gkalla
Member
Lupompesi, Monteriggioni, Colle di Val d'Elsa, San Gimignano
Το επόμενο πρωϊνό, την ημέρα του δεκαπενταύγουστου (μεγάλη γιορτή και για τους καθολικούς), μαζέψαμε τα πράγματα μας νωρίς για να ξεκινήσουμε το ταξίδι μας για την Τοσκάνη. Ο Βεζούβιος ακόμη θυμωμένος που πατήσαμε την κορυφή του, είπε να μας κάνει ένα τελευταίο δώρο. Το αυτοκίνητο δεν έπαιρνε μπροστά!! Η ημέρα ξεκινούσε με προκλήσεις καθώς τίποτα δεν ήταν ανοιχτό στην μικρή πόλη και η συνεννόηση με την B-Rent άκρως προβληματική. Θα μας έστελναν κάποιον, μετά από 1-2 ώρες και αν το πρόβλημα συνεχιζόταν θα μας διέθεταν νέο αυτοκίνητο την επόμενη μέρα (μάλλον 5θέσιο για 6 άτομα, τον έκτο θα τον δέναμε στη σχάρα). Άγχος, στενοχώρια και «τραγικά» σενάρια για την συνέχεια του (ως τώρα «καταραμένου») ταξιδιού μας. Ευτυχώς όμως, ήρθε ο άνθρωπος της εταιρείας σχετικά γρήγορα, διαπίστωσε πως το μόνο πρόβλημα ήταν η αφόρτιστη μπαταρία οπότε ξεκινήσαμε το πεντάωρο ταξίδι μας προς το Lupompesi μες την τρελή χαρά. Φυσικά η ημέρα αυτή, λόγω της καθυστέρησης, θα ήταν πρακτικά χαμένη.
Αργά το μεσημέρι φτάσαμε στην Τοσκάνη κι αρχίσαμε να απολαμβάνουμε την μαγεία που χαρακτηρίζει αυτήν την εκπληκτική περιοχή της Ιταλίας. Μετά το «υπαίθριο μουσείο» της αποτεφρωμένης Πομπηίας και με μια κλήση για την υπερβολική ταχύτητα των 65 χλμ/ώρα στο Buonconvento, μπροστά μας ανοιγόταν ο παράδεισος των μεσαιωνικών παραμυθιών.
Βολευτήκαμε στα νέα, πετρόχτιστα διαμερίσματα μας, στο πολύ μικρό αλλά γραφικότατο Lupompesi και βγήκαμε για μια μικρή αναγνωριστική βόλτα στο χωριό και στο διπλανό Vescovado. Όταν βράδιασε απολαύσαμε ένα υπέροχο δείπνο στην αυλή ενός μικρού ξενοδοχείου λίγα μέτρα μακριά απ’ τα σπίτια που μέναμε. Η πανσέληνος και η διάυγεια της νύχτας έκαναν το σκηνικό ονειρεμένο.
Την επόμενη ημέρα, στις 16 Αυγούστου, ξέραμε πως στην Σιένα θα ήταν η κορύφωση του ενός από τα 2 Palio της χρονιάς, το οποίο είχε ξεκινήσει από την Τρίτη 13/8.
To Πάλιο ντι Σιένα (Palio di Siena) είναι μία ιστορική ιπποδρομία (και όχι μόνο), που διεξάγεται δύο φορές τον χρόνο στην πόλη, στις 2/7 και στις 16/8. Στην ιπποδρομία συμμετέχουν κάθε φορά με το δικό τους άλογο οι 10 από τις 17 συνοικίες της Σιένα, οι επτά που δεν συμμετείχαν στην προηγούμενη διοργάνωση και τρεις με κλήρωση. Οι αναβάτες ιππεύουν δίχως σέλα και κρατούν μαστίγιο, με το οποίο όχι μόνο μπορούν να καθοδηγούν το άλογό τους, αλλά και να παρενοχλούν τα άλογα των αντιπάλων. Πριν από την ιπποδρομία τελούνται εντυπωσιακές παρελάσεις με πολύχρωμα ρούχα εποχής. Η κάθε ομάδα, που εκπροσωπεί τη συνοικία, έχει τη δική της ονομασία (συνήθως από ονόματα ζώων) και τα δικά της χρώματα. Γενικά στην πόλη, όλες τις εποχές, συναντάς τα χρώματα και τα σύμβολα της κάθε συνοικίας παντού.
Γενική επιθυμία της παρέας ήταν να αποφύγουμε την απίστευτη πολυκοσμία ενός τέτοιου γεγονότος για 2 λόγους. Ο ένας ήταν πως με τόσο πλήθος στους δρόμους δεν θα μπορούσαμε να δούμε τίποτα άλλο πλην του Palio και ο δεύτερος πως εφόσον όλοι θα ήταν στην Σιένα ίσως θα μπορούσαμε να δούμε πιο άνετα άλλα δημοφιλή χωριά της περιοχής. Κι έτσι ξεκινήσαμε να κινηθούμε προς την ευρύτερη περιοχή βόρεια της πόλης.
Πρώτη μας επίσκεψη το Monteriggioni, ένα μικρό τοιχισμένο χωριό ανάμεσα στους αμπελώνες της περιοχής του Κιάντι. Το κάστρο αυτό είναι ένα από τα σημαντικότερα της περιοχής και σίγουρα από τα πιο καλοδιατηρημένα. Φτιάχτηκε μεταξύ του 1213 και του 1219 και διατηρείται σε άριστη κατάσταση, όπως και το μικρό χωριό που βρίσκεται στο εσωτερικό του. Παρκάραμε και περάσαμε από την Porta Franca (ή Porta Romea) για να μεταφερθούμε μαγικά στον μεσαίωνα. Το χωριό, με εξαίρεση τα λίγα τουριστικά καταστήματα, βρισκόταν στην ίδια κατάσταση όπως πριν από αιώνες. Η πλατεία του χωριού Piazza di Roma στην οποία βρίσκεται η εκκλησία της Santa Maria Assunta πλαισιωνόταν από πέτρινα σπίτια ενώ τα γύρω στενά οδηγούσαν σε περιοχές ανάμεσα στον οικισμό και στα τείχη με σπίτια λιγότερο συντηρημένα αλλά πιο αυθεντικά. Περάσαμε αρκετή ώρα σ’ αυτόν τον μικροσκοπικό οικισμό, που απ’ άκρη σ’ άκρη (Porta Franca έως Porta Fiorentina) είναι δεν είναι ούτε 400 μ. καθώς μας άρεσε πολύ.
Αμέσως μετά η παρέα θα χώριζε για λίγο. Οι fit της παρέας θα έκαναν ένα μικρό trek ενώ οι πιο «ανήσυχοι» (μέσα σ’ αυτούς κι εγώ) θα πηγαίναμε απ’ ευθείας για περατζάδα και μπύρες στον επόμενο προορισμό, την κωμόπολη Colle di Val d'Elsa.
Αφήσαμε τους trekkers να ακολουθήσουν το μήκους 2,8 χμ. μονοπάτι Sentierelsa που ξεκινά από το χωριό Gracciano και ακολουθεί την κοίτη του ποταμού Fiume Elsa έως το Colle di Val d'Elsa. Ήπια διαδρομή, καλά σημασμένη, με έναν μικρό καταρράκτη (Cascata del Diborrato) κοντά στην αρχή του μονοπατιού.
Ήταν μια όαση δροσιάς μέσα στην ζέστη του Αυγούστου και οι φίλοι μας την ευχαριστήθηκαν, ενώ έκαναν και νέες γνωριμίες.
Μετά το τέλος της περιπάτου διασχίζοντας τη νέα πόλη πήραν το ασανσέρ Il Baluardo για να ανέβουν στην παλιά.
Εκεί βρισκόμασταν οι υπόλοιποι εδώ και ώρα. Είχαμε μπει στο μεσαιωνικό τοιχισμένο κομμάτι που βρίσκεται πάνω στο λόφο από την άλλη πλευρά, περνώντας την Porta Nuova (ή Porta Volterrana) και απολαμβάναμε την δροσερή μας μπύρα στην Piazza Santa Caterina.
Ενωθήκαμε εκ νέου και αφού διασχίσαμε, μέσω μιας υπερυψωμένης «γέφυρας», το Palazzo Campana φτάσαμε στην Piazza del Duomo, ένα από τα λίγα μέρη της παλιάς πόλης που υπάρχει ανοιχτός χώρος. Εκεί δεσπόζει και το καμπαναριό του καθεδρικού της πόλης.
Η Colle di Val d'Elsa, πέρα από την ομορφιά της, είναι γνωστή για την κατασκευή κρυστάλλων. Το 95% των κρυστάλλων της Ιταλίας και το 14% της παγκόσμιας παραγωγής κατασκευάζονται εδώ. Εξού και το μικρό μουσείο Museo Del Cristallo, το οποίο επισκεφθήκαμε (με δωρεάν μάλιστα είσοδο). Αρκετά από τα εκθέματα έμοιαζαν με τα «γυαλικά της γιαγιάς». Κανάτες και ποτήρια με χρυσό σιρίτι στο επιστόμιο, εκεί που θα πίνατε νερό ως παιδιά (τα «καλά» σερβίτσια της μαμάς).
Σειρά είχε το πολυδιαφημισμένο San Gimignano, η μεσαιωνική κωμόπολη που είναι γνωστή ως η «πόλη των όμορφων πύργων». Είχε 72 πύργους την εποχή της ακμής του, σήμερα έχει μόνο 14, είναι πολύ καλοδιατηρημένη με πλακόστρωτα δρομάκια και σπίτια. Θεωρήσαμε ως καλύτερο χρόνο επίσκεψης το απόγευμα κυρίως επειδή θεωρούσαμε ότι τότε δεν θα έχει πολλούς επισκέπτες (λάθος εκτίμηση). Τελικά είχε αρκετούς τουρίστες, ντόπιους και ξένους, αλλά η κατάσταση δεν ήταν απελπιστική.
Αφήσαμε το αυτοκίνητο σ’ ένα πλευρικό πάρκινγκ και χρησιμοποιώντας ένα δημόσιο ασανσέρ ανεβήκαμε στην πόλη. Κινούμενοι αρχικά στην ήσυχη Via Folgore da S. Giminiano συναντήσαμε κάθετα, την κεντρική οδό Via S. Matteo που ήταν γεμάτη κόσμο και άπειρα μικρά τουριστικά καταστήματα, προσεγμένα αλλά και «τσιμπημένα». Πολλά από αυτά είχαν αντικείμενα αφιερωμένα στον Πινόκιο καθώς ο συγγραφέας του, Carlo Collodi, είχε γεννηθεί εδώ.
Ανηφορίζοντας απολαμβάναμε την αρχιτεκτονική της πόλης με τους πύργους της και καταλήξαμε στις 2 κεντρικές και γειτονικές πλατείες Piazza del Duomo και Piazza Della Cisterna. Ο καθεδρικός Duomo di San Gimignano εξωτερικά δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο, εσωτερικά όμως είναι καλυμμένος με πάρα πολλές ενδιαφέρουσες τοιχογραφίες.
Απολαύσαμε ένα κλασικό χειροποίητο παγωτό και κινηθήκαμε πλευρικά προς το Parco della Rocca, ένα πάρκο μέσα στα τείχη του χωριού το οποίο στεγάζει τα ερείπια ενός φρουρίου του 13ου αιώνα. Μια όαση δροσιάς και ησυχίας από τους τουρίστες που γεμίζουν τους δρόμους και ταυτόχρονα ένα εξαιρετικό σημείο για φωτογραφίες.
Αφήσαμε αργά το απόγευμα το San Gimignano και πήραμε τον δρόμο για το Lupompesi σχεδόν εξαντλημένοι και με μια μικρή χρονική σύγχυση. Όχι, όχι, 21ος αιώνας είναι, άλλωστε το βεβαίωνε και το αυτοκίνητο…
Το επόμενο πρωϊνό, την ημέρα του δεκαπενταύγουστου (μεγάλη γιορτή και για τους καθολικούς), μαζέψαμε τα πράγματα μας νωρίς για να ξεκινήσουμε το ταξίδι μας για την Τοσκάνη. Ο Βεζούβιος ακόμη θυμωμένος που πατήσαμε την κορυφή του, είπε να μας κάνει ένα τελευταίο δώρο. Το αυτοκίνητο δεν έπαιρνε μπροστά!! Η ημέρα ξεκινούσε με προκλήσεις καθώς τίποτα δεν ήταν ανοιχτό στην μικρή πόλη και η συνεννόηση με την B-Rent άκρως προβληματική. Θα μας έστελναν κάποιον, μετά από 1-2 ώρες και αν το πρόβλημα συνεχιζόταν θα μας διέθεταν νέο αυτοκίνητο την επόμενη μέρα (μάλλον 5θέσιο για 6 άτομα, τον έκτο θα τον δέναμε στη σχάρα). Άγχος, στενοχώρια και «τραγικά» σενάρια για την συνέχεια του (ως τώρα «καταραμένου») ταξιδιού μας. Ευτυχώς όμως, ήρθε ο άνθρωπος της εταιρείας σχετικά γρήγορα, διαπίστωσε πως το μόνο πρόβλημα ήταν η αφόρτιστη μπαταρία οπότε ξεκινήσαμε το πεντάωρο ταξίδι μας προς το Lupompesi μες την τρελή χαρά. Φυσικά η ημέρα αυτή, λόγω της καθυστέρησης, θα ήταν πρακτικά χαμένη.
Αργά το μεσημέρι φτάσαμε στην Τοσκάνη κι αρχίσαμε να απολαμβάνουμε την μαγεία που χαρακτηρίζει αυτήν την εκπληκτική περιοχή της Ιταλίας. Μετά το «υπαίθριο μουσείο» της αποτεφρωμένης Πομπηίας και με μια κλήση για την υπερβολική ταχύτητα των 65 χλμ/ώρα στο Buonconvento, μπροστά μας ανοιγόταν ο παράδεισος των μεσαιωνικών παραμυθιών.
Βολευτήκαμε στα νέα, πετρόχτιστα διαμερίσματα μας, στο πολύ μικρό αλλά γραφικότατο Lupompesi και βγήκαμε για μια μικρή αναγνωριστική βόλτα στο χωριό και στο διπλανό Vescovado. Όταν βράδιασε απολαύσαμε ένα υπέροχο δείπνο στην αυλή ενός μικρού ξενοδοχείου λίγα μέτρα μακριά απ’ τα σπίτια που μέναμε. Η πανσέληνος και η διάυγεια της νύχτας έκαναν το σκηνικό ονειρεμένο.
Την επόμενη ημέρα, στις 16 Αυγούστου, ξέραμε πως στην Σιένα θα ήταν η κορύφωση του ενός από τα 2 Palio της χρονιάς, το οποίο είχε ξεκινήσει από την Τρίτη 13/8.
To Πάλιο ντι Σιένα (Palio di Siena) είναι μία ιστορική ιπποδρομία (και όχι μόνο), που διεξάγεται δύο φορές τον χρόνο στην πόλη, στις 2/7 και στις 16/8. Στην ιπποδρομία συμμετέχουν κάθε φορά με το δικό τους άλογο οι 10 από τις 17 συνοικίες της Σιένα, οι επτά που δεν συμμετείχαν στην προηγούμενη διοργάνωση και τρεις με κλήρωση. Οι αναβάτες ιππεύουν δίχως σέλα και κρατούν μαστίγιο, με το οποίο όχι μόνο μπορούν να καθοδηγούν το άλογό τους, αλλά και να παρενοχλούν τα άλογα των αντιπάλων. Πριν από την ιπποδρομία τελούνται εντυπωσιακές παρελάσεις με πολύχρωμα ρούχα εποχής. Η κάθε ομάδα, που εκπροσωπεί τη συνοικία, έχει τη δική της ονομασία (συνήθως από ονόματα ζώων) και τα δικά της χρώματα. Γενικά στην πόλη, όλες τις εποχές, συναντάς τα χρώματα και τα σύμβολα της κάθε συνοικίας παντού.
Γενική επιθυμία της παρέας ήταν να αποφύγουμε την απίστευτη πολυκοσμία ενός τέτοιου γεγονότος για 2 λόγους. Ο ένας ήταν πως με τόσο πλήθος στους δρόμους δεν θα μπορούσαμε να δούμε τίποτα άλλο πλην του Palio και ο δεύτερος πως εφόσον όλοι θα ήταν στην Σιένα ίσως θα μπορούσαμε να δούμε πιο άνετα άλλα δημοφιλή χωριά της περιοχής. Κι έτσι ξεκινήσαμε να κινηθούμε προς την ευρύτερη περιοχή βόρεια της πόλης.
Πρώτη μας επίσκεψη το Monteriggioni, ένα μικρό τοιχισμένο χωριό ανάμεσα στους αμπελώνες της περιοχής του Κιάντι. Το κάστρο αυτό είναι ένα από τα σημαντικότερα της περιοχής και σίγουρα από τα πιο καλοδιατηρημένα. Φτιάχτηκε μεταξύ του 1213 και του 1219 και διατηρείται σε άριστη κατάσταση, όπως και το μικρό χωριό που βρίσκεται στο εσωτερικό του. Παρκάραμε και περάσαμε από την Porta Franca (ή Porta Romea) για να μεταφερθούμε μαγικά στον μεσαίωνα. Το χωριό, με εξαίρεση τα λίγα τουριστικά καταστήματα, βρισκόταν στην ίδια κατάσταση όπως πριν από αιώνες. Η πλατεία του χωριού Piazza di Roma στην οποία βρίσκεται η εκκλησία της Santa Maria Assunta πλαισιωνόταν από πέτρινα σπίτια ενώ τα γύρω στενά οδηγούσαν σε περιοχές ανάμεσα στον οικισμό και στα τείχη με σπίτια λιγότερο συντηρημένα αλλά πιο αυθεντικά. Περάσαμε αρκετή ώρα σ’ αυτόν τον μικροσκοπικό οικισμό, που απ’ άκρη σ’ άκρη (Porta Franca έως Porta Fiorentina) είναι δεν είναι ούτε 400 μ. καθώς μας άρεσε πολύ.
Αμέσως μετά η παρέα θα χώριζε για λίγο. Οι fit της παρέας θα έκαναν ένα μικρό trek ενώ οι πιο «ανήσυχοι» (μέσα σ’ αυτούς κι εγώ) θα πηγαίναμε απ’ ευθείας για περατζάδα και μπύρες στον επόμενο προορισμό, την κωμόπολη Colle di Val d'Elsa.
Αφήσαμε τους trekkers να ακολουθήσουν το μήκους 2,8 χμ. μονοπάτι Sentierelsa που ξεκινά από το χωριό Gracciano και ακολουθεί την κοίτη του ποταμού Fiume Elsa έως το Colle di Val d'Elsa. Ήπια διαδρομή, καλά σημασμένη, με έναν μικρό καταρράκτη (Cascata del Diborrato) κοντά στην αρχή του μονοπατιού.
Ήταν μια όαση δροσιάς μέσα στην ζέστη του Αυγούστου και οι φίλοι μας την ευχαριστήθηκαν, ενώ έκαναν και νέες γνωριμίες.
Μετά το τέλος της περιπάτου διασχίζοντας τη νέα πόλη πήραν το ασανσέρ Il Baluardo για να ανέβουν στην παλιά.
Εκεί βρισκόμασταν οι υπόλοιποι εδώ και ώρα. Είχαμε μπει στο μεσαιωνικό τοιχισμένο κομμάτι που βρίσκεται πάνω στο λόφο από την άλλη πλευρά, περνώντας την Porta Nuova (ή Porta Volterrana) και απολαμβάναμε την δροσερή μας μπύρα στην Piazza Santa Caterina.
Ενωθήκαμε εκ νέου και αφού διασχίσαμε, μέσω μιας υπερυψωμένης «γέφυρας», το Palazzo Campana φτάσαμε στην Piazza del Duomo, ένα από τα λίγα μέρη της παλιάς πόλης που υπάρχει ανοιχτός χώρος. Εκεί δεσπόζει και το καμπαναριό του καθεδρικού της πόλης.
Η Colle di Val d'Elsa, πέρα από την ομορφιά της, είναι γνωστή για την κατασκευή κρυστάλλων. Το 95% των κρυστάλλων της Ιταλίας και το 14% της παγκόσμιας παραγωγής κατασκευάζονται εδώ. Εξού και το μικρό μουσείο Museo Del Cristallo, το οποίο επισκεφθήκαμε (με δωρεάν μάλιστα είσοδο). Αρκετά από τα εκθέματα έμοιαζαν με τα «γυαλικά της γιαγιάς». Κανάτες και ποτήρια με χρυσό σιρίτι στο επιστόμιο, εκεί που θα πίνατε νερό ως παιδιά (τα «καλά» σερβίτσια της μαμάς).
Σειρά είχε το πολυδιαφημισμένο San Gimignano, η μεσαιωνική κωμόπολη που είναι γνωστή ως η «πόλη των όμορφων πύργων». Είχε 72 πύργους την εποχή της ακμής του, σήμερα έχει μόνο 14, είναι πολύ καλοδιατηρημένη με πλακόστρωτα δρομάκια και σπίτια. Θεωρήσαμε ως καλύτερο χρόνο επίσκεψης το απόγευμα κυρίως επειδή θεωρούσαμε ότι τότε δεν θα έχει πολλούς επισκέπτες (λάθος εκτίμηση). Τελικά είχε αρκετούς τουρίστες, ντόπιους και ξένους, αλλά η κατάσταση δεν ήταν απελπιστική.
Αφήσαμε το αυτοκίνητο σ’ ένα πλευρικό πάρκινγκ και χρησιμοποιώντας ένα δημόσιο ασανσέρ ανεβήκαμε στην πόλη. Κινούμενοι αρχικά στην ήσυχη Via Folgore da S. Giminiano συναντήσαμε κάθετα, την κεντρική οδό Via S. Matteo που ήταν γεμάτη κόσμο και άπειρα μικρά τουριστικά καταστήματα, προσεγμένα αλλά και «τσιμπημένα». Πολλά από αυτά είχαν αντικείμενα αφιερωμένα στον Πινόκιο καθώς ο συγγραφέας του, Carlo Collodi, είχε γεννηθεί εδώ.
Ανηφορίζοντας απολαμβάναμε την αρχιτεκτονική της πόλης με τους πύργους της και καταλήξαμε στις 2 κεντρικές και γειτονικές πλατείες Piazza del Duomo και Piazza Della Cisterna. Ο καθεδρικός Duomo di San Gimignano εξωτερικά δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο, εσωτερικά όμως είναι καλυμμένος με πάρα πολλές ενδιαφέρουσες τοιχογραφίες.
Απολαύσαμε ένα κλασικό χειροποίητο παγωτό και κινηθήκαμε πλευρικά προς το Parco della Rocca, ένα πάρκο μέσα στα τείχη του χωριού το οποίο στεγάζει τα ερείπια ενός φρουρίου του 13ου αιώνα. Μια όαση δροσιάς και ησυχίας από τους τουρίστες που γεμίζουν τους δρόμους και ταυτόχρονα ένα εξαιρετικό σημείο για φωτογραφίες.
Αφήσαμε αργά το απόγευμα το San Gimignano και πήραμε τον δρόμο για το Lupompesi σχεδόν εξαντλημένοι και με μια μικρή χρονική σύγχυση. Όχι, όχι, 21ος αιώνας είναι, άλλωστε το βεβαίωνε και το αυτοκίνητο…
Last edited:
