Το Απολιθωμένο Δάσος της Λέσβου είναι ένα από τα δύο μεγαλύτερα απολιθωμένα δάση στον κόσμο (το άλλο είναι το ΕθνικόΠάρκο Απολιθωμένου Δάσους στην Αριζόνα). Απολιθωμένοι κορμοί βρίσκονται διάσπαρτοι σε μια έκταση 150 τετραγωνικών χιλιομέτρων που περικλείεται από τους οικισμούς Σίγρι, Ερεσός και Άντισσα στη δυτική Λέσβο. Μεμονωμένα απολιθώματα βρίσκονται και σε πολλά άλλα μέρη του νησιού, συμπεριλαμβανομένων των χωριών Μόλυβος, Πολυχνίτος, Πλωμάρι και Άκρασι.
Ο σχηματισμός του απολιθωμένου δάσους σχετίζεται με την έντονη ηφαιστειακή δραστηριότητα που έλαβε χώρα στη Λέσβο κατά το τέλος του Ολιγοκαίνου μέχρι το μέσο Μειόκαινο, περίπου πριν 20 εκατομμύρια χρόνια. Η δραστηριότητα αυτή δημιούργησε, εκτός από λάβα, πυροκλαστικά υλικά και ηφαιστειακή σποδό (στάχτη), με συνέπεια την κάλυψη της χλωρίδας στην περιοχή και μάλιστα σε ιδιαίτερα σύντομο χρονικό διάστημα. Η κάλυψη αυτή είχε ως συνέπεια την απομόνωση των οργανικών υλικών της χλωρίδας από την ατμόσφαιρα. Η ηφαιστειακή δραστηριότητα ακολουθήθηκε από τη δημιουργία υδροθερμικών διαλυμάτων, πλούσιων σε διοξείδιο του πυριτίου (SiO2). Τα διαλύματα αυτά εμπότισαν τη σποδό που είχε καλύψει τους κορμούς των δένδρων, σηματοδοτώντας την έναρξη της απολίθωσής τους, καθώς η οργανική ύλη των κορμών σταδιακά αντικαταστάθηκε από το διοξείδιο του πυριτίου. Η διαγένεση όπως ονομάζεται αυτή η διαδικασία, έγινε υπό σχεδόν ιδανικές συνθήκες. Τα μορφολογικά χαρακτηριστικά των κορμών, όπως οι ετήσιοι δακτύλιοι, οι ανωμαλίες του εξωτερικού φλοιού κτλ. είναι διατηρημένα σε άριστη κατάσταση.
Έχει υποδειχθεί ως προστατευμένο φυσικό μνημείο. Το Απολιθωμένο Δάσος της Λέσβου είναι διατηρητέο μνημείο της φύσης από το 1985.
Το Μουσείο ιδρύθηκε το 1994 στο Σίγρι και έχει ως σκοπό τη μελέτη, ανάδειξη και προστασία του Απολιθωμένου Δάσους. Από το 2000, το Μουσείο είναι ιδρυτικό μέλος του δικτύου Ευρωπαϊκών Γεωπάρκων και το 2004 εντάχθηκε στο Παγκόσμιο Δίκτυο Γεωπάρκων της UNESCO.
Εφταλού ή Ευθαλού (ευ+θάλλω): Ο τόπος του Ηλία Βενέζη και του Αργύρη Εφταλιώτη είναι ένα παραθαλάσσιο τουριστικό θέρετρο με όμορφες ακρογιαλιές και κρυστάλλινα νερά που ξεχωρίζει για τη φυσική του ομορφιά.
Χαρακτηριστικό της Εφταλούς είναι οι μικροί κολπίσκοι, οι οποίοι είναι τριγυρισμένοι από πυκνή βλάστηση, και δημιουργούν όμορφα τοπία. Εκτός από τα μικρά αυτά ακρογιάλια που δίνουν στον επισκέπτη την αίσθηση της ιδιωτικής παραλίας, υπάρχει και η μεγάλη αμμώδης αλλά και με βότσαλο παραλία, που έχει ζήσει ένδοξες αλλά και τραγικές στιγμές. Υπάρχουν οι στιγμές χαλάρωσης και απόλαυσης των καλοκαιρινών διακοπών, αλλά και το δράμα πάρα πολλών προσφύγων και μεταναστών που βρέθηκαν στις ακτές της για μια καλύτερη ζωή.
Οι Έλληνες χρησιμοποιούν εδώ και αιώνες τις θεραπευτικές ιδιότητες των υδάτων, τα οποία είναι πλούσια σε ράδιο, χλώριο, νάτριο και άλλα μέταλλα, που λέγεται ότι είναι ευεργετικά για όσους υποφέρουν από αρθρίτιδα και ρευματισμούς. Και ένα τέτοιο χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν οι θερμές πηγές της Εφταλούς.
Η ιαματική πηγή της Εφταλούς είναι γνωστή από την αρχαιότητα, αλλά άρχισε να αποτελεί τόπο θεραπείας διαφόρων ασθενειών από τον Μεσαίωνα. Στην περίοδο της οικονομικής και πνευματικής ακμής της Λέσβου, τέλη του 19ου και αρχές του 20ου αιώνα, οι ιαματικές πηγές αποτελούσαν εκλεκτό τόπο διακοπών και θεραπείας των αστών της ευρύτερης περιοχής. Η θερμοκρασία του νερού της πηγής κυμαίνεται από τους 43 μέχρι τους 46o C.
Μήθυμνα (Μόλυβος)
Η Παραλία του Μολύβου
Πάνω από τον Μόλυβο ορθώνεται το Κάστρο στη θέση της αρχαίας Μήθυμνας