Γαλλία Ρεϊνιόν : Ο Κρυφός Προορισμός του Γάλλου Φυσιολάτρη

[Nikos1986]

Έχοντας επιστρέψει κάποιους μήνες τώρα, και έχοντας βάλει σε μια σειρά τις αναμνήσεις από το ταξίδι, οι μέρες μέχρι το St. Leu και οι μέρες εκεί ήταν σαν 2 ξεχωριστά ταξίδια, όσον αφορά τη "θεματολογία".

Στο St. Leu βγήκα πάλι στον πολιτισμό, και όντως ήταν πολύ ευχάριστη έκπληξη η γιορτή που είχε εκείνες τις μέρες, για την οποία δεν γνώριζα τίποτα μέχρι να πάω πρώτη μέρα εκεί και να φαίνεται από το βράδυ ότι κάτι ετοίμαζαν για εκείνη την περίοδο.

Επίσης, αμφιταλαντευόμουν για το St. Pierre και για το αν άξιζε η επίσκεψη εκεί: η βόλτα στον παραλιακό δρόμο ήταν όμορφη, παρά τα αυτοκίνητα. Ίσως ακόμη πιο ωραία ήταν στο προάστιο Terre Sainte. Στην πράξη δικαιώθηκα διαλέγοντας να πάω και εκεί. Ίσως να το πρότεινα και για διαμονή, αν δεν είχε θέμα με το παρκάρισμα και την κίνηση.

Πάντως, ναι, σαν Μεσογειακός δεν μπορούσα να πω όχι στη θάλασσα για πολύ

 

[Nikos1986]

9. St. Leu - St. Denis - Παρίσι

Σήμερα θα ήταν η τελευταία μέρα στο νησί. Τη μέρα θα την είχα πρακτικά ολόκληρη, αφού η πτήση από το St. Denis προς το Παρίσι θα αναχωρούσε στις 19:55, σχεδόν 1,5 ώρα μετά τη δύση του ήλιου, και ενώ έξω θα είναι ήδη πίσσα σκοτάδι. Ύστερα από 11,5 ώρες θα φτάναμε στο Παρίσι, χαράματα της επόμενης μέρας. Αφότου άφηνα στο αεροδρόμιο τα πράγματα, θα έφευγα για ένα μικρότερο αεροδρόμιο της πόλης, το Le Bourget, στο οποίο πραγματοποιούνταν οι αεροπορικές επιδείξεις.


Ημέρα 15

Το δίλημμα για σήμερα δεν ήταν και τόσο δίλημμα: θα έβλεπα κάποια αξιοθέατα γύρω από το St. Leu, τα οποία δεν είχα προλάβει τις προηγούμενες μέρες ή θα πήγαινα στο St. Denis; Στην περιοχή υπήρχαν διάσπαρτες και κάποιες ακόμη παραλίες καθώς και κάποιες ωραίες πεζοπορίες. Παρ'όλ'αυτά, καθώς δεν θα είχα τη δυνατότητα για να κάνω ένα μπάνιο μετά, επέλεξα την "κουρτίνα" του St. Denis. Στην περίπτωση αυτή, ένα παράπλευρο όφελος ήταν ότι θα είχα δίπλα το αεροδρόμιο, οπότε θα μπορούσα να εκμεταλλευτώ ακόμη καλύτερα τον χρόνο μου εκεί. Από την άλλη, όσο είχα ψάξει πριν πάω, οι απόψεις διίστανταν για το αν αξίζει όντως η επίσκεψη στο St. Denis ή όχι. Αυτός ήταν και ένας από τους λόγους που δεν το επισκέφθηκα με το που ήρθα την πρώτη μέρα, αλλά τότε είχα φύγει για τη ΒΑ ακτή.

Καθώς ήδη από χθες το απόγευμα είχα πακετάρει, φόρτωσα το αυτοκίνητο και πήγα να ξεκινήσω για το St. Denis κατά τις 10.

Το σπίτι στο οποίο έμενα στο St. Leu

Η βεράντα (πάνω) και η θέα στην εσωτερική αυλή (μέση και κάτω)​

Κατεβαίνοντας λοιπόν κάτω, στον παραλιακό δρόμο που χθες το βράδυ γινόταν το πάρτι, σήμερα είχαν στηθεί πάγκοι, καθώς είχε λαϊκή. ΟΚ, το είδαμε και αυτό... Οι επισκέπτες ήταν 50-50 ντόπιοι και ξένοι, ενώ πέρα από τα κλασικά (φρούτα, λαχανικά, εσπεριδοειδή κλπ) υπήρχαν και πάγκοι που πουλούσαν λιχουδιές, χυμούς και αναμνηστικά. Έτσι, ενώ στην αρχή πήγα να φύγω, άλλαξα γνώμη και επέστρεψα στο St. Leu για να περπατήσω στην αγορά για μια τελευταία βόλτα στην πόλη. Πρωί, αυτή τη φορά. Επίσης, ήμουν απίστευτα τυχερός, καθώς ενώ θέση για παρκάρισμα φαινόταν να μην υπάρχει ούτε για δείγμα, βρήκα μια στον παραλιακό δρόμο και μάλιστα 1-2 στενά πριν την έναρξη της αγοράς!

Φωτογραφίες δεν πήρα από την λαϊκή, πάντως τα προϊόντα ήταν ακόμη και πιο φθηνά από εδώ: σχεδόν τα πάντα είχαν μεταξύ 1,5-3 ευρώ: μήλα, πατάτες, πορτοκάλια, λεμόνια κλπ. Πολλά από αυτά ήταν και εισαγωγής (όπου και πάλι η Μαδαγασκάρη απέχει 800 km και η Μοζαμβίκη απέχει γύρω στα 2.000 km). Παρεμπιπτόντως, και η βενζίνη έχει παντού γύρω στο 1,5 παρότι το νησί βρίσκεται στη μέση του πουθενά. Τέλος πάντων, πάμε στον παραλιακό πεζόδρομο.

Ήταν η πρώτη φορά που έκανα βόλτα στον Άγιο Λέοντα τόσο πρωί. Η βόλτα ήταν πολύ όμορφη, αφενός γιατί είχε ένα υπέροχο καιρό με ήλιο και τέλεια θερμοκρασία, αφετέρου γιατί οι περισσότεροι είτε κοιμόντουσαν είτε βρίσκονταν ακόμη στην αγορά. Έκατσα και σε μια από τις υπαίθριες καντίνες που μου άρεσαν, αλλά δεν είχα καταφέρει να βρω ελεύθερο τραπέζι τα βράδια που γυρνούσα συνήθως. Δεν είχε πάει ούτε 12:30, αλλά πήρα fish-and-chips για να τσιμπήσω κάτι μιας και είχα βόλτες και για σήμερα.

Η πρωινή βόλτα στο St. Leu​

Εν τέλει, από τον St. Leu έφυγα κατά τις 1:30: τότε που έκανα βόλτες εκεί σκεφτόμουν ότι θα καθόμουν άνετα και μέχρι το απόγευμα, κάνοντας μόνο βόλτες. Φυσικά, στη θάλασσα υπήρχαν και πάλι σέρφερες, καθώς και παραπεντιστές.

Η ακτή (πάνω) και η Μαρίνα του St. Leu (κάτω)​

Κάποια στιγμή, κατά τις 1:30, αναχώρησα για το St. Denis. Με μισή καρδιά αποχαιρέτισα το St. Leu, λίγο λόγω της φάσης των τελευταίων ημερών, λίγο λόγω των παραλιών που μου είχαν λείψει.

Η διαδρομή μέχρι το St. Denis δεν έλεγε και πολλά, κυρίως ήταν κλειστός αυτοκινητόδρομος. Ειδικά από το St. Paul και βόρεια, ήταν άχαρο τμήμα. Πάντως, λίγο πριν φτάσουμε στο St. Denis διέσχισα το περίφημο τμήμα με τις γέφυρες.

Το τελικό τμήμα με τις γέφυρες του Ν1, λίγο πριν φτάσω στο St. Denis​

Περνώντας το ρεύμα του ποταμού St. Denis, παρατήρησα ότι πολλοί δρόμοι είχαν κλείσει από την αστυνομία. Το γιατί θα το ανακάλυπτα σε λίγο. Ψάχνοντας για πάρκινγκ στην είσοδο της πόλης, διαπίστωσα ότι διάφορα "περιφερειακά" πάρκινγκς ήταν επίσης κλειστά, τελικά βρήκα την τελευταία θέση στο Parking Bas de la Riviere για να αφήσω το αυτοκίνητο και να κατευθυνθώ με τα πόδια στην πόλη. Πάντως, έτσι κι αλλιώς, ήθελα να την περπατήσω και όχι να την γυρίσω με το αυτοκίνητο.

Ένα από τα πρώτα κτήρια που συνάντησα, ήταν αυτό της Νομαρχίας. Το κτήριο, που κατασκευάστηκε το 1734, αρχικά στέγαζε τα γραφεία της Γαλλικής Εταιρίας Ανατολικών Ινδιών.

Το κτήριο της Νομαρχίας στο St. Denis​

Κοντά στη Νομαρχία, πάνω στην Avenue de la Victoire, βρίσκονται άλλα δύο σημαντικά κτήρια της πόλης. Ο Καθεδρικός του St. Denis και το Δημαρχείο.

Ο Καθεδρικός Ναός του St. Denis (πάνω) και το Δημαρχείο της πολής (μέση και κάτω)​

Ανεβαίνοντας την Avenue de la Victoire, παρατήρησα ότι ο δρόμος ήταν κλειστός σχεδόν για όλα τα αυτοκίνητα, ενώ και κάποια που είχαν αφεθεί παρκαρισμένα, η αστυνομία τα σήκωνε. Γι αυτό και ο δρόμος φαίνεται άδειος στις φωτογραφίες. Τον λόγο τον διαπίστωσα ξεκινώντας τις βόλτες στα στενά ή και πιο πέρα (νότια) στη λεωφόρο. Στην πόλη υπήρχαν διάσπαρτες πολλές μικρές εξέδρες συναυλιών. Καθ'όλη τη διάρκεια του Ιουνίου διοργανώνονταν καθημερινά συναυλίες: όμως αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν ότι υπήρχαν πάμπολλες εξέδρες. Σε κάθε δεύτερο στενό υπήρχε και από μία τέτοια, με τεχνικούς να δοκιμάζουν τα ηχοσυστήματα που είχαν εγκατασταθεί.

Η εικόνα των περισσότερων στενών της πόλης​

Η εικόνα αυτή, σε συνδυασμό με το σκουπίδι που είχε στους δρόμους, μάλλον από το προηγούμενο βράδυ, δεν μπορώ να πω ότι μου άρεσε. Έτσι, είπα να κάνω μια βόλτα έξω από κάποια ιστορικά κτήρια της πόλης και στη συνέχεια να επισκεπτόμουν τον εμπορικό δρόμο και το παραθαλάσσιο πάρκο.

Οι εντυπώσεις και από τα ιστορικά κτήρια ήταν ανάμεικτες. Υπήρχαν κάποια, τα οποία προφανώς τα είχαν αγοράσει ιδιώτες ή ήταν μικρά μουσεία τα οποία ήταν καλοδιατηρημένα, ενώ άλλα ήταν αφημένα στην τύχη τους. Κάποια από αυτά ήταν από τον 18ο και τον 19ο αιώνα.

Η Maison Deramond-Barre, που αποτελεί το πατρικό του Γάλλου πρώην πρωθυπουργού Raymond Barre (πάνω) και το Maison Carrere, το οποίο στεγάζει το κέντρο επισκεπτών (κάτω)

Κάποιες από τις καλοδιατηρημένες κατοικίες του St. Denis

To εγκαταλελειμμένο Palais Rontaunay, το οποίο ήταν ανάκτορο του 1854 (πάνω) και ένα ακόμα παρατημένο σπίτι (κάτω)​

Στη συνέχεια, κατευθύνθηκα προς τον κύριο εμπορικό δρόμο της πόλης, τον Rue Marechal Leclerc. Το δρόμο αυτό, όπως και την Bons Enfants στον St. Pierre δεν θα την χαρακτήριζα και λαμπρό, όμως είναι αλήθεια ότι είχε κάμποσα μικρά μαγαζιά, μπόλικα φαγάδικα, καθώς και αρκετό κόσμο. Επίσης, στο δρόμο αυτό βρίσκεται το κεντρικό τζαμί της πόλης. Θύμα και αυτό της εμπορευματοποίησης, στο ισόγειό του στεγάζονται διάφορα καταστήματα με ρούχα.

Ο κύριος εμπορικός δρόμος της πόλης, ο Rue Marechal Leclerc

Το τζαμί της πόλης, σε ένα στένωμα του Rue Marechal Leclerc​

Λίγο πιο κάτω, βρίσκονται και άλλα δύο θρησκευτικά κτήρια. Ένας Ταοϊστικός ναός, η Pagode Li Si Tong (Guan Di), και ο Ινδουιστικός Tamoul Temple. Ινδουιστικούς ναούς είχα δει και στα ΒΑ του νησιού, όμως Ταοϊστικό έβλεπα πρώτη φορά. Παρότι φαινόταν κλειστός, υπήρχαν άνθρωποι μέσα. Ακόμα και από έξω μπορούσες να θαυμάσεις κάποιες από τις τοιχογραφίες που είχε στους εξωτερικούς τοίχους του κτηρίου, έβγαλα φωτογραφία στα κλεφτά και μία από αυτές. Πέρα από τον Ινδουιστικό ναό, ο δρόμος φαινόταν πλέον αδιάφορος.

Η Ταοϊστική Pagode Li Si Tong (Guan Di)

Ο Ινδουιστικός Tamoul Temple​

Για να είμαι ειλικρινής, χωρίς να έχω ξετρελαθεί με την πόλη και έχοντας περάσει τις 3:30, ξεκίνησα για την τελευταία στάση μου εκεί, το παραθαλάσσιο πάρκο Le Barachois. Το πάρκο αυτό βρίσκεται στο βόρειο άκρο της πόλης: συγκεκριμένα βρίσκεται στο βορειότερο άκρο του νησιού. Στη διαδρομή είδα και μία i8, ήταν από τις ελάχιστες φορές που έβλεπα ένα τέτοιου στυλ αυτοκίνητο στο νησί.

Ένα από τα λίγα ακριβά αυτοκίνητα που έβλεπα στο νησί​

Το πάρκο αυτό αντιστάθμισε την εμπειρία μου από την πόλη. Πρόκειται για ένα μεγάλο πάρκο δίπλα από τη θάλασσα, με κανόνια, κιόσκια για φαγητό κλπ. Φαινόταν περιποιημένο, σε αντίθεση με τους δρόμους της πόλης που είχα δει προηγουμένως. Δυστυχώς είχα μόνο γύρω στη μισή ώρα για να καθόμουν εκεί. Πήρα κάτι να τσιμπήσω στο χέρι και ένα παγωτό για μετά, τελικά απ'ότι φάνηκε μάλλον έπρεπε να πήγαινα εκεί εξ'αρχής...

Το παραθαλάσσιο πάρκο Le Barachois (στις φωτογραφέις που κοιτάζουν δυτικά φαίνονται οι γέφυρες του νέου Ν1)​

Πλέον, έχοντας περάσει τις 4:30, ξεκίνησα για το πάρκινγκ που είχα αφήσει το αυτοκίνητο. Στο δυτικό άκρο της Le Barachois, βρίσκονταν δύο μνημεία. Το πρώτο ήταν αφιερωμένο στον Roland Garros. Μέχρι την προετοιμασία του ταξιδιού, θεωρούσα πως μάλλον πρόκειται για κάποιο παλιό τενίστα, λόγω και του ομώνυμου τουρνουά, στον οποίο για κάποιο λόγο έδωσαν το όνομά του στο αεροδρόμιο του νησιού. Στην πορεία έμαθα ότι ήταν αεροπόρος, με καταγωγή από το St. Denis της Ρεϊνιόν. Γεννήθηκε στις 6/10/1888 και ξεκίνησε να πετά το 1909, ούτε 10 χρόνια μετά την πτήση των αδερφών Wright. Το 1913 ήταν ο πρώτος που διέσχισε τη Μεσόγειο, ενώ διακρίθηκε ως πιλότος κατά τον Α’ΠΠ. Κατάφερε να δραπετεύσει από Γερμανικό στρατόπεδο αιχμαλώτων και να επιστρέψει στην ενεργό δράση, όμως καταρρίφθηκε και σκοτώθηκε στις Αρδέννες στις 5/10/1918, ένα μήνα πριν τη λήξη του πολέμου. Από το 1913 τιμήθηκε ως μέλος της Λεγεώνας της Τιμής, που αποτελεί την ανώτατη διάκριση πολιτών και στρατιωτικών στη Γαλλία.

Το άγαλμα του Roland Garros, στη γενέτειρά του, το St. Denis​

Σε μια μικρότερη πλατεία, την Charles de Gaulle, βρίσκεται ένα μνημείο του Β’ΠΠ.

Το μνημείο της αντίστασης του Β'ΠΠ, στην πλατεία Charles de Gaulle​

Από εκεί, πλέον, κατευθύνθηκα προς το αυτοκίνητο. Καθ'οδόν προς το αεροδρόμιο έκανα μια στάση για βενζίνη, για να φτάσω στο πάρκινγκ της Hertz κατά τις 5:30. Τελικά, παρότι είχα διαβάσει διάφορα αρνητικά σχόλια για τη Hertz που αφορούσαν προϋπάρχουσες ζημιές στο αυτοκίνητο τις οποίες ξαναχρεώναν, εγώ δεν αντιμετώπισα κάποιο τέτοιο πρόβλημα. Ίσα - ίσα, η κοπέλα που βρισκόταν στο πάρκινγκ και επιβεβαίωνε τις επιστροφές, έριξε μια γρήγορη ματιά στο αυτοκίνητο και μετά από λίγο μου επιστράφηκαν τα χρήματα που μου είχαν δεσμευτεί από την κάρτα κατά την παραλαβή.


Οι εντυπώσεις από το St. Denis ήταν ανάμεικτες. Το κέντρο του δεν με ενθουσίασε, υπήρχε βρωμιά από τα διάσπαρτα χύμα πάρτι, ενώ και πολλά ιστορικά κτήρια φαίνονταν παρατημένα από τις αρχές. Τουλάχιστον το πάρκο το οποίο επισκέφθηκα το απόγευμα λίγο το έσωσε. Κάποιος και να μην επισκεφθεί το St. Denis δεν θα χάσει και πολλά, δεδομένου των υπόλοιπων αξιοθεάτων του νησιού. Πάντως, αποτελεί μια προφανή και βολική ολιγόωρη στάση για κάποιον που θέλει να επιστρέψει στο αεροδρόμιο.


Τελικά, από τη Ρεϊνιόν θα αναχωρούσαμε λίγο πριν τις 8 το βράδυ, και μετά από 11,5 ώρες θα προσγειωνόμασταν στο Παρίσι, την επόμενη μέρα στις 5:30 τα χαράματα. Εκεί, θα έτρωγα πρωινό μέχρι να ανοίξει το γραφείο για να αφήσω τις βαλίτσες και να έφευγα γραμμή για τις αεροπορικές επιδείξεις!

Από την πτήση της επιστροφής δεν θυμάμαι και πολλά. Έχοντας πλέον μεταλλαχθεί , κατάφερα και κοιμήθηκα αρκετές από τις ώρες της πτήσης. Το μόνο αξιοσημείωτο που μου έμεινε από τη βραδινή πτήση ήταν κάτι αστραπές κάπου πάνω από την Αιθιοπία. Θυμάμαι σε κάποιο σημείο να ξυπνάω για φαγητό και μετά να ξεραίνομαι πάλι. Κάποτε δεν μπορούσα να κλείσω μάτι σε πτήση...


Ημέρα 16

Φτάνοντας στο Charles de Gaulle κατά τις 5, ήλπιζα ότι θα έβρισκα κάτι αξιόλογο για καλό πρωινό. Όμως στο αεροδρόμιο τα διάφορα φαγάδικα που ήταν ανοικτά τέτοια ώρα δεν με ξετρέλαναν, καθώς το πρωινό που σέρβιραν δεν φαινόταν ιδιαίτερα πλούσιο. Εν τέλει, έκατσα σε ένα που σέρβιρε κρουασάν, τοστάκι, χυμό και καφέ. Φοβόμουν λίγο τον συνδυασμό για τη συνέχεια της μέρας, αλλά παραδόξως όλα καλά...

Κάποια στιγμή, λίγο μετά τις 7, άνοιξε και η υπηρεσία φύλαξης αποσκευών. Είχα την ατυχία να πέσω πίσω από κάτι Κινέζους που προσπαθούσαν να συννενοηθούν με τον βαριεστημένο υπάλληλο για να αφήσουν ένα βουνό από βαλίτσες. Συνδυασμός που σκότωνε, αλλά τι να έκανα, ήταν η μόνη δυνατότητα που είχα να ξεφορτωθώ τις βαλίτσες για σήμερα. Τελικά, μετά από καμία ώρα ξεμπέρδεψα, οπότε και έφυγα ανυπόμονος για ένα άλλο αεροδρόμιο της πόλης, το Le Bourget!