστηκαν την παραλία γεμάτη από μικρά εστιατόρια να προσφέρουν τα ψάρια που είχαν πιάσει αποβραδίς οι ντόπιοι ιδιοκτήτες τους.
Για να κάνουν το όραμά τους πραγματικότητα, οι ερευνητές του Κέντρου Περιβάλλοντος, Οικονομίας και Κοινωνικής Ερευνας του Κολούμπια προσπάθησαν να εντοπίσουν και να αποκαταστήσουν τα προβλήματα της πόλης και γενικότερα της περιοχής και στη συνέχεια να προβάλλουν κατά τον καλύτερο τρόπο τα θετικά της στοιχεία.
Ετσι, στρατολόγησαν εθελοντές για να καταμετρήσουν τα θαλάσσια θηλαστικά και να αξιολογήσουν την υγεία των κοραλλιογενών υφάλων. Προσπάθησαν -σε συνεργασία με τους τοπικούς φορείς- να βελτιώσουν τις συνθήκες υγιεινής στην πόλη και τώρα μαζί με τους ντόπιους προσπαθούν να υπολογίσουν ποια θα ήταν δίκαιη αποζημίωση για όλους όσους συνεισφέρουν στη βελτίωση της ποιότητας των νερών στα ανοικτά των ακτών, ένας «άθλος» που θα επιτευχθεί κρατώντας τα κοπάδια μακριά από τους ποταμούς της ενδοχώρας.
Στόχος των Αμερικανών επιστημόνων είναι η δημιουργία μίας τουριστικής οικονομίας η οποία ωστόσο δεν θα έχει τα χαρακτηριστικά της μαζικότητας που απαντά κανείς στην Καραϊβική.

Οικολογικός τουρισμός μικρής κλίμακας
Ο δρ. Ντόναλντ Μέλνικ, βιολόγος και διευθυντής του κέντρου στο Κολούμπια, υποστηρίζει ότι οι συμμετέχοντες στην προσπάθεια ανάπλασης της πόλης Μίσες οραματίζονται την ανάπτυξη οικολογικού τουρισμού μικρής κλίμακας. Χάρη σε αυτό το τουριστικό εγχείρημα θα μπορέσει η πόλη να ωφεληθεί οικονομικά και το περιβάλλον να διασωθεί, ενώ η αναπτυξιακή δραστηριότητα θα παραμείνει στα χέρια των ντόπιων.
Οταν συνάντησε για πρώτη φορά τις σημαίνουσες προσωπικότητες της τοπικής κοινότητας τους εξήγησε ότι μέρη όπως η πόλη Μπαβάρο, όπου παρατηρείται έκρηξη της οικοδομικής ανάπτυξης, πυροδότησαν την οικονομική ευρωστία της γειτονικής Πούντα Κάνα.
Αυτοί -θυμάται ο δρ. Μέλνικ- απάντησαν «Κοιτάξτε. Είμαστε φτωχοί, δεν έχουμε άλλο από την πόλη μας, τη Μίσες. Παρά την ανάπτυξη της Δομινικανής Δημοκρατίας, σε δέκα χρόνια θα εξακολουθήσουμε να πεινάμε και η Μίσες δεν θα είναι δική μας, θα ανήκει σε ξένους».
Αυτό ακριβώς θέλει να αποτρέψει το αναπτυξιακό πρόγραμμα των Αμερικανών. Εν αντιθέσει με το θέρετρο της Πούντα Κάνα, που οικοδομήθηκε σε παρθένα γη, η Μίσες κατοικείται εδώ και εκατοντάδες χρόνια. Ο πληθυσμός της ανέρχεται περίπου σε 9.000 άτομα.
Το πρόγραμμα ανάπτυξης της περιοχής ξεκίνησε το 2001, όταν ο ΟΗΕ υιοθέτησε τους λεγόμενους « αναπτυξιακούς στόχους της χιλιετίας» για την πάταξη της φτώχειας στον κόσμο. Ο δρ Μέλνικ διαδραμάτισε κομβικό ρόλο στην εργασία του ΟΗΕ όσον αφορά τη διαφύλαξη του φυσικού περιβάλλοντος και η Δομινικανή Δημοκρατία φιλοξένησε ένα από τα πιλοτικά προγράμματα.
Ο Τζον Γκαγκέν, πρόεδρος της επιτροπής βιώσιμης ανάπτυξης της Δομινικανής Δημοκρατίας, εξηγεί ότι ο πρόεδρος της χώρας Λεονέλ Φερνάντεζ Ρέινα αποφάσισε να επικεντρώσει τις προσπάθειες της χώρας «σε ένα τόπο που μπορεί να είναι φτωχός αλλά έχει απεριόριστες δυνατότητες» και έτσι προσκάλεσε τους Αμερικανούς στη Μίσες.
Η Μίσες βρίσκεται πάνω στην θάλασσα και είναι περιτριγυρισμένη από όρη. Τα ποτάμια και τα ρυάκια τους καταλήγουν στις ακτές μεταφέροντας ό,τι απομένει από τις ανθρώπινες δραστηριότητες στα χωράφια και τα βοσκοτόπια στη θάλασσα.
Μετά πολύμηνες συζητήσεις με τοπικούς παράγοντες οι Αμερικανοί ερευνητές αποφάσισαν να επικεντρώσουν τις προσπάθειες τους στη βελτίωση της ποιότητας των νερών. Στην περιοχή Λος Μαμάγιες, στην παραλία της πόλης, οι συνθήκες υγιεινής ήταν υποτυπώδεις και συχνά οι κάτοικοι κατέφευγαν για τις ανάγκες τους στη θάλασσα. Σήμερα, με τη βοήθεια και καθοδήγηση των ειδικών, οικοδομείται η απαραίτητη υποδομή.
Η συνεργασία, βέβαια, δεν είναι πάντα εύκολη. Ο δρ. Μελνικ και οι συνεργάτες του προσπάθησαν να μιλήσουν στους ψαράδες για το φυτό υδρίλλα που καταπνίγει το ποτάμι που χύνεται στη Λιμνοθάλασσα Λιμόν. Οι ψαράδες ισχυρίζονται ότι το φυτό καταστρέφει τις μηχανές τους και αναγκάζονται να καθαρίσουν με πολύ κόπο την επιφάνεια των υδάτων προτού ρίξουν τα δίχτυα τους, αλλά οι εμπλεκόμενοι, δηλαδή, οι αλιείς, οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι και οι επιστήμονες αδυνατούν να συμφωνήσουν σχετικά με το ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος αντιμετώπισης του προβλήματος.
Oπως και να έχει, ο δρ. Μέλνικ αναγνωρίζει ότι για την ολοκλήρωση της αξιοποίησης της περιοχής θα χρειαστεί πολύ περισσότερο από μία δεκαετία. Πολλοί, βέβαια δεν είναι τόσο αισιόδοξοι, αλλά όλοι παραδέχονται ότι θα πρέπει να περιμένουν να δουν κατά πόσο οι κάτοικοι της πόλης Μίσες δεν θα γοητευτούν από τα κελεύσματα του μαζικού τουρiσμού και δεν θα θελήσουν να ακολουθήσουν το παράδειγμα της Πούντα Κάνα.

The New York Times από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ