Sassenach77
Member
- Μηνύματα
- 7.141
- Likes
- 20.431
- Επόμενο Ταξίδι
- Τατζικιστάν
- Ταξίδι-Όνειρο
- Γη του Πυρός
Απο πέρυσι εκεί έχω κατασκηνώσειΈχει κι άλλα...
Σε βλέπω να φεύγεις άμεσα για Ιταλία.
-
Η αναδρομή στο παρελθόν συνεχίζεται! Ψηφίστε την Ταξιδιωτική Ιστορία του μήνα για τους μήνες Δεκέμβριο 2019 - Φεβρουάριο 2020!!
Ιταλία Σιγά… ο Βεζούβιος κοιμάται (Πομπηία, Νάπολη, Σιένα, Ρώμη)
- Thread starter gkalla
- Ημερομηνία δημιουργίας
paefstra
Member
- Μηνύματα
- 13.030
- Likes
- 41.019
Σαν τον Σικελικο γαμο, δεν υπαρχει (το κοστουμι του γαμπρου ειναι λαμε ασημι, η λιμουζινα ειχε φωτορυθμικα ).
Last edited:
gkalla
Member
Montepulciano, Piensa, Murlo
Η συσσωρευμένη κούραση των προηγούμενων ημερών επίδρασε αισθητά και έτσι το επόμενο πρωί ξυπνήσαμε αργά. Η δροσιά που επικρατούσε στην Τοσκάνη, σε αντίθεση με την Καμπανία, ευνόησε έναν μακρύ και χαλαρωτικό ύπνο χωρίς διακοπή.
Ξεκινήσαμε λίγο αργά για να επισκεφτούμε μερικά ακόμη χωριά της περιοχής, στα νότιο – δυτικά της Σίενα. Απορρίψαμε πολύ γρήγορα το Bagni San Filippo, με τις υπαίθριες θερμές πηγές και με τα μονοπάτια μέσα στο δάσος, καθώς είχαμε ενημερωθεί πως το επισκέπτεται πολύς κόσμος το καλοκαίρι και επιλέξαμε το Montepulciano για την πρώτη βόλτα της ημέρας. Το Montepulciano είναι μια πολύ όμορφη μεσαιωνική κωμόπολη χτισμένη πάνω σε λόφο. Βρίσκεται στο κέντρο μιας περιοχής με πολλά οινοποιεία εντός και εκτός της πόλης. Εκεί παράγεται το Vino Nobile di Montepulciano, το αρχαιότερο κρασί της Τοσκάνης που θεωρείται και από τα καλύτερα της Ιταλίας (Από 15 € έως 40 € το μπουκάλι).
Στην είσοδο μας υποδέχτηκε ένα τεράστιο άγαλμα αλόγου ενώ δίπλα ήταν η κεντρική είσοδος (Porta al Prato) της καστροπολιτείας.
Ο ανηφορικός πεζόδρομος Via di Gracciano nel Corso, που διασχίζει το μεγαλύτερο μέρος της πόλης, είχε ήδη αρκετούς τουρίστες αλλά και πολλά μικρά καταστήματα με ντόπια προϊόντα - prodotti στα ιταλικά (μανία με τους προδότες έχουν στην περιοχή).
Μας περιέβαλαν τα σημαιάκια με τα χρώματα και τα σύμβολα της κάθε γειτονιάς ενώ τα σπίτια και τα εστιατόρια είχαν ευφάνταστες διακοσμήσεις.
Τα μικρά κάθετα στενά δε, ήταν το ένα ωραιότερο του άλλου, ενώ στο τέρμα μερικών από αυτά, ανοιγόταν μια θέα προς τη εξοχή της Τοσκάνης, μαγική.
Συναντήσαμε σε λίγο τον Torre di Pulcinella, ένα πύργο – καμπαναριό – ρολόι, με ένα ιδιόμορφο άγαλμα στην κορυφή του που θυμίζει τις φιγούρες του αναγεννησιακού κουκλοθέατρου της Ιταλίας.
Περίπου στο τέλος της Via di Gracciano nel Corso (πολύ ανηφόρα ρε παιδιά) στρίψαμε δεξιά και βρεθήκαμε στην κεντρική πλατεία (Piazza Grande) του Montepulciano. Εκεί πέρα από τον καθεδρικό Cattedrale di Santa Maria Assunta υπήρχαν και άλλα δυο εντυπωσιακά κτίρια το Comune di Montepulciano και το Palazzo Nobili-Tarugi.
Σ’ αυτά τα σκαλιά κοντέψαμε να κατασκηνώσουμε μέχρι να ξαναβρεί η αναπνοή μας ένα αξιοπρεπή ρυθμό. Από εκεί κατηφορήσαμε την Via Ricci, έναν σαφώς πιο ήσυχο πεζόδρομο θαυμάζοντας τα παλιά σπίτια με τα ιδιαίτερα ρόπτρα.
Μετά από ένα γρήγορο pit stop, για μεζεδάκια και τοπικό κρασί (τελικά όχι και τόσο ωραίο όσο θα δικαιολογούσε η τιμή του), αναχωρήσαμε για τον επόμενο σταθμό μας, την Pienza.
Η Pienza αυτό το μικρό αναγεννησιακό χωριουδάκι πάνω σε λόφο (τι έκπληξη!!!), απ’ όπου κατάγεται το κλασικό ιταλικό τυρί Πεκορίνο, σχεδιάστηκε εκ βάθρων περίπου το 1460 μ.χ. από τον Πάπα Πίο τον ΙΙ που είχε γεννηθεί και μεγαλώσει εδώ.
Καθώς το κυρίως μέρος της Pienza είναι πλήρως πεζοδρομημένο, παρκάραμε στο σύγχρονο μέρος του χωριού με τα συμπαθέστατα «σπιτάκια» και περάσαμε από την Porta al Murello.
Διασχίσαμε το κεντρικό δρόμο Corso il Rossellino για να καταλήξουμε στην κεντρική πλατεία Piazza Pio II. Εκεί βρίσκονται όλα τα σημαντικά κτίρια του χωριού όπως το κτίριο του δημαρχείου (Comune di Pienza), η Duomo di Pienza, το Palazzo Piccolomini και το Diocesan Museum (Palazzo Borgia) Τα 2 τελευταία μάλιστα είναι και επισκέψιμα.
Φεύγοντας από τον ίδιο δρόμο που είχαμε μπει σταματήσαμε, σ’ ένα από τα καταστήματα παραγωγών Pecorino και μετά τις συμβουλές τους, αγοράσαμε ένα ωραίο κεφαλάκι μεσαίας ωρίμανσης απ’ αυτό το υπέροχο τυρί. Περιττό να σχολιάσω ότι το εξαφανίσαμε μέσα στις επόμενες δυο μέρες, τρώγοντας κάθε φορά από λίγο, έτσι για την λιγούρα. Πολύ διαφορετικό από το ελληνικό πεκορίνο, αλλά είναι γιατί μάλλον αυτοί κρατούν την παραδοσιακή συνταγή. Δεν το «εξέλιξαν» όπως εμείς.
Μην αντέχοντας πια άλλο την πολυκοσμία αποφασίσαμε για το τέλος της ημέρας να επισκεφθούμε το μικροσκοπικό Murlo που βρισκόταν μάλιστα σε απόσταση αναπνοής από τη βάση μας.
Το Murlo (Μούρλο, προσοχή στον τόνο!), είναι ένα λιλιπούτειο μεσαιωνικό χωριό, εξ’ ολοκλήρου περιτοιχισμένο που δεν δέχεται ορδές τουριστών. Για να το περπατήσεις ολόκληρο φτάνουν 10 λεπτά, η ομορφιά και η αγνότητα του όμως, σε κρατούν πολύ περισσότερο. Όταν το επισκεφθήκαμε εμείς βρήκαμε κάποιους από τους λιγοστούς κατοίκους του να κάθονται παρέα στα πέτρινα πεζούλια των σπιτιών τους, κουβεντιάζοντας, πλέκοντας και σχολιάζοντας τους τουρίστες (δηλαδή εμάς). Ακόμη και ο σκύλος τους αγρίεψε βλέποντας την εισβολή των ξένων.
Έχει και μουσείο το χωριό! Και μάλιστα Ετρούσκων. Το Museo Etrusco di Murlo περιέχει ευρήματα από την περιοχή λίγο έξω από το Murlo, ενώ στεγάζεται στο πρώην επισκοπικό παλάτι του χωριού. Απρόσμενα καλό αν και μικρό, μας σύστησε αυτόν τον, για μας άγνωστο, πολιτισμό.
Λίγο πριν φύγουμε ανακαλύψαμε ότι υπάρχει και εστιατόριο! Και μάλιστα με εξαιρετική θέα προς την εξωτερική πλευρά των τειχών, φαγητό γκουρμέ σε φυσιολογικές τιμές και ωραίο τοπικό κιάντι.
Τιμήσαμε τα εδέσματά τους, παίξαμε με τις υπέροχες γάτες τους, θαυμάσαμε την παραμυθένια διακόσμηση, κουβεντιάσαμε με τους μαγαζάτορες και τους πελάτες και νιώσαμε τελικά τόσο άνετα και οικεία σαν να βρισκόμασταν σε κάποια ελληνική καστροπολιτεία. Μούρλο λοιπόν, το αγαπημένο.
Η συσσωρευμένη κούραση των προηγούμενων ημερών επίδρασε αισθητά και έτσι το επόμενο πρωί ξυπνήσαμε αργά. Η δροσιά που επικρατούσε στην Τοσκάνη, σε αντίθεση με την Καμπανία, ευνόησε έναν μακρύ και χαλαρωτικό ύπνο χωρίς διακοπή.
Ξεκινήσαμε λίγο αργά για να επισκεφτούμε μερικά ακόμη χωριά της περιοχής, στα νότιο – δυτικά της Σίενα. Απορρίψαμε πολύ γρήγορα το Bagni San Filippo, με τις υπαίθριες θερμές πηγές και με τα μονοπάτια μέσα στο δάσος, καθώς είχαμε ενημερωθεί πως το επισκέπτεται πολύς κόσμος το καλοκαίρι και επιλέξαμε το Montepulciano για την πρώτη βόλτα της ημέρας. Το Montepulciano είναι μια πολύ όμορφη μεσαιωνική κωμόπολη χτισμένη πάνω σε λόφο. Βρίσκεται στο κέντρο μιας περιοχής με πολλά οινοποιεία εντός και εκτός της πόλης. Εκεί παράγεται το Vino Nobile di Montepulciano, το αρχαιότερο κρασί της Τοσκάνης που θεωρείται και από τα καλύτερα της Ιταλίας (Από 15 € έως 40 € το μπουκάλι).
Στην είσοδο μας υποδέχτηκε ένα τεράστιο άγαλμα αλόγου ενώ δίπλα ήταν η κεντρική είσοδος (Porta al Prato) της καστροπολιτείας.
Ο ανηφορικός πεζόδρομος Via di Gracciano nel Corso, που διασχίζει το μεγαλύτερο μέρος της πόλης, είχε ήδη αρκετούς τουρίστες αλλά και πολλά μικρά καταστήματα με ντόπια προϊόντα - prodotti στα ιταλικά (μανία με τους προδότες έχουν στην περιοχή).
Μας περιέβαλαν τα σημαιάκια με τα χρώματα και τα σύμβολα της κάθε γειτονιάς ενώ τα σπίτια και τα εστιατόρια είχαν ευφάνταστες διακοσμήσεις.
Τα μικρά κάθετα στενά δε, ήταν το ένα ωραιότερο του άλλου, ενώ στο τέρμα μερικών από αυτά, ανοιγόταν μια θέα προς τη εξοχή της Τοσκάνης, μαγική.
Συναντήσαμε σε λίγο τον Torre di Pulcinella, ένα πύργο – καμπαναριό – ρολόι, με ένα ιδιόμορφο άγαλμα στην κορυφή του που θυμίζει τις φιγούρες του αναγεννησιακού κουκλοθέατρου της Ιταλίας.
Περίπου στο τέλος της Via di Gracciano nel Corso (πολύ ανηφόρα ρε παιδιά) στρίψαμε δεξιά και βρεθήκαμε στην κεντρική πλατεία (Piazza Grande) του Montepulciano. Εκεί πέρα από τον καθεδρικό Cattedrale di Santa Maria Assunta υπήρχαν και άλλα δυο εντυπωσιακά κτίρια το Comune di Montepulciano και το Palazzo Nobili-Tarugi.
Σ’ αυτά τα σκαλιά κοντέψαμε να κατασκηνώσουμε μέχρι να ξαναβρεί η αναπνοή μας ένα αξιοπρεπή ρυθμό. Από εκεί κατηφορήσαμε την Via Ricci, έναν σαφώς πιο ήσυχο πεζόδρομο θαυμάζοντας τα παλιά σπίτια με τα ιδιαίτερα ρόπτρα.
Μετά από ένα γρήγορο pit stop, για μεζεδάκια και τοπικό κρασί (τελικά όχι και τόσο ωραίο όσο θα δικαιολογούσε η τιμή του), αναχωρήσαμε για τον επόμενο σταθμό μας, την Pienza.
Η Pienza αυτό το μικρό αναγεννησιακό χωριουδάκι πάνω σε λόφο (τι έκπληξη!!!), απ’ όπου κατάγεται το κλασικό ιταλικό τυρί Πεκορίνο, σχεδιάστηκε εκ βάθρων περίπου το 1460 μ.χ. από τον Πάπα Πίο τον ΙΙ που είχε γεννηθεί και μεγαλώσει εδώ.
Καθώς το κυρίως μέρος της Pienza είναι πλήρως πεζοδρομημένο, παρκάραμε στο σύγχρονο μέρος του χωριού με τα συμπαθέστατα «σπιτάκια» και περάσαμε από την Porta al Murello.
Διασχίσαμε το κεντρικό δρόμο Corso il Rossellino για να καταλήξουμε στην κεντρική πλατεία Piazza Pio II. Εκεί βρίσκονται όλα τα σημαντικά κτίρια του χωριού όπως το κτίριο του δημαρχείου (Comune di Pienza), η Duomo di Pienza, το Palazzo Piccolomini και το Diocesan Museum (Palazzo Borgia) Τα 2 τελευταία μάλιστα είναι και επισκέψιμα.
Φεύγοντας από τον ίδιο δρόμο που είχαμε μπει σταματήσαμε, σ’ ένα από τα καταστήματα παραγωγών Pecorino και μετά τις συμβουλές τους, αγοράσαμε ένα ωραίο κεφαλάκι μεσαίας ωρίμανσης απ’ αυτό το υπέροχο τυρί. Περιττό να σχολιάσω ότι το εξαφανίσαμε μέσα στις επόμενες δυο μέρες, τρώγοντας κάθε φορά από λίγο, έτσι για την λιγούρα. Πολύ διαφορετικό από το ελληνικό πεκορίνο, αλλά είναι γιατί μάλλον αυτοί κρατούν την παραδοσιακή συνταγή. Δεν το «εξέλιξαν» όπως εμείς.
Μην αντέχοντας πια άλλο την πολυκοσμία αποφασίσαμε για το τέλος της ημέρας να επισκεφθούμε το μικροσκοπικό Murlo που βρισκόταν μάλιστα σε απόσταση αναπνοής από τη βάση μας.
Το Murlo (Μούρλο, προσοχή στον τόνο!), είναι ένα λιλιπούτειο μεσαιωνικό χωριό, εξ’ ολοκλήρου περιτοιχισμένο που δεν δέχεται ορδές τουριστών. Για να το περπατήσεις ολόκληρο φτάνουν 10 λεπτά, η ομορφιά και η αγνότητα του όμως, σε κρατούν πολύ περισσότερο. Όταν το επισκεφθήκαμε εμείς βρήκαμε κάποιους από τους λιγοστούς κατοίκους του να κάθονται παρέα στα πέτρινα πεζούλια των σπιτιών τους, κουβεντιάζοντας, πλέκοντας και σχολιάζοντας τους τουρίστες (δηλαδή εμάς). Ακόμη και ο σκύλος τους αγρίεψε βλέποντας την εισβολή των ξένων.
Έχει και μουσείο το χωριό! Και μάλιστα Ετρούσκων. Το Museo Etrusco di Murlo περιέχει ευρήματα από την περιοχή λίγο έξω από το Murlo, ενώ στεγάζεται στο πρώην επισκοπικό παλάτι του χωριού. Απρόσμενα καλό αν και μικρό, μας σύστησε αυτόν τον, για μας άγνωστο, πολιτισμό.
Λίγο πριν φύγουμε ανακαλύψαμε ότι υπάρχει και εστιατόριο! Και μάλιστα με εξαιρετική θέα προς την εξωτερική πλευρά των τειχών, φαγητό γκουρμέ σε φυσιολογικές τιμές και ωραίο τοπικό κιάντι.
Τιμήσαμε τα εδέσματά τους, παίξαμε με τις υπέροχες γάτες τους, θαυμάσαμε την παραμυθένια διακόσμηση, κουβεντιάσαμε με τους μαγαζάτορες και τους πελάτες και νιώσαμε τελικά τόσο άνετα και οικεία σαν να βρισκόμασταν σε κάποια ελληνική καστροπολιτεία. Μούρλο λοιπόν, το αγαπημένο.
Last edited:
gkalla
Member
Siena
Αφού λοιπόν τις προηγούμενες ημέρες «περικυκλώσαμε» την Σιένα είχε φτάσει η στιγμή για να «εισβάλουμε» τελικά και σ’ αυτήν. Καθώς είναι αρκετά μεγάλη σε έκταση και δαιδαλώδης και χρειάζεται αρκετό χρόνο για να την περπατήσεις, θα αφιερώναμε ολόκληρη την μέρα μας εδώ. Ελπίζαμε ότι 2 μέρες μετά την κορύφωση του Palio τα πράγματα θα είχαν ηρεμήσει και δεν θα συναντούσαμε τις ορδές των τουριστών που τις προηγούμενες μέρες την γέμιζαν ασφυκτικά. Μπήκαμε στη πόλη από την βόρεια πλευρά, κινούμενοι στα γραφικά στενά της και αρχικά δεν συναντήσαμε πολύ κίνηση επισκεπτών.
Πλησιάζοντας προς το κέντρο η πολυκοσμία αύξανε εκθετικά. Όλα τα κτίρια ήταν στολισμένα με τις σημαίες των συνοικιών της και σε αρκετά σημεία βλέπαμε φωτογραφίες από το πρόσφατο Palio. Διαπιστώσαμε έτσι πως τον αγώνα τον είχε κερδίσει η γειτονιά Selva (δάσος; ζούγκλα; κάτι τέτοιο) που έχει ως σύμβολό της τον ρινόκερο και μάλιστα τον κέρδισε μόνο του το άλογο καθώς ο αναβάτης του είχε πέσει πολύ πριν τον τερματισμό.
Σε κάποιο σημείο στον κέντρο αυτής της περιοχής, πολύ κοντά στην κεντρική πλατεία, συναντήσαμε μια παρέλαση των νικητών μαζί με το άλογό τους. Ανέμιζαν τις σημαίες τους, τραγουδούσαν, φώναζαν συνθήματα και πειράγματα προς τους αντιπάλους γεμάτοι ενθουσιασμό και περηφάνια. Δεν χρειάστηκε πολύ για να καταλάβουμε το μέγεθος της αντιπαλότητας μεταξύ των contrade (γειτονιών). Ξεπερνά ίσως ακόμη και την αντίστοιχη μεταξύ οπαδών ποδοσφαιρικών ομάδων.
Σε λίγα μέτρα από εκεί βρεθήκαμε στην Piazza del Campo την πολύ εντυπωσιακή κεντρική πλατεία της πόλης. Σε σχήμα αχιβάδας με πολύ όμορφα κτίρια περιμετρικά είναι σχεδόν πάντα γεμάτη κόσμο. Καθώς εκεί γίνεται ο ιππικός αγώνας του Palio στρώνεται αυτήν την περίοδο με χώμα το οποίο ακόμη δεν είχε καθαριστεί από ένα μεγάλο μέρος του χώρου.
Στην μια του πλευρά βρίσκεται το σιντριβάνι Fonte Gaia ενώ στην απέναντι, το κτίριο που δεσπόζει, είναι το Palazzo Pubblico με το πύργο του Torre del Mangia. Το παλάτι στεγάζει το Museo Civico του οποίου το βασικό αξιοθέατο είναι οι νωπογραφίες που περιγράφουν την καλή και κακή μορφή διακυβέρνησης στην εποχή του μεσαίωνα. Ο πύργος Torre del Mangia από την άλλη προσφέρει ίσως την καλύτερη θέα προς την πόλη και την γύρω περιοχή. Λόγω όμως των ιδιαίτερων συνθηκών, βλέπε Palio, κανένα εκ των 2 δεν ήταν επισκέψιμο εκείνη την ημέρα. Το μόνο που είδαμε ήταν ένα εσωτερικό αίθριο το οποίο χρησιμοποιείται για να σταβλίζουν τα άλογα την ημέρα του αγώνα.
Ο ήλιος και η ζέστη μας ανάγκασαν να εγκαταλείψουμε την Piazza del Campo και να συνεχίσουμε την περιήγηση μας. Ακολουθώντας αρχικά την Via di Citta και έπειτα διάφορα δαιδαλώδη στενά κατευθυνθήκαμε προς την Piazza del Duomo.
Ο καθεδρικός της πόλης Duomo di Siena, που στο εσωτερικό του υπάρχουν βιτρό εξαιρετικής τέχνης καθώς και έργα του Μιχαήλ Αγγέλου, του Ντονατέλο και άλλων ζωγράφων και γλυπτών της αναγέννησης, δεσπόζει στην πλατεία. Εξαιρετική θέα και προς το εσωτερικό του ναού αλλά και προς την πόλη έχει και το καμπαναριό που λέγεται και Πόρτα του Παραδείσου (Porta del Cielo) ενώ στα έγκατά του υπάρχει και η Cripta del Duomo. Επίσης εντός του ναού βρίσκεται και η Biblioteca Piccolomini ένας ακόμα εντυπωσιακός χώρος, με μοναδικές τοιχογραφίες.
Δεν είναι όμως το μοναδικό αξιοθέατο της περιοχής. Στο πλάι του ναού στο κτίριο του μουσείου Museo dell'Opera βρίσκεται επίσης και η Facciatone, η μισοτελειωμένη πρόσοψη του νέου καθεδρικού με εξαιρετική θέα προς την πόλη. Στο μουσείο το ίδιο υπάρχουν πολλά έργα ζωγραφικής και γλυπτικής που προέρχονται από τον ναό.
Απέναντι υπάρχει και το σύμπλεγμα μουσείων της Santa Maria della Scala που στεγάζεται στο κτίριο ενός από τα πρώτα νοσοκομεία της Ευρώπης. Μερικά από τα μουσεία της συλλογής είναι το Ιστορικό, το Αρχαιολογικό, το Τέχνης και άλλα, όλα κάτω από την ίδια μυστηριακή στέγη. Δεν έχασα την ευκαιρία και παρά την αντίθετη άποψη των υπολοίπων, «χώθηκα» μέσα και άρχισα να τριγυρίζω στους υπόγειους, ως επί το πλείστον, χώρους. Αρχικά διέσχισα μια περιοχή με εκκλησίες και παρεκκλήσια διαφόρων εποχών και βαθμών συντήρησης.
Κατόπιν ακολουθούσαν οι χώροι που ήταν κάποτε ένα σημαντικό αστικό νοσοκομείο αφιερωμένο στη φροντίδα εγκαταλελειμμένων παιδιών, των φτωχών, των ασθενών και των προσκυνητών. Οι τοιχογραφίες, πολύ περιγραφικά, έδειχναν την φροντίδα που λάμβαναν οι ασθενείς σ’ αυτό το νοσοκομείο που είναι το παλαιότερο σωζόμενο της Ευρώπης.
Στον επόμενο χώρο υπήρχε μια μικρή έκθεση από την συντήρηση των γλυπτών του σιντριβανιού της Fonte Gaia καθώς και τα ίδια τα αρχικά γλυπτά.
Συνεχίζοντας μέσα από τον κυκεώνα των σκοτεινών διαδρόμων έφτασα σιγά σιγά και στους χώρους του μουσείου τέχνης, με αρκετά έργα σύγχρονα αλλά και παλαιότερα.
Η έξοδος στο φως της ημέρας με βρήκε «χορτασμένο» από τέχνη αλλά πολύ διψασμένο για παγωμένη μπυρίτσα. Ενώθηκα με την υπόλοιπη παρέα και μετά την δροσιστική μας στάση αρχίσαμε να βγαίνουμε από την Σιένα χωρίς όμως να έχουμε δει μεγάλο μέρος της. Βλέποντας τις τελευταίες εικόνες της, της υποσχέθηκα πως θα ξαναβρεθούμε.
Αφού λοιπόν τις προηγούμενες ημέρες «περικυκλώσαμε» την Σιένα είχε φτάσει η στιγμή για να «εισβάλουμε» τελικά και σ’ αυτήν. Καθώς είναι αρκετά μεγάλη σε έκταση και δαιδαλώδης και χρειάζεται αρκετό χρόνο για να την περπατήσεις, θα αφιερώναμε ολόκληρη την μέρα μας εδώ. Ελπίζαμε ότι 2 μέρες μετά την κορύφωση του Palio τα πράγματα θα είχαν ηρεμήσει και δεν θα συναντούσαμε τις ορδές των τουριστών που τις προηγούμενες μέρες την γέμιζαν ασφυκτικά. Μπήκαμε στη πόλη από την βόρεια πλευρά, κινούμενοι στα γραφικά στενά της και αρχικά δεν συναντήσαμε πολύ κίνηση επισκεπτών.
Πλησιάζοντας προς το κέντρο η πολυκοσμία αύξανε εκθετικά. Όλα τα κτίρια ήταν στολισμένα με τις σημαίες των συνοικιών της και σε αρκετά σημεία βλέπαμε φωτογραφίες από το πρόσφατο Palio. Διαπιστώσαμε έτσι πως τον αγώνα τον είχε κερδίσει η γειτονιά Selva (δάσος; ζούγκλα; κάτι τέτοιο) που έχει ως σύμβολό της τον ρινόκερο και μάλιστα τον κέρδισε μόνο του το άλογο καθώς ο αναβάτης του είχε πέσει πολύ πριν τον τερματισμό.
Σε κάποιο σημείο στον κέντρο αυτής της περιοχής, πολύ κοντά στην κεντρική πλατεία, συναντήσαμε μια παρέλαση των νικητών μαζί με το άλογό τους. Ανέμιζαν τις σημαίες τους, τραγουδούσαν, φώναζαν συνθήματα και πειράγματα προς τους αντιπάλους γεμάτοι ενθουσιασμό και περηφάνια. Δεν χρειάστηκε πολύ για να καταλάβουμε το μέγεθος της αντιπαλότητας μεταξύ των contrade (γειτονιών). Ξεπερνά ίσως ακόμη και την αντίστοιχη μεταξύ οπαδών ποδοσφαιρικών ομάδων.
Σε λίγα μέτρα από εκεί βρεθήκαμε στην Piazza del Campo την πολύ εντυπωσιακή κεντρική πλατεία της πόλης. Σε σχήμα αχιβάδας με πολύ όμορφα κτίρια περιμετρικά είναι σχεδόν πάντα γεμάτη κόσμο. Καθώς εκεί γίνεται ο ιππικός αγώνας του Palio στρώνεται αυτήν την περίοδο με χώμα το οποίο ακόμη δεν είχε καθαριστεί από ένα μεγάλο μέρος του χώρου.
Στην μια του πλευρά βρίσκεται το σιντριβάνι Fonte Gaia ενώ στην απέναντι, το κτίριο που δεσπόζει, είναι το Palazzo Pubblico με το πύργο του Torre del Mangia. Το παλάτι στεγάζει το Museo Civico του οποίου το βασικό αξιοθέατο είναι οι νωπογραφίες που περιγράφουν την καλή και κακή μορφή διακυβέρνησης στην εποχή του μεσαίωνα. Ο πύργος Torre del Mangia από την άλλη προσφέρει ίσως την καλύτερη θέα προς την πόλη και την γύρω περιοχή. Λόγω όμως των ιδιαίτερων συνθηκών, βλέπε Palio, κανένα εκ των 2 δεν ήταν επισκέψιμο εκείνη την ημέρα. Το μόνο που είδαμε ήταν ένα εσωτερικό αίθριο το οποίο χρησιμοποιείται για να σταβλίζουν τα άλογα την ημέρα του αγώνα.
Ο ήλιος και η ζέστη μας ανάγκασαν να εγκαταλείψουμε την Piazza del Campo και να συνεχίσουμε την περιήγηση μας. Ακολουθώντας αρχικά την Via di Citta και έπειτα διάφορα δαιδαλώδη στενά κατευθυνθήκαμε προς την Piazza del Duomo.
Ο καθεδρικός της πόλης Duomo di Siena, που στο εσωτερικό του υπάρχουν βιτρό εξαιρετικής τέχνης καθώς και έργα του Μιχαήλ Αγγέλου, του Ντονατέλο και άλλων ζωγράφων και γλυπτών της αναγέννησης, δεσπόζει στην πλατεία. Εξαιρετική θέα και προς το εσωτερικό του ναού αλλά και προς την πόλη έχει και το καμπαναριό που λέγεται και Πόρτα του Παραδείσου (Porta del Cielo) ενώ στα έγκατά του υπάρχει και η Cripta del Duomo. Επίσης εντός του ναού βρίσκεται και η Biblioteca Piccolomini ένας ακόμα εντυπωσιακός χώρος, με μοναδικές τοιχογραφίες.
Δεν είναι όμως το μοναδικό αξιοθέατο της περιοχής. Στο πλάι του ναού στο κτίριο του μουσείου Museo dell'Opera βρίσκεται επίσης και η Facciatone, η μισοτελειωμένη πρόσοψη του νέου καθεδρικού με εξαιρετική θέα προς την πόλη. Στο μουσείο το ίδιο υπάρχουν πολλά έργα ζωγραφικής και γλυπτικής που προέρχονται από τον ναό.
Απέναντι υπάρχει και το σύμπλεγμα μουσείων της Santa Maria della Scala που στεγάζεται στο κτίριο ενός από τα πρώτα νοσοκομεία της Ευρώπης. Μερικά από τα μουσεία της συλλογής είναι το Ιστορικό, το Αρχαιολογικό, το Τέχνης και άλλα, όλα κάτω από την ίδια μυστηριακή στέγη. Δεν έχασα την ευκαιρία και παρά την αντίθετη άποψη των υπολοίπων, «χώθηκα» μέσα και άρχισα να τριγυρίζω στους υπόγειους, ως επί το πλείστον, χώρους. Αρχικά διέσχισα μια περιοχή με εκκλησίες και παρεκκλήσια διαφόρων εποχών και βαθμών συντήρησης.
Κατόπιν ακολουθούσαν οι χώροι που ήταν κάποτε ένα σημαντικό αστικό νοσοκομείο αφιερωμένο στη φροντίδα εγκαταλελειμμένων παιδιών, των φτωχών, των ασθενών και των προσκυνητών. Οι τοιχογραφίες, πολύ περιγραφικά, έδειχναν την φροντίδα που λάμβαναν οι ασθενείς σ’ αυτό το νοσοκομείο που είναι το παλαιότερο σωζόμενο της Ευρώπης.
Στον επόμενο χώρο υπήρχε μια μικρή έκθεση από την συντήρηση των γλυπτών του σιντριβανιού της Fonte Gaia καθώς και τα ίδια τα αρχικά γλυπτά.
Συνεχίζοντας μέσα από τον κυκεώνα των σκοτεινών διαδρόμων έφτασα σιγά σιγά και στους χώρους του μουσείου τέχνης, με αρκετά έργα σύγχρονα αλλά και παλαιότερα.
Η έξοδος στο φως της ημέρας με βρήκε «χορτασμένο» από τέχνη αλλά πολύ διψασμένο για παγωμένη μπυρίτσα. Ενώθηκα με την υπόλοιπη παρέα και μετά την δροσιστική μας στάση αρχίσαμε να βγαίνουμε από την Σιένα χωρίς όμως να έχουμε δει μεγάλο μέρος της. Βλέποντας τις τελευταίες εικόνες της, της υποσχέθηκα πως θα ξαναβρεθούμε.
Last edited:
Smaragda53
Member
- Μηνύματα
- 988
- Likes
- 2.082
- Επόμενο Ταξίδι
- αχ, μακάρι νάξερα!
- Ταξίδι-Όνειρο
- Πολυνησία
"νίκησε το άλογο χωρίς τον αναβάτη που είχε πέσει προ πολλού" τυπική ιταλική κωμωδία!!! 
ωραία περιγραφή, ανυπομονώ κάθε φορά για το επόμενο!
ωραία περιγραφή, ανυπομονώ κάθε φορά για το επόμενο!gkalla
Member
Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια."νίκησε το άλογο χωρίς τον αναβάτη που είχε πέσει προ πολλού" τυπική ιταλική κωμωδία!!!
Σε βιντεάκι που είδα εκ των υστέρων, διαπίστωσα πως ο αναβάτης είχε πέσει πάνω από 1 γύρο πριν τον τερματισμό ενώ βρισκόταν στην 4η-5η θέση. Μετά το άλογο ξαλαφρωμένο και παρά το ξύλο που έφαγε από τον άλλο αναβάτη τους πέρασε όλους. Όντως κωμικό αλλά και αρκετά βάρβαρο δυστυχώς.
Smaragda53
Member
- Μηνύματα
- 988
- Likes
- 2.082
- Επόμενο Ταξίδι
- αχ, μακάρι νάξερα!
- Ταξίδι-Όνειρο
- Πολυνησία
ναι, έχεις δίκιο... καλά έκανε το άλογο πάντως!
gkalla
Member
Spiaggia di Feniglia, Ρώμη (μέρος 1ο)
Πρωί – πρωί ετοιμαστήκαμε, αποχαιρετήσαμε τα όμορφα διαμερίσματα και τους οικοδεσπότες μας που μας φιλοξένησαν αυτές τις μέρες στο Lupompesi και ξεκινήσαμε το μακρύ δρόμο για την Ρώμη. Καθώς, ως γνωστόν, όλοι οι δρόμοι οδηγούν στην Ρώμη, διαλέξαμε έναν απ’ αυτούς που να διασχίζει την παραλιακή ζώνη ώστε να κάνουμε και ένα μπανάκι στην θάλασσα που μας είχε λείψει.
Περάσαμε έξω από το Grosseto και κινηθήκαμε προς το χωριό Orbetello με την παράξενη λιμνοθάλασσά του πριν τελικά καταλήξουμε στην παραλία Spiaggia di Feniglia. Παρκάραμε σ’ ένα από τα πολλά πάρκινγκ της περιοχής που βρίσκονται μέσα σε πευκώνα ανάμεσα στην παραλία και την λιμνοθάλασσα, με αρκετή δυσκολία είναι η αλήθεια, καθώς ο κόσμος ήταν πολύς.
Διασχίσαμε τον πευκώνα με τις τεράστιες κουκουναριές και μας εξέπληξε η καθαριότητα και ο σχεδιασμός της περιοχής. Παγκάκια και μεγάλα τραπέζια πικνίκ βρίσκονταν σε τακτά διαστήματα μέσα σε όλο το εύρος του δάσους, ενώ τα μονοπάτια που το διέσχιζαν είχαν πληρέστατη σήμανση και φυσικά κάδους απορριμμάτων και τουαλέτες κάθε λίγο και λιγάκι.
Η αμμουδερή παραλία, μήκους 7-8 χιλιομέτρων ήταν ασφυκτικά γεμάτη απ’ άκρη σ’ άκρη. Στο ελαφρώς θολό νερό κυκλοφορούσαν, εκτός των λουόμενων και κάμποσες καφέ μέδουσες αλλά η λαχτάρα για θάλασσα δεν μας πτόησε. Βουτήξαμε, δροσιστήκαμε, με 2 λόγια μας έφυγε ο καημός – λέμε τώρα - αλλά μας άνοιξε και η όρεξη.
Αν και η ώρα απαιτούσε ουζάκι βολευτήκαμε με λίγες δροσερές μπύρες και κάτι πρόχειρο για να αναπληρώσουμε την ενέργεια μας. Πριν φύγουμε από την περιοχή ρίξαμε και μια ματιά στην λιμνοθάλασσα και στον προστατευόμενο υδροβιότοπο.
Φτάσαμε απογευματάκι στην Ρώμη, και πήγαμε κατ’ ευθείαν στο διαμέρισμα μας στην περιοχή Esquilino, πολύ κοντά στο σταθμό μετρό Manzoni. Ξεμπερδέψαμε με τις υποχρεώσεις μας (παράδοση αυτοκινήτου, ψώνια στο super market κλπ) και αναζητήσαμε εστιατόριο για να δειπνήσουμε. Γρήγορα διαπιστώσαμε πως τα περισσότερα ήταν κλειστά λόγω διακοπών, κάτι που δυστυχώς ίσχυσε για πολλά παραδοσιακά, μη τουριστικά, μαγαζιά σε όλη την πόλη. Εντοπίσαμε πάντως ένα καλό μαγαζί με κλασσική ιταλική κουζίνα κοντά στο σταθμό Termini και φάγαμε τις πρώτες μας ρωμαϊκές πίτσες και μακαρονάδες. Είχαμε και μια μικρή κόντρα με τον σερβιτόρο που επέμενε να κάνει κουμάντο στην όρεξή μας ή για την ακρίβεια ήθελε να πείσει τους άξεστους πεινάλες ότι δεν πάει τριμμένο τυρί στo Spaghetti alle vongole. Πείσμονες και εμείς ωστόσο, βάλαμε τυρί όπως θέλαμε, κάτω από τα επιτιμητικά βλέμματα και των υπόλοιπων υπαλλήλων.
Ξυπνώντας την άλλη μέρα ξεκινήσαμε για την πρώτη μας επίσκεψη: την εθνική συλλογή μοντέρνας τέχνης (Galleria Nazionale d' Arte Moderna), απωθημένο από παλιότερα ταξίδια. Φτάσαμε χρησιμοποιώντας το τραμ (ο σταθμός μετρό Manzoni ήταν κλειστός εκείνη την ημέρα λόγω έργων) διασχίζοντας την μεγάλη περιοχή που καλύπτει το βασικό πανεπιστήμιο της πόλης Sapienza. Θαυμάσαμε την όμορφη πρόσοψη του κτιρίου και «χαϊδέψαμε» τα λιοντάρια πριν μπούμε μέσα και αφεθούμε στην γοητεία της σύγχρονης τέχνης.
Η γκαλερί φιλοξενεί αρκετά κλασικά έργα σπουδαίων Ιταλών (DeChirico, Carra, Macchiaioli κλπ) αλλά και φυσικά πολλών μη Ιταλών όπως Kandinsky, Klimt, Cezanne, Monnet, Modigliani, Van Gogh.
Πολύ ενδιαφέρον όμως παρουσίαζαν και τα νεότερα έργα της συλλογής. Ιδιαίτερα εντυπωσιακός ήταν ο τεράστιος πίνακας φτιαγμένος αποκλειστικά από αγκάθια ακακίας, όπως και ένας ακόμη πίνακας από καρφωμένες πρόκες αλλά και ένα φοβερό βιτρό φτιαγμένο με σχολικούς χάρακες.
Υπήρχαν έργα που θύμιζαν οικοδομή στα μπετά και άλλα από λαμαρίνες αυτοκινητιστικού ατυχήματος αλλά μου φάνηκαν λιγότερο ενδιαφέροντα, ωστόσο περί ορέξεως...
Μετά την γκαλερί περάσαμε απέναντι στο κάτω μέρος του μεγάλου πάρκου της βίλας Μποργκέζε. Σταθήκαμε για λίγο στην λιμνούλα Laghetto Di Villa Borghese και κατόπιν στην πλατεία του λόφου Pincio.
Από εκεί κατεβήκαμε στην Piazza del Popolo, την αγαπημένη μου πλατεία της Ρώμης (ίσως επειδή ήταν η πρώτη που επισκέφθηκα την πρώτη μου φορά στην πόλη). Στο κέντρο της υπάρχει ένας Αιγυπτιακός οβελίσκος που είναι ο δεύτερος αρχαιότερος και ένας από τους ψηλότερους της Ρώμης. Εντυπωσιακές είναι και οι δίδυμες εκκλησίες Santa Maria dei Miracoli και η Santa Maria de Montesanto. Σύμφωνα με ένα θρύλο, λέγεται ότι εδώ έχει ταφεί ο μισητός αυτοκράτορας Νέρωνας.
Από εκεί είχαμε σκοπό να κάνουμε μια γρήγορη βόλτα στα βασικά τουριστικά αξιοθέατα καθώς στην παρέα είχαμε 2 «πρωτάρηδες» της Ρώμης. Κινηθήκαμε αρχικά στην Via del Corso, που είναι γεμάτη από μαγαζιά για όλα τα βαλάντια (από νορμάλ έως πολύ ακριβά) αλλά ταυτόχρονα διαθέτει πολλά και ωραία κτίρια, εκκλησίες κλπ. Ενώνει τη Piazza di Popolo με την Piazza Venezia με συνολικό μήκος 1,6 χμ. και σε κάποιο σημείο του διασταυρώνεται με την Via dei Condotti. Εάν σας περισσεύουν μερικές χιλιάδες ευρώ και δε ξέρετε πως να τα ξοδέψετε, μια βόλτα στη Via dei Condotti αρκεί. Ότι πιο γνωστό από άποψη μόδας βρίσκεται εδώ.
Σταθήκαμε λίγο στα περίφημα Ισπανικά Σκαλιά της Piazza di Spanga, ένα από τα διασημότερα και πιο διαφημισμένα σημεία στη Ρώμη όπως και από την Fontana di Trevi, το πιο μεγάλο, αλλά και πιο διάσημο σιντριβάνι της Ρώμης. Η κατασκευή του ολοκληρώθηκε από τον Νικόλαο Salvi το 1762. Αναπαριστά το άρμα του Ποσειδώνα που οδηγείται από Τρίτονες και τα θάλασσια άλογά τους - ένα άγριο και ένα ήμερο - αντιπροσωπεύοντας έτσι τις διαθέσεις της θάλασσας. H ονομασία Trevi υποδηλώνει ότι τρεις δρόμοι (tre vie) ενώνονται εδώ. Αν έχετε δει την Βουγιουκλάκη στην «Μοντέρνα Σταχτοπούτα» έχετε πάρει σίγουρα γεύση.
Μέσα από τους δρόμους και τα στενάκια με τα «αστεία» ονόματα παρακάμψαμε στα γρήγορα το Pantheon, ένα από τα πιο όμορφα αρχιτεκτονικά επιτεύγματα και τέλειο δείγμα αρχιτεκτονικής αρμονίας που ήταν κυριολεκτικά πνιγμένο στους τουρίστες. Χτίστηκε το 27 π.Χ., ανακατασκευάστηκε από τον αυτοκράτορα Αδριανό το 120 μ.Χ. και είναι ένα από τα καλύτερα διατηρημένα μνημεία της Ρώμης. Η τελειότητά του έγκειται στις διαστάσεις του (το ύψος είναι ίσο με τη διάμετρο του θόλου) και στο ότι η γενικότερη εικόνα του συνδυάζει πολλά διαφορετικά σχήματα και αρχιτεκτονικές μορφές. Ο επιβλητικός θόλος, που υψώνεται πάνω από το κυκλικό κτίσμα, αποτελεί μοναδικό αρχιτεκτονικό επίτευγμα της εποχής.
Καταλήξαμε στην θαυμάσια πλατεία Piazza Navona. Αυτός ο μεγάλος θεατρικός χώρος οφείλει το μέγεθός του σε ένα αρχαίο, αθλητικό στάδιο χτισμένο το 26π.Χ. από τον αυτοκράτορα Domitian. Μόνο στα βόρεια της πλατείας, στην πλατεία di Tor Sanguigna 16, μπορεί να δε κανείς κατάλοιπα αυτού του αρχαίου σταδίου. Το κεντρικό σιντριβάνι των 4 ποταμών ολοκληρώθηκε το 1651 και είναι ένα από τα πιο αριστοτεχνικά δημιουργήματα σχεδιασμένο από τον Bernini. Οι κύριες φιγούρες του αναπαριστούν τους μακρύτερους ποταμούς των 4 ηπείρων που ήταν γνωστές εκείνη την εποχή: τον Γάγγη στην Ασία, τον Δούναβη στην Ευρώπη, τον Νείλο στην Αφρική και τον Πλάτα στην Αμερική. Η μορφή του Νείλου είναι καλυμμένη με πέπλο, γιατί η πηγή του ήταν άγνωστη.
Περιδιαβήκαμε την πλατεία μαζί με μιλιούνια άλλους επισκέπτες χαζεύοντας λίγο και τους καλλιτέχνες του δρόμου που έδιναν τις παραστάσεις τους.
Οι ατέλειωτες ώρες που ήμασταν στους δρόμους καθώς και τα αρκετά χιλιόμετρα που είχαμε διανύσει μας είχαν αποτελειώσει. Γυρίσαμε στο διαμέρισμα για λίγη ξεκούραση και για να φτιάξουμε μια «δικιά μας» pasta alle vongole όπως εμείς την θέλαμε, χωρίς κριτική και άλλες τσιριμόνιες.
Πρωί – πρωί ετοιμαστήκαμε, αποχαιρετήσαμε τα όμορφα διαμερίσματα και τους οικοδεσπότες μας που μας φιλοξένησαν αυτές τις μέρες στο Lupompesi και ξεκινήσαμε το μακρύ δρόμο για την Ρώμη. Καθώς, ως γνωστόν, όλοι οι δρόμοι οδηγούν στην Ρώμη, διαλέξαμε έναν απ’ αυτούς που να διασχίζει την παραλιακή ζώνη ώστε να κάνουμε και ένα μπανάκι στην θάλασσα που μας είχε λείψει.
Περάσαμε έξω από το Grosseto και κινηθήκαμε προς το χωριό Orbetello με την παράξενη λιμνοθάλασσά του πριν τελικά καταλήξουμε στην παραλία Spiaggia di Feniglia. Παρκάραμε σ’ ένα από τα πολλά πάρκινγκ της περιοχής που βρίσκονται μέσα σε πευκώνα ανάμεσα στην παραλία και την λιμνοθάλασσα, με αρκετή δυσκολία είναι η αλήθεια, καθώς ο κόσμος ήταν πολύς.
Διασχίσαμε τον πευκώνα με τις τεράστιες κουκουναριές και μας εξέπληξε η καθαριότητα και ο σχεδιασμός της περιοχής. Παγκάκια και μεγάλα τραπέζια πικνίκ βρίσκονταν σε τακτά διαστήματα μέσα σε όλο το εύρος του δάσους, ενώ τα μονοπάτια που το διέσχιζαν είχαν πληρέστατη σήμανση και φυσικά κάδους απορριμμάτων και τουαλέτες κάθε λίγο και λιγάκι.
Η αμμουδερή παραλία, μήκους 7-8 χιλιομέτρων ήταν ασφυκτικά γεμάτη απ’ άκρη σ’ άκρη. Στο ελαφρώς θολό νερό κυκλοφορούσαν, εκτός των λουόμενων και κάμποσες καφέ μέδουσες αλλά η λαχτάρα για θάλασσα δεν μας πτόησε. Βουτήξαμε, δροσιστήκαμε, με 2 λόγια μας έφυγε ο καημός – λέμε τώρα - αλλά μας άνοιξε και η όρεξη.
Αν και η ώρα απαιτούσε ουζάκι βολευτήκαμε με λίγες δροσερές μπύρες και κάτι πρόχειρο για να αναπληρώσουμε την ενέργεια μας. Πριν φύγουμε από την περιοχή ρίξαμε και μια ματιά στην λιμνοθάλασσα και στον προστατευόμενο υδροβιότοπο.
Φτάσαμε απογευματάκι στην Ρώμη, και πήγαμε κατ’ ευθείαν στο διαμέρισμα μας στην περιοχή Esquilino, πολύ κοντά στο σταθμό μετρό Manzoni. Ξεμπερδέψαμε με τις υποχρεώσεις μας (παράδοση αυτοκινήτου, ψώνια στο super market κλπ) και αναζητήσαμε εστιατόριο για να δειπνήσουμε. Γρήγορα διαπιστώσαμε πως τα περισσότερα ήταν κλειστά λόγω διακοπών, κάτι που δυστυχώς ίσχυσε για πολλά παραδοσιακά, μη τουριστικά, μαγαζιά σε όλη την πόλη. Εντοπίσαμε πάντως ένα καλό μαγαζί με κλασσική ιταλική κουζίνα κοντά στο σταθμό Termini και φάγαμε τις πρώτες μας ρωμαϊκές πίτσες και μακαρονάδες. Είχαμε και μια μικρή κόντρα με τον σερβιτόρο που επέμενε να κάνει κουμάντο στην όρεξή μας ή για την ακρίβεια ήθελε να πείσει τους άξεστους πεινάλες ότι δεν πάει τριμμένο τυρί στo Spaghetti alle vongole. Πείσμονες και εμείς ωστόσο, βάλαμε τυρί όπως θέλαμε, κάτω από τα επιτιμητικά βλέμματα και των υπόλοιπων υπαλλήλων.
Ξυπνώντας την άλλη μέρα ξεκινήσαμε για την πρώτη μας επίσκεψη: την εθνική συλλογή μοντέρνας τέχνης (Galleria Nazionale d' Arte Moderna), απωθημένο από παλιότερα ταξίδια. Φτάσαμε χρησιμοποιώντας το τραμ (ο σταθμός μετρό Manzoni ήταν κλειστός εκείνη την ημέρα λόγω έργων) διασχίζοντας την μεγάλη περιοχή που καλύπτει το βασικό πανεπιστήμιο της πόλης Sapienza. Θαυμάσαμε την όμορφη πρόσοψη του κτιρίου και «χαϊδέψαμε» τα λιοντάρια πριν μπούμε μέσα και αφεθούμε στην γοητεία της σύγχρονης τέχνης.
Η γκαλερί φιλοξενεί αρκετά κλασικά έργα σπουδαίων Ιταλών (DeChirico, Carra, Macchiaioli κλπ) αλλά και φυσικά πολλών μη Ιταλών όπως Kandinsky, Klimt, Cezanne, Monnet, Modigliani, Van Gogh.
Πολύ ενδιαφέρον όμως παρουσίαζαν και τα νεότερα έργα της συλλογής. Ιδιαίτερα εντυπωσιακός ήταν ο τεράστιος πίνακας φτιαγμένος αποκλειστικά από αγκάθια ακακίας, όπως και ένας ακόμη πίνακας από καρφωμένες πρόκες αλλά και ένα φοβερό βιτρό φτιαγμένο με σχολικούς χάρακες.
Υπήρχαν έργα που θύμιζαν οικοδομή στα μπετά και άλλα από λαμαρίνες αυτοκινητιστικού ατυχήματος αλλά μου φάνηκαν λιγότερο ενδιαφέροντα, ωστόσο περί ορέξεως...
Μετά την γκαλερί περάσαμε απέναντι στο κάτω μέρος του μεγάλου πάρκου της βίλας Μποργκέζε. Σταθήκαμε για λίγο στην λιμνούλα Laghetto Di Villa Borghese και κατόπιν στην πλατεία του λόφου Pincio.
Από εκεί κατεβήκαμε στην Piazza del Popolo, την αγαπημένη μου πλατεία της Ρώμης (ίσως επειδή ήταν η πρώτη που επισκέφθηκα την πρώτη μου φορά στην πόλη). Στο κέντρο της υπάρχει ένας Αιγυπτιακός οβελίσκος που είναι ο δεύτερος αρχαιότερος και ένας από τους ψηλότερους της Ρώμης. Εντυπωσιακές είναι και οι δίδυμες εκκλησίες Santa Maria dei Miracoli και η Santa Maria de Montesanto. Σύμφωνα με ένα θρύλο, λέγεται ότι εδώ έχει ταφεί ο μισητός αυτοκράτορας Νέρωνας.
Από εκεί είχαμε σκοπό να κάνουμε μια γρήγορη βόλτα στα βασικά τουριστικά αξιοθέατα καθώς στην παρέα είχαμε 2 «πρωτάρηδες» της Ρώμης. Κινηθήκαμε αρχικά στην Via del Corso, που είναι γεμάτη από μαγαζιά για όλα τα βαλάντια (από νορμάλ έως πολύ ακριβά) αλλά ταυτόχρονα διαθέτει πολλά και ωραία κτίρια, εκκλησίες κλπ. Ενώνει τη Piazza di Popolo με την Piazza Venezia με συνολικό μήκος 1,6 χμ. και σε κάποιο σημείο του διασταυρώνεται με την Via dei Condotti. Εάν σας περισσεύουν μερικές χιλιάδες ευρώ και δε ξέρετε πως να τα ξοδέψετε, μια βόλτα στη Via dei Condotti αρκεί. Ότι πιο γνωστό από άποψη μόδας βρίσκεται εδώ.
Σταθήκαμε λίγο στα περίφημα Ισπανικά Σκαλιά της Piazza di Spanga, ένα από τα διασημότερα και πιο διαφημισμένα σημεία στη Ρώμη όπως και από την Fontana di Trevi, το πιο μεγάλο, αλλά και πιο διάσημο σιντριβάνι της Ρώμης. Η κατασκευή του ολοκληρώθηκε από τον Νικόλαο Salvi το 1762. Αναπαριστά το άρμα του Ποσειδώνα που οδηγείται από Τρίτονες και τα θάλασσια άλογά τους - ένα άγριο και ένα ήμερο - αντιπροσωπεύοντας έτσι τις διαθέσεις της θάλασσας. H ονομασία Trevi υποδηλώνει ότι τρεις δρόμοι (tre vie) ενώνονται εδώ. Αν έχετε δει την Βουγιουκλάκη στην «Μοντέρνα Σταχτοπούτα» έχετε πάρει σίγουρα γεύση.
Μέσα από τους δρόμους και τα στενάκια με τα «αστεία» ονόματα παρακάμψαμε στα γρήγορα το Pantheon, ένα από τα πιο όμορφα αρχιτεκτονικά επιτεύγματα και τέλειο δείγμα αρχιτεκτονικής αρμονίας που ήταν κυριολεκτικά πνιγμένο στους τουρίστες. Χτίστηκε το 27 π.Χ., ανακατασκευάστηκε από τον αυτοκράτορα Αδριανό το 120 μ.Χ. και είναι ένα από τα καλύτερα διατηρημένα μνημεία της Ρώμης. Η τελειότητά του έγκειται στις διαστάσεις του (το ύψος είναι ίσο με τη διάμετρο του θόλου) και στο ότι η γενικότερη εικόνα του συνδυάζει πολλά διαφορετικά σχήματα και αρχιτεκτονικές μορφές. Ο επιβλητικός θόλος, που υψώνεται πάνω από το κυκλικό κτίσμα, αποτελεί μοναδικό αρχιτεκτονικό επίτευγμα της εποχής.
Καταλήξαμε στην θαυμάσια πλατεία Piazza Navona. Αυτός ο μεγάλος θεατρικός χώρος οφείλει το μέγεθός του σε ένα αρχαίο, αθλητικό στάδιο χτισμένο το 26π.Χ. από τον αυτοκράτορα Domitian. Μόνο στα βόρεια της πλατείας, στην πλατεία di Tor Sanguigna 16, μπορεί να δε κανείς κατάλοιπα αυτού του αρχαίου σταδίου. Το κεντρικό σιντριβάνι των 4 ποταμών ολοκληρώθηκε το 1651 και είναι ένα από τα πιο αριστοτεχνικά δημιουργήματα σχεδιασμένο από τον Bernini. Οι κύριες φιγούρες του αναπαριστούν τους μακρύτερους ποταμούς των 4 ηπείρων που ήταν γνωστές εκείνη την εποχή: τον Γάγγη στην Ασία, τον Δούναβη στην Ευρώπη, τον Νείλο στην Αφρική και τον Πλάτα στην Αμερική. Η μορφή του Νείλου είναι καλυμμένη με πέπλο, γιατί η πηγή του ήταν άγνωστη.
Περιδιαβήκαμε την πλατεία μαζί με μιλιούνια άλλους επισκέπτες χαζεύοντας λίγο και τους καλλιτέχνες του δρόμου που έδιναν τις παραστάσεις τους.
Οι ατέλειωτες ώρες που ήμασταν στους δρόμους καθώς και τα αρκετά χιλιόμετρα που είχαμε διανύσει μας είχαν αποτελειώσει. Γυρίσαμε στο διαμέρισμα για λίγη ξεκούραση και για να φτιάξουμε μια «δικιά μας» pasta alle vongole όπως εμείς την θέλαμε, χωρίς κριτική και άλλες τσιριμόνιες.
Last edited:
gkalla
Member
Ρώμη (Μέρος 2ο) – Tivoli
Δυο από εμάς δεν είχαν ξαναέρθει στην «αιώνια» πόλη οπότε έπρεπε να καλύψουμε και τα βασικά αξιοθέατα. Επισκεφθήκαμε λοιπόν το σήμα κατατεθέν της πόλης, το Κολοσσαίο, που ευτυχώς είναι πολύ κοντά στην απείρως πιο ενδιαφέρουσα Ρωμαϊκή αγορά καθώς και τον λόφο του Παλατίνο.
Βγάλαμε το κοινό εισιτήριο από τα εκδοτήρια που βρίσκονται στην είσοδο του Παλατίνο για να γλυτώσουμε την τεράστια ουρά που υπάρχει στο Κολοσσαίο συνήθως. Το αμφιθέατρο αυτό κανονικά ονομάζεται Φλάβειο Αμφιθέατρο και παραμένει ένα εντυπωσιακό κτίριο, κυρίως από την εξωτερική του πλευρά, ενώ μπορούσε εξαρχής να φιλοξενήσει παραπάνω από 50.000 θεατές (τώρα πια και πολλές γάτες).
Αμέσως μετά περάσαμε και πάλι προς την πλευρά του λόφου του Παλατίνου και μπήκαμε μέσα. Από εδώ θεωρείται ότι ξεκίνησε η ιστορία της Ρώμης το 753 π.Χ. όταν ο Ρωμύλος σκότωσε τον Ρέμο. Ο λόφος ήταν η πολυτιμότερη ακίνητη περιουσία της πόλης (εκεί άλλωστε επέλεγαν να μείνουν οι αυτοκράτορες της Ρώμης) και παραμένει μία από τις καλύτερες τοποθεσίες έως σήμερα. Η επίσκεψη στο Παλατίνο συνδυάζει εξερεύνηση αρχαίων, βόλτα στη φύση, και υπέροχη θέα στη Ρωμαϊκή Αγορά και στην πόλη της Ρώμης. Στο λόφο υπάρχει και το μουσείο του Παλατίνο. Η Ρωμαϊκή Αγορά χτισμένη κατά τη διάρκεια 900 χρόνων, ήταν το εμπορικό, πολιτικό και θρησκευτικό κέντρο της Αρχαίας Ρώμης. Μερικά από τα ξεχωριστά μνημεία της Ρωμαϊκής Αγοράς είναι η αψίδα του Σεπτημίου Σιβήρου, ο ναός του Κρόνου, η αψίδα του Τίτου και ο οίκος των Εστιάδων.
Βγαίνοντας από τον αρχαιολογικό χώρο κατευθυνθήκαμε προς τον Τίβερη και το νησάκι του (Isola Tiberina). Στο κέντρο του νησιού υπάρχει η εκκλησία του Αγίου Βαρθολομαίου που έχει χτιστεί πάνω στο σημείο όπου αρχικά βρισκόταν ο βωμός του Ασκληπιού. Απομεινάρια από το βωμό μπορεί κανείς να δει από το μονοπάτι δίπλα στον ποταμό, απ’ όπου υπάρχει επίσης ωραία θέα προς τη Ponte Rotto. Η γέφυρα αυτή βρίσκεται στο σημείο όπου είχε χτιστεί η πρώτη, λίθινη γέφυρα της Ρώμης το 142π.Χ. Εδώ βρίσκεται και ένας θερινός κινηματογράφος, ο μόνος που έχω δει εκτός Ελλάδας.
Διασχίζοντας την δεύτερη γέφυρα Ponte Cestio περάσαμε στο Trastevere την πιο ζωντανή γειτονιά της Ρώμης και την πιο αγαπημένη μου. Μοιάζει αρκετά με την αθηναϊκή Πλάκα, γεμάτη με μπαράκια, καφέ, εστιατόρια και πάρα πολλή νεολαία, ειδικά τα βράδια. Περιδιαβήκαμε στους δρόμους της, χαζέψαμε τα παλιά αυτοκίνητα, τις εκκλησίες της και τις πλατείες της.
Περάσαμε από την πλατεία Piazza Santa Maria in Trastevere που είναι η καρδιά της περιοχής για να καταλήξουμε στη Piazza della Scala. Εκεί πήραμε μια ανάσα και απολαύσαμε μια από τις κλασικές ρωμαϊκές μακαρονάδες (Carbonara και Arrabbiata θεωρούνται ντόπιες όπως και η Amatriciana που προέχεται από την ευρύτερη περιοχή).
Μετά το διάλλειμα, συνεχίσαμε βορειότερα κατά μήκος του Τίβερη προς το Castel Sant' Angelo. To επιβλητικό αυτό κάστρο αρχικά χτίστηκε για μαυσωλείο του Αδριανού και αργότερα, τον 6ο μ.Χ. αιώνα, μετατράπηκε σε φρούριο για τους Πάπες. Το 1277 το φρούριο συνδέθηκε με τα παλάτια του Βατικανού με έναν τοίχο αλλά και μία διάβαση (Passetto di Borgo), επιτρέποντας στους Πάπες να καταφεύγουν εκεί σε εποχές κινδύνου.
Περάσαμε δίπλα από την γέφυρα Ponte Sant'Angelo, το ανώτατο δικαστήριο (Corte Suprema di Cassazione) και την Piazza Cavour αλλά εξοντωμένοι πια, πήραμε τα ΜΜΜ για το διαμέρισμά μας.
Το βραδάκι δεν υπήρχε πολύ όρεξη για περιπλανήσεις. Κάναμε μια μικρή βόλτα κοντά στο διαμέρισμα μας στον καθεδρικό ναό της Ρώμης και έδρα του Πάπα ως επισκόπου της Ρώμης (Basilica di San Giovanni in Laterano). Είναι η πρώτη χριστιανική βασιλική που ιδρύθηκε στη Ρώμη από τον Μεγάλο Κωνσταντίνο το 4ο αιώνα. Συνοδεύεται από τον απαραίτητο αιγυπτιακό οβελίσκο.
Κλείσαμε την βραδιά μας σε μια κοντινή Ιρλανδέζικη pub, με Ρωσίδα σερβιτόρα, με ωραίο Αμερικάνικο φαγητό και μπόλικες Γερμανικές και Τσέχικες μπύρες (Έξι Έλληνες στην Ιταλία). Η παγκοσμιοποίηση σε μια βόλτα.
Ξυπνώντας το επόμενο πρωινό φύγαμε βιαστικά από το διαμέρισμα για να προλάβουμε το πρώτο τραίνο για το Tivoli. Μετά από μια διαδρομή μιας ώρας αποβιβαστήκαμε και ξεκινήσαμε την περιήγησή μας. Κοντά στον σταθμό και πριν ουσιαστικά μπούμε στον ιστό της πόλης υπάρχει η γέφυρα Ponte Gregoriano, που χτίστηκε γύρω στο 1834 από το Πάπα Γρηγόριο 16ο.
Κάτω από την γέφυρα σε μια στενή χαράδρα με κήπους, ρυάκια και καταρράκτες εκτείνεται το Parco Villa Gregoriana που ήταν ένας από τους βασικούς «στόχους» της εκδρομής μας. Αρχίσαμε να κατεβαίνουμε τα ατελείωτα σκαλιά, μέσα από οργιώδη βλάστηση και συναντήσαμε τον μεγαλύτερο από τους καταρράκτες του πάρκου.
Συνεχίσαμε περνώντας από τα ερειπωμένα κτίσματα της Villa di Manlio Vopisco από εκεί θαυμάσαμε από μακριά τον ναό της Εστίας (Templo di Vesta) όπως και τα «παράθυρα» από το τούνελ που θα διασχίζαμε αργότερα.
Η διαδρομή μέσα στην φύση με τους συνεχείς μικρούς και μεγάλους καταρράκτες δεν σε άφηναν να καταλάβεις ούτε στιγμή ότι ήσουν ουσιαστικά δίπλα σε μια πόλη. Είχαμε την αίσθηση ότι βρισκόμαστε αποκομμένοι από τον πολιτισμό.
Λίγο αργότερα περάσαμε από το τούνελ που είχαμε δει από απέναντι και αρχίσαμε να ανηφορίζουμε στην απότομη σκάλα δίπλα στους βράχους με τους περίεργους σχηματισμούς.
Στο τέλος της διαδρομής καταλήξαμε δίπλα στον ναό της Εστίας απολαμβάνοντας για μια τελευταία φορά την απίθανη θέα.
Με την επιστροφή μας στον «πολιτισμό» περιηγηθήκαμε στην όμορφη πόλη με τα παλιά κτίρια και τα στενοσόκακα. Λόγω όμως της καταπόνησης στο πάρκο δεν είχαμε κουράγιο να επισκεφθούμε το έτερο highlight του Tivoli την Villa d'Este, μια καταπληκτική βίλλα με πανέμορφους κήπους και σιντριβάνια αλλά ούτε και το κάστρο Rocca Pia.
Επιστρέψαμε στην βάση μας, ξεκουραστήκαμε και το βράδυ πια γυρίσαμε, ως δολοφόνοι στον τόπο του “εγκλήματος”, στο Trastevere. Ήταν γεμάτο νεολαία αλλά και αρκετούς τουρίστες που είχαν βγει για να διασκεδάσουν στο πιο ζωντανό μέρος της πόλης. Ήπιαμε τα ποτά μας, δοκιμάσαμε και μερικά παραδοσιακά ιταλικά γλυκά και παγωτά και αφού τρέξαμε λίγο, προλάβαμε το τραμ, το τελευταίο, για το διαμέρισμα.
Δυο από εμάς δεν είχαν ξαναέρθει στην «αιώνια» πόλη οπότε έπρεπε να καλύψουμε και τα βασικά αξιοθέατα. Επισκεφθήκαμε λοιπόν το σήμα κατατεθέν της πόλης, το Κολοσσαίο, που ευτυχώς είναι πολύ κοντά στην απείρως πιο ενδιαφέρουσα Ρωμαϊκή αγορά καθώς και τον λόφο του Παλατίνο.
Βγάλαμε το κοινό εισιτήριο από τα εκδοτήρια που βρίσκονται στην είσοδο του Παλατίνο για να γλυτώσουμε την τεράστια ουρά που υπάρχει στο Κολοσσαίο συνήθως. Το αμφιθέατρο αυτό κανονικά ονομάζεται Φλάβειο Αμφιθέατρο και παραμένει ένα εντυπωσιακό κτίριο, κυρίως από την εξωτερική του πλευρά, ενώ μπορούσε εξαρχής να φιλοξενήσει παραπάνω από 50.000 θεατές (τώρα πια και πολλές γάτες).
Αμέσως μετά περάσαμε και πάλι προς την πλευρά του λόφου του Παλατίνου και μπήκαμε μέσα. Από εδώ θεωρείται ότι ξεκίνησε η ιστορία της Ρώμης το 753 π.Χ. όταν ο Ρωμύλος σκότωσε τον Ρέμο. Ο λόφος ήταν η πολυτιμότερη ακίνητη περιουσία της πόλης (εκεί άλλωστε επέλεγαν να μείνουν οι αυτοκράτορες της Ρώμης) και παραμένει μία από τις καλύτερες τοποθεσίες έως σήμερα. Η επίσκεψη στο Παλατίνο συνδυάζει εξερεύνηση αρχαίων, βόλτα στη φύση, και υπέροχη θέα στη Ρωμαϊκή Αγορά και στην πόλη της Ρώμης. Στο λόφο υπάρχει και το μουσείο του Παλατίνο. Η Ρωμαϊκή Αγορά χτισμένη κατά τη διάρκεια 900 χρόνων, ήταν το εμπορικό, πολιτικό και θρησκευτικό κέντρο της Αρχαίας Ρώμης. Μερικά από τα ξεχωριστά μνημεία της Ρωμαϊκής Αγοράς είναι η αψίδα του Σεπτημίου Σιβήρου, ο ναός του Κρόνου, η αψίδα του Τίτου και ο οίκος των Εστιάδων.
Βγαίνοντας από τον αρχαιολογικό χώρο κατευθυνθήκαμε προς τον Τίβερη και το νησάκι του (Isola Tiberina). Στο κέντρο του νησιού υπάρχει η εκκλησία του Αγίου Βαρθολομαίου που έχει χτιστεί πάνω στο σημείο όπου αρχικά βρισκόταν ο βωμός του Ασκληπιού. Απομεινάρια από το βωμό μπορεί κανείς να δει από το μονοπάτι δίπλα στον ποταμό, απ’ όπου υπάρχει επίσης ωραία θέα προς τη Ponte Rotto. Η γέφυρα αυτή βρίσκεται στο σημείο όπου είχε χτιστεί η πρώτη, λίθινη γέφυρα της Ρώμης το 142π.Χ. Εδώ βρίσκεται και ένας θερινός κινηματογράφος, ο μόνος που έχω δει εκτός Ελλάδας.
Διασχίζοντας την δεύτερη γέφυρα Ponte Cestio περάσαμε στο Trastevere την πιο ζωντανή γειτονιά της Ρώμης και την πιο αγαπημένη μου. Μοιάζει αρκετά με την αθηναϊκή Πλάκα, γεμάτη με μπαράκια, καφέ, εστιατόρια και πάρα πολλή νεολαία, ειδικά τα βράδια. Περιδιαβήκαμε στους δρόμους της, χαζέψαμε τα παλιά αυτοκίνητα, τις εκκλησίες της και τις πλατείες της.
Περάσαμε από την πλατεία Piazza Santa Maria in Trastevere που είναι η καρδιά της περιοχής για να καταλήξουμε στη Piazza della Scala. Εκεί πήραμε μια ανάσα και απολαύσαμε μια από τις κλασικές ρωμαϊκές μακαρονάδες (Carbonara και Arrabbiata θεωρούνται ντόπιες όπως και η Amatriciana που προέχεται από την ευρύτερη περιοχή).
Μετά το διάλλειμα, συνεχίσαμε βορειότερα κατά μήκος του Τίβερη προς το Castel Sant' Angelo. To επιβλητικό αυτό κάστρο αρχικά χτίστηκε για μαυσωλείο του Αδριανού και αργότερα, τον 6ο μ.Χ. αιώνα, μετατράπηκε σε φρούριο για τους Πάπες. Το 1277 το φρούριο συνδέθηκε με τα παλάτια του Βατικανού με έναν τοίχο αλλά και μία διάβαση (Passetto di Borgo), επιτρέποντας στους Πάπες να καταφεύγουν εκεί σε εποχές κινδύνου.
Περάσαμε δίπλα από την γέφυρα Ponte Sant'Angelo, το ανώτατο δικαστήριο (Corte Suprema di Cassazione) και την Piazza Cavour αλλά εξοντωμένοι πια, πήραμε τα ΜΜΜ για το διαμέρισμά μας.
Το βραδάκι δεν υπήρχε πολύ όρεξη για περιπλανήσεις. Κάναμε μια μικρή βόλτα κοντά στο διαμέρισμα μας στον καθεδρικό ναό της Ρώμης και έδρα του Πάπα ως επισκόπου της Ρώμης (Basilica di San Giovanni in Laterano). Είναι η πρώτη χριστιανική βασιλική που ιδρύθηκε στη Ρώμη από τον Μεγάλο Κωνσταντίνο το 4ο αιώνα. Συνοδεύεται από τον απαραίτητο αιγυπτιακό οβελίσκο.
Κλείσαμε την βραδιά μας σε μια κοντινή Ιρλανδέζικη pub, με Ρωσίδα σερβιτόρα, με ωραίο Αμερικάνικο φαγητό και μπόλικες Γερμανικές και Τσέχικες μπύρες (Έξι Έλληνες στην Ιταλία). Η παγκοσμιοποίηση σε μια βόλτα.
Ξυπνώντας το επόμενο πρωινό φύγαμε βιαστικά από το διαμέρισμα για να προλάβουμε το πρώτο τραίνο για το Tivoli. Μετά από μια διαδρομή μιας ώρας αποβιβαστήκαμε και ξεκινήσαμε την περιήγησή μας. Κοντά στον σταθμό και πριν ουσιαστικά μπούμε στον ιστό της πόλης υπάρχει η γέφυρα Ponte Gregoriano, που χτίστηκε γύρω στο 1834 από το Πάπα Γρηγόριο 16ο.
Κάτω από την γέφυρα σε μια στενή χαράδρα με κήπους, ρυάκια και καταρράκτες εκτείνεται το Parco Villa Gregoriana που ήταν ένας από τους βασικούς «στόχους» της εκδρομής μας. Αρχίσαμε να κατεβαίνουμε τα ατελείωτα σκαλιά, μέσα από οργιώδη βλάστηση και συναντήσαμε τον μεγαλύτερο από τους καταρράκτες του πάρκου.
Συνεχίσαμε περνώντας από τα ερειπωμένα κτίσματα της Villa di Manlio Vopisco από εκεί θαυμάσαμε από μακριά τον ναό της Εστίας (Templo di Vesta) όπως και τα «παράθυρα» από το τούνελ που θα διασχίζαμε αργότερα.
Η διαδρομή μέσα στην φύση με τους συνεχείς μικρούς και μεγάλους καταρράκτες δεν σε άφηναν να καταλάβεις ούτε στιγμή ότι ήσουν ουσιαστικά δίπλα σε μια πόλη. Είχαμε την αίσθηση ότι βρισκόμαστε αποκομμένοι από τον πολιτισμό.
Λίγο αργότερα περάσαμε από το τούνελ που είχαμε δει από απέναντι και αρχίσαμε να ανηφορίζουμε στην απότομη σκάλα δίπλα στους βράχους με τους περίεργους σχηματισμούς.
Στο τέλος της διαδρομής καταλήξαμε δίπλα στον ναό της Εστίας απολαμβάνοντας για μια τελευταία φορά την απίθανη θέα.
Με την επιστροφή μας στον «πολιτισμό» περιηγηθήκαμε στην όμορφη πόλη με τα παλιά κτίρια και τα στενοσόκακα. Λόγω όμως της καταπόνησης στο πάρκο δεν είχαμε κουράγιο να επισκεφθούμε το έτερο highlight του Tivoli την Villa d'Este, μια καταπληκτική βίλλα με πανέμορφους κήπους και σιντριβάνια αλλά ούτε και το κάστρο Rocca Pia.
Επιστρέψαμε στην βάση μας, ξεκουραστήκαμε και το βράδυ πια γυρίσαμε, ως δολοφόνοι στον τόπο του “εγκλήματος”, στο Trastevere. Ήταν γεμάτο νεολαία αλλά και αρκετούς τουρίστες που είχαν βγει για να διασκεδάσουν στο πιο ζωντανό μέρος της πόλης. Ήπιαμε τα ποτά μας, δοκιμάσαμε και μερικά παραδοσιακά ιταλικά γλυκά και παγωτά και αφού τρέξαμε λίγο, προλάβαμε το τραμ, το τελευταίο, για το διαμέρισμα.
Last edited:
domino
Member
- Μηνύματα
- 297
- Likes
- 275
Δεν πάει, καλά τά έλεγε
gkalla
Member
Μην το πεις αυτό στην φίλη μου την Ι., σ’ «έφαγε». Και θα βάλει και τυρί από πάνω!
Εκπομπές Travelstories
