Γιαννης Σαρτο
Member
- Μηνύματα
- 117
- Likes
- 983
- Επόμενο Ταξίδι
- Χαβάη
- Ταξίδι-Όνειρο
- Μαγαδασκάρη
Σρι Λάνκα
Ιδού μία χώρα που της αξίζει να μετατραπεί στον απόλυτο καλοκαιρινό τουριστικό προορισμό της Ασίας ! Στην Αγγλία όπου μένω αποτελεί εδώ και χρόνια δημοφιλή τόπο διακοπών για τους χειμερινούς μήνες. Για τον Έλληνα τουρίστα ίσως μία περαιτέρω εισαγωγή να είναι απαραίτητη. Η Σρι Λάνκα ( παλαιά ποτέ Κεϋλάνη ) είναι ένα κράτος-νησί στα νοτιο ανατολικά της Ινδίας με έκταση περίπου την μισή της Ελλάδος. Χώρα καταπράσινη με εξωτική χλωρίδα και πανίδα και χιλιόμετρα ατελείωτων αμμουδερών παραλίων, την τελευταία δεκαετία βιώνει εκ νέου μία τουριστική άνθιση. Το τι την κρατούσε από το να απογειωθεί σε αυτό το τομέα έχει να κάνει κυρίως με την μέχρι πρόσφατα πολιτικόκοινωνική της κατάσταση. Η χώρα έχει μία δεκαετία που άφησε πίσω της ένα εμφύλιο πόλεμο μεταξύ των Βουδιστών Σινχάλα που αποτελούν την πλειοψηφία του πληθυσμού και των κυρίως Ινδουιστών Τάμιλ που πολεμούσαν για ένα δικό τους ανεξάρτητο κράτος στα βόρεια και βορειοανατολικά του νησιού. Ο πόλεμος αυτός διήρκεισε 25 ολόκληρα χρόνια, έληξε με αιματηρό και αμφιλεγόμενο τρόπο το 2009 και στα χειρότερα του έφτασε σε αδίστακτα επίπεδα βιαιότητας και από τις δύο πλευρές, βιαιότητα που σαν ιστορική λεπτομέρεια ξαφνιάζει ακόμα περισσότερο τον ξένο τουρίστα όταν επισκέπτετε το νησί και γνωρίζει τους ντόπιους οι οποίοι είναι από τους πιο φιλικούς και καλοσυνάτους ανθρώπους που μπορεί να βρει κανεις στο κόσμο, ανθρώπους με μία φαινομενικά ευγενική και ήπια ιδιοσυγκρασία.
Μία σύνοψη του εμφυλίου πολέμου από το bbc
Ευτηχώς όλα αυτά ανήκουν πλέον στο παρελθόν. Επισκεφτήκαμε το νησί τον Γενάρη του 2020 για οκτώ συνολικά ημέρες. Προσγειωθήκαμε στο αεροδρόμειο της πρωτεύουσας Κολόμπο και ξεκινήσαμε αμέσως για την πόλη Σιγκιρίγια στην ενδοχώρα. Την δεύτερη μέρα κατευθυνθήκαμε νοτιότερα στην παλιά πρωτεύουσα της Σρι Λάνκα, τηνΚάντυ, την επόμενη φτάσαμε για δύο διανυκτερεύσεις στο ορεινό θέρετρο Έλλα και για το δεύτερο τετραήμερο του ταξίδιού μας επισκεφθήκαμε διαδοχικά τις παραλιακές πόλεις Goyambokka, Hiriketiya και Mirissa. Για τις μετακινήσεις μας προσλάβαμε έναν τοπικό όδηγο για τις πρώτες 4 μέρες ο οποίος μας παρέλαβε με το αμάξι του από το αεροδρόμειο και μας μετέφερε από πόλη σε πόλη αλλά και στα ξενοδοχεία και κάποια αξιοθέατα. Αυτό μας κόστισε 50 ευρώ ( 25 ανα άτομο ) την ημέρα και μας γλίτωσε σίγουρα από κούραση και χρονοτριβές. Τέτοιους οδηγούς μπορεί να βρει κανείς εύκολα στο δυαδίκτιο. Πριν κάποιος απο εσάς προσλάβει κάποιον για αυτή τη δουλειά καλό θα ήταν να επιβέβαιώσει αν θα χρειαστεί να πληρώσει και το κατάλειμμα του οδηγού, κάτι που όμως δεν αποτελεί ουσιαστικά σημαντική επιβάρυνση μιας και υπάρχουν πάμπολλοι ξενώνες ειδικα για αυτό το λόγο ( “drivers accomondation”) και κοστίζουν αμελητέα ποσά ( 5-10 ευρώ το βράδυ).
Πρώτος σταθμός μας η πόλη Σιγιρίγια στην επαρχεία Ματάρα. Κύριο αξιοθέατο της το αρχαίο φρόυριο χτισμένο πάνω σε έναν τεράστιο βράχο 200 μέτρων. Καθοδών από το αεροδρόμειο, οι πρώτες εικόνες από την χώρα αν μη τι άλλο γοητεύουν. Μπλέ ουρανοί, καλοκαιρινό κλίμα και κοκοφοίνικες παντόυ. Μία κάποια ανησυχία μας προκαλεί ο αποτρελαμένος τρόπος οδήγησης τους με τουκ-τουκ και αμάξια να περνάνε διαρκώς στο αντίθετο ρεύμα οδήγησης χωρίς να πολυνοιάζονται για φλας ή για τα άλλα οχήματα που πλησιάζανε από την άλλη κατεύθυνση σε απόσταση αναπνοής.
Σε κάποια στιγμή ο οδηγός μας σταματάει για να τσιμπήσουμε κάτι σε μία υπαίθρια καντίνα. Ζητάμε από μία από τις δύο κυρίες που δουλέυει εκεί ρότι με γεύση σκόρδου (ένα επίπεδο ψωμί από αλεύρι ολικής αλέσεως) το οποίο μας σερβιρεται λίγα λεπτά μετά με την υποχρεωτική καυτερή σάλτσα. Από ένα άνοιγμα κάνει την εμφάνιση της μία μικρή λευκή μαιμού ελπίζοντας σε κάποιο μεζέ! Εμείς με την μία βγάζουμε από τους σάκους μας φωτογραφικές, κινητά και ότι άλλο τεχνολογικό μαραφέτι μας βρίσκεται εύκαιρο για να αποθανατίσουμε την αναπάντεχη συνάντηση. Σύντομα παρατηρούμε ότι 1ον) μας περιμένουν και άλλες για τον ίδιο λόγο στα όρια του μικρού εστιατορίου και 2ον) οι ντόπιοι τις συμπεριφέρονται λίγο πολύ όπως εμείς στα αδέσποτα σκυλιά και γατιά στην Ελλάδα. Που να τους εξηγούμε τώρα ότι εμείς απο εκεί που ερχόμαστε, κάτι τέτοια ζώα τα συναντάμε μόνο στους ζωολογικούς κήπους.
Μετά από 3.5-4 ώρες οδήγησης φτάνουμε στους ναούς. Ανεβαίνουμε ατέλειωτα σκαλιά και περνάμε δίπλα από πινακιδες που μας επισημαίνουν να κάνουμε ησυχία γιατί “υπάρχουν μέλισσες”. Φτάνουμε τελικά στην κορυφή του βράχου όπου ο Βασιλιάς Κάσυ(477-495 μ.Χ ), δεύτερος βασιλιας της Σρι Λάνκα είχε χτίσει το παλάτι του. Απίστευτη θέα και φωτογραφίες στο ηλιοβασίλεμα, τόσο που ούτε οι ορδές τουριστών κυρίως από Κίνα, Γερμανία και Ρωσσία είναι ικανόι να μας το χαλάσουν.
Sigiriya
Περνάμε το βράδυ σε ενα ecolodge και για το δείπνο μας ψάχνουμε σαν τους τυπικούς τουρίστες στο tripadvisor για κάποιο δημοφιλές εστιατόριο. Διαλέγουμε το Gamagedara αλλά όταν φτάνουμε το βρίσκουμε …άδειο με μόνο την ιδιοκτήτρια/μαγείρισσα και τους δύο βαριεστημένους έφηβους γιους της. Ρωτάμε αν είναι ανοιχτά και αν θα μπορούσανε να μας ετοιμάσουνε κάτι, μας απαντάνε ναι, φυσικά σε όλα και κάποια ώρα μετά απολαύσαμε νοστιμότατο ψάρι με κάρυ και ρύζι. Γενικά όπου και να φάγαμε στη Σρι Λάνκα, μείναμε αρκετά ικανοποιημένοι απο την γεύση, την καθαριότητα και τις τιμές.
Food hall στην Κάντυ
Την δεύτερη μέρα φθάνουμε στην Κάντυ, παλιά πρωτεύουσα της χώρας και επιλέγουμε ένα ξενοδοχείο στους λόφους που περιτριγυρίζουν τη λίμνη που αποτελεί και την καρδιά της πόλης. Η συγκεκριμένη περιοχή είναι απλά πανέμορφη. Για είμαι απολύτως ειλικρινής πέρα από ένα καλά κρυμμένο food court με τοπικά φαγητά δίπλα στο εμπορικό κέντρο, τον Βοτανικό κήπο και τον Βουδιστικό ναό “του ιερού δοντιού”( όπου το 1998 οι αυτονομιστές Τάμιλ πραγματοποίησαν αιματηρή επίθεση με πολλά κιλά εκρηκτικών με θύματα 16 νεκρούς ), δεν είδαμε και πολλά παραπάνω από την πόλη. Απλά και μόνο το να κάνεις βόλτες γύρω από τη λίμνη αξίζει σαν εμπειρία για την γαλήνη και τον ασιατικό σενσουαλισμό που προσφέρει.
Κάντυ
Νυχτερίδες στον Βοτανικό κήπο της Κάντυ
Την τρίτη μέρα επισκεφθήκαμε την Έλλα, ορεινό θέρετρο της επαρχείας Badula με κάποια ωραία μονοπάτια πεζοπορίας και όμορφες πανοραμικές θέες των κατάφυτων οροσειρών και βουνοπλαγιών. Η ίδια η πόλη πάντως δίνει την εντύπωση ότι χτίστηκε και υπάρχει μόνο και μόνο για να εξυπηρετεί τις ανάγκες των τουριστών και αποτελείται σχεδών αποκλειστικά απο ξενοδοχεία,εστιατόρια και μαγαζιά τουριστικών σουβενίρ. Το ταξίδι από την Κάντυ στην Έλλα η πλειοψηφία των τουριστών το πραγματοποιεί με το τρένο. Η διαδρομή αναφέρεται από γνωστούς τουριστικούς οδηγους και ιστοσελίδες ώς μία από τις πιο όμορφες στο κόσμο και πραγματικά το έυφορο οροπέδιο με το τροπικό του δάσος δεν απογοητεύει. Η ταχύτητα πάντως είναι γενικά πολύ χαμηλή και κάτι εκνευριστικό που κάνουν πολλοί τουρίστες στο youtube, instagram αλλά και εκείνη τη μέρα στο βαγώνι μας είναι το ανόιγουν τις πλαινές πόρτες και να παίρνουν ατέλειωτες “φυσικές” selfies. Μία αμερικανίδα μαμά πέρασε τουλαχιστον 20 λεπτά με τις δύο έφηβες κόρες τις, παίρνοντας ανέμελες αέρινες πόζες με τα κινητά τους. Πραγματικά νιώθω ότι πολυς κόσμος που ταξιδέυει σήμερα, συχνά απλώς κυνηγάει στιγμές προς τέρψιν των απανταχού “φιλων” τους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης χωρίς ουσιαστικά να χαλαρώνει ώστε να βιώσει τις εμπειρίες αυτές ο ίδιος για τον εαυτό του. Οι εργαζόμενοι στα τρένα, αντιλαμβανόμενοι μάλλον την δημοφιλία αυτής της οπτιακουστικής παραγωγής αναμνήσεων και μη θέλοντας να χαλάσουν το χατίρι των ξένων τουριστών τους οποίους χρειάζονται για να στηρίξουν την οικονομία τους, αφηνουν τον όποιο επιβάτη να το επαναλαμβάνει μέχρι τελικής πτώσεως.
Αυτά τα πρώτα 24ωρα στην χώρα, εάν υπάρχουν δύο λεπτομέρειες που έυκολα διαπίστωσα ότι αποτελούν προτεραιότητες στην λογική της τοπικής κοινωνίας, αυτές είναι ο γάμος αλλά και οι ακαδημαϊκές επιδόσεις. Ατέλειωτες πραγματικά είναι η διαφημίσεις για ατελειέ νυφικών σε κάθε πόλη που περάσαμε, καταστήματα που υπερτερούν σε αριθμό των φούρνων ή των χασάπικων. Όσο για τον καλό τον μαθητή ή μαθήτρια, αυτοί γίνονται γιγανοαφίσες μπροστά απο το εκάστοτε σχολείο τους που μας γνωστοποιούν ότι το τάδε παλικάρι ή κορασίδα ήρθε πρώτο στο διαγωνισμό μαθηματικών ή διέπρεψε με τις επιδόσεις της στην γλώσσα και την χημεία.
Κάτι επιπλέον που παρατήρησα είναι την απουσία ακραίας φτώχειας ( δεν είδα για παράδειγμα τους από τους πάντες ξεχασμενους, ταλαιπωρημένους ανθρώπους να ζητιανεύουν που για παράδειγμα είδα στην Ινδία) αλλά και η απουσία καλοθελητών που προσπαθουν να σε πείσουν να επισκεφθείς το Α κατάστημα ή να αγοράσεις το Β σουβενίρ, άτομα που που συνήθως βρίσκειςσε μεγάλους αριθμούς σε τουριστικά μέρη. Εδώ να σημειώσω ότι στο δρομολόγιο μας παραλέιψαμε ουσιαστικά όλες τις περιοχες στα βόρεια και ανατολικά που αποτελούσαν και την πρώτη γραμμη του εμφύλιου πολέμου. Ποιο να είναι το επίπεδο ζωής που επικρατεί εκεί , δεν έχω ειλικρινά γνώση ή εμπειρία για να το πω.
Παραλίες της νότιας Σρι Λανκα
Τις τέσσερεις τελευταίες μέρεςτις αφιερώσαμε στις παραλιακές πόλεις Γκοϊαμπόκα, Χιρικετίγια και Μιρίσα. Παραδεισένιες ακτές, άλλες κυματώδεις άλλες πιο γαλήνιες. Πραγματοποιήσαμε μία ευχάριστη κατάδυση στην τελευταία αν και εδώ πρέπει να πω ότι το τσουνάμι που έπληξε την χώρα το 2004 αποδεκάτισε το υποθαλάσσιο οικοσύστημα της και τώρα γίνονται προσπάθειες να επανακτηθεί μέσω περιβαλλοντικών προγραμμάτων. Ως αποτέλεσμα ο βυθός είναι αρκετά γυμνός από κοράλια και ψάρια.
Ξεχωρίζω δύο περαιτέρω στιγμές που θα ήθελα να αναφέρω. Στην κάπως λιγότερο γνωστή Goyambakka νοικιάσαμε ένα δωμάτιο σε ένα οικογενειακό ξενοδοχείο. Στο οικόπεδο υπήρχαν δύο διώροφα κτίρια και ένα μονόροφο όπου έμενε η οικογένεια στην όποία ανήκει η επιχείρηση. Το οικοπεδο βρισκόνταν στο λόγο που αγναντέυει μία μικρή παραλία . Μαγική πραγματικά η θέα κατά το ξημέρωμα και ηλιοβασίλεμα ενώ παράλληλα αδέσποτα σκυλιά και παγώνια(?!) περιτριγυρίζαν διαρκως στον κήπο.
Goyambokka
Στο επόμενο σταθμό μας, στην πόλη Μιρίσσα μείναμε στο airbnb Bon Accord. Ο οικοδεσπότης μας ο Parsad, (παλιός τοπικός πρωταθλητής κολύμβησης και πολύ καλός μάγειρας- τρομερό το πρωινό του) μας έδειξε μια φωτογραφία της πόλης τραβηγμένη το 2001. Ούτε ένα κτίσμα στον ορίζοντα, μόνο άμμος και δέντρα. Πλέον πολυάριθμα είναι τα εστιατόρια και ξενοδοχεία που παρεμβάλλονται σε κάθε σημειό, κάτι που σηματοδοτεί δυστηχώς ότι αυτός ο παράδεισος είναι καταδικάσμενος να χτιστέι και να αλλοιωθεί σε μεγάλο βαθμό εάν δεν επιβληθούν περιορισμοί από την κυβέρνηση. Τον ρωτάμε επισής για το παράδοξο θέαμα μερικών τάφων στο μονοπάτι λίγα μέτρα πριν την παραλία. Μας εξηγεί ότι σε όλη αυτή την έκταση που σήμερα στέκονται όλες αυτές οι τουριστικές επιχειρήσεις κάποτε ήταν το παλιό νεκροταφείο της πόλης και οι ντόπιοι δεν περπατούσαν εκεί μετα τις 6μ.μ για να “αποφύγουν τις επιθέσεις φαντασμάτων”.
Ότι απέμεινε από το νεκροταφείο της Μιρίσσα, μια ανάσα από την κατάμεστη παραλία της
Μετά την οχταήμερη εμπειρία μου στην Σρι Λάνκα, έφτασα στο συμπέρασμα ότι η μικρή αυτή χώρα έχει ότι χρειάζεται για να μετατραπεί σε μία νέα Ταϋλάνδη. Άγγλοι, Σκανδιναβοί, Γερμανοί και Ρώσσοι ( πολλοί μα πολλοί Ρώσσοι – περίπου 8 στους δέκα τουρίστες που συναντήσαμε ήταν από τη μαμά Ρωσσία, σε βαθμό που με έκανε να αναρωτηθω αν ο Πούτιν έχει επιχορηγήσει για κάποιο λόγο φθηνές απευθείες πτήσεις από Μόσχα ) συρρέουν ήδη σε μεγάλους αριθμούς κάθε χρόνο. Συνιστώ στον αναγώστη να την ανακαλύψει το γρηγορότερο και να μην αφήσει τις πρόσφατες ειδήσεις (που άλλωστε μόνο εστιάζουν σε ένα μέρος όταν συμβαίνουν τραγωδίες ) ή την άγνοια που όλοι μας έχουμε πριν πατήσουμε το πόδι μας σε ένα τόπο να του δημιουργήσουν δισταγμούς.
Ρωσσίδες τουρίστριες με τους φωτογράφους/συντρόφους(?)τους
link για το blog μου
https://yanisgoestothemoon.travel.blog/
Ιδού μία χώρα που της αξίζει να μετατραπεί στον απόλυτο καλοκαιρινό τουριστικό προορισμό της Ασίας ! Στην Αγγλία όπου μένω αποτελεί εδώ και χρόνια δημοφιλή τόπο διακοπών για τους χειμερινούς μήνες. Για τον Έλληνα τουρίστα ίσως μία περαιτέρω εισαγωγή να είναι απαραίτητη. Η Σρι Λάνκα ( παλαιά ποτέ Κεϋλάνη ) είναι ένα κράτος-νησί στα νοτιο ανατολικά της Ινδίας με έκταση περίπου την μισή της Ελλάδος. Χώρα καταπράσινη με εξωτική χλωρίδα και πανίδα και χιλιόμετρα ατελείωτων αμμουδερών παραλίων, την τελευταία δεκαετία βιώνει εκ νέου μία τουριστική άνθιση. Το τι την κρατούσε από το να απογειωθεί σε αυτό το τομέα έχει να κάνει κυρίως με την μέχρι πρόσφατα πολιτικόκοινωνική της κατάσταση. Η χώρα έχει μία δεκαετία που άφησε πίσω της ένα εμφύλιο πόλεμο μεταξύ των Βουδιστών Σινχάλα που αποτελούν την πλειοψηφία του πληθυσμού και των κυρίως Ινδουιστών Τάμιλ που πολεμούσαν για ένα δικό τους ανεξάρτητο κράτος στα βόρεια και βορειοανατολικά του νησιού. Ο πόλεμος αυτός διήρκεισε 25 ολόκληρα χρόνια, έληξε με αιματηρό και αμφιλεγόμενο τρόπο το 2009 και στα χειρότερα του έφτασε σε αδίστακτα επίπεδα βιαιότητας και από τις δύο πλευρές, βιαιότητα που σαν ιστορική λεπτομέρεια ξαφνιάζει ακόμα περισσότερο τον ξένο τουρίστα όταν επισκέπτετε το νησί και γνωρίζει τους ντόπιους οι οποίοι είναι από τους πιο φιλικούς και καλοσυνάτους ανθρώπους που μπορεί να βρει κανεις στο κόσμο, ανθρώπους με μία φαινομενικά ευγενική και ήπια ιδιοσυγκρασία.
Ευτηχώς όλα αυτά ανήκουν πλέον στο παρελθόν. Επισκεφτήκαμε το νησί τον Γενάρη του 2020 για οκτώ συνολικά ημέρες. Προσγειωθήκαμε στο αεροδρόμειο της πρωτεύουσας Κολόμπο και ξεκινήσαμε αμέσως για την πόλη Σιγκιρίγια στην ενδοχώρα. Την δεύτερη μέρα κατευθυνθήκαμε νοτιότερα στην παλιά πρωτεύουσα της Σρι Λάνκα, τηνΚάντυ, την επόμενη φτάσαμε για δύο διανυκτερεύσεις στο ορεινό θέρετρο Έλλα και για το δεύτερο τετραήμερο του ταξίδιού μας επισκεφθήκαμε διαδοχικά τις παραλιακές πόλεις Goyambokka, Hiriketiya και Mirissa. Για τις μετακινήσεις μας προσλάβαμε έναν τοπικό όδηγο για τις πρώτες 4 μέρες ο οποίος μας παρέλαβε με το αμάξι του από το αεροδρόμειο και μας μετέφερε από πόλη σε πόλη αλλά και στα ξενοδοχεία και κάποια αξιοθέατα. Αυτό μας κόστισε 50 ευρώ ( 25 ανα άτομο ) την ημέρα και μας γλίτωσε σίγουρα από κούραση και χρονοτριβές. Τέτοιους οδηγούς μπορεί να βρει κανείς εύκολα στο δυαδίκτιο. Πριν κάποιος απο εσάς προσλάβει κάποιον για αυτή τη δουλειά καλό θα ήταν να επιβέβαιώσει αν θα χρειαστεί να πληρώσει και το κατάλειμμα του οδηγού, κάτι που όμως δεν αποτελεί ουσιαστικά σημαντική επιβάρυνση μιας και υπάρχουν πάμπολλοι ξενώνες ειδικα για αυτό το λόγο ( “drivers accomondation”) και κοστίζουν αμελητέα ποσά ( 5-10 ευρώ το βράδυ).
Πρώτος σταθμός μας η πόλη Σιγιρίγια στην επαρχεία Ματάρα. Κύριο αξιοθέατο της το αρχαίο φρόυριο χτισμένο πάνω σε έναν τεράστιο βράχο 200 μέτρων. Καθοδών από το αεροδρόμειο, οι πρώτες εικόνες από την χώρα αν μη τι άλλο γοητεύουν. Μπλέ ουρανοί, καλοκαιρινό κλίμα και κοκοφοίνικες παντόυ. Μία κάποια ανησυχία μας προκαλεί ο αποτρελαμένος τρόπος οδήγησης τους με τουκ-τουκ και αμάξια να περνάνε διαρκώς στο αντίθετο ρεύμα οδήγησης χωρίς να πολυνοιάζονται για φλας ή για τα άλλα οχήματα που πλησιάζανε από την άλλη κατεύθυνση σε απόσταση αναπνοής.
Σε κάποια στιγμή ο οδηγός μας σταματάει για να τσιμπήσουμε κάτι σε μία υπαίθρια καντίνα. Ζητάμε από μία από τις δύο κυρίες που δουλέυει εκεί ρότι με γεύση σκόρδου (ένα επίπεδο ψωμί από αλεύρι ολικής αλέσεως) το οποίο μας σερβιρεται λίγα λεπτά μετά με την υποχρεωτική καυτερή σάλτσα. Από ένα άνοιγμα κάνει την εμφάνιση της μία μικρή λευκή μαιμού ελπίζοντας σε κάποιο μεζέ! Εμείς με την μία βγάζουμε από τους σάκους μας φωτογραφικές, κινητά και ότι άλλο τεχνολογικό μαραφέτι μας βρίσκεται εύκαιρο για να αποθανατίσουμε την αναπάντεχη συνάντηση. Σύντομα παρατηρούμε ότι 1ον) μας περιμένουν και άλλες για τον ίδιο λόγο στα όρια του μικρού εστιατορίου και 2ον) οι ντόπιοι τις συμπεριφέρονται λίγο πολύ όπως εμείς στα αδέσποτα σκυλιά και γατιά στην Ελλάδα. Που να τους εξηγούμε τώρα ότι εμείς απο εκεί που ερχόμαστε, κάτι τέτοια ζώα τα συναντάμε μόνο στους ζωολογικούς κήπους.
Μετά από 3.5-4 ώρες οδήγησης φτάνουμε στους ναούς. Ανεβαίνουμε ατέλειωτα σκαλιά και περνάμε δίπλα από πινακιδες που μας επισημαίνουν να κάνουμε ησυχία γιατί “υπάρχουν μέλισσες”. Φτάνουμε τελικά στην κορυφή του βράχου όπου ο Βασιλιάς Κάσυ(477-495 μ.Χ ), δεύτερος βασιλιας της Σρι Λάνκα είχε χτίσει το παλάτι του. Απίστευτη θέα και φωτογραφίες στο ηλιοβασίλεμα, τόσο που ούτε οι ορδές τουριστών κυρίως από Κίνα, Γερμανία και Ρωσσία είναι ικανόι να μας το χαλάσουν.
Sigiriya
Περνάμε το βράδυ σε ενα ecolodge και για το δείπνο μας ψάχνουμε σαν τους τυπικούς τουρίστες στο tripadvisor για κάποιο δημοφιλές εστιατόριο. Διαλέγουμε το Gamagedara αλλά όταν φτάνουμε το βρίσκουμε …άδειο με μόνο την ιδιοκτήτρια/μαγείρισσα και τους δύο βαριεστημένους έφηβους γιους της. Ρωτάμε αν είναι ανοιχτά και αν θα μπορούσανε να μας ετοιμάσουνε κάτι, μας απαντάνε ναι, φυσικά σε όλα και κάποια ώρα μετά απολαύσαμε νοστιμότατο ψάρι με κάρυ και ρύζι. Γενικά όπου και να φάγαμε στη Σρι Λάνκα, μείναμε αρκετά ικανοποιημένοι απο την γεύση, την καθαριότητα και τις τιμές.
Food hall στην Κάντυ
Την δεύτερη μέρα φθάνουμε στην Κάντυ, παλιά πρωτεύουσα της χώρας και επιλέγουμε ένα ξενοδοχείο στους λόφους που περιτριγυρίζουν τη λίμνη που αποτελεί και την καρδιά της πόλης. Η συγκεκριμένη περιοχή είναι απλά πανέμορφη. Για είμαι απολύτως ειλικρινής πέρα από ένα καλά κρυμμένο food court με τοπικά φαγητά δίπλα στο εμπορικό κέντρο, τον Βοτανικό κήπο και τον Βουδιστικό ναό “του ιερού δοντιού”( όπου το 1998 οι αυτονομιστές Τάμιλ πραγματοποίησαν αιματηρή επίθεση με πολλά κιλά εκρηκτικών με θύματα 16 νεκρούς ), δεν είδαμε και πολλά παραπάνω από την πόλη. Απλά και μόνο το να κάνεις βόλτες γύρω από τη λίμνη αξίζει σαν εμπειρία για την γαλήνη και τον ασιατικό σενσουαλισμό που προσφέρει.
Κάντυ
Νυχτερίδες στον Βοτανικό κήπο της Κάντυ
Την τρίτη μέρα επισκεφθήκαμε την Έλλα, ορεινό θέρετρο της επαρχείας Badula με κάποια ωραία μονοπάτια πεζοπορίας και όμορφες πανοραμικές θέες των κατάφυτων οροσειρών και βουνοπλαγιών. Η ίδια η πόλη πάντως δίνει την εντύπωση ότι χτίστηκε και υπάρχει μόνο και μόνο για να εξυπηρετεί τις ανάγκες των τουριστών και αποτελείται σχεδών αποκλειστικά απο ξενοδοχεία,εστιατόρια και μαγαζιά τουριστικών σουβενίρ. Το ταξίδι από την Κάντυ στην Έλλα η πλειοψηφία των τουριστών το πραγματοποιεί με το τρένο. Η διαδρομή αναφέρεται από γνωστούς τουριστικούς οδηγους και ιστοσελίδες ώς μία από τις πιο όμορφες στο κόσμο και πραγματικά το έυφορο οροπέδιο με το τροπικό του δάσος δεν απογοητεύει. Η ταχύτητα πάντως είναι γενικά πολύ χαμηλή και κάτι εκνευριστικό που κάνουν πολλοί τουρίστες στο youtube, instagram αλλά και εκείνη τη μέρα στο βαγώνι μας είναι το ανόιγουν τις πλαινές πόρτες και να παίρνουν ατέλειωτες “φυσικές” selfies. Μία αμερικανίδα μαμά πέρασε τουλαχιστον 20 λεπτά με τις δύο έφηβες κόρες τις, παίρνοντας ανέμελες αέρινες πόζες με τα κινητά τους. Πραγματικά νιώθω ότι πολυς κόσμος που ταξιδέυει σήμερα, συχνά απλώς κυνηγάει στιγμές προς τέρψιν των απανταχού “φιλων” τους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης χωρίς ουσιαστικά να χαλαρώνει ώστε να βιώσει τις εμπειρίες αυτές ο ίδιος για τον εαυτό του. Οι εργαζόμενοι στα τρένα, αντιλαμβανόμενοι μάλλον την δημοφιλία αυτής της οπτιακουστικής παραγωγής αναμνήσεων και μη θέλοντας να χαλάσουν το χατίρι των ξένων τουριστών τους οποίους χρειάζονται για να στηρίξουν την οικονομία τους, αφηνουν τον όποιο επιβάτη να το επαναλαμβάνει μέχρι τελικής πτώσεως.
Αυτά τα πρώτα 24ωρα στην χώρα, εάν υπάρχουν δύο λεπτομέρειες που έυκολα διαπίστωσα ότι αποτελούν προτεραιότητες στην λογική της τοπικής κοινωνίας, αυτές είναι ο γάμος αλλά και οι ακαδημαϊκές επιδόσεις. Ατέλειωτες πραγματικά είναι η διαφημίσεις για ατελειέ νυφικών σε κάθε πόλη που περάσαμε, καταστήματα που υπερτερούν σε αριθμό των φούρνων ή των χασάπικων. Όσο για τον καλό τον μαθητή ή μαθήτρια, αυτοί γίνονται γιγανοαφίσες μπροστά απο το εκάστοτε σχολείο τους που μας γνωστοποιούν ότι το τάδε παλικάρι ή κορασίδα ήρθε πρώτο στο διαγωνισμό μαθηματικών ή διέπρεψε με τις επιδόσεις της στην γλώσσα και την χημεία.
Κάτι επιπλέον που παρατήρησα είναι την απουσία ακραίας φτώχειας ( δεν είδα για παράδειγμα τους από τους πάντες ξεχασμενους, ταλαιπωρημένους ανθρώπους να ζητιανεύουν που για παράδειγμα είδα στην Ινδία) αλλά και η απουσία καλοθελητών που προσπαθουν να σε πείσουν να επισκεφθείς το Α κατάστημα ή να αγοράσεις το Β σουβενίρ, άτομα που που συνήθως βρίσκειςσε μεγάλους αριθμούς σε τουριστικά μέρη. Εδώ να σημειώσω ότι στο δρομολόγιο μας παραλέιψαμε ουσιαστικά όλες τις περιοχες στα βόρεια και ανατολικά που αποτελούσαν και την πρώτη γραμμη του εμφύλιου πολέμου. Ποιο να είναι το επίπεδο ζωής που επικρατεί εκεί , δεν έχω ειλικρινά γνώση ή εμπειρία για να το πω.
Παραλίες της νότιας Σρι Λανκα
Τις τέσσερεις τελευταίες μέρεςτις αφιερώσαμε στις παραλιακές πόλεις Γκοϊαμπόκα, Χιρικετίγια και Μιρίσα. Παραδεισένιες ακτές, άλλες κυματώδεις άλλες πιο γαλήνιες. Πραγματοποιήσαμε μία ευχάριστη κατάδυση στην τελευταία αν και εδώ πρέπει να πω ότι το τσουνάμι που έπληξε την χώρα το 2004 αποδεκάτισε το υποθαλάσσιο οικοσύστημα της και τώρα γίνονται προσπάθειες να επανακτηθεί μέσω περιβαλλοντικών προγραμμάτων. Ως αποτέλεσμα ο βυθός είναι αρκετά γυμνός από κοράλια και ψάρια.
Ξεχωρίζω δύο περαιτέρω στιγμές που θα ήθελα να αναφέρω. Στην κάπως λιγότερο γνωστή Goyambakka νοικιάσαμε ένα δωμάτιο σε ένα οικογενειακό ξενοδοχείο. Στο οικόπεδο υπήρχαν δύο διώροφα κτίρια και ένα μονόροφο όπου έμενε η οικογένεια στην όποία ανήκει η επιχείρηση. Το οικοπεδο βρισκόνταν στο λόγο που αγναντέυει μία μικρή παραλία . Μαγική πραγματικά η θέα κατά το ξημέρωμα και ηλιοβασίλεμα ενώ παράλληλα αδέσποτα σκυλιά και παγώνια(?!) περιτριγυρίζαν διαρκως στον κήπο.
Goyambokka
Στο επόμενο σταθμό μας, στην πόλη Μιρίσσα μείναμε στο airbnb Bon Accord. Ο οικοδεσπότης μας ο Parsad, (παλιός τοπικός πρωταθλητής κολύμβησης και πολύ καλός μάγειρας- τρομερό το πρωινό του) μας έδειξε μια φωτογραφία της πόλης τραβηγμένη το 2001. Ούτε ένα κτίσμα στον ορίζοντα, μόνο άμμος και δέντρα. Πλέον πολυάριθμα είναι τα εστιατόρια και ξενοδοχεία που παρεμβάλλονται σε κάθε σημειό, κάτι που σηματοδοτεί δυστηχώς ότι αυτός ο παράδεισος είναι καταδικάσμενος να χτιστέι και να αλλοιωθεί σε μεγάλο βαθμό εάν δεν επιβληθούν περιορισμοί από την κυβέρνηση. Τον ρωτάμε επισής για το παράδοξο θέαμα μερικών τάφων στο μονοπάτι λίγα μέτρα πριν την παραλία. Μας εξηγεί ότι σε όλη αυτή την έκταση που σήμερα στέκονται όλες αυτές οι τουριστικές επιχειρήσεις κάποτε ήταν το παλιό νεκροταφείο της πόλης και οι ντόπιοι δεν περπατούσαν εκεί μετα τις 6μ.μ για να “αποφύγουν τις επιθέσεις φαντασμάτων”.
Ότι απέμεινε από το νεκροταφείο της Μιρίσσα, μια ανάσα από την κατάμεστη παραλία της
Μετά την οχταήμερη εμπειρία μου στην Σρι Λάνκα, έφτασα στο συμπέρασμα ότι η μικρή αυτή χώρα έχει ότι χρειάζεται για να μετατραπεί σε μία νέα Ταϋλάνδη. Άγγλοι, Σκανδιναβοί, Γερμανοί και Ρώσσοι ( πολλοί μα πολλοί Ρώσσοι – περίπου 8 στους δέκα τουρίστες που συναντήσαμε ήταν από τη μαμά Ρωσσία, σε βαθμό που με έκανε να αναρωτηθω αν ο Πούτιν έχει επιχορηγήσει για κάποιο λόγο φθηνές απευθείες πτήσεις από Μόσχα ) συρρέουν ήδη σε μεγάλους αριθμούς κάθε χρόνο. Συνιστώ στον αναγώστη να την ανακαλύψει το γρηγορότερο και να μην αφήσει τις πρόσφατες ειδήσεις (που άλλωστε μόνο εστιάζουν σε ένα μέρος όταν συμβαίνουν τραγωδίες ) ή την άγνοια που όλοι μας έχουμε πριν πατήσουμε το πόδι μας σε ένα τόπο να του δημιουργήσουν δισταγμούς.
Ρωσσίδες τουρίστριες με τους φωτογράφους/συντρόφους(?)τους
link για το blog μου
https://yanisgoestothemoon.travel.blog/
Last edited:
